Дрэва энталіпт

Омава жыццё

Ужо не памятаю, як я першы раз пачула пра закон Ома. Ды не пра таго Ома, пра якога вы падумалі. Таго, пра якога вы падумалі, хутчэй за ўсё ўвогуле не было. Альбо было, але не так, як вы сабе ўяўляеце.

Даўным-даўно дзесьці ў нетрах Еўропы жыў-быў Ом. Быў ён добры і ціхмяны спадар, таму ўсе суседзі называлі яго дзядзечкам, а шматпакаёвую кватэру, дзе ён жыў, адпаведна «хацінай дзядзькі Ома». Як мы ўжо адзначылі, Ом быў надзвычайнай дабрыні чалавек, але часам несвядомыя суседзі даймалі яго такой дражнілкай:

Паколькі Ом ніколі кіпенем не мыўся (тут трэба адзначыць, што ён увогуле рэдка займаўся гігіенай: у сярэднявеччы тое быў маветон), дзядзька вясёла ўсміхаўся ў вусы і пачынаў бегаць за суседзямі з паленам — простыя сярэднявечныя норавы. Суседзі паказвалі Ому язык і збягалі, бо няма прыёму супраць Ома і фізічна супраціўляцца яму сэнсу няма. З тых часоў фізічную адзінку супраціўлення клічуць «омам», хаця ад пачатку яна неяк інакш называлася.

Жонка Ома кахала і казала ўсім: «Мой Ом — мая крэпасць», пры гэтым заўважаючы, што ў яе-та муж быў першы — і заўжды Омам.

Вось такі быў гэты Ом штукар, і законаў ён не прыдумляў. А тое, што некаторыя кажуць, што Ом — гэта нямецкі фізік ХІХ стагоддзя, дык тое няпраўда для школьнікаў і студэнтаў.