Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Ĉapitro dek kvin La Prohibata Arbaro

La aferoj ne povis esti en pli malbona stato.

Ŝteleti kondukis ilin suben al la kabineto de prof. MakGongal sur la unua etaĝo, kie ili sidis kaj atendis sen diri iun vorton inter si. Hermiona tremetadis. Senkulpigoj, alibioj, kaj frenezaj pretekstoj rondiris en la menso de Hari, ĉiu eĉ pli febla ol la antaŭa. Li ne povis imagi, kiel ili eskapus punon ĉifoje. Ili estis enangulitaj. Kiel ili povis esti tiel stultaj, ke ili forgesis la mantelon? Ne ekzistis en la mondo iu kialo pro kiu profesorino MakGongal akceptus, ke ili estu eksterlitaj kaj ŝteliru ĉirkaŭ la kastelo en la profunda nokto, eĉ sen mencio de tio, ke ili estis supre sur la plej alta astronomia turo, kiu estas eksterlima escepte dum klasoj. Almete de Norberto kaj la nevidebliga mantelo, ili fakte povus ekpaki la kofrojn.

Ĉu Hari supozis, ke la aferoj ne povus esti pli malbone? Li malpravis. Kiam prof. MakGongal aperis, ŝi kondukis Nevil.

“Hari!” Nevil ekkriis, je la momento, kiam li vidis la aliajn. “Mi provis averti vin, mi aŭdis Malfid diri, ke li intencis kapti vin, li diris ke vi havis drak—”

Hari forte kapneis por silenti Nevil, sed prof. MakGongal vidis tion. Ŝi aspektis elsputonte fajron pli ol Norberto dum ŝi staris alte super ili.

“Mi neniam anticipus tian konduton de iu ajn el vi. S-ro Ŝteleti raportis ke vi estis sur la astronomia turo. Estas la unua horo matene. Klarigu vin.”

Unuafoje en la vivo Hermiona malsukcesis respondi al instruista demando. Ŝi fiksrigardis siajn pantoflojn, senmove kiel statuo.

“Mi sufiĉe bone divenas tion, kio okazis,” diris prof. MakGongal. “Oni ne bezonas esti geniulo por solvi tion. Vi logis Drakon Malfid per blaga rakonto pri iu drako, provante instigi lin ellite kaj en embarason. Mi jam kaptis lin. Mi supozas, ke vi amuziĝas pri tio, ke Longejo subaŭdis pri la afero, kaj kredis ĝin ankaŭ?”

Hari ekvidis la okulon de Nevil, kaj provis diri al li senvorte, ke la afero ne estis tiel, ĉar Nevil nun aspektis ŝokite kaj vundite. Kompatinda, fuŝema Nevil – Hari komprenis kiom tio devis postuli de Nevil por serĉi ilin en la mallumo kaj provi averti ilin.

“Tio naŭzigas min,” diris prof. MakGongal. “Kvar studentoj ellite dum sola nokto! Mi jam neniam konis similan! Vi, s-ino Granĝer, mi opiniis, ke vi havis pli da prudenco. Kaj pri vi, s-ro Potter, mi supozis, ke Oragrifo pli gravis al vi. Vi tri ricevos detenpunon – jes vi ankaŭ, s-ro Longejo, nenio donas al vi la rajton vagi la kastelon dumnokte, precipe nuntempe, kiam estas tre danĝere – kaj kvindek poentoj elpreniĝos de Oragrifo.”

“Kvindek!” Hari anhelis – ili perdus la antaŭecon, kiun li gajnis dum la lasta kvidiĉa matĉo.

“Ĉiu el vi perdos po kvindek poentoj,” diris profesorio MakGongal, peze spirante tra sia longa pinta nazo.

“Profesorino – bonvolu –”

“Vi ne povas –”

“Ne diru al mi kion mi povas aŭ malpovas, Potter. Nun iru al la litoj, ĉiuj. Mi neniam tiom hontis pri Oragrifaj studentoj.”

Perdo de cent kvindek poentoj. Tio metis Oragrifon en la lastan rangon. Dum unu nokto ili rompis al Oragrifo ĉiun ŝancon por gajni la Dompokalon. Hari sentis kvazaŭ la bazo de lia stomako defalus. Kiel ili povus regajni tion?

Hari ne povis dormi dum la nokto. Li aŭskultis Nevil singultadi kontraŭ sia kuseno dum horo post horo. Hari ne povis imagi, kion diri por trankviligi lin. Li sciis, ke Nevil, kiel li, timegis la aŭroron. Kio okazos, kiam la ceteraj Oragrifaj ekscios kion ili faris?

Komence la Oragrifaj pasantaj la egajn sablohorloĝojn, kiuj montris la poentojn por la Domoj, supozis ke okazis fuŝo. Kiel ili povus ekhavi cent kvindek poentojn malpli ol hieraŭ? Kaj tiam la rakonto disiĝis: Hari Potter, la fama Hari Potter, ilia heroo de du kvidiĉaj matĉoj, estis perdinta tiom da poentoj, li kaj paro de aliaj stultaj unuajaraj.

Estinte unu el la plej popularaj kaj admirataj studentoj, Hari subite fariĝis la plej malamata. Eĉ Korakungaj kaj Hupopufaj antipatiis lin, ĉar ili tiel deziregis, ke Rampeno perdu la Dompokalon. Ĉie ajn Hari iris, homoj indikis lin, kaj eĉ ne ĝenis sin pri mallaŭtigi la voĉojn dum ili insultis lin. Rampenaj, siaflanke, aplaŭdis dum li preterpaŝis ilin, fajfante kaj huraante, “Dankon, Potter, ni ŝuldas al vi!”

Nur Ron restis fidela al li.

“Ili forgesos ĉi tion post kelkaj semajnoj, Fredo kaj Georgo perdis amasojn da poentoj dum ilia tempo ĉi tie, tamen oni ankoraŭ ŝatas ilin.”

“Tamen, ili neniam perdis cent kvindek poentojn per unu fojo, ĉu?” diris Hari mizere.

“Fakte – ne,” Ron konfesis.

Jam pasis la tempo por mildigi la domaĝon, sed Hari ĵuris al si, ke ekde nun li neniam miksus sin en aferoj, kiuj ne koncernis lin. Li jam havis sate da ŝtelirado kaj spionado. Li tiom hontis, ke li iris al Arbo, kaj proponis rezigni pri la kvidiĉa teamo.

“Rezigni?” Arbo tondris. “Kiel tio helpos? Kiel ni regajnos iujn ajn poentojn, se ni ne povos gajni en kvidiĉo?”

Sed eĉ kvidiĉo perdis sian allogon. La ceteraj de la teamo ne parolis kun Hari dum trejnado, kaj se ili devis paroli pri li, ili nomis lin “la serĉisto.”

Hermiona kaj Nevil suferis ankaŭ. Ili ne havis tiel malbonan tempon, kiel Hari, ĉar ili ne estis tiom konataj, sed oni rifuzis paroli ankaŭ kun ili. Hermiona ĉesis turni atenton al si dum la klasoj, kaj rigardante suben, ŝi laboris silente.

Al Hari preskaŭ plaĉis tio, ke la ekzamenoj estis baldaŭ. La amaso da studado, kiun li bezonis fari, deturnis liajn pensojn de lia mizero. Li, Ron, kaj Hermiona restis aparte de la aliaj, laborante ĝis plena nokto, provante memori la ingrediencojn de komplikaj pocioj, lerni parkere sorĉojn kaj malbenojn, ankaŭ la datojn de magiaj eltrovoj kaj ribeloj de koboldoj…

Tiam, je unu semajno antaŭ ol la ekzamenoj devis komenci, neatendite submetiĝis al provo la nova decido de Hari, ke li ne intervenu en io ajn, kiu ne koncernsis lin. Dum li sola marŝis domen de la biblioteko je iu posttagmezo, li aŭdis el klasĉambro iun ploradi. Kiam li proksimiĝis, li rekonis la voĉon de Ciuro.

“Ne – ne – ne denove, bonvolu –”

Tio aspektis, kvazaŭ iu minacis lin. Hari pliproksimiĝis.

“Bone – bone –” li aŭdis Ciuron singulte diri.

Post sekundo Ciuro hastis el la ĉambro rektigante sian turbanon. Li aspektis pale kaj ploronte. Li paŝis elvide; Hari kredis, ke Ciuro eĉ ne rimarkis lin. Li atendis ĝis la paŝoj de Ciuro malproksimiĝis, kaj tiam rigardis en la ĉambron. Ĝi estis malplena, sed pordo estis malfermita ĉe la kontraŭa flanko. Hari celis la pordon kaj iris meze en la ĉambron antaŭ ol li memoris, kion li promesis al si pri enmiksiĝado.

Tamen, li vetus je dek du Ŝtonoj de la Saĝuloj, ke Snejp ĵus eliris la ĉambron, kaj laŭ tio, kion Hari ĵus subaŭdis, Snejp nun marŝas per pli ĝoja paŝo – Ciuro evidente estis cedinta al li finfine.

Hari reiris al la biblioteko, kie Hermiona ekzercis je Ron en Astronomio. Hari rakontis al ili kion li ĵus aŭdis.

“Do Snejp sukcesis!” diris Ron. “Se Ciuro malkaŝis kiel nuligi lian sorĉon kontraŭ la Mava Povo –”

“Ankoraŭ estas Lanuga, tamen,” diris Hermiona.

“Eble Snejp jam eksciis kiel eviti ĝin sen demandi tion al Hagrid,” diris Ron, rigardante la milojn da libroj ĉirkaŭantaj ilin. “Mi privetus, ke ekzistas libro ie ĉi tie, kiu klarigas kiel preterpasi trikapan hundon. Do kion ni faros, Hari?”

La ekscito de aventuro flirtis ankoraŭ en la okuloj de Ron, sed Hermiona respondis antaŭ ol Hari povis.

“Iru al Zomburdo. Tion ni devis fari antaŭ epokoj. Se ni provos ion mem, ni nepre eksiĝos.”

“Sed ni ne havas pruvon!” diris Hari. “Ciuro tiom timas, ke li ne apogos nin. Snejp bezonas nur diri, ke li ne scias, kiel la trolo eniris je Halovino, kaj ke li ne estis ie ajn proksime al la tria etaĝo – kiun oni kredos, laŭ via supozo, lin aŭ nin? Ne estas fakte sekreto, ke ni malamas lin, Zomburdo ekpensus, ke ni inventis ĉion por ke li estu maldungita. Ŝteleti ne helpus nin eĉ por savi sian vivon, li estas tro amika kun Snejp, kaj opinias, ke ju pli studentoj eksiĝos, des pli bone. Kaj ne forgesu, ke ni ne devas scii ion ajn pri la Ŝtono aŭ Lanuga. Pro tio ni devus multe klarigi.”

Tio ŝajne persvadis Hermionan, sed ne Ron.

“Se ni nur flarus iomete ĉirkaŭe–”

“Ne,” diris Hari kategorie. “Ni jam tro flaris ĉirkaŭe.”

Li tiris al si mapon de Jupitero kaj komencis lerni la nomojn de ĝiaj lunoj.

La sekvantan matenon, oni liveris notojn al Hari, Hermiona, kaj Nevil dum ili matenmanĝis. Ili ĉiuj estis samaj:

Pro la fururo pri la perditaj poentoj Hari jam forgesis, ke ili ankoraŭ devis plenumi la detenpunon. Li fakte anticipis la plendojn de Hermiona, ke tio estos tuta nokto da studado perdita, sed ŝi diris nenion. Kiel Hari, ŝi agnoskis, ke ili indis je tio, kion ili ricevis.

Tiun vesperon je la dek unua, ili ĝisis Ron en la komuna ĉambro, kaj iris suben al la vestiblo kun Nevil. Ŝteleti jam estis tie – kaj ankaŭ estis Malfid. Hari estis forgesinta, ke Malfid ankaŭ havis detenpunon.

“Sekvu min,” diris Ŝteleti, lumigante lampon kaj gvidante ilin eksteren.

“Mi supozas, ke ekde nun vi pripensos dufoje antaŭ ol rompi alian regulon, ĉu ne?” li diris, ridaĉante al ili. “Ho jes… peza laboro kaj doloro instruas plej bone, mi opinias… domaĝe, ke oni lasis malaperi la antikvajn punojn… pendigi onin de la plafono je la pojnoj dum kelkaj tagoj, mi ankoraŭ havas la ĉenojn por tio en mia oficejo, mi konservas ilin per oleo, en okazo de bezono… Ĝuste, ni eku, kaj ne pensu pri forkuro nun, vi trafos eĉ pli malbonan tiukaze.”

Ili marŝis for trans la mallumaj gazonoj. Nevil daŭre snufetis. Hari scivolis, kio estos ilia puno. Devis esti io prave horora, alie Ŝteleti ne tiom ĝojus.

La luno brilis, sed nuboj impetantaj antaŭ ĝin tempe al tempe mergis ilin en mallumon. Antaŭe, Hari vidis la lumajn fenestrojn de la kabano de Hagrid. Tiam ili aŭdis foran krion.

“Ĉu ‘stes vi, Ŝt’leti? ‘Astu, mi voles k’menci.”

La koro de Hari leviĝis; se ili laboros kun Hagrid, tio ne estos tre malbona. Lia trankviliĝo evidente aperis en lia mieno, ĉar Ŝteleti diris, “Mi supozas, ke vi anticipas ĝojan tempon kun tiu ŝtipo? Nu, pensu alie, knabo – en la arbaron vi iros, kaj mi ege eraras, se vi eliros sendifekte.”

Pro tio Nevil eligis ĝemeton, kaj Malfid ekhaltis paŝmeze.

“La arbaro?” li eĥis kun tono malpli aplomba ol kutime. “Ni ne povas tien dumnokte – ekzistas ĉiaj aferoj tie – lupofantomoj, laŭ onidiro.”

Nevil ekkroĉis la manikon de Hari kaj stertoris.

“Tio estas via afero, ĉu ne?” diris Ŝteleti, kun voĉo kraketanta pro ĝojo. “Vi devis pensi pri tiuj lupfantomoj antaŭ ol vi rompis la regulojn, ĉu ne?”

Hagrid marŝis kontraŭ ili el la mallumo, kun Faŭko ĉekalkane. Li portis sian grandan arbaleston, kaj plena sagujo pendis de lia ŝultro.

“F’nfine,” li diris. “M’ jam atend’s je duon’or’. Fartes, ‘Ari, ‘Ermiona?”

“Mi ne estus tro amika kun ili, Hagrid,” diris Ŝteleti froste, “ili venis por puno, ne forgesu.”

“Kaj pro ti’ vi malfrues, ĉu ne?” diris Hagrid, kaj malridetis al Ŝteleti. “Prel’gante al ili, ĉu? Fari ti’n n’estes via rol’. Do, vi jam far’s vi’n parton, mi ‘stros ekde nun.”

“Mi revenos je la aŭroro,” diris Ŝteleti, “por kolekti la restaĵojn de ili,” li almetis malice, deturniĝis, kaj ekis kontraŭ la kastelo, kun lampo balanciĝanta for en la mallumo.

Malfid nun turnis sin kontraŭ Hagrid.

“Mi ne eniros tiun arbaron,” li diris, kaj Hari kontente rimarkis panikan tonon en lia voĉo.

“V’ iros se v’ intences resti ĉe Porkalo,” diris Hagrid furioze. “Vi m’sag’s, kaj nun vi deves pagi.”

“Sed ĉi tiu taŭgas por servistoj, ne decas, ke studentoj faru tion. Mi anticipis ke ni kopius versojn aŭ similan, se mia patro scius pri ĉi tio, li –”

“—dirus al vi, ke ti’l states la aferoj ĉe Porkalo,” Hagrid graŭlis. “Kopi’ versojn! Ki’l ti’ ‘elpus jun ajn? Vi faros jon utilan, aŭ vi f’riros. Se vi s’pozes, ke vi’ patro pr’ferus vi’n eksiĝon, do iru reen al ‘a kastelo kaj ekpaku. Iru!”

Malfid ne moviĝis. Li rigardis kolerege al Hagrid, sed tiam subigis la okulojn.

“Do ĝuste,” diris Hagrid, “nun ‘skultu atente, ĉar ti’ estes danĝera, ki’n ni faros ĉ’nokte, kaj m’ ne dezires, ke iu ajn agu riskeme. Sekvu min ĉi tie dume.”

Li gvidis ilin ĝuste ĉe la rando de la arbaro. Levante sian lampon alte, li indikis laŭ longa, serpenta pado, kiu malaperis inter la densaj nigraj arboj. Dolĉa bloveto levis al ili la harojn dum ili rigardis en la arbaron.

“R’gardu tie,” diris Hagrid, “Ĉu vi vides la brilan aferon sur la tero? Tiun arĝentaĵon? Ti’ estes sango de unikorno. Tie estes unikorno grave vundita per io. Nun estes la du’n fojon en ĉi ti’ semajno. Mi trov’s unu mortan je lasta merkredo. Ni klopodos trovi la kompatindan. Eble ni bezonos lib’rigi ĝin de ĝia mizero.”

“Kaj se tio, kio vundis la unikorno, unue trovas nin…?” diris Malfid, ne povante kaŝi la timon en sia voĉo.

“N’ ekzistes io ajn en la arbaro, kiu domaĝos vin, se v’ estes kun mi aŭ Faŭko,” diris Hagrid. “Kaj restu sur la pado. Bone, nun ni d’siĝos en du grupojn, kaj sekvos la padon laŭ malsamaj d’rektoj. Estes sango ĉie ajn, evidente ĝi ŝanc’liĝ’s ĉirkaŭe ekde ‘ieraŭ vespere, almenaŭ.”

“Mi deziras Faŭkon,” diris Malfid haste, rigardante liajn longajn dentojn.

“Laŭ vi’ plaĉo, sed m’ avertes al vi, ke l’ estes s’nkuraĝa,” diris Hagrid. “Do mi, ‘Ari, kaj ‘Ermiona iros laŭ iu direkto, kaj Drako, Nevil, kaj Faŭko iros kontraŭe. Nu, se iu ajn trovos la unikornon, tiu sendos supren verdajn fajrerojn, ĉu bone? Eltiru viajn vergojn, kaj ekzerzu vin kelkfoje – ĝuste – kaj se iu ajn trafos danĝeron, sendu supren ruĝajn fajrerojn, kaj ni venos al vi – nu, estu atentaj – ni eku.”

La arbaro estis nigra kaj silenta. Post mallonga distanco ili atingis forkon en la pado, kaj Hari, Hermiona, kaj Hagrid sekvis la maldekstran vojon, dum Malfid, Nevil, kaj Faŭko sekvis la dekstran.

Ili paŝis silente, rigardante teren. Fojfoje lunradio venante tra la supera branĉaro trafis makulon de arĝente blua sango sur la falintaj folioj.

Hari vidis, ke Hagrid aspektis tre ĉagrenite.

“Ĉu eblas, ke lupfantomo mortigis la unikornojn?” Hari demandis.

“Ne s’fiĉe rapidaj,” diris Hagrid. “Ne ‘stes facile kapti unikornon, ili ‘stes fortaj magiuloj. M’ neniam kon’s iun, kiu est’s vundita ĝis nun.”

Ili marŝis preter muskan arbostumpon. Hari povis aŭdi fluantan akvon; devis esti rivereto ie proksime. Estis ankoraŭ makuloj de unikorna sango tie kaj ĉi tie laŭ la torda pado.

“Ĉu bone, ‘Ermiona?” Hagrid flustris. “Ne zorgu, ĝi ne pov’s iri tre foren, se ĝi est’s ti’l grave vundita, kaj tiam ni povos – EKU! M’LANTAŬ TIUN ARBON!”

Hagrid ekkaptis Hari kaj Hermiona, kaj hisis ilin de sur la pado kaj malantaŭ altegan kverkon. Li eltiris sagon kaj sidigis ĝin en la arbaleston, levante tiun, preta por pafi. La tri el ili aŭskultis. Io rampis sur la sekaj folioj proksime: ĝi ŝajnis kiel mantelo tirata sur la tero. Hagrid streĉrigardis laŭ la malluma pado, sed post kelkaj sekundoj la sono mallaŭtiĝis.

“Ki’l mi s’poz’s,” li murmuris. “Tie estes io, ki’ ne k’nvenes en arbaro.”

“Lupfantomo?” Hari sugestis.

“Ti’ est’s nenia lupf’ntomo, kaj ĝi est’s nenia unikorno ankaŭ,” diris Hagrid grave. “Ĝuste, sekvu min, sed estu atentaj nun.”

Ili paŝis pli malrapide, kun oreloj streĉitaj kontraŭ la plej febla sono. Subite en placo antaŭ ili, io certe moviĝis.

“Kiu estes tie?” Hagrid vokis. “Elmontru vin – mi portes armilon!”

Kaj en la placon venis – ĉu homo aŭ ĉevalo? Ĝis la talio estis homo, kun ruĝaj haroj kaj barbo, sed sub tio estis brila ĉevala korpo, kaŝtankolora kun longa ruĝeca vosto. Hari kaj Hermiona ekgapis.

“Ho estes vi, Ruan,” diris Hagrid trankviligita. “Ki’l vi fartes?”

Li paŝis antaŭen kaj premis la manon de la centaŭro.

“Bonan vesperon al vi, Hagrid,” diris Ruan. Li havis basan doloran voĉon. “Ĉu vi estis pafonta min?”

“Jen superflu’ da s’ngardo, Ruan,” diris Hagrid, frapetante sian arbaleston. “Ia malbonaĵo ĉases en ĉi tiu arbaro. Flanke, jen ‘Ari Potter kaj ‘Ermiona Granĝer. Studentoj supre en la lernejo. Kaj jen Ruan, vi ambaŭ. L’ estes centaŭro.”

“Tion ni jam rimarkis,” diris Hermiona feble.

“Bonan vesperon,” diris Ruan. “Studentoj, ĉu? Kaj ĉu vi lernas multon, tie supre en la lernejo?”

“Aah –”

“Iometon,” diris Hermiona timeme.

“Iometon. Nu, estas sufiĉe bone.” Ruan ĝemis. Li ĵetis la kapon malantaŭen kaj rigardis la ĉielon. “Marso tre brilas ĉinokte.”

“Jes,” diris Hagrid, rigardante supren ankaŭ. “Skultu, ni feliĉe traf’s vin, Ruan, ĉar estes unikorno vundita – ĉu vi vid’s jon?”

Ruan ne respondis tuj. Li rigardis senpalpebrume supren, tiam ĝemis denove.

“Ĉiam la senkulpaj estas la unuaj viktimoj,” li diris. “Kiel okazis ekde pasintaj epokoj, tiel okazas nun.”

“Jes,” diris Hagrid, “tamen, ĉu vi vid’s jon, Ruan, jon malk’timan?”

“Marso brilas ĉinokte,” Ruan ripetis, dum Hagrid rigardis lin senpacience. “Malkutime hele.”

“Jes, sed mi vol’s d’mandi pri aferoj jom pli proksime,” diris Hagrid. “Do ĉu vi vid’s neni’n strangan?”

Denove Ruan hezitis antaŭ ol respondi. Finfine li diris. “La arbaro kaŝas multajn sekretojn.”

Pro movado en la arboj malantaŭ Ruan, Hagrid denove levis sian arbaleston, sed tio nur estis dua centaŭro, kun nigraj haroj kaj korpo, kaj pli sovaĝaspekta ol Ruan.

“S’luton, Pereo,” diris Hagrid. “Ĉu bone?”

“Bonan vesperon, Hagrid, mi esperas, ke vi bonfartas?”

“S’fiĉe bone. Nu, m’ ĵus d’mand’s al Ruan, ĉu vi lastatempe vid’s jon strangan ĉi tie? Estes unikorno vundita – ĉu vi scius jon pri ti’?”

Pereo marŝis antaŭen por stari apud Ruan. Li rigardis ĉielen.

“Marso tre brilas ĉinokte,” li diris simple.

“Ni jam konstat’s ti’n,” diris Hagrid grumble. “Nu, se iu el vi ja vidos jon, bonvolu sciigi min, bone? Do, ni ires.”

Hari kaj Hermiona sekvis lin el la placo, rigardante malantaŭen al Ruan kaj Pereo, ĝis la arboj baris ilian vidon.

“Neniam,” diris Hagrid agacite, “provu tiri ĝustan r’spondon el c’ntaŭro. Diablaj stelg’pantoj. Int’reses ilin neni’ pli proksima ol ‘a luno.”

“Ĉu ekzistas multe da tiuj en la arbaro?” demandis Hermiona.

“Ho, s’fiĉe multe… tenes sin aparte plejofte, sed ili s’fiĉe bone eltroviĝas, kiam ajn mi dezires p’roli. Sciu, estes pr’fundaj, la c’ntaŭroj… ili kones aferojn…nur r’veles malmulton.”

“Ĉu vi supozas, ke centaŭro estis tio, kion ni aŭdis antaŭe?” diris Hari.

“Ĉu ti’ son’s laŭ vi ki’l ‘ufoj? Ne, se mi dirus op’nion, ni aŭdes ti’n, ki’ buĉes la unikornojn—‘neniam aŭd’s s’milan ĝis nun.”

Ili marŝis plue inter la densaj, nigraj arboj. Hari daŭre rigardis nervoze super sian ŝultron. Li havis aĉan senton, ke oni rigardis ilin. Ege plaĉis al li, ke ili havis kun si Hagrid kaj lian arbaleston. Ili ĵus pasis kurbon de la pado, kiam Hermiona ekprenis la brakon de Hagrid.

“Hagrid! Rigardu! Ruĝaj fajreroj, la aliaj havas problemon!”

“V’ ambaŭ restu ĉi tie!” Hagrid kriis. “Restu sur la pado, mi r’venos por vi!”

Ili aŭdis lin perforti vojon for tra la kreskaĵojn kaj staris rigardante unu la alian, tre timigitaj, ĝis ili povis nenion aŭdi krom la susurado de folioj ĉirkaŭ ili.

“Vi ne supozas, ke ili estas vunditaj, ĉu?” flustris Hermiona.

“Ne ĝenas al mi, se Malfid estas, sed se io okazis al Nevil…ni kulpas fakte, ke li estas ĉi tie.”

La minutoj pasis malrapide. Iliaj oreloj ŝajne estis pli akraj ol kutime. Tiuj de Hari ŝajne perceptis ĉiun ĝemon de la vento, ĉiun klakantan branĉeton. Kio okazas? Kie estas la aliaj?

Finfine, granda bruo de tretego anoncis la revenon de Hagrid. Malfid, Nevil, kaj Faŭko estis kun li. La kolero de Hagrid fumis. Efektive, Malfid estis ŝtelirante malantaŭ Nevil, kaj ekkaptis lin por ŝerco. Nevil panikis kaj sendis alte la fajrerojn.

“Ni b’zonus grandan bonsorton por kapti jon nun, post la bruego, kiun v’ ambaŭ far’s. Bone, ni ŝanĝes la grupojn – Nevil, vi restos kun mi kaj ‘Ermiona, ‘Ari v’ iros kun Faŭko kaj tiu idjoto. Pardonu,” Hagrid almetis flustre al Hari, “sed li malpli f’cile timigos vin, kaj ni b’zones finigi l’ aferon.”

Do Hari ekis kontraŭ la koro de la arbaro kun Malfid kaj Faŭko. Ili marŝis dum preskaŭ duona horo, pli kaj pli profunde en la arbaron, ĝis la pado fariĝis preskaŭ nesekvebla pro tio, ke la arboj estis tiel densaj. Sajnis al Hari, ke la sango fariĝis pli multa. Ŝprucaĵoj estis sur la radikoj de arbo, kvazaŭ la kompatinda estulo estis draŝinta sin pro doloro proksime. Hari ekvidis placon antaŭe, tra la tordaj branĉoj de antikva kverko.

“Rigardu –“ li murmuris, levante sian brakon por haltigi Malfid.

Io helblanka glimbrilis sur la tero. Ili rampis antaŭen.

Vere estis la unikorno, kaj ĝi estis morta. Hari neniam vidis ion tiel bela kaj malĝoja. La longaj sveltaj kruroj etendis je strangaj anguloj kie ĝi estis falinta, kaj la kolhararo sterniĝis perloblanke sur la malhelaj folioj.

Hari estis farinta paŝon kontraŭ ĝi, kiam sono de rampado plenhaltigis lin. Arbusto ĉe la rando de la placo tremetis…tiam el la ombroj figuro en kapuĉa mantelo rampis trans la teron kiel ŝtelĉasanta besto. Hari, Malfid, kaj Faŭko staris kvazaŭ ŝtonigitaj. La vualata figuro atingis la unikornon, mallevis sian kapon sur la vundo ĉe la flanko de la animalo, kaj komencis trinki la sangon.

“AAAAAIIII!”

Malfid elĵetis teruran ŝrikon kaj fuĝis – kiel ankaŭ Faŭko. La enkapuĉa kapo leviĝis kaj rigardis rekte al Hari – gutis unikorna sango de lia mentono. La figuro stariĝis kaj venis rapide kontraŭ Hari – kiu ne povis moviĝi pro timo.

Tiam doloro kiel li neniam sentis antaŭe traboris lian kapon; estis kvazaŭ lia cikatro brulis. Duonblinda, li ŝanceliĝis malantaŭen. Li aŭdis galopantajn hufojn malantaŭ si, kaj io saltis glise super Hari, sturmante la figuron.

La doloro tiel ardis, ke li falis sur la genuojn. Ĝi daŭris unu aŭ du minutojn antaŭ ol forpasi. Kiam li rigardis supren, la figuro estis for. Centaŭro staris super li, ne Ruan aŭ Pereo; tiu aspektis pli june; li havis helblondajn kapharojn kaj kremkoloran korpon.

“Ĉu vi estas en ordo?” diris la centaŭro, levante Hari surpieden.

“Jes – dankon – kio estis tio?”

La centaŭro ne respondis. Li havis mirfrapante bluajn okulojn, kiel palaj safiroj. Li rigardis zorgeme al Hari, liaj okuloj paŭzante ĉe la cikatro, kiu reliefiĝis ruĝe sur la frunto de Hari.

“Vi estas la knabo Potter,” li diris. “Vi plej bone reiru al Hagrid. La arbaro ne estas sekura loko nuntempe – precipe por vi. Ĉu vi povas rajdi? Estos pli rapide tiel.”

“Mi nomiĝas Florenco,” li almetis, dum li subiĝis surgenue, tiel ke Hari povis grimpi sur lian dorson.

Subite aŭdiĝis la bruo de aliaj galopantaj hufoj de la kontraŭa flanko de la placo. Ruan kaj Pereo eksplodis tra la arboj, liaj flankoj anhelantaj kaj ŝvitaj.

“Florenco!” Pereo tondris. “Kion vi faras? Vi havas homon sur vian dorson! Ĉu vi ne hontas? Ĉu vi fariĝis ordinara mulo?”

“Ĉu vi ne rekonas, kiu li estas?” diris Florenco. “Tiu estas la knabo Potter. Ju pli rapide li eliros el la arbaro, des pli bone.”

“Kion vi diradis al li?” knaris Pereo. “Ne forgesu, Florenco, ke ni estas ĵurintaj, ke ni neniam kontraŭos la ĉielojn. Ĉu ni ne legis la estonton per la movadoj de la planedoj?”

Ruan piedumis la teron nervoze. “Certe Florenco supozis, ke li agis plej ĝuste,” li diris per sia malgaja voĉo.

Pereo kalcitris pro kolero.

“Plej ĝuste! Kion tio signifas al ni? Al centaŭroj koncernas nur tio, kio estas aŭgurita! Ne estas nia afero la ĉirkaŭkurado kiel azenoj post vagaj homoj en nia arbaro!”

Florenco subite baŭmis furioze, tiel ke Hari devis alkroĉiĝi al liaj ŝultroj por teni sian sidon.

“Ĉu vi ne vidas tiun unikornon?” Florenco kriegis al Pereo. “Ĉu vi ne komprenas kial ĝi estis murdita? Aŭ ĉu la planedoj ne malkaŝis al vi tiun sekreton? Mi metas min kontraŭ tiu, kiu kaŝkaŭras en ĉi tiu arbaro, Pereo, jes, starante kun homoj, se tio necesas.”

Kaj Florenco giris for; kun Hari kroĉante kiel li povis, ili plonĝis for inter la arbojn, lasante Ruan kaj Pereon malantaŭe.

Hari havis nenian ideon pri tio, kio okazis.

“Kial Pereo tiom koleras?” li demandis. “Krome, kio estis tiu estulo de kiu vi savis min?”

Florenco malakcelis ĝis paŝado, avertis al Hari, ke li tenu sian kapon sube pro la pendantaj branĉoj, sed ne respondis al la demando de Hari. Ili elpalpis vojon inter la arboj silente tiel longe, ke Hari supozis, ke Florenco ne deziras paroli kun li plu. Ili trapasadis aparte densan grupon de arboj, tamen, kiam Florenco ekhaltis.

“Hari Potter, ĉu vi scias la utilon de unikorna sango?”

“Ne, diris Hari, mirfrapita per la stranga demando. “Ni estas uzinta nur la kornon kaj la vostajn harojn en la klaso de Pocioj.”

“Tial, ke estas monstra ago, la murdo de unikorno,” diris Florenco. “Nur tiu, kiu havas neniom por perdi kaj ĉiom por gajni, farus tian krimon. La sango de unikorno tenas onin en la vivo, eĉ se oni staras je centimetro for de la morto, sed je terura prezo. Oni estus mortiginta ion puran kaj sendefendan por savi sin, kaj oni havus nur duon-vivon, malbenitan vivon, ekde la momento kiam la sango tuŝas la lipojn.”

Hari rigardis la kapan malantaŭon de Florenco, kiu en la lunlumo aspektis kvazaŭ makulite de arĝento.

“Sed kiu estus tiel senespera?” li demandis sin laŭte. “Se oni estus malbenita por ĉiam, la morto estus preferinda, ĉu ne?”

“Ĝuste,” Florenco akordis, “krom se oni bezonas resti viva nur ĝis li povas trinki alian aferon – ion kio redonos lian plenan forton kaj potencon – ion kio faros, ke li neniam mortos. S-ro Potter, ĉu vi scias kio estas kaŝata en la lernejo je ĉi tiu momento?”

“La Ŝtono de la Saĝuloj! Kompreneble – la Eliksiro de la Vivo! Sed mi ne komprenas kiu –”

“Ĉu vi povas pensi pri neniu, kiu estas atendinta multajn jarojn por reveni al estreco, kiu estas kroĉinta al la vivo, atendante sian ŝancon?”

Estis al Hari kvazaŭ fera pugno ekkrampus ĉirkaŭ lian koron. Inter la susuroj de la arboj, li kvazaŭe aŭdis denove tion, kion Hagrid diris al li je la nokto kiam ili konatiĝis kun si: “Kelkaj diras, ke li mortis. Miaopinie, fiŝosterko. Ne scias, ĉu li havis en si sufiĉan homan por morti.”

“Ĉu vi volas diri,” Hari grakis, “tiu estis Vol–”

“Hari! Hari, ĉu vi bonstatas?”

Hermiona kuris kontraŭ ilin laŭ la pado, Hagrid anhelis poste.

“Mi fartas bone,” diris Hari, apenaŭ komprenante kion li diris. “La unikorno estas morta, Hagrid, ĝi estas en la placo tie.”

“Nun estas la tempo kiam mi foriras,” Florenco murmuris dum Hagrid hastis for por ekzameni la unikornon. “Vi estas nun sekura.”

Hari glitis de lia dorso.

“Bonŝancon, Hari Potter,” diris Florenco. “La planedoj estas malĝuste legitaj ĝis nun, eĉ de centaŭroj. Mi esperas, ke nun estas tia tempo.”

Li giris kaj galopetis reen en la profundaĵojn de la arbaro, lasante Hari tremanta malantaŭe.

Ron estis ekdorminta en la malluma komuna ĉambro dum li atendis ilian revenon. Li kriis ion pri kvidiĉaj faŭloj kiam Hari forte vekis lin. Post nur sekundoj, tamen, liaj okuloj plene malfermiĝis dum Hari rakontis al li kaj Hermiona tion, kio okazis en la arbaro.

Hari ne povis sidi. Li paŝis tien kaj reen antaŭ la fajro. Li ankoraŭ tremis.

“Snejp deziras la Ŝtonon por Voldemorto… kaj Voldemorto atendas en la arbaro… kiel longe ni supozis, ke Snejp nur celis riĉigi sin…”

“Ĉesu diri la nomon!” diris Ron per terurita flustro, kvazaŭ li pensus, ke Voldemorto povus aŭdi ilin.

Hari ne atentis lin.

“Florenco savis min, sed li ne devis fari tion… Pereo koleriĝis… Li diris ke oni ne kontraŭu tion, kion la planedoj antaŭdiras… ili evidente indikas, ke Voldemorto revenos… Pereo kredas, ke Florenco devis lasi Voldemorton murdi min… mi supozas, ke tio ankaŭ estas skribita en la steloj.”

“Ĉu vi ĉesos diri tiun nomon!” Ron siblis.

“Do mi havas por atendi nur tion, ke Snejp ŝtelos la Ŝtonon,” Hari pludiris febre, “tiam Voldemorto povos veni kaj ekstermi min… Nu, mi supozas, ke Pereo ĝojos pri tio.”

Hermiona aspektis tre timigite, sed ŝi havis trankviligan konsilon.

“Hari, ĉiuj diras ke Zomburdo estas la sola, kiun Vi-Scias-Kiu iam ajn timis. Dum Zomburdo estas proksima, Vi-Scias-Kiu ne tuŝos vin. Tamen, kiu konstatas, ke la centaŭroj ĉiam pravas? Tio aspektas al mi kiel divenado, kaj profesorino MakGongal diras, ke tio estas tre malpreciza fako de magio.”

La ĉielo estis hela antaŭ ol ili ĉesis paroli. Ili enlitiĝis tute lacegaj, kun raŭkaj gorĝoj. Sed la surprizoj de la nokto ne finiĝis.

Kiam Hari detiris siajn littukojn, li trovis sian nevidebligan mantelon faldita nete sub ili. Noto estis alpinglita al ĝi:

En okazo de bezono.