Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Ĉapitro naŭ La Noktomeza Duelo

Hari neniam kredis tion, ke li estis trafonta knabon, kiun li malamus pli ol Dadli, sed tio antaŭis lian konatiĝon kun Drako Malfid. Tamen, unuajaraj Oragrifaj studis nur Pociojn kun la Rampenaj, do ne necesis, ke li eltenu Malfid ofte. Sed tio estis la kazo nur antaŭ ol oni renkontis en la Oragrifa komuna ĉambro alpinglitan afiŝon, kiu kaŭzis ĝemojn de ĉiuj. Fluglecionoj komencu je ĵaŭdo – plie Oragrifo kaj Rampeno lernu kune.

“Ĝuste tio,” diris Hari senĝoje. “estis mia ŝatata revo! Ke mi vidiĝu kiel naivulo sur flugbalailo antaŭ Malfid.”

Li estis antaŭĝuanta lerni la flugadon pli ol ion ajn.

“Vi ne scias, ke vi fariĝos naivulo,” diris Ron bonsence. “Tamen, kvankam Malfid ĉiam fanfaronas pri tio, ke li elstaras je kvidiĉo, mi vetus, ke tio estas nur blufo.”

Malfid certe paroladis multon pri la flugado. Li plendadis laŭte pri tio, ke la unuajaraj ne estas permesataj membriĝi en la Domaj teamoj, kaj liveris longajn kaj fanfaronajn rakontojn, kiuj ŝajne ĉiam finiĝis per lia apenaŭa eskapo de mogloj en helikopteroj. Tamen li ne estis sola: laŭ la diroj de Ŝemus Fingan, li vivis la plejmulton de sia infaneco zumante ĉirkaŭ la kamparoj per sia balastango. Eĉ Ron ofte rakontis, al iu ajn, kiu aŭskultus, pri la fojo, kiam li preskaŭ trafis pendoglisilon rajdante la malnovan stangon de Karlo. Ĉiuj devenantaj de la sorĉantaj familioj paroladis daŭre pri kvidiĉo. Ron jam forte disputis kun Dijn Tomaso, kiu kunloĝis kun ili en la dormejo, pri piedpilko. Ron ne komprenis kiel ajna ludo kapablas eksciti, kiu havas nur solan pilkon kaj ne permesas, ke iu ajn flugu, kaj ne komprenis kial Dijn pendigis surmure afiŝon pri la piedpilka teamo West Ham[27]. Hari unufoje trafis Ron, kiam tiu provis ŝovi la figurojn en la afiŝo, provante sproni ilin al movado.

Nevil ankoraŭ neniam sidis sur flugbalailo dum sia vivo pro tio, ke lia avino neniam permesis al li proksimiĝi al iu. Private, Hari agnoskis ke ŝi havis sufiĉan kialon por tio, ĉar Nevil spertis rimarkindan nombron da akcidentoj, eĉ havante ambaŭ piedojn surgrunde.

Hermiona Granĝer estis preskaŭ tiel maltrankvila pri la flugado, kiel Nevil. Ĉi tiu estis afero, kiun oni ne povis lerni parkere el libro—kvankam ŝi ja provis. Dum la ĵaŭda matenmanĝo ŝi enuigis ĉiujn ĝis stuporo per aro da sugestoj pri flugado, kiujn ŝi trovis en libro de la lerneja biblioteko, kiu nomiĝis Kvidiĉo tra la Epokoj. Nevil frandis ĉiun vorton, kiun ŝi diris, senespere serĉante ion ajn, kiu poste helpus al li alkroĉi sin al sia balastango, sed ĉiu el la ceteraj tre ĝojis, kiam la alveno de la poŝto interrompis la prelegon de Hermiona.

Hari ricevis neniun leteron post la noto de Hagrid, kiun aferon Malfid kompreneble rimarkis rapide. La gufo[28] de Malfid daŭre alportis al li pakaĵojn da dolĉaĵoj dehejme, kiujn li ĝojaĉe malfermis apud la Rampena tablo.

Turstrigo alportis al Nevil malgrandan pakaĵon de lia avino. Li malfermis ĝin ekcitite, kaj montris al ili vitran globon je la grandeco de polekso, kiu aspektis kvazaŭ se ĝi estus plena je blanka fumo.

“Jen Tutmemorilo!” li klarigis. “Avinjo ja scias, ke mi forgesas la aferojn – ĉi tiu informas al iu, se li forgesis fari ion. Rigardu—oni premtenas ĝin tiel, kaj se ĝi ŝanĝas sian koloron al ruĝo – ho…” Lia vizaĝo velkis, ĉar la Tutmemorilo estis subite ardanta skarlate, “…vi estas forgesinta ion…”

Nevil klopodis memori tion, kion li estis forgesinta, kiam Drako Malfid, kiu preterpasis la Oragrifan tablon, ekkaptis la Tutmemorilon de lia mano.

Hari kaj Ron saltis surpiede, kvazaŭe atendante kialon por barakti kun Malfid, sed prof. MakGongal, kiu perceptis malpacon pli akre ol iu ajn instruisto de la lernejo, estis tie fulmorapide.

“Kio okazas?”

“Malfid tenas mian Tutmemorilon, profesorino.”

Grimacante Malfid rapide faligis la Tutmemorilon ree sur la tablon.

“Nur rigardante,” li diris, kaj ekretiriĝis, kun Krab kaj Klus sekvantaj.

Je la tria kaj duono tiun posttagmezon, Hari, Ron, kaj la ceteraj Oragrifaj hastis suben per la antaŭa ŝtuparo kaj sur la terenon por ricevi sian unuan lecionon pri flugado. Estis klare kaj blovis zefiro, kaj la herberoj flagris sub iliaj piedoj, dum ili marŝis laŭ la deklivaj gazonoj al glata ebena tereno situanta en la bieno kontraŭflanke al la prohibata arbaro, kies malhelaj arboj ŝancelis sur la fono de la ĉielo.

La Rampenaj jam estis tie, kaj ankaŭ dudek balailoj, kiuj kuŝis nete en vicoj surtere. Hari sciis ke Fredo kaj Georgo Tordeli plendas pri la lernejaj balailoj, dirante, ke iuj el ili ektremus se oni flugus tro alte, aliaj ĉiam drivadas maldekstren.

Ilia instruisto, s-ino Viskio, alvenis. Ŝi havis malongajn grizajn harojn, kaj flavajn okulojn, kiel falko.

“Nu, por kio ĉiuj atendas?” ŝi bojis. “Ĉiu staru apud balailo. Hop! Rapidu!”

Hari ekrigardis suben al sia balailo. Ĝi estis malnova kaj iuj el ĝiaj vergetoj hirtis je strangaj anguloj.

“Etendu vian dekstran manon super via balailo,” kriis S-ino Viskio de la antaŭo, “kaj diru ‘Supren’.”

“Supren!” ĉiuj kriis.

La balailo de Hari saltis tuj en lian manon, sed ĝi estis inter la malmulto, kiu faris tion. Tiu de Hermiona Granĝer simple rulis sin sur la tero, kaj tiu de Nevil tute ne moviĝis. Eble balailoj, kiel ĉevaloj kapablas senti tion, ke oni timas, ekpensis Hari; estis tremeto en la voĉo de Nevil, kiu diris tutklare, ke li preferus lasi siajn piedojn sur la tero.

S-ino Viskio tiam montris al ili, kiel suriĝi la balastangon sen forgliti de ĝia fino, kaj ŝi paŝis laŭ la vicoj, korektante la tenon de ĉiu. Plaĉis ege al Hari kaj Ron, kiam ŝi diris al Malfid, ke li estis malĝuste tenante la stangon, evidente dum jaroj…

“Nu, kiam mi fajfos, ekpuŝu piede kontraŭ la tero, forte,” diris s-ino Viskio. “Tenu viajn stangojn stabile, supreniri je metro, kaj tiam venu rekte suben per klino iome antaŭa. Ĉe la fajfo – tri – du – ”.

Sed Nevil, nervoza kaj incitebla, kaj timante ke li fariĝos postlasita surtere, puŝis forte antaŭ ol la fajfilo tuŝis la lipojn de s-ino Viskio.

“Venu reen, knabo!” ŝi kriis, sed Nevil altiĝis rekte supren tiel, kiel korko sin pafas el botelo – kvar metrojn, sep metrojn. Hari vidis lian timigatan, blankan, vizaĝon rigardi suben al la forfalanta tero, vidis kiam li singulte glitis flanken el la stango kaj –

“PUM!” – batbruo kaj terura krako eksonis, kaj Nevil sterniĝis velke sur la herbaro, la vizaĝo surtere. Lia balailo ankoraŭ altiĝis supren, supren, kaj komencis drivi laceme kontraŭ la prohibata arbaro, kaj preterviden.

S-ino Viskio kliniĝis super Nevil, ŝia vizaĝo tiel blanka, kiel lia.

“Rompita pojno,” Hari aŭdis ŝin murmuri. “Eku, knabo – vi bonfartos, supren por vi.”

Ŝi turniĝis al la cetero de la klaso.

“Neniu el vi ekmovu, dum mi alprenas tiun knabon al la alo hospitala. Vi lasu tiujn balailojn kie ili estas, aŭ vi forestos de Porkalo antaŭ ol vi povas diri ‘kvidiĉo’. Venu, karulo.”

Nevil, lia vizaĝo striata pro ploro, kaj tenante sian manradikon, forlamis kun s-ino Viskio, kiu apogis lin perbrake.

Ĝuste kiam ili foriris preter aŭdatingo, Malfid eruptis pro ridegoj.

“Ĉu vi vidis lian vizaĝon? Kia stulta maso li estas!

La aliaj Rampenaj akordis.

“Haltigu la buŝon, Malfid,” knalis Parvati Patil.

“Huu, subtenanta la Longejon, ĉu?” diris Panzi Parkinson, durvizaĝa Rampenina. “Mi ne atendus tion, ke vi ŝatus plumpajn plorantajn bebojn, Parvati.”

“Rigardu!” diris Malfid, sagante antaŭen, kaj ekkaptante ion el la herbo. “Estas tiu stulta afero, sendita de la longeja avino.”

La Tutmemorilo briletis pro la suno, dum li tenis ĝin alte.

“Donu ĝin ĉi tie, Malfid,” diris Hari mallaŭte. Ĉiu ekhaltis por atenti tion.

Malfid ridetis malice.

“Mi supozas, ke mi lasos ĝin ie, kie Longejo povas trovi ĝin – ekzemple – je pinto de arbaro?”

“Donu ĝin ĉi tie!” Hari bojis, sed Malfid estis jam saltinta sur sian balastangon, kaj elteriĝinta. Li ne estis mensoginta pri tio. Li ja flugas bonege. Ŝvebante je nivelo de la plej altaj branĉoj de kverko li vokis, “Venu, kaj ekprenu ĝin, Potter!”

Hari ekprenis sian balailon.

“Ne!” kriis Hermiona Granĝer. “Sinjorino Viskio ordonis, ke neniu moviĝu – vi embarasos nin ĉiujn.”

Hari ignoris ŝin. Batis la sango en liaj oreloj. Li suriĝis sur sian balailon kaj piedbatis forte kontraŭ la tero, kaj supren, supren li soris; la aero blovegis tra liajn harojn, kaj lia robo vipis flanken post li – kaj kun vervo de arda ĝuego li eksciis, ke li ĵus trovis ion, kiun li kapablas sen instruo – tiu ĉi estas facila, ĉi tiu estas mirinda. Li tiris sian stangon iome supren por altigi ĝin plie, kaj aŭdis kriojn kaj singultojn de knabinoj malantaŭ si surtere, kaj admirantan ĝojkrion de Ron.

Li turnis sian stangon akute por fronti Malfid enaere. Malfid aspektis mirfrapate.

“Donu ĝin ĉi tie,” Hari vokis, “alie mi frapos vin de sur tiun balailon.”

“Ho, ja?” diris Malfid, provante ridaĉi, sed aspektante konsternate.

Hari konis, iel, kion fari. Li kliniĝis antaŭen kaj kroĉis la stangon forte ambaŭmane, kaj ĝi pafiĝis kontraŭ Malfid kiel ĵetlanco. Malfid nur ĵus ekturnis sin por eskapi. Hari manovris akutan returniĝon, kaj tiris la balailon stabile. Iuj sur la tero aplaŭdis.

“Ĉisupre mankas Krab kaj Klus por savi al vi la felon, Malfid,” Hari diris.

La sama penso evidente ankaŭ frapis je Malfid.

“Do kaptu ĝin, se vi povas!” li bojis, kaj li ĵetis la vitran bulon alte supren, kaj pafis sin reen kontraŭ la tero.

Hari vidis, kvazaŭ la tempo malrapidiĝis, la bulon altiĝi supren kaj ekfali. Li klinis sin antaŭen kaj stiris sian stangon malsupren– tuj li akcelis en kruta plonĝo, ĉasante la bulon – la vento fajfante en liaj oreloj, inter la ŝrikoj de la rigardantoj – li etendis sian manon – je duonmetro super la tero li ekkaptis ĝin, ĝustatempe por tiri la stangon rekten, kaj li rulfalis malpeze sur la gazonon kun la Tutmemorilo kroĉita sekure en lia pugno.

“HARI POTTER!”

Lia humoro falis pli rapide ol kiel li ĵus plonĝis. Profesorino MakGongal kuris kontraŭ ili. Li surpiediĝis tremante.

“Neniam – dum mia tuta tempo ĉe Porkalo – “

Prof. MakGongal pro ŝoko apenaŭ povis paroli, kaj ŝiaj okulvitroj fulmobrilis kolerege, “ – kiel vi aŭdacis tion – vi riskis rompi al si la kolon – ”

“Li ne kulpis, profesorino – ”

“Silentu, sinjorino Patil – ”

“Sed, Malfid – ”

“Tio sufiĉas, sinjoro Tordeli. Potter, sekvu min, tuj.”

Hari vidis la triumfajn vizaĝojn de Malfid, Krab, kaj Klus dum li foriris, paŝante sensente, kvazaŭ trenata de Prof. MakGongal, dum ŝi marŝis kontraŭ la kastelo. Li eksiĝos; tio certas. Li volis diri ion por defendi sin, sed lia voĉo kurioze difektiĝis. Profesorino MakGongal glitadis antaŭen sen ajna rigardo al li; li devis troti por resti kune. Nu, tio finigis la aferon. Li eĉ ne daŭris du semajnojn. Li estos pakanta siajn kofrojn post dek minutoj. Kion la familio Dursli ekpensus, se li eltroviĝus sur la perono?

Supren per la antaŭa ŝtuparo, supren per la marmora ŝtuparo en la vestiblo, kaj ankoraŭ Prof. MakGongal estis dirinta neniun vorton al li. Ŝi abrupte malfermis ĉiun pordon, kaj marŝis laŭ la koridoroj dum Hari trotis mizere poste. Eble ŝi alprenos lin al Zomburdo. Li pensis pri Hagrid, eksigita, sed permesata resti tie kiel pordisto. Ĉu eble li povas fariĝi la helpanto de Hagrid? Lia stomako tordiĝis dum li imagis tion, ke Ron kaj la ceteraj fariĝos sorĉistoj dum li alrigardos pezpaŝante ĉirkaŭ la tereno kaj portante la valizon de Hagrid.

Prof. MakGongal ekhaltis ekster klasĉambro. Ŝi malfermis la pordon kaj metis sian kapon internen.

“Pardonu min, profesoro Flirtmeĉo, ĉu vi konsentus, ke me pruntu Arbon momente?”

Arbo? pensis Hari konfuzita; ĉu Arbo[29] estas bastono, kiun ŝi intencas uzi sur li?

Tamen, Arbo aperis kiel homo, solidkorpa kvinajara[30] knabo, kiu venis el la klaso de Flirtmeĉo evidente konfuzata.

“Sekvu min, ambaŭ el vi,” diris Prof. MakGongal, kaj ili marŝis denove laŭ la koridoro, Arbo rigardante al Hari scivoleme.

“Ĉi tien.”

Prof. MakGongal direktis ilin en klasĉambron, kie estis neniu, krom Ĝenozo, kiu okupiĝis pri skribado de maldecaj vortoj sur la kretotabulo.

“Eksteren, Ĝenozo!” ŝi bojis. Ĝenozo ĵetis la kreteron en rubujon, kiu sonoris laŭte, kaj blasfemante pafis sin eksteren. Profesorino MakGongal plaŭdfermis la pordon post li, kaj turnis por alfronti la du knabojn.

“Potter, ĉi tiu estas Olivero Arbo. Arbo – mi eltrovis serĉiston por vi.”

La mieno de Arbo ŝanĝiĝis de konfuzata al ĝoja.

“Ĉu vere, profesorino?”

“Absolute,” diris Prof. MakGongal vigle. “La knabo naskiĝis por tio. Mi neniam vidis ion similan. Ĉu estis via unua fojo sur flugbalailo, Potter?”

Hari kapjesis silente. Li ne povis imagi tion, kio okazas, sed li evidente ne estas eksigota, kaj parto de la sento ekrevenis al liaj kruroj.

“Li kaptis tiun aferon permane post plonĝo je dudek metroj,” Prof. MakGongal rakontis al Arbo. “Eĉ ne skrapvundis sin. Karlo Tordeli ne kapablis tian.”

Arbo nun aspektis kvazaŭ ĉiuj el liaj revoj realiĝis samtempe.

“Ĉu vi iam spektis kvidiĉmatĉon, Potter?” li demandis ekscitate.

“Arbo estas la estro de la Oragrifa teamo,” Prof. MakGongal klarigis.

“Li ankaŭ havas la ĝustan figuron por serĉisto,” diris Arbo, nun paŝante ĉirkaŭ Hari, kaj ekzamenante lin. “Svelta – rapida – ni devas aranĝi por li taŭgan balailon, profesorino – Nimbuso 2000[31] aŭ Plen-Balao 7, mi juĝus.”

“Mi diskutos kun profesoro Zomburdo pri tio, se ni povas escepti lin el la regulo pri unuajaraj. Laŭ ĉielo, ni bezonas pli bonan teamon, ol tiu de la pasinta jaro. Glatigataj ni estis dum tiu lasta matĉo fare de Rampeno, mi ne povis fronti la vizaĝon de Severus Snejp dum semajnoj…”

Prof. MakGongal fiksrigardis super siaj olkulvitoj al Hari.

“Mi volas priaŭdi, ke vi vigle ekzerzas vin, Potter, alie mi povas ŝanĝi mian decidon pri puno por vi.”

Tiam subite ŝi ridetis.

“Via patro fierus pro tio,” ŝi diris. “Li estis mem elstara ludanto de kvidiĉo.”

“Vi blagas.”

Ili vespermanĝis. Hari ĵus finis sian rakonton al Ron pri kio okazis, post kiam li eliris el la tereno kun Prof. MakGongal. Ron tenis pecon da bifstek-kaj-rena pasteĉo duone en la buŝo, sed li estis tute forgesinta pri tio.

“Serĉisto?” li diris. Sed unuajaraj neniam – vi devas esti la plej juna Domteamano ekde –”

“ – jarcento,” diris Hari ŝovelante pasteĉon en sian buŝon. Li aparte malsatis post la ekscitaĵoj de la posttagmezo. “Arbo informis min pri tio.”

Ron sentis tiom da miro, da estimo, ke li nur sidis kaj gapis al Hari.

“Mi komencos la trejnadon venontsemajne,” diris Hari. “Tamen ne paroli pri tio al iu ajn; Arbo volas teni tion en sekreto.”

Fredo kaj Georgo Tordeli nun venis en la halon, ekvidis Hari, kaj hastis al li.

“Bone farita,” diris Georgo mallaŭtvoĉe. “Arbo diris tion al ni. Ni ankaŭ estas teamanoj – batistoj.”

“Tion mi ja diras, ke ni certe gajnos la Kvidiĉan Pokalon ĉijare!” diris Fredo. “Ni ne estas gajnanta tion ekde tiam, kiam Karlo foriris, sed ĉijare la teamo estos bravega. Vi devas esti elstara, Hari, Arbo kvazaŭ ĝojsaltis dum li informis nin.”

“Ĉiuokaze, ni devas iri. Lij Ĝordan supozas, ke li eltrovis novan sekretan pasejon el la kastelo.”

“Mi privetus ke ĝi estas tiu malantaŭ la statuo de Gregoro la Glatparola, kiun ni trovis dum nia unua semajno ĉi tie. Ĝis.”

Fredo kaj Georgo estis apenaŭ ne plu videblaj, kiam iuj multe malpli bonvenaj aperis: Malfid, flankata de Krab kaj Klus.

“Ĝuante la lastan manĝon, Potter? Kiam vi entrajniĝos por la reveturo al moglujo?”

“Vi aspektas multe pli kuraĝa nun, kiam vi staras surtere kaj havas viajn amiketojn ĉeflanke,” diris Hari aplombe. Komprenable, nenio ajn rilate al Krab kaj Klus estis eta, sed tial, ke la Ĉefa Tablo plenis je instruistoj, neniu el ili povis fari ion, escepte de kraki la fingroartikojn kaj grimaci.

“Mi akceptos vian provokon iam ajn sola,” diris Malfid. “Ĉinokte, se plaĉas al vi. Sorĉista duelo. Nur vergoj – neniu kontakto. Kio? Neniam aŭdis pri sorĉista duelo, mi supozas?”

“Kompreneble li aŭdis pri tio,” diris Ron, girante[32]. “Mi estas lia sekundanto[33], kiu estas via?”

Malfid rigardis al Krab kaj Klus, taksante ilin.

“Krab,” li diris, “Ĉu noktomeze akordiĝas? Ni trafos vin ĉe la premiĉambro; tiu ĉiam estas malŝlosita.”

Kiam Malfid estis for, Ron kaj Hari rigardis unu la alian.

“Kio estas sorĉista duelo?” diris Hari. “Kaj kion signifas tio, ke vi estas mia sekundanto?”

“Nu, la sekundanto ĉeestas por respondeci, okaze de via morto,” diris Ron senzorge, finfine komencante manĝi sian malvarman pasteĉon. Vidante la mienon sur la vizaĝo de Hari, li tuj almetis, “Sed oni nur mortas ĉe ĝustaj dueloj, sciu, inter veraj sorĉistoj. Vi kaj Malfid ne kapablas pli ol sendi sparkojn inter vi. Neniu el vi havas sufiĉan magion por grave difekti la alian. Tamen, mi juĝas, ke li anticipis vian rifuzon.”

“Kaj se mi flirtigos la vergon kaj nenio okazos, kio?”

“Forĵeti ĝin kaj batu al li la nazon,” Ron sugestis.

“Pardonu min.”

Ili ambaŭ rigardis supren. Estis Hermiona Granĝer.

“Ĉu oni permesas trankvile manĝi ĉiloke?” diris Ron.

Hermiona ignoris lin, kaj parolis al Hari.

“Mi ne povis eviti, ke mi subaŭdis kion vi kaj Malfid ĵus priparolis –”

“Certe vi povis,” Ron murmuris.

“—kaj vi ne rajtas ĉirkaŭvagi la lernejon dumnokte, pensu pri la poentoj, kiujn vi malgajnos por Oragrifo, se oni kaptos vin, kaj vi certe kaptiĝos. Tio estas vere tre egoisma ago de vi.”

“Kaj tio tute ne koncernas vin.” diris Hari.

“Bonan nokton,” diris Ron.

Tamen, tio ne akordis kun lia koncepto de perfekta tagfino, Hari pensis, dum li kuŝis sendorme multe poste, kaj priaŭdis Dijn kaj Ŝemus endormiĝi. (Nevil ne revenis de la alo hospitala). Ron dum la tuta vespero donis al li konsilojn, ekzemple, “Se li provos malbeni vin, prefere tordevitu tion, ĉar mi ne memoras, kiel ŝirmi sin kontraŭ tio.” Estis vera ebleco, ke ili kaptiĝos fare de Ŝteleti aŭ S-ino Noris, kaj Hari sentis, ke li tro provis la sorton per rompo de alia regulo samtage. Tamen, la ridaĉanta vizaĝo de Malfid kvazaŭ aperadis el la mallumo – tio estus favora okazo por venki Malfid vidalvide. Li ne intencis preterlasi tion.

“Dekunua kaj duono,” Ron murmuris finfine, “Ni devas iri.”

Ili surmetis siajn banrobojn, alprenis siajn vergojn, kaj ŝteliris trans la turan ĉambron, suben laŭ la helica ŝtuparo, kaj en la Oragrifan komunan ĉambron. Kelkaj braĝoj ankoraŭ lumetis en la fajrejo, sorĉante ĉiujn fotelojn al ĝibaj nigraj ombroj. Ili estis preskaŭ atingantaj la truon malantaŭ la pentraĵo, kiam voĉo parolis de la plej proksima fotelo, “Mi ne kredas tion, ke vi ĝin faros, Hari.”

Lampo ekflamis. Estis Hermiona Granĝer, portante ruĝetan noktorobon kaj malrideton.

“Vi!” diris Ron kolerege. “Ree enlitiĝu!”

“Mi preskaŭ informis vian fraton,” Hermiona knalis, “Persi – li estas prefekto, li ĉesigus ĉi tion.”

Hari ne povis kredi, ke iu ajn estas tiel trudema.

“Ni iru,” li diris al Ron. Li puŝis flanken la pentraĵon de la Dika Damo, kaj grimpis tra la truon.

Hermiona ne intencis cedi tiel milde. Ŝi sekvis Ron tra la truon, siblante al ili kiel kolera anserino.

“Ĉu vi vere ne zorgas pri Oragrifo? Ĉu vi nur zorgas pri vi, mi ne ŝatus tion, se Rampeno gajnus la Dompokalon, kaj vi perdos ĉiujn el la poentoj, kiujn mi gajnis de profesorino MakGongal por scii pri Interŝanĝaj Sorĉoj.”

“Iru for.”

“Bone, sed mi avertis vin, vi memoru tion, kion mi diris, kiam vi sidos en la alhejma trajno morgaŭ, vi estas tiel –”.

Kiel ili estis, oni neniam eksciis. Hermiona returnis sin al la portreto de la Dika Damo por eniri reen, kaj trovis sin fronte al neokupata pentraĵo. La Dika Damo estis for por noktomeza vizito, kaj Hermiona estis elŝlosita el la Oragrifa turo.

“Kion mi nun faros?” ŝi demandis akre.

“Tio estos via afero,” diris Ron. “Ni devas iri, ni malfruos.”

Ili eĉ ne pasis la finon de la koridoro, antaŭ ol Hermiona atingis ilin sekvante.

“Mi venos kun vi,” ŝi diris.

“Ne pensu tion.”

“Ĉu vi supozas ke mi starados ĉi tie, kaj atendos, ĝis Ŝteleti kaptas min? Se li trovos nin tri, mi diros al li la veron, ke mi provis haltigi vin, kaj vi povos konfirmi mian senkulpigon.”

“Kian aŭdacon vi havas – ,” diris Ron laŭte.

“Silentu, ambaŭ!” diris Hari akre. “Mi aŭdis ion.”

Ĝi estis ia snufado.

“Ĉu S-ino Noris?” elspiris Ron rigardante streĉokule en la mallumon.

Ne estis S-ino Noris. Estis Nevil. Li kuŝis buliĝinta sur la planko, profunde dormanta, sed vekiĝis abrupte, kiam ili proksimiĝis.

“Dankege vi trovis min! Mi estadis ĉi tie dum horoj, mi ne povis memori la novan pasvorton por eniri al la dormejo.”

“Tenu la voĉon mallaŭte, Nevil. La pasvorto estas ‘porkmuzelo’, sed nun tio ne helpos vin, la Dika Damo estas ien irinta.”

“Kiel fartas via brako?” demandis Hari.

“Bonege,” diris Nevil, montrante ĝin al ili. “Sinjorino Pomfrej resanigis ĝin dum minuto.”

“Bone – nu aŭskultu, Nevil, ni devas iri ien, do ĝis poste –”

“Ne lasu min!” diris Nevil grimpante surpieden, “Mi ne ŝatus resti ĉi tie sola, La Sanga Barono jam dufoje preterpasis.”

Ron rigardis sian horloĝon, kaj tiam rigardegis furioze al Hermiona kaj Nevil.

“Se iu ajn el vi faros ion, kiu igos nin kaptiĝi, mi neniam trankviliĝos antaŭ ol mi lernos tiun Malbenon de la Feaĉoj, pri kiu Ciuro rakontis al ni, kaj mi uzos ĝin kontraŭ vi.”

Hermiona malfermis la buŝon, eble por klarigi al Ron, kiel oni fakte uzas la Malbenon de la Feaĉoj, sed Hari siblis por silentigi ŝin, kaj gestis tion, ke ili antaŭeniru.

Ili flirtis laŭ koridoroj striitaj per zonoj de lunlumo de la altaj fenestroj. Je ĉiu angulo Hari anticipis, ke ili trafos Ŝteleti aŭ S-inon Noris, sed ili bonŝancis. Ili rapidis supren per ŝtuparo al la tria etaĝo, kaj ŝteliris piedpinte kontraŭ la premiĉambro.

Malfid kaj Krab ankoraŭ ne estis tie. La kristalaj premiŝrankoj brilis, kie la lunlumo trafis ilin. Pokaloj, ŝildoj, pladoj, kaj statuoj eklumis arĝentaj kaj oraj tra la mallumo. La geknaboj glitis apud la muroj, fiksante siajn okulojn al la pordoj ĉe ambaŭ flankoj de la ĉambro. Hari elprenis sian vergon okaze, ke Malfid eksaltos enen, kaj tuj komencos. La minutoj preterrampis.

“Li malfruas, eble li malkuraĝas,” Ron flustris.

Tiam sono el la apuda ĉambro saltigis ilin. Hari estis ĝuste levinta sian vergon, kiam ili aŭdis parolon de iu – kaj tiu ne estis Malfid.

“Flaru ĉirkaŭe, mia dolĉa, ili hazarde ŝtelkaŝas sin ĉe iu angulo.”

Tiu estis Ŝteleti, kiu parolis al S-ino Noris. Terurfrapite, Hari gestis freneze tiel, ke la aliaj tri sekvu lin plej rapide; ili hastis kiel musoj silente kontraŭ la pordo aliflanka al la voĉo de Ŝteleti. La robo de Nevil nur ĝuste vipis preter la angulo, kiam ili aŭdis Ŝteleti eniri la premiĉambron.

“Ili estas ie ĉi tie,” ili aŭdis lin murmuri, “evidente kaŝitaj.”

“Tien!” Hari mimis lipe al la ceteraj, kaj teruritaj ili komencis ŝteliri laŭ longa galerio plena je kirasaĵoj. Ili aŭdis Ŝteleti proksimiĝi. Nevil subite elbuŝis timigitan pepon, kaj ekkuris – li stumblis, ekkroĉis Ron ĉirkaŭ la talio, kaj la paro rulfalis rekte kontraŭ kirasan kompleton.

La sonorego kaj kraŝbruo sufiĉis por veki la tutan kastelon.

“KURU!” Hari kriis, kaj la kvar geknaboj kuregis tra la galerion, ne rigardante poste por kontroli, se Ŝteleti sekvis – ili svingis sin ĉirkaŭ la pordokadron kaj galopis laŭ unu koridoro post alia, Hari gvidante, sen ajna ideo pri kie ili estas aŭ kien ili iras – ili eksplodis tra tapeto kaj trovis sin en kaŝata pasejo, impetis laŭ ĝi kaj eliris proksime al la klasĉambro de Sorĉoj, kiu estis, laŭ ilia kalkulo, ege for de la premigalerio.

“Mi supozas, ke ni evitis lin,” Hari spiregis, klinante sin kontraŭ la malvarma muro, kaj viŝante sian frunton. Nevil kurbigis sin kvazaŭ faldita, kaj anhelis spasme.

“Mi – avertis – vin,” Hermiona anhelis, palpante la konstrikton en sia brusto, “Mi – ja avertis - vin.”

“Necesas, ke ni reiru al la Oragrifa turo,” diris Ron, “Tiel rapide kiel eblas.”

“Malfid trompis vin,” Hermiona diris al Hari. “Vi ekscias tion, ĉu ne? Li neniam intencis renkonti vin – Ŝteleti sciis tion, ke iu estus en la premiĉambro, evidente Malfid avertis lin.”

Hari supozis tion, ke ŝi pravis, sed ne intencis akordi kun ŝi.

“Ni iru.”

Ne estontis tiel facile. Ili iris nur dekon da paŝoj, antaŭ ol pordanso klakis, kaj io pafis sin el klasĉambro fronte al ili.

Estis Ĝenozo. Li ekvidis ilin kaj ĉirpis ĝojege.

“Silentu, Ĝenozo – bonvolu—ne faru tiel, ke ni eksiĝos.”

Ĝenozo klakis.

“Vagante ĉirkaŭe je noktomezo, Etaj Unuaĉjoj? Ta, ta, ta. Kiu misagas, tiu pagas.”

“Sed ne, se vi ne malkaŝos nin, Ĝenozo, bonvolu.”

“Devas informi al Ŝteleti, mi devas,” diris Ĝenozo per pia voĉo, sed kun malice brilantaj okuloj. “Estas por via bonfarto, sciu.”

“El nia vojo,” knalis Ron, farante braksvingon al Ĝenozo – kiu estis grava eraro.

“STUDENTOJ ELLITAJ!” Ĝenozo bojis, “STUDENOJ ELLITAJ ĈE LA KORIDORO SORĈOJ!”

Klinevitante sub Ĝenozo ili fuĝis je la vivo, rekte al la fino de koridoro, kie ili plaŭdtrafis al pordo – kaj ĝi estis ŝlosita.

“Jen la fino!” Ron ĝemis, dum ili puŝis senhelpe kontraŭ la pordo. “Ni estas venkotaj. Sen espero.”

Ili aŭdis paŝojn, Ŝteleti kurantan tiel rapide, kiel li kapablis kontraŭ la krioj de Ĝenozo.

“Ho moviĝu flanken,” Hermiona knaris. Ŝi forkaptis la vergon de Hari, frapetis la seruron, kaj flustris “Alo-homora!”

La riglilo klakis kaj la pordo svinge malfermiĝis – ili amase trahastis, fermis ĝin rapide, kaj premis la orelojn kontraŭ ĝi, aŭskultante.

“Kien ili iris, Ĝenozo?” Ŝteleti jam demandis, “Rapide, diru al mi.”

“Diru ‘bonvolu’.”

“Ne ŝercu antaŭ mi, Ĝenozo, diru tuj kien ili iris?”

Mi ne diros nenion, krom se vi diros ‘bonvolu’,” diris Ĝenozo per sia ĝenanta mokritma voĉo.

“Bone — bonvolu.”

“NENION! Ho, ho, ho! Mi diris, ke mi ne dirus nenion, krom se vi dirus ‘bonvolu’. Ha, ha, haaaa!”

Kaj ili aŭdis la sonojn de Ĝenozo susurante for, kaj de Ŝteleti blasfemante pro kolerego.

“Li supozas, ke ĉi tiu pordo estas ŝlosita,” Hari flustris. Ŝajne ni bonŝancos – Nevil, lasu min.” Ĉar Nevil estis tiranta ĉe la maniko banroba de Hari dum la pasinta minuto. “Do, kio?”

Hari turniĝis – kaj vidis tutklare kion. Dum momento evidentis al li, kvazaŭ li enpaŝis koŝmaron – tio ja troas, post la tuto, kiu jam okazis ĝis nun.

Ili ne estis en ĉambro, kiel ili supozis, sed en koridoro. La eksterlima koridoro de la tria etaĝo. Kaj nun ili konis, kial ĝi estis eksterlima.

Ili rigardis rekte en la okulojn de monstra hundo; hundo, kiu plenigis la spacon inter plafono kaj planko. Kiu havis tri kapojn. Tri parojn da rulantaj, frenezaj okuloj; tri nazojn tikantaj kaj tremantaj, ĉiu en ilia direkto; tri ŝaŭmantajn faŭkojn, kun salivo pendanta kvazaŭ en glitigaj ŝnuroj de la flavecaj dentegoj.

Ĝi staris tute senmove, ĉiuj el la ses okuloj rigardantaj ilin, kaj Hari ekkomprenis, ke la sola kialo por ilia daŭro en vivo estis la surprizo kaŭzita per ilia subita apero, sed la hundo rapide orientiĝis, kaj la signifo de tiuj tondraj graŭloj estis tutevidenta.

Hari palpis por la pordanso – inter Ŝteleti kaj la morto li elektus Ŝteleti.

Ili falis malantaŭen – Hari plaŭdfermis la pordon, kaj ili kuris, ili preskaŭ flugis, reen laŭ la koridoro. Evidente Ŝteleti forhastis por serĉi ilin aliloke, ĉar ili ne vidis lin ie ajn, sed ne gravis al ili – kiuj sole intencis almeti tiom da spaco inter si kaj la monstro, kiom eblas. Ili ne paŭzis je sia kurado antaŭ ol atingi la portreton de la Dika Damo ĉe la sepa etaĝo.

“Kie en la mondo vi ĉiuj estis?” ŝi demandis, rigardante iliajn banrobojn, kiuj pendis duonfalantaj de iliaj ŝultroj, kaj iliajn ruĝvangajn, ŝvitantajn vizaĝojn.

“Ne zorgu pri tiu – porkmuzelo, porkmuzelo,” spiregis Hari, kaj la pentraĵo svingis antaŭen. Ili ekgrimpis en la komunan ĉambron kaj kolapsis, tremante en fotelojn.

Kelka tempo pasis antaŭ ol iu el ili diris ion ajn. Nevil aspektis, kvazaŭ neniam parolonte denove.

“Kion ili intencas, havante tian beston forŝlositan en lernejo?” diris Ron finfine. “Se hundo iam bezonis ekzercon, tiu bezonas tion.”

Hermiona jam ĉesis anheli, kaj ree gajnis sian koleran humoron.

“Vi ne ekzercas la okulojn, iu el vi, ĉu?” ŝi knalis. ”Ĉu vi ne rimarkis tion, sur kio ĝi staris?”

“La planko?” Hari sugestis. “Mi ne rimarkis la piedojn, mi tro prizorgis la kapojn.”

“Ne, ne estis la planko. Ĝi staris sur klapopordo. Evidente ĝi gardas ion.”

Ŝi ekstaris, kolergrimacante al ili.

“Mi supozas, ke vi memfieras. Ni povis morti, aŭ pli malbone, eksiĝi. Nun, se plaĉas al vi, mi enlitiĝos.”

Gapante Ron rigardis ŝin foriri.

“Certe plaĉas al ni,” li diris. “Oni supozus, ke ni trudis al ŝi sekvi nin, ĉu ne?”

Sed Hermiona estis doninta al Hari ion alian por pripensi, dum li grimpis reen enliten. La hundo gardas ion – kiel diris Hagrid? Gajngotoj estis la plej sekura loko en la mondo por kaŝi ion – krom Porkalo.

Evidente Hari eltrovis la kaŝejon de la malpurega pakaĵo el ŝloskelo sepcent dek tri.