Dood Joesjtsjenko!

17

Malko nam de rechterrijstrook en remde af toen hij het bord NATIONAAL MUSEUM VAN DE GROTE PATRIOTTISCHE OORLOGSGESCHIEDENIS zag. Het verkeer op de Drushby-Narodivboulevard in de richting van de Patonabrug was zo druk op deze avond voor kerst, dat hij bijna de afslag miste. Het I was al bijna donker en de mensen haastten zich naar hun armzalige flatjes aan de andere kant van de rivier. Naast hem zat Tatiana Mikhailova met de Pulemyot op haar knieën. Ze zei geen woord. Ze had erop gestaan met Malko mee te gaan.

‘Die schoft Budynok heeft vast iets bekokstoofd,’ had ze gezegd.

Malko kon haar moeilijk ongelijk geven. Tijdens zijn laatste razborka, jaren geleden, midden in het bos van Tjernobyl, had Malko er bijna het leven bij ingeschoten.

Toen hij een helling was afgedaald, kwam hij op een weg uit die door het Pecherskpark kronkelde, dat aan de Dnjepr lag. Vervolgens liep het omhoog naar het museum, dat gedeeltelijk in de openlucht lag. Malko zag boven aan de helling een auto met gedoofde koplampen voor de ingang geparkeerd staan. Het was een grote Mercedes 500. Malko remde af en meteen gaf de chauffeur van de andere auto een kort teken met zijn koplampen.

‘Dat is hem,’ zei Malko.

De omgeving was volkomen verlaten. Op dit late uur was het museum gesloten. Heel Kiev maakte zich op om kerst te vieren. Malko stopte ongeveer twintig meter bij de andere auto vandaan. Het was te donker om erin te kunnen kijken. Zijn telefoon ging en meteen herkende hij de grommende stem van het hoofd van het presidentiële bestuursapparaat. ‘Zit u in die auto?’ vroeg Budynok.

‘Ja.’

‘Bent u alleen?’

‘Nee. En u?’

‘Ik ben alleen. Kom naar me toe.’

‘Goed.’

Nadat hij de verbinding had verbroken, keek Malko Tatiana aan. ‘Ik ga naar hem toe. Geef je me dekking?’

Met een gespannen gezicht probeerde de jonge vrouw iets in de duisternis te zien. ‘Het is gevaarlijk,’ zei ze. ‘Hij zal waarschijnlijk proberen je te vermoorden.’

‘Die kans bestaat,’ gaf Malko toe.

‘Wacht.’

Ze laadde de Pulemyot door en keek hem aan. ‘Zeg tegen hem dat ik een Pulemyot heb en dat ik bij het minste onraad zijn auto doorzeef.’

Ze opende het portier en Stapte de duisternis in. Malko zag dat ze positie innam achter een muurtje, het wapen op de Mercedes 500 gericht.

Met een droge keel stapte Malko op zijn beurt uit de SLK, de Glock achter zijn broekriem, en liep naar de andere auto, biddend dat het geen val was.

Het was koud en er stond een vreselijk gure wind. Het geluid van zijn voetstappen galmde over het wegdek. Bij de Mercedes aangekomen, opende hij het rechterportier.

Er zat slechts één persoon in de auto, een man met grijs haar, een mollig gezicht en gekleed in een donker kostuum. Hij rookte een sigaret. Nieuwsgierig nam hij Malko op. ‘Bent u Malko Linge?’

‘Ja.’

‘Waarom wilde u me spreken?’

‘Ik wil weten waarom u uw vriend Igor Baikal hebt gevraagd mij te vermoorden. En wie u daarom heeft gevraagd. Omdat we elkaar niet kenden, konden we ook geen onenigheid hebben.’

‘En wat gebeurt er als ik weiger dat u te zeggen?’

‘Dan geef ik de bekentenis aan de media en Anatoly Girka kan hem met een rechtstreekse getuigenis bevestigen.’

‘Ik heb er geen donder mee te maken,’ gromde de Oekraïner. ‘Niemand zal hem geloven.’

‘Misschien,’ antwoordde Malko, ‘maar degenen die opdracht hebben gegeven tot mijn liquidatie, zouden bang kunnen worden en u hetzelfde lot als Igor Baikal kunnen laten ondergaan.’

‘U vergeet wie ik ben,’ beet Oleg Budynok Malko toe. ‘Ik word streng bewaakt, waardoor ik veilig ben voor dat soort dingen.’

Malko glimlachte hem kil toe. ‘Igor Baikal had ook lijfwachten. Wie garandeert u dat er onder uw mensen niemand is die verraad zal plegen? In elk geval zullen uw vrienden u in de steek laten zodra de zaak aan het licht komt, hoe machtig u ook bent. Inclusief president Koetsjma. En dan kan er een heleboel met u misgaan.’

Oleg Budynok nam zwijgend een trek van zijn sigaret. Malko merkte dat hij zich minder zeker van zichzelf begon te voelen. ‘Goed,’ zei hij, terwijl hij zijn hand op de deurkruk legde. ‘Het is uw eigen keus, maar ik denk dat u zichzelf daarmee geen goed doet.’

Hij duwde het portier open en had al een voet buiten staan, toen Oleg Budynok hem terugriep. ‘Wacht!’

‘Ja?’

‘Wanneer ik u cruciale informatie geef, laat u me dan met rust?’

Malko’s hartslag versnelde. Hij dwong zichzelf niet al te geïnteresseerd te reageren en vroeg op neutrale toon: ‘Wat voor informatie?’

‘Zult u mij beschermen?’ drong Oleg Budynok aan, en hij leek nu veel minder zelfverzekerd.

‘Dan moet het wel echt cruciale informatie zijn.’

‘Dat is het.’

‘Vooruit, vertel op.’

‘Als ik dat nu doe, hebt u wat u hebben wilt en hebt u mij niet meer nodig. Dan kunt me zo laten vallen.’

‘Dat doe ik niet. Maar u moet wel opschieten.’

In één adem zei Oleg Budynok: ‘Er komt een tweede poging om te voorkomen dat Viktor Joesjtsjenko president zal worden.’

Malko verborg zijn opgetogenheid. Dit vermoedde hij al enkele dagen. De bekentenis van Oleg Budynok bevestigde zijn hypothese. ‘Door wie georganiseerd?’ vroeg hij.

‘Enkele leden van de SBU, in opdracht van Vladimir Satsyuk.’

‘Weet u dat zeker?’

‘Ja.’

‘Waarom vertelt u me dat?’ vroeg Malko verbaasd. ‘Als Ianukovitsj wint, bent u veilig.’

Oleg Budynok leek te aarzelen. Toen bekende hij na een lange stilte: ‘Het heeft niets met Ianukovitsj te maken. Ik zal u een voorstel doen. Ik help u die aanslag te voorkomen, maar dan geeft u mij Anatoly Girka en zijn bekentenis.’

‘Als Ianukovitsj zou winnen,’ hield Malko vol, ‘zou u niets te vrezen hebben.’

Oleg Budynok keek hem met een gespannen gezicht aan. ‘Politiek interesseert me niet. Maar niemand mag ooit te weten komen wat ik Igor Baikal heb aangedaan. Hij heeft twee broers. Wanneer die horen dat ik het ben geweest, zullen ze me vermoorden, waar ik ook ben.’

‘Goed,’ zei Malko, ‘op voorwaarde dat u me helpt die aanslag te voorkomen.’

‘Karacho,’ beaamde de Oekraïner. U moet contact opnemen met een zekere Alexei Danilovitsj. Dat is een schuilnaam, maar hij is een belangrijk lid van de SBU. Hij weet alles over de operatie tegen Viktor Joesjtsjenko. Hij kan u helpen een aanslag te verijdelen.’

‘En waarom zou hij me helpen?’

‘Hij is het niet met de plannen eens, maar hij had niemand bij wie hij terechtkon. Bovendien is hij me iets verschuldigd.’

‘Mooi zo,’ besloot Malko. ‘Ik wacht tot ik iets van Alexei Danilovitsj hoor. Als alles goed gaat, zal niemand ooit te horen krijgen dat u uw vriend Igor Baikal hebt laten vermoorden.’

Oleg Budynok keek hem scheef aan. ‘Wanneer Joesjtsjenko wordt gekozen, zegt u dan tegen uw vrienden dat ik u heb geholpen?’

Oleg Budynok hield al rekening met de toekomst. Malko antwoordde niet. Hij opende het portier en liep ontspannen terug naar zijn auto. Dit was een echte razborka geweest, een waarmee vrede werd gesloten.

Tatiana Mikhailova kwam tevoorschijn, volkomen verkleumd, ondanks haar bontmantel. Ze gooide de Pulemyot op de achterbank. ‘Is alles goed gegaan?’ vroeg ze.

‘Voorlopig wel,’ antwoordde Malko voorzichtig.

Tatiana Mikhailova en Irina Murray keken elkaar stilzwijgend aan. Omdat Malko de Russin niet alleen wilde laten, had hij besloten met beide vrouwen te gaan eten en daarvoor had hij een Marokkaans restaurant uitgekozen, het Marocano, wat heel bijzonder was in Oekraïne. De twee vrouwen zaten naast elkaar op een bankje en deden hun best elkaar beter te leren kennen. Tatiana droeg een japon van soepel, beige leer, die haar als een tweede huid omspande, en ze had voor een donkere make-up gekozen, die haar blauwe ogen goed deed uitkomen. Irina zag er, zoals gewoonlijk, uiterst sexy uit, met lieslaarzen, een strakke trui die om haar prachtige borsten spande en een oranje minirok, die uitnodigde om er eens onder te kijken.

Na zijn gesprek met Oleg Budynok was Malko in een bijna euforische stemming, maar hij was nu toe aan een beetje ontspanning.

‘Zullen we na het eten naar de fitnessclub gaan?’ stelde Tatiana plotseling voor. ‘Ik heb het zo-even zo koud gehad…’

‘Waarom niet?’ zei Irina. ‘Ik hou wel van een jacuzzi.’

Ze was duidelijk niet van plan Malko alleen met Tatiana te laten. Het was een beetje een vreemd voorstel, zo na het eten, maar Malko legde zich erbij neer.

Een uur later liepen ze gedrieën in badjas de fitnessclub binnen, die er op de avond voor kerst verlaten bij lag. Malko zette de jacuzzi aan en liet zich verwennen door de heerlijk warme, ontspannende waterstralen. Naast hem trok Irina het bovendeel van haar bikini uit en haar borsten leken op het water te drijven. Tatiana keek gefascineerd toe. Wat heb je een mooie borsten,’ verzuchtte ze.

Ze trok eveneens haar bovendeel uit en Malko kon ook haar borsten bewonderen: puntig en stevig, maar veel minder groot dan die van Irina. Met achteroverhangend hoofd pakte de Oekraïense Malko’s hand en legde die bovenaan op haar gespreide dijen, verborgen onder de borrelende waterstralen. Tatiana had haar ogen gesloten en dreef bijna horizontaal op het water. Ze leek niets te zien. Maar plotseling voelde Malko een voet onder zijn zwembroek glijden.

Beide vrouwen deden alsof ze niet wisten wat de ander deed. Malko glimlachte minzaam, het wond hem op, maar de aanwezigheid van Irina hield hem ook tegen. Tatiana begreep dat het niet lukte en plotseling trok ze haar voet terug.

Ze stond op, deed haar bovenstuk aan en zei: ‘Ik ga naar de Sauna.’

Irina Murray keek haar na en zei zacht: ‘Ik geloof dat ze wilde dat je haar zou neuken. Alleen maar om mij dwars te zitten. Ga je met haar mee naar de sauna?’

‘Nee, ik verlang naar jou, en dat is niet om Tatiana dwars te zitten.’

Ze liepen naar de lift, weer keurig in hun badjassen. In de cabine trok Irina Malko’s badjas opzij en begon hem te strelen. Toen knielde ze neer en nam hem in haar mond. Zo stond ze nog toen de lift op de vierde verdieping stopte. Irina had het te laat in de gaten en toen de deuren openschoven, stond er een bejaard echtpaar te wachten. De vrouw wendde met een geschokt ‘oei’ haar ogen af. Kalm kwam Irina overeind, glimlachte hen toe en verliet de liftcabine, hun een beleefd ‘goedenavond’ toewensend.

Alexander Peremogy leefde zich meer en meer in zijn doelwit in. Hij wist nu op welke verdieping hij logeerde en hij kende zijn gezicht. Eerst had hij hem vanuit de bar van het Marocano geobserveerd en toen had hij het trio weer aangetroffen in het Premier Palace, nadat hij vóór hen uit het restaurant was vertrokken. Langzaam maar zeker nam zijn plan vorm aan, met verscheidene variaties. Maar om de een of andere reden had Nikolai Zabotine hem opgedragen niet vóór overmorgen toe te slaan, de zesentwintigste. De Rus had hem een klein wonder gegeven, dat was gemaakt in het laboratorium in Moskou. Alexander Peremogy had het al op een zwerfhond uitgeprobeerd. Het resultaat was uiterst bevredigend geweest. Het slachtoffer verloor binnen enkele tellen het bewustzijn en binnen tien minuten stopte zijn hart met kloppen. Zonder uiterlijke verwondingen.

Ideaal.

Het was 25 december, Malko werd wakker en keek naar de grauwe, bedekte lucht. Het sneeuwde nog niet. Hij had slecht geslapen. Het gemak waarmee Oleg Budynok, een van de machtigste mannen van Oekraïne, overstag was gegaan, zat hem niet lekker. De angst te worden ontmaskerd, verklaarde niet alles. Malko liep naar de eetzaal op de achtste verdieping en ging bij Tatiana Mikhailova zitten, die zich al zat vol te stoppen met vleeswaren, kaas en eieren. Hoe kon ze zo slank blijven, als ze zoveel at?

‘Wat vind jij van de razborka?’ vroeg hij.

‘We hadden hem moeten neerleggen,’ zei ze met volle mond. Ze hield nog steeds vast aan de oude, vertrouwde methoden van haar baas.

‘Dood heb ik niets aan hem,’ zei Malko. ‘Ik ga kijken of hij zich aan zijn belofte houdt. Anatoly Girka zit nog veilig op de ambassade en wanneer we willen, kunnen we elk moment een schandaal ontketenen. Maar als Joesjtsjenko morgen wordt gekozen, is het allemaal niet meer nodig.’

‘Tenzij ze hem erná vermoorden,’ merkte Tatiana op. ‘Ik ken die siloviki. Ze zijn koppig en geduldig. Nitsjevo. We zullen wel zien.’

De telefoon van Malko ging net toen hij naar beneden ging. ‘Herkent u mijn stem?’ vroeg Oleg Budynok.

‘Ja.’

‘Dobre. Loop vanavond om zes uur voor Hotel Dniepro langs, op het Europaplein. Dan zult u Alexei Danilovitsj ontmoeten.’