«Гэта неразумна, - сказаў ён.



"Паглядзім."



Ён пакруціў галавой. «Што, калі мы сустрэнем людзей і нам спатрэбіцца ўся нашая зброя?»



Я паклаў стрэльбу назад на скутэр. "Мне будзе дастаткова складана сачыць за тым, што адбываецца перад маімі вачыма, каб таксама турбавацца аб тым, што мне стрэляць у спіну".



Я пачаў здымаць сёе-тое са скутара «Аку». Частку вопраткі і выбухоўкі я кінуў на лёд побач з самакат. Потым я зноў павярнуўся да Аку.



Я спытаў. - Хто страляў у Соню?



Аку паглядзеў на яе. Ён сказаў мне: «Гэта быў кітайскі салдат. Завіруха рулі, але я мог толькі бачыць гэта. Я бачыў запрэжку з сабакамі. Ён паглядзеў на мяне запытальна. 'Што гэта?'



Я падышоў да свайго скутэра. - «Я ведаю, што вы з Соняй - рускія агенты. Я ведаю, што Соня плануе забіць мяне, як толькі мы даведаемся, што нам трэба.



Здавалася, гэта яго не здзівіла. Секунду ён і Соня глядзелі сябар на сябра. Яна коратка кіўнула. Аку паціснуў плячыма і ўсміхнуўся. Ён пацёр нос і прыхінуўся да скутара.



Ён спытаў. - 'І што цяпер?'



Я перанёс рэчы, якія ўзяў са свайго скутэра, на яго . Пакуль я складваў іх, я сказаў: «А зараз Нік Картэр будзе вельмі асцярожным. У мяне ёсць крамы вашых вінтовак. Можа быць, я нейкі час застануся ў жывых, калі буду трымаць вас наперадзе сябе». Я ўжо звязаў рэчы. Я паглядзеў на маркотны, халодны краявід. Дзьмуў лёгкі ветрык, і хоць сонца свяціла, але не давала цяпла.



"Навошта ты ўсё прывязаў да майго скутара?" - спытаў Аку.



Я растлумачыў. “На мой погляд, кітайцы не могуць быць далёка адсюль. Паколькі вы прыйшлі ў якасці правадніка, вы можаце весці нас, пакуль мы не дабяромся да вёскі ці паселішчы. Тады я працягну сам. Тым часам вы рухаецеся наперад на сваім скутэры. Я бяру з сабой Соню.



Мне прыйшлося пачысціць свечкі запальвання на маім скутэры, перш чым мы змаглі адправіцца ў шлях. Я сказаў Аку ехаць у тым напрамку, дзе ён бачыў кітайцаў. Мой скутэр пыхкаў, але ехаў. Я дазволіў Соні сесці перад сабой і застаўся ззаду Аку.



Мы спыніліся адзін раз і ўзялі торбу для выжывання з рэчаў на скутэры Аку. У ёй былі лёска і прынада, а таксама дрыль, каб прасвідраваць адтуліну ў лёдзе. Мы былі галодныя, і нам не спатрэбілася шмат часу, каб пачысціць і пасмажыць дзвюх добрых рыб, якія мы злавілі. Калі ўсё было ачышчана, я падзяліў апошні бензін паміж двума скутарамі. Я падлічыў, што нам засталося прайсці больш за дзвесце кіламетраў, потым мы павінны былі пакінуць іх ззаду. Мы зноў рушылі ў дарогу.



Я не давяраў Аку. Адкуль мне было ведаць, ці сапраўды ён ехаў у тым напрамку, дзе бачыў кітайцаў? Цалкам магчыма, што ён ездзіў кругамі, каб выйграць час. Пехам ён і Соня мелі б перавагу, асабліва калі б шлях доўжыўся даўжэй за дзень ці два. Мне трэба было паспаць; яны маглі спаць па чарзе.



Сумны пейзаж выглядаў больш маркотным, чым любая пустыня, якую я калі-небудзь бачыў, і ўвесь час дзьмуў вецер. Маленькія скутэры працягвалі трашчаць, і адзіным гукам быў свіст лыжаў па снезе.



Потым мы дасягнулі нейкай узгорыстай мясцовасці. Здавалася, за ім узвышаюцца горы. Я не ведаў, ці былі яны насамрэч гарамі ці высокімі вяршынямі нагрувашчвання лёду і снягі. Але яны былі проста перад намі. У астатнім гэта была плоская, пустынная, якая прадзьмухваецца вятрамі ледзяная раўніна вакол.



Мы падняліся на невялікі схіл. Гэта было не крута, але мой скутэр амаль здаўся. Мне даводзілася спыняцца кожныя дзве гадзіны, каб пачысціць брудныя свечкі запальвання. Я быў адразу за Аку. Ён якраз пераязджаў вяршыню схілу, калі я пачаў пад'язджаць. Мой скутэр выдаваў гучныя гукі, і як толькі я дабраўся да вяршыні і праехаў некалькі футаў па роўнай паверхні, мае свечкі запальвання зноў адмовілі.



Як быццам нехта павярнуў ключ запальвання. Скутэр проста спыніўся. Аку павярнуў свой скутэр і спыніўся. Ён заглушыў рухавік, зняў рукавіцы і закурыў. Соня злезла з самаката і ўстала побач з ім. Яна маўчала большую частку дня.



Гэты груд быў падобны на ўсходы. Мы былі на першай прыступцы. Усяго было тры прыступкі, каля дваццаці метраў шырынёй і прыкладна такой жа даўжыні. Соня і Аку глядзелі, як я схапіў скрыню з інструментамі, выцягнуў свечкі запальвання і прачысціў іх. Я стаяў на каленях у снезе. Дзьмуў лёгкі ветрык. Пасля таго, як свечкі былі вычышчаны і ўкручаны, я зняў вечка з каністры з бензінам і выцер рукі. Калі я іх высушыў, я ўбачыў дым.



Увесь дзень неба было ярка-аксамітна-блакітным, а сонца нагадвала круглую застылую кружэлку. Цяпер высока ў небе былі нейкія цёмныя струменьчыкі дыму.



Я ўзяў бінокль. Крыніца дыму, здавалася, знаходзілася недзе на другім баку ўзгорка. - Пачакайце тут, - сказаў я Аку і Соні.



Я падняўся на другую прыступку ўзгорка, потым на трэцюю. Адтуль я мог бачыць, што дым утвараў толькі адзін слуп. Блізка да зямлі гэта была тоўстая калона, але вышэй у небе яна разыходзілася веерам. Горы былі справа ад мяне, бясплодная раўніна злева. Я паглядзеў у бінокль на слуп дыму.



Я ўбачыў, што гэта была вёска, селішча мілях за дваццаць адсюль. З таго, што я мог сказаць, гэта была невялікая вёска. Дым, здавалася, ішоў з халупы, у якой эскімосы вэндзяць рыбу ці мяса. Там было некалькі невялікіх будынкаў, але было занадта далёка, каб убачыць, ці ёсць там якія-небудзь іголку.



Я падумаў, ці не знарок Аку прывёў нас сюды. Нас заўсёды цягнула ў гэтым напрамку. Я не ведаў. Магчыма, я трапіў бы ў пастку. З іншага боку, Аку мог і не ведаць аб існаванні гэтай вёскі. Тады я змагу справіцца з ім і Соняй. І была верагоднасць, што нехта ў гэтым селішчы бачыў ці чуў нешта незвычайнае ў гэтым раёне. Я быў упэўнены, што кітайцы побач.



Вецер церабіў маю парку, і я напружыў ногі, вывучаючы навакольны пейзаж. Я павярнуў бінокль на 360 градусаў над роўнай мясцовасцю, якую мы толькі што пакінулі ззаду. Наколькі я мог бачыць, я бачыў, як гусеніцы нашых самакат уцякалі, як рэйкі. Потым я ўбачыў яшчэ нешта.



Так як яны былі таго ж колеру, што і снег, я ледзь не прапусціў іх. Па слядах скутэраў ішлі тры белыя мядзведзі. Гэта былі двое дарослых з маладым. Яны не адхіляліся ні ўлева, ні ўправа ад слядоў самакат, а ішлі проста за імі. Яны здаваліся нязграбнымі і млявымі, як мядзведзь у фільме, які паказаў доктар Перска, і, здавалася, ішлі нядбайна. Менавіта тады я зрабіў сваю першую памылку. Здавалася, яны былі далёка, і я не верыў, што нам трэба занадта турбавацца аб стварэннях.



Аку глядзеў прама на мяне, калі я спускаўся з узгорка. Ён працягваў глядзець на мяне, пакуль я ўкладваў бінокль у футарал.



Я павярнуўся да яго і закурыў.



Я спытаў. - Вы ведалі, што там было селішча?



- Так, - сказаў ён, - я ведаў гэта.



- Навошта ты нас туды вядзеш?



Ён не адказаў. Соня паглядзела на нас абодвух, спачатку на яго, потым на мяне.



- Гэта не мае значэння, - сказаў я. - Мы ўсё роўна ідзем туды. Я пакіну вас дваіх там і пайду адзін.



Я паказаў вялікім пальцам на правае плячо. «О, і пара белых мядзведзяў з медзведзянём ідуць за намі».



Аку напружыўся. "Як далёка яны?"



«Некалькі міль. Я думаю, што мы можам апярэдзіць іх на скутэрах. Калі не, я іх прыстрэлю». Ён зрабіў крок да мяне. - Вы павінны аддаць мне краму маёй вінтоўкі. Вы павінны.



- Ні ў якім разе, - рашуча сказаў я. «Заводзь свайго скакуна і паехалі».



Мы ехалі ад пятнаццаці да дваццаці кіламетраў за гадзіну. Соня села проста перада мной, імкнучыся пазбегнуць любога фізічнага кантакту. Але час ад часу мы праходзілі праз дзірку, і яна кідалася на мяне. Прыкладна праз гадзіну ў мяне зноўку адмовілі свечкі запальвання. Мы зноў паўтарылі той жа рытуал: Аку паліў, а Соня глядзела, як я бяру скрыню з інструментамі.



Я працаваў хутка і аўтаматычна. Калі я скончыў, я вымыў рукі і прыбраў інструменты. Затым я ўстаў і паглядзеў наперад, на гарызонт. Цяпер я мог бачыць пабудовы няўзброеным вокам. Затым я паглядзеў у тым напрамку, адкуль мы прыйшлі.



Мяне здзівіла хуткасць, з якой перасоўваліся гэтыя белыя мядзведзі. Яны былі больш чым за паўмілі і хутка набліжаліся. Яны ўсё яшчэ выглядалі недарэчна, калі нязграбна цягнуліся наперад.



Аку, які стаяў побач са мной, таксама іх бачыў. Ён закрычаў і ўчапіўся ў кішэню маёй курткі.



Я адштурхнуў яго рукі. "Ідзі да свайго скутара!" "Я разбяруся з імі".



'Не!' Яго вочы былі дзікімі. «Мне патрэбна крама для маёй вінтоўкі. Я мушу ўмець страляць. Калі ласка! Вы павінны аддаць мне гэтую краму!



Я паглядзеў на яго. Я бачыў, што нават Соня здавалася здзіўленай яго паводзінамі. Я зноў сказаў: «Вяртайся да свайго скутара. Я разбяруся з гэтым.



Я адштурхнуў яго і дастаў вінчэстар з чахла на сваім скутэры. Аку закрычаў і ўцёк ад скутараў. Я не звяртаў на яго ўвагі. Мядзведзі набліжаліся з неверагоднай хуткасцю. Цяпер яны былі менш чым за сто ярдаў ад нас.



Я зрабіў пяць крокаў ззаду скутараў, асцярожна зняў футарал з аптычнага прыцэла і абгарнуў папружка вакол левага запясця. Я чакаў, рассунуўшы ногі.



Мядзведзі былі так блізка, што я мог бачыць іхнія мовы, якія звісалі з рота. Яны беглі амаль зігзагам, а малады паміж імі. Я ўбачыў, што іх мех быў не такім беласнежным, як здавалася здалёк, а быў брудна-крэмавага колеру. Яны не выглядалі пагрозліва, проста крыху дурное. Але яны працягвалі рухацца да нас зігзагамі. Цяпер яны былі прыкладна за пяцьдзесят ярдаў ад нас.



Я прыціснуў прыклад вінчэстара да пляча. Я ведаў, што цяжкая вінтоўка дае моцную аддачу, калі я стрэлю, - гэтая штука прызначалася для сланоў. Я прыціснуўся шчакой да гладкага ствала. Мядзведзі былі то ў дваццаці пяці ярдаў, то ў дваццаці.



Я трымаў абодва вочы адчыненымі і глядзеў скрозь прыцэл. Вырашыў спачатку падстрэліць дзіцяня. Гэта можа заблытаць двух іншых дастаткова доўга, каб нацэліцца на аднаго з іх.



У мяне была грудзі дзіцяня ў папярочных лініях прыцэла. Я ўздыхнуў і затрымаў паветра. Я чуў, як цяжка дыхаюць мядзведзі. На выгляд яны здаваліся мне блізкімі. Потым я пачуў Аку. Ён пачаў істэрычна крычаць направа ад мяне. Але мядзведзі былі занадта блізка, каб думаць аб нечым яшчэ. Яны былі за дзесяць метраў і беглі да мяне.



Я павольна націснуў на спускавы кручок. Я падрыхтаваўся да аддачы, калі пісталет стрэліць, і націснуў на цынгель да ўпора.



Аддачы не было, бо стрэльба не страляла. Усё, што я чуў, акрамя пыхкання мядзведзя, была ванітная пстрычка.



Баек ударыў па пустым патроне.





Кіраўнік 9






Мядзведзі зароў. Я выкінуў пусты патрон, зноў паціху націснуў на спускавы кручок. Тая ж пустая пстрычка. І тут я зразумеў, што няма сэнсу спрабаваць зноў сустракаць.



Трэба было бегчы так хутка, як толькі змагу. Соня і Аку ўжо былі ў курсе. Але мядзведзі былі заблізка. Мы ніколі не маглі абагнаць іх. У роспачы я кінуў вінчэстар і вывудзіў з-пад паркі Вільгельміну. У мяне не было часу правільна прыцэліцца. Акрамя таго, мне здавалася, што я магу забіць дзіцяня з Люгера. Я зрабіў два стрэлы. Рэха стрэлаў адскоквала ад схілаў гор з такім грукатам, што я быў упэўнены, што яго чуваць у пасёлку.



Не выдаўшы ні гуку, дзіцяня ўпала і зрабіў сальта. Ён праслізнуў пад лапы левага мядзведзя. Абодва мядзведзя спыніліся, каб паглядзець на медзведзяня. Адзін з дваіх хутка абышоў дзіця, якое заканчваецца крывёй. Іншы працягваў бегчы, але зараз замарудзіўся. Я стрэліў у яго. Куля патрапіла яму ў шыю. Жывёліна апусціла галаву, прапусціла крок, але працягнула ісці. Я стрэліў яшчэ раз, убачыў, як кавалак вялікай галавы адляцеў. Але мядзведзь толькі пакруціў галавой, нібы адганяючы муху. Цяпер я адхіснуўся назад і зачаравана назіраў за зверам, зноў і зноў страляючы з Люгера. Кожны раз, калі яму трапляла куля ў грудзі, ён вагаўся, потым збіраўся і працягваў ісці.



Кроў хлынула з галавы і грудзей звера. Ён устаў на заднія лапы, зноў апусціўся. Пярэднія лапы кіўнулі, і ён упаў, слізгаючы галавой па лёдзе. Я працягваў ісці назад, трымаючы правае запясце левай рукой для падтрымкі. Я падняў люгер, калі мядзведзь зноў стаў на карачкі.



Жывёла рванулася да мяне. Я ніколі не чуў такога рыкання. Жывёла спатыкалася і цягнулася да мяне, як п'янае, апускала галаву, потым зноў паднімала. Я стрэліў яшчэ раз, і мядзведзь спыніўся. Тады я выпусціў апошнюю кулю з Вільгельміны. Пярэднія лапы мядзведзя зноў завагаліся. Вялікая галава пагрузілася ў лёд. Ён быў так блізка, што я адчувала яго цёплае дыханне. Вочы заплюшчыліся, потым зноў расплюшчыліся, потым зноў закрыліся. Рыканне паменшылася, ператварыўшыся ў булькатлівы гук, калі вялізнае цела хіснулася ўзад-наперад і, нарэшце, перакулілася. Звер ляжаў нерухома, калі не лічыць дрыготкай задняй нагі.



Я пачуў крык Аку. Я хутка агледзеўся. Соня была дастаткова далёка, каб быць па-за небяспекай. Але другі мядзведзь пайшоў за Аку. Звер хутка стаў даганяць яго сваімі якія плятуць крокамі. Аку разгарнуўся і пабег.



Я пабег назад да скутэраў і палез у кішэню паркі за крамай вінтоўкі Соні. Я вырваў стрэльбу са скутэра і ўставіў краму. ..як раз калі мядзведзь быў побач з Аку. Мядзведзь кінуўся на яго і ўчапіўся ў яго, бліскаючы зубамі. Аку трымаў у руцэ нож і люта ўдарыў жывёлу.



Я пабег туды. Краем вока я ўбачыў, што Соня глядзіць у зачараваным жаху. Мядзведзь, здавалася, баксаваў з Аку. Звер стукнуў яго і матнуў галавой. Аку больш не крычаў. Здавалася, ён расслабіўся, калі мядзведзь укусіў яго і павярнуў сваю вялізную галаву.



Я прыціснуў вінтоўку Соні да пляча. Я стрэліў, і прыклад ударыў мне ў плячо. Мядзведзь павярнуў галаву ўбок, потым зноў пайшоў наперад. Ён павярнуўся, і я ўбачыў дзірку на месцы левага вока. Цяпер звер забыўся пра Аку; ён нерухома ляжаў каля мядзведжых лап.



Вялізны звер пайшоў да мяне. Я зрабіў крок і зноў стрэліў. Другі стрэл адарваў яму нос. Я ўзвёў курок і хутка стрэліў трэці раз, як я спадзяваўся, у лёгкае. Мядзведзь закрычаў, развярнуўся і сеў. Потым ён устаў і зноў падышоў да мяне.



Я трапіў у яго чацвёртым стрэлам. Ён напружыўся і стаяў зусім нерухома, апусціўшы галаву, як бык, які рыхтуецца да кідка. Ён разгойдваўся ўзад-уперад на аслабленых нагах. Я адцягнуў затвор, пачуў пстрычку, калі гільза вылецела. Я адчуў цеплыню ствала. Я штурхнуў затвор наперад і амаль не цэлячыся стрэліў яшчэ раз.



Мядзведзь хацеў зрабіць яшчэ адзін крок. Лапа паднялася і была выстаўлена наперад, як лапа вялікага пухнатага сабакі, які вось-вось ляжа. А потым мядзведзь проста зваліўся, як ссечанае дрэва. Яго вялізнае цела раскалола змёрзлы снег.



Я стаяў трымаючы стрэльбу, гледзячы на звера. Пасля я павольна апусціў зброю. Маё сэрца білася так моцна, што я адчуў боль у грудзях. Цішыня была настолькі поўнай, што ў мяне нібы заклала вушы. Я ўбачыў, што лёд і снег вакол мяне запырсканы крывёй. Я паглядзеў уверх і ўбачыў клубы дыму, якія раздзімаюцца ветрам.



Я пачуў крокі. Соня пабегла наперадзе самакат да Ака. Я не думаў, што ён можа быць жывы, ён быў увесь у крыві.



У мяне было дзіўнае пачуццё. Я адчуваў неверагодны спакой. Не было часу думаць пра гэта. Усё, што я рабіў, адбывалася выключна інстынктыўна. Але зараз, калі ўсё скончылася, у мяне быў час падумаць.



Гэта былі цудоўныя звяры, гэтыя белыя мядзведзі. Я забіў траіх і ніколі не адчуваў нічога падобнага. Я пераводзіў позірк з адной вялізнай тушы на іншую і разумеў, што павінен адчуваць паляўнічы. Будзе пра што расказаць сваім унукам. Я ведаў, што гады праз, думаючы пра гэта, я ўсё яшчэ буду адчуваць тое ж хваляванне.



Я кінуў вінтоўку і павольна падышоў да Соні, якая стаяла на каленях побач з Аку. "Наколькі ён дрэнны?"



Соня расшпіліла яго тоўстую куртку. "Ён у вельмі дрэнным стане, Нік", сказала яна, не гледзячы на мяне. «Як вы бачыце, яго твар быў разарваны, і ён моцна укушаны ў левае плячо. Я думаю, што ягоная правая нага таксама зламаная».



- Але ён усё яшчэ жывы.



«Так, - сказала яна, - ён яшчэ жывы».



Аку паварушыўся. Яго вочы расплюшчыліся і тут жа напоўніліся страхам. - Н-не!



- Усё ў парадку, - заспакаяльна сказала Соня. «Мядзведзі мёртвыя. Нік забіў іх і выратаваў табе жыццё.



Аку паглядзеў на мяне. Падобна, яму было цяжка засяродзіцца.



'Чаму?' - спытаў ён слабым тонам. - Ты ведаў, што мы збіраліся забіць цябе. Чаму?'



Соня паглядзела на мяне. - Так, Нік, чаму? Учора, калі я саслізгвала ў гэтую бездань, ты і мяне выратаваў.



Я ўхмыльнуўся ёй. "Магчыма, мне падабаецца кідаць усяму выклік", – сказаў я. 'Ну давай жа. Пойдзем па дапамогу для Аку. Пойдзем у гэтае паселішча!



- Я зрабіў гэта, - прамармытаў Аку. Мне прыйшлося ўважліва слухаць, таму што яго словы былі незразумелыя. - Гэта мая віна, што твая стрэльба не спрацавала. Калі мы дабраліся да амерыканскага базавага лагера, я не застаўся з рэчамі. Я таксама шукаў. Я знайшоў краму, якая падыдзе да тваёй вінтоўкі. Я дастаў патроны і высыпаў порах, затым засунуў краму ў парку. Я чакаў магчымасці абмяняць яго на поўную краму. Гэтая магчымасць з'явілася, калі ты дапамог Соні падняцца. Ты даў мне сваю стрэльбу. .. памятаеш? Сліна капала з кутка яго рота.



Я ўспомніў і зразумеў, чаму ён так імкнуўся вярнуць свае патроны. Ён ведаў, што я не магу спыніць гэтых мядзведзяў. Соня дастала аптэчку. Пакуль яна перавязвала Аку, як магла, я грузіў рыштунак на самакаты. Я толькі што скончыў яго, калі да мяне падышла Соня. На рукавах яе паркі і на каленях штаноў была кроў.



Яна панюхала холад і пацерла нос тыльным бокам рукавіцы. "Вы толкам не адказалі на маё пытанне", - сказала яна. - Ты проста пазбягаў яго. Чаму ты выратаваў мне жыццё, калі ведаў, што я задумала? І чаму ты выратаваў Аку толькі зараз?



Я не мог ёй адказаць. Я не мог ёй сказаць, бо сам не ведаў. Гэта было таму, што, кім бы яна ні была, я не мог проста кінуць яе ў гэтую бездань, не спрабуючы выратаваць яе, гэтак жа як я не мог стаяць і глядзець, як Аку з'ядае мядзведзь.



Вось што я сказаў ёй. Яна стаяла, слухаючы, і тупа глядзела на мяне. Калі яна мяне не разумела, то і я яе дакладна не разумеў. На Корсіцы была страсць, і на борце падводнай лодкі яна плакала. Я глядзеў на класічную прыгажосць яе твару, апраўленага паркай, на кончык носа і счырванелыя ад холаду шчокі. Я ўсё яшчэ адчуваў нешта накшталт сувязі паміж намі, і я не мог паверыць, што гэта было толькі ў адзін бок. Мусіць, яна таксама гэта адчула.



Я ўздыхнуў. «Мы пасадзім Аку на мой скутэр. Вы сядайце на яго і руліце, пакуль я цягну вас. Я лічу, што гэта найлепшы спосаб.



- Як пажадаеш, Нік. Яна павярнулася да мяне спіной і падышла да Аку. Я назіраў за ёй.



Добра, сказаў я сабе, яна слабы падлетак. Яна расейскі агент з заданнем. Ёй загадалі наблізіцца да мяне - што ёй удалося - і забіць мяне. Ну, калі б яна паспрабавала, я б забіў яе першай.



Мы везлі Аку на маім скутэры, а я калі Соня руліла, дацягнуў іх да пасёлка.



Гэта было пакутліва марудна. У скутара ледзь хапала магутнасці, каб буксіраваць увесь гэты рыштунак плюс тры чалавекі.



Я вырашыў расказаць жыхарам вёскі аб мёртвых мядзведзях. Наколькі я зразумеў ад эскімосаў, нам прапануюць амаль усё, што нам трэба, калі мы аддамо ім гэтых мядзведзяў.



Мы былі ў дарозе каля гадзіны, калі я ўбачыў нешта, што ішло з пасёлка ў наш бок. Я спыніўся і вярнуўся да другога скутара, да якога быў прывязаны Аку. Я палез у яго кішэню і выцягнуў патрэбны магазін для сваёй вінтоўкі. З зараджаным вінчэстарам і крамамі двух іншых вінтовак у кішэнях я чакаў, прыхінуўшыся да скутара, што павінна было адбыцца.



Прыехалі тры сабачыя запрэжкі. На кожнай з саней сядзела жанчына-эскімоска, а руліў мужчына. Сані спыніліся злева ад нас, другі справа. Трэці спыніўся проста перад намі.



У кіроўцы саней злева ад мяне на згіне рукі была вінтоўка. Ён слаба ўсміхнуўся сваім шырокім плоскім тварам. Потым ён злез з саней і падышоў да мяне. Сабакі брахалі і рыкалі адзін на аднаго. Жанчыны з цікаўнасцю паглядзелі на Соню.



Мужчына, які падышоў да мяне, быў апрануты ў футравую куртку. Я бачыў, што яго вінтоўка была старой Энфілд 303. Яго цёмны твар быў пустым, калі ён агледзеў і скутэры, і рыштунак, перш чым павярнуць свае міндалепадобныя вочы на мяне.



Ён спытаў - "Амерыканец?". У яго быў глыбокі голас.



Я кіўнуў. - З намі паранены.



Ён зароў і адказаў. "Мы чулі страляніну". Я зноў кіўнуў. «Там тры белыя мядзведзі. Мёртвыя. Вы можаце атрымаць іх. Мы проста хочам дапамагчы параненаму».



Цяпер ён шырока ўсміхаўся і скаліў свае конскія зубы. У яго быў такі твар, які ніколі не старэў. Яму магло быць ад 26 да 66 год. Ён нешта прагрымеў астатнім на мове, якую я ніколі раней не чуў.



Тры жанчыны выскачылі з саней. Яны цяжка зачыкільгалі да Аку на другім скутэры, і заняліся ім.



З дапамогай эскімосаў мы даставілі Аку на адной з запрэжак. Кіроўца разгарнуў запрэжку і паехаў назад у сяло. Соня і адна з жанчын пайшлі з імі.



Чалавек з конскімі зубамі паказаў мне за спіну. - Ты вядзеш нас да мядзведзяў?



- Так, - сказаў я. Мужчына выглядаў ашаломленым, калі я заводзіў скутэр. Але гук матора неўзабаве заглушыў брэх сабак. Збіраючыся з'ехаць, я паглядзеў у бок гор. .. і напружыўся.



На вяршыні ўзгорка я ўбачыў сілуэт мужчыны на фоне неба. З ім была сабачая запрэжка. Мужчына паглядзеў на нас у бінокль.



Пасля я зразумеў, што па нашым следзе ішлі не толькі мядзведзі.





Кіраўнік 10






Да таго часу, як мядзведжыя тушы апынуліся ў пасёлку, ужо сцямнела. Я даведаўся, што правадыра гэтага племя звалі Лок. Астатнія члены племя былі сынамі Лока з іх жонкамі і іх сынамі з іх жонкамі. Паселішча было для іх толькі часовым месцам жыхарства зімой.



Побач з вяндлярнямі было восем іголку. Адно з іголкі было больш, чым сярэдні сямейны дом. Гэта быў своеасаблівы грамадскі цэнтр, дзе дзеці гулялі, а мужчыны і жанчыны абменьваліся плёткамі. Там я сустрэў Лока.



На выгляд яму было сто пяцьдзесят гадоў. Ён не размаўляў па-ангельску, але яго сын, які кіраваў групай, якая прыехала да нас, выступаў у ролі перакладчыка.



У іголку было і горача, і вільготна. Падпаленыя свечкі давалі адзінае святло. Уздоўж сцен сядзелі старыя і грызлі шкуры, каб размягчыць іх.



Мне прапанавалі кітовы тлушч і сырую рыбу, і я паеў. Эскімосы глядзелі на мяне з лёгкай, насмешлівай цікаўнасцю.



У агульным іголку пахла затхлым потам, свячным воскам і мядзведжым тлушчам. Свечкі адкідалі танцуючае, мігатлівае святло. Седзячы, скрыжаваўшы ногі, на мяху побач з Локам, я назіраў за жанчынамі. У старэйшын амаль цалкам сцерліся зубы ад жавання шкур.



Пакуль еў, я пачуў дзве рэчы. Аку атрымаў лепшы догляд, які гэтыя людзі маглі даць. Нагу ўправілі, укусы перавязалі, твар зашылі. Вядома, яго раны зажывуць, і Аку ачуняе. Я таксама чуў, што Соня так стамілася, што заснула ў адным з іголку.



Сына Лока звалі Дрок. Ён сеў насупраць мяне і пільна паглядзеў на мяне. Ён быў цікаўны, як дзіця, але ў ім не было нічога дзіцячага, і ён, здавалася, ганарыўся тым, што гаворыць па-ангельску.



- Я быў у Анкарыдж, - сказаў ён, прыўзняўшы грудзі. "Я адправіўся ў Анкарыдж з некаторымі членамі маёй сям'і".



Я паклаў у рот яшчэ крыху сырой рыбы. "Як даўно ты тут?"



Ён падняў свае брудныя пальцы. 'Шэсць месяцаў. Досыць доўга, каб вывучыць амерыканскі, так?



Я ўхмыльнуўся і кіўнуў. - Ты добра гэта вывучыў.



Ён ухмыльнуўся ў адказ і зноў паказаў конскія зубы. Ён агледзеўся. Не спыняючыся, усе жанчыны ўхмыляліся і ківалі.



Затым загаварыў Лок. Дрок уважліва слухаў, усё яшчэ ўхмыляючыся. Калі яго бацька скончыў гаварыць, Дрок зноў агледзеў іголку. Нарэшце ён перавёў погляд на маладую дзяўчыну, якая сядзела ў канцы шэрагу жуюць жанчын. Яна была прыгожай, гадоў шаснаццаці, як мне здалося, з гладкай скурай і вясёлай усмешкай. Яна ўбачыла, што Дрок глядзіць на яе, і сарамліва схіліла галаву.



Дрок зноў павярнуўся да мяне. «У майго бацькі тры дачкі. Яшчэ няма ніводнага абранага. Ён паказаў на маладую дзяўчыну. "Яна самая малодшая". Ён ударыў мяне па руцэ. - Ты ім падабаешся. Яны смяюцца з цябе. Ты выбіраеш, каго хочаш, але лепш за маладую».



Я паглядзеў на дзяўчыну. Яна ўсё яшчэ нясмела апусціла галаву, але хутка зірнула на мяне. Затым яна паднесла ўказальны палец да вуснаў і хіхікнула. Жанчыны па абодва бакі ад яе таксама захіхікалі, як і ўсе астатнія ў іголку.



Я не хацеў нікога пакрыўдзіць, асабліва пасля гасціннасці, праяўленага эскімосамі. Яны прытулілі нас, вылечылі раны Аку, накармілі мяне, а зараз прапанавалі мне адну са сваіх дзяўчат.



Я сказаў: «Дзякуй за даніну павагі, Дрок. Калі ласка, падзякуйце вашаму бацьку ад майго імя. Але я мушу адмовіцца. Нехта ўжо ёсць у мяне».



Ён падняў бровы. - Худы з табой? Я кіўнуў, глядзеў і чакаў, пакуль Дрок перадасць адказ Локу. Стары моўчкі слухаў, гледзячы на мяне. Затым ён нахмурыўся і нешта зароў Дроку.



Дрок зноў ухмыльнуўся мне. - Мой бацька не разумее, чаму ты выбраў такую бледную і худую. Не есць мяса. Ён кіўнуў маладой дзяўчыне. - У яе шмат мяса. Сагрэе цябе халоднай ноччу. Яна дае табе шмат дзяцей.



Яна маладая, шмат гадоў наперадзе.



Яшчэ раз дзякуй за прапанову, але я ўжо абраў».



Ён падняў плечы.



У Дрока была вінтоўка "Энфілд", рука ўсё яшчэ на прыкладзе. Цяпер я спытаў: "Дрок, колькі ў пасёлку стрэльбаў?"



- Ніводнага, - горда сказаў ён. - У мяне ёсць вінтоўка. Я добры стрэлак. Я лепшы стрэлак ва ўсёй Ледзяной Зямлі.



- Хацеў бы я ў гэта верыць. Мне не трэба было больш нічога прасіць. Адзіны спосаб вырваць стрэльбу з яго рук - гэта праз яго труп.



Лок зноў нешта сказаў Дрок. Наступіла доўгае маўчанне, перш чым Дрок перадаў мне паведамленне.



- Мой бацька, ён непакоіцца. Ты даеш нам дзве мядзведжыя шкуры, а мяса маладняку добрае, а дачкі не бярэш. Ён не ведае, як плаціць за падарункі.



Я сеў, дастаў пачак цыгарэт і прапанаваў па адной бацьку і сыну. Яны абодва ўзялі і паблажліва закурылі. Дрок закашляўся пасля першага розыгрышу, але ўпарціўся.



Я сказаў: "Скажы Локу, што ён можа заплаціць мне, калі захоча". Я хацеў бы ведаць, ці бачыў ён, ці вы, ці хто-небудзь яшчэ ў вашым селішчы каго-небудзь, акрамя нас, за апошні тыдзень ці месяц. .. незнаёмцы.



Дрок пераклаў яго бацьку. Наступіла доўгае маўчанне. Стары нахмурыўся. Дрок поўна глыбокай пашаны чакаў. Нарэшце стары пакруціў галавой і нешта буркнуў.



- Ён нічога не бачыў, - сказаў Дрок, - але ён вельмі стары. Ён ужо дрэнна бачыць. Я бачыў незнаёмцаў.



Я нахіліўся наперад. - 'Так?'



Дрок апусціў вочы. Ён трымаў недакураную цыгарэту перад сабой і глядзеў на яе праз нос. Ён ведаў, што мы з яго бацькам уважліва назіраем за ім. Ён быў у цэнтры ўвагі і атрымліваў асалоду ад гэтага. - Так, - сказаў ён нарэшце. “Я бачу мужчын. Заўсёды з санямі і сабакамі. Заўсёды далёка.



- Што яны рабілі, гэтыя людзі?



Ён падціснуў вусны і працягваў глядзець на падпаленую цыгарэту. 'Нічога такога.'



«Напэўна, яны нешта зрабілі», – запярэчыў я. 'Што?' Дрок паднёс цыгарэту да вуснаў і ўцягнуў дым. Ён выпусціў дым, не ўдыхаючы. - Думаю, яны ў гарах. І глядзелі ў бінокль на іголку.



"Тады яны сачылі за паселішчам".



'Так. Я веру.'



'Як яны былі апранутыя? На іх была нейкая ўніформа?



І зноў Дрок доўга чакаў, перш чым адказаць. Ён выпнуў ніжнюю губу і трымаў вочы прыплюшчанымі. - Не бачыў, - сказаў ён нарэшце. Ён падняў плечы. «Яны стаяць на ўзгорку і глядзяць у бінокль. Яны занадта далёка, каб убачыць, як яны апранутыя.



Я патушыў цыгарэту. — Дрок, не мог бы ты спытаць свайго бацьку, ці не супраць я прынесці адну з мядзведжых шкур? Я хачу пазычыць яе на час, але я вярну.



Дрок пераклаў яго бацьку. Лок кіўнуў і нешта прагрымеў адной з жанчын. Прынеслі мядзведжую шкуру і расклалі перада мной.



Дрок спытаў: "Куды ты ідзеш?"



- Я збіраюся на час пакінуць вёску. Але ёсць сёе-тое, што я павінен зрабіць у першую чаргу». Я ўстаў з мехам на руках. - Дзякуй за гасціннасць, Дрок. Не маглі б вы падзякаваць вашаму бацьку ад майго імя?



Я выйшаў з іголку і пайшоў туды, дзе былі прыпаркаваны скутэры і рыштунак. Пісталеты Соні і Аку былі там. Мне спатрэбілася паўгадзіны, каб дастаць з рукзакоў усе магазіны і высыпаць порах з патронаў. Калі гэта было зроблена, я ўставіў крамы, якія насіў з сабой, у стрэльбы. Цяпер заставалася толькі дзве стрэльбы, якія маглі страляць. Мой Вінчэсцер і стары Энфілд Цмока.



Я дастаў Вільгельміну з кабуры, выцягнуў пустую краму «Люгера» і замяніў яе на поўную краму. З аднаго з рукзакоў я дастаў запасную краму для вінчэстара і сунуў яго ў кішэню. Затым я спустошыў адзін з рукзакоў і напоўніў яго ўзрыўчаткай і дэтанатарамі. Зверху надзеў дадатковую парку і аптэчку. Затым я надзеў заплечнік і адрэгуляваў шлейкі так, каб было зручна.



Я ўзяў свой вінчэстар і пакінуў селішча, перакінуўшы бінокль праз левае плячо. Я меў на ўвазе канчатковы пункт прызначэння. Я пайшоў да ўзгорка, дзе бачыў чалавека з санямі.



Я прайшоў з паўдарогі. Я прыкінуў, што мне спатрэбіцца амаль гадзіна, каб дабрацца туды. Кожныя дзесяць хвілін я спыняўся, падымаючы бінокль, каб агледзецца.



Калі гэты чалавек усё яшчэ быў побач, я не хацеў патрапіць у засаду.



Што б там ні хавалі кітайцы, яно было побач - я гэта адчуваў. Навошта яшчэ сачыць за паселішчам? Чаму за скутэрамі сачылі? Чаму амерыканская база была знішчана?



Мех белага мядзведзя быў абгорнуты вакол маёй таліі. З-за гэтага і вагі заплечніка мне часта даводзілася адпачываць. Каб дабрацца да першага ўзгорка, спатрэбілася больш часу, чым я думаў. Гэта заняло амаль тры гадзіны.



Я павольна падняўся на груд. Далей былі яшчэ два ўзгоркі, якія сыходзяць у горы. Гэта быў не круты ўздым, але ўсё, што на мне было, рабіла яго стомным. Калі я, нарэшце, дабраўся да вяршыні ўзгорка, я адпачыў. Я сеў і падпёр галаву рукамі.



Дзьмуў лёгкі ветрык, халодны, як дыханне смерці, калі я падняўся і агледзеў мясцовасць. Ветру не хапіла, каб схаваць усе сляды. Чалавек са сваёй сабачай запрэжкай павінен быў пакінуць сляды. Сляды пакажуць мне, куды ён пайшоў, калі пакінуў узгорак.



Я хадзіў паўколамі, вывучаючы зямлю. І гэта былі не тыя сляды, якія я ўпершыню ўбачыў, а экскрыменты сабакі. Потым я ўбачыў сляды саней. Я разлічыў кірунак і зноў працягнуў бег.



Я бег паміж слядамі запрэжак. Яны вялі на другі бок наступнага ўзгорка і вакол трэцяга ўзгорка да гор. Сляды ішлі па лёгкай дарозе паміж гор, праз вузкі яр і вакол падножжа вузкай гары. А потым я ўвайшоў у доўгую даліну, акружаную такімі высокімі гарамі, што вяршыняў не было відаць.



Гэта было падобна на калядную паштоўку. Дзе-нідзе раслі зледзянелыя хвоі. Пасярэдзіне даліны віраваў ручай, відаць, высокія горы не давалі пракрасціся забойным арктычным вятрам. Тут было прынамсі градусаў на трыццаць цяплей.



Сляды саней ішлі праз даліну і раптам спыніліся. Я прайшоў іх і вярнуўся, каб у гэтым пераканацца. Я апусціўся на калені, нахмурыўшыся. Сляды спыніліся і зніклі. Як быццам сані, сабакі і чалавек зніклі з зямлі.



Ice Bomb Zero пачала награвацца.





Кіраўнік 11






Я здзіўлена агледзеўся. Горы былі высокія, але не глыбокія. За гэтымі гарамі распасціралася Паўночнае Ледавітае мора з яго пастаянным ледзяным шчытом, самым вялікім ледніком у свеце, які ўвесь час рухаўся і раставаў. Але гэтая даліна была сушай. Змёрзлай, так, але ўсё ж гэта была зямля, а не лёд.



Нейкім чынам гэтыя сані зніклі. Я дастаў з кішэні вузкі ліхтар і стаў на калені там, дзе сканчаліся сляды. Я добра агледзеўся. Яны як быццам былі адрэзаны ў літаральным сэнсе.



"Давай!" - сказаў я ўслых.



Я не ведаў, што гэта значыць, але я павінен быў даведацца. Я разматаў мядзведжую шкуру з таліі і выпусціў яе ў снег. Мне здавалася, што мне давядзецца пачакаць, калі я хачу нешта адкрыць. Сані раптам знікалі і гэтак жа раптоўна з'яўляліся зноў. Калі б гэты цуд здарыўся, я быў бы там.



Я страсянуў мядзведжай скурай, каб замесці сляды, і сышоў ад таго месца, дзе канчаліся сляды саней. Я ішоў некаторы час, потым спыніўся. Я зняў з пляча вінтоўку і бінокль, прышпіліў заплечнік і выцягнуўся на жываце пад мядзведжай скурай.



Я чакаў, сфакусаваўшы бінокль на тым месцы, дзе канчаліся сляды саней. Мінула гадзіна. Пад мядзведжай скурай было даволі цёпла. Цяпер я зразумеў, як белыя мядзведзі могуць плаваць у ледзяных водах Паўночнага Ледавітага мора. Мінула яшчэ гадзіна. Я ледзь не задыхнуўся. І тут нарэшце нешта адбылося.



Хоць я назіраў за цудам у бінокль, я з цяжкасцю мог у гэта паверыць. Месца, дзе канчаліся сляды, было краем люка. Але гэта быў не звычайны люк. Кавалак зямлі падняўся, адкрываючы раскрытыя пячоры. Я глядзеў з адчыненым ротам. Велізарныя дзверы, рыпаючы і скрыгочучы, паднімаліся ўсё далей і далей, выносячы з сабой змёрзлы снег і лёд, ператвараючыся ў раскрытыя пашчу чатырохметровай вышыні і як мінімум у два разы шырэй. З адтуліны даносіліся гукі, гукі малаткоў і ўдараў. .. механізмаў, якія былі там пабудаваны. Я ўбачыў доўгі абледзянелы схіл, які вядзе ўніз ад адтуліны. Ён не быў круты, можа, пад вуглом 30 градусаў, але вёў у цемру, і я больш нічога не бачыў.



Цёплае паветра біла з адтуліны, я адчуваў яго на прыплюшчаным твары. Снег вакол дзіркі пачаў раставаць, але калі вялізныя дзверы зноў зачыняліся, снег зноў хутка замярзаў і дапамагаў схаваць край дзвярэй.



Затым, я пачуў гучны скрыгат, які перакрывае шум пад зямлёй. Я нырнуў назад у абарону мядзведжай шкуры, гледзячы ў бінокль. Скрып зыходзіў ад саней, запрэжаных дзевяццю сабакамі. Яны сталі відаць на схіле і праз імгненне слізганулі па снезе. Са свежым скрыгатам і рыпаннем вялізныя дзверы пачалі зачыняцца. Пачуўся гучны ўздых, калі дзверы зачыніліся, заткнуўшы ўсе шчыліны. Я перакінуў бінокль з дзвярэй на сані.



На санях быў адзін чалавек. Ён накіраваўся да даліны паміж высокімі гарамі, прыкладна ў двухстах ярдаў. Ён дабраўся да даліны і спыніў сабак. Я бачыў, як ён схапіў бінокль і пачаў падымацца па схіле.



Я ўжо быў на нагах, усё яшчэ прыкрыты мядзведжай скурай. Я падбег, сагнуўшыся, да кіроўцы саней. Я мог яго добра разглядзець і заўважыць, што гэта кітаец у карычневай форме народнай арміі. Я больш не сумняваўся. Я знайшоў базу кітайскіх камуністаў. Цяпер усё, што мне трэба было зрабіць, гэта патрапіць туды.



Я асцярожна падкраўся да сабак. Дзве жывёлы зароў толькі адна на адну. Астатнія чакалі без цікавасці. Кітайскі салдат цяпер стаяў на ўзгорку, гледзячы ў бінокль на селішча эскімосаў далёка ўнізе.



Я абышоў сабак і ўзлез на груд. Прыкладна на паўдарогі я скінуў мядзведжую шкуру і зняў заплечнік з плячэй. Я асцярожна паставіў вінчэстар на снег.



Я пацягнуў плячом, і Х'юга, мой штылет, слізгануў мне ў руку. Я поўз на карачках. Калі я дабраўся да вяршыні, я быў на ўзроўні вачэй з каленамі салдата. Ён насіў легінсы. Я быў так блізка, што мог бачыць пярсцёнкі, праз якія былі закрануты шнуркі. Я падцягнуў ногі пад сябе і моўчкі нырнуў яму за спіну.



Сабакі пачулі ці пачулі мяне, калі я падышоў да салдата. Рыканне спынілася, і ўся зграя пачала брахаць. Салдат павярнуўся.



Я быў прама за ім, Х'юга быў у маёй руцэ. Я планаваў дацягнуцца да яго і перарэзаць яму горла. Я абняў яго за шыю, але ён упаў на калені, перавярнуўся на спіну і намацаў свой табельны рэвальвер. Ніхто з нас нічога не сказаў, але ён хмыкнуў ад намагання, расшпільваючы скураны клапан кабуры.



Я ўпаў на яго і схапіў руку, якая шукала рэвальвер. Я падняў штылет і нацэліўся на яго горла. Ён павярнуўся з панікай у вачах. Клінок Х'юга упіўся яму ў плячо. Я зноў выцягнуў нож. Кітайец ўскрыкнуў ад болю і павярнуўся. Яго рука вырвалася з маёй хваткі, і зараз у яго быў адкрыты клапан кабуры.



Я ўзяў Х'юга ў руку, падняў руку і хутка апусціў нож. На гэты раз я трапіў у горла. Яго вочы вылезлі з арбіт, а рукі ўпалі. Адзін з сабак раптам сумна завыў, задраўшы нос. Астатнія рушылі ўслед яе прыкладу. Цела пада мной на імгненне здрыганулася, затым замерла.



Было выпушчана зашмат крыві. Гэта заняло зашмат часу. Гэта была неахайная смерць. Я ўстаў і выцер Х'юга аб штаны салдата. Я не хацеў распранаць цела, але разумеў, што мне патрэбна нейкая ўніформа, каб прайсці праз гэты люк. У рэшце рэшт я спыніўся на гетрах гэтага чалавека і яго куртцы. Калі я скончыў, я падняў мядзведжую шкуру і накрыў яго ёю. Тады я ўзяў свой заплечнік, бінокль і вінчэстар і скаціўся да неспакойных сабак.



Важак, моцны хаскі, укусіў мяне за нагу і паспрабаваў учапіцца мне ў горла. Я ўдарыў яго па галаве.



'Стой! Назад! - раўнуў я на яго.



Ён зрабіў крок назад, затым зноў напаў на мяне, рыкаючы, спрабуючы дабрацца да маёй галёнкі. Мы змагаліся за ўладу, гэты Хаскі і я. Яздовыя сабакі звычайна паўдзікія; вядома, што яны часам масава нападаюць і забіваюць чалавека.



Я штурхнуў сабаку, так што ён урэзаўся ў сані. Я даў аплявухі яшчэ тром сабакам, якія спрабавалі ўкусіць мяне за рукі.



Я загадаў. - «У чаргу!» « Спяшайцеся!



Вялікі хаскі сядзеў побач з санямі і рыкаў на мяне зубамі. Я ведаў, што іншыя жывёлы пойдуць за ім, таму што ён быў наймацнейшым.



Я падышоў да яго і схапіў за шыю. Ён рыкаў і спрабаваў павярнуць галаву, каб укусіць мяне.



Я загадаў. - 'Ціха!' Я падштурхнуў яго да пярэдняй часткі зграі. Ён слізгаў па снезе і спрабаваў вярнуцца да мяне. Адна з іншых сабак паспрабавала ўкусіць сухажылле яго задняй нагі. Вялікі хаскі кінуўся на яго і так моцна ўкусіў другога сабаку ў плячо, што пацякла кроў. Іншы сабака завыў і падаўся назад.



"У чаргу!"



Неахвотна вялікі хаскі падышоў да галавы зграі. Ён раз-пораз паварочваў галаву, выскаляў зубы і рыкаў. Але зараз ён ведаў, што я галоўны. Ён ненавідзеў гэта, але ведаў.



Калі ён быў на месцы, я падышоў да яго і працягнуў сваю апушчаную руку. Яго магутныя сківіцы з рыкам стуліліся вакол яе. Я прапіхваў руку ўсё далей і далей у яго рот. Сіла яго ўкусу прычыніла мне боль. Я пачакаў, пакуль не адчуў, як яго мышцы расслабіліся. У яго былі рассунутыя зубы, і я трымаў руку ў яго ў роце. Ён адвярнуў сваю масіўную галаву, і рык ператварыўся ў мяккае рык. Рыканне перайшло ў хныканне.



Я ўхмыльнуўся і паляпаў яго па тоўстай, мяккай шыі. - Добры хлопчык, - мякка сказаў я. 'Добры хлопчык.'



Потым я вярнуўся да саней. Я ўзяў пугу. "Хутка!" 'Спяшайцеся! спяшайцеся!'



Сабакі пачалі рухацца. Яны хацелі ісці проста, але я павёў іх па крузе, накіроўваючыся да люка. Яны брахалі, рыкалі і выдавалі разнастайныя гукі, але беглі.



Я нахіліўся наперад, каб прыкрыць свой заплечнік мядзведжай скурай, якая ляжала на сядзенні саней. Робячы гэта, я ўбачыў нешта пад футрам: маленькую чорную скрыначку памерам з пачак цыгарэт. Там тырчала кнопка і гарэла жоўтае святло. Нічога болей. Я трымаў яго ў адной руцэ, а другі хвастаў пугай над галовамі сабак.



Я падышоў да таго месца, дзе адчыніўся люк. Я паняцця не меў, як адкрыць гэтую праклятую штуку, але мне здавалася, што чорная скрыня павінна мець да гэтага нейкае дачыненне. Магчыма, гэта была электронная прылада, якая падавала сігнал камусьці па тым боку дзвярэй або адчыняла дзверы. Ва ўсякім разе, гэта было ўсё, што ў мяне было. З гэтага часу мне даводзілася гуляць усё навобмацак.



Я выставіў каробку перад сабой і націснуў кнопку. Загарэлася жоўтае святло, і амаль адразу ж я пачуў трэск лёду, за якім рушыў услед трэск і скрыгат, калі велізарны люк адкрыўся.



Сабакі, не вагаючыся, нырнулі прама ў раскрытыя пячоры. Я кінуў дубец на сядзенне саней і як мага глыбей насунуў на твар капюшон салдацкай курткі. У наступны момант у мяне ў жываце ўзнікла адчуванне, калі каляска на амерыканскіх горках дасягае вышэйшай кропкі і пачынае спуск.



Палозы саней заскрэблі па схіле, пакуль мы спускаліся. Я ўбачыў, што нехта чакае нас унізе.



Я крыху павярнуў галаву. Кітайскі салдат стаяў ля вялікага рычага. Я бачыў, як ён апусціў рычаг. Люк зарыпеў і зачыніўся за маёй спіной. Як толькі дзверы зачыніліся, жоўтая лямпачка на скрыні перастала міргаць. Калі я праходзіў міма салдата, ён усміхнуўся і памахаў мне рукой. Мы падышлі да невялікага павароту направа і апынуліся ў ледзяной пячоры, сцены якой былі ўмацаваны сталёвымі бэлькамі. Выгіб расцягнуўся, і сабакі пацягнулі мяне далей. Было яшчэ занадта цёмна, каб нешта разглядзець, але наперадзе мяне, у скляпеністым калідоры, я ўбачыў палаючае святло, потым яшчэ запрэжкі і сабак. Мае сабакі пачалі брахаць, калі мы падышлі.



Мой пярэдні хаскі ведаў, што рабіць. Ён пабег проста да іншых сабак і саней. Калі мы наблізіліся, ён прытармазіў і ўцягнуў мае сані паміж двума іншымі. Усе сабакі забрахалі гучным прывітаннем. Я злез з саней і ўбачыў справа паднос з волкім мясам. Я схапіў некалькі кавалкаў для сабак і кінуў у іх, пераканаўшыся, што самы вялікі кавалак дастаўся важаку Хаскі.



Пасля яды яны супакоіліся. Я схапіў заплечнік і прасунуў рукі ў шлейкі. Затым я ўзяў вінчэстар і пайшоў па вузкім калідоры направа.



Я зноў пачуў гукі дзейнасці ў пячорах. Гукі было цяжка вызначыць; Я чуў грукат і стук машын. Што б ні рабілі кітайцы, мусіць, ім спатрэбілася даволі шмат часу, каб гэта наладзіць. Яны не былі б рады зламысніку. Але было адно на маю карысць. Святло ў калідорах, у якія я ўвайшоў, было не вельмі яркім.



Уся мясцовасць уяўлялася сеткай тунэляў і пячор. Я прайшоў тры пячоры, у якіх знаходзіліся вялікія зялёныя машыны, якія маглі быць генератарамі, а маглі і не быць імі. Потым я пачуў незвычайны гук паблізу: ціхі плёскат вады. Я пайшоў туды.



Наколькі я мог бачыць, была толькі адна рэч, якая адрознівала мяне ад іншых у пячорах - мой заплечнік. Мужчыны, якіх я сустрэў, былі добра ўзброены, і ўсе яны, здавалася, спяшаліся. Большасць з іх былі салдатамі Кітайскай Народнай Рэспублікі. Здавалася, яны амаль не заўважалі мяне. Тым не менш, я стараўся максімальна схаваць твар у капюшоне паркі.



Мяккае ўсплёскванне стала выразней. Я ішоў з аднаго калідора ў іншы ў напрамку гуку. Цьмяныя агні на столі былі прыкладна за дзесяць футаў адзін ад аднаго, і я ледзь не прапусціў уваход у пячору.



Гэта была самая вялікая з тых, што я калі-небудзь бачыў, вялікая, як склад, і бітком набітая салдатамі. Увайшоўшы ўнутр, я падрыхтаваў вінчэстар і прыціснуўся да сцяны каля дзвярэй.



Святло тут было ярчэй, але, на шчасце, большасць лямпаў свяціла не на мяне, а ад драўлянай прыстані, якая распасціралася туды, дзе плёскаліся воды Паўночнага Ледавітага мора. Да прычала прышвартаваліся дзве кітайскія падводныя лодкі, і два рады людзей выгружалі рэчы з лодак. Вакол пячоры былі зваленыя вялікія скрыні.



Я рушыў наперад, ад сцяны, падкраўся да скрынь і нырнуў за іх. Я хацеў паглядзець, як падводныя лодкі патрапілі ў пячору. Гэта было лёгка. Уздоўж сцен вялікай падводнай пячоры, прасвідраванай у мерзлай зямлі, відаць былі падводныя агні. Падводныя лодкі ўвайшлі ў ваду. Калі яны былі гатовыя пайсці, яны нырнулі і такім жа чынам выйшлі з пячоры.



Я паспрабаваў вызначыць размяшчэнне даліны ў адносінах да таго месца, дзе я зараз знаходжуся. Калі б я меў рацыю, усе гэтыя пячоры і праходы былі б высечаныя ў гарах, якія абараняюць даліну. Гэтая пячора павінна была знаходзіцца на другім баку гор, недалёка ад берагоў Паўночнага Ледавітага акіяна. Але чаму? Якая была мэта гэтай складанай арганізацыі? З усіх гэтых пячор і ўзброеных салдат? Што задумалі кітайцы? Гучнагаварыцель зароў, і мая галава паднялася. Аб'ява прагучала гучна і выразна на кітайскай мове: «Увага! Увага! Сярод нас двое захопнікаў! Іх трэба знайсці і знішчыць!





Кіраўнік 12






Соня. У аб'яве гаварылася пра двух зламыснікаў, а другім магла быць толькі Соня. Эскімосам з паселішча няма чаго было прыходзіць сюды, а Аку быў занадта цяжка паранены. Не, гэта павінна была быць Соня.



Мабыць, яна пайшла за мной. Магчыма, яна знайшла мёртвага кітайскага салдата і нейкім чынам выявіла яшчэ адзін уваход у пячоры. І, магчыма, яна не ішла за мной. Магчыма, учора яна таксама бачыла чалавека на ўзгорку. У любым выпадку, зараз кітайцы будуць напагатове. Я не мог разлічваць на тое, што застануся незаўважаным надоўга.



Салдаты вакол мяне перасталі працаваць і стаялі па стойцы рахмана, калі была зроблена аб'ява. Потым яны пераглянуліся, і чалавек дваццаць пайшлі па адным калідоры. Астатнія вярнуліся да працы.



Я асцярожна выйшаў з-за скрынь і падкраўся да ўваходу. Я прыціснуўся спіной да сцяны. Я прабраўся назад за вугал калідора, павярнуўся і стаў твар у твар з маладым кітайскім салдатам. Мы былі так блізка, што ледзьве не сутыкнуліся.



Яго рот адкрыўся. Ён пачаў паднімаць вінтоўку і захацеў паклікаць на дапамогу. Але ў мяне ўжо быў гатовы Х'юга. Я ўсадзіў доўгі клінок у горла салдата. Крык верш. Я вырваў штылет, адштурхнуў мёртвага салдата і хутка пайшоў прэч.



Я павярнуў за вугал, прыціснуўся да сцяны, спрабуючы пазбегнуць далейшых сустрэч. Я не хацеў ісці так, як прыйшоў; Я хацеў даведацца, што задумалі кітайцы. Падводныя лодкі выкарыстоўваліся для перавозкі грузаў. Акрамя транспарта, яны не мелі ніякага дачынення да таго, што там адбывалася. Гэтыя харчы былі скарыстаны для чагосьці.



Я ішоў праз пячору за пячорай і мінуў іншыя пячоры, не такія вялікія, як тая, што з прычалам. Калі праходзілі салдаты, я заставаўся ў цені паміж двума ліхтарамі. Калідоры не былі лабірынтам; здавалася, што ў гэтым ёсць пэўная заканамернасць. Я прыйшоў да высновы, што ўсе яны павінны весці ў цэнтральны пакой ці пячору. Таму замест таго, каб хадзіць з аднаго калідора ў іншы, я ішоў па адным калідоры да канца. Магчыма, адказ, які я шукаў, быў там. Я працягваў ісці блізка да сцен, трымаючы вінчэстар напагатове.



Калідор, у якім я знаходзіўся, сапраўды заканчваўся пячорай. Наколькі я мог бачыць, яна была больш, чым пячора з гаванню. Я ўжо збіраўся ўвайсці, калі справа ад мяне пачуўся крык. Раздаўся стрэл.



Куля адкінула аскепкі каменя прама над маім левым плячом. Я павярнуўся з вінчэстарам на ўзроўні пояса. Салдат штурхнуў затвор сваёй вінтоўкі наперад, каб уставіць другі патрон у патроннік. Я стрэліў першым; куля з вінчэстара патрапіла яму прама паміж вачэй. Сіла кулі адкінула яго галаву, а за ёй і цела. Яго спіна была выгінастая, калі ён упаў на зямлю.



Я хутка ўвайшоў у пячору і толькі пачаў аглядацца, калі нешта пачуў. Я павярнуўся і здзівіў іншага салдата, які ўвайшоў у вялікі пакой. Ён хацеў падняць вінтоўку, але я трымаў вінчэстар на плячы і ўзвёў курок. Мой стрэл прабіў яму лоб і адкінуў назад. Ён быў мёртвы яшчэ да таго, як упаў на зямлю.



Я зноў агледзеўся. У пячоры было холадна. Як і гавань, яна была добра асветлена, але я не мог разгледзець, што гэта такое. .. пакуль я не паглядзеў уверх.



У столі пячоры на стартавых пляцоўках былі ўстаноўлены чатыры ракеты. Калі я паглядзеў міма яго, я ўбачыў вялізныя люкі, якія адкрываліся для запуску ракет. Яны павінны былі быць добра замаскіраваны звонку. Стартавая пляцоўка для пятай ракеты будавалася.



Па меры таго, як я паглыбляўся ў пячору, я заўважыў, што тэмпература паднімаецца. Я знайшоў пяць велізарных рэзервуараў для захоўвання паліва. Я падышоў да аднаго з бакаў і крыху прыадчыніў круглы вентыль, каб крыху вадкасці патрапіла мне на рукі. Я панюхаў і выявіў, што гэта нейкае паліва, магчыма, для падводных лодак.



Я пайшоў далей у пячору. Яна была памерам са стадыён. У канцы быў вялікі ядзерны рэактар. Я праверыў трубы, якія ідуць да яго і ад яго. Генератары, якіх я бачыў раней, здавалася, запатрабаваны ад яго. Гэта азначала, што гэты рэактар быў адзінай крыніцай энергіі ў пячорах. Апроч сілкавання генератараў, рэактар таксама павінен быў выпрацоўваць электраэнергію для вентыляцыі, асвятленні і механізмаў. Гэта была пячора, якую мне прыйшлося вывесці з эксплуатацыі. Гэта было сэрцам Ice Bomb Zero, прычынай маёй місіі.



Я зняў рукзак і пайшоў на працу. Я зрабіў звязкі з трох шашак дынаміту і дэтанатара і прымацаваў іх да рэзервуараў для захоўвання паліва. Затым я прымацаваў іх да ўсіх чатырох стартавых пляцовак. Я наладзіў дэтанатары на гадзіну - мне здавалася, што я змагу выйсці адсюль праз гадзіну. Гэта было тое, аб чым я думаў.



На выкананне задання ў мяне пайшло каля пятнаццаці хвілін. Я быў здзіўлены, што больш салдат не ўвайшлі ў пячору. Як толькі ўсе выбуховыя рэчывы былі прымацаваныя, я зрабіў абыход і ўключыў таймеры, каб пераканацца, што ўсе выбуховыя рэчывы ўзарвуцца адначасова.



Мой заплечнік зараз быў пусты. Я кінуў яго пад адзін з рэзервуараў для захоўвання і падабраў свой вінчэстар. Да гэтага часу не было салдат. Я бачыў восем гучнагаварыцеляў у пячоры, але з іх не было чуваць ні слова. Мне было не па сабе, як быццам нешта павінна было здарыцца.



З вінчэстарам у руцэ я асцярожна пайшоў ад пячоры да праходу, у які ўвайшоў. Ён здаваўся закінутым. Што было яшчэ больш характэрным, дык гэта цішыня. Машыны былі спынены, генератары не працавалі - ім патрэбны былі батарэі для харчавання асвятлення і сістэмы аварыйнага электразабеспячэння. Я нахіліў галаву і прыслухаўся. Нічога такога. Без гуку. Проста цішыня.



Я выйшла ў калідор і пачала ісці. Мае чаравікі рыпелі пры кожным кроку. У мяне было адчуванне, што за мной назіраюць, але я не ведаў адкуль. Я прайшоў пад першай лямпай на столі. Другая лямпа вісела проста наперадзе. Пасля мне здалося, што я пачуў гук. Я спыніўся і азірнуўся. Нічога такога. Я здрыгануўся, быццам халодны вецер дзьмуў мне ў спіну. А потым я падумаў, што ведаю. Я трапіў у пастку, і выйсця не было.



Я ўспомніў пра гэта яшчэ да таго, як убачыў першага салдата. Ён выйшаў з аднаго з бакавых калідораў метрах у сямі перада мной, трымаў стрэльбу ў пляча і цэліўся ў мяне. Затым наперад выйшлі яшчэ два салдаты. Усе стрэльбы былі накіраваныя на мяне.



Я павярнуўся і ўбачыў яшчэ трох салдат. Двое з іх былі непадалёк, і іх зброя была прыхінута да сцяны. Трэці стаяў за дзесяць футаў ззаду мяне, назіраючы за мной. У яго была стрэльба на плячы.



Я ўсміхнуўся і зразумеў, што гэта была балючая ўхмылка, а затым выпусціў вінчэстар на падлогу. Тады я падняў рукі.



- Я здаюся, - сказаў я.



Салдат нічога не сказаў. Ён проста націснуў на курок.



Я адскочыў у бок, адчуў, як куля працяла маю правую руку. Я адчуў тупы боль, потым рэзкі ўкол, ад якога загарэлася ўся мая рука. Куля не патрапіла ў костку, але закранула шмат цягліц і скуры.



Я павярнуўся і ўпаў на адно калена. Я ведаў, што памру праз некалькі секунд, калі паспрабую злавіць Вільгельміну. Я інстынктыўна пацягнуўся да параненай рукі. Яна моцна сплывала крывёю. Я сеў і прыхінуўся спіной да сцяны. Мой свет стаў шэрым. Мне здавалася, што нехта праткнуў мяне шпількамі. Мае шчокі былі халоднымі, а пот выступіў на лбе.



Гэта быў шок, і я супраціўляўся яму. Чорнае непрытомнасць спрабавала авалодаць мной, але я супраціўляўся. Праз шэры туман я ўбачыў твар чалавека, які страляў у мяне. Ён стаяў проста перада мной з халоднай усмешкай. Адзін з іншых салдат спытаўся ў яго, ці павінны яны страляць у мяне. Але салдат, які страляў у мяне, не адказваў; ён проста працягваў глядзець на мяне.



- Гэта Нік Картэр, - сказаў ён нарэшце. Ён стаў на калені побач са мной і абмацаў мае бакі. Ён знайшоў наплечную кабуру і выцягнуў Вільгельміну.



- Заб'ём яго тут? - спытаў адзін з салдат.



- Што нам з ім рабіць, сяржант? - спытаў іншы.



Сяржант устаў і паглядзеў на мяне. - Думаю, палкоўнік Чэнг захоча пагаварыць з ім. Пастаўце яго на ногі.



Яны не былі далікатнымі. Яны схапілі мяне за рукі і прымусілі ўстаць на ногі. Паленне прайшло, і зараз у мяне кружылася галава. Я сумняваўся, што я магу хадзіць. я стаяў на сваіх



нагах і прыхінуўся да сцяны. Цёплая кроў капала па маёй руцэ і сцякала з пальцаў.



"Марш наперад!" - скамандаваў сяржант.



Я пачаў ісці, і мае крокі былі няўпэўненымі і спатыкаючыся. Два салдаты падышлі па абодва бакі ад мяне і схапілі мяне за рукі. Я завыў ад болю, але гэта іх не спыніла. Я страціў шмат крыві і адчуў слабасць, але ўсё ж падумаў: яны не знайшлі ні Х'юга, ні П'ера, маю смяротную газавую бомбу.



Мяне павялі па адным з бакавых калідораў. Дзе-нідзе ў сценах былі дзверы. Офісы, падумаў я. Мы прайшлі некалькі, перш чым яны спыніліся. Мы стаялі перад дзвярыма з кітайскімі іерогліфамі. Хоць я ў некаторай ступені разумею і размаўляю на гэтай мове, я не магу на ёй чытаць. Сяржант загадаў пецярым салдатам сачыць за мной, затым адчыніў дзверы і ўвайшоў унутр.



На мяне было накіравана пяць вінтовак. Я ледзь не зваліўся - мае калені былі як бы гумовымі. Я адсунуў два ствалы і прысланіўся да сцяны. Дзверы зноў адчыніліся, і мяне ўпіхнулі ўнутр. Я быў у маленькім кабінеце з пісьмовым сталом, крэслам і картатэкай. У крэсле нікога не было. Сяржант адчыніў другія дзверы, якія вялі ў вялікі кабінет. Два салдаты ўпіхнулі мяне ўнутр.



Першай я ўбачыў Соню, звязаную па руках і нагах на крэсле. Яна тузанула свае путы, калі ўбачыла мяне. Справа ад яе стаяла другое крэсла. Салдаты прыціснулі мяне да яго. Я сеў на край, мая правая рука бязвольна звісала, так што кроў, якая капае з маіх пальцаў, утварыла лужыну на падлозе. Я падумаў, што мушу нешта зрабіць з гэтай крывёй. Я выцягнуў левую руку наперад і знайшоў кропку ціску на параненую руку. Я моцна націснуў. Я зрабіў два-тры глыбокіх удыху. Салдаты выйшлі з пакоя, і наступіла цішыня. Я падняў галаву і агледзеўся.



Соня глядзела прама на мяне. Я ўбачыў крывавы след у кутку яе рота, а яе парка была разарваная спераду. Яе левая грудзі была аголена амаль да саска.



Я зрабіў яшчэ адзін глыбокі ўдых і агледзеў офіс. У галаве стала нашмат ясней. Перада мною стаяў пісьмовы стол, а на сьцяне за ім вісеў партрэт лідэра камуністычнага Кітая. На падлозе ляжаў тоўсты дыван. У пакоі стаяла трэцяе крэсла, і яшчэ адзін за пісьмовым сталом.



Па абодва бакі ад дзвярэй кабінета стаялі сяржант і салдат. Вінтоўкі ў іх былі на правай назе, ствалом уверх. Яны глядзелі не на нас, а на іншыя дзверы, за якімі я падазраваў туалет або, магчыма, спальню. І тут дзверы адчыніліся.



Мужчына, які ўвайшоў у пакой, выціраючы рукі ручніком, быў апрануты ў форму палкоўніка Кітайскай Народнай Арміі. У яго не было броваў, а чэрап быў лысым. Аднак у яго былі вялікія і добра напамажаныя вусы. Яго вочы былі падобныя на сляды алоўка пад бліскучым чэрапам. Ён быў маленькага росту, я прыкінуў, што Соня была як мінімум на два цалі вышэй.



Ён кінуў ручнік на крэсла ззаду стала і абышоў стол. Нейкі час ён стаяў, гледзячы на мяне зверху. Затым ён кіўнуў сяржанту і салдату каля дзвярэй. Яны падышлі і ўсталі па абодва бакі ад майго месца. Палкоўнік паглядзеў на Соню і ўсміхнуўся.



- Містэр Картэр, - сказаў ён нечакана цяжкім і нізкім голасам, - для нас вялікі гонар, што АХ паслаў свайго галоўнага агента да нашага маленькага. .. скажам, хованцы. Ён размаўляў па-ангельску. «Але я крыху збянтэжаны. Можа, ты дапаможаш мне разабрацца?



Я ўбачыў, што суставы яго правай рукі былі ў драпінах. Я паглядзеў на кроў у кутку рота Соні, але нічога не сказаў.



Палкоўнік пакрочыў да стала. - "Містэр Картэр, я растлумачу сваё замяшанне". Ён стаяў нерухома. «Вось у мяне ёсць сімпатычны рускі агент, які ўварваўся ў нашу ўстанову. А ў вашай асобе ў мяне ёсць галоўны амерыканскі агент, якога мы... скажам так. ..у сваім другім доме захапілі. Гэта супадзенне? Я не веру гэтаму. Расейскія і амерыканскія агенты працуюць разам? Ён усміхнуўся. "Я пакіну адказ вам, сэр".



- Мы працавалі разам, - раптам сказала Соня. 'Але не больш. Мая праца - забіць Ніка Картэра. Я павінна была пераканацца, што ён мёртвы, перш чым вярнуцца ў Расію. Ён даведаўся пра гэта, і пасьля гэтага мы больш не працавалі разам”.



Палкоўнік Чыанг падышоў да яе. - Гэта вельмі хвалююча, мая дарагая. Ён стаяў перад ёй, расставіўшы ногі. Затым, без папярэджання, ён зрабіў выпад левай рукой і ўдарыў яе па твары тыльным бокам далоні. Удар рэхам разнёсся па пакоі. Ад сілы ўдару ў Соні закружылася галава. Яе падбародак апусціўся на грудзі. Валасы закрывалі ад мяне твар.



Палкоўнік павярнуўся да мяне. «Гэта была тая ж самая гісторыя, якую яна ўжо расказвала». Ён прыхінуўся да стала, проста перада мной. - Ты дзіўна ціхі, Картэр. Дзе той цудоўны гумар, пра які я так шмат чуў?



Я сказаў: «Я знайшоў твае цацкі, якія ты збіраеш у сваім «другім доме». Чатыры ядзерныя ракеты, верагодна, накіраваныя на ЗША. Гэта правільна?'



- А, дык ты можаш гаварыць. - Палкоўнік усміхнуўся. “Ракеты для вашай краіны, Картэр, і для Савецкага Саюза. Хочаце ведаць, куды яны пойдуць, калі іх запусцяць?



- З задавальненнем.



Палкоўнік Чыанг быў ганарлівы, як малпа. Я паглядзеў на двух ахоўнікаў, потым на Соню.



«Маршруты былі прызначаныя ў Вашынгтон, у Лос-Анджэлес, у Х'юстан і ў Маскву. Мы працуем над іншай стартавай пляцоўкай для ракеты, прызначанай для Ленінграда».



- Даволі небяспечна расказваць нам усё гэта, ці не так? Я сказаў, хоць я ведаў гэта лепш.



Месцы, дзе павінны былі быць яго бровы, выглядалі як два крывыя шнары. 'Небяспечна? Я так не думаю. Ён паглядзеў на Соню. - Табе не трэба турбавацца аб сваім заданні, мая дарагая. Я сачу, каб яно было выканана. Але, на жаль, вы памраце разам з містэрам Картэрам.



Соня падняла галаву і стрэсла валасы з вачэй. Яе шчака, дзе ён яе біў, была ярка-чырвонай.



«Гэта дарэмна табе, Чыянг, - сказала яна. «Перш чым прыйсці сюды, я паведаміла аб сваёй пазіцыі начальству. Яны чакаюць мяне.



Палкоўнік засмяяўся. - Гэта была дурная заява, мая дарагая. У нас ёсць вельмі адчувальнае электроннае абсталяванне для сачэння, якое працуе на атамным рэактары. Мы можам праслухоўваць усе радыёстанцыі ў радыусе сямідзесяці пяці міль. Вы не адправілі паведамленне. У цябе няма перадатчыка. Адзіныя людзі, якія ведаюць, што вы тут, гэта людзі ў селішчы эскімосаў, якіх мы збіраемся вынішчыць, як мы вынішчылі амерыканскі базавы лагер».



Соня ўздыхнула і закрыла вочы.



Палкоўнік зноў павярнуўся да мяне. - А што наконт вас, сэр? Як і твая дзяўчына, ты глядзеў зашмат фільмаў? Ты збіраешся назваць мне якую-небудзь дурную прычыну, па якой я не магу цябе забіць?



Я паціснуў плячыма. - Уся гэтая балбатня акадэмічная, Чыанг. Мы ўсе памром праз сорак хвілін. Я знайшоў гэтыя ракеты і замініраваў іх выбухоўкай».



Палкоўнік Чыанг зноў усміхнуўся і стаў за свой стол. Я адчуваў, як Соня глядзіць на мяне. Калі я паглядзеў на яе, я ўбачыў нешта ў яе вачах, што я не мог зразумець. Чыанг адкрыў адну з вялікіх скрынь стала. Калі я паглядзеў на яго, то ўбачыў Вільгельміну, мой Вінчэстар і рускую вінтоўку Соні на стале. Затым Чиенг выцягнуў невялікія пакеты з дынамітам, якія я заклаў у ракетную пячору. Я пералічыў лік, які ён паклаў на стол. Чатыры.



«Ці бачыш, Картэр, - сказаў ён, - мы не такія дурныя, як ты думаеш. Мы ведалі, што ты быў у той пячоры... мы чакалі цябе, разумееш? Мы не думалі, што вы аглядаеце славутасці. Мае людзі знайшлі выбухоўку, прымацаваную да ракет. Значыць, ты пацярпеў няўдачу.



Я ўсміхнулася яму. - Ты сапраўды дурны, Чыанг. Я ведаў, што ты знойдзеш гэтую выбухоўку - такі быў план. Але гэта толькі палова таго, што я ўжыў. Астатняе знайсці будзе няпроста, а іх дастаткова, каб уся гэтая чортава гара плюхнулася на тваю лысіну. Я паглядзеў на гадзіннік. - Я б сказаў, прыкладна праз дваццаць восем хвілін.



У пакоі павісла цішыня. Я амаль чуў, як Чыанг думаў, калі ён стаяў за сталом і глядзеў на мяне. Улічваючы знойдзены ім дынаміт, ён ведаў, чаго чакаць. Ён ведаў, што гэта за дэтанатары і момант, калі ўсё ўзляціць у паветра.



Ён сеў на крэсла і засунуў руку пад стол. Калі ён вярнуўся, у руцэ ў яго быў мікрафон. Па-кітайску ён загадаў правесці пошук узрыўчаткі па ўсёй пячоры. Яго голас рэхам разнёсся па калідоры з усіх гучнагаварыцеляў. Ён двойчы паўтарыў каманду. Павесіўшы мікрафон, ён паглядзеў спачатку на мяне, а потым на Соню. Але яго твар быў пустым.



Я пацягнуў левым плячом, і Х'юга слізгануў мне ў руку. Я трымаў пальцы на штылеце, каб схаваць гэта. Салдаты, якія атачалі мяне, пачалі ніякавата разумець сваё становішча. Я ведаў, пра што яны думалі: калі ўся гара ўзляціць у неба, яны захочуць апынуцца дзе-небудзь яшчэ. Палкоўнік Чэнг выйшаў з-за свайго стала. Ён стаяў побач, трымаючы руку на ручцы скрынкі. Затым ён сеў на край стала і закурыў цыгарэту. Здавалася, ён абдумваў рашэнне.



Цяпер я думаў аб тым, як прыбраць двух ахоўнікаў. Я ведаў, што павінен быць хуткім, страшэнна хуткім.



Палкоўнік адкінуўся назад і адчыніў скрыню. Ён усміхнуўся мне. ' Містэр Картэр, я ўпэўнены, што вы можаце вытрываць шмат болю, не выдаючы ні гуку. Я збіраюся правесці невялікі эксперымент. Цікава, колькі на самой справе нянавісці паміж вамі і гэтым выдатным рускім агентам. Ён кіўнуў Соні. "Цікава, колькі болі вы можаце ўбачыць у ёй".



Ён устаў з-за стала з нечым у руцэ. Ён усміхнуўся. "Я хачу ведаць, дзе былі закладзены астатнія выбуховыя рэчывы", - сказаў ён. Затым, трымаючы цыгарэту ў адной руцэ і ланцэт, які ён дастаў са скрыні стала, у другой, ён падышоў да Соні.





Кіраўнік 13






Палкоўнік Чэнг стаяў на кукішках перад Соняй, так што я не мог яе бачыць. Яна выдала нізкі, пакутлівы стогн болю. Пачуўся шыпячы гук, калі запаленая цыгарэта палкоўніка дакранулася да яе. І тут да мяне данёсся пах смаленай скуры.



Кім бы яна ні была і што б яна ні запланавала для мяне, я не мог дапусціць гэтага. Я махнуў левай рукой перад сабой па дузе. Хьюго глыбока ўпіўся ў грудзі сяржанта, які стаяў справа ад мяне. Я схапіў яго за руку, прыцягнуў да сябе і ўрэзаў у іншага ахоўніка. Я выкарыстоўваў сваю левую руку. Як толькі мёртвы сяржант стукнуўся ў іншага ахоўніка, тут жа пачало адбывацца шмат чаго.



Палкоўнік Чыанг выпрастаўся і павярнуўся. Другі ахоўнік падняў вінтоўку з зямлі. Я кінуўся наперад, да стала, і мая левая рука самкнулася на Вільгельміне. Потым я павярнуўся, і ў пакоі пачуўся стрэл "Люгера". Спачатку я прыцэліўся ў другога ахоўніка. Ён толькі што падняў вінтоўку, калі куля патрапіла ў яго нос, і ён упаў галавой на зямлю.



Палкоўнік пацягнуўся за рэвальверам. Я стрэліў яму двойчы, у шыю і ў грудзі. Ён спатыкнуўся і ўпаў на крэсла Соні. Затым дзверы расчыніліся, і салдат прасунуў галаву ўнутр. Я стрэліў у яго, і яму адарвала правую шчаку. Калі ён упаў на спіну, я дашкандыбаў да дзвярэй, зачыніў і замкнуў яе. Я павярнуўся да Соні. Шэра-блакітныя вочы ўсміхнуліся мне.



Яна спытала. - Ты таксама збіраешся страляць і ў мяне?



Я прыхінуўся да зачыненых дзвярэй. Мая рука зноў пачала сыходзіць крывёй, і вярнулася паленне. Я паклаў руку на рукаяць Х'юга і выцягнуў тонкі штылет з грудзей сяржанта.



Потым я пайшоў да Соні. Я ўстаў за яе крэсла і перарэзаў вяроўкі вакол яе рук і ног. На яе аголеных левых грудзях быў апёк. Я прыставіў яшчэ цёплы ствол «Люгера» да яе шчакі. «Калі будзеш сваволіць, я цябе прыстрэлю», - сказаў я.



— Давай паспрабуем абрацца адсюль, Нік, — проста сказала яна. "У нас мала часу".



- Я табе не давяраю, - прамармытаў я.



Я ўзяў кавалак вяроўкі і абматаў ёю правую руку, выкарыстоўваючы штылет, каб нацягнуць вяроўку.



- Дазвольце мне дапамагчы вам, Нік, - прапанавала Соня.



Я груба адштурхнуў яе ў бок. Я праклыпаў ад яе да стала. Я ўзяў вінчэстар і прасунуў левую руку праз рамень, трымаючы ў левай руцэ Вільгельміну. Раптам я ўпаў на калені. Я б не зрабіў гэта. .. Я страціў занадта шмат крыві.



Соня прысела побач са мной. «Давай, Нік, - маліла яна, - дазволь мне дапамагчы табе».



Потым я зразумеў, што павінен давяраць ёй, прынамсі, дастаткова доўга, каб сысці з тых пячор. Я падняўся і ўхапіўся за яе. Потым я кіўнуў на пісталет.



- Давяраю табе, - сказаў я. Я ведаў, што яна не зможа забіць мяне пустым пісталетам. І калі б яна змагла ўтрымаць мяне, я б змог гэта зрабіць.



Соня ўзяла пісталет. У дзверы стукалі і піналіся. Я падабраў адну з упаковак дынаміту і зубамі адарваў стужку. У маёй руцэ быў люгер, калі дзверы адчыніліся.



Я прыцэліўся і двойчы стрэліў. Офіс скалануўся ад стрэлаў. Затым я апусціўся на калені побач з целам палкоўніка, дзе яшчэ тлела цыгарэта. Я прыціснуў да яе кнот дынамітнай шашкі і адкінуў стрыжань. Я схапіў Соню за руку і амаль пацягнуў яе ў ванную. Ледзь я зачыніў дзверы, як яна сарвалася з завес.



Сіла выбуху крыху зменшылася, калі ціск паветра дасягнуў нас. Я прыхінуўся да дзвярэй, і ціск паветра шпурнуў мяне разам з дзвярыма ў ракавіну. Соня ўляцела ў ванну і цяжка прызямлілася.



Я працягнуў ёй руку. 'У цябе ўсё нармальна?'



Яна кіўнула, зноў узяла пісталет, і мы выйшлі праз зламаныя дзверы. Тое, што калісьці было офісам, зараз ператварылася ў беспарадак з паваленых камянёў і груд лёду. Ад фронт-офіса таксама мала што засталося. Людзі, якія стукалі ў дзверы, былі мёртвыя, іх целы былі раскіданыя. Мы выйшлі ў калідор, і я паглядзеў на гадзіннік. У нас заставалася ўсяго пятнаццаць хвілін.



- Як ты сюды трапіў? - Спытала Соня. Мы ішлі па калідоры ў новым для мяне напрамку.



Яна спытала. - Гэта была хлусня аб той выбухоўцы? - Ці ты сапраўды штосьці замініраваў?



Я кіўнуў, калі мы пабеглі далей. 'Рэзервуары для захоўвання. Паліва для падводных лодак. Я зноў адчуў лёгкае галавакружэнне.



Салдат выйшаў з аднаго з бакавых калідораў. Ён скокнуў перад намі і падняў вінтоўку. Я стрэліў з Вільгельміны і пусціў яму кулю ў скронь. Стрэл рэхам разнёсся па ўсіх калідорах. У пэўным сэнсе гэта было выгадна - ім было б цяжка вызначыць нашае месцазнаходжанне.



- Сюды, - сказала Соня. Яна павярнула налева ў бакавы калідор. Я прабег некалькі крокаў і спатыкнуўся. Я спатыкнуўся аб сцяну і прытуліўся да яе. Да мяне падышла Соня.



Ззаду нас з'явіліся два салдаты. Адзін з іх стрэліў, і куля патрапіла ў сцяну прама над маёй галавой. Я падняў люгер, які раптам стаў вельмі цяжкі, і стрэліў тры разы. Два стрэлы трапілі ў салдат. Трэці раз стрэлу не было, толькі пстрычка. Вільгельміна была пустая. Я пашукаў у сваёй парку запасную краму. Кітайцы ўзялі яго ў мяне.



- Пайшлі, - сказала Соня. Яна перамясцілася злева ад мяне і дапамагла мне падняцца са сцяны. "Гэта ўжо не далёка".



З майго левага пляча знялі груз. Я цьмяна зразумеў, што Соня забрала ў мяне вінчэстар. Я рвануўся наперад. Соня перакінула вінчэстар цераз плячо; у руцэ ў яе быў уласны пісталет.



Мы падышлі да лесвіцы. Соня ўзяла мяне за руку і дапамагла падняцца па прыступках. Кожны крок здаваўся вышэйшым за папярэдні. Я ўсё думаў, што выбух ужо мусіў адбыцца ў пячоры. Ці знайшлі яны дынаміт, які я заклаў у гэтыя рэзервуары? Калі мы дасягнулі вяршыні лесвіцы, Соня націснула кнопку ў сцяне побач з вялікімі сталёвымі дзвярыма. Дзверы пачалі адчыняцца. Нас ударыў парыў халоднага паветра. Гэта было падобна на тое, як калі б нам у твар вылілі вядро ледзяной вады. Мы былі ў невялікай пячоры, якая вядзе вонкі. Як толькі мы ступілі наперад, сталёвыя дзверы аўтаматычна зачыніліся за намі. Мы прайшлі па каменнай падлозе да ўваходу ў пячору.



Было практычна немагчыма ўбачыць пячору ні з паветра, ні з зямлі. Мы ступілі ў паўдзённым святле паміж двума скаламі, якія былі блізка адзін да аднаго. Мы былі прыкладна за дзесяць футаў над дном даліны, зямля была пакрыта снегам і была слізкай.



Я пачаў слабець. Страта крыві рабіла кожны мой крок з намаганнем, і Соня дасягнула даліны перада мной.



Калі я слізгаў на дно апошнія некалькі футаў, я пачуў нешта падобнае на гром. Зямля пада мной пачала дрыжаць, а затым люта затрэслася. Я азірнуўся, адкуль мы прыйшлі. Гром рабіўся ўсё глыбейшы і гучнейшы.



'Бяжым!' - Усклікнула Соня.



Я стаў на калені і ўпаў наперад. Я зноў з цяжкасцю падняўся на ногі і пабег за Соняй. Грукат стаў гучней і напоўніў даліну шумам. І раптам вяршыня гары ўзляцела ў неба. Адна з ніжніх вяршыняў, здавалася, прыўзнялася, як карона. З ровам ускінулася полымя. Сталёвыя дзверы, праз якія мы толькі што прайшлі, грукнулі двойчы, ірвануліся прама наперад і слізганулі ўніз па гары да нас. На хвіліну павісла цішыня, потым зноў пачаўся грукат, але ўжо не так моцна. Дым валіў з расколін, дзе сцены гары былі сарваныя выбухам.



Ледзяная бомба Зеро была мёртвая.



Я некаторы час назіраў за пякельным полымем, стоячы ў ручая ў даліне. Потым я павярнуўся і паглядзеў на Соню.



Яна была прыкладна за дзесяць футаў ад мяне, прыціскала вінтоўку да пляча і цэлілася мне ў грудзі.





Кіраўнік 14






Я разгойдваўся ўзад і ўперад, амаль занадта слабы, каб стаяць на нагах з-за страты крыві. Яна была так далёка, і было так мала святла. Я бачыў толькі цені яе вачэй, і яе шчаку, прыціснутую да прыкладу вінтоўкі.



- Час, - ціха сказала яна.



Я думаў, што маю адзін шанец. Я ведаў, што яе стрэльба не стрэліць. Можа быць, я змагу звязацца з ёй да таго, як яна даведаецца. Я зрабіў крок наперад. .. і ўпаў на калені. Гэта не мела сэнсу. У мяне не было сілы. Стоячы на карачках, я паглядзеў на яе. Па даліне шаптаў лёгкі ветрык, у глыбіні гор працягваўся гул выбухаў.



- Я павінна гэта зрабіць, - сказала Соня, але голас яе дрыжаў. - Гэта было часткай майго задання. Мяне гэтаму вучылі. Яна аблізала вусны. - Цяпер гэта не мае значэння, Нік. І зараз яе голас дрыжаў. “Мы павінны былі высветліць, што тут робяць кітайцы. Гэта спрацавала. Вы знішчылі ракеты. Але гэта… гэта частка майго задання.



Я адпачываў, каб выратавацца. Паміж намі было тры метры, і я павінен быў пераадолець гэтыя метры так хутка, як толькі мог. Я не стаяў бы тут на карачках, каб дазволіць ёй забіць мяне.



Але яна як быццам прачытала мае думкі. Яна апусціла вінтоўку з пляча і паківала галавой. - Нік, я ведаю, што гэтая стрэльба не стрэліць. Чаму ты думаеш, што я забраў у цябе пісталет? Вы думалі, што я спала там, у тым пасёлку? Я сачыла за табой. Я бачыў, як ты размаўляў з кіраўніком вёскі. Я бачыў, як ты вытрасаў патроны з вінтовак Аку і маёй. І я бачыў, як вы сышлі з паселішча.



Кінуўшы вінтоўку на снег, яна хутка прыбрала руку з рамяня Вінчэстара і падняла вінтоўку да пляча. Яна паглядзела на мяне з-пад ствала, не выкарыстоўваючы аптычны прыцэл. "Я ўсё яшчэ не была ўпэўненая, што ты гэта зрабіў, Нік," сказала яна. "Не, пакуль я не паспрабавала стрэліць у адной з пячор".



Я паглядзеў на яе. Такая жанчына. Столькі страсці. І калі б у мяне быў хоць адзін шанс, гэта быў бы ён.



Я сказаў: "Соня, перш чым ты будзеш страляць, я хачу, каб ты сёе-тое выкінула з галавы".



Яна нахмурылася. 'Якія рэчы?'



- Корсіку, напрыклад. Забудзься пра палац Кальві. Забудзься пра блакітныя гары. Забудзься мой пакой з гэтай вар'яткі ваннай. І ніколі больш не піце «Харві Копстут».



'Кінь гэта!' - рэзка сказала яна.



— І пакуль ты гэта робіш, забудзься аб гэтым каміне ў маёй лагернай хаціне, аб тых начах, калі ты прыходзіла да мяне. А потым была тая ноч у намёце, калі мы ўпалі.



«Я сказала: «спыні!» Яна зноў прыціснула вінтоўку да пляча. - Ты думаеш, я эмацыйная ідыётка? Я расейскі агент. Добры агент. Я не падвяду.'



Яна паківала галавой і нацэліла Вінчэстар. «Я трэніруюся ўжо паўгода. Я не магу пацярпець няўдачу. Я быў такі слабы. .. такі слабы. Я не мог думаць… нешта было… потым я ўспомніў, што ў мяне ёсць яшчэ адна зброя: П'ер, мая смертаносная газавая бомба засела ў боце на шчыкалатцы. Мае рукі і ногі глыбока пагрузіліся ў мяккі снег. Я высунуў ногі наперад і прыўзняўся, каб сесці на пяткі. Я пацягнуўся назад, засунуў руку ў чаравік і стуліў пальцы вакол П'ера. Я не хацеў гэтага рабіць, але Соня не пакінула мне выбару. Я думаў, што тое, што мы зрабілі і што мы значылі адно для аднаго, нешта значыла і для яе. Я быў няправы.



Я сказаў: «Добра. Тады страляй. Але калі б мне давялося памерці, я б узяў яе з сабой.



Яна трымала стрэльбу нерухома, палец на спускавым кручку. Тады ў мяне з'явілася апошняя думка. "Але перш чым ты стрэліш, я хачу, каб ты выкінула адну рэч".



Яна выглядала здзіўленай. 'Якую?'



Я павольна выцягнуў П'ера наперад пад снег. «Нейкія хлопцы з амерыканскай падводнай лодкі далі вам пярсцёнак. Я хачу, каб ты зняла яго, перш чым страляць у мяне. Ты не заслугоўваеш насіць гэты пярсцёнак.



На імгненне мне здалося, што я не зрабіў на яе ніякага ўражання. Затым я ўбачыў, як яна глядзіць на кольца, гатовая націснуць на курок.



Тады я зразумеў, што яна ня будзе страляць у мяне. Вінчэстар упаў у снег. Соня закрыла твар рукамі і ўпала на калені. 'Я не магу гэта зрабіць!' усклікнула яна. 'Я не магу гэта зрабіць!'



Я пакінуў П'еру ў снезе і падпоўз да яе. Я моцна абняў яе і дазволіў ёй выплакацца ў мяне на плячы.



— Яны… яны казалі, што ты бязлітасны забойца, — усхліпнула яна. “Маньяк. Яны - яны зманілі! Вы выратавалі жыццё Аку. .. і маё жыццё таксама. І ты заўсёды ставіўся да мяне з… с… Як я мог утрымацца ад такой пяшчоты?



'Чаму ты?' - спытаў я шэптам. Я прыбраў густыя валасы з яе ілба і пяшчотна пацалаваў у брыво.



Я сказаў: «Калі ў цябе была гэтая стрэльба, ты ведала, што я не магу бачыць тваіх вачэй. І мне захацелася ўбачыць іх яшчэ раз. ... як яны зіхацяць гэтымі маленькімі залатымі крапінкамі.



Яна абвіла рукамі маю шыю. - О, Нік! усклікнула яна. «Я не магу зараз вярнуцца ў Расею. Што я павінна рабіць?' Я прыцягнуў яе яшчэ бліжэй да сябе. - Я што-небудзь прыдумаю, - сказаў я.



Мы ўсё яшчэ чапляліся адзін за аднаго, калі нас знайшлі эскімосы.





Кіраўнік 15






Соня і я пачалі будаваць наша іголку на наступны дзень. Так як куля ў маёй руцэ не патрапіла ў костку, эскімосы проста туга перавязалі рану. Сырая рыба, адпачынак, і неўзабаве я адчуў сябе амаль нармальна. Рука была жорсткай і балючай, але я перажываў і горай. За два дні мы амаль скончылі іголку. Лок і ягоная сям'я прапанавалі нам дапамогу, але мы хацелі зрабіць гэта самі. Цырымонія, як звычайна, была прама супрацьлеглай. Замест таго, каб запрасіць усіх на закладку падмурка, мы сабралі ўсіх вакол сябе, калі выразалі апошні кавалак снега для нашага маленькага іголку і ўсталёўвалі яго на месца. Там былі Лок, Дрок і Аку, які абдымаў за талію дзяўчыну, якую я бачыў у агульным іголку, і большасць іншых эскімосаў селішча.



Натоўп вакол смяяўся і ківаў, пакуль мы з Соняй ставілі апошні блок на іголку. Мне даводзілася выкарыстоўваць левую руку, так што Соні даводзілася рабіць большую частку працы. Мы перацягнулі блок і паставілі яго на месца, а затым, усміхаючыся, прытуліліся да нашага маленькага сховішча. Эскімосы ўхваляльна хмыкнулі. Аку падышоў да мяне, абапіраючыся на грубы мыліца, які зрабілі для яго эскімосы. Палова яго асобы была зачынена бінтамі. "Я рады, што так атрымалася", - сказаў ён.



- Я таксама, - сказаў я з ухмылкай і падміргнуў.



Раптам ён выглядаў сарамлівым. — На самой справе я не падзякаваў табе за выратаванне майго жыцця. Я зрабіў нешта дурное.



- Я сам нарабіў глупства, Аку. Але зараз усё скончана. Місія паспяхова завершана. Я паглядзеў на Соню. «Ну, прынамсі, самая важная частка».



Падышла юная эскімоска і ўстала побач з Аку. Яна тузанула за рукаў яго паркі. Аку ўсміхнулася ёй, затым павярнуўся і пакульгаў прэч, дзяўчына побач з ёй. Астатнія таксама пачалі сыходзіць.



Соня даглядала Аку. Яна выглядала крыху меланхалічнай. "Нік, - спытала яна, - як ты думаеш, мне падыдзе жыццё ў Амерыцы?"



"Вам спадабаецца".



'Але . .. як гэта будзе?



Я пацалаваў кончык яе носа. "Мы можам пагаварыць пра гэта сёння вечарам, калі будзем смяяцца".



Яна нахмурылася. - Калі мы пасмяемся?



- Я растлумачу гэта табе сёння ўвечары. Мы ямо трохі волкай рыбы, бярэм мядзведжыя шкуры ў якасці коўдраў, запальваем свечкі і... ... смяецца.



І ў тую ноч мы былі адны ў маленькім іголку. Пачаўся чарговы шторм. Вецер выў і свістаў вакол невялікага будынка. Недзе выў хаскі.



Мы ляжалі голыя і блізка адзін да аднаго паміж двума мядзведжымі шкурамі. Мы ўжо двойчы займаліся каханнем. Дзве маленькія свечкі давалі мяккае мігатлівае святло. Я прыўзняўся на левым локці і паглядзеў на яе.



«Я адчуваю сябе такой пачварнай, - сказала яна, - з гэтым жудасным апёкам на грудзях. Як ты ўвогуле можаш глядзець на мяне?



Я нахіліўся наперад і лёгенька пацалаваў цёмную пляму на яе прыгожых грудзях. Мае вусны слізганулі да яе соску, а затым прэч. "Я прытвараюся, што гэта tache de beauté", сказаў я.



Яе вочы вывучалі мой твар. 'Нік?' - ціха сказала яна, праводзячы пальцам па маёй правай бровы.



"Ммм?"



«Чаму яны называюць гэта смехам? Я маю на ўвазе, я не разумею, як эскімосы могуць гэтак зваць. Калі для мяне надыходзіць гэты вышэйшы момант, я не смяюся. Я крычу, а потым плачу».



- Я заўважыў, - сказаў я. "Але, магчыма, яны маюць на ўвазе, што ты ўсміхаешся ўнутры, калі ты з кімсьці, з кім ты хочаш быць".



Яна міргнула сваімі прыгожымі доўгімі вейкамі. “Здаецца, я ведаю, што вы маеце на ўвазе. Ты бачыў дзяўчыну, з якой быў Аку?



'Так.'



- Гэта адна з дочак Лока. Я так разумею, ён гэта задаволіў.



- Цалкам магчыма. У іх шмат звычаяў, якіх мы не разумеем».



"Ты з мяне смяешся?"



Я пацалаваў кончык яе носа. - Не, я смяюся з сябе. Яна паглядзела на столь іголку. «Усё скончана. Кітайцы выкарыстоўвалі гэтыя падводныя лодкі для перавозкі грузаў, каб пабудаваць падземную ракетную базу. Але як яны ўвогуле пабудавалі гэтыя пячоры?



«Напэўна, гэтак жа. Падводныя лодкі падышлі з экскаватарамі і людзьмі, якія імі кіравалі. Яны проста капалі тунэлі. Мусіць, гэта здарылася даўным-даўно.



- Але чаму іх ніхто не бачыў?



«Тады гэтага селішча тут не было. Эскімосы качэўнікі, шмат падарожнічаюць. Радар не працуе так нізка. Можа быць, разведчык з таго базавага лагера ЗША нешта знайшоў і паведаміў пра гэта, і таму яны былі знішчаны.



- Як вы думаеце, яны б запусцілі гэтыя ракеты? Я паціснуў плячыма. 'Магчыма. Але больш верагодна, што яны выкарыстоўвалі б іх як інструмент шантажу супраць Савецкага Саюза і Злучаных Штатаў». Я пачаў кусаць яе горла.



'Нік?' - спытала яна сонна.



"Ммм?" Я пагладзіў яе плоскі жывот.



"Як вы сказалі, колькі часу спатрэбіцца, каб паведамленне было дастаўлена?"



- Ну, каб дабрацца да бліжэйшай радыёстанцыі, трэба тры дні на сабачых запрэжках. Да таго часу, як усе фармальнасці выкананы і па нас дасылаюць верталёт, прайшоў яшчэ дзень, можа, два. Я б сказаў, чатыры ці пяць дзён за ўсё. Я апусціў галаву і пацалаваў яе ў грудзі.



Яна крыху здрыганулася і паклала руку мне на шыю. - Нік, мілы, - прашаптала яна. - Ці не падаецца вам, што нам трэба... паслаць ганца... вельмі хутка. зараз?



- У нас яшчэ ёсць час, - прамармытаў я яе мяккай скуры. Я падняў галаву і паглядзеў у яе ўсмешлівы твар. Пасля невялікага штуршку яна дазволіла гэтым аголеным выгібам растварыцца ў маім целе.



- У нас ёсць… час… шмат. .. - сказаў я.






Пра кнігу:



Кітайцы пабудавалі ракетную базу недзе ў самым халодным і бязлюдным месцы планеты, што ўяўляе пагрозу балансу сіл...



Задача Ніка Картэра: знайсці і знішчыць базу! Для гэтага ён павінен аб'яднацца з жанчынай-агентам супернікаў - Кілмайстар у хісткім балансе паміж сваім абавязкам і прывабнасцю падступнага саюзніка. Але якой бы прыгожай яна ні была, ён ведае, што яна без ваганняў заб'е яго!







Картэр Нік



Знак Каза Ностры





Анатацыі




Прыняўшы асобу стрыманага забойцы Каза Ностры, Нік Картэр аказваецца на шляху ў Палерма, каб пракрасціся ў мафію. Выкарыстоўваючы фальшывыя дакументы, сапраўдныя кулі і дапамогу бландынкі па імені Таня, навучанай AX, яго місія складаецца ў тым, каб спыніць паток гераіну ў Сайгон - змова Кітая з мэтай дэмаралізаваць амерыканскія войскі ў В'етнаме, а таксама кантраляваць арганізаваную злачыннасць у ЗША. Але ў гульні за Дона мафіі ёсць вялікія недахопы, накшталт таго, што вас выкрыюць. І калі гэта адбываецца з Нікам, ён адзначаны для немінучай смерці жудасным кодэксам помсты мафіі.







* * *





Нік Картэр



Першы раздзел



Другі раздзел



Трэці раздзел



Чацвёрты раздзел



Пятая глава



Шосты раздзел



Сёмы кіраўнік



Восьмы раздзел



Дзевятая частка



Дзесяты раздзел



Адзінаццаты раздзел



Дванаццаты раздзел



Трынаццаты раздзел



Чатырнаццаты раздзел







* * *







Нік Картэр



Killmaster



Знак Каза Ностры






Прысвячаецца служачым сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерыкі











Першы раздзел






Для мяне гэта пачалося на невялікім курорце недалёка ад горада Флагстаф, штат Арызона. У AX ёсць адна са школ навучання. Вакол самога курорта не было асаблівай актыўнасці, таму што была вясна, а дзеянні ў навакольных гарах пачыналіся толькі пасля першага снега. Гэта было месца для катання на лыжах, снегавікоў і цёплага рому, камінаў у драўляных хатках са сняжынкамі, якія плаваюць у вокнах, і паху пякучага зефіру.



Але гэта была вясна, а снежныя людзі яшчэ не пачалі свой паход у горнае мястэчка Флагстаф. Курорт AX быў на вышыні амаль у мілю і глядзеў далёка ўніз, на горад.



Мяркуючы па перададзенай мне фатаграфіі, мне сказалі замаскіравацца, як толькі я прыеду. Я разглядаў карціну ў сваім пакоі, пакуль чакаў грымёра. Імя гэтага асобы было Томас Акасана, і я даведаюся яго добра на працягу наступнага тыдня.



Гэта была цікавая асоба. Вочы былі пасаджаны назад на патыліцы. Густыя бровы, як густыя вусы і такая ж густая шавялюра, былі колеры солі і перцу. Нос быў рымскі, вусны пачуццёвыя і поўныя. Гэта быў твар чалавека, які, здавалася, ведаў звычаі гэтага свету і забіраў жыццё толькі на сваіх умовах. Гэта была не тая асоба, якую можна было б знайсці за сталом. І вы не знойдзеце яго ўсмешлівым гуляючаму дзіцяці. Можна было чакаць, што ён глядзіць на труп толькі што забітага ім чалавека. Гэта быў халодны твар, які звыкся да прыцэла зброі. Я збіраўся насіць гэты твар.



На наступным тыдні я даведаўся пра чалавека з гэтай асобай. Мне спатрэбілася два дні, каб я выглядаў дакладна як ён. Нашы целы былі прыкладна такімі ж, але на тыльным баку рук і на шыі трэба было крыху зморшчыць, і мне прыйшлося прывыкнуць да нашэння кантактных лінзаў амаль карычневага колеру. Паколькі я не быў звязаны з кім-небудзь, хто ведаў інтымныя падрабязнасці пра гэтага чалавека, мне было дазволена захоўваць маю асабістую зброю: Вільгельміна, мой зрэзаны Люгер, у кабуры пад маёй левай рукой; Х'юга, мой тонкі штылет, у яго спецыяльных ножнах, прымацаваных да маёй левай руцэ, таму, калі я паціснуў плячыма, ён выпадаў з похваў у маю руку, гатовы да выкарыстання; П'ер, мая маленькая газавая бомба, якая зручна ўладкавалася паміж маіх ног, як трэцяе яечка, гатовае выпусціць свой звышсмяротны газ на працягу пяці секунд пасля таго, як я скручваў дзве палоўкі і пазбаўляўся ад яго. П'ер ніколі не даваў мне шмат часу на тое, каб уцячы да д'ябла, але яго праца была раптоўнай і пастаяннай.



Аказалася, што Томас Акасана быў лідэрам аднаго клана Коза Ностры. Чаму мне прыйшлося стаць лідэрам мафіі, я ўсё яшчэ не ведаў, нават пасля тыдня вывучэння гэтага чалавека. Я даведаўся мінулае Акасано, удаўца, чалавека, які прайшоў шлях ад букмекера да цяперашняй пасады сямейнага боса ў прыгарадзе Нью-Ёрка. У Каза Ностры ён быў вядомы як прыстойны чалавек. Ён не стаў бы крыўдзіць сябра. У яго быў ураўнаважаны тэмперамент, і ён часта выступаў арбітрам у іншых сямейных звадах. Вакол мафіі хадзілі чуткі, што Акасана калі-небудзь дасягне велічы ў якасці сямейнага лідэра. Але зараз, калі яму было сорак восем, яго лічылі занадта маладым, каб браць на сябе вялікую ўладу.



Я асвяжыў свой італьянскі і праз тыдзень я ведаў пра Томаса Акасана столькі, колькі ведаў AX. Але тады я не ведаў, дзе ён быў, і не ведаў, чаму я стаў ім. Мне сказалі, што ўсе гэтыя рэчы Хоук растлумачыць падчас нашай наступнай сустрэчы.



Я павінен растлумачыць, як ідуць справы з гэтымі навучальнымі ўстановамі AX. Часам яны



выкарыстоўваюцца для падрыхтоўкі дасведчанага агента да якое мае быць задання, але іх асноўная функцыя - навучаць новых агентаў AX. Іх, мусіць, сотня, якія былі раскіданыя па ўсім свеце. Але яны нядоўга застаюцца на адным месцы. Месцы ўвесь час змяняюцца па зразумелых прычынах. Любая сталая ўстанова, акрамя штаб-кватэры AX у Вашынгтоне, магло быць выяўлена і прасякнута варожымі сіламі.



Навучанне новых агентаў - гэта кругласутачная работа. Яны павінны заўсёды быць напагатове, таму што ніколі не ведаюць, калі нехта збіраецца кінуць ім крывую. Тое самае было і з дасведчанымі агентамі, якія бралі новае заданне; яны павінны былі быць гатовыя да нечаканасцяў і нападам. Гэта быў рэфлекторны тэст.



Так я пазнаёміўся з Таняй.



Я быў ва ўстанове Flagstaff амаль цэлы тыдзень і меў усю даступную інфармацыю аб Акасана. З першых двух дзён я ўвесь час маскіраваўся пад Акасана. Калі б хто-небудзь ведаў Ніка Картэра, яны б з цяжкасцю пазналі мяне за прычоскай. Тэрыторыя вакол маіх пакояў была зялёнай і пышнай. Здавалася, мескіт расце паўсюль. Яны былі поўныя маленькіх зялёных іголак. Усе дарожкі былі пасаджаны гэтымі кустамі, а на некаторай адлегласці ззаду іх стаяў хваёвы лес.



Я толькі што пакінуў свой пакой пасля апошняга інструктажу аб харчовых звычках Томаса Акасана. Гэты брыфінг быў запісаны на магнітафон, запісаны на маім уласным магнітафоне. Я пакінуў дзверы зачыненымі і пайшоў па пасаджанай мескітавай дарожкай, удыхаючы свежае горнае паветра. Паветра злёгку кусала; здавалася, што ён амаль храбусціць з крышталёвай яснасцю. Некалькі аблокаў, падобных на пухнатыя падушкі, плылі па глыбокім сінім небе. Наперадзе я ўбачыў групу з дванаццаці дзяўчат, апранутых у шорты і блузкі, якія рухаюцца строем да вялікага зялёнага поля далёка справа ад мяне. Фізічная падрыхтоўка была адным з найважнейшых аспектаў падрыхтоўкі агента. Я з усмешкай назіраў, як яны рушылі на прабежку.



Маскіроўка пачала здавацца зручнай. Я нават абвык да густых вусоў. Па дарозе я думаў пра Томаса Акасана і ягоную ролю ў «Каза Ностра». І я з нецярпеннем чакаў сустрэчы з Хоўкам і адказаў на свае пытанні.



Я хутчэй адчуваў рух, чым чуў яго. Электрычны зарад пранёсся па маіх лапатках, і я аўтаматычна вызначыў, адкуль ён зыходзіць. Цяпер я мог гэта чуць. Мескітавы куст ззаду мяне і справа ад мяне варушыўся. Гэта заняло долі секунды. Потым я пачуў, як нехта хутка набліжаецца да мяне.



Я быў готаў. Я не спыніўся і не спыніў кроку. Я працягваў нядбайна ісці, пакуль хто б ні падышоў дастаткова блізка, каб я мог нешта зрабіць. Затым я хутка ірвануўся.



Я скокнуў налева і павярнуўся. Дзве рукі, якія збіраліся абвіць маю шыю, вылецелі проста перада мной. Я пацягнуўся да іх, схапіў абодва тонкія запясці, затым адступіў на крок і пацягнуў. Тады я заўважыў дзяўчыну, з гэтымі рукамі.



Калі я пацягнуў, яна пачала бегчы, каб не адставаць ад сілы, але яе цягнула хутчэй, чым яе ногі неслі. Яна пачала рухацца наперад і ўпала б, калі б я не трымаў яе за запясці.



Я цалкам разгарнуўся, захапляючы яе за сабой. Калі я спыніўся, я выштурхнуў яе рукі і адпусціў іх. Рухаючыся па сцяжынцы, яна двойчы павярнулася, а потым наткнулася прама на вострыя іголкі мескитового куста. Яна ціхенька віскнула і знікла за кустом.



Усё сціхла. Недзе ў лесе я чуў блакітную сойку. Вакол мяне ўсё яшчэ заставаўся намёк на духі дзяўчыны. Я рушыў да куста, хмурачыся. Яна паляцела туды, дзе я яе не бачыў? Можа, ёй было балюча.



Я ўспомніў, у што яна была апранута. Белая блуза, цёмна-карычневая спадніца, карычневыя лоферы. А як яна выглядала? Малады, вельмі малады, да дваццаці аднаго года. Доўгія бліскучыя каштанавыя валасы, забіяцка кірпаты нос, зялёныя вочы, не занадта высокага росту, каля пяці футаў чатырох цаляў, шырокія формы, вельмі прыгожыя ногі. Памяць была добрай практыкай для агентаў, яна спальвала тлушчавую тканіну з клетак мозга. Але куды яна падзелася?



Я пераступіў да куста і пачаў яго абыходзіць.



"Hyaa!" - Крыкнула яна і напала на мяне злева, падняўшы руку для ўдару каратэ, які, як я меркаваў, павінен быў зламаць мне ключыцу.



Я цярпліва чакаў яе. Яна была маленькай, калі ўдар прыйшоўся, я схапіў запясце. Вось тады яна мяне здзівіла.



Яна спыніла арэлі ў паветры, скруціла пояс, нахілілася і стрэліла левай нагой. Гэты ўдар трапіў мне проста ў жывот. Затым яна хутка рушыла ўслед за іншым ударам каратэ, які мне прыйшлося з цяжкасцю зламаць. Ён пайшоў на мяне збоку доўгай дугой. Можа, яна хацела адсекчы мне галаву ўдарам па шыі. Я ўсё яшчэ не акрыяў ад удару ў жывот



калі я ўбачыў надыходзячы ўдар.



Я ўвайшоў унутр, абняў яе і трымаў. Мы двойчы павярнуліся, а затым спусціліся ў мяккую траву ля абочыны. Я ахапіў яе за стан і моцна трымаў. Мая шчака прыціснулася да яе шчакі. Яна неадкладна спыніла атаку супер-жанчыны-агента і вярнулася да таго, што ведала лепш за ўсё: звычайнай жаночай звычцы штурхаць, біць і драпаць.



Яна сказала. - "Адпусці мяне, ты паўзучы гад!"



Я трымаў яе, пакуль яна не супакоілася. Калі яна абмякла ў маіх руках, я адсунуў сваю шчаку дастаткова далёка ад яе шчакі, каб ясна бачыць яе твар.



"Хочаш пагаварыць аб гэтым?" Я спытаў.



"Чорт цябе падзяры!" яна адказала.



Я трымаўся за яе. "Калі ты прызнаеш, што твой маленькі напад не ўвянчалася поспехам, я цябе адпушчу".



"Упасці мёртва!"



“Тады добра. Мы застаемся такімі ж. Насамрэч для мяне гэта не так ужо дрэнна. Цябе лёгка трымаць, і ты таксама добра пахнеш».



Яна высунула ніжнюю губу. "Чорт", - сказала яна. "Я не думала, што буду тым, хто нападзе на знакамітага Ніка Картэра".



Я прыўзняў бровы, хаця яны былі густыя. "А як вы даведаліся, што я Нік Картэр?"



Надзьмутая губа вярнулася. Мова высунулася роўна настолькі, каб намачыць вусны. У зялёных вачах з'явіўся дражнячы погляд. Калі яна загаварыла, голас упаў.



"Адвязіце мяне да сябе, і я вам скажу", - сказала дзяўчына.



«Ты ўмееш хадзіць? Ці ты хочаш, каб я панёс цябе?»



"Што, калі я скажу, што ў мяне баліць шчыкалатку?"



Я ўзяў яе на рукі і панёс назад па сцяжынцы. Яна была лягчэйшая, чым выглядала. Нельга сказаць, што яна выглядала цяжкай, але яна выглядала больш напоўненай, чым была насамрэч. Спачатку я падумаў, што гэта магло быць таму, што ў яе была паралонавай гумы для запаўнення гэтых выгібаў, але наш маленькі паядынак па барацьбе паказаў мне, што яна не мела патрэбы і не атрымлівала такой дапамогі.



"Ты выглядаеш старэй, чым я думала", - сказала яна. Яна паклала галаву мне на плячо і глядзела мне ў твар.



"Я нашу маскіроўку".



«Я ведаю гэта, дурны. Але я маю на ўвазе іншае».



Я падышоў да дзвярэй і сказаў ёй абняць мяне за шыю, пакуль я ўваходжу. Калі мы былі ўнутры, яна апусціла ногі на падлогу, абняла мяне за шыю і правяла вуснамі па лініі маёй сківіцы, пакуль не знайшла мае вусны. Яе мова кідаўся ўнутр і вонкі, пакуль яна працягвала прыціскацца да мяне сваім малюсенькім целам. Калі яна спынілася, паміж намі было ледзь пракласці пярынку.



Я спытаў. - "У вас зусім не баліць шчыкалатку, ці не так?"



«Займіся са мной каханнем, Нік, - адказала яна. "Калі ласка."



«Твая праблема ў тым, што ты занадта сарамлівая і адсталая. Ты павінна навучыцца самасцвердзіцца. Будзь смелай».



«Займіся са мной каханнем. Распрані мяне і ўкладзі ў ложак».



"Дзякуй, але не", - сказаў я. «Нават калі ў мяне няма асаблівага пачуцця да дам, з якімі я кладуся спаць, прынамсі, я аддаю перавагу ведаць, хто яны. І я сапраўды аддаю перавагу іх любіць».



"Хіба я табе не падабаюся?" Ніжняя губа зноў была выпучаная.



«Ты нападаеш на мяне. Ты называеш мяне мярзотнікам. Ты кажаш, каб я зваліўся мёртвым. Ты кажаш, што я старэйшы, чым ты думаў. А потым стаіш і пытаешся ў мяне, ці падабаешся ты мне. Так, ты мне падабаешся. Але я не нават не ведаю цябе. "



«Мяне клічуць Таня. А зараз займіся са мной каханнем».



З гэтымі словамі яна прыціснулася да сябе бліжэй і зноў пацалавала мяне. Паколькі мы раптоўна сталі старымі сябрамі, я вырашыў, што з такім жа поспехам магу панесці яе ў ложак.



Калі яна ляжала на спіне і глядзела на мяне сваімі доўгімі вейкамі, выглядаючы занадта нявінна, яна сказала: "Нік?"



Я расшпільваў яе блузку. "Так, Таня".



"Вы займаліся каханнем са шматлікімі жанчынамі, ці не так?"



Блузка была расшпілена. На ёй быў белы карункавы бюстгальтар з малюсенькай ружовай стужкай у цэнтры, дзе злучаліся два кубкі. "Была адна ці два, так".



"Як шмат?"



Я нахмурыўся. “Я ніколі не задумваўся пра гэта. Я не вяду рахунак».



"Гатовы паспрачацца, вы нават не можаце ўспомніць асобы або імёны большасці з іх".



"Верна. Хочаце пайсці?"



Яна выдала ціхі стогн. "Не. Што ты робіш са мной?"



Я добра з ёю паступаў. Бюстгальтар быў зняты, і блузка таксама. Мае вусны знайшлі выдатныя калючая соску. На ёй былі панчохі, якія я асцярожна зняў, забраўшы з сабой макасіны. А потым спадніца. Гэта было проста.



Яе рукі рухаліся па маіх грудзях. Яна працягвала ўпірацца абцасамі ў ложак, пакуль яна не стагнала.



"Калі ласка!" яна захныкала. "Нік, дарагі, я не думаю, што змагу доўга чакаць".



На ёй былі мілыя карункавыя трусікі бікіні колеру пудры сіняга колеру. Я засунуў вялікія пальцы за пояс. Я ўжо пачаў адчуваць паленне ў паясніцы.



Мой вялікі палец апынуўся пад поясам, і я пачала сцягваць трусікі. Край ужо прайшоў міма мяккай аксамітнай саломы паміж яе ног, калі я ўбачыў сёе-тое яшчэ.



Гэта быў метал. Калі я сцягнуў трусікі далей, то ўбачыў, рулю пісталета. Ён ляжаў плазам на яе скуры, і калі я цягнуў трусікі міма яго, ён выскачыў і нацэліўся прама на мяне.



А потым гучна стрэліў. Інстынктыўна я ўскочыў на ногі і паглядзеў на сябе. Нідзе не было кулявой адтуліны.



Таня засмяялася. "Калі б вы маглі бачыць свой твар", - сказала яна. Затым яна села на ложку і ўзяла тэлефон. Яна набрала нумар і пачала чакаць.



Я паклаў рукі на сцягна і глядзеў на яе. Агонь, які я адчуваў у сьцёгнах, цяпер патух.



Таня паківала мне галавой. «Я новы агент з AX, – сказала яна. "Добра, што мой пісталет быў зараджаны халастымі патронамі, інакш ты быў бы зусім мёртвы".



Яна звярнула ўвагу на тэлефон. «Так? Гэта Таня. Пісталет для трусоў прайшоў выпрабаванні і працуе выдатна».



Я выцягнуў цыгарэту і закурыў.



Таня павесіла слухаўку і адразу ж зноў набрала нумар. Яна чакала, выпінаючы грудзі, пастукваючы пазногцем па зубах. Цяпер яна не глядзела на мяне. Потым яна сказала: «Так, сэр. Я звязалася з містэрам Картэрам».







Другі раздзел.






Калі Таня павесіла слухаўку, цыгарэта была амаль выкураная. Яна пацягнулася за бюстгальтарам і абгарнула яго вакол сябе, зашпільваючы ззаду.



«Я буду працаваць з табой над гэтым заданнем, Нік», - сказала яна, уносячы ў апошнюю хвіліну папраўкі, каб запоўніць кубкі бюстгальтара.



Я сказаў. - "Ой?" Я адчуваў, што мяне выкарыстоўвалі. У мяне было нячаста такое пачуццё. І гэтае пачуццё мяне не асабліва турбавала.



Я сказаў: "Я думаю, у нас тут ёсць няскончаныя справы".



Яна міргнула, калі нацягнула блузку і стала яе зашпільваць. "На самай справе?"



"Тое, што мы пачалі да таго, як твая маленькая гармата ўдарыла па мне".



"Ой." Яна злезла з ложка і пачала нацягваць панчохі. «Ты прыгожы і ўсё такое, Нік. Але ў рэшце рэшт, мне ўсяго дзевятнаццаць. А табе... за трыццаць, наколькі я разумею, праўда? Ты сапраўды занадта стары для мяне. Ніколі не давярай нікому старэйшыя за трыццаць і ўсё гэта. Я сапраўды аддаю перавагу маладзейшых мужчын ". Яна хутка ўсміхнулася. "Без крыўд?"



Я затушыў цыгарэту. «Без крыўд, Таня. Але ў Хоўка павінна быць страшэнна важкая прычына аб'яднаць мяне з такім маладым і нявопытным чалавекам, як ты».



Яна застыла і паглядзела на мяне з агнём у вачах. "Я думаю, тое, што толькі што адбылося, паказвае, што я не занадта нявопытная".



Я крыху падумаў - яна права.



Я ўсміхнуўся. «Добра, але пачні крыху паважаць сваіх старэйшых».



Спачатку яна проста глядзела на мяне, не ведаючы, як гэта прыняць. Затым куткі яе рота расплыліся ва ўласнай усмешцы. Яна зрабіла мне кароткі рэверанс.



"Усё, што вы скажаце, сэр".



«Пойдзем паглядзім Хоўка».



Таня павяла мяне па дарожцы да трэніровачнага поля. Дзяўчынкі, якіх я бачыў раней, скакалі. Дайшоўшы да краю поля, мы згарнулі са сцежкі і рушылі па мяккай траве. Я мог бачыць Хоука далёка наперадзе. Ён стаяў побач з трэніруюцца дзяўчынамі, засунуўшы рукі ў кішэні карычневага паліто. Ён павярнуўся, каб паглядзець, як мы ідзем.



«Вось ён, містэр Ястраб, - сказала Таня.



«Маскіроўка выглядае вельмі добра, Картэр, - сказаў Хоук.



Яго скураны твар выглядаў дзіўна як дома тут, у горнай глушы. Вочы ўважліва вывучылі мяне, потым зірнулі на Таню і зноў павярнуліся туды, дзе трэніраваліся дзяўчыны. Ён выцягнуў адну са сваіх чорных цыгар з кішэні кашулі, ачысціў цэлафан і сунуў адзін канец паміж зубамі. Ён не запальваў яго.



"Сэр", - сказаў я. «Чаму Томас Акасана? Чаму такая маладая дзяўчына, як Таня?»



Хоук працягваў глядзець на дзяўчынак. «Гераін, Картэр. Што ты пра яго ведаеш?



Пару месяцаў таму была кароткая інфармацыя аб гэтым. Сухія факты. Да гэтага моманту, мяркую, я ведаў пра гэта так ці мала, як і ўсе астатнія. Я задавалася пытаннем, ці правярае мяне Хоук, спрабуючы высветліць, ці сапраўды я чытаў тыя зводкі, разасланыя штабам.



Я закрыў вочы, пакуль усе факты і формулы не апынуліся ў маёй галаве. "Хімічны склад гераіну - гэта C21, H23, NO5", - сказаў я. "Гэта крышталічны горкі парашок без паху, атрыманы з марфіну і які выкарыстоўваецца ў медыцыне для палягчэння бранхіту і кашлю. Але ён выклікае прывыканне; яго можна нюхаць, як снег, або ўводзіць прама ў крывацёк у выглядзе раствора. Ён раствараецца ў абодвух вада і спірт. Як у мяне справы?



"Вы зрабілі хатняе заданне,



Картэр, - сказаў Хоук. Ён павярнуўся роўна настолькі, каб зірнуць на мяне. Чорны недакурак цыгары ўсё яшчэ быў заціснуты ў яго зубах. Дзяўчынкі перайшлі на адцісканні.



"Дзякуй, сэр", - сказаў я. Калі Хоук правяраў мяне, я, відавочна, мінуў.



«Добра, - сказаў ён. «Вось што такое гераін. Цяпер я раскажу вам, на што ён здольны. Як вы, несумненна, ведаеце, нашы салдаты ў В'етнаме злоўжываюць наркотыкамі».



"Сэр?" - перабіла Таня. "Хіба ў Сайгоне не прадаецца гераін адкрыта?"



Мы з Хоўкам паглядзелі на Таню. Яна слаба ўсміхнулася нам.



Хоук працягнуў. «У Сайгоне, як адзначыла Таня, гераін лёгка даступны. Чысты гераін можна купіць па тры даляры за флакон; той жа флакон тут, у Штатах, каштаваў бы трыста долараў. У выніку назіраецца рост смяротнасці. сярод салдат з-за перадазіровак. І гэты матэрыял прадаецца не толькі ў цёмных завулках з таемнымі здзелкамі; яго можна купіць, папытаўшы яго на шматлюдных рынках Чолона або ў кварталах ад USO на вуліцы Кветак у цэнтры Сайгон. "



Хоук зноў павярнуўся туды, дзе дзяўчаты рабілі глыбокія згінанні ў каленях. "Падкамітэт па злачыннасці сярод непаўналетніх пачаў расследаванне гэтых смерцяў GI. За адзін 30-дзённы перыяд толькі ў Сайгоне следчыя вызначылі трыццаць тры выпадкі смерці ад перадазіроўкі. І да моманту завяршэння расследавання чакаецца, што ўзровень смяротнасці дасягне пяцідзесяці ў месяц."



Хоук выцягнуў цыгару з зубоў. Ён уважліва вывучыў яго, пакуль шукаў запалкі па кішэнях. Ён выцягнуў запалку, запаліў яе і дакрануўся да канца цыгары. Паветра вакол нас было затуманена пахам цыгарнага дыму Ястраба. Калі ён прыступіў да справы, ён сказаў: «Праблема наркотыкаў у В'етнаме дасягнула неверагоднага ўзроўню. Над праблемай працавалі ўсе ведамствы: вайсковая і ваенна-марская разведка, ЦРУ, ФБР і падкамітэты Сената. Уся сабраная інфармацыя была перададзена па каналах. у AX. Гэта каштавала жыцця васьмі агентам, але мы адсачылі гэты матэрыял. Мы ведаем, што ён ідзе з Турцыі. Адсочваючы яго, мы даведаліся, што ён трапляе ў Сайгон з Мандалая ў Бірме. Мы вярнуліся назад у Калькуту, а затым З Нью-Дэлі ў Індыі, у Карачы ў Пакістане, на караблі праз Аманскі заліў, затым праз Персідскі заліў, уверх па рацэ Тыгр да Багдаду ў Іраку, затым самалётам у Стамбул, Турцыя». Ястраб раптам замоўк.



Я заўважыў, што дзяўчаты ляжалі на спіне, круцілі нагамі як педалі на веласіпедзе. Я спытаў Хока: "Як вы думаеце, крыніца гераіну знаходзіцца ў Стамбуле?"



Хоук пакруціў галавой. «У Стамбуле былі забітыя пяць з васьмі агентаў, тры агенты ЦРУ і два афіцэры ваенна-марской разведкі. Магчыма, менавіта адсюль паходзіць гераін, але сувязь ідзе аднекуль яшчэ. Усе агенты назвалі імя аднаго чалавека. Разана Нікалі. Але кожны раз, калі агент пачынаў задаваць пытанні аб гэтым чалавеку, яго неўзабаве знаходзілі плывучым тварам уніз у Чорным моры. Прычына смерці заўсёды была адна і тая ж - утапленне. А выкрыццё заўсёды выяўляла перадазіроўку гераіну».



Я перавярнуў імя. Разана Нікалі. Хоук выпусціў дым над сабой. Таня моўчкі стаяла побач са мною. Я сказаў: «Дык хто такі Томас Акасана? Ён павінен быць недзе зьвязаны з усім гэтым”.



Хоук кіўнуў. «Вы прынялі на сябе ролю Акасана, таму што збіраецеся ўкараніцца ў мафію. Мы ведаем, што Каза Ностра - гэта арганізацыя, якая стаіць за пастаўкамі гераіну ў Сайгон».



"Зразумела", - сказаў я. "І я думаю, што пайду туды, дзе сапраўды пачнуцца пастаўкі".



"На Сіцыліі", - сказаў Хоук. «Вам не давядзецца турбавацца аб выяўленні крыніцы вашай маскіроўкі; Томас Акасана зусім мёртвы. Што тычыцца таго, хто ён - ён адзіны чалавек, якога лічаць блізкім сябрам Разана Ніколі».







Трэці раздзел.






Хоук павярнуўся спіной да якія трэніруюцца дзяўчын. Ён паглядзеў на поўнач, дзе горныя вяршыні былі прысыпаны снегам. Чорны недакурак цыгары ўсё яшчэ быў заціснуты паміж яго зубамі.



"Мы сёе-тое даведаліся аб Розано Нікалі", - сказаў ён. «Па-першае, ён рэгулярна курсіруе самалётам з Палерма на Сіцыліі туды і назад у Стамбул. Да таго, як нашы агенты былі забітыя, кожны з іх павінен быў паведаміць аб адным і тым жа. Ніколі з'яўляецца кіраўніком "сям'і" або "галіны" La Cosa Nostra ў Сіцыліі ".



Таня сказала: «Значыць, гэта ён, мусіць, стаіць за ўсім гэтым гераінам, які паступае ў Сайгон».



Хоук працягваў глядзець на горы. “Гэта вельмі верагодна. Некаторы час таму ён правёў пяць гадоў у Амерыцы. Паведамлялася, што калісьці ён быў высокапастаўленым членам старой сям'і Капоне ў Чыкага, затым ён быў звязаны з Раўлем (Афіцыянтам) Дзікам, які рушыў услед за Фрэнкам. Clitti як бос, калі Капоне трапіў у турму ". Ён замоўк дастаткова доўга, каб пільна зірнуць на мяне, на яго маршчыністым скураным твары не было ніякага выразы. "Некаторыя з гэтых імёнаў нічога не значаць



альбо табе, альбо Тані. Яны апярэдзілі ваш час”.



Ён выцягнуў недакурак з рота і трымаў яго побач, пакуль казаў. Яго вочы зноў паглядзелі на горныя вяршыні.



«Гэты Нікалі адправіўся з Джозэфам Баранкам з Брукліна ў Фенікс, штат Арызона. Баранка зачыніў большую частку Паўднёвага Захаду, і Ніколі падумаў, што атрымае яго кавалак. Ён быў вельмі расчараваны. Быў амбіцыйны малады чалавек у арганізацыі па імені Карла Гадзіна, які працаваў з дзевятнаццаццю кантрактамі для Cosa Nostra. Ён дзейнічаў з Лас-Вегаса, і менавіта ён паклаў канец жыцця і кар'еры Баранкі. Быў выкарыстаны дубальтовы драбавік, адзін стрэл выдаліў лоб і левае вока, іншы – падбародак і палову шыі».



Зялёныя Таніны вочы здрыгануліся.



"Гадзіна выразна абазначыў свае мэты", – працягнуў Хоук. «Ён браў на сябе ўсе аперацыі ў Амерыцы, і ён ішоў за Нікалі, таму што Нікалі быў звязаны з Баранкам. Ніколі лічыў, што клімат у Амерыцы станавіўся занадта цёплым. Ён з'ехаў на Сіцылію на наступны дзень пасля вялікіх і пышных пахаванняў Баранкі. Ідэя яго была, дастаткова доўга пабыць там, каб памірыцца з Гадзіна ".



"І з тых часоў ён не быў у Амерыцы?" Я спытаў.



Хоук пакруціў галавой. "Не. Пасля таго, як ён пайшоў, Гадзіна сапраўды пачаў рухацца. Ён пакінуў след целаў па ўсёй Амерыцы. Былі заключаны кантракты з сямейнымі босамі ў Лос-Анджэлесе, Брукліне, Філадэльфіі, Чыкага і амаль ва ўсіх буйных гарадах краіны. Унутры краіны. два гады ён быў бясспрэчным лідэрам нацыянальнай Ла Каза Ностра.Ён мог дазволіць сабе быць шчодрым, таму ён не прасоўваў кантракт супраць Разано Нікалі.Усе квітнелі, уключаючы Нікалі ».



Наступіла паўза. Я заўважыў, што дзяўчаты выканалі практыкаванні і ўцякаюць за межы поля. Хоук працягваў глядзець на горы. Таня глядзела на мяне.



Цыгару выпусцілі на траву і зацерлі туфляў Хоўка. Ён павярнуўся да мяне. У яго вачах быў глыбокі непакой.



«Многія людзі не ўсведамляюць, Картэр, наколькі сапраўды шырокія магчымасці La Cosa Nostra. Метады, якія выкарыстоўваў Карла Гадзіна, каб захапіць уладу, сёння проста не спрацуюць».



Я згодна кіўнуў. «Цяпер было б занадта шмат агалоскі, калі б бос кожнага буйнога горада быў забіты. ФБР выйшла б на яго так хутка, што ён не ведаў бы, што яго ўдарыла».



"Цалкам дакладна. Ёсць яшчэ сёе-тое. Хоць Cosa Nostra пашырылася ў большасці абласцей, ёсць адна, у якой яны адступілі. Наркотыкі. Бюро па наркотыках стала жорстка ставіцца да сем'яў, якія гандлююць наркотыкамі. Такім чынам, , хоць і кантралююць большую частку імпарту гераіну. , сем'і ўсё часцей пакідаюць аптовы рынак наркотыкаў у Амерыцы на карысць неграў і злачыннага свету Пуэрта-Рыка ».



Таня нахмурылася. «Тады чаму яны пастаўляюць гераін у Сайгон?»



"Не яны, мая дарагая, а проста Нікалі".







Чацвёрты раздзел






Ястраб стаяў пасярод травяністага поля і выцягнуў з кішэні яшчэ адну цыгару. Яго вочы сустрэліся з позіркам Тані, якога я не зусім зразумеў. Ён коратка кіўнуў.



Яна ўсміхнулася мне. "Калі вы, спадары, прабачце мяне, у мяне прызначаная сустрэча".



"Вядома", - сказаў я.



Мы глядзелі, як яна сыходзіць, і гэта было больш хадой, чым шпацырам. Я задавалася пытаннем, ці было гэта для мяне выгадна, ці яна заўсёды так трымалася. На самой справе гэта не мела вялікага значэння, мне было больш за трыццаць і, верагодна, я ўжо за гарамі.



"Чароўная юная лэдзі", - сказаў Хоук. «Бліскучы розум. Яна будзе табе карысным памагатым у гэтым заданні, Картэр».



"Ды сэр." Я ўсё яшчэ не разумеў, якое ў мяне можа быць заданьне. "Хоць яна здаецца вельмі малады".



«Па неабходнасці, Картэр. Ты снедаў?



"Не, сэр."



Ён узяў мяне за руку. "Тады пойдзем у камісарыят і паглядзім, што яны могуць нам падняць".



Мы пайшлі па траве. Ён заціснуў незапаленую цыгару ў зубах. Цёмныя аблокі наверсе поўнасцю закрылі сонца. Мы абодва паднялі каўняры куртак, калі выйшлі на дарожку.



Каля дзвярэй камісара Ястраб пакінуў інструкцыі, што Тані трэба паведаміць, дзе мы знаходзімся. Мы ўзялі падносы і прайшлі праз чаргу, загружаючы падносы яечняй, бульбай, каўбасой і чыгуном чорнай кавы.



Пакуль мы селі ёсць, Хоук наліў кубак кавы. "Дзе быў Ніколі?" - раптам сказаў ён.



Прыйшлося падумаць. "Розана Ніколі". Ён пачаў нашмароўваць тосты алеем. «У той час як Каза Ностра распаўсюджвалася па ўсёй Амерыцы, Разана Нікалі заставаўся ў Палерма. Ён таксама квітнеў, але так і не памірыўся з Карла Гадзіна. Справы ішлі добра на працягу некалькіх гадоў, а потым два тыдні таму нешта здарылася. "



Я спытаў. - "Ніколі вярнуўся ў Амерыку?"



Ён пакруціў галавой. «Карла Гадзіна быў вельмі таямнічым чынам знойдзены ў сауне ягонага прыватнага клуба. У яго галаве было дзевятнаццаць кулявых адтулін. Вядома, ніхто не чуў стрэлаў. Дзевяць дзён таму былі вялікія і пышныя пахаванні».



Ежа была добрай. Мне не спатрэбілася шмат часу, каб праглынуць яе. "Відаць, Ніколі спрабуе расчысціць шлях для свайго вяртання", - сказаў я.



"Вельмі магчыма". Ён працягнуў да мяне відэлец. «Картэр, у нас ужо восем мёртвых агентаў. Я не хачу, каб ты быў нумарам дзевяць. Я скажу табе, што тыя восем агентаў далі нам перад тым, як іх забілі».



Я сеў, пацягваючы каву.



«Як я ўжо сказаў, Нікалі ездзіць паміж Палерма і Стамбулам. І ў яго з'явілася некалькі цікавых сяброў. Знаходзячыся ў Стамбуле, ён склаў кампанію вядомаму турэцкаму камуністу па імі Конья. У яго таксама ёсць сталы спадарожнік, куды б ён ні пайшоў, кітаец па імі Тай Шэн, які з'яўляецца высокапастаўленым чальцом Кітайскай Народнай Рэспублікі. Фактычна, ён з'яўляецца адным з іх пілотаў-асаў і атрымаў мянушку Крылаты Тыгр. Мы думаем, што ён мае вялікі ўплыў на Ніколі, і, акрамя таго, Акасана, за якога вы зараз выдаеце сябе, – найбліжэйшы сябар Нікалі”.



Мы скончылі ёсць. Акрамя нас, тут былі дзве цудоўныя паненкі. Яны былі ў далёкім куце, размаўляючы шэптам. Камісарыят быў такім жа, як і ўсе астатнія ў навучальных установах AX. Бледна-зялёныя сцены, хірургічна чыстыя, падлогі з гладкай пліткі, маленькія круглыя столікі з кованымі крэсламі. Адабраныя для навучання дзяўчыны і жанчыны павінны былі працаваць афіцыянткамі, поварамі і пасудамыйкамі. Гэта было часткай дысцыпліны.



Мы з Хоўкам адкінуліся назад, пацягваючы каву. Ён выцягнуў яшчэ трэцюю цыгару і ўторкнуў яе ў зубы. Гэтую ён закурыў. Я дастаў адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам.



Калі мы палілі, я сказаў: "Ці ведаем мы што-небудзь пра гэта Тай Шэне: яго паходжанне, чаму ён такі высокапастаўлены член Народнай Рэспублікі?"



Твар Хоўка заставаўся пасіўным. “Мы ведаем некалькі рэчаў. Лічыцца, што ён арганізаваў Камуністычныя ВПС Кітая, якія дапамаглі выгнаць Чан Кайшы з мацерыковага Кітая на Тайвань. Як мяркуецца, ён часта размаўляе ні з кім іншым, як з самім Мао Цзэ-дуном».



З маіх вуснаў сарваўся свіст. Тай Шэн пачаў мяне ўражваць.



«Атрымаўшы вышэйшы медаль Чырвонага Кітая ад Мао Цзэ-дуна, Шэн дапамог арганізаваць завадскую вытворчасць самалётаў-знішчальнікаў, а ў наступныя гады – ракет». Хоук выпусціў клуб цыгарнага дыму да столі. «Як і Нікалі, яму каля пяцідзесяці пяці гадоў, і мае вялікія амбіцыі. Мы думаем, што ён асабіста арганізаваў шлях гераіну са Стамбула ў Сайгон. Ніколі падаў капітал і атрымаў большую частку выгады».



Я вывучаў яго, нахмурыўшыся. «З гераінам, якія прадаюцца па тры даляры за флакон у Сайгоне, прыбытак Ніколі не можа быць такі ўжо вялікі. Яго павінна турбаваць тое, што ён можа атрымаць у Штатах у сто разоў больш».



«Паверце мне, - адказаў Хоук, - гэта яго непакоіць. Але нават па тры даляры за флакон ён атрымлівае стоадсоткавы прыбытак».



Мой недавер, здавалася, яго крыху пацешыў. Калі ён зноў загаварыў, успомнілася справаздача аб гераіні.



«У Амерыцы адна унцыя гераіну прынясе сем тысяч долараў. Большасць партый гераіну, якія паступаюць сюды, адпраўляюцца з Турцыі альбо наўпрост, альбо праз Мексіку і Канаду. У параўнанні з тым, што плацяць за гэты тавар у Турцыі, гэта можа быць прададзена ў ЗША з прыбыткам у тры тысячы працэнтаў. Гэта асноўная прычына, па якой кантрабанда наркотыкаў такая прыбытковая для многіх».

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги