* * *

На могілках старых

з-пад голых вербаў ніцых

Відаць, што не гарыць ні ў храме,

ні ў капліцы

Святло; і рад магіл, на стомлены пагляд,

Так мірны, як нібы дзіцячых ложкаў рад.

Парадак іх маўчыць аб сне, а не аб смерці.

I хочацца запхаць пад белы камень сэрца

Дый так далей пайсці — каб не было чаму

Hi рвацца, ні цярпець пякучую думу,

Ані перажываць бязлюдства, безграшоўе,

Пакуты за любоў, чыёсьці безгалоўе...

Йсці стылай, ледзяной,

цягнуць бязгучны спеў

I тоненькім кійком збіваць лістоту з дрэў.


Загрузка...