Лёс Дункана

Канец блукання

Усюды было шумна, толькі каля выхаду панавала цішыня. Тут стаялі найбольш вопытныя стралкі. Стаялі моўчкі, на пэўнай адлегласці адзін ад аднаго. Не размаўлялі, не курылі, не варушыліся.

Менавіта сюды, дзе было так ціха, і памкнуўся Дункан. Асцярожна краўся паміж дрэў, нізка прыпадаючы да зямлі, і выпрастаўся толькі тады, калі апынуўся на адкрытым месцы.

Жоўтае футра з чорнымі плямкамі блішчала пад сонцам. Але людзям не было калі разглядаць незнаёмага звера ў дэталях ці любавацца ім.

Ледзь толькі Дункан з’явіўся з-за дрэў на палянцы, як паляўнічы, што ўбачыў яго першы, хутка прыцэліўся і стрэліў. Амаль адначасова грымнулі і яшчэ стрэлы.

Дункан гнеўна зароў і высока падскочыў, але ў тую ж хвіліну ўпаў. Гэта быў апошні яго скачок. Выпушчаныя кіпці магутных лап бездапаможна скрэблі снег.

Надышоў канец яго блуканням!

Так скончыў сваё жыццё Дункан, леапард з заалагічнага парку ў Гродна. Ён загінуў, пражыўшы на волі, у непрывычных для яго ўмовах, адзін год і два месяцы.