Парыж-Дыснэйлэнд

ТАВАРЫСТВА МЁРТВЫХ ПАЭТАЎ

Набліжэньне могілак Пэр-Ляшэз

адчуваеш па ўсё большай колькасьці

турыстычных маек з выявай Джыма Морысана.

Францускія славутасьці мусілі б зайздросьціць,

калі б яшчэ мелі такую здольнасьць.

Скажам, прыдумаў жа нехта пахаваць

паэта Жэрара дэ Нэрваля (1808—1855)

проста насупраць самага знакамітага

францускага пісьменьніка.

Толькі ўявіце: ля тваёй магілы

увесь час таўкуцца турысты,

і ўсе як адзін да цябе сьпінай.

Некаторыя нават

спатыкаюцца аб цябе, фатаграфуючы.

І толькі я, дзівак, на дзесяць хвілін

завіс каля ўлюбёнага паэта,

і толькі цяпер заўважыў Бальзака (1799—1850).

Дарэчы, скажы мне, хто твой сусед па магіле,

і я скажу, кім ты быў пры жыцьці.

Вось Поль Элюар (1895—1952) загуляўся ў камунізм,

і цяпер ляжыць побач з генсекам

камуністычнай партыі Францыі

Марысам Тарэзам (1900—1964).

А Мальер (1622—1673) ні ў што такое не гуляў,

і цяпер побач з калегам па пяры,

сумленным байкапісцам Лафантэнам (1621—1695),

ляжаць разам за агульнай агароджай,

як адна сям’я.

Мюсэ (1810—1857) і Шапэн (1810—1849)

не за агульнай агароджай,

а досыць далёка адно ад аднаго,

але ў самім афармленьні магілаў

адчуваецца адна рука.

Падазраю, жаночая (1804—1876).

На магіле Апалінэра (1880—1918) — вялікае сэрца

у выглядзе верша-каліграмы,

а на Ўайлдавай сэрцаў безьліч,

і ўсе — чырвоным маркерам

або губной памадай.

Магілу Ўайлда (1854—1900) знайсьці лёгка

па выбухах жыцьцярадаснага рогату,

дзявочага і асабліва хлапечага.

Ўайлд з усіх бакоў агароджаны шкляной сьценкай,

каб не разарвалі прыхільнікі,

якія сьпярэсьцілі ўсё шкло надпісамі і сьлядамі памады.

Заслугоўваюць увагі: «Pleasure to meet you Oscar!» — з сэрцайкам,

«Oscar my favorite dandy» — з зорачкай,

і мой улюбёны: «Oscar te amamos!» — з кубінскім сьцяжком.

Найбольшы надпіс, вядома ж, па-расійску:

«Любви все возрасты покорны!»

Цікава, як выглядала б на Пэр-Ляшэз магіла Цоя (1962—1990)?

Магіла Морысана (1943—1971)

не агароджаная шклом,

затое там увесь час дзяжурыць жывы паліцэйскі,

стаіць ля камля найбліжэйшага дрэва

і часам перашкаджае ляпіць да яго жуйкі,

але дрэва ўсё адно ў жуйках, прылепленых да іх манэтках

і іншых сьціплых дарунках.

Самы шчодры пакінуў бляшанку бэльгійскага піва,

пакойся зь мірам, Джымі!

Над магілай Мадыльяні (1884—1920) пачынаецца дождж,

а над магілай Эдыт Піяф (1915—1963) канчаецца,

і неба робіцца блакітнае.

У надмагільнай пліце

Марсэля Пруста (1871—1922)

адбіваюцца аблокі.