Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Ĉapitro sep La Ordiga Ĉapelo

La pordo malfermis grumble. Alta, nigrahara sorĉistino staris tie, vestita en smeraldkolora talaro. Ŝi grave mienis, kaj Hari ekpensis, ke oni tiun virinon prefere ne kontraǔas.

“La un’ajaraj, profesorino MakGongal,” diris Hagrid.

“Dankon, Hagrid. Mi nun kondukos ilin.”

Ŝi tiris la pordon plene malferman. La vestiblo estis sufiĉe granda por enhavi la tutan domon de la familio Dursli. La ŝtonaj muroj lumiĝis per flagrantaj torĉoj, kiel tiuj de Gajngotoj, dum la plafono obskuriĝis alte supren en la mallumo. Antaǔ ili sterniĝis majesta marmora ŝtuparo al la supraj etaĝoj.

Ili sekvis prof. MakGongal trans la ŝtontegita planko. Hari sentis la murmuron fare de centoj da voĉoj el pordo dekstre de li – supozeble la restaĵo de la studentoj jam estas tie – sed prof. MakGongal kondukis la unuajarajn en malgrandan neokupitan ĉambron apud la koridoro. Ili premis sin ene, starante eĉ pli kompakte ol ili normale farus, kaj serĉrigardis nervoze ĉirkaǔ ilin.

“Bonvenon en Porkalo,” diris prof. MakGongal. “La semestrokomenca bankedo baldaǔ okazos, sed antaǔ ol vi sidiĝos en la Granda Halo, vi fariĝos ordigataj en viajn Domojn. La Ordiga Ceremonio tre, tre gravas, ĉar dum via tempo ĉi tie, via Domo fariĝos kvazaǔ via familio en Porkalo. Vi prenos viajn klasojn kun viaj samdomanoj, dormos en la dormejoj de via Domo, kaj libertempe distriĝos vin en ĝia komuna ĉambro.”

“La kvar Domoj nomiĝas Oragrifo, Hupopufo, Korakungo, kaj Rampeno. Ĉiu Domo havas sian noblan historion, kaj ĉiu estas produktinta elstarajn gesorĉistojn. Dum vi ĉeestas Porkalon, viaj venkoj gajnos poentojn por via Domo. Kontraǔe, ĉiu rompo de la reguloj perdigos poentojn de via Domo. Al la jarfino oni premios la Dompokalon al la Domo, kiu posedas la plejmulton da poentoj. Tiu estas tre granda honoro. Mi esperos, ke ĉiu el vi gajnos laǔdon por sia estonta Domo.”

“La Ordiga Ceremonio okazos post kelkaj momentoj antaǔ la cetero de la Akademio. Mi sugestus, ke vi netigu vin kiel eble dum vi atendas.”

Ŝia rigardo paǔzis ĉe la mantelo de Nevil, agrafita sub lia maldeksta orelo. Hari nervoze provis glatigi siajn harojn.

“Mi revenos kiam ni estos pretaj por vi,” diris prof. MakGongal. “Bonvolu atendi silente ĉi tie.”

Ŝi eliris la ĉambron. Hari glutis.

“Precize kiamaniere oni ordigos nin en Domojn?” li demandis al Ron.

“Speco de provo, mi supozas. Fredo diris, ke ĝi multe doloras, sed li ŝercis, laǔ mia suspekto.”

La koro de Hari terure ekbategis. Provo? Antaǔ la tuta studentaro? Sed li jam kapablis neniom da magio – kion subĉiele oni postulos de li? Li neniam anticipis ion similan tuj post la alveno! Li ĉirkaǔrigardis ĉagrene, kaj rimarkis, ke ĉiuj aliaj ankaǔ teruriĝas. Neniu multe parolis, escepte de Hermiona Granĝer, kiu flustris rapide pri la multo da sorĉaĵoj, kiujn ŝi jam lernis, kaj sin demandis, kiun inter ili ŝi bezonos. Hari penis ne aǔskulti al ŝi. Li neniam tiel ĉagrenis, neniam, eĉ kiam li devis liveri hejmen al la ges-roj Dursli raporton fare de la lernejo, ke li iele kolorigis blue la perukon de sia instruistino. Li fiksrigardis la pordon. Iumomente prof. MakGongal revenos, kaj alprenos lin al lia fatalo.

Tiam okazis io, kiu eksaltigis lin alte je duona metro super la planko – malantaǔ li kelkaj geknaboj ekŝrikis.

“Do kio!”

Li anhelis. Simile al ĉiuj ĉirkaǔe. Dudeko da fantomoj ĵus fluis tra malantaǔan muron. Perloblankaj kaj iom diafanaj, ili glitadis trans la ĉambron, parolante kune, kaj apenaǔ rigardante la unuajarajn. Ŝajne ili disputis ion. Iu, kiu similis dikan monaĥon, diradis “Pardoni kaj forgesi, laǔ mi. Ni devas doni al li alian ŝancon.”

“Mia kara Monaĥo, ĉu ni ne donis al Ĝenozo jam tiom da ŝancoj, kiom li rajtas? Li fifamigas nin ĉiujn, kaj pensu, li eĉ ne estas vera fantomo. Diru, kion vi ĉiuj faras ĉi tie?”

Fantomo vestita per krispo kaj ŝtrumpoj ekrimarkis la unuajarajn. Neniu respondis.

“Novaj studentoj!” ekdiris la Dika Monaĥo, ridante ĉirkaǔe al ili. “Baldaǔ Ordigotaj, mi supozas?”

Iuj kapjesis mute.

“Mi esperas vidi vin en Hupopufo!” diris la Monaĥo. “Mia eksa Domo, sciu.”

“Preteriru, nun,” diris akra voĉo, “La Ordiga Ceremonio nun komenciĝos.”

Prof. MakGongal estis reveninta. Po unu, la fantomoj forŝvebis tra la kontraǔan muron.

“Nun viciĝu,” prof. MakGongal ordonis al la unuajaraj, “Kaj sekvu min.”

Kun stranga sento, kiel liaj kruroj ĵus fariĝis elplumbaj, Hari viciĝis post sablohara knabo, Ron sekvis, kaj ili marŝis el la ĉambro, ree trans la koridoron, tra duoblajn pordojn, kaj en la Grandan Halon.

Hari neniom eĉ imagis tiel strangan kaj bonegan lokon. Ĝi lumiĝis per milmiloj da kandeloj, kiuj pendis enaere super kvar longaj tabloj, kie la cetero de la studentoj sidis. Tiuj tabloj estis primetitaj kun brilantaj oraj teleroj kaj pokaloj. Ĉe la antaŭo de la halo sterniĝis alia longa tablo, kie sidis la instruistoj.

Prof. MakGongal direktis la unuajarajn, tiel ke ili fine staris en vico antaŭ la aliaj studentoj, kun la instruistoj malantaǔ ili. La centoj da rigardantaj vizaĝoj aspektis kiel lanternoj en la flamanta kandellumo. Tie kaj ĉi tie inter la studentoj, brilis la fantomoj kiel nebuloj arĝentaj. Ĉefe por eviti la multajn okulojn Hari ekrigardis supren, kaj rimarkis velure nigran plafonon punktitan per steloj. Li aǔdis Hermionan, kiu flustris, “Tiu estas sorĉita por aspekti kiel la ekstera ĉielo. Mi legis pri tio en la libro Historio de Porkalo.”

Oni malfacile konstatis, ke estas iu ajn tegmento, kaj la Granda Halo ne simple malfermiĝas al la ĉieloj.

Hari ekrigardis suben, kiam prof. MakGongal mute metis kvarpiedan skabelon antaǔ la unuajaraj. Sur la skabelon ŝi metis pintan sorĉistan ĉapelon. La ĉapelo estis flikita kaj eluzita, kaj ege malpura. Onklino Petunjo neniam permesus, ke tiu venu en la domon.

Eble ni klopodos eltiri kuniklon el la ĉapelo, Hari freneze ekpensis, aǔ ion similan – rimarkante, ke ĉiu en la halo nun fiksrigardas la ĉapelon. Ankaǔ li gapis. Dum sekundoj regis profunda silento. Tiam la ĉapelo tikis. Ŝiraĵo apud la rando larĝe malfermiĝis kiel buŝo – kaj la ĉapelo komencis kanti:

La tuta halo eksplodis en aplaǔdoj kiam la Ĉapelo finis la kanton. Ĝi riverencis al ĉiu el la kvar tabloj, kaj poste fariĝis denove kviete.

“Do, ni simple surprovos la Ĉapelon,” Ron flustris al Hari. “Mi mortigos Fredon. Li persiste babilis pri lukto kontraŭ trolo.”

Hari ridetis feble. Ja, surprovi ĉapelon li ege preferus ol verki sorĉojn, sed tamen li dezirus, ke ili permesiĝu surmeti ĝin ekster la studentara rigardo. La Ĉapelo ŝajne postulis multon; Hari ĝuste nun sentis sin nek kuraĝa, nek sprita, nek io de la tuta afero. Se nur oni mencius Domon por la homoj, kiuj emas al naǔzo, tiu konvenus al li.

Prof. MakGongal nun antaǔeniris portante longan volvaĵon el pergameno.

“Kiam mi vokas vin pernome, vi surmetos la Ĉapelon kaj sidiĝos sur la skabelon por esti ordigata,” ŝi diris.

“ABOT, Hanna.”

Knabino rozvizaĝa kaj blonda, kun duopaj harplektaĵoj, stumblis elvice, kaj surmetis la Ĉapelon, kiu glitante malsupren kovris al ŝi la okulojn; ŝi sidiĝis. Momenta paǔzo—

“Hupopufo!” ekkriis la Ĉapelo.

La dekstratablanoj hurais, kaj aplaǔdis, dum Hanna iris por sidiĝi ĉe la Hupopufan tablon. Hari vidis la fantomon de la Dika Monaĥo, kiu gestadis al ŝi gaje.

“BONZ, Suzana!”

“Hupopufo!” ekkriis denove la Ĉapelo, kaj Suzana forhastis por sidiĝi apud Hanna.

“BUT, Teri!”

“Korakungo!”

De la dua maldekstra tablo nun aplaǔdo. Kelkaj Korakungaj stariĝis, kaj premis al li la manon, dum Teri alvenis al ili.

“BROKELHURST, Mandi!” ankaǔ iris al Korakungo, sed “BRAŬN, Lavenda!” fariĝis la unua nova Oragrifa, kaj de la plej maldekstra tablo eksplodis huraoj. Hari vidis la ĝemelajn fratojn de Ron prifajfi.

“BOVPAŜ, Milicen!” sekve fariĝis Rampena. Eble li imagis ĝin, konsiderante ĉion, kiun li aǔdis pri Rampeno, sed laǔ li, ili ŝajnis malagrabla aro.

Li nun eksentis sin vere malsane. Li memoris la elekton de teamanoj dum la sportklasoj en sia eksa lernejo. Li ĉiam elektiĝis laste, ne ĉar li malkapablis, sed ĉar neniu emis doni al Dadli la ideon, ke oni estimas je Hari.

“FINĈ-FLEĈLI, Justeno!” “Hupopufo!”

Hari rimarkis, ke foje la Ĉapelo tuj elkriis la Domnomon, sed alifoje, daǔris iu tempo dum ĝi decidis. “FINGAN, Ŝemus,” la sablohara knabo apud Hari en la vico, sidis sur la skabelo preskaǔ tutan minuton antaǔ ol la Ĉapelo deklaris lin por Oragrifo.

“GRANĜER, Hermiona!”

Hermiona kvazaǔ kuris al la skabelo, kaj avide puŝis sian kapon en la Ĉapelon.

“Oragrifo!” kriis la Ĉapelo. Ron ĝemis.

Terura penso trafis al Hari, kiel teruraj pensoj kutime faras kiam oni estas tre nervoza. Se okaze li tute ne elektiĝos je io? Supoze, ke li sidis tie kun Ĉapelo sur la okuloj longtempe ĝis tiam, ke profesorino MakGongal ektiris ĝin el de lia kapo, kaj diris, ke certe misago okazis, kaj li prefere reentrajniĝu?

Kiam Nevil LONGEJO, la knabo kiu perdadis sian bufon, vokiĝis, li stumble falis survoje al la skabelo. La Ĉapelo daǔris longe decidante pri Nevil. Kiam ĝi finfine kriis “Oragrifo,” Nevil ekkuris ankoraǔ portante ĝin, kaj devis reen troti inter ŝtormoj de ridegoj, kaj doni ĝin al “MAKDUGAL, Morag”.

Malfid, kiam vokita, pavis antaǔen, kaj tuj atingis sian volon: la Ĉapelo apenaǔ tuŝis al li la kapon, kiam ĝi ŝrikis, “Rampeno!”

Malfid iris al siaj kolegoj Krab kaj Klus, evidente sinkontente.

Nun ne restis multo da homoj.

“LUN”…”NAT”…”PARKINSON”…, tiam sekvis paro de ĝemelinoj, “PATIL” kaj “PATIL” …tiam “PERKS, Sali-Anna”…, kaj tiam, fine –

“POTTER, Hari!”

Dum Hari antaǔenpaŝis murmuradoj ekflamis, kiel siblantaj fajretoj ĉie tra la Halo.

“Ĉu ‘Potter’ ŝi diris?”

“Tiu Hari Potter?”

Laste, antaǔ ol la Ĉapelo glitis sur liajn okulojn, Hari vidis la halon plenan je homoj kolstreĉantaj por bone rigardi lin. Tuj poste li vidis la nigran internon de la Ĉapelo. Li atendis.

“Hmm!” diris voĉeto ĉe lia orelo. “Ne facile. Tre malfacile. Multon da kuraĝo, mi vidas. Sufiĉe bonan menson ankaǔ. Jen talento! Kara mia, jes! Kaj neta soifo por sinprovo; kiel interesa…. Do kien mi metos vin?”

Hari stringis la randojn de la skabelo, kaj pensis, Ne Rampeno, ne Rampeno.

“Ĉu? Ne Rampeno?” diris la voĉeto. “Ĉu vi estas certa? Vi kapablas esti granda, fakte, estas la tuto en via menso, kaj Rampeno helpos vian vojon al grandeco, sendube. – Ne? Do, se vi ne estas certa prefere elektu “Oragrifo!”

Hari aǔdis la Ĉapelon kriegi la lastan vorton al la tuta halo. Li elprenis la Ĉapelon kaj paŝis tremante al la Oragrifa tablo. Li tiel trankviliĝis pri sia aliĝo al ili, kaj ne al Rampeno, ke li apenaǔ rimarkis, ke li ricevas la plej laǔtajn huraojn ĝis tiam. Persi, la prefekto, stariĝis kaj vigle svingis la manon, dum la ĝemeloj Tordeli kriegis “Ni gajnis Potter! Ni gajnis Potter!” Hari sidiĝis kontraǔe al la fantomo kun la krispo, kiun li antaǔe vidis. La fantomo frapetis al li la brakon, kaǔzante al Hari la subitan, hororan senton, ke li ĵus ekmergis ĝin en sitelon da frosta akvo.

Li nun povis rekte vidi la Ĉefan Tablon. Ĉe la proksima flanko sidis Hagrid, kiu trafis lian atenton, kaj bondezire gestis al li per polekso. Hari ridis ree. Kaj tie en la mezo de la Ĉefa Tablo, en granda ora seĝo sidis Albus Zomburdo. Hari rekonis lin tuj per la karto, kiun li eltiris de la Ĉokolada Rano. La arĝentaj haroj de Zomburdo estis en la tuta halo la sola afero, kiu brilis tiom, kiom la fantomoj. Hari ankaǔ ekvidis prof. Ciuron, la nervoza juna viro, kun kiu li konatiĝis ĉe la Likema Kaldrono. Li aspektadis tre strange en granda purpura turbano.

Kaj nun restis nur kvar ordigotaj homoj. “TOMASO, Dijn,” nigrulo eĉ pli alta ol Ron, kuniĝis je Hari ĉe la Oragrifa tablo, kaj tiam sekvis Ron en la vico. Li jam fariĝis palverda. Hari sub la tablo krucigis siajn fingroj por bonŝanco, kaj en sekvanta momento la Ĉapelo kriegis “ORAGRIFO!”

Hari aplaǔdis laǔte kun la aliaj dum Ron kolapsis en la seĝon apud Hari. “Bone farita, Ron, bonege,” deklamis Persi Tordeli pompe trans Hari dum “TURPIN, Lisa” fariĝis Korakunga.

Finfine “ZABINI, Blazio” fariĝis Rampena. Profesorino MakGongal revolvis sian pergamenon, kaj elprenis la Ordigan Ĉapelon.

Hari rigardis suben al sia malplena ora telero. Li nur ĵus rimarkis, kiom li malsatas. La kukurbaj pasteĉoj ŝajnis antikvaj memoroj.

Albus Zomburdo jam stariĝis. Li ĝojbrilis al la studentoj, siaj brakoj elstreĉitaj, kvazaŭ sia plej granda plaĉo estus vidi ĉiujn tie antaǔ li.

“Bonvenon,” li diris. “Bonvenon al nova jaro ĉe Porkalo. Antaǔ la komenco de nia bankedo, mi deziras diri kelkajn vortojn. Jen ili: Sencerbulo! Balengraso! Strangumo! Ekpinĉo! …..Dankon!”

Li ree sidiĝis. Ĉiuj aplaǔdis kaj hurais. Hari ne sciis ĉu ridi aǔ ne.

“Ĉu li ne iomete…frenezas?” li demandis necerte al Persi.

“Frenezas?” diris Persi poze. “Li estas genia. La plej kapabla sorĉisto de la mondo! Sed li iomete frenezas, jes. Terpomojn, Hari?”

Hari ekgapis. La pladoj antaǔ li nun entenis amasojn da manĝaĵoj. Li neniam vidis tiom da bongustaj aferoj kolektitaj sur unu tablo: rostbefo, rostita kokaĵo, porkokotletoj kaj ŝafidkotletoj, kolbasoj, larditaj bifstekoj, terpomoj bolkuiritaj, rostitaj, kaj frititaj, flano de Jorkŝiro[20], pizoj, karotoj, viandsaǔco, keĉupo, kaj, pro stranga nekonata kialo, pipromentsukeraĵoj.

La ges-roj Dursli estis neniam precize malsatmortigintaj Hari, sed tamen neniam permesis al li manĝi tiom, kiom li dezirus. Dadli estis ĉiam forpreninta iun ajn, kiun Hari ŝatis, eĉ kiam tio malsanigus lin. Do Hari amasigis sur sian teleron iom da ĉio, escepte de la pipromentsukeraĵoj. Ĉio multe bongustis.

“Ŝajne frandas tio,” diris la fantomo kun krispo malfeliĉe, rigardante triste dum Hari distranĉis sian bifstekon.

“Ĉu vi ne--?”

“Mi nenion manĝis ekde preskaǔ kvarcent jaroj,” diris la fantomo. “Mi ne bezonas tion, kompreneble, sed oni tamen sentas la mankon. Mi dubas, ke mi jam presentis min? Kavaliro Nikolao de Mizgila-Porpington[21] je via dispono. La Rezidanta Fantomo de Oragrifa Turo.”

“Mi ja konas vin!” Ron ekdiris. “Miaj fratoj rakontis pri vi – vi estas Preskaǔ Senkapa Niko!”

“Mi preferus, se vi vokus min per Kavaliro Nikolao de Mizgila –,” la fantomo rigide komencis, sed sablohara Ŝemus Fingan interrompis.

“Preskaǔ senkapa? Kiel vi povas esti preskaǔ senkapa?”

Kavaliro Nikolao mienis ege ĝenate, kvazaǔ la babileto tute ne iris laǔ lia intenco.

“Tiele,” li diris agacate. Li ekprenis sin per la maldekstra orelo, kaj tiris. Lia tuta kapo forsvingis de lia kolo, kaj falis sur la ŝultron kvazaŭ pivotante sur ĉarniro. Evidente oni provis lin senkapigi, sed fuŝis tion. Ŝajne kontenta pro iliaj ŝokitaj mienoj, Preskaǔ Senkapa Niko renversis sian kapon ree sur la kolon, tusis, kaj diris, “Nu – novaj Oragrifaj! Mi esperas, ke vi helpos nin gajni la Doman konkurson venontjare? Jam neniam estas pasinte tiom da jaroj sen premia gajno fare de Oragrifo. La Rampenaj jam gajnis la Pokalon sinsekve ses jarojn! La Sanga Barono fieras preskaǔ netolereble – li estas la Rampena fantomo.”

Hari alrigardis la Rampenan tablon, kaj vidis teruran fantomon, tie sidantan, kun senesprimaj okuloj, senmovaj en marasma vizaĝo, kaj robo makulita de arĝenta sango. Li estis rekte apud Malfid, kiu, plaĉe al Hari, evidente ne ege ŝatis la sidaranĝojn.

“Kiel li duŝiĝis per sango?” demandis Ŝemus kun avida interesiĝo.

“Mi neniam demandis pri tio,” diris Preskaǔ Senkapa Niko delikate.

Kiam ĉiuj jam manĝis tiom, kiom ili kapablis, la restaĵoj de la manĝaĵo malaperis de la teleroj, kiuj fariĝis brile puraj, kiel antaǔe. Post momento la desertoj aperis. Jen blokoj da glaciaĵo de ĉiu imagebla gusto, pomtortoj, melastortetoj, krembulkoj kun ĉokolada glazuro, sukerbulkoj plenigitaj de konfitaĵo, savarino, fragoj, ĵeleo, rizfrandaĵo[22]…

Dum Hari provizis sin per melastorteto, la konversacio ektemis pri iliaj familioj.

“Mi estas miks-rasa,” diris Ŝemus. “Mi’ paĉjo estas moglo. Panjo ne konfesis antaǔ la edziĝo, ke ŝi estas sorĉistino. Kia malagrabla ŝoko al li.”

La aliaj ridis.

“Kaj pri vi, Nevil?” demandis Ron.

“Nu, Avinjo vartis min, kaj ŝi estas sorĉistino,” diris Nevil, “sed la familio kredis longtempe, ke mi estis pure mogla. Mia Praonklo Alĉjo provadis trafi min nesingarda, kaj trudi ian magion el mi – li unufoje puŝis min de la ekstremon de la varfo Blackpula; mi preskaǔ dronis – sed nenio okazis antaǔ ol mi estis okjara. Praonklo Alĉjo alvizitis por vespermanĝi, kaj pendigadis min per la kruroj, el duaetaĝa fenestro, kiam Praonklino Enida oferis al li meringon, kaj li senintence lasis min fali. Sed mi resaltis – laǔlonge de la tuta ĝardeno, kaj en la straton. Ĉiuj ekĝojis ege, Avinjo ploris pro feliĉo. Imagu vidi iliajn vizaĝojn, kiam mi akceptiĝis ĉi tie! Oni ja pensis, ke eble mi ne havis sufiĉon da magio por eniri, fakte. Praonklo Alĉjo tiom kontentis, ke li aĉetis por mi la bufon.”

Flanke de Hari, Persi Tordeli kaj Hermiona diskutis pri la lecionoj. (“Mi tiom deziras, ke ili baldaŭ komencos, estas tiom da lernindaĵoj, mi precipe interesiĝas pri Transformado, vi scias, ŝanĝi iun al alia, oni diras, ke estas tre malfacile – ,” “Vi komencos je malgranda skalo, nur ŝanĝante alumetojn al kudriloj, kaj simile –”)

Hari, kiu komencis senti sin kontenta kaj dormema, denove rigardis supren al la Ĉefa Tablo. Hagrid prenis profundan gluton el sia pokalo. Profesorino MakGongal parolis kun prof. Zomburdo. Profesoro Ciuro en sia absurda turbano parolis kun instruisto, kiu havis grase nigrajn harojn, beksimilan nazon, kaj palflavan haǔton.

Ĝi okazis tre subite. La beknaza instruisto rigardis preter la turbano de Ciuro, rekte en la okulojn de Hari – kaj akra, bruliga doloro fulmis trans la cikatron sur la frunto de Hari.

“Ve!” Hari plaǔdis sian frunton per sia mano.

“Kio estas?” demandis Persi.

“Ne-nenio.”

La doloro foriris tiel rapide, kiel ĝi alvenis. Pli malfacile estis forpasigi la senton, kiun Hari ricevis de la rigardo fare de la instruisto – senton, ke tiu neniel ŝatas Hari.

“Kiel nomiĝas la instruisto parolante al profesoro Ciuro?” li demandis al Persi.

“Ho! Vi jam konas Ciuron, ĉu? Ne surprize, ke li mienas tiel nervoza; tiu estas profesoro Snejp. Li instruas Pociojn, sed ne volonte – ĉiu scias, ke li celas al la posteno de Ciuro. Konas multon pri la Mavaj Lertoj, tiu Snejp!”

Hari observis je Snejp iun tempon, sed Snejp alrigardis lin neniam denove.

Finfine la desertoj malaperis siavice, kaj prof. Zomburdo denove surpiediĝis. La Halo silentiĝis.

“E – nur kelkaj vortoj nun kiam ni ĉiuj estas manĝigitaj kaj akvumitaj. Mi havas por vi kelkajn semestrokomencajn avizojn.”

“Unuajaraj notu, ke iri al la arbaro ĉe la Akademio estas prohibata[23] al ĉiuj studentoj. Kaj ankaǔ iuj de la pli aĝaj studentoj profitus memori tion.”

La briletaj okuloj de Zomburdo ekflamis en direkto al la ĝemeloj Tordeli.

“Ankaǔ sinjoro Ŝteleti, la intendanto, estas petinta min memorigi al vi, ke la magio ne uzatu en la koridoroj inter klasoj.”

“Kvidiĉaj elprovoj okazos dum la dua semajno de la semestro. Ĉiu, kiu interesiĝas konkuri por sia Domo kontaktu sinjorinon Viskio.”

“Kaj finfine, mi devas informigi vin, ke ekde ĉi tiu jaro la koridoro ĉe la dekstra flanko de la tria etaĝo estas eksterlima al ĉiuj, kiuj ne preferus morti tre dolore.”

Hari ridis, sed li estis unu el la malmultaj kiuj faris tion.

“Li ŝercas, ĉu ne?” Hari flustris al Persi.

“Ŝajne ne,” diris Persi, grimacante al Zomburdo. “Estas strange, ĉar li kutime klarigas al ni la kialon, kiam oni malpermesas al ni iri ien – la arbaro estas plena je danĝeraj bestoj, tion ĉiuj scias. Mi vere anticipus, ke li antaǔe informu la prefektojn, se ne ĉiujn.”

“Kaj nun, antaǔ ol ni iros por enlitiĝi, kantu ni la Himnon de la Akademio!” kriis Zomburdo. Hari rimarkis, ke la ridetoj de la aliaj instruistoj fariĝis iome rigidaj.

Zomburdo pervipetis sian vergon, kiel se li forpelus muŝon sidante ĉe la pinto, kaj longa, orkolora rubando pafiĝis el ĝi, flugante alte super la tabloj, kaj tordante sin kiel serpento, en formon de vortoj.

“Ĉiu elektu sian plej ŝatatan melodion,” diris Zomburdo, “Kaj ni eku!” Kaj la ĉeestantoj kriegis:

Ĉiu finis la himnon siatempe. Ĉe la fino la ĝemeloj Tordeli sole kantadis laǔ tre malrapida funebra marŝo. Zomburdo kondukis iliajn lastajn versojn perverge, kaj je la fino li pli laǔte ol ĉiuj aplaǔdis ilin.

“Ho muziko!” li diris, sekigante siajn okulojn. “Tiu magio superas ĉion, kiun ni faras ĉi tie. Kaj nun al la litoj! Eku al!”

La Oragrifaj unuajaraj sekvis Persi tra la babilantajn homamasojn, el la Granda Halo, supren per la marmora ŝtuparo. La kruroj de Hari denove pezis kiel plumbo, sed nur ĉar li estis tiel laca kaj plenŝtopita per manĝaĵoj. Li tiom dormemis, ke tio eĉ ne surprizis al li, ke la pentraĵaj homoj laǔ la koridoroj flustris kaj gestis, dum ili preteriris, aǔ ke Persi gvidis ilin dufoje tra pordojn kaŝitajn malantaǔ glitantaj muroj kaj pendantaj tapiŝoj. Ili grimpis pluajn ŝtuparojn, oscedante kaj stumblante, kaj Hari ĵus demandis al si kiom plue oni devas iri, kiam ili subite ekhaltis.

Fasko de bastonoj pendis en la aero antaǔ ili, kaj kiam Persi antaǔenpaŝis, ili ekĵetadis sin al li.

“Ĝenozo,” Persi flustris al la unuajaraj. “Brufantomo.” Li plilaǔtigis la voĉon, “Ĝenozo, montru vin!”

Laǔta, moka sono, kiel aero lasata el pneǔo, respondis.

“Ĉu vi deziras, ke mi iru al la Sanga Barono?”

Sonis “paf!” kaj malgranda viro, kun malicaj malhelaj okuloj kaj larĝa buŝo, aperis, ŝvebante kruckrure en la aero kaj ĉirkaŭbrakante la bastonojn.

“Hoooooooo,” li diris kun malica gako, “Edaj Unuaĉjoj! Kia ludo!” Subite li falatakis ilin. Ĉiuj ekkaǔris.

“Foriru, Ĝenozo, aǔ krome la Barono eklernos de tiu ĉi, mi ne ŝercas,” elbojis Persi.

Ĝenozo montris sian langon, kaj malaperis, faligante la bastonojn sur la kapon de Nevil. Ili aǔdis lin forzumi, klakante la ferajn kirasaĵojn dum li preteriris.

“Zorgu, ke vi gardu vin kontraǔ Ĝenozo,” diris Persi, dum ili ekpaŝis antaǔen. “La Sanga Barono estas la sola, kiu povas regi lin, li eĉ ne atentis al la prefektoj. Ni alvenas.”

Ĉe la ekstremo de la koridoro pendis pentraĵo de tre dika damo en ruĝa robo el silko.

“Pasvorto?” ŝi demandis.

“Drakokapo,” diris Persi, kaj la pentraĵo forsvingiĝis, aperigante rondan truon en la muro. Ili tragrimpis ĝin – Nevil bezonis helpŝovon – kaj sin trovis en la Oragrifa komunĉambro, konvena ronda ĉambro plena je foteloj kun molaj, kunpremeblaj kusenoj.

Persi direktis la knabinojn tra unu pordon por ilia dormejo, kaj la knabojn tra alian. Ĉe la supro de helica ŝtuparo – kompreneble en unu el la turoj – ili finfine eltrovis siajn dormejojn: kvin litojn kun baldakenoj kaj drapiritajn per riĉruĝaj veluraj kurtenoj. Iliaj kofroj estis jam portitaj supren. Tro lacaj por paroli multe, ili surtiris siajn piĵamojn, kaj stumblis enliten.

“Bonega manĝaĵo, ĉu ne,” Ron murmuris al Hari tra la drapiraĵoj.

“Fore, Skabro! Li maĉas miajn littukojn!”

Hari intencis demandi al Ron, se li estis provinta la melastortetojn, sed li tuj endormiĝis.

Eble Hari estis iome tro manĝinta, pro kio li havis tre strangan sonĝon. En tiu li portas la turbanon de prof. Ciuro, kaj ĝi paroladas al li, dirante, ke li devas senprokraste transigi sin al Rampeno, ĉar tio estas lia destino. Hari diras al la turbano, ke li ne deziras aliĝi al Rampeno; ĝi fariĝas pli kaj pli peza; li provas eltiri ĝin, sed ĝi krampas sin dolore sur la kapo – kaj jen Malfid, ridante al li, dum li luktas kontraŭ ĝi – tiam Malfid fariĝas la beknaza instruisto Snejp, kies ridego sonas akre kaj frostige – jen fulmo de verda lumo kaj Hari vekiĝis, ŝvitante kaj tremante.

Li turnis sin kaj denove endormiĝis, kaj kiam li vekiĝis matene, li estis la sonĝon tute forgesinta.