Лёс Дункана

Жыццё ў кватэры

Калі Дункан быў яшчэ малы, яго часта пакідалі дома аднаго, замыкалі на кухні. Цэлымі гадзінамі ляжаў ён там на падаконніку і грэўся на сонцы. Наглядаў за тым, што робіцца на двары. Потым усё зрабілася куды больш складаней. Алена Аляксандраўна пачала баяцца, што Дункан можа выціснуць шкло і скочыць з вышыні пятага паверха на двор. Цяпер у кватэры заўсёды хто-небудзь заставаўся разам з Дунканам.

Вельмі ён любіў купацца ў ванне, дзе яго час ад часу мылі. Ён сам ахвотна лез у ваду. Калі ў ванне мылі бялізну і пакідалі яе там у вадзе, а дзверы былі адчынены, то Дункан абавязкова лез у ванну і з вялікім задавальненнем плёскаўся пасярод чыстай бялізны.

На кухні ён сам навучыўся адкручваць лапамі водаправодны кран і піў ваду колькі хацеў, а кран пакідаў адкрытым. Яшчэ ён добра ведаў, калі дзверы з кватэры на лесвіцу былі замкнуты на ключ і калі — адкрытыя. Ён падыходзіў да незамкнёных дзвярэй, хапаў ручку пярэдняй лапай, націскаў уніз і адначасова цягнуў на сябе. Адкрыўшы дзверы, адразу спускаўся па лесвіцы на двор.

Калі там не было дзяцей, з якімі можна пагуляць, Дункан хаваўся ў пад’ездзе і падпільноўваў прахожых. Ідзе хто-небудзь міма, а Дункан кідаецца раптам на яго з засады, хапае чалавека за плечы і ўсім цяжарам свайго цела валіць на зямлю, запрашаючы пагуляць.

Не кожнаму, зразумела, падабаліся такія нечаканыя, хаця і жартоўныя напады.

Суседзі баяліся Дункана, не давяралі яму. Між тым ён нікому не хацеў зла, нікога не хацеў пакрыўдзіць. Кідаючыся на людзей, Дункан не выпускаў кіпцюроў. Было яму тады месяцаў сем, быў Дункан дужы і цяжкі.

У восем месяцаў ён стаў ростам з вялікага сабаку. Толькі лапы заставаліся караткаватыя ў параўнанні з велічынёю і даўжынёю цела, але шырокія і магутныя. Трымаць яго на руках было ўжо немагчыма. Сам Дункан гэтага не разумеў і лез да сваёй гаспадыні на калені, прасіўся на рукі, цёрся галавой і бокам, нібы кошка. Калі ж незнарок удараў хвастом, то здавалася, што гэта быў удар моцнага каната. На месцы ўдару заставаўся часам сіняк.

Яшчэ трохмесячным Алена Аляксандраўна пачала браць Дункана з сабой на работу. Ён заўсёды ахвотна і паслухмяна хадзіў з ёю па вуліцы, спачатку на скураным павадку, а потым, калі падрос, на ланцугу. Толькі заставацца адзін на прывязі не хацеў, ірваўся з усёй сілы. Кожную раніцу ішоў ён са сваёй выхавальніцай у заапарк, а пад вечар вяртаўся адтуль дамоў. Калі траплялася ісці паўз раку, імкнуўся ў ваду, бо вельмі любіў купацца.

Трымаць яго далей у кватэры стала немагчыма, і Дункана перасялілі ў заапарк. Тут жыў ён цяпер адзін у вялікай і даволі прасторнай клетцы. Спачатку сумаваў, а потым прывык.

Алена Аляксандраўна кожны дзень наведвала свайго выхаванца. Яна сама карміла Дункана і гуляла з ім, каб ён не адчуваў сябе пакінутым.