Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος

15. Το απαγορευμένο δάσος

Τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Ο Φιλτς πήγε τα δυο παιδιά στο γραφείο της καθηγήτριας ΜακΓκόναγκαλ, στον πρώτο όροφο, όπου κάθισαν και περίμεναν αμίλητοι. Η Ερμιόνη έτρεμε. Δικαιολογίες, άλλοθι κι απίθανα ψέματα στριφογύριζαν στο μυαλό του Χάρι, όλα το ίδιο παράλογα. Όσο και να προσπαθούσε, δεν έβρισκε κατάλληλη δικαιολογία για να ξεμπλέξουν. Τους είχαν πιάσει στα πράσα! Πώς είχαν φερθεί τόσο ανόητα, ξεχνώντας τον αόρατο μανδύα στην κορυφή του πυργίσκου; Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ δε θα δεχόταν καμία εξήγηση, για το πώς είχαν βρεθεί να τριγυρίζουν στους διαδρόμους μέσα στη νύχτα. Κι όταν σ' αυτή την παράβαση θα πρόσθεταν τον Νόρμπερτ, τον αόρατο μανδύα και την παρουσία τους στον πυργίσκο, κάτι που ήταν ολότελα απαγορευμένο εκτός από τις ώρες των μαθημάτων αστρονομίας, τότε η αποβολή τους από το «Χόγκουαρτς» ήταν σίγουρη!

Αν και ο Χάρι θεωρούσε πως τα πράγματα δε θα μπορούσε να είναι χειρότερα, παρ' όλ' αυτά έκανε λάθος. Γιατί όταν η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ έκανε επιτέλους την εμφάνιση της, είχε μαζί της τον Νέβιλ.

«Χάρι!» φώναξε εκείνος αμέσως μόλις τον είδε. «Έψαχνα να σε δω, για να σε ειδοποιήσω! Άκουσα τον Μαλφόι να λέει πως θα σε κάνει τσακωτό, όταν θα έχεις μαζί σου ένα δρ...»

Ο Χάρι έκανε μια αρνητική κίνηση με το κεφάλι, ελπίζοντας να τον σταματήσει, αλλά η καθηγήτρια το πρόσεξε. Έμοιαζε έτοιμη να βγάλει φλόγες από τα ρουθούνια της, όπως ο Νόρμπερτ, καθώς στεκόταν όρθια πάνω κι από τους τρεις τους.

«Δεν το περίμενα αυτό από κανένα σας!» τους φώναξε. «Ο Φιλτς λέει πως ήσαστε επάνω στην κορυφή του πύργου κι είναι περασμένα μεσάνυχτα. Εξηγήστε μου το γιατί!»

Για την Ερμιόνη σίγουρα θα ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που δεν μπορούσε ν' απαντήσει μια ερώτηση δασκάλου. Με το κεφάλι σκυμμένο, κοιτούσε τις παντόφλες της, ακίνητη σαν άγαλμα.

«Νομίζω όμως πως έχω καταλάβει τι συμβαίνει», συνέχισε η καθηγήτρια. «Δε χρειάζεται δα και ιδιαίτερη εξυπνάδα... Είπατε στον Ντράκο Μαλφόι μια ψεύτικη ιστορία για κάποιο δράκο, για να τον βγάλετε από το κρεβάτι του και να τιμωρηθεί, όταν θα τον έπιαναν. Κι αυτό έγινε, γιατί εγώ η ίδια τον έπιασα. Το βρίσκετε, όμως, αστείο που ο Νέβιλ Λονγκμπότομ άκουσε την ίδια ιστορία και την πίστεψε;»

Ο Χάρι κοίταξε με νόημα τον Νέβιλ. Ήθελε να του δώσει να καταλάβει, χωρίς λόγια, πως όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια, γιατί ο Νέβιλ έδειχνε απορημένος και πληγωμένος. Ο καημένος ο Νέβιλ, που όλο έκανε γκάφες... Ο Χάρι καταλάβαινε πόσο πρέπει να του είχε στοιχίσει, να τους ψάχνει μέσα στο σκοτάδι για να τους ειδοποιήσει...

«Είμαι πραγματικά αηδιασμένη!» συνέχισε η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ. «Τέσσερις μαθητές έξω από τα κρεβάτια τους και μάλιστα την ίδια νύχτα! Ποτέ άλλοτε δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο! Εσύ, Ερμιόνη Γκρέιντζερ, περίμενα πως θα είχες περισσότερο μυαλό. Κι όσο για σένα, Χάρι Πότερ, νόμιζα πως αληθινά ενδιαφέρεσαι για το Γκρίφιντορ. Κι οι τρεις σας, λοιπόν, θα τιμωρηθείτε με περιορισμό! Ναι, κι εσύ, Νέβιλ Λονγκμπότομ, γιατί τίποτα δε σου δίνει το δικαίωμα να γυρίζεις νυχτιάτικα μέσα στο σχολείο, ιδίως τέτοιες εποχές, που είναι πολύ επικίνδυνες... Περιορισμός, λοιπόν! Και πενήντα Βαθμοί από το Γκρίφιντορ!»

«Πενήντα;» φώναξε ο Χάρι. Αυτό σήμαινε ότι θα έχαναν την πρώτη θέση, τη θέση που είχε ο ίδιος κερδίσει για λογαριασμό του Γκρίφιντορ στο ματς του κουίντιτς.

«Πενήντα βαθμοί για τον καθένα σας!» συμπλήρωσε η καθηγήτρια, αναπνέοντας βαριά από τη μακριά μύτη της.

«Κυρία καθηγήτρια... σας παρακαλώ...»

«Μα δεν μπορείτε...»

«Πότερ, δε θα μου πεις εσύ τι μπορώ και τι δεν μπορώ!» τον έκοψε η ΜακΓκόναγκαλ. «Και τώρα όλοι πίσω στα κρεβάτια σας! Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα τόση ντροπή για μαθητές του Γκρίφιντορ!»

Εκατόν πενήντα Βαθμοί χαμένοι!... Τώρα το Γκρίφιντορ θα βρισκόταν στην τελευταία θέση της Βαθμολογίας. Μέσα σε μια μονάχα νύχτα, είχαν καταστρέψει κάθε ελπίδα διάκρισης του κοιτώνα τους αυτόν το χρόνο.

Ο Χάρι ένιωθε απελπισμένος. Πώς θα μπορούσε να διορθώσει μια τόσο μεγάλη ζημιά;

Την υπόλοιπη νύχτα ο Χάρι δεν κοιμήθηκε καθόλου. Άκουγε τον ΝέΒιλ να κλαίει με λυγμούς στο δικό του κρεβάτι κι η απελπισία του μεγάλωνε, γιατί δεν έβρισκε τίποτα να του πει για να τον παρηγορήσει. Ήξερε πως ο Νέβιλ, όπως κι ο ίδιος άλλωστε, έτρεμε το ξημέρωμα της άλλης μέρας, όταν τα υπόλοιπα παιδιά του Γκρίφιντορ θα μάθαιναν τι είχε συμβεί! Κι η άλλη μέρα ήρθε. Τα παιδιά του Γκρίφιντορ που κοίταζαν τον πίνακα όπου ήταν γραμμένοι οι βαθμοί του κάθε κοιτώνα, νόμιζαν αρχικά πως είχε γίνει κάποιο λάθος. Πώς ήταν δυνατόν μέσα σε μια νύχτα να έχουν εκατόν πενήντα βαθμούς λιγότερους απ' ό,τι την προηγουμένη. Σύντομα, όμως, η άσχημη είδηση άρχισε να διαδίδεται: ο Χάρι Πότερ, ο διασημος Χάρι Πότερ, ο ήρωας των δύο ματς κουίντιτς, ήταν υπεύθυνος γι' αυτό! Ο Χάρι Πότερ κι άλλοι δυο χαζοί πρωτοετείς...

Μέσα σε μερικές ώρες ο Χάρι Πότερ έγινε ο πιο μισητός μαθητής του «Χόγκουαρτς», από κει που ήταν ο πιο δημοφιλής. Ακόμη και τα παιδιά του Ρά6ενκλοου και του Χάφλπαφλ στράφηκαν εναντίον του, γιατί κι εκείνοι επιθυμούσαν όσο τίποτε άλλο να δουν το Σλίθεριν να χάνει την πρωτιά. Όπου και αν πήγαινε ο Χάρι, οι συμμαθητές του τον έδειχναν με το δάχτυλο, χωρίς μάλιστα να μπαίνουν στον κόπο να χαμηλώσουν τις φωνές τους ενώ μιλούσαν προσβλητικά γι' αυτόν. Τα παιδιά του Σλίθεριν, πάλι, χειροκροτούσαν κοροϊδευτικά όταν τον έβλεπαν και του φώναζαν: «Σ' ευχαριστούμε, Πότερ! Κάποτε θα σ' το ανταποδώσουμε...»

Μόνον ο Ρον συνέχιζε να τον υποστηρίζει.

«Θα το ξεχάσουν σε μερικές εβδομάδες», παρηγορούσε τον Χάρι. «Ο Φρεντ κι ο Τζορτζ έχουν χάσει πολλούς βαθμούς τα χρόνια που είναι στο Γκρίφιντορ, αλλά όλοι τους συμπαθούν...»

«Ποτέ όμως δεν έχασαν εκατόν πενήντα Βαθμούς σε μια φορά, έτσι;» ρώτησε ο Χάρι.

«Όχι βέβαια...» παραδέχθηκε ο Ρον.

Ήταν αργά πια για να διορθώσει τη ζημιά, αλλά ο Χάρι ορκίστηκε στον εαυτό του να μην ανακατευθεί άλλη φορά με πράγματα για τα οποία δεν του πέφτει λόγος. Θα σταματούσε μια για πάντα να ψάχνει και να κατασκοπεύει... Ένιωθε, μάλιστα, τόσο μεγάλη ντροπή γι' αυτό που είχε κάνει, που πήγε στον Όλιβερ Γουντ και του είπε ότι παραιτείται από την ομάδα κουίντιτς.

«Παραιτείσαι;» φώναξε έξαλλος ο Γουντ. «Και σε τι θα βοηθήσει αυτό; Το κουίντιτς είναι το τελευταίο πράγμα που μας μένει για να κερδίσουμε μερικούς βαθμούς».

Ακόμη και το κουίντιτς, όμως, δεν ήταν ικανό να προσφέρει ευχαρίστηση στον Χάρι. Τ' άλλα παιδιά της ομάδας δεν του μιλούσαν στην προπόνηση κι όταν έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνουν, τον έλεγαν «ο ανιχνευτής».

Η Ερμιόνη κι ο Νέβιλ υπέφεραν κι αυτοί. Δεν αντιμετώπιζαν τόση εχθρότητα όση ο Χάρι, γιατί ήταν λιγότερο γνωστοί. Παρ' όλ' αυτά κανείς δεν τους μιλούσε. Η Ερμιόνη, μάλιστα, είχε πάψει πια να τρα6ά επάνω της την προσοχή της τάξης της, μια και δεν απαντούσε στις ερωτήσεις των καθηγητών και δούλευε σιωπηλή και με σκυμμένο το κεφάλι.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Χάρι σχεδόν χαιρόταν με τους διαγωνισμούς που πλησίαζαν, γιατί με τις διαρκείς επαναλήψεις κρατούσε το μυαλό του απασχολημένο, ξεχνώντας κάπου κάπου το δυσάρεστο γεγονός. Μαζί με τον Ρον και την Ερμιόνη μελετούσαν ως αργά τη νύχτα μακριά από τους άλλους, αποστηθίζοντας ένα σωρό παράξενα υλικά που έπρεπε να χρησιμοποιήσουν για κάποια πολύπλοκα φίλτρα, μαθαίνοντας απέξω ξόρκια και προσπαθώντας να μην ξεχνούν χρονολογίες μαγικών ανακαλύψεων κι επιστημονικών επαναστάσεων...

Και ξαφνικά, μόλις μια εβδομάδα πριν από τις εξετάσεις, η απόφαση του Χάρι να μην ανακατευτεί ποτέ πια σε πράγματα που δεν τον αφορούσαν, δοκιμάστηκε από ένα απροσδόκητο γεγονός. Γυρίζοντας ένα απόγευμα μόνος του από τη βιβλιοθήκη, άκουσε πνιχτές και τρομαγμένες φωνές να βγαίνουν από μια τάξη μπροστά του. Καθώς πλησίασε, άκουσε καθαρά τη φωνή του καθηγητή Κούιρελ.

«Όχι... όχι... όχι πάλι... σε παρακαλώ...» έλεγε ο καθηγητής.

Έμοιαζε σαν κάποιος να τον απειλούσε, ή να τον βασάνιζε. Ο Χάρι πλησίασε περισσότερο.

«Ααα... καλά... σύμφωνοι...» άκουσε πάλι την τρεμουλιαστή φωνή του Κούιρελ.

Την επόμενη στιγμή η πόρτα της τάξης άνοιξε κι ο καθηγητής Κούιρελ βγήκε έξω τρέχοντας, στερεώνοντας ταυτόχρονα το τουρμπάνι στο κεφάλι του. Ήταν κατάχλομος και φαινόταν έτοιμος να κλάψει. Έστριψε βιαστικά στην πρώτη γωνία κι εξαφανίστηκε. Ο Χάρι ήταν σίγουρος πως δεν τον είχε πάρει είδηση. Περίμενε ώσπου να σβήσει ο θόρυβος από τα βήματα του καθηγητή και μετά πλησίασε την ανοιχτή πόρτα και κοίταξε μέσα. Η τάξη ήταν άδεια, αλλά η πόρτα που υπήρχε στην άλλη πλευρά της τάξης ήταν κι αυτή ανοιχτή. Ο Χάρι άρχισε να προχωρεί προς τα εκεί. Είχε διασχίσει σχεδόν τη μισή τάξη, όταν θυμήθηκε την απόφαση του να μην ανακατεύεται στις υποθέσεις των άλλων.

Ήταν, όμως, απόλυτα σίγουρος πως η άλλη πόρτα της τάξης ήταν ανοιχτή, γιατί από κει είχε μόλις φύγει ο καθηγητής Σνέιπ. Κι από τα λίγα που είχε ακούσει, ο Χάρι θα στοιχημάτιζε όχι μια, αλλά δέκα φιλοσοφικές λίθους, ότι ο Σνέιπ θα ήταν τώρα πολύ ευχαριστημένος. Γιατί ο Κούιρελ είχε — επιτέλους— υποχωρήσει!

Αποφασιστικά, ο Χάρι γύρισε στη βιβλιοθήκη, όπου η Ερμιόνη βοηθούσε τον Ρον στην αστρονομία. Τους είπε αμέσως τι είχε ακούσει.

«Τότε ο Σνέιπ τα κατάφερε!» είπε ο Ρον. «Κι αν ο Κούιρελ του αποκάλυψε πώς να "σπάσει" το δικό του το ξόρκι...»

«Υπάρχει, όμως, ακόμη ο Λουλούκος», τους θύμισε η Ερμιόνη.

«Μπορεί ο Σνέιπ να έμαθε πώς να περάσει από μπροστά του χωρίς να ρωτήσει τον Χάγκριντ», παρατήρησε ο Ρον, κοιτάζοντας τα χιλιάδες βιβλία γύρω τους. «Στοιχηματίζω πως κάποιο από αυτά τα βιβλία λέει πώς μπορεί κανείς να περάσει μπροστά από έναν τεράστιο σκύλο με τρία κεφάλια... Και τι θα κάνουμε τώρα, Χάρι;»

Ήταν φανερό πως η διάθεση του Ρον για περιπέτειες είχε πάλι ξυπνήσει μέσα του. Η Ερμιόνη, όμως, του απάντησε προτού ο Χάρι προλάβει να μιλήσει.

«Θα πάμε να τα πούμε όλα στον Ντάμπλντορ! Αυτό έπρεπε να είχαμε κάνει από την αρχή... Αν προσπαθήσουμε κάτι μόνοι μας, σίγουρα θα μας αποβάλουν!

«Μα αφού δεν έχουμε καμία απόδειξη!» διαμαρτυρήθηκε ο Χάρι. «Ο Κούιρελ είναι πολύ τρομαγμένος για να βεβαιώσει τα Λόγια μας. Ο Σνέιπ δε χρειάζεται παρά να επιμένει ότι δεν έχει ιδέα πώς μπήκε μέσα ο καλλικάντζαρος την ημέρα του Χάλοουιν και ότι εκείνος ούτε καν πλησίασε το τρίτο πάτωμα εκείνη τη βραδιά. Ποιον νομίζετε ότι θα πιστέψουν, εκείνον ή εμάς; Όλοι ξέρουν πως τον μισούμε. Ο Ντάμπλντορ θα νομίσει ότι φτιάξαμε όλα αυτά τα ψέματα για να διώξουμε τον Σνέιπ από το "Χόγκουαρτς". Όσο για τον Φιλτς, αποκλείεται να μας Βοηθήσει, γιατί είναι πολύ φίλος του Σνέιπ. Εξάλλου θα ευχαριστηθεί πολύ αν μας αποβάλουν και τους τρεις! Και, μην ξεχνάτε, υποτίθεται ότι δεν ξέρουμε ούτε για τη φιλοσοφική λίθο, ούτε για τον Λουλούκο... Τι θα εξηγήσουμε λοιπόν;»

Η Ερμιόνη έδειχνε να έχει πεισθεί, αλλά ο Ρον όχι.

«Αν ψάξουμε λίγο μόνοι μας...» άρχισε τότε να λέει ο Ρον.

«Όχι!» τον διέκοψε αποφασιστικά ο Χάρι. «Αρκετά ψάξαμε μόνοι μας...»

Και τραβώντας κοντά ίου ένα χάρτη του πλανήτη Δία, άρχισε να επαναλαμβάνει τα ονόματα των φεγγαριών του. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν κατέβηκαν για πρωινό, ο Χάρι, η Ερμιόνη και ο Νέβιλ βρήκαν σημειώματα στις θέσεις τους. Και τα τρία σημειώματα ήταν ίδια.

Ο Χάρι είχε εντελώς ξεχάσει πως είχαν τιμωρηθεί με περιορισμό για τους βαθμούς που είχαν χάσει. Περίμενε ότι η Ερμιόνη θα έλεγε κάτι — ότι ο περιορισμός σημαίνει μια χαμένη βραδιά για τις επαναλήψεις κ.λπ. —, αλλά εκείνη δεν είπε τίποτα. Γιατί, όπως κι ο ίδιος, η Ερμιόνη πίστευε ότι της άξιζε η τιμωρία.

Έτσι, στις έντεκα το βράδυ, οι δυο τους καληνύχτισαν τον Ρον στην αίθουσα αναψυχής και κατέβηκαν στην είσοδο μαζί με τον Νέβιλ. Ο Φιλτς ήταν κιόλας εκεί. Το ίδιο κι ο Μαλφόι. Ο Χάρι είχε ξεχάσει πως ο Μαλφόι είχε τιμωρηθεί κι αυτός με περιορισμό.

«Ακολουθήστε με», τους είπε ο επιστάτης· άναψε μια λάμπα και βγήκε στο ύπαιθρο.

«Από αύριο, θα προσέχετε πολύ προτού παραβείτε κάποιον από τους κανονισμούς», τους είπε κατόπιν, κοιτάζοντας τους με κακία. «Ναι, ναι... η σκληρή δουλειά κι ο πόνος είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι... Κάτι ξέρω εγώ που σας το λέω!... Κρίμα που καταργήθηκαν οι παλιές τιμωρίες... γιατί ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές. Κρέμασμα από τα χέρια με αλυσίδες στο ταβάνι, αυτό είναι τιμωρία! Έχω ακόμη τις αλυσίδες στο γραφείο μου και τις λαδώνω τακτικά, για να μη σκουριάσουν. Δεν ξέρεις... μπορεί να ξαναχρειαστούν!... Ας είναι, πάμε τώρα και μη διανοηθείτε να το σκάσετε. Θα είναι χειρότερα για σας!»

Περπατώντας πίσω από τον Φιλτς, άρχισαν όλοι μαζί να απομακρύνονται από το φωτισμένο κτίριο. Ο Νέβιλ ρουφούσε κάθε τόσο τη μύτη του. Ο Χάρι αναρωτιόταν τι ακριβώς ήταν η τιμωρία που τους περίμενε. Θα πρέπει να ήταν τρομερή, αφού ο επιστάτης έδειχνε τόσο ευχαριστημένος.

Το φεγγάρι έλαμπε. Τα πυκνά σύννεφα που το σκέπαζαν κάθε τόσο, τους βύθιζαν για λίγες στιγμές στο σκοτάδι. Ίσια μπροστά, ο Χάρι έβλεπε τα φωτισμένα παράθυρα της καλύβας του Χάγκριντ. Ξαφνικά άκουσαν από μακριά τη φωνή του.

«Εσύ είσαι, Φιλτς; Κάνε γρήγορα, γιατί θέλω ν' αρχίσω».

Η καρδιά του Χάρι αλάφρωσε. Αν ο Χάγκριντ ήταν εκείνος που θ' αναλάμβανε την τιμωρία τους, τότε δε θα ήταν τόσο τρομερή. Όμως η ανακούφιση που ένιωσε, πρέπει να φάνηκε στον αναστεναγμό που του ξέφυγε, γιατί αμέσως ο Φιλτς είπε:

«Νομίζεις ότι θα περάσεις καλά μ' αυτόν το βλάκα, μικρέ; Μεγάλο λάθος κάνεις! Θα μπεις μέσα στο δάσος και θα παραξενευτώ πολύ, αν καταφέρεις να βγεις ολόκληρος...»

Ακούγοντας το, ο Νέβιλ άφησε να του ξεφύγει ένα βογκητό, ενώ ο Μαλφόι σταμάτησε απότομα να περπατά.

«Στο δάσος;» ρώτησε τότε ο Μαλφόι κι η φωνή του δεν ήταν τόσο αγέρωχη όπως συνήθως. «Μα δεν μπορούμε να πάμε εκεί μέσα στη νύχτα... Έχει ένα σωρό τέρατα εκεί μέσα... Έχω ακούσει για λυκάνθρωπους και...»

Ο Νέβιλ αρπάχτηκε από το μανίκι της ρόμπας του Χάρι κι έβγαλε έναν ήχο σαν να πνιγόταν.

«Δικό σου πρόβλημα!» αποκρίθηκε ο Φιλτς γελώντας με κακία. «Αυτά να τα σκεφτόσουν πριν παραβείς τους κανονισμούς. Εντάξει;»

Ο Χάγκριντ παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά τους μέσα από το σκοτάδι, με τον Φανγκ δίπλα του. Στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο τόξο, ενώ μια φαρέτρα γεμάτη βέλη ήταν κρεμασμένη στον έναν του ώμο.

«Επιτέλους, ήρθατε!» είπε. «Μισή ώρα είμαι εδώ και περιμένω... Όλα εντάξει, Χάρι; Ερμιόνη;»

«Μην είσαι και τόσο φιλικός μαζί τους», τον συμβούλεψε ο Φιλτς. «Είναι εδώ για να τιμωρηθούν, όχι για να διασκεδάσουν...»

«Ώστε γι' αυτό άργησες, ε;» αποκρίθηκε κοροϊδευτικά ο Χάγκριντ. «Τους έβγαζες λόγο, έτσι; Σου θυμίζω, λοιπόν, πως αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Εσύ έπρεπε μόνο να τους φέρεις εδώ. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβω εγώ».

«Θα ξανάρθω το πρωί», είπε ο Φιλτς, «να πάρω ό,τι θα έχει απομείνει από αυτούς».

Και γυρίζοντας, άρχισε να προχωρεί προς το κάστρο, με την αναμμένη λάμπα να κουνιέται ρυθμικά στο πλευρό του.

Ο Μαλφόι γύρισε τότε προς τον Χάγκριντ.

«Αρνούμαι να πάω στο δάσος!» είπε κατηγορηματικά.

Ο Χάρι ευχαριστήθηκε πολύ, ακούγοντας τον πανικό στη φωνή του.

«Θα πας, αν θέλεις να μείνεις στο "Χόγκουαρτς"!» του απάντησε τότε ο Χάγκριντ. «Έκανες στραβά πράγματα και τώρα πρέπει να πληρώσεις!»

«Μα... αυτά είναι για τους υπηρέτες, όχι για τους σπουδαστές!» διαμαρτυρήθηκε ο Μαλφόι. «Νόμιζα πως η τιμωρία θα ήταν γραπτή, ή κάτι τέτοιο... Αν ο πατέρας μου ήξερε τι πρόκειται να μου συμβεί, θα...»

«...θα σου έλεγε πως έτσι γίνεται στο "Χόγκουαρτς"!» τον διέκοψε ο Χάγκριντ. «Ακούς εκεί, γραπτή τιμωρία! Και ποιος τρομάζει με κάτι τέτοιο, μπορείς να μου πεις; Ή θα κάνεις κάτι χρήσιμο, ή αλλιώς η αποβολή σε περιμένει. Κι αν νομίζεις πως ο πατέρας σου θα προτιμούσε να σε αποβάλουν, τότε γύρισε αμέσως στο κάστρο κι άρχισε να ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου. Εμπρός, τι περιμένεις;»

Ο Μαλφόι δεν κουνήθηκε. Κοίταξε τον Χάγκριντ αγριεμένα, αλλά σχεδόν αμέσως χαμήλωσε το βλέμμα του.

«Ωραία, λοιπόν», είπε κατόπιν ο γίγαντας. «Και τώρα θέλω να μ' ακούσετε προσεκτικά, γιατί είναι επικίνδυνο αυτό που θα κάνουμε και δε θέλω να κινδυνέψει κανείς. Ελάτε μαζί μου...»

Τους οδήγησε στην άκρη του δάσους, όπου και σταμάτησε. Σηκώνοντας ψηλά τη λάμπα που κρατούσε, τους έδειξε με το τεντωμένο χέρι του ένα στενό και στριφτό μονοπάτι, που χανόταν μέσα στα πυκνά δέντρα. Μια ελαφριά αύρα κουνούσε τα φύλλα.

«Βλέπετε εδώ, αυτό το γυαλιστερό πράγμα στο χώμα;» συνέχισε ο Χάγκριντ. «Είναι αίμα μονόκερου! Κάποιος μονόκερος βρίσκεται εδώ κοντά κι έχει τραυματιστεί από κάτι. Αυτή είναι η δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα... Βρήκα ένα μονόκερο νεκρό την περασμένη Τετάρτη και τώρα... να πάλι αυτά τα αίματα. Πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αυτό το καημένο το ζώο... Και μπορεί να χρειαστεί να το σκοτώσουμε, για να μην υποφέρει...»

«Και τι θα γίνει αν, όποιος τραυμάτισε το μονόκερο, 6ρει κι εμάς;» ρώτησε ο Μαλφόι, μην μπορώντας να κρύψει το φό6ο του.

«Σ' αυτό το δάσος δε ζει τίποτα που θα μπορέσει να σου κάνει κακό, αν είσαι μαζί μου, ή με τον Φανγκ», αποκρίθηκε ο Χάγκριντ. «Και να περπατάτε όλοι μόνο επάνω στο μονοπάτι... Εντάξει, λοιπόν! Τώρα, θα χωριστούμε σε δυο ομάδες και θ' ακολουθήσουμε το μονοπάτι από διαφορετικές κατευθύνσεις. Θα βρείτε σημάδια από αίμα παντού... Ο καημένος ο μονόκερος θα παραπατούσε όλη τη νύχτα ...»

«Εγώ θέλω να πάω με τον Φανγκ!» είπε βιαστικά ο Μαλφόι, κοιτάζοντας τα τεράστια δόντια του σκύλου.

«Όπως θέλεις... Σε προειδοποιώ, όμως, πως είναι φοβητσιάρης», του απάντησε ο Χάγκριντ. «Λοιπόν, εγώ, ο Χάρι κι η Ερμιόνη θα πάμε από δω. Ο Μαλφόι, ο Νέβιλ κι ο Φανγκ από κει... Τώρα, όποια ομάδα βρει πρώτη το μονόκερο, θα στείλει μήνυμα με πράσινες σπίθες. Σύμφωνοι; Βγάλτε τα ραβδιά σας και δοκιμάστε τώρα αμέσως... Εντάξει... Κι αν κάποιος μπλέξει άσχημα, θα στείλει κόκκινες σπίθες και θα τρέξουμε όλοι να τον βοηθήσουμε. Εμπρός, λοιπόν... Και προσοχή!»

Το δάσος ήταν θεοσκότεινο και σιωπηλό. Δε θα 'χαν προχωρήσει παρά καμιά δεκαριά μέτρα στο εσωτερικό του, κι έφτασαν στο σημείο όπου το μονοπάτι χώριζε. Ο Χάρι, η Ερμιόνη κι ο Χάγκριντ πήγαν προς τ' αριστερά, ενώ ο Μαλφόι, ο Νέβιλ κι ο Φανγκ προς τα δεξιά.

Περπατούσαν όλοι σιωπηλοί, με το βλέμμα τους στηλωμένο στο χώμα. Κάθε τόσο μια ακτίνα από το φως του φεγγαριού φώτιζε κηλίδες από ασημένιο αίμα επάνω στα χόρτα και τα πεσμένα φύλλα.

Ο Χάρι πρόσεξε ότι ο Χάγκριντ έδειχνε ανήσυχος.

«Μπορεί να είναι κάποιος λυκάνθρωπος που σκοτώνει τους μονόκερους;» τον ρώτησε.

«Όχι, γιατί οι λυκάνθρωποι δεν μπορούν να τρέξουν αρκετά γρήγορα για να τους πιάσουν», αποκρίθηκε εκείνος. «Κι ούτε είναι εύκολο να πιαστεί ένας μονόκερος, γιατί είναι ζώο με μεγάλη μαγική δύναμη. Πρώτη φορά μου τυχαίνει κάτι τέτοιο...»

Σε λίγο πέρασαν μπροστά από τον κομμένο και ξεραμένο κορμό ενός δέντρου, ο οποίος ήταν σκεπασμένος με μούσκλια. Ο Χάρι άκουγε νερό να τρέχει — κάποιο ρυάκι θα πρέπει να βρισκόταν εκεί κοντά. Εδώ κι εκεί στο μονοπάτι διακρίνονταν κηλίδες από ασημένιο αίμα.

«Είσαι καλά, Ερμιόνη;» τη ρώτησε ψιθυριστά ο Χάγκριντ. «Μην ανησυχείς, γρήγορα θα τον βρούμε. Δεν μπορεί να πήγε μακριά, με τόσο αίμα που έχει χάσει... Μόλις τον βρούμε, θα... Γρήγορα! Κρυφτείτε πίσω από το δέντρο!»

Ενώ ακόμη μιλούσε, ο Χάγκριντ άρπαξε τα δυο παιδιά, τα σήκωσε ψηλά στον αέρα και τα ακούμπησε, όχι και πολύ μαλακά, πίσω από μια τεράστια βελανιδιά. Κατόπιν τράβηξε ένα βέλος, το 'βαλε στο τόξο του και το τέντωσε, έτοιμος να χτυπήσει. Κι οι τρεις μαζί αφουγκράζονταν σιωπηλοί. Κάτι γλιστρούσε εκεί κοντά, πάνω στα ξερά φύλλα! Ο Χάγκριντ κοιτούσε επίμονα το μονοπάτι. Μετά από μερικές στιγμές, όμως, ο θόρυβος σταμάτησε.

«Είμαι σίγουρος!» μουρμούρισε ο Χάγκριντ. «Κάτι είναι εδώ, το οποίο δεν έχει δουλειά στο δάσος...»

«Κανένας λυκάνθρωπος;» ρώτησε ο Χάρι.

«Αυτό που άκουσα, δεν είναι ούτε λυκάνθρωπος, ούτε μονόκερος», αποκρίθηκε ανήσυχος ο Χάγκριντ. «Λοιπόν, συνεχίζουμε. Αλλά πολύ προσεκτικά...»

Ξανάρχισαν να προχωρούν, πολύ αργά τώρα και με τα αφτιά τους τεντωμένα. Σε λίγο άκουσαν πάλι ένα θόρυβο. Σίγουρα κάτι κουνιόταν εκεί μπροστά τους, στο μονοπάτι.

«Ποιος είναι εκεί;» φώναξε ο Χάγκριντ. «Φανερώσου! Είμαι οπλισμένος...»

Ξαφνικά κάτι αλλόκοτο παρουσιάστηκε μπροστά τους. Ήταν άλογο ή άνθρωπος; Ως τη μέση ήταν άνθρωπος, με κόκκινα μαλλιά και γένια, από τη μέση και κάτω όμως το σώμα του ήταν αλογίσιο, με γυαλιστερό καστανό τρίχωμα και μακριά κοκκινωπή ουρά. Ο Χάρι κι η Ερμιόνη το κοίταζαν με ανοιχτό το στόμα.

«Α, εσύ είσαι, Ρόναν;» είπε ο Χάγκριντ, ανακουφισμένος. «Πώς τα πας;»

Και προχωρώντας άφο6α μπροστά, έσφιξε το χέρι του Κένταυρου.

«Καλησπέρα, Χάγκριντ» αποκρίθηκε ο Ρόναν κι η φωνή του είχε ένα λυπητερό τόνο. «Αλήθεια έχεις σκοπό να με σκοτώσεις;»

«Δεν ήξερα πως ήσουν εσύ, Ρόναν. Και πρέπει να προσέχω πολύ απόψε... Κάτι κακό υπάρχει σ' αυτό το δάσος! Αυτοί εδώ είναι ο Χάρι Πότερ κι η Ερμιόνη Γκρέιντζερ, μαθητές στο "Χόγκουαρτς"... Αυτός, παιδιά, είναι ο Ρόναν. Είναι Κένταυρος...»

«Το προσέξαμε», αποκρίθηκε ο Χάρι.

«Καλησπέρα και σε σας, παιδιά», είπε ευγενικά ο Κένταυρος. «Ώστε, λοιπόν, είσαστε μαθητές στο σχολείο... Και μαθαίνετε πολλά εκεί;»

«Αα... αρκετά», αποκρίθηκε η Ερμιόνη.

Ο Χάρι πρόσεξε ότι η Ερμιόνη τραύλιζε, σίγουρα για πρώτη φορά στη ζωή της.

Ο Κένταυρος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον ουρανό.

«Ο Άρης λάμπει πολύ απόψε», είπε.

«Ναι...» αποκρίθηκε ο Χάρι. «Άκουσε, Ρόναν, χαίρομαι που σε συναντήσαμε, γιατί θέλω να σε ρωτήσω κάτι... Ένας μονόκερος έχει τραυματιστεί εδώ στο δάσος... Μήπως τον είδες;»

Ο Κένταυρος δεν απάντησε αμέσως. Συνέχισε να κοιτάζει προς τα πάνω. Μετά αναστέναξε.

«Οι αθώοι είναι πάντα τα πρώτα θύματα», παρατήρησε ο Κένταυρος. «Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι...»

«Ναι, ναι», συμφώνησε ο Χάγκριντ. «Αλλά μήπως είδες τίποτα, Ρόναν; Τίποτα ασυνήθιστο;»

«Μόνο τον Άρη, που λάμπει πολύ απόψε», αποκρίθηκε εκείνος. «Ασυνήθιστα πολύ...»

«Ναι, το ξέρω», αποκρίθηκε ανυπόμονα ο Χάγκριντ. «Αλλά λέω για κάτι ασυνήθιστο εδώ μέσα, στο δάσος... Είδες τίποτα;»

Ο Κένταυρος άργησε πάλι ν' απαντήσει.

«Το δάσος κρύβει πολλά μυστικά», είπε κατόπιν.

Την ίδια στιγμή ένας θόρυβος ακούστηκε πολύ κοντά. Ο Χάγκριντ σήκωσε πάλι το τόξο του. Αλλά δεν ήταν παρά ένας δεύτερος Κένταυρος, με μαύρα μαλλιά και τρίχωμα τούτος εδώ, και πολύ αγριωπός.

«Γεια σου, Μπέιν», είπε ο Χάγκριντ. «Όλα εντάξει;»

«Καλησπέρα, Χάγκριντ. Ελπίζω να είσαι καλά».

Ο Χάγκριντ τον Βεβαίωσε γι' αυτό και μετά τον ρώτησε αν είχε προσέξει τίποτα το ασυνήθιστο.

Ο Μπέιν προχώρησε και στάθηκε δίπλα στον Ρόναν. Μετά σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον ουρανό.

«Ο Άρης λάμπει πολύ απόψε», αποκρίθηκε.

«Ναι, το μάθαμε!» είπε νευριασμένος ο Χάγκριντ. «Λοιπόν, αν κάποιος από τους δυο σας προσέξει κάτι, ας με ειδοποιήσει... Εμείς πηγαίνουμε».

Ο Χάρι κι η Ερμιόνη τον ακολούθησαν σιωπηλοί έξω από το ξέφωτο, κοιτάζοντας κάθε τόσο πίσω τους, ώσπου τα δέντρα έκρυψαν τους δυο Κενταύρους από τα μάτια τους.

«Ποτέ μην προσπαθήσετε να πάρετε ξεκάθαρη απάντηση από Κένταυρο!» τους συμβούλεψε ο Χάγκριντ, ακόμα νευριασμένος. «Αφηρημένοι και με το μυαλό τους στα άστρα, πάντα έτσι είναι! Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός από το φεγγάρι!...»

«Είναι πολλοί από αυτούς εδώ;» ρώτησε η Ερμιόνη.

«Αρκετοί... Δεν κάνουν εύκολα παρέες, αλλά σε μένα μιλάνε... Ξέρουν πολλά οι Κένταυροι... μόνο που δεν τα λένε εύκολα...»

«Λες να ήταν κανένας Κένταυρος αυτό που ακούσαμε πριν;» ρώτησε ο Χάρι.

«Σου έμοιαζε με ποδοβολητό; Όχι, αυτό που ακούσαμε, είναι αυτό που σκοτώνει τώρα τους μονόκερους στο δάσος... Κι εγώ προσωπικά, πρώτη φορά ακούω τέτοιο θόρυβο...» του απάντησε ο Χάγκριντ.

Συνέχισαν να προχωρούν σιωπηλοί μέσα από τα πυκνά δέντρα. Ο Χάρι κοιτούσε κάθε τόσο νευρικά πίσω του, γιατί είχε τη δυσάρεστη αίσθηση πως κάποιος τον παρακολουθούσε. Ήταν πολύ ευχαριστημένος που είχε μαζί του τον Χάγκριντ με το τόξο του.

Οι δυο τους είχαν μόλις περάσει μια στροφή στο μονοπάτι, όταν η Ερμιόνη άρπαξε τον Χάγκριντ από το μπράτσο.

«Κοίτα!» του είπε. «Κόκκινες σπίθες! Κάτι έπαθαν οι άλλοι!»

«Εσείς περιμένετε εδώ!» φώναξε ο Χάγκριντ. «Μη Βγείτε από το μονοπάτι! Θα γυρίσω να σας πάρω».

Τα δυο παιδιά τον άκουσαν ν' απομακρύνεται τρέχοντας. Μετά κοιτάχτηκαν μ' αγωνία.

«Λες να τραυματίστηκαν;» ρώτησε η Ερμιόνη.

«Πα τον Μαλφόι, δε με νοιάζει!» αποκρίθηκε ο Χάρι. «Αλλά, αν έπαθε κάτι ο Νέβιλ... Εξάλλου εμείς φταίμε που βρίσκεται απόψε εδώ...»

Τα λεπτά κυλούσαν Βασανιστικά. Ο Χάρι και η Ερμιόνη αφουγκράζονταν σιωπηλοί. Ο Χάρι, μάλιστα, νόμιζε ότι απόψε τ' αφτιά του είχαν γίνει διάπλατα, έτσι όπως «έπιανε» και τον παραμικρό θόρυβο. Τι να είχε συμβεί άραγε; Οι άλλοι ήταν καλά;

Σε λίγο δυνατοί θόρυβοι από βιαστικά βήματα σήμαναν την επιστροφή του Χάγκριντ. Ο Μαλφόι, ο Νέβιλ και ο Φανγκ ήταν μαζί του. Ο Χάγκριντ ήταν έξαλλος από θυμό, γιατί ο Μαλφόι είχε πάει κρυφά πίσω από τον Νέβιλ και τον είχε αρπάξει από το λαιμό, έτσι, για πλάκα! Φυσικά ο Νέβιλ πανικοβλήθηκε κι έστειλε τις κόκκινες σπίθες.

«Θα είμαστε πολύ τυχεροί τώρα, αν ακούσουμε τίποτα με τη φασαρία που κάνατε!» είπε αγριεμένος ο Χάγκριντ. «Λοιπόν, τώρα θ' αλλάξουμε ομάδες. Εσύ, Νέβιλ, θα είσαι μαζί μου και με την Ερμιόνη. Εσύ, Χάρι, θα πας με τον Φανγκ κι αυτόν εδώ τον ηλίθιο!»

«Λυπάμαι», ψιθύρισε κατόπιν κρυφά ο Χάγκριντ στον Χάρι, «αλλά εσένα δε θα μπορέσει να σε φοβίσει τόσο εύκολα όσο τον Νέβιλ...»

Έτσι, σε λίγο ο Χάρι ξεκίνησε πάλι για την καρδιά του δάσους, μαζί με τον Μαλφόι και το τεράστιο λυκόσκυλο, τον Φανγκ. Περπάτησαν σχεδόν μισή ώρα, ώσπου το μονοπάτι ξεχώριζε με δυσκολία — τόσο πυκνά είχαν γίνει τα δέντρα. Όμως οι κηλίδες από το ασημένιο αίμα ξεχώριζαν ακόμη. Ο Χάρι είχε τώρα την εντύπωση πως γίνονταν όλο και πιο πυκνές. Μερικές μεγάλες κηλίδες από αίμα είχαν πέσει στις ρίζες ενός δέντρου, λες και το άτυχο ζώο είχε σπαρταρήσει από πόνο κάπου εκεί κοντά. Ίσια μπροστά του κι ανάμεσα από τα μπλεγμένα κλαδιά των δέντρων, ο Χάρι ξεχώριζε τώρα ένα άλλο μικρό ξέφωτο.

«Κοίτα...» ψιθύρισε, απλώνοντας το χέρι του για να σταματήσει τον Μαλφόι.

Κάτι κάτασπρο γυάλιζε πεσμένο στο χώμα. Τα δυο παιδιά πήγαν κοντά του.

Ήταν ένας μονόκερος κι ήταν πια νεκρός. Ο Χάρι δεν είχε ποτέ δει στη ζωή του κάτι τόσο όμορφο και τόσο θλιβερό. Τα μακριά και λεπτά πόδια του ζώου ήταν τεντωμένα, καθώς είχε πέσει στο πλάι, ενώ γυάλιζαν σαν μαργαριτάρια ανάμεσα στα σκοτεινά φυλλώματα.

Ο Χάρι έκανε ένα αυθόρμητο Βήμα μπροστά, όταν ένας συρτός θόρυβος τον σταμάτησε. Κοίταξε γύρω... Ένας θάμνος στην άκρη του ξέφωτου κουνήθηκε... Μετά, μέσα από το σκοτάδι, φάνηκε ένα πλάσμα με κουκούλα στο κεφάλι... Το πλάσμα άρχισε να προχωρεί με τα τέσσερα προς το σκοτωμένο μονόκερο. Ο Μαλφόι, ο Χάρι κι ο Φανγκ το κοίταζαν ακίνητοι, σαν μαρμαρωμένοι. Το πλάσμα έφτασε στο ασημένιο πτώμα, έσκυψε το κεφάλι στην πληγή που υπήρχε στο ένα πλευρό του ζώου κι άρχισε να ρουφά το αίμα.

«Ααααα!»

Ο Μαλφόι ούρλιαξε από τρόμο, γύρισε κι έφυγε τρέχοντας. Ο Φανγκ τον ακολούθησε. Το πλάσμα με την κουκούλα σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον Χάρι. Το αίμα του μονόκερου έσταζε από το μουσούδι του. Μετά το πλάσμα σηκώθηκε όρθιο κι άρχισε να τον πλησιάζει. Ο Χάρι είχε παγώσει από το φόβο του.

Ξαφνικά ένιωσε ένα δυνατό πόνο στο κεφάλι του, ένα πόνο που δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή του. Έμοιαζε λες και το σημάδι στο μέτωπο του να είχε πιάσει φωτιά! Μισότυφλος από τον πόνο, ο Χάρι έκανε δυο βήματα στο πλάι... Άκουσε ποδοβολητό πίσω του... Μετά κάτι τον προσπέρασε καλπάζοντας, πήδησε από πάνω του κι όρμησε στο πλάσμα με την κουκούλα...

Ο πόνος στο κεφάλι του Χάρι ήταν τώρα τόσο δυνατός, που έπεσε γονατιστός στο χώμα. Πέρασαν έτσι ένα-δυο λεπτά, μέχρι ο πόνος ν' αρχίσει να υποχωρεί. 'Οταν ο Χάρι άνοιξε πάλι τα μάτια του, το πλάσμα με την κουκούλα είχε εξαφανιστεί! Ένας Κένταυρος στεκόταν δίπλα στον Χάρι, αλλά δεν ήταν ούτε ο Ρόναν, ούτε ο Μπέιν. Ο καινούριος Κένταυρος έδειχνε πιο νέος από τους άλλους δυο. Είχε ξανθά μαλλιά και ουρά και ξανθοκάστανο τρίχωμα.

«Είσαι εντάξει;» τον ρώτησε ο Κένταυρος, ενώ έσκυβε για να τον σηκώσει όρθιο.

«Ναι... ευχαριστώ... Μα τι ήταν αυτό;» ρώτησε ο Χάρι τον Κένταυρο.

Ο Κένταυρος δεν του απάντησε. Τα γαλάζια μάτια του στηλώθηκαν στο σημάδι που είχε ο Χάρι στο μέτωπο του.

«Είσαι ο νεαρός Πότερ», είπε κατόπιν. «Καλύτερα να ξαναγυρίσεις κοντά στον Χάγκριντ. Το δάσος δεν είναι σίγουρο αυτή την εποχή... ιδιαίτερα για σένα. Ξέρεις ιππασία; Θα είναι γρηγορότερα έτσι...»

Κατόπιν λύγισε τα μπροστινά του πόδια και χαμήλωσε, για να μπορέσει ο Χάρι να σκαρφαλώσει στη ράχη του.

«Το όνομα μου είναι Φιρέντσε», πρόσθεσε μετά ο Κένταυρος.

Ξαφνικά ακούστηκαν κι άλλα ποδοβολητά. Ο Ρόναν και ο Μπέιν εμφανίστηκαν μέσα από τα φυλλώματα και σταμάτησαν λαχανιασμένοι μπροστά τους.

«Φιρέντσε!» φώναξε θυμωμένος ο Ρόναν. «Τι κάνεις εδώ; Έχεις έναν άνθρωπο στην πλάτη σου; Τι είσαι, λοιπόν; Ένα οποιοδήποτε μουλάρι;»

«Ξέρεις ποιος είναι αυτός;» αποκρίθηκε ατάραχος ο Φιρέντσε. «Ο μικρός Πότερ! Όσο πιο γρήγορα, λοιπόν, βγει από αυτό το δάσος, τόσο το καλύτερο...»

«Τι του είπες;» ρώτησε απότομα ο Μπέιν. «Μην ξεχνάς, Φιρέντσε, πως έχουμε ορκιστεί να μη βρεθούμε αντιμέτωποι με τους ουρανούς. Λες και δε διαβάσαμε στους πλανήτες τι πρόκειται να συμβεί;»

Ο Ρόναν μπήκε στη μέση.

«Είμαι σίγουρος πως ο Φιρέντσε έκανε αυτό που νόμιζε καλύτερο», είπε, χτυπώντας νευρικά τη μια οπλή του στο χώμα.

Ο Μπέιν, όμως, ήταν ακόμη πολύ θυμωμένος.

«Τι θα πει "έκανε το καλύτερο";» φώναξε. «Τι σχέση έχει αυτό μ' εμάς; Οι Κένταυροι ενδιαφέρονται μόνο για ό,τι έχει κιόλας προβλεφθεί! Δεν είναι δική μας δουλειά να τρέχουμε στο δάσος σαν γαϊδούρια, πίσω από κάθε άνθρωπο που έχει χάσει το δρόμο του!»

Θυμωμένος, ο Φιρέντσε σηκώθηκε στα πισινά του πόδια τόσο απότομα, που ο Χάρι αναγκάστηκε να πιαστεί σφιχτά από τους ώμους του για να μην πέσει κάτω.

«Δε Βλέπεις, λοιπόν, αυτόν το μονόκερο;» φώναξε κατόπιν ο Φιρέντσε στον Μπέιν. «Δεν καταλαβαίνεις γιατί σκοτώθηκε; Ή μήπως οι πλανήτες δε σου εμπιστεύθηκαν το μυστικό; Εγώ αντιμετωπίζω καθετί που δεν έχει θέση σ' αυτό το δάσος, Μπέιν! Και, αν χρειάζεται, και με ανθρώπους στο πλευρό μου!...»

Τελειώνοντας τα λόγια του, ο Φιρέντσε έκανε μιαν απότομη στροφή κι έφυγε καλπάζοντας, με τον Χάρι πάντα γαντζωμένο στη ράχη του.

Ο Χάρι δεν είχε ιδέα για το τι έτρεχε.

«Γιατί ήταν τόσο θυμωμένος ο Μπέιν;» ρώτησε τον Φιρέντσε. «Και τι ήταν αυτό το πράμα με την κουκούλα;»

Ο Φιρέντσε σταμάτησε να καλπάζει. Στη συνέχεια συμβούλεψε τον Χάρι να κρατά το κεφάλι του χαμηλωμένο, για να μην τον χτυπήσει κανένα κλαδί, αλλά δεν απάντησε στην ερώτηση του. Συνέχισαν να διασχίζουν το δάσος αμίλητοι. Δεν αντάλλαξαν ούτε λέξη, τόσο που ο Χάρι νόμιζε ότι ο Κένταυρος δεν ήθελε άλλες κουβέντες μαζί του. Καθώς όμως περνούσαν μέσα από ένα κομμάτι του δάσους με πάρα πολύ πυκνά δέντρα, ο Φιρέντσε ξαφνικά σταμάτησε.

«Χάρι Πότερ», ρώτησε, «ξέρεις σε τι χρησιμοποιείται το αίμα του μονόκερου;»

«Όχι», αποκρίθηκε εκείνος, παραξενεμένος από την ξαφνική ερώτηση. «Στο μάθημα για τα φίλτρα έχουμε χρησιμοποιήσει μόνο τη σκόνη από τα κερατά του και τις τρίχες της ουράς του...»

«Ε, λοιπόν, μάθε το!» του αποκρίθηκε ο Κένταυρος. «Το αίμα του μονόκερου μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό ακόμη κι αν είσαι δυο βήματα από το θάνατο. Όμως το τίμημα είναι τρομερό, γιατί για να πιεις το αίμα του μονόκερου, σημαίνει ότι πρώτα τον σκότωσες — ένα ζώο τόσο αγνό κι ανυπεράσπιστο! Κι απ' τη στιγμή που το αίμα του θ' αγγίξει τα χείλη σου, η ζωή σου θα είναι μίζερη και καταραμένη!»

Ο Χάρι κοίταξε το πίσω μέρος του κεφαλιού του Φιρέντσε, που έδειχνε ασημένιο στο φως του φεγγαριού.

«Μα... ποιος θα βρισκόταν ποτέ σε τόσο μεγάλη ανάγκη, ώστε να σκοτώσει ένα μονόκερο;» αναρωτήθηκε δυνατά. «Αν πρόκειται να είσαι καταραμένος, ο θάνατος είναι καλύτερος, έτσι;»

«Ναι», συμφώνησε ο Κένταυρος. «Εκτός κι αν το μόνο που σου χρειάζεται, είναι να ζήσεις ώσπου να μπορέσεις να πιεις κάτι άλλο... κάτι που θα σου ξαναδώσει όλη σου τη δύναμη... κάτι που θα σε κάνει αθάνατο! Χάρι Πότερ, ξέρεις τι υπάρχει κρυμμένο στο σχολείο σου;»

«Η φιλοσοφική λίθος!» απάντησε αμέσως ο Χάρι. «Μα βέβαια... το φίλτρο της αιώνιας νεότητας! Δεν καταλαβαίνω, όμως, ποιος...»

«Δεν μπορείς να θυμηθείς κανέναν που να περίμενε πολλά χρόνια για να ξαναβρεί τη δύναμη του;» τον ρώτησε ο Φιρέντσε. «Κάποιον που να γαντζώθηκε με μανία από τη ζωή, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία;»

Ο Χάρι ένιωσε λες κι ένα τεράστιο σιδερένιο χέρι να έσφιγγε ξαφνικά την καρδιά του. Πάνω από το θρόισμα των φύλλων, νόμιζε πως άκουγε τη φωνή του Χάγκριντ και τα λόγια που του είχε πει το πρώτο βράδυ που γνωρίστηκαν: «Μερικοί λένε πως έχει πεθάνει. Σαχλαμάρες, λέω εγώ! Γιατί έστω και για να πεθάνει κανείς, χρειάζεται να νιώθει λίγο άνθρωπος, να έχει μέσα του λίγη ανθρωπιά...»

«Θέλεις να πεις», ρώτησε βραχνά ο Χάρι τον Κένταυρο, «πως... πως αυτός ήταν ο Βολ...»

«Χάρι! Χάρι, είσαι καλά;»

Από το βάθος του μονοπατιού φάνηκε να πλησιάζει τρέχοντας η Ερμιόνη, με τον Χάγκριντ να ακολουθεί λαχανιασμένος πίσω της.

«Καλά είμαι», αποκρίθηκε μηχανικά ο Χάρι, με το μυαλό του ακόμη αλλού. «Ο μονόκερος, όμως, είναι νεκρός, Χάγκριντ... εκεί πίσω, σ' ένα μικρό ξέφωτο...»

«Εδώ θα σε αφήσω», μουρμούρισε ο Φιρέντσε στον Χάρι, καθώς ο Χάγκριντ έφευγε τρέχοντας για να βρει το μονόκερο. «Δεν κινδυνεύεις τώρα».

Ο Χάρι γλίστρησε από τη ράχη του.

«Καλή τύχη, Χάρι Πότερ», του είπε ο Κένταυρος. «Ακόμη κι εμείς, οι Κένταυροι, έχουμε κι άλλες φορές διαβάσει λάθος τους πλανήτες. Ελπίζω κάτι τέτοιο να 'γινε κι αυτή τη φορά...»

Έκανε στροφή κι άρχισε να καλπάζει, ώσπου εξαφανίστηκε μέσα στα δέντρα, αφήνοντας τον Χάρι να τρέμει με όσα του είχε πει. Ο Ρον είχε αποκοιμηθεί στη μισοσκότεινη αίθουσα αναψυχής μέχρι να γυρίσουν. Όταν ο Χάρι τον σκούντησε, ξύπνησε αμέσως και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα, καθώς ο Χάρι άρχισε να του διηγείται όλα όσα είχαν συμβεί στο δάσος. Η Ερμιόνη άκουγε κι αυτή.

Ο Χάρι ήταν τόσο αναστατωμένος, που δεν μπορούσε να καθίσει και πηγαινοερχόταν ανάμεσα στις πολυθρόνες, ενώ ταυτόχρονα μιλούσε.

«Ο καθηγητής Σνέιπ θέλει τη φιλοσοφική λίθο για τον Βόλντεμορτ... κι ο Βόλντεμορτ περιμένει κρυμμένος στο δάσος...» συνέχισε ο Χάρι. «Εμείς νομίζαμε πως ο Σνέιπ την ήθελε για τον εαυτό του... για να γίνει πλούσιος και αθάνατος, αλλά κάναμε λάθος...»

«Μη λες αυτό το όνομα!» τον διέκοψε τρομαγμένος ο Ρον, φοβούμενος πως ο Βόλντεμορτ μπορεί να τους άκουγε.

Ο Χάρι, όμως, δεν τον πρόσεχε.

«Ο Κένταυρος Φιρέντσε μ' έσωσε, αλλά δεν έπρεπε να το κάνει...» συνέχιζε ο Χάρι. «Ο άλλος Κένταυρος, ο Μπέιν, θύμωσε μαζί του και του είπε πως δεν έπρεπε ν' ανακατεύεται στις αποφάσεις των πλανητών... Οι πλανήτες, λοιπόν, πρέπει να έδειξαν πως ο Βόλντεμορτ θα ξαναγυρίσει... Ο Μπέιν θεωρούσε πως ο Φιρέντσε έπρεπε ν' αφήσει τον Βόλντεμορτ να με σκοτώσει... Φαίνεται πως κι αυτό είναι γραμμένο στους πλανήτες...»

«Σταμάτα πια να λες αυτό το όνομα!» φώναξε ο Ρον.

«Το μόνο, λοιπόν, που μου μένει να κάνω», συνέχιζε ακάθεκτος ο Χάρι, «είναι να περιμένω πότε ο Σνέιπ θα κλέψει τη φιλοσοφική λίθο... Τότε ο Βόλντεμορτ θα ξαναγυρίσει και θα μ' αποτελειώσει. Ασφαλώς αυτό θα ευχαριστήσει πολύ τον Κένταυρο Μπέιν...»

Η Ερμιόνη, παρά το ότι έμοιαζε πολύ τρομαγμένη, έκανε μια προσπάθεια να τον παρηγορήσει.

«Χάρι», του είπε, «όλοι λένε πως ο Ντάμπλντορ είναι ο μόνος τον οποίο ο Ξέρεις-Ποιος φοβήθηκε ποτέ. Με τον Ντάμπλντορ διευθυντή στο "Χόγκουαρτς", ο Ξέρεις-Ποιος δε θα τολμήσει να σε πειράξει. Κι εξάλλου, ποιος το λέει πως οι Κένταυροι έχουν πάντα δίκιο; Αυτό που κάνουν, μοιάζει με πρόβλεψη του μέλλοντος κι η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ λέει πως αυτή είναι μια πολύ ανακριβής μορφή μαγείας...»

Είχε πια αρχίσει να ξημερώνει, όταν τα τρία παιδιά σταμάτησαν να μιλούν. Ξάπλωσαν στα κρεβάτια τους πολύ κουρασμένα. Όμως τα παράξενα αυτής της νύχτας δεν είχαν τελειώσει ακόμη.

Όταν ο Χάρι ανασήκωσε το σεντόνι του, βρήκε από κάτω τον αόρατο μανδύα του, προσεκτικά διπλωμένο, καθώς κι ένα σύντομο σημείωμα καρφιτσωμένο επάνω του:

Μπορεί να σου χρειαστεί.