Dood Joesjtsjenko!

12

‘Hij is van een van de rijkste oligarchen van het land, iemand uit de kring van Koetsjma,’ legde Evgueni Tsjervanienko uit. ‘Hij zit in de olie, produceert wodka en importeert televisietoestellen. Hij heet Igor Baikal. De telefoon staat niet op de naam van zijn wodkabedrijf geregistreerd, maar op zijn privéadres, zijn datsja in Osogorki.’

Tevreden stak de veiligheidsman van Viktor Joesjtsjenko een sigaar op. Malko kon zijn oren niet geloven. Het was die ochtend opvallend rustig in de kantoren van de kandidaat van de oranjerevolutie en hij had de mooie Svetlana niet eens gezien. De ontdekking van Evgueni Tsjervanienko bood nieuwe perspectieven.

Wat zou de link tussen die oligarch en onze zaak kunnen zijn?’ vroeg hij.

‘Op het eerste gezicht niets,’ gaf Tsjervanienko toe. ‘Igor Baikal bemoeit zich niet met politiek. Hij is zakenman, meer niet. Omdat de ploeg van Koetsjma aan de macht is, loopt hij met hen mee. Maar hij heeft ook wat geld aan de oranjerevolutie gegeven. Hij bereidt zich voor op de toekomst.’

‘Kent u hem?’

‘Niet persoonlijk. Hij gaat weinig uit. Ik weet alleen dat hij banden heeft met Vladimir Satsyuk, die min of meer zijn buurman is En dat het uiterst moeilijk zal zijn onderzoek naar hem te doen. Hij heeft de hele huidige regering in zijn zak, bovendien is hij een voormalig lid van de maffia, die in 1993 een deal met de SBU heeft gesloten om zijn huid te redden. Indertijd importeerde hij Smirnoff-wodka en bezat hij cafés en restaurants. Toen de SBU de zaken van de maffioso in beslag wilde nemen, was hij zo slim met hen te onderhandelen.’

‘Misschien moeten we het in die hoek zoeken,’ merkte Malko op. ‘Kunt u erachter komen wie indertijd zijn contactpersonen bij de SBU waren?’

‘Ik zal het proberen,’ beloofde Tsjervanienko. ‘Maar het zal zeer moeilijk zijn. Het is al meer dan tien jaar geleden. Goed, ik moet nu gaan.’

‘Hebt u het telefoonnummer van Igor Baikal?’

‘Ja, maar hij neemt nooit zelf op. Als hij hoort waar het om gaat, krijgt u hem nooit te spreken, en wanneer u aandringt, zal hij u uit de weg laten ruimen.’

Dat klonk bemoedigend…

Plotseling dacht Malko aan Tatiana, de assistente van Vladimir Sevtsjenko. Ze zou aan het begin van de middag met het vliegtuig uit Athene komen. ‘Denkt u dat Vladimir Sevtsjenko Igor Baikal kent?’ vroeg hij.

Evgueni Tsjervanienko barstte in lachen uit. ‘Natuurlijk. Maar ze zullen elkaar al een hele tijd niet hebben gezien. Vraagt u het hem toch maar.’

Nog vol van het gesprek vertrok Malko. Waarom bood een miljardair in zijn datsja onderdak aan een kleine, Poolse crimineel? Wie had dat aan hem gevraagd? Als hij het antwoord op die vraag kon vinden, drong hij meteen door tot in het hart van het complot tegen Viktor Joesjtsjenko.

Maar zijn volgende stap stond gelijk aan een duik in een vijver vol met hongerige krokodillen…

Malko ging op in de drukte in het luchthavengebouw van Borystil en hield de schuifdeuren in de gaten waardoorheen de reizigers kwamen nadat ze de douane waren gepasseerd. Onderweg had hij diep nagedacht. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat zijn missie uitliep op een grootschalig oorlogsspektakel. Zijn zesde zintuig schreeuwde hem toe dat degenen die hadden geprobeerd Viktor Joesjtsjenko voor de presidentsverkiezingen uit te schakelen, het niet hadden opgegeven.

Tatiana Mikhailova schreed als een godin door de glazen schuifdeuren. Ze was gekleed in een zeer modieuze bontmantel, die ze als een poncho droeg, met bijpassende bontstola. Eronder was ze gehuld in een blouse van zwart kasjmier en een leren broek. Haar borsten waren nog even spits en haar blik even hard. Toch verzachtte die toen ze Malko zag en verbaasd nagestaard door de omstanders, drukte ze zich innig tegen hem aan en stak haar tong meteen diep in Malko’s mond. Het was of hij een schok van meer dan duizend volt kreeg.

‘Dobredin,’ zei ze vrolijk, toen ze weer op adem was gekomen. ‘Ik moest je van Vladimir Ivanovitsj de hartelijkste groeten overbrengen. Hij vindt het jammer dat hij zelf niet kon komen.’

Haar bekken drukte tegen dat van Malko, om het blijk van vriendschap nog extra te benadrukken. Hij trok de Russin mee, voordat een lid van de milicija hen zou oppakken wegens onzedelijk gedrag. Toen hij haar jas aanraakte, voelde hij dat het sabelbont moest zijn… Het duurste bont ter wereld.

‘Je draagt een fantastische jas,’ zei hij. ‘Heb je die op Cyprus gekocht?’

‘Nee, in Parijs, bij Revillon,’ zei de Russin slechts. ‘Vladimir heeft daar geld staan en dat heb ik gebruikt.’

Malko bracht haar naar de taxi die hij in het Premier Palace had gehuurd: een prachtige Mercedes 600 limousine. Tatiana liet zich lui op de achterbank zakken. ‘Ik heb een cadeautje voor je,’ zei ze. ‘Van je vriend.’

Malko kreeg geen tijd om te vragen wat het was. Zonder zich om de chauffeur te bekommeren, legde Tatiana haar hoofd op zijn dijen en meteen begon ze Malko’s Hermès broekriem los te maken. Toen hij voelde hoe haar tong bezit van hem nam, herinnerde hij zich de bijnaam die Vladimir Sevtsjenko Tatiana had gegeven. Ze was haar vaardigheden niet verleerd… Vlak voordat ze de grote brug over de Dnjepr over reden, kwam hij in haar mond klaar. Ze zoog hem helemaal leeg. De chauffeur klemde zijn stuur vast alsof hij het wilde lostrekken.

Kalm kwam Tatiana overeind en zei: ‘Goed, aan de slag. Wat kan ik voor je doen?’

Malko liet zijn zenuwen eerst tot rust komen, terwijl zij een sigaret opstak, trots op deze demonstratie van haar kunnen. Hij kon haar maar beter niet in contact brengen met Irina, die haar meteen als een grove concurrent zou zien.

‘Ik moet contact met iemand opnemen,’ zei hij. ‘Een zekere Igor Baikal. Ken je die?’

‘Nee, maar ik zal het aan Volodia vragen.’

Hij had voor haar een kamer naast de zijne gereserveerd. Zodra ze in het Premier Palace waren, belde ze naar Cyprus op een privénummer van de vroegere maffioso. Die wilde Malko zelf spreken, waarna hij zijn vraag nog eens stelde. Vladimir Sevtsjenko barstte in lachen uit. ‘Igor Baikal! Natuurlijk ken ik hem. Hij heeft veel geld met wodka verdiend. Hij is de grootste producent in Oekraïne. Op een gegeven moment had hij alle nachtclubs in Kiev in handen. De vroegere eigenaars zijn in de Dnjepr geëindigd. Hij werd door Koetsjma beschermd, maar aan politiek deed hij niet. Zijn grote vriend is Oleg Budynok, het hoofd van het presidentiële bestuursapparaat. Ze zijn ook zakenpartners. Wat wil je van hem? Kijk uit, hij laat zich niet zomaar bang maken.’

‘Ik wil hem maar één vraag stellen,’ zei Malko. ‘Zou dat kunnen?’

‘Ik zal contact met hem opnemen. Ik bel je terug.’

‘Bel over een uur 228 8027,’ zei Vladimir Sevtsjenko. ‘En geef niemand anders dit nummer. Wanneer Igor een afspraak met je maakt, ga je er alleen heen. Zelfs Tatiana mag niet mee. Hij wil je ontvangen omdat ik hem vroeger eens een heel grote dienst heb bewezen en hij wil nu graag in Cyprus investeren. Maar kijk uit.’

‘Hoezo?’

‘Hij is bereid je te ontvangen, meer niet. Je gaat er op eigen risico heen.’

Malko dacht dat hij een grapje maakte. ‘Bedoel je dat…’ Vladimir Sevtsjenko lachte dreigend. ‘Weet je wat hij soms deed? Hij had grote vaten wodka in zijn magazijn staan, die er oud stonden te worden. Hij importeerde Smirnoff en maakte in het geheim zelf bij. Als er een concurrent opdoemde, nodigde hij hem uit te eten en zette hem daarna met de prachtigste meisjes in zijn jacuzzi Hij liet hem drinken en de meisjes verwenden hem. Wanneer hij suf van de drank was, kieperden ze hem in een vat. Op een dag heeft de milicija, toen ze een vat leeg maakten, zes in de wodka geconserveerde lijken gevonden… De zaak is door Budynok in de doofpot gestopt. Goed, je bent oud en wijs genoeg om voor jezelf te zorgen.’

‘Bedankt,’ zei Malko.

Zijn ‘contactpersoon’ gaf duidelijk geen garanties. Terwijl Tatiana naar de fitnessclub van het hotel ging, ging hij zelf naar de Amerikaanse ambassade. Toen hij het districtshoofd vertelde dat hij de beschermer van Stephan Oswacim had gevonden, kuste de Amerikaan hem bijna vol op de mond. ‘Dat is fantastisch,’ riep hij uit. ‘Dat is een enorme stap vooruit.’

Toen Malko beschreef wie het was, reageerde hij minder enthousiast. ‘Vindt u het echt nodig daarheen te gaan?’

‘Dat is de enige manier om verder te komen. Kunt u zijn telefoon laten afluisteren?’

‘Natuurlijk,’ gaf de Amerikaan toe, ‘maar dat kost wel een paar uur en we kunnen de gesprekken niet opnemen, alleen registreren welke nummers hij belt en door welke hij gebeld wordt.’

‘Dat is al íéts. Igor Baikal is niet zomaar een loopjongen in deze zaak. Als hij bereid is me te helpen, zitten we al in de bovenste regionen van het complot.’

‘Moge God u bijstaan,’ verzuchtte de Amerikaan.

Nikolai Zabotine keek peinzend naar de beveiligde gsm-telefoon waarmee hij het Kremlin kon bellen. Het toestel werd weliswaar beveiligd met een zeer moderne codering, afkomstig van de FSB, maar hij wantrouwde de Amerikaanse technologie. Als een van zijn gesprekken zou worden afgeluisterd, kon dat onverwachte gevolgen hebben. Helaas was zo-even een van zijn grootste zorgen over een onbeschermde lijn bevestigd: de agent van de CIA kwam, ondanks het beveiligingskordon dat hij om zijn operatie had opgetrokken, gevaarlijk dichtbij. Nikolai Zabotine kon natuurlijk tegenmaatregelen nemen, maar daarvoor moest hij toestemming hebben van de man die hem naar Kiev had gestuurd. Het werd nu een politiek probleem.

Met het hart in de schoenen koos hij het nummer. Toen hij Moskou aan de lijn kreeg, deed hij gedetailleerd verslag van de laatste gebeurtenissen. De neutrale stem van Rem Tolkatjev zei slechts: ‘Ga door op dezelfde weg die je bent ingeslagen.’

Kortom: elimineer iedereen die je op je weg tegenkomt.

Malko toetste zorgvuldig het nummer in dat hij van Vladimir Sevtsjenko had gekregen. Tatiana zat zwijgend naast hem en luisterde aandachtig toe.

‘Tak?’

Een mannenstem, laag en schor, als van een zwaar roker. ‘Igor Baikal?’

‘Tak.’

‘Ik ben de vriend van Vladimir Sevtsjenko,’ zei Malko. ‘Ik wil een afspraak met u maken.’

Igor Baikal was op de hoogte en aarzelde geen moment. ‘Over een uur komt een auto u voor het hotel ophalen. Kom alleen.’

Hij had al opgehangen.

‘Zei hij waarheen?’ vroeg Tatiana.

‘Nee.’

‘Dat is vervelend. Je kunt niet onbeschermd gaan. Ik zal meteen iets regelen.’

Het was al vijf uur in de middag. Tatiana ging de kamer uit en Malko ging naar beneden om koffie te drinken. Kende de man die hij zou ontmoeten de top van het complot? Wilde hij praten? Zou hij een naam noemen, al was het er maar één? De kans bestond dat de politieke macht de komende weken in andere handen zou overgaan, dus het was in zijn eigen belang om aan de toekomst te denken…

Al die vragen spookten door zijn hoofd toen Malko de lift naar beneden nam. Opnieuw speelde hij met vuur. Precies om zes uur stopte er een beige Opel voor de ingang van het Premier Palace. De chauffeur liet het raam zakken en vroeg: Malko?’

‘Da.’

‘Stap in.’

Malko nam voorin plaats en de chauffeur vertrok meteen. Vanuit zijn ooghoek zag Malko achter hen een auto van de stoep wegrijden. Tatiana waakte over hem. Ze reden de Tarass-Sevtsjenko af en sloegen links af de Khrestjatik op, die tweehonderd meter verderop werd versperd door de volgelingen van Joesjtsjenko.

Plotseling remde de chauffeur van de auto af, gaf een ruk aan zijn stuur naar rechts en reed de stoep op! Schuin stak hij hem over naar een gewelfde opening waarboven een reclamebord voor een casino hing. Ze hadden dit stukje ook kunnen lopen, zei Malko tegen zichzelf. Zonder zich om de voetgangers te bekommeren, reed de auto vol gas onder het gewelf door en stopte. De hele doorgang was nu versperd. Toen draaide de chauffeur zich naar Malko om en zei: ‘Uitstappen.’

Verbaasd gehoorzaamde Malko.

Aan de andere kant van het gewelf bevond zich een kleine binnenplaats waar een zwarte Mercedes 600 stond te wachten. Er sprong een chauffeur uit, die het achterportier voor Malko opende. De andere auto versperde nog steeds de doorgang. Malko begreep de truc: aan de andere kant van de binnenplaats liep een weg evenwijdig aan de Khrestjatik, waarover ze uit het centrum weg konden komen. Hij tikte op het gepantserde raam. Een droge klik maakte duidelijk dat de vier portieren op slot waren gegaan.

Malko keek om: geen Tatiana.

De chauffeur had de scheidingsruit omhoog gedaan Malko pakte snel zijn telefoon en belde Donald Redstone. Geen verbinding. Na vier keer begreep hij het: de chauffeur had een magnetisch veld geactiveerd waardoor hij niet kon bellen. Niemand wist waar hij heen ging en hij kon niemand bereiken. Of Igor Baikal was een uiterst voorzichtig man, of hij had nare bedoelingen.

De Mercedes 600 was de Pivdennybrug overgestoken, de meest zuidelijke brug over de Dnjepr. Op Mykoly-Bazhana Prospekt sloeg de chauffeur rechts af een somber industriegebied in, waar hij een kaarsrechte, verlaten weg naar het zuiden volgde. Malko zag een bordje: SADOVA BOULEVAR. Ze lieten het industriegebied achter zich en passeerden enkele datsja’s die verspreid in een nogal armoedig landschap lagen met hier en daar enkele braakliggende terreinen. Niets straalde luxe uit. Winkels waren er nergens te bekennen. Hij begreep dat ze toch ergens in Osogorki moesten zijn, waar alle oligarchen van Kiev een datsja hadden. Het was niets vergeleken met de luxe rondom Moskou. De huizen waren lelijk, vaak niet afgemaakt Hij keek om: niemand volgde hen. Tatiana was definitief afgeschud. De auto minderde vaart en ze passeerden een hoge muur die was gemaakt van betonplaten met camera’s erbovenop. Toen stopte de Mercedes voor een blauw, ijzeren hek, met aan beide kanten camera’s. De chauffeur toeterde twee keer kort en het hek schoof open.

Malko zag een plein waarop verscheidene auto’s stonden geparkeerd. Eromheen stonden enkele weinig aantrekkelijke gebouwen. Het had meer weg van een concentratiekamp dan van het paleis van Versailles. Iemand deed zijn portier open en hij stapte uit de Mercedes, waarna hij meteen oog in oog kwam te staan met twee kaalgeschoren krachtpatsers in het zwart.

Een van hen kwam met een kille glimlach naar hem toe. Pajolsk.’

Snel fouilleerde hij Malko en vond meteen de Glock, die hij zonder commentaar in beslag nam. Daarna volgde Malko de twee mannen naar een rond gebouw. Hij werd binnengelaten in een kleine, verlaten salon die was ingericht met namaak-Lodewijk-XV-meubilair vol met verguldsels. Op de vloer lagen Kaukasische tapijten. Een grote kroonluchter, waarvan verscheidene lampen waren doorgebrand, verspreidde een vaag licht. Het was er doodstil. Plotseling ging een deur open en kwam er een soort beer binnen. Een man in een badjas, bijna twee meter groot, met gitzwarte ogen en dicht behaarde handen en enkels kwam op Malko af en omhelsde hem. Zo stevig, dat hij bijna stikte.

‘Dobredin. Heerlijk om een vriend van Volodia te ontmoeten. Hoe gaat het met hem?’

De twee mannen die Malko hadden opgewacht, gingen de kamer uit nadat ze de Glock met het patroonmagazijn ernaast op een commode hadden gelegd.

Enkele minuten lang spraken ze woorden van lof over de Oekraïense maffia. Toen nam zijn gastheer hem mee naar een andere ruimte, die leek op een oosterse salon. Overal stonden divans en lagen kussens en er stonden enkele tafeltjes van gedreven koper. De verlichting was heel zacht en achterin stond een enorme jacuzzi waarin twee vrouwen zaten van wie alleen het blonde haar te zien was.

Ze bleven staan bij een tafel vol met allerlei flessen drank: Defender, Stolychnaja en Taittinger Comtes de Champagne, waarvan een paar flessen koel werden gehouden in een enorme emmer vol met ijs. Igor Baikal pakte een van de flessen Taittinger, ontkurkte hem met zijn tanden en riep naar de jacuzzi. ‘Ioulia! Alyona!’

De twee meisjes stapten uit de jacuzzi. Ze droegen bikini’s en wikkelden een handdoek om hun middel, voordat ze naar hen toe kwamen. Ze hadden beiden dezelfde blauwe ogen, hetzelfde sensuele, maar uitdrukkingsloze gezicht en hetzelfde volmaakte lichaam. Igor Baikal fronste zijn voorhoofd en wees naar het bovendeel van hun bikini’s. ‘Trek uit.’

Ze gehoorzaamden meteen. Igor Baikal pakte een van de borsten beet van het meisje dat het dichtst bij hem stond. ‘Ze zijn masseuses,’ legde hij uit. ‘Ze zullen jou ook masseren, als je dat wilt.’

Ze wierpen Malko een veelbelovende blik toe. Toen hieven ze hun flûtes met champagne en toostten. Eerst op hun vriendschap, toen op Vladimir Sevtsjenko, daarna op Oekraïne en ten slotte op Oostenrijk. De tweede fles Taittinger was al bijna leeg toen Igor Baikal zijn glas neerzette en zei: ‘Ik laat een vriend van Volodia niet in de kou staan. Trek een badjas aan, zoals ik, dan voel je je meer op je gemak. Alyona helpt je wel even.’

Alyona, het meisje met de grootste borsten, zónder siliconen, bracht hem naar een kleedkamer met houten wanden. Ze stond erop hem zelf uit te kleden, waarbij ze hem telkens kort streelde waar ze kon. Toen hij een badjas met de initialen van Igor Baikal aan had getrokken, ging ze voor hem staan en bood hem zwijgend een toegift aan. Toen hij niet reageerde, liepen ze terug de salon in.

Igor Baikal lag half onderuit op de bank en schepte met een toastje kaviaar uit een blikje, terwijl hij intussen de billen van Ioulia streelde. Hij had zijn badjas uitgetrokken en droeg nu slechts een zijden, geel-blauw gestreepte onderbroek. Zijn bovenlichaam was naakt en hij zag eruit als een gorilla: een en al haar. Hij hief zijn glas weer. ‘Na zdarovié.’

Voorzichtig gaf Alyona Malko een toastje met kaviaar, waarbij ze zacht met een warme borst langs hem streek. Met volle mond zei Igor Baikal: ‘Mijn kaviaar komt uit Iran. Die uit Rusland smaakt naar modder.’

‘Hij is inderdaad veel beter dan de kaviaar die ik in Kiev kreeg,’ gaf Malko toe.

Enkele minuten lang genoten ze van de kaviaar, zo nu en dan afgewisseld door een slok Stolychnaja of Taittinger. Toen ze dacht dat niemand naar haar keek, liet Ioulia een hand in de zijden slip glijden, wat werd begroet door een genoegzaam grommen van haar meester. Alyona, die aan Malko’s voeten zat, beperkte zich er voorlopig toe hem hapjes te voeren. Dit leek in niets op een serieus gesprek en het kostte Malko grote moeite om zich te vermannen. Maar uiteindelijk lukte het hem te zeggen: ‘Volodia zei dat u me misschien zou willen helpen.’

‘Ja, met genoegen, als ik dat kan,’ beaamde de Oekraïner, terwijl zijn slip onder de hemelse vingers van Ioulia steeds verder opbolde.

Dobre,’ zei Malko, ‘ik weet dat u onlangs onderdak hebt geboden aan een Pool, Stephan Oswacim. Ik zou willen weten waarom.’

Igor Baikal liet niets blijken. Hij at kalm zijn kaviaar op en zei: ‘Omdat een oude vriend me daarom had gevraagd.’ Malko’s hartslag schoot omhoog. Hij had nooit gedacht dat het zo eenvoudig zou zijn. Aangemoedigd ging hij verder: ‘Kunt u me zeggen wie die vriend is?’

‘Natuurlijk. Oleg Budynok. Hij werkt nu op het presidentiële paleis en vroeger heeft hij me heel wat diensten bewezen.’ Malko wist niet wat hij hoorde. Met samengeknepen ogen keek Igor Baikal hem van onder zijn borstelige wenkbrauwen aan en hij leek de situatie heel amusant te vinden. Plotseling dacht Malko terug aan wat Vladimir Sevtsjenko had gezegd en begreep hij waarom Igor Baikal het hem zo snel had verteld.

Het was niet de bedoeling dat hij levend deze datsja uit zou komen.