Дрэва энталіпт

Жэншчына зь вядром на галаве,

Вы каво удумалі пугаць ім?

Мы віць вам за эпатаж ня плацім,

Жэншчына зь вядром на галаве.

Вам ано ідзёт, я і ня спору,

Галаўной убор страйніт вас так!

Нет, ня каждаму прыдзёцца ўпору

Этат моды вычурный пусьцяк!

Мне нялоўка і аднаўрэменна больна,

Што ў вядрэ вы, а другіе без,

Што прычоскі локаны нявольна

Прыдавіл вядра пусцяшный вес.

Ваш партрэт ў сьціхах увекавечу,

Прама ў строчках эціх сахраню.

Прадзь валос, вядро і эту ўстрэчу,

І сьлязу пячальна ураню.

Я, как братка Дунін-Марцінкевіч,

Тарашкевіч ваш мне не указ.

Ўместа правілаў забытай мовы

Мне майго народа вескі глас.

Напішу, ў аўтобусе как слышу,

Как па ціліфону гавару.

Пусць грамаціка таўпы мне пішчай —

Я затое словам не саўру.

Так крычаць у магазіне цёткі,

Вечарам ругаюцца дзядзькі,

Шчэ с утра паддаўшы добра водкі

І надзеўшы гразныя парткі.

Гаварат: «Вакс популі — вакс дэі»!

Па сакрэту пракрычу я вам:

З боку на бак круцяцца, шалея,

Багдановіч, Пушкін, Мандэльштам!

Місьцер Макл-кадл-дадл

П’ець ў гасьціннай чай «Ахмад»

І кладзець у чашку сахар

Трыццаць восем раз падрад.

— Місьцер Маклкадлдадл,

Ў галаве у вас — салата!

Вы ня бачыце, нібыта,

Ў вашым кубачку — ГАРБАТА!

— Гдзе гарбата?! Там гарбата?!

Што гарбата?! — стогнець сэр, —

Я сьпіну трымаю прама,

Я ж англійскі афіцэр!

— Місьцер, мне за вас няёмка,

Вы — дурное кенгуру!

Шчас нальлю на плеш вам кавы,

Вушы цукарам натру!