Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Ĉapitro dek tri Nikolao Flamel

Profesoro Zomburdo persvadis al Hari, ke li ne iru serĉi la Spegulon de Orized denove, kaj dum la ceteraj el la Kristnaskaj ferioj la nevidebliga mantelo restis faldita ĉe la fundo de lia kofro. Hari deziris ke li tiel facile forgesu tion, kion li estis vidinta en la spegulo, sed li ne povis. Li komencis suferi koŝmarojn. Li sonĝis kaj sonĝadis pri siaj gepatroj malaperantaj en brila verda fulmo, dum ŝrika voĉo grake ridegis.

“Vidu, Zomburdo pravis, ke la spegulo povus frenezigi onin,” diris Ron, kiam Hari parolis kun li pri tiuj sonĝoj.

Hermiona, kiu revenis je la tago antaŭ la semestrokomenco, havis alian vidpunkton. Ŝi konfliktiĝis inter hororo pro la ideo ke Hari lasis la liton kaj travagis la lernejon dum tri sinsekvaj noktoj (“Supoze, ke Ŝteleti estus kaptinta vin!”), kaj bedaŭro ke li ne almenaŭ eltrovis kiu estas Nikolao Flamel.

Ili preskaŭ rezignis ajnan esperon trovi Flamel en biblioteka libro, kvankam Hari ankoraŭ asertis ke li iam legis la nomon ie. Post la komenco de la semestro, ili denove komencis fluglegadi tra libroj dek minutojn dum paŭzoj inter klasoj. Hari havis eĉ malpli da tempo ol la aliaj, ĉar kvidiĉa trejnado jam komenciĝis denove.

Arbo pelis la teamon pli forte ol iam antaŭe. Eĉ la senpaŭza pluvo, kiu anstataŭis la neĝon, ne povis estingi lian fervoron. La ĝemeloj Tordeli plendis, ke Arbo fariĝis zeloto, sed Hari akordis kun Arbo. Se ili gajnus la venontan matĉon kontraŭ Hupopufo, ili kuratingus Rampenon en la domkonkurso je la unua fojo dum sep jaroj. Ja krom la deziro venki, Hari trovis, ke li havis malpli da koŝmaroj kiam li estis lacega pro la trejnado.

Aliflanke, dum aparte malseka kaj kotoplena trejnado, Arbo donis al la teamo eron da malbona novaĵo. Li ĵus ekkoleriĝis pri la du Tordelioj, kiuj daŭre plonĝatakis unu la alian, kaj ŝajnigis kvazaŭ ili falas de siaj balailoj.

“Ĉesu la ŝercado, vi ambaŭ!” li kriis. “Tia konduto estas ĝuste tio, kio perdos por ni la matĉon. Snejp arbitracios ĉifoje, kaj li avidos ian kialon por forstreki poentojn de Oragrifo!”

Ĉe tiuj vortoj Georgo Tordeli vere falis de sian balailon.

“Snejp arbitracios?” li balbutis el plenbuŝo da koto. “Kiam li antaŭe arbitraciis kvidiĉan matĉon? Li ne estos senpartia, se ni minacos preterpasi Rampenon.”

La cetero de la teamo alteriĝis apud Georgo por plendi ankaŭ.

“Mi ne kulpas pri tio,” diris Arbo. “Ni nur devos ludi senpekan matĉon, tiel ke Snejp ne havos pretekston por ĝeni nin.”

Kio estis bona strategio, pensis Hari, sed pro alia kialo li ne deziris havi Snejp proksime dum li ludis kvidiĉon…

Je la fino de la trejnado la ceteraj teamanoj kiel kutime restis kune, babilantaj inter si, sed Hari celis rekte reen al la Oragrifa komuna ĉambro, kie li trovis Ron kaj Hermionan ludantajn ŝakon. Ŝako estis la sola afero kiun Hermiona iam malsuperis, kio, laŭ Hari kaj Ron, estis tre bona sperto por ŝi.

“Ne parolu al mi dum momento, “ diris Ron kiam Hari sidiĝis apud li, “mi bezonas cerbu---.” Li ekvidis la vizaĝon de Hari. “Kio okazis al vi? Vi aspektas terure.”

Parolante mallaŭte, tiel ke neniu alia aŭdu, Hari rakontis al ili pri la subita minaca deziro de Snejp por arbitracii kvidiĉan matĉon.

“Ne ludu,” diris Hermiona senpere.

“Diru, ke vi malsanas,” diris Ron.

“Ŝajnigu, ke vi rompis la kruron,” sugestis Hermiona.

“Fakte rompu vian kruron,” diris Ron.

“Mi ne povas,” diris Hari. “Ne estas rezerva serĉisto. Se mi eltiros min, Oragrifo tute ne kapablos ludi.”

Je tiu momento Nevil ekfalis en la komunan ĉambron. Kiel li sukcesis grimpi tra la portretan truon neniu povis imagi, ĉar liaj kruroj estis kunligitaj per io, kio kompreneble estis la Krur-Krampa Malbeno. Li evidente devis salteti kiel kuniklido la tutan vojon ĝis la Oragrifa turo.

Ĉiuj konvulsiis pro ridegoj, escepte de Hermiona, kiu ekstaris kaj faris la kontraŭan sorĉon. La kruroj de Nevil liberiĝis kaj li surpiediĝis skuiĝante.

“Kio okazis?” Hermiona demandis al li, gvidante lin al Hari kaj Ron por sidi apud ili.

“Malfid,” Nevil diris tremante. “Mi trafis lin ekster la biblioteko. Li diris ke li serĉis iun, kiu helpus lin ekzerci al tio.”

“Iru al profesorino MakGongal!” Hermiona urĝis al Nevil. “Raporti tion!”

Nevil kapneis.

“Mi ne deziras pliajn ĝenojn,” li murmuris.

“Vi devas fronti lin, Nevil!” diris Ron “Li kutime tiranas la homojn, sed tio ne estas motivo por sterniĝi antaŭ li, kaj tion faciligi al li.”

“Vi ne bezonas diri al mi, ke mi ne estas sufiĉe kuraĝa por esti en Oragrifo, Malfid jam diris tion,” Nevil esprimis singulte.

Hari esploris en la poŝo de sia robo kaj eltiris Ĉokoladan Ranon, la lastlastan el la skatolo, kiun Hermiona donacis al li pro Kristnasko. Li donis ĝin al Nevil, kiu aspektis ploronte.

“Vi valoras dekoble pli ol Malfid,” Hari diris. “La Ordiga Ĉapelo elektis vin por Oragrifo, ĉu ne? Kaj kie estas Malfid? En aĉa Rampeno.”

La lipoj de Nevil tikis en feblan rideton dum li elpakis la ranon.

“Dankon, Hari…mi supozas, ke mi iros enliten…Ĉu vi deziras la karton, vi kolektas ilin, ĉu ne?”

Dum Nevil forpaŝis, Hari alrigardis la Faman Sorĉiston sur la karto. “Denove Zomburdo,” li diris, “Li estis sur la unua, kiun mi iam –”

Li anhelis. Li fiksrigardis la malantaŭon de la karto. Tiam li rigardis supren al Ron kaj Hermiona.

“Mi trovis lin!” li flustris. “Mi trovis Flamel!” Mi diris al vi, ke mi jam legis la nomon ie, mi legis ĝin en la trajno venante ĉi tien – aŭskultu ĉi tiun: ‘Zomburdo estas aparte fama pro sia venko super la Mava sorĉisto Grindelvald en 1945, pro la eltrovo de la dek du utiloj de draka sango, kaj pro sia laboro pri alĥemio kun sia kolego, Nikolao Flamel’!”

Hermiona saltis surpieden. Ŝi neniam aspektis tiel ekscitita ekde kiam ŝi ricevis la noton por sia unua hejmtasko.

“Restu tie!” ŝi diris, kaj rapidis supren laŭ la ŝtuparo al la knabinaj dormejoj. Hari kaj Ron apenaŭ havis la tempon por gapi senkomprene inter si antaŭ ol ŝi hastis reen, kun grandega antikva libro en siaj brakoj.

Mi tute forgesis rigardi en ĉi tio!” ŝi flustris vigle. “Mi pruntis tion de la biblioteko antaŭ semajnoj por distra legado.”

“Distra!” diris Ron, sed Hermiona ordonis al li silenti dum ŝi elserĉis ion, kaj komencis freneze hasti tra la paĝoj, murmurante al si mem.

Fine ŝi trovis kion ŝi serĉis.

“Kiel mi pensis! Kiel mi pensis!”

“Ĉu vi jam permesas al ni paroli?” diris Ron grumble. Hermiona ignoris lin.

“Nikolao Flamel,” ŝi flustris teatre, “estas la sola konata farinto de la Ŝtono de la Saĝuloj!”

Tio ne estigis la intencitan rezulton.

“La kio?” diris Hari kaj Ron.

“Ho, verdire, oni supozus, ke vi neniam legas ion! Nu rigardu tion, ĉi tie.”

Ŝi ŝovis la libron al ili, kaj Hari kaj Ron legis:

La antikva arto de alĥemio temas pri la kreado de la Ŝtono de la Saĝuloj, legenda substanco kun mirigaj povoj. La Ŝtono metamorfozos ajnan metalon en puran oron. Ĝi ankaŭ eligas la Eliksiron de Vivo, kiu igas la trinkanton senmorta.

Estiĝis multaj raportoj pri la Ŝtono de la Saĝuloj dum jarcentoj, sed la sola nune ekzistanta Ŝtono apartenas al s-ro Nikolao Flamel, notinda alĥemiisto kaj adepto pri opero. S-ro Flamel, kiu festis sian sescent sesdek kvinan naskiĝdatrevenon pasintjare, pasigas trankvilan vivon en Devono kun sia edzino, Perenela (aĝa sescent kvindek ok jaroj).

“Komprenita?” diris Hermiona, kiam Hari kaj Ron jam finis. “Evidente la hundo gardas la Ŝtonon de la Saĝuloj de Flamel! Sendube li petis Zomburdon teni ĝin sekure por li, ĉar ili estas amikoj kaj li konis, ke iu celas ĝin, do por tio li deziris translokigi la Ŝtonon el Gajngotoj!”

“Ŝtono kiu faras oron kaj haltigas la morton!” diris Hari. “Kompreneble Snejp celas ĝin! Iu ajn dezirus tion.”

“Kaj kompreneble ni ne sukcesis trovi Flamel en tiu Traktato de Lastatempaj Disvolvaĵoj en Sorĉarto,” diris Ron. Li ne estas fakte lastatempa, se li havas sescent sesdek kvin jarojn, ĉu?

Sekvantmatene dum Defendo Kontraŭ la Mavaj Lertoj, dum ili skribis notojn pri la diversaj rimedoj por flegi tiujn morditajn de lupfantomoj[44], Hari kaj Ron ankoraŭ pridiskutis tion, kion ili farus kun la Ŝtono de la Saĝuloj, supoze ke ili havus ĝin. Nur kiam Ron diris, ke li aĉetus sian propran kvidiĉan teamon, tiam Hari ekmemoris pri Snejp kaj la venonta kvidiĉa matĉo.

“Mi ja ludos,” li diris al Ron kaj Hermiona. “Alie, ĉiu el la Rampenaj konkludos, ke mi simple ne kuraĝas fronti Snejp. “Mi pruvos al ili la malon… Tio forviŝus iliajn ridaĉojn, se ni gajnus la matĉon.”

“Kondiĉe ke ni ne viŝos vin de sur la tero,” diris Hermiona.

Dum la matĉo proksimiĝis Hari fariĝis pli kaj pli nervoza, spite de tio, kion li diris al Ron kaj Hermiona. Nek la ceteraj teamanoj estis multe trankvilaj. La ideo, ke ili kuratingu Rampenon en la Doma konkurso estis belega, neniu sukcesis tion dum sep jaroj, sed ĉu permesus tia partia arbitraciisto, ke ili faru tion?

Hari ne certe sciis, ĉu li imagas tion aŭ ne, tamen li ŝajne renkontis Snejp ĉie ajn li iris. Fojfoje li suspektis ke Snejp sekvis lin, provante trafi lin sola. Klasoj de Pocioj fariĝis ĉiusemajna turmento, ĉar Snejp agis tiel terure kontraŭ Hari. Ĉu eblas ke Snejp sciis pri ilia malkovro pri la Ŝtono de la Saĝuloj? Hari ne povis imagi kiel tio okazus – tamen fojfoje li suspektis kun hororo, ke Snejp kapablis diveni la pensojn de aliaj.

Je la sekvanta posttagmezo Hari sciis, kiam ili deziris al li bonŝancon ekster la vestoĉambrojn, ke Ron kaj Hermiona demandis al si, ĉu ili denove vidus lin viva. Tio ne estis aparte trankviliga. Hari apenaŭ aŭdis unu vorton de la instiga parolado de Arbo, dum li surmetis sian kvidiĉan robon kaj prenis sian Nimbuson 2000.

Dume Ron kaj Hermiona trovis en la benkaro sidejojn apud Nevil, kiu ne komprenis kial ili aspektas tiel grave kaj maltrankvile, aŭ kial ambaŭ kunportis siajn vergojn al la matĉo. Hari tute ne sciis, ke Ron kaj Hermiona estis sekrete ekzercintaj sin en la uzo de la Krur-Krampa Malbeno. Malfid havigis al ili la ideon, kiam li uzis ĝin kontraŭ Nevil, kaj ili estis pretaj uzi ĝin kontraŭ Snejp, se li montris ajnan intencon damaĝi Hari.

“Nu, ne forgesu, ĝi estas Lokomotor Mortis,” Hermiona murmuris dum Ron kaŝis sian vergon en la manikon.

“Mi scias tion,” Ron knalis. “Ne tedu min.”

Dume en la vestoĉambro Arbo parolis diskrete kun Hari.

“Mi ne intencas puŝi vin, Potter, tamen, se ni iam ajn bezonis fruan kapton de la oreko, estas nun. Por fini la matĉon antaŭ ol Snejp havas la tempon por favori Hupopufon multe.”

“La tuta lernejanaro estas tie ekstere!” diris Fredo Tordeli, spionante el la pordo. “Eĉ – mirinde! – Zomburdo ĉeestas!”

La koro de Hari eksaltis.

“Zomburdo?” li diris, kurante al la pordo por certigi tion. Fredo pravis. Neniu povus malrekoni tiun arĝentecan barbon.

Hari povis laŭtridi pro sento de malŝarĝo. Li estas sekura. Snejp tute ne kuraĝus damaĝi lin dum Zomburdo rigardas.

Eble pro tio Snejp aspektis tiel kolere dum la teamoj marŝis sur la terenon, kion ankaŭ Ron rimarkis.

“Mi neniam vidis Snejp aspekti tiel malice,” li diris al Hermiona. “Rigardu – oni ekas. Aji!”

Iu frapis Ron al lia kapa malantaŭo. Estis Malfid.

“Ho, pardonu min, Tordeli, mi ne vidis vin tie.”

Malfid ridis larĝe al Krab kaj Klus.

“Mi scivolas, kiel longe Potter restos sur sia balailo hodiaŭ? Ĉu iu dezirus veti? Eble vi, Tordeli?”

Ron ne respondis. Snejp ĵus aljuĝis penalan ŝoton al Hupopufo, ĉar Georgo Tordeli batis klabumon kontraŭ li. Hermiona, kiu krucigis en la sino ĉiujn el siaj fingroj por bonŝanco, fiksrigardis Hari rondiri kiel falko kaj serĉi la orekon.

“Ĉu vi scias mian opinion pri la elekto la teamanoj por Oragrifo?” diris Malfid laŭte post kelkaj minutoj, dum Snejp aljuĝis alian penalan ŝoton al Hupopufo por neniu kialo. “Temas pri kompatindaj homoj. Vidu, jen tiu Potter, kiu ne havas gepatrojn, plue estas la paro Tordeli, kiu ne havas monon – vi devas esti kun la teamo, Longejo, vi ne havas cerbon.”

Nevil fariĝis helruĝa, sed turniĝis sur la benko kaj frontis Malfid.

“Mi valoras dekoble pli ol vi, Malfid,” li balbutis.

Malfid, Krab, kaj Klus hurlis pro rido, sed Ron, ankoraŭ ne kuraĝante eltiri siajn okulojn de la ludo, diris, “Bone dirite, Nevil.”

“Longejo, se cerbo egalus oron, vi estus eĉ pli malriĉa ol Tordeli, kaj tio estas grava afero.”

La nervoj de Ron jam streĉiĝis preskaŭ ĝis rompiĝo pro zorgo pri Hari.

“Mi avertas vin, Malfid – se vi pluan vorton –”.

“Ron!” diris Hermiona subite, “Hari –!”

“Kio! Kie!”

Hari estis subite komencinta spektaklan plonĝon, kio okazigis anhelojn kaj huraojn de la homamaso. Hermiona stariĝis, kun sia fingroj krucitaj en sia buŝo, dum Hari impetis kontraŭ la tero kiel kuglo.

“Jen bonŝanco por vi, Tordeli, Potter evidente ekvidis moneron sur la teron!” diris Malfid.

Ron reagis. Antaŭ ol Malfid komprenis kio okazas, Ron estis sur li, kaj lukte faligis lin. Nevil hezitis, tiam eksaltis super sian benkon por helpi.

“Iru, Hari!” Hermiona kriis, saltante sur sian benkon por rigardi dum Hari rapidis rekte kontraŭ Snejp – ŝi eĉ ne rimarkis la ruladon de Malfid kaj Ron sub sia benko, aŭ la bruadon kaj hurladon kiuj venis el la ŝtormo de pugnoj kiu estis Nevil, Krab, kaj Klus.

Supre en la aero Snejp turniĝis sur sia balailo ĝustatempe por vidi iun skarlataĵon streki preter lin, maltrafante lin je centimetroj – la sekvantan sekundon Hari tiris sin el la plonĝo, etendante sian brakon triumfe, tenante la orekon enmane.

De la benkaroj ekis erupto de huraoj; tio devis esti rekordo, neniu povis memori kiam la oreko kaptiĝis tiel frue.

“Ron! Ron! Kie vi estas? La matĉo finiĝis! Hari venkis! Ni venkis! Oragrifo rangas unue!” ŝrikis Hermiona, dancante supre-malsupre sur sia benko kaj ĉirkaŭbrakante Parvati Patil en la apuda vico.

Hari saltis de sia balailo antaŭ ol li tute alteriĝis. Li apenaŭ kredis tion. Li sukcesis – la matĉo estis finita; ĝi estis daŭrinta je apenaŭ kvin minutoj. Dum la Oragrifaj fluis sur la terenon, li vidis Snejp alteriĝi proksime, kun pala vizaĝo kaj premataj lipoj – tiam Hari sentis tuŝon sur sia ŝultro, kaj rigardis supren en la ridantan vizaĝon de Zomburdo.

“Bone farita,” diris Zomburdo kviete, tiel ke nur Hari povis aŭdi tion. “Plaĉas al mi, ke vi ne primeditas tiun spegulon…ke vi okupas vin…elstare”

Snejp kraĉis amare sur la teron.

Poste Hari eliris la vestoĉambron sola por meti sian Nimbuson 2000 reen en la balailan remizon. Li ne povis memori pli feliĉan tempon. Li vere sukcesis ion pri kio fieri – neniu povus ankoraŭ diri, ke li nur havis faman nomon. La vespero neniam aromis tiel dolĉe. Li paŝis sur la malseka herbo, vivante denove la lastan horon reve, kiu aspektis kiel ĝoja konfuzo: Oragrifaj kurantaj al li kaj lin levantaj sur siaj ŝultroj; malproksime Ron kaj Hermiona saltantaj, Ron huraanta spite de peza nazosangado.

Hari atingis la remizon. Li kliniĝis kontaŭ la ligna pordo kaj rigardis supren al Porkalo, kun ĝiaj fenestroj rebrilantaj pro la suna malleviĝo. Oragrifo antaŭas. Li sukcesis, li frontis Snejp.

Teme de Snejp…

Figuro en kapuĉa mantelo venis rapide suben laŭ la ĉefŝtuparo de la kastelo. Sendube ne dezirante sin montri, li hastegis kontraŭ la prohibata arbaro. La venko de Hari eliris el lia menso dum li observis tion. Li rekonis la ŝtelecan paŝon de tiu figuro. Snejp, kaŝirante al la arbaro dum ĉiuj ceteraj vespermanĝis – kio okazas?

Hari eksaltis ree sur sian Nimbuson 2000 kaj ekflugis. Glisante silente super la kastelo li vidis Snejp eniri la arbaron kurante. Li sekvis lin.

La branĉoj kunplektiĝis tiel dense, ke li ne povis vidi kien Snejp estis irinta. Li krozis ronde, pli kaj pli malalte, tuŝetante la plej suprajn branĉetojn ĝis li aŭdis voĉojn. Li glisis kontraŭ ili kaj haltis senbrue en turanta fazo[45].

Li grimpis atente laŭ iu branĉo, tenante sekure sian balailon, provante vidi tra la foliaro.

Sube en ombra placo staris Snejp, kiu ne estis sola. Ankaŭ Ciuro estis tie. Hari ne povis vidi lian mienon, sed li balbutis pli ol iam ajn. Hari penis kapti la vortojn.

“M-mi ne s-scias kial vi dez-ziris paroli kun m-mi, kaj en t-tia loko, Severus…”

“Ho, mi nur preferis privatan diskuton,” diris Snejp, kun frosta voĉo. “Studentoj ja ne devas ekscii pri la Ŝtono de la Saĝuloj.” Hari kliniĝis antaŭen. Ciuro murmuris ion. Snejp interrompis lin.

“Ĉu vi jam eltrovis rimedon por preterpasi tiun beston de Hagrid?”

“S-sed Severus, m-mi –”

“Vi preferu ne havi tian malamikon, kia mi, Ciuro,” diris Snejp farante paŝon kontraŭ li.

“M-mi ne k-komprenas kion vi –”

“Vi komprenas perfekte, kion mi sugestas.”

Strigo ululis laŭte, kaj Hari preskaŭ falis el la arbo. Li stabiligis sin kaj ĝuste aŭdis Snejp diri, “—vian sorĉeton. Mi atendas.”

“S-sed mi n-ne –”

“Bone,” Snejp interrompis. “Ni baldaŭ havos denovan babileton, post kiam vi havos sufiĉe da tempo por cerbumi la aferojn, kaj decidi al kiu vi lojalas.”

Li ĵetis sian mantelon super la kapon kaj forpaŝis el la loko. Nun preskaŭ noktiĝis, sed Hari povis vidi Ciuron starantan tute senmove, kvazaŭ li estis ŝtonigita pro timo.

“Hari, kie vi estis?” pepis Hermiona.

“Ni gajnis! Vi venkis! Ni venkis!” kriis Ron, batante al Hari amike surdorse. “Kaj mi donis al Malfid okulan bluaĵon, kaj Nevil provis trakti kun Krab kaj Klus sola! Li ankoraŭ estas senkonscia, sed sinjorino Pomfrej diris, ke li bonfartos – kia alfrontado kontraŭ Rampeno! Ĉiuj atendas vin en la komuna ĉambro, ni festas – Fredo kaj Georgo ŝtelis kukojn kaj similajn el la kuirejoj.”

“Forgesu tion por nun,” diris Hari senspire. “Ni trovu neokupatan ĉambron, kaj vi aŭskultu bone ĉi tion….”

Li kontrolis, ke Ĝenozo ne estis ene antaŭ ol li fermis la pordon post ili, tiam li rakontis al ili, kion li vidis kaj aŭskultis.

“Do ni pravis, ĝi estas la Ŝtono de la Saĝuloj, kaj Snejp intencas ŝteli ĝin kaj perforti Ciuron helpi. Li demandis ĉu Ciuro sciis kiel eviti Lanugan – kaj li diris ion pri ‘sorĉeto’ de Ciuro – mi supozas, ke aliaj aferoj gardas la ŝtonon aparte de Lanuga, eble amaso da sorĉoj, kaj Ciuro evidente faris ian sorĉon kontraŭ la Mavaj Lertoj, kiun Snejp bezonas nuligi –”

“Do vi volas diri, ke la Ŝtono estas sekura nur tiel longe kiel Ciuro alfrontas je Snejp?” diris Hermiona konsternite.

“Ĝi malaperos ĝis la venonta mardo,” diris Ron.