* * *
На могілках старых
з-пад голых вербаў ніцых
Відаць, што не гарыць ні ў храме,
ні ў капліцы
Святло; і рад магіл, на стомлены пагляд,
Так мірны, як нібы дзіцячых ложкаў рад.
Парадак іх маўчыць аб сне, а не аб смерці.
I хочацца запхаць пад белы камень сэрца
Дый так далей пайсці — каб не было чаму
Hi рвацца, ні цярпець пякучую думу,
Ані перажываць бязлюдства, безграшоўе,
Пакуты за любоў, чыёсьці безгалоўе...
Йсці стылай, ледзяной,
цягнуць бязгучны спеў
I тоненькім кійком збіваць лістоту з дрэў.