Лёс Дункана

Паляўнічыя хітрыкі

Свае першыя паляўнічыя практыкаванні Дункан пачаў, мы ўжо ведаем, на сабаках. Неўзабаве, пасля таго як ён выбраўся з горада ў лес, давялося яму блізка падысці да хаты на ўскраіне прыгараднай вёскі. Ён усё яшчэ любіў трымацца недалёка ад чалавечага жылля і часта блукаў, асабліва на світанні, каля вясковых хат. Здаралася часам і так, што праяўляліся навыкі, набытыя ў няволі, сярод людзей, і тады ён блукаў і днём.

Каля хаты наводшыбе Дункан убачыў белага сабаку з чорнымі плямамі. Сабака быў ад яго на даволі вялікай адлегласці. Падабрацца да яго бліжэй — цяжка і небяспечна. Дункан ляжаў у кустах і доўга назіраў за сабакам.

Гэта было хоць і вялікае, але зусім яшчэ маладое, нявопытнае і не вельмі разумнае стварэнне. Сабака шукаў і не знаходзіў сабе цікавага, вартага занятку. Ён гойсаў без пэўнай мэты і сэнсу па заснежанай палянцы, якая аддзяляла сад каля хаты ад лесу, разграбаў неглыбокі снег і дакопваўся да зямлі, чхаў і нешта вынюхваў, марна ганяўся за варонамі і вераб’ямі, качаўся на спіне.

Людзей не было відаць. Дункан цярпліва чакаў.

Нарэшце сабака апынуўся недалёка ад яго. Тады звер знарок павольна выйшаў з-за кустоў і ляніва разлёгся на зямлі. Усім сваім выглядам ён стараўся паказаць, што да сабакі яму наогул няма ніякай справы, што сабака яго зусім не цікавіць. Дункан здаваўся ўвасабленнем поўнай абыякавасці. Жоўтыя вочы яго пазіралі кудысьці ўбок, ён пазяхаў, аблізваў лапы, павольна качаўся па снезе.

Сабака спыніўся, здзіўлены без меры. Спачатку ён брахнуў з неспадзеўкі. Потым зрабіў некалькі няпэўных крокаў наперад, насцярожана прыглядаючыся і прыслухоўваючыся. Уся постаць яго выяўляла вялікую зацікаўленасць. Ніколі не бачыў ён такога прыгожага і, відаць, рахманага звера!

Дункан па-ранейшаму не звяртаў на яго ўвагі. Ён ляніва выпрастаўся, выцягнуў пярэднія лапы, паклаў галаву на зямлю і лагодна замуркаў.

Цікаўнасць перамагла. Заінтрыгаваны сабака падышоў яшчэ бліжэй.

У той жа момант Дункан скочыў.

Жоўтае цела яго з чорнымі плямамі прасвістала, як страла ў паветры, бліснула, як маланка. Сабака не паспеў ні забрахаць, ні заенчыць, калі страшныя іклы схапілі яго за горла, а вострыя кіпцюры разадралі жывот.

Ніхто нічога не пачуў і не ўбачыў.

Дункан павалок забітага сабаку цераз паляну і праз хвіліну знік з ім у лесе. Здабычы хапіла Дункану на два разы. Увечары ён з’еў усё да апошняга валаконца, да апошняга шматка шкуры. I ад касцей нічога не засталося. Усё разгрыз, усё праглынуў.

Пад’еўшы, Дункан патачыў свае кіпці аб грубую і тоўстую кару старога дуба. Яны ачысціліся ад дробных кавалачкаў мяса і зрабіліся яшчэ больш вострымі.

Пасля такога ўдалага палявання леапард адчуў сапраўдны смак сабачыны. Першы раз, некалькі дзён назад, ён забіў сабаку выпадкова. Цяпер гэта было загадзя задуманае і ўдала праведзенае паляванне. Ён стаў глядзець на сабак як на жаданую здабычу, як на адзін з асноўных аб’ектаў палявання, да таго ж і даволі лёгкага.

Усе паляўнічыя, звераловы, заолагі і ўтаймавальнікі дзікіх звяроў, якім даводзілася мець справу з леапардамі, сцвярджаюць у адзін голас, што гэта не толькі дужы і смелы, але і вельмі разумны, хітры і вынаходлівы драпежнік.

Дункан не затрымліваўся доўга на адным месцы. Пажыўшы ў пэўнай мясцовасці два-тры дні, перабіраўся далей. Інстынкт падказваў яму, што нельга заставацца там, дзе ён забіў ля чалавечага жылля сабаку ці нават курыцу.

Калі здабыча была з’едзена, звер заўсёды адыходзіў далёка і больш назад не вяртаўся.

Так было і на гэты раз.

З’еўшы сабаку і адпачыўшы ў лясной глушы, Дункан рушыў далей.