Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Ĉapitro dek kvar Norberto la Norvegia Krestodorsa

Ciuro evidente estis pli kuraĝa ol ili supozis. Dum la sekvantaj semajnoj li ŝajne fariĝis pli pala kaj pli malgrasa, sed nenio indikis, ke li jam kapitulacis.

Ĉiam, kiam ili preterpasis la triaetaĝan koridoron, Hari, Ron, kaj Hermiona premis siajn orelojn al la pordo por kontroli, ke ene Lanuga ankoraŭ graŭlis. Snejp glitadis ĉirkaŭe aspektante amarhumore laŭ sia kutimo, kio certe signifas, ke la Ŝtono restis ankoraŭ en sekuro. Nuntempe ĉiam ajn Hari preterpasis Ciuron li donis al li kuraĝigan rideton, kaj Ron komencis riproĉi tiujn, kiuj mokis la balbuton de Ciuro.

Okupis la atenton de Hermiona, tamen, pli ol la Ŝtono de la Saĝuloj. Ŝi komencis desegni siajn studohorarojn, kaj donis kolorkodiĝon al siaj notoj. Tio tute ne ĝenus Hari kaj Ron, se ŝi ne daŭre insistus, ke ili faru simile.

“Hermiona, la ekzamenoj okazos post epokoj.”

“Post dek semajnoj,” Hermiona knalis. “Tiuj ne estas epokoj, tio similas je sekundo al Nikolao Flamel.”

“Sed ni ne aĝas sescentjaraj,” Ron memorigis al ŝi. “Tamen, kial vi studas, vi ankoraŭ scias ĉion.”

“Kial mi studas? Ĉu vi frenezas? Vi scias, ĉu ne, ke ni devas sukcesi en ĉi tiuj ekzamenoj por altiĝi al la dua jaro? Ili tre gravas, mi devis komenci antaŭ monato, mi tute ne scias, kial mi prokrastis…”

Bedaŭrinde, la instruistoj ŝajne opiniis same kiel Hermiona. Ili ŝarĝis la studentojn per tia amaso da ekstraj hejmtaskoj, ke la Paskaj ferioj certe ne estis tiel gajaj kiel la Kristnaskaj. Kiel oni povis distriĝi dum Hermiona sidis proksime kaj recitis la dek du utilojn de draka sango, aŭ ekzercis sin al vergaj movadoj? Ĝemante kaj oscedante, Hari kaj Ron pasigis la plejparton de sia libera tempo kun ŝi en la biblioteko, provante plenumi siajn ekstrajn taskojn.

“Mi neniam memoros ĉi tion,” ekkriis Ron je iu posttagmezo, ĵetante sian plumon malsupren, kaj rigardante sopire el la biblioteka fenestro. Estis belege por la unua fojo en monatoj. La ĉielo estis klarblua, kiel miozota floro, kaj la aero eligis la aromon de la venonta somero.

Hari, kiu elserĉis la planton “Fraksinelo”[46] en Mil Magiaj Herboj kaj Fungoj, eĉ ne rigardis supren antaŭ ol li aŭdis Ron diri, “Hagrid! Kion vi serĉas en la biblioteko?”

Hagrid pezpaŝante aperis, kaŝante ion malantaŭ la dorso. Li aspektis malkonvene en sia talpopelta mantelo.

“Nur vagr’gardes,” li diris tiel eviteme, ke ili tuj interesiĝis. “Kaj per ki’ vi ĉiuj ‘kupiĝes?” Li subite aspektis suspekteme. “Vi ‘nkoraŭ ne elserĉes Nik’laon Flamel, ĉu?”

“Ho, ni malkovris ĉion pri li antaŭ epokoj,” diris Ron impone. “Ankaŭ ni scias kion tiu hundo gardas, ĝi estas Ŝtono de la Sa –”

“Ĉit!” Hagrid ĉirkaŭrigardis subite por vidi se iu aŭskultis. “Ne kriadu pri ti’; ki’ mises al vi?”

“Fakte, ni volas demandi vin pri kelkaj aferoj,” diris Hari, “ekzemple, kio protektas la Ŝtonon aparte de Lanuga – ”

“ĈIT!” diris Hagrid denove. “ ‘Skultu – venu v’ziti min poste, mi ne promeses diri jon, m’moru, sed ne ĉirkaŭklaĉadu pri ti’, la studentoj ne deves scii pri ti’. Oni supozos, ke mi dir’s ti’n al vi –”

“Do, ĝis poste,” diris Hari.

Hagrid pezpaŝis for.

“Kion li kaŝis malantaŭ la dorso?” diris Hermiona penseme.

“Ĉu vi supozas, ke tio koncernis la Ŝtonon?”

“Mi iras sciiĝi en kia fako li estis,” diris Ron, kiu jam havis sufiĉe da studado. Li revenis post minuto kun amaso da libroj en siaj brakoj, kaj plaŭdfaligis ilin sur la tablon.

“Drakoj!” li flustris. Hagrid serĉis aferojn pri drakoj! Rigardu tiujn: Drakaj Specoj de Britio kaj Irlando; De Ovo ĝis Incendio, Gvidlibro por la Vartisto de Drakoj.”

“Hagrid ĉiam deziris havi drakon, li diris tion al mi je la unua fojo kiam ni parolis,” diris Hari.

“Sed tio kontraŭas niajn leĝojn,” diris Ron. “Draka bredado kontraŭleĝiĝis de la Sorĉista Kunveno en 1709, ĉiu scias tion. Ni ne facile evitus la rimarkon de mogloj, se ni paŝtus drakojn en la ĝardeno – krome, oni ne povas malsovaĝigi drakojn, estas danĝere. Vi ne kredus la brulvundojn, kiujn Karlo ricevis de la sovaĝaj en Rumanio.”

“Sed ne ekzistas sovaĝaj drakoj en Britio, ĉu?” diris Hari.

“Kompreneble ekzistas ili,” diris Ron. “Ordinaraj Kimraj Verdaj kaj Hebridaj Nigraj. La Ministerio de Magio peze okupas sin pri teni ilin en sekreto, kredu min. Nia gento devas daŭre sorĉi la moglojn, kiuj ekvidas ilin, tiel ke ili forgesas pri tio.”

“Do kion en la mondo Hagrid faras?”

Kiam ili frapis al la pordo de la ĉasgardisto post unu horo, ili surpriziĝis pri tio, ke ĉiu kurteno estis fermita. Hagrid vokis “Kiu estes?” antaŭ ol li malfermis la pordon, kaj kiam ili eniris li ekfermis ĝin tuj.

En la ĉambro estis sufoke varme. Spite de tio, ke estis tiel varme ekstere, brulis fajrego en la kameno. Hagrid pretigis teon por ili, kaj proponis ermenaĵajn sandviĉojn, kiujn ili rifuzis ĝentile.

“Do – vi vol’s demandi min pri jo?”

“Jes,” diris Hari. Ne taŭgis ŝanceliĝi. “Ni scivolas, se vi povus diri al ni, kio gardas la Ŝtonon de la Saĝuloj aparte de Lanuga.”

Hagrid grimacis al li.

“Kompr’neble m’ ne poves,” li diris. “ ‘Nue, m’ mem ne scies ti’n. Due, v’ jam scies tro multe pri ti’, do se mi scius m’ ne dirus jon al vi. Tiu Ŝton’ estes ĉi tie pro grava kiolo. Ĝi preskaŭ mal’per’s el Gajngotoj – mi supozes, ke vi jam d’ven’s ĉion pri ti’? M’stifikes min, ki’l vi ek’ciiĝ’s pri Lanuga.”

“Bonvolu, Hagrid, povas esti, ke vi ne deziras diri tion al ni, sed vi ja scias, vi scias ĉion, kio okazas ĉi tie,” diris Hermiona per dolĉa, flatanta voĉo. La barbo de Hagrid tikis, kaj ili rekonis, ke li ridetis. “Ni nur scivolas, kiu faris la aferojn, fakte.” Hermiona pludiris. “Ni scivolas, al kiu Zomburdo fidis sufiĉe bone por helpi lin, aparte de vi.”

La brusto de Hagrid pufiĝis pro fiero post tiuj vortoj. Hari kaj Ron ĝojbrilis al Hermiona.

“Nu, m’ ne s’pozes, ke ti’ damaĝus jon, se mi dires ti’n al vi…nu…li prunt’s Lanugan de mi…post tiam kelkaj ‘nstruistoj far’s sorĉojn…profes’rino Sproso—prof’soro Flirtmeĉo—profes’rino M’Gongal –” li nombris ilin per siaj fingroj, “prof’soro Ciuro – kaj Zomburdo mem far’s jon, kompr’neble. ‘Tendu, mi forges’s jun. Ho jes, kaj prof’soro Snejp.”

“Snejp?”

“Jes – vi ‘nkoraŭ ne mueles ti’n, ĉu? Pripensu, Snejp ‘elp’s protekti la Ŝtonon, li n’ estes ŝtelonta ĝin.”

Hari sciis, ke Ron kaj Hermiona pensis same kiel li. Se Snejp kunlaboris en la protektado de la Ŝtono, li facile povis ekscii kiel la aliaj instruistoj gardis ĝin. Li verŝajne sciis ĉion – aparte, evidente, de la sorĉo de Ciuro, kaj kiel eviti Lanugan.

“Vi estas la sola, kiu scias kiel pasi preter Lanuga, ĉu ne, Hagrid?” diris Hari zorgeme. “Kaj vi neniam dirus tion al iu ajn, ĉu? Eĉ ne al unu el la instruistoj?”

“Neniu scies ti’n krom mi kaj Zomburd’,” diris Hagrid fiere.

“Do tio helpas,” Hari murmuris al la aliaj. “Hagrid, ĉu ni povus malfermi fenestron? Mi brogiĝas.”

“Ne poves, ‘Ari, bedaŭre,” diris Hagrid. Hari rimarkis, ke li ekrigardis al la fajro. Hari ankaŭ rigardis ĝin.

“Hagrid – kio estas tio?”

Sed li jam sciis, kio ĝi estis. Meze en la koro de la fajro, sub la kaldrono, kuŝis ega nigra ovo.

“Ho, ti’,” diris Hagrid, palpante nervoze sian barbon. “Ti’ estes, aah…”

“De kie vi akiris ĝin, Hagrid?” diris Ron, kaŭrante ĉe la fajro por rigardi la ovon deproksime. “Ĝi devis kosti al vi trezoron.”

“ ‘ Vetgajn’s ti’n,” diris Hagrid. “ ‘Jeraŭ v’spere. M’ est’s sube en la vilaĝ’, por preni jom da trinkaĵo, kaj eklud’s kartojn kun fremdulo. Fakte, mi s’pozes, ke li feliĉe seniĝ’s de ti’.”

“Sed kion vi intencas fari, kiam ĝi elkoviĝos?” diris Hermiona.

“Nu, m’ las’tempe leg’s jom,” diris Hagrid, tirante grandan libron el sub sia kuseno. “Mi ‘lpren’s ti’n el la bibli’teko – Bredado de Drakoj por Plezuro kaj Profito – ĝi n’ estes tute nuneca, kompr’neble, sed ĝi klariges ĉi’n. Tenu la ovon en la fajro, ĉar iliaj patrinoj elsp’rades super ilin, komprenu, kaj post l’ elkoviĝo, nutru ĝin per brando kaj sango de kokin’ po s’telo je ĉi’ duon’oro. Kaj rigardu – ĝi klariges ki’l rekoni la d’versajn ovojn – la mi’ estes Norvegja Krestodorsa. Est’s tre raraj, ili.”

Li aspektis tre memfiere, sed tio ne konvinkis Hermionan.

“Hagrid, vi loĝas en ligna domo,” ŝi diris.

Sed Hagrid ne atentis. Li zumadis gaje dum li pikis la fajron.

Do ili nun havis pluan aferon kiu ĉagrenis ilin: kio okazus al Hagrid, se iu ajn ekscius tion, ke li kaŝis nelican drakon en sia kabano.

“Mi scivolas pri la trankvila vivo,” ĝemis Ron, dum ĉiu vespere ili klopodis pri la amaso da hejmtaskoj, kiun ili ricevis. Hermiona komencis fari studhorarojn ankaŭ por Hari kaj Ron. Tio tute frenezigis ilin.

Unu tagon dum matenmanĝo, Hedvig alportis al Hari alian noton de Hagrid. Li estis skribinta nur du vortojn: Ĝi eloviĝas.

Ron deziris malĉeesti Herbologion kaj iri rekte al lia kabano. Hermiona tute ne pridiskutus tion.

“Hermiona, kiel ofte dum niaj vivoj ni havos okazon rigardi drakan eloviĝon?”

“Ni havas klasojn, ni embarasiĝos, kaj tio ne estas menciinda, kompare al kio okazos al Hagrid, se iu ajn ekscios, kion li faras –”

“Silentu!” Hari flustris.

Malfid staris nur metrojn for kaj li estis ekhaltinta por subaŭskulti. Kiom li jam aŭdis? Al Hari tute ne plaĉis la mieno de Malfid.

Ron kaj Hermiona disputis irante la tutan distancon al Herbologio, kaj finfine, Hermiona konsentis ke ili hastu ĉe Hagrid dum la matena paŭzo. Kiam la sonorilo aŭdiĝis el la kastelo je la klasfino, la tri el ili tuj faligis siajn trulojn kaj rapidis tra la bieno ĝis la arbara rando. Hagrid salutis ilin, aspektante ruĝvange kaj ekscitite.

“Ĝi preskaŭ elires.” Li kondukis ilin enen.

La ovo kuŝis sur la tablo. Profundaj fendoj vidiĝis en ĝi. Io moviĝis ene, kaj stranga klakado eliris.

Ili ĉiuj tiris seĝojn apud la tablon kaj rigardis apenaŭ spirante.

Subite okazis skrapado kaj la ovo disrompiĝis. La drakido falis sur la tablon. Ĝi ne estis aparte bela. Laŭ Hari ĝi aspektis kiel ĉifita nigra ombrelo. Ĝiaj ostecaj flugiloj estis egaj kompare al ĝia malgrasa gagatnigra korpo, ĝi havis longan muzelon kun larĝaj nazotruoj, burĝonajn kornojn, kaj ŝvelajn, oranĝajn okulojn.

Ĝi ternis. Kelkaj fajreroj elĵetiĝis de ĝia muzelo.

“Ĉu li n’ estes bela?” Hagrid murmuris. Li etendis sian manon por karesi la kapon de la drako. Ĝi klake provis mordi liajn fingrojn, montrante pintajn dentojn.

“Benu lin, r’gardu, li ekkones si’n panjon!” diris Hagrid.

“Hagrid,” diris Hermiona, “kiel rapide Norvegiaj Krestodorsoj kreskas, precize?”

Hagrid estis respondonta kiam lia vizaĝo subite paliĝis. Li saltis surpieden kaj kuris al la fenestro.

“Kio okazis?”

“Iu r’gardad’s tra malfermaĵon de la kurtenoj – est’s junul’ – li kures supren a’ la kastelo.”

Hari hastis al la pordo kaj rigardis eksteren. Eĉ tiel fore li tuj rekonis la figuron.

Malfid vidis la drakon.

De la rideto kiu subvidiĝis en la vizaĝo de Malfid dum la sekvanta semajno, io tre nervozigis Hari, Ron, kaj Hermionan. Ili pasigis la plejparton de sia libertempo en la mallumigita ĉambro de Hagrid provante rezoni kun liagridHagrid, provante konvinki konk.

“Simple liberigu ĝin,” Hari urĝis. “Ellasu ĝin.”

“M’ ne poves,” diris Hagrid. “Li ‘stes tro eta. Li mortus.”

Ili rigardis la drakon. Ĝi jam plilongiĝis trioble dum nura semajno. Fumo kirliĝis daŭre el ĝiaj nazotruojn. Hagrid ne plenumis siajn devojn rilate al ĉasgardado, ĉar la drako tiel okupis lin. Malplenaj brandoboteloj kaj kokoplumoj disiĝis ĉie sur la planko.

“Mi d’cid’s nomi lin Norberto,” diris Hagrid, rigardante la drakon per sopiraj okuloj. “Li vere kones min nun. R’gardu. Norberto! Norberto! Kie ‘stes panjo?”

“Li freneziĝis,” Ron murmuris en la orelon de Hari.

“Hagrid,” diris Hari laŭte, “Atendu du semajnojn, kaj Norberto estos tiel longa, kiel via domo. Je ajna momento Malfid povas raporti al Zomburdo pri ĝi.”

Hagrid mordis sian lipon pro konsterno.

“Mi – mi r’kones, ke m’ ne poves teni lin por ĉiam, sed m’ ne poves simple ‘lĵeti lin, ti’n m’ ne poves.”

Hari subite turniĝis al Ron.

“Karlo,” li diris.

“Vi ankaŭ frenezas,” diris Ron. “Mi estas Ron, ĉu vi memoras tion?”

“Ne – Karlo – via frato, Karlo. Tiu en Rumanio. Studante drakojn. Ni povus sendi Norberton al li. Karlo povus varti ĝin, kaj poste remeti ĝin en sovaĝejo.”

“Brave!” diris Ron. “Do, ĉu vi akordas, Hagrid?”

Finfine Hagrid konsentis, ke ili sendu strigon al Karlo por pripeti tion.

La sekvanta semajno pasis ege malrapide. Je merkredo vespere Hermiona kaj Hari sidadis solaj en la komuna ĉambro, longe post kiam ĉiuj ceteraj jam enlitiĝis. La horloĝo sur la muro ĵus sonoris je la noktomeza horo, kiam la portreta truo eksplodis malfermite. Ron vidiĝis el nenie dum li elmetis la nevidebligan mantelon de Hari. Li estintis ĉe la kabano de Hagrid, helpante lin nutri Norberton, kiu nun glutis mortajn ratojn po plenaj latkestoj.

“Ĝi mordis min!” li diris, montrante al ili sian manon, kiu estis vindita per sanga naztuko. “Mi ne povos teni plumon dum tuta semajno. Mi diras al vi, ke tiu drako estas la plej horora besto, kiun mi iam ajn konis, sed laŭ la konduto de Hagrid, oni pensus, ke temas pri lanuga kuniklido. Kiam ĝi mordis min, li riproĉis min kvazaŭ mi timigus ĝin. Kaj kiam mi foriris li lulkantis al ĝi!”

Aŭdiĝis frapeto al la malluma fenestro.

“Jen Hedvig!” diris Hari, haste enlasante ŝin. “Ŝi havos la respondon de Karlo!”

Ili tri kunigis siajn kapojn por samtempe legi la noton.

Ili rigardis unu la alian.

“Ni havas nevidebligan mantelon,” diris Hari. “Tio ne estos multe malfacile – mi opinias, ke la mantelo estas sufiĉe granda por kovri du el ni kaj Norberton.”

Tio, ke ili tuj akordis kun li, indikis kiel malbona estis la pasinta semajno. Ili akordus al io ajn, kiu senigus ilin de Norberto – kaj la minaco de Malfid.

Sed okazis malhelpo. Antaŭ la sekvanta mateno la mordita mano de Ron ŝvelis ĝis grandeco duoble pli ol la normala. Li ne sciis, ĉu li povas sendanĝere iri al s-ino Pomfrej – ĉu ŝi rekonus mordon de drako? Tamen, ĝis la posttagmezo ne estis alia rimedo. La vundo fariĝis ĉagrenige verdeca. Evidente la dentegoj de Norberto estis venenaj.

Je la tagfino Hari kaj Hermiona hastis supren al la hospitala alo, kaj trovis Ron en terura stato enlite.

“Temas ne nur pri mia mano,” li flustris, “kvankam tiu sentas kvazaŭ ĝi forfalontus. Malfid diris al s-ino Pomfrej, ke li deziras prunti libron de mi tiel, ke li povu priridaĉi min. Li minacadis informi al ŝi pri kio fakte mordis min – mi diris al ŝi, ke estis hundo, sed mi ne supozas, ke ŝi kredas tion – mi ne devis bati lin dum la kvidiĉa matĉo, pro tio li agas tiel.”

Hari kaj Hermiona provis trankviligi Ron.

“La afero finiĝos je sabato noktomeze,” diris Hermiona, sed tio tute ne konsolis Ron. Male, li eksidiĝis rekte, kaj ekŝvitis.

“Je sabato noktomeze!” li diris raŭke. “Ho ne – ho ne – mi ĵus memoris tion – la letero de Karlo estis en tiu libro kiun Malfid prenis, li scios, ke ni tiam forsendos Norberton.”

Hari kaj Hermiona ne havis okazon por respondi. s-ino Pomfrej venis ĝuste tiam kaj ordonis ilin for, dirante ke Ron bezonas dormi.

“Nun estas tro malfrue por ŝanĝi la planon,” Hari diris al Hermiona. “Ni ne havas la tempon por sendi al Karlo alian strigon, kaj ĉi tio povas esti la sola okazo por seniĝi je Norberto. Ni devas riski ĝin. Kaj ni ja havas la nevidebligan mantelon, Malfid ne scias pri tio.”

Ekster la kabano sidis la ĉashundo Faŭko kun vindita vosto, kiam ili vizitis por diri la novaĵojn al Hagrid, kiu malfermis fenestron por paroli kun ili.

“M’ ne lasos vin eniri,” li alhelis. “Norberto k’menc’s tiklan fazon – n’ estes pli ol mi poves trakti.”

Kiam ili informis lin pri la letero de Karlo, liaj okuloj pleniĝis je larmoj, tamen tiuj povis okazi pro tio, ke Norberto ĵus mordis al li la kruron.

“Araaĥ! Ne graves, l’ nur traf’s mi’n boton – nur ludante – l’ nur estes bebo, fakte.”

La bebo batis pervoste kontraŭ la muro, skuante la fenestrojn. Hari kaj Hermiona marŝis reen al la kastelo kun sento, ke ili ne malŝatus fruan alvenon de sabato.

Ili kompatus je Hagrid kiam li devis adiaŭi al Norberto, se ili ne tiom prizorgus kion ili devis fari. Estis tre malluma, nebula nokto, kaj ili malfrue alvenis al la kabano de Hagrid pro tio, ke ili devis atendi ĝis Ĝenozo lasis al ili la vojon liberan tra la vestiblo, kie li tenisadis kontraŭ la muro.

Hagrid jam pretigis Norberton kaj pakis ĝin en grandan keston.

“Li ‘aves sufiĉe da ratoj kaj brando por la vojaĝ’,” diris Hagrid per dampata voĉo. “Kaj mi kunpak’s lud’lurson, okaze ke li estos soleca.”

De la kesto aŭdiĝis bruoj, kiuj sugestis al Hari, ke la ludilurso suferis la deŝiron de ĝia kapo.

“Ĝis! Ĝis, Norberto!” Hagrid singultis, dum Hari kaj Hermiona kovris la keston per la nevidebliga mantelo kaj iris mem sub ĝin. “Panjo n’niam f’rgesos vin!”

Kiel ili sukcesis movi la keston supren ĝis la kastelo, ili neniam komprenis. Noktomezo tiktake proksimiĝis dum ili portis Norberton supren laŭ la marmora ŝtuparo en la vestiblo kaj laŭ la mallumaj koridoroj. Supren laŭ alia ŝtuparo, kaj plua – eĉ mallongiga vojo konata de Hari ne faciligis la laboron multe.

“Preskaŭ tie!” Hari anhelis kiam ili atingis la koridoron sub la plej alta turo.

Tiam subita movado tiom ektimigis ilin, ke ili preskaŭ faligis la keston. Forgesante, ke ili jam estis nevideblaj, ili ekkaŭris en la ombrojn, gapante al la malhelaj figuroj kiuj luktis je tri metroj antaŭ ili. Lampo ekflamiĝis.

Prof. MakGongal, vestita en tartana banrobo kaj harreto, tenis Malfid je la orelo.

“Detenpuno por vi!” ŝi kriis. “Kaj dudek poentojn de Rampeno! Ĉirkaŭvagante noktomeze, kiel vi aŭdacas tion –”

“Vi ne komprenas, profesorino. Hari Potter alvenos – li havas drakon!”

“Kia absoluta rubaĵo! Kiel vi aŭdacas mensogi tiamaniere! Venu – mi diskutos kun profesoro Snejp pri vi, Malfid!”

Post tio la kruta helica ŝtuparo ĝis la supro de la turo sentis kiel la plej facila afero en la mondo. Ne antaŭ ol ili paŝintis en la malvarman noktan aeron, ili deĵetis la mantelon, ĝojaj ĉar ili denove povis normale spiri. Hermiona dancis kvazaŭan ĵigon[47].

“Malfid havos detenpunon! Mi povus kanti!”

“Ne faru tion,” konsilis Hari al ŝi.

Ridklukante pri Malfid, ili atendis dum Norberto ĉirkaŭdraŝis en la kesto. Post dek minutoj, kvar flugbalailoj plonĝis el la mallumo.

La amikoj de Karlo estis gaja aro. Ili montris al Hari kaj Hermiona la jungaĵon, kiun ili estis aranĝintaj, tiel ke ili povus pendigi Norberton inter si. Ili ĉiuj helpis buki Norberton sekure en ĝi, kaj tiam Hari kaj Hermiona manpremis la aliajn kaj dankis ilin multe.

Finfine Norberto estis ironta…iranta…irinta.

Ili ŝteliris suben laŭ la helica ŝtuparo, kun koroj tiel malpezaj, kiel iliaj manoj, nun kiam Norberto ne plu pezas sur ili. Neniom plu da drakoj – Malfid en deteno – kio povus difekti tian ĝojon?

La respondo al tiu demando atendis ĉe la bazo de la ŝtuparo. Dum ili eniris la koridoron, la vizaĝo de Ŝteleti vidiĝis subite el la mallumo.

“Nu, jes,” li flustris, “ni ja estas en embaraso.”

Ili estis postlasintaj la nevidebligan mantelon ĉe la supro de la turo.