Fred la malpura, la kapitano

ĈAPITRO 8 La taglibro de Jimmy la Ĝisorela

Mi ankoraŭ ne rakontis, kio estos la kaŭzo, ke mi komencis skribi taglibron. Ĉar tio estis ne mia ideo. Ĝi okazis tiel, ke antaŭ ol la ŝipo Honolulu-Star estus albordiĝinta, mi eĉ konjekton ne havis pri la skribo de la taglibro.

Mi prepariĝis elŝipiĝi, kaj mi estis ekscitita. Mi adiaŭis la maaton en la bilĝo. Mi diris al li emociiĝinte; tamen ni estis kune en la malbono:

— Mi bedaŭras, ke ni disiĝos, kaj nun ankoraŭ mi rompos vian vizaĝon, se vi ne pagos al mi la salajron de la hejtisto.

Li amike petis min ne fari tion.

— Tiam pagu ĝin al mi — mi diris. — Mi rajtas ricevi tion ĝis Singapuro. Mi perlaboris ĝin honeste.

— Kio estis vera.

— Komence li rezistis, sed fine li komprenis, se mi batos lin plu, tiam li malsaniĝos. Li pagis la tutan salajron al mi, poste ni reciproke manpremis.

— Mi ĝojis — mi diras — pro la renkontiĝo. Mi neniam forgesos vin.

— Nek mi — li diris, kaj mi kredis tion al li.

Mi ankoraŭ faris friponaĵon, sed li meritis tion. La Kapitano, Fred la Malpura estis tiu. kontraŭ kiu mi faris tion. Li estas terura homo.

Antaŭ ol albordiĝi, mi iris en la bilĝon.

— Kapitano! — mi diris al li frapetinte sur la lignokesto, en kiu li kaŝiĝis. — Mi adiaŭas vin.

— Iru en la inferon — li diris deflankiĝe.

— Sed anticipe ni ankoraŭ havas malgrandan, nearanĝitan, kavaliran aferon.

Mi turnis la lignokeston sur ties dorsoflankon kaj metis grandegan kofron sur ĝin. Nun la antaŭa parto estis sur la planko, kaj la “artistan enirejon” kovris la kofro, kiu pezis proksimume okdek kilogramojn.

— Insolentulo — li diras — , se vi faras tion al mi, mi mortigos vin.

Responde mi metis alian kofron sur ĝian supron. Ankoraŭ neniu aŭdis petegi Fred-on la Malpuran, nur mi nun:

— Jimmy — li diris. — Mi havas kvindek jarojn, kaj la unuan fojon en mia vivo mi devѡs aranĝi aferon ie.

— Tio estas bela de vi.

Kio okazis al li? Lia voĉo tremas pro la ekscitiĝo, kiel li diras:

— Se vi demetos la kofrojn, mi riĉigos vin. Ĉu mi devas surbordiĝi?

Ankoraŭ neniu aŭdis lin petegi lin tiel. Sed li ne kortuŝis min, ĉar li kondutis malbele, ke li tute prirabis min, kion neniu toleras volonte. (Tamen mi iom post iom alkutimiĝos al tio.)

Sed mi jam apenaŭ aŭdis lian voĉon, ĉar dum ni konversaciis, mi metis eĉ pli multe da kofroj, lignokestoj, valizoj super lin, kaj nur demalproksime sonis malforta, tomba voĉo:

— Jimmy, pripensu filo mia.

— Bone! Pripensinte tion, mi revenos kaj demetos la ŝarĝon de sur vi, sed tio tute ne certas.

Kial vane esperigadi la kompatindan maljunulon? Nun li povas kaŭri en la kofro ĝis la pakaĵportistoj venos, ĉar ili eklaboros matene. Kaj ili ne el la mezo de la deponejo komencos elporti la amasigitajn lignokestojn, tiel la kapitano povos liberiĝi nur morgaŭ posttagmeze, kion li meritas.

Ĉar li estas senkora hundo. Eble li eĉ mortigus min en mia situacio, se li estus mi, kaj mi estus li, aŭ mi lin, kiel min mem mortigus en mia situacio li. Tamen la atentema leganto komprenas ĝinn, li nur devas pensadi pri tio.

Ankaŭ mi meditis pri tio, dum estis en la boato, kaj la funebranta parencaro sidis ĉirkaŭ mi, antaŭe la hidalgo, kiu jam ne estis kalva, ĉar li surmetis la nigran, longan ĉapelon.

Nun kio okazos, se tiu sinjoro Egmont ekvidos, ke ne la reĝo venas, sed mi? Li konas la reĝon persone, do mia konduto ne erarigos lin.

Mi estis iomete ekscitita. Ĉar nun estos suspektinde, kie retadas la reĝo, kaj mi ne povos doni kalkulon pri sinjoro Gould, pri kiu diras la reĝo, ke li estas regento laŭ la volo de la sorto. Oni serĉos ankaŭ lin, kaj okazos granda skandalo, kiam mi raportos, ke li mortis. Ni ĵetis lin dufoje en la maron. Li do mortis absolute. Fred la Malpura ĵetis lin la duan fojon. Mi neniam forgesos tiun nokton. La fantomo, simila al la kapitano kaj sinjoro Gould-Fernandez, tiu regento, post iam oni ĵetis lin en la akvon, li falis sur mian kolon desupre.

Brr!

Mi frostotremis.

— Via reĝa moŝto malvarmas — diris la fajroestingisto — , kvankam la ŝipo stagnas sur la vasta maro, kaj tie estos eĉ pli malvarme.

— Mi jam antaŭe malvarmas — mi respondas.

Kaj tio estis la vero.

Tiam ni jam atingis ĝin. Ĝi estis brila, granda ŝipo, sed malpli granda, ol Honolulu-Star, kaj jen tio estis skribita sur ĝia flanko:

A L M I R A

Trumpeto sonis, kaj la maristoj formis spaliron sur la ferdeko, kaj de sube mi vidis, ke inter ili estas sinjoro Egmont antaŭe en pris-a militista jako, sur ĝi oraj dekoracioj, ĉeflanke kun glavo, kaj sur lia frunto tiriĝas cikatro pro malnova vundo.

Ni suprengrimpis sur la ŝnureskalo, kaj la funebra procesio, gvidate de mi, marŝis antaŭ spaliro de la maristoj.

Kaj ni alvenis tien, kie staris la ŝipkapitano kun sinjoro Egmont.

Mi sciis, ke nun okazos problemo.

Ekvidinte min, li tuj ekkriegos, kaj oni tuj katenos min. Oni tuj batos min katenitan.

Ni alvenis tien. Mi elpaŝis kuraĝe, ke nun mi estos sincera.

— Sinjoro — mi diras — , mi estos sincera. Mi ne estas kulpa.

Sed tiam okazis miraklo. Li diris tion kun ĝojplena vizaĝo.

— Reĝa moŝto! Mi estas feliĉa revidi vin post duonjaro.

Tiam li ĵetis sin al mia kolo kaj brakumis kaj kisis min.

Mi staris tie, kvazaŭ mi estus kape batita per gumbastono el la serena ĉielo. Li ja konas la reganton.

Kial li barkumas min kaj diras al mi, ke reĝa moŝto? Kio okazas ĉi tie?

— Ne vi estas la kulpa, reĝa moŝto — li diras, kvazaŭ li scius, kion mi komencis rakonti. Dum vi ŝipveturis, ni ŝanĝis la planon, ni diros, kial, kaj tiel ni vojaĝos rekte al Almira, por ke via reĝa moŝto inter viaj subuloj okupu la lokon de viaj prauloj sur la familia trono.

Li diris tiaĵon. Kaj la hidalgo denove estis tre kalva, ĉar li tenis sian ĉapelon enmane, kaj tiam jam li staris rektadorse apud ni.

— Venu via reĝa moŝto en vian kajuton, certe vi volas ripozi.

Mi iris en mian kajuton, ĉar vere mi certe volis ripozi. Tiam jam vertiĝis mia kapo, kvankam ĝi estis nur la unua idiotaĵo.

Mi ankoraŭ neniam loĝis en tiel bela kajuto. Kaj nek tiel bone. Ĉar mi satmanĝis, kiam maristo alportis bongustajn manĝaĵojn. Sufleojn kaj birdaĵojn, marmeladon kaj vinon. Kiam mi petis rumon, oni portis ankaŭ ĝin, kaj kiam mi vidis, ke oni portas ĉion, mi petis cigaredon kaj iom da kontanta mono.

Oni portis ankaŭ tion.

Tiam venis maristo kaj diris, ke sinjoro Egmont kaj generalo Pollino atendas min en la najbara kajuto por priaŭskulti ilin.

— Bone — mi diras — , ili trankvile paroladu tre laŭte, kaj mi subaŭskultos ilin de tie ĉi.

Sed ili ne tion volas, sed ili venus ĉi tien por priaŭskulto.

— Nek tio estas problemo — mi diras pro la favoro de la sorto, kaj ili envenis.

La ministro, simila al fajroestingisto, kaj sinjoro Egmont kun cikatro, farita fare de glavo.

— Reĝa moŝto — diras sinjoro Egmont. — Tial ni estas ĉi tie por fari raporton al vi.

— Nun — mi diras — , ni lasu la financajn aferojn, mi fidas vin.

La ministro, simila al fajroestingisto palpebrumis iomete pri tio. Sed Egmont diris nur tion:

— Nia referaĵo ne estas financa.

Tiam venis en mian kapon la konsilo de lia reĝa moŝto:

— Nun ĝi estas aktuala. Nur post kelkaj tagoj — mi diris kaj levis miajn okulvitrojn kun tenilo al miaj okuloj, kiu pendis sur vera nikela ĉeno en mia supra poŝo.

Tiam la ministro de fajroestingo rigardis sur min kun tiel granda estimo, ke lia buŝo larĝe malfermiĝis.

Sed ne sinjoro Egmont, kies organismo estis pli rezistema kontraŭ sinjoraj aferoj.

— Tamen mi petas vian reĝan moŝton, nun aŭskultu nin, ĉar ĝi gravas.

— Nu bone — mi diris. — Mi volas esti favorkora pro la volo de la sorto.

— Dum vi estis survoje, ni ricevis informon, ke Bob Warins, la filo de la Pirato, fuĝis el Batavio, kie la tribunalo dungis lin kiel bagnanon.

– Ĉu li estas tiu Bob Warins, kiu pretendas la tronon?

— Jes. Li estis malliberulo en la prizono de Batavio kaj fuĝis.

— Kvankam ĝi estas tre malfacila afero, ĉar gardistoj staras je dek paŝa distanco. Ĝi estas severe kontrolata loko.

— Via reĝa moŝto scias certe, ke la patro de Warins batalis kontraŭ Alvarez, kaj via patra moŝto venkis ilin.

— Jes, tio estas kutimo ĉe ni — mi diris.

— Lia filo, Bob Warins ĵuris antaŭ la juĝeldiro, se li liberiĝos, li mortigos la reganton de la insulo kaj la prezidenton Alvarez, vivantan en ekzilo.

— Oni ĵuras pri tiel multe da aferoj dum ĉeftraktado — mi diris degne.

— Bob Warins estas la plej lerta kaj plej danĝera krimulo de la insularo.

— Bagatelo — mi respondis moke. — Kio estas Charley la Lunmiena kompare lin?

Tiam li tusis.

— Tre multaj indiĝenoj protektas Warins-on, ĉar ili ŝatis la maljunan piraton, Warins revenos certe sur la insulon, eble li jam estas tie, kaj via reĝa moŝto tial devas veni hejmen, ke la popolo ne kredu vin malkuraĝa, kaj vi staru avane en la malfacilaj horoj.

– Ĉu vi pensas, sinjoro Egmont, frato de mia patrino, tiu Bob Warins volas mortigi min?

— Li certe provos tion.

— Nu, mi batos lin je la kapo — mi respondis, kaj la aŭdienco finiĝis.

Kio estos nun? Mi ne timas tiun friponon, sed tio estas vere granda problemo, ke la reĝo maltrafis la konekson en Singapuro al sia trono.

La ŝipo jam longe veturis sur la vasta maro. Mi promenas.

…Estis bela vespero. La ĉielo stelplena, la maro glata. Ties spegulo.

Milda venteto kaj agrablaĵo. Precipe tial, ĉar mi satmanĝis, kio apartenas al la naturaj belaĵoj ĉe mi.

Jam nek la bordo estis videbla. Nur la ĉielo kaj la maro. Ĉar proksimiĝis la pluva sezono, iom post iom nebuliĝis, kaj la ŝipo enveturis tion.

Ĝi estis tre bona motorŝipo, admirinde bela kaj rapida. Poste mi vidis, ke oficiro staras malantaŭ mi ĝentile kun telegramo.

– Ĉu vi staras ĉi tie pro mi? — mi demandas.

— Jes, via reĝa moŝto.

— Eble ni neglektu tion — mi diras dece al reĝo.

— Sed kun la permeso de via reĝa moŝto, mi estas la aloadjutatno ĉi tie.

— Eĉ tiam ne. Mi ŝatas mediti sola, temas pri tio.

Mi diras.

— Laŭ via ordono, sed mia respondeco…

— Nenia respondeco estas evidenta nun, kaj tuj foriru — mi diris kun reĝa kolero. Kaj li foriris.

Mi tuj fartis pli bone, kiam la aloadjutanto foriris. Li iris al iu juna maristo.

Certe li estas aloservisto. Kaj li sendis lin ien. Nun li certe sendas lin al sinjoro Edmunt.

Mi timis tion, mi do senprokraste foriris. Cetere fariĝis tiel granda nebulo, ke mi ne vidis eĉ ĝis mia nazpinto. Nun estas vere taŭge promeni sur la ferdeko.

Kvankam tiam la nokto memorigis min pri tiu terura, timiga nokto, kiam la sport-statura sinjoro Gould, kiu estas regento laŭ la nomo Fernandez, falas sur mian kolon, post kiam mi puŝis lin en la akvon, mortintan, baldaŭ Fred la Malpura ĵetis lin en la akvon, kiun mi rigardis de malproksime, kiel li ĵetas Fernandez-on, sinjoron Goould-on, kovritan per longa, blanka litotuko en la akvon kun plaŭdo… Ĝi estis terura nokto tie… Ankaŭ tiam ni veturis en same granda nebulo, kaj anticipe ĝin mi vidis tiun, kiu havis la eksteraĵon de la kapitano, la fantomonon. Kiu iradis en du formoj kaj…

Kaj mi denove vidis lin! Ĉi tie! Sur tiu ĉi loko. La kapitan-fantomon!

…La nebulo sidis sur mia vizaĝo, kiel varmakva ĉifono… ĉio gutis, kvankam ne pluvis, nur tre granda, vaporplena, varmega nebulo ŝvebis super la senlima oceano, kaj subite, kiam mi turniĝas ĉe iu kajuto, mi do puŝiĝas ĝuste al li.

Al la fantomo!

Vizaĝo al vizaĝo, la kapitano de la ŝipo Honolulu-Star staris antaŭ mi!

— Nu, kio okazis Jose? — li demandas trankvile kaj cigaredas.

Kaj mi rigidiĝis, kiel salkolono, kvazaŭ fulmo estus frapinta min. Ĉar li estas la fantomo. Ĉar kion serĉas ĉi tie la kaptiano de la ŝipo Honolulu-Star?

— Kion… vi faras? — mi demandas iom nervoze, ĉar mi estis iomete nervoza. La nebulo, la senvento antaŭ la humida musono kaŭzas nervoziĝon.

— Ankaŭ mi vojaĝas al Almira, Jose.

— Ne diru tion, ke Jose. Komisiite de reĝo, nun mi trompas lian sekvantaron. Oni kredas, ke mi estas reĝo.

– Ĉu vere?… Nu, mi ne volas ĝeni vin en tio. Sed diru! En la kajuto de sinjoro Gould estis malgranda komodo. Ĉu vi ne konjektas, kie ĝi estas?

Li nun ne havas alian problemon ol tio!

— Sinjoro kapitano! Mi ne ŝtelas meblojn — mi respondis dece al reĝo.

— Mi tute ne pensis pri tio. Sed eble vi vidis ĝin. Nu, estas egale.

— Bonan nokton, sinjoro kapitano.

— Bonan nokton, sinjoro reĝo — li respondis kaj premis mian manon ridetante — vi staras firme sur viaj plandoj. Ĉu vi deziras cigaredon?

— Dankon, sed mi havas reĝan aferon ĉi tie.

Li foriris kaj la krepusko tuj forglutis lin, kio kirliĝis. Reveninte, mi renkontiĝis kun sinjoro Egmont kaj kun lia adjutano.

— Reĝa moŝto… mi maltrankvilis, ke vi promenadas sola.

— Mi ne ŝatas fari tion alimaniere.

— Sed reganto devas atenti eĉ sur propra ŝipo, ĉar dungitaj atencantoj povas kaŝiĝi ĉie.

— Mi batos ilin forte je la kapo, nur tion bonvolu diri al mia reĝa moŝto, kial vojaĝas kun ni la kapitano de la ŝipo Honolulu-Star, laŭ mia scio.

— Mi ne scias pri tio — li respondis.

Nu, tio estas bela afero.

— Sed ne pli ol unu minuton, mi ĵus parolis kun li ĉi tie.

— Estas ekskludite! Sur la ŝipo veturas nur Via sekvantaro kaj la maristoj.

Kaj li rigardis sur min tiel, kvazaŭ mi ne estus sanmensa.

Mi diris nenion. Mi jam konis tiun historion tro bone, ol diskuri pri tio. La fantomo do, kiu havas la eksteraĵon de la kapitano, transŝipiĝis.

— Mi petas vin reĝa moŝto, bonvolu resti en via kajuto, aŭ iru akompanate de la adjutanto. Mi respondis: bone. Poste mi reiris en mian kajuton.

Sed poste, kiam jam estis malfrua nokto, mi singarde elŝteliĝis. La adjutanto ne estis en la prokismo. Tamen mi vidis lin je dek paŝa distanco. Li staris kubutante sur la balustrado. Ĉu li scias, ke temas pri tia reganto, kiu povas iri senbrue, ĉar malgraŭ tio, ke li estas nun tronheredanto, lia antaŭa vivo bezonis tion?…

Nek la pordo grincis, baldaŭ mi estis sufiĉe malproksime. Nur iuloke iradis kelkaj maristoj, apenaŭ videblaj en la nebulo, poste logtempa silento, kaj la akvogutoj plaŭdetis, kiel la multe da humido falis de sur la fero…

Tiuloke ne estis la fantomo, simila al la kapitano. Ĉu ia krimafero latentas en la fono, rilate la fantomon?

Ĉiuokaze mi batos lin je la kapo. Se li eltenos ĝin, li vere estas fantomo. Sed mi ne fidas tion. Mi nur ne sentus premon sur mia brusto, kvazaŭ la nebulo havus prezon, kvankam mi scias bone, ke la nebulo estas vakua spaco. Sed mia kapo akre doloras, kio estas la antaŭsigno de la proksimiĝanta musono.

Ankaŭ la mallaŭta murmuro de la akvo estas stranga… Miaj manoj estas tiel malsekaj, kvazaŭ mi ne estus viŝinta tiujn. Kaj malvarmaj. Kiam la termometro montras kvardek du cersiusgradojn en ombro. Malvarmas mia stomako… Tiu vapor-muro fariĝas ĉiam pli peza, kiel ni veturas en ĝin…

Nun la vetero estas tre malagrabla. Ĉi-tempe oni kutimas esti kverelemaj en la drinkejo. Ĝi estas tia vetero, kiam mi rapide elprenis mian tranĉilon, antaŭ ol fariĝi tronheredanto.

Mi devas elbutonumi la kolumon de mia ĉemiozo, sed eĉ tiel mi estas kovrita de sala, glueca humido, kaj mia gorĝo pulsas, kiel la granda montrilo de horloĝo…

Tie… La ekscintilo en la nebulo estas rebrilo de viziero de ĉapo! Nun mi elprenas mian poŝlampon, kiun mi havis, antaŭ ol mi estus kroninta.

Mi postrapidas lin, kaj veninte en lian proksimon, mi ekpremas la ŝaltilon de la poŝlampo. Fariĝas lumo en la nelbulo! Kaj mi vida.

Li estas tiu!

La kapitano! Li ridetas, mansvingas kaj rapidas…

Sed mi postkuras lin.

Haltu…

Sed li alvenas pli frue inter la kajutojn, kaj la nebulo forglutas lin. Sed mia aŭdas la grincadon. Pordo-grincado estis ie en la proksimo! Li eniris en iun kajuton. Sed mi ne vidis kien. Ĉar la nebulo…

Se necese, mi traserĉos ĉiun kajuton! Sed mi rigardos en la okulojn de la fantomo!

La fenestro de la unua kajuto estis malluma. Ĉu ĝi estis tiu? Mi ekpremas la klinkon kaj malfermas la pordon. Estas mallumo ankaŭ interne.

Ne nur mallumo, sed ĉio estas senmova, kaj mi sentas pikdoloron en mia maldekstra okulo pro la musono, krome kvazaŭ akra pinglo estus pikita en mian cerbon el la nebulo…

La mallumo kaj la silento estas tiel strangaj, ke mia lango sekiĝas, kaj kvazaŭ mia gorĝo sveliĝus.

Mi timis tie, mia koro fariĝis malvarma, kaj miaj genuoj fleksiĝis.

Ve, kio ĝi estas?

Mi ekpremas la butonon, ke la poŝlampo denove lumu.

Kaj mi pensas, ke mi freneziĝis!

Se mi havintus voĉon, tiam mi estus ŝrikinta. Sed mi ne povis. Mi frapfermis la pordon kaj kuris, sed tremante, kvazaŭ suferante pro malaria atako… mi kuris kaj tremis.

Ĉar la lumo de la poŝlampo montris la kajuton, kaj sur la tablo en malfermita ĉerko kuŝis sinjoro Gould pale, kun pajlokoloraj lipharoj, kun nigraj okulkavoj!

Fernandez… Kiu estas regento kaj dufoje ĵetita en la akvon ĝis nun (daŭrigota).