Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος

9. Μονομαχία τα μεσάνυχτα

Ακόμη και να του το 'λεγαν, ο Χάρι δε θα μπορούσε ποτέ του να πιστέψει ότι θα γνώριζε κάποιο αγόρι το οποίο θα το μισούσε περισσότερο κι από τον εξάδελφο του, τον Ντάντλι. Αλλά αυτό προτού γνωρίσει τον Ντράκο Μαλφόι. Ευτυχώς οι πρωτοετείς του Γκρίφιντορ μοιράζονταν μόνο τα μαθήματα για τα φίλτρα με τους πρωτοετείς του Σλίθεριν κι έτσι δεν τον συναντούσε συχνά. Αυτή η ευχάριστη όμως κατάσταση, άλλαξε όταν όλοι διάβασαν την ανακοίνωση που ήταν καρφωμένη στην πόρτα της αίθουσας αναψυχής του Γκρίφιντορ· μια ανακοίνωση που έκανε όλους να αναστενάξουν απογοητευμένοι: Μαθήματα πτήσης με σκουπόξυλο θ' αρχίσουν από την επόμενη Πέμπτη. Οι μαθητές του Γκρίφιντορ και του Σλίθεριν θα τα παρακολουθήσουν από κοινού.

«Ακριβώς αυτό που ήθελα», είπε με πικρή ειρωνεία ο Χάρι. «Να γελοιοποιηθώ καβάλα σε σκουπόξυλο και μπροστά στα μάτια του Μαλφόι!»

Κι όμως, ως εκείνη τη στιγμή, περίμενε με λαχτάρα ν' αρχίσουν τα μαθήματα πτήσης με σκουπόξυλο.

«Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι θα γελοιοποιηθείς;» παρατήρησε ψύχραιμα ο Ρον. «Μπορεί να είναι ο Μαλφόι που θα γελοιοποιηθεί με το σκουπόξυλο... Όλο τον ακούμε να λέει πως είναι καταπληκτικός στο κουίντιτς, αλλά είμαι σίγουρος πως είναι μόνο λόγια...»

Η αλήθεια ήταν πως ο Μαλφόι μιλούσε πολύ για τις πτήσεις. Όταν δεν παραπονιόταν δυνατά, επειδή οι πρωτοετείς δεν μπορούσαν να παίξουν στην ομάδα κουίντιτς του κοιτώνα τους, έλεγε ατέλειωτες ιστορίες για το πώς κατάφερνε, πετώντας, ν' αποφεύγει παρά τρίχα επικίνδυνους Μαγκλ μ' ελικόπτερα. Δεν ήταν, όμως, και ο μόνος που μιλούσε έτσι. Αν πίστευε κανείς τον Σίμους Μίλιγκαν, είχε περάσει σχεδόν όλη τη ζωή του κάνοντας βόλτες στην εξοχή καβάλα στο σκουπόξυλό του. Ακόμη κι ο Ρον έλεγε, σ' όποιον ήθελε να τον ακούσει, για τη φορά που παραλίγο να χτυπήσει έναν αλεξιπτωτιστή, ενώ πετούσε με το παλιό σκουπόξυλό του αδελφού του, του Τσάρλι. Επιπλέον όλα τα παιδιά από παλιές οικογένειες μάγων κουβέντιαζαν πολύ για το κουίντιτς. Ο Ρον είχε κιόλας τσακωθεί με τον Ντιν Τόμας, με τον οποίο μοιραζόταν την κρεβατοκάμαρα του, για το ποδόσφαιρο. Ο Ρον δεν μπορούσε να καταλάβει τι το ενδιαφέρον υπάρχει σε ένα παιχνίδι με μία μόνο μπάλα, όπου κανένας απ' τους παίκτες δεν επιτρέπεται να πετάξει.

Ο Νέβιλ, πάλι, δεν είχε ποτέ στη ζωή του ανέβει σε σκουπόξυλό, γιατί η γιαγιά του δεν τον είχε ποτέ αφήσει έστω και να πλησιάσει κάποιο απ' αυτά. Βαθιά μέσα του ο Χάρι πίστευε πως η γιαγιά του Νέβιλ είχε απόλυτο δίκιο, γιατί ο εγγονός της πάθαινε τα πιο παράξενα ατυχήματα ακόμη κι όταν απλώς περπατούσε.

Όσο για την Ερμιόνη Γκρέιντζερ, φοβόταν την ιδέα της πτήσης σχεδόν όσο κι ο Νέβιλ. Γιατί η πτήση δεν ήταν κάτι το οποίο μπορούσες να μάθεις απέξω, διαβάζοντας κάποιο βιβλίο... Όχι δηλαδή πως εκείνη δεν το είχε προσπαθήσει. Στο πρωινό, την Πέμπτη το πρωί, τους είχε κάνει όλους να χασμουριούνται από πλήξη, δίνοντας τους διάφορες συμβουλές για την πτήση που είχε βρει σε κάποιο βιβλίο με τον τίτλο Το κουίντιτς ανά τους αιώνες. Ο Νέβιλ κυριολεκτικά κρεμόταν απ' τα χείλη της, γεμάτος ευγνωμοσύνη για κάθε πληροφορία που θα τον έκανε αργότερα ικανό να κρατηθεί επάνω στο σκουπόξυλο. Όλα τ' άλλα παιδιά, όμως, ανακουφίστηκαν όταν η διάλεξη της Ερμιόνης έμεινε στη μέση, εξαιτίας του ταχυδρομείου που είχε έρθει.

Ο Χάρι δεν είχε πάρει κανένα γράμμα μετά το σημείωμα του Χάγκριντ, κάτι το οποίο ο Μαλφόι είχε προσέξει. Η κουκουβάγια του Μαλφόι του έφερνε συνέχεια πακέτα απ' το σπίτι του, τα οποία εκείνος άνοιγε επιδεικτικά στο τραπέζι των παιδιών του Σλίθεριν.

Εκείνο το πρωί μια μικρή κουκουβάγια έφερε στον Νέβιλ ένα δέμα από τη γιαγιά του. Εκείνος το άνοιξε κι έβγαλε από μέσα μια γυάλινη σφαίρα, γεμάτη άσπρο καπνό.

«Είναι μια μπάλα μνήμης!» εξήγησε στους άλλους. «Η γιαγιά μου ξέρει πως ξεχνάω πολλά πράγματα... κι αυτή η μπάλα σου θυμίζει πως υπάρχει κάτι που ξέχασες να κάνεις. Να, την κρατάς σφιχτά... έτσι... κι αν γίνει κόκκινη... Α!» και το πρόσωπο του Νέβιλ σκοτείνιασε, γιατί η μπάλα στο χέρι του είχε γίνει ξαφνικά κατακόκκινη, «...τότε, κάτι έχεις ξεχάσει...» πρόσθεσε κατόπιν.

Ο Νέβιλ προσπαθούσε ακόμη να θυμηθεί τι είχε ξεχάσει, όταν ο Ντράκο Μαλφόι άρπαξε, ενώ περνούσε μπροστά από το τραπέζι των παιδιών του Γκρίφιντορ, την μπάλα στα χέρια του.

Ο Χάρι κι ο Ρον πετάχτηκαν αμέσως όρθιοι. Θα τους άρεσε πολύ μια δικαιολογία να τα βάλουν με τον Μαλφόι, αλλά εκείνη τη στιγμή η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, η οποία πάντα μυριζόταν πρώτη κάθε φασαρία στο σχολείο, παρουσιάστηκε μπροστά τους.

«Τι τρέχει εδώ;»

«Ο Μαλφόι πήρε τη δική μου μπάλα μνήμης, κυρία καθηγήτρια...»

Με σουφρωμένα φρύδια, ο Μαλφόι άφησε αμέσως την μπάλα να πέσει επάνω στο τραπέζι.

«Την πήρα μόνο για να την κοιτάξω», είπε κι απομακρύνθηκε γρήγορα, με τον Κράμπε και τον Γκόιλ πίσω του. Στις τρεις και μισή εκείνο το απόγευμα, ο Χάρι, ο Ρον και τα άλλα παιδιά του Γκρίφιντορ κατέβηκαν βιαστικά τις σκάλες του κάστρου και βγήκαν στο πάρκο, για το πρώτο τους μάθημα πτήσεως με σκουπόξυλο.

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, με δροσερό αεράκι. Καθώς προχωρούσαν προς ένα λιβάδι το οποίο βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά του κάστρου απ' αυτή όπου ήταν το απαγορευμένο δάσος, το ψηλό γρασίδι κυμάτιζε κάτω απ' τα πόδια τους, ενώ τα κλαδιά των δέντρων κουνιουνταν στο Βάθος του ορίζοντα.

Οι πρωτοετείς απ' το Σλίθεριν βρίσκονταν κιόλας εκεί, ενώ καμιά εικοσαριά σκουπόξυλα ήταν ακουμπισμένα με τάξη στο γρασίδι. Ο Χάρι είχε ακούσει τον Φρεντ και τον Τζορτζ Ουέσλι να παραπονούνται για τα σκουπόξυλα του σχολείου, γιατί μερικά άρχιζαν να τρίζουν όταν κάποιος πετούσε πολύ ψηλά, ενώ άλλα είχαν την τάση να γέρνουν προς τα άριστερά.

Η καθηγήτρια τους, η κυρία Χουτς, έφτασε σχεδόν αμέσως. Είχε κοντά γκρίζα μαλλιά και μάτια κίτρινα, σαν του γερακιού.

«Λοιπόν, τι περιμένετε;» τους φώναξε. «Ο καθένας να σταθεί δίπλα σ' ένα σκουπόξυλο. Εμπρός, γρήγορα!»

Ο Χάρι έριξε μια εξεταστική ματιά στο σκουπόξυλο του. Ήταν παλιό και μερικά απ' τα λεπτά κλαδιά που το αποτελούσαν, είχαν φύγει απ' τη θέση τους.

«Τεντώστε το δεξιό σας χέρι επάνω απ' το σκουπόξυλο σας και πείτε "Επάνω"!» είπε η κυρία Χουτς.

«Επάνω!» φώναξαν όλοι.

Το σκουπόξυλο του Χάρι πετάχτηκε αμέσως στον αέρα κι ήρθε να σταθεί κάτω απ' το τεντωμένο χέρι του, αλλά ήταν ένα απ' τα λίγα που το έκαναν. Το σκουπόξυλο της Ερμιόνης το μόνο που έκανε, ήταν να κυλήσει στο χώμα, ενώ αυτό του Νέβιλ δεν κουνήθηκε καθόλου. Ίσως τα σκουπόξυλα, όπως και τα άλογα, να καταλαβαίνουν ποιος τα φοβάται, σκέφτηκε ο Χάρι. Γιατί η τρεμούλα στη φωνή του Νέβιλ έδειχνε καθαρά πόσο πολύ θα προτιμούσε να κρατήσει και τα δυο του πόδια σταθερά στη γη.

Μετά η κυρία Χουτς τους έδειξε πώς να καβαλικεύουν τα σκουπόξυλα τους χωρίς να γλιστρούν απ' την πίσω τους άκρη. Μάλιστα άρχισε να προχωρεί ανάμεσα τους διορθώνοντας τον τρόπο που τα κρατούσαν. Ο Χάρι κι ο Ρον ενθουσιάστηκαν, όταν την άκουσαν να λέει στον Μαλφόι πως κρατούσε το σκουπόξυλό του με τον πιο ηλίθιο τρόπο.

«Τώρα, όταν θ' ακούσετε τη σφυρίχτρα μου, θα κλοτσήσετε δυνατά το χώμα», είπε κατόπιν η κυρία Χουτς. «Κρατάτε τα σκουπόξυλα σε ίσια γραμμή, σηκωθείτε στον αέρα όχι περισσότερο από δυο-τρία μέτρα και μετά προσγειωθείτε, σκύβοντας ελαφρά μπροστά. Λοιπόν, μόλις ακούσετε τη σφυρίχτρα μου. Τρία... δυο... ένα...»

Ο Νέβιλ όμως, νευρικός και φοβισμένος μήπως τελικά, δεν τα καταφέρει ν' απογειωθεί, κλότσησε πριν η σφυρίχτρα φτάσει στο στόμα της κυρίας Χουτς.

«Γύρνα πίσω, μικρέ!» του φώναξε η καθηγήτρια.

Αλλά ο Νέβιλ υψωνόταν κιόλας στον αέρα, ίσια πάνω, σαν φελός από σαμπάνια. Ο Χάρι είδε το χλομό και φοβισμένο πρόσωπο του να κοιτάζει το έδαφος που απομακρυνόταν. Ύστερα τον άκουσε να βγάζει μια κραυγή, να γλιστρά στο πλάι του σκουπόξυλου και.,.μπαμ!

Ένας γδούπος ακούστηκε κι ο Νέβιλ βρέθηκε μπρούμυτα στο γρασίδι. Το σκουπόξυλό του, όμως, συνέχισε να αιωρείται στον αέρα και μετά από μια αργή στροφή, άρχισε να πετά προς τη μεριά του απαγορευμένου δάσους.

Η κυρία Χουτς ήταν τώρα σκυμμένη πάνω απ' τον Νέβιλ και το πρόσωπο της ήταν τόσο χλομό, όσο και το δικό του.

«Σπασμένος καρπός...» την άκουσε ο Χάρι να μουρμουρίζει. «Έλα, μικρέ... καλά είσαι... Προσπάθησε τώρα να σηκωθείς». Κατόπιν γύρισε στα υπόλοιπα παιδιά. «Κανένας δε θα κουνηθεί, ώσπου να πάω αυτό το παιδί στο νοσοκομείο», τους είπε. «Και μην τολμήσετε ν' αγγίξετε αυτά τα σκουπόξυλα, γιατί θα σας αποβάλω απ' το "Χόγκουαρτς" προτού προλάβετε να πείτε "κουίντιτς". Έλα, μικρέ...»

Ο Νέβιλ, με τα μάτια του να τρέχουν δάκρυα και κρατώντας με το ένα του χέρι τον καρπό του άλλου, έφυγε με την κυρία Χουτς, που τον είχε αγκαλιάσει προστατευτικά απ' τους ώμους του.

Μόλις οι δυο τους απομακρύνθηκαν τόσο ώστε η καθηγήτρια να μην μπορεί ν' ακούσει, ο Μαλφόι ξέσπασε σε δυνατά γέλια.

«Ο χαζός!» είπε. «Είδατε τα μούτρα του;»

Τα άλλα παιδιά απ' το Σλίθεριν γέλασαν με το σχόλιο του.

«Βγάλε το σκασμό, Μαλφόι!» φώναξε η Παρβάτι Πάτιλ.

«Μπα! Υπερασπίζεσαι τον Νέβιλ Λονγκμπότομ;» ρώτησε κοροϊδευτικά η Πάνσι Πάρκινσον, ένα αυθάδικο κορίτσι από το Σλίθεριν. «Δεν το περίμενα από σένα, Παρβάτι, να συμπαθείς τα κλαψιάρικα μωρά...»

«Για δείτε εδώ!» φώναξε ο Μαλφόι και, σκύβοντας, σήκωσε κάτι γυαλιστερό απ' το γρασίδι. «Είναι αυτό το χαζό πράμα που έστειλε η γιαγιά του στον Λονγκμπότομ!»

Ήταν η μπάλα της μνήμης, η οποία γυάλιζε δυνατά στον ήλιο καθώς ο Μαλφόι τη σήκωνε ψηλά.

«Φέρ' την εδώ, Μαλφόι», είπε ήρεμα ο Χάρι.

Αμέσως όλοι σταμάτησαν να μιλούν και γύρισαν προς το μέρος του.

Ο Μαλφόι χαμογέλασε ειρωνικά.

«Νομίζω πως είναι καλύτερα να την αφήσω κάπου, για να τη βρει ο Λονγκμπότομ όταν γίνει καλά», αποκρίθηκε. «Τι θα 'λεγες... να την αφήσω πάνω σ' ένα δέντρο;»

«Φέρ' την εδώ!» φώναξε αγριεμένος ο Χάρι.

Αλλά, αντί γι' άλλη απάντηση, ο Μαλφόι πήδησε στο σκουπόξυλό του κι υψώθηκε στον αέρα. Δεν είχε πει ψέματα — αλήθεια μπορούσε να πετά καλά. Και καθώς τώρα στεκόταν επάνω απ' την κορφή μιας ψηλής βελανιδιάς, φώναξε: «Έλα να την πάρεις, Πότερ!»

«Μη!» φώναξε η Ερμιόνη. «Η κυρία Χουτς μας είπε να μην κουνηθούμε. Θα μας βάλεις σε μπελάδες...»

Ο Χάρι αγνόησε τα λόγια της. Ήταν τόσο θυμωμένος, που το αίμα είχε ανέβει στο κεφάλι του. Σιωπηλός, καβάλησε το σκουπόξυλό του, κλότσησε δυνατά το χώμα κι άρχισε ν' ανεβαίνει ψηλά, όλο και πιο ψηλά... ενώ ο αέρας ανακάτωνε τα μαλλιά του κι ο μακρύς μανδύας του απλωνόταν πίσω του σαν ουρά... Μια άγρια χαρά πλημμύρισε την ψυχή του, όταν κατάλαβε πως είχε βρει κάτι το οποίο μπορούσε να κάνει καλά χωρίς κανείς να χρειάζεται να του το μάθει... Αυτό το πέταγμα ήταν εύκολο... ήταν υπέροχο! Ενθουσιασμένος, ανασήκωσε λίγο την άκρη του σκουπόξυλου, για ν' ανέβει ακόμη πιο ψηλά... Από κάτω άκουσε κραυγές και στριγκλιές κοριτσιών, καθώς και τα θαυμαστικά «μπράβο» του Ρον.

Αποφασιστικά, ο Χάρι έστριψε το σκουπόξυλό του, για να βρεθεί αντιμέτωπος στον αέρα με τον Μαλφόι. Τότε είδε με χαρά πως κι εκείνος τον κοιτούσε κατάπληκτος.

«Δώσε μου την μπάλα!» του φώναξε ο Χάρι. «Αλλιώς θα σε πετάξω απ' το σκουπόξυλο!»

«Α, ναι;» αποκρίθηκε ο Μαλφόι, προσπαθώντας να τον ειρωνευτεί, αλλά κατά βάθος έδειχνε ανήσυχος.

Χωρίς να καταλαβαίνει γιατί, ο Χάρι ήταν τώρα απόλυτα σίγουρος πως ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Έσκυψε μπροστά, έπιασε σφιχτά το σκουπόξυλο και με τα δυο του χέρια κι όρμησε ίσια καταπάνω στον Μαλφόι, ο οποίος μόλις που πρόλαβε να γυρίσει στο πλάι και να σωθεί. Ο Χάρι έκανε μια απότομη στροφή κι όρμησε πάλι επάνω του. Από κάτω κάποια απ' τα παιδιά χειροκροτούσαν.

«Εδώ πάνω δεν έχεις τον Κράμπε και τον Γκόιλ για να σε προστατέψουν, Μαλφόι!» φώναξε ο Χάρι.

Η ίδια σκέψη, όμως, πρέπει να είχε περάσει κι απ' το μυαλό του Μαλφόι, γιατί αμέσως πέταξε τη γυαλιστερή μπάλα μακριά του.

«Πιάσ' την, άμα μπορείς!» φώναξε και γύρισε το σκουπόξυλό του προς το έδαφος.

Σαν να παρακολουθούσε κινούμενα σχέδια σε αργή κίνηση, ο Χάρι είδε την μπάλα πρώτα να σηκώνεται ψηλά και μετά ν' αρχίζει να πέφτει προς τα κάτω. Έσκυψε πάλι μπροστά, έσπρωξε την άκρη του σκουπόξυλου προς τα κάτω... και την άλλη στιγμή κατέβαινε με μεγάλη ταχύτητα... κυνηγώντας την μπάλα... Ο άνεμος σφύριζε στ' αφτιά του... οι στριγκλιές των παιδιών ακούγονταν δυνατά... κι εκεί, μόλις μισό μέτρο απ' το χώμα... κατάφερε ν' αρπάξει την μπάλα! Την άλλη στιγμή βρέθηκε πεσμένος στο γρασίδι, με το σκουπόξυλο δίπλα του και την μπάλα σφιχτά κρατημένη στο ένα του χέρι.

«Χάρι Πότερ!»

Η καρδιά του Χάρι βούλιαξε στο στήθος του, όταν είδε την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ να τον πλησιάζει τρέχοντας. Σηκώθηκε όρθιος, τρέμοντας ολόκληρος.

Η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει απ' το σοκ κι οι θυμωμένες φράσεις της έβγαιναν μισές απ' το στόμα της.

«... πώς τόλμησες... μπορεί να έσπαζες όλα σου τα κόκαλα... σ' όλα μου τα χρόνια στο "Χόγκουαρτς"... ποτέ δεν...»

«Δεν έφταιγε ο Πότερ, κυρία καθηγήτρια...»

«Σκασμός, δεσποινίς Πάτιλ...»

«Μα, ο Μαλφόι...»

«Δε ζήτησα τη γνώμη σου, Ρον Ουέσλι... Πότερ, έλα μαζί μου!»

Με την άκρη του ματιού του, ο Χάρι έπιασε τη θριαμβευτική έκφραση στα πρόσωπα του Μαλφόι, του Κράμπε και του Γκόιλ, καθώς απομακρυνόταν περπατώντας σιωπηλός πίσω απ' την καθηγήτρια, η οποία προχωρούσε γρήγορα για το κάστρο.

Θα τον απέβαλλαν, ήταν σίγουρος γι' αυτό... Ήθελε πολύ να πει κάτι για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά φαινόταν να έχει χάσει τη φωνή του. Η καθηγήτρια προχωρούσε χωρίς να τον κοιτάζει κι εκείνος έπρεπε να τρέχει, για να μη μείνει πίσω. Τώρα πια το κακό είχε γίνει. Σε δέκα λεπτά το πολύ, θα ετοίμαζε τη βαλίτσα του... Η φοίτηση του στο «Χόγκουαρτς» δεν είχε κρατήσει ούτε δυο εβδομάδες... Και τι θα 'λεγαν οι Ντάρσλι, όταν θα τον έβλεπαν πάλι στο κατώφλι τους;

Μπροστά η ΜακΓκόναγκαλ και πίσω ο Χάρι, ανέβηκαν τα σκαλοπάτια της εισόδου και μετά τη μαρμάρινη σκάλα στο εσωτερικό του κάστρου, χωρίς η καθηγήτρια να έχει ακόμα πει στον Χάρι ούτε μια λέξη. Άνοιγε βιαστικά πόρτες και διέσχιζε διαδρόμους σχεδόν τρέχοντας, ενώ ο Χάρι ακολουθούσε σιωπηλός και δυστυχισμένος πίσω της... Ίσως να τον πήγαινε στο διευθυντή Ντάμπλντορ... Μετά θυμήθηκε τον Χάγκριντ, που είχε αποβληθεί απ' το «Χόγκουαρτς», αλλά που του είχαν επιτρέψει να μείνει ως δασοφύλακας. Ίσως να μπορούσε να μείνει κι αυτός... ως Βοηθός του Χάγκριντ... Το στομάχι του όμως σφίχιηκε ενώ το φανταζόταν: ο Ρον και οι άλλοι να γίνονται μάγοι κι εκείνος να γυρίζει στο πάρκο κουβαλώντας τη σακούλα του Χάγκριντ...

Ξαφνικά η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ σταμάτησε μπροστά σε μια τάξη, άνοιξε την πόρτα κι έβαλε το κεφάλι της μέσα.

«Συγγνώμη, καθηγητά Φλίτγουικ», είπε. «Μπορώ να σας δανειστώ τον Γουντ για μια στιγμή;»

Γουντ; αναρωτήθηκε ο Χάρι. Ποιος να ήταν αυτός ο Γουντ; Και τι να τον ήθελε;

Ο Γουντ ήταν ένα μεγαλόσωμο και γεροδεμένο αγόρι της πέμπτης τάξης, το οποίο Βγήκε στο διάδρομο δείχνοντας απορημένο.

«Ακολουθήστε με! Κι οι δυο σας!» είπε η καθηγήτρια.

Εκείνοι υπάκουσαν, ενώ ο Γουντ κοίταζε συνέχεια τον Χάρι γεμάτος περιέργεια.

«Εδώ μέσα», είπε η καθηγήτρια.

Με το.τεντωμένο χέρι της, η καθηγήτρια τους έδειχνε μια τάξη άδεια, όπου ήταν μόνο ο Πι6ς, ο οποίος έγραφε άσχημες Λέξεις στον πίνακα.

«Έξω, Πιβς!» είπε η ΜακΓκόναγκαΛ, χωρίς να τον μαλώσει. «Και κλείσε την πόρτα».

Κατόπιν γύρισε στα δυο παιδιά.

«Πότερ, αυτός είναι ο Όλιβερ Γουντ», είπε. «Γουντ, σου Βρήκα έναν ανιχνευτή!»

Αμέσως η απορία στο πρόσωπο του Γουντ έδωσε τη θέση της σ' ευχαρίστηση.

«Σοβαρά το λέτε, κυρία καθηγήτρια;»

«Ναι!» τον βεβαίωσε κατηγορηματικά εκείνη. «Αυτός εδώ ο μικρός είναι φυσικό ταλέντο. Ποτέ δεν έχω ξαναδεί αυτό που έκανε πριν από λίγο! Πες μου, Πότερ, αυτή ήταν η πρώτη σου φορά σε σκουπόξυλο;»

Ο Χάρι κούνησε καταφατικά το κεφάλι, χωρίς να τολμήσει να μιλήσει. Δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε, αλλά η ιδέα της αποβολής έδειχνε πια να απομακρύνεται και το τρεμούλιασμα του άρχισε να λιγοστεύει.

«Έπιασε την μπάλα με το χέρι του μετά από μια Βουτιά στον αέρα από ύψος τουλάχιστον είκοσι πέντε μέτρων!» είπε η καθηγήτρια στον Γουντ. «Κι ούτε καν γρατσουνίστηκε! Ούτε ο Τσάρλι Ουέσλι δε θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο!»

Ο Γουντ έδειχνε τώρα ενθουσιασμένος.

«Είδες ποτέ σου ματς κουίντιτς, Πότερ;» τον ρώτησε μ' ενδιαφέρον.

«Ο Γουντ είναι αρχηγός της ομάδας κουίντιτς του Γκρίφιντορ», εξήγησε η καθηγήτρια.

«Έχει και το κατάλληλο σώμα για ανιχνευτής», παρατήρησε ο Γουντ, περπατώντας γύρω απ' τον Χάρι ενώ τον παρατηρούσε προσεκτικά. «Αδύνατος, άρα ελαφρός... Θα πρέπει να του δώσουμε ένα καλό σκουπόξυλο, κυρία καθηγήτρια. Ένα σύννεφο δύο χιλιάδες, ή ένα δόρυ εφτά, θα έλεγα...»

«Θα μιλήσω στον καθηγητή Ντάμπλντορ, μήπως μπορούμε να παραβλέψουμε για μια φορά τον κανονισμό για τους πρωτοετείς», αποκρίθηκε εκείνη. «Είναι αλήθεια πως χρειαζόμαστε μια καλύτερη ομάδα από την περυσινή. Ήταν αληθινή πανωλεθρία για μας αυτός ο τελικός με το Σλίθεριν! Επί εβδομάδες μετά, δεν τολμούσα να κοιτάξω κατάματα τον καθηγητή Σνέιπ...»

Ύστερα η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ κοίταξε αυστηρά τον Χάρι πάνω απ' τους φακούς των γυαλιών της.

«Θέλω να μαθαίνω ότι προπονείσαι σκληρά, Πότερ», του είπε. «Αλλιώς μπορεί ν' αλλάξω γνώμη και να σε τιμωρήσω». Κατόπιν του χαμογέλασε. «Ο πατέρας σου θα ήταν υπερήφανος για σένα», πρόσθεσε. «Ήταν κι αυτός πολύ καλός παίκτης του κουίντιτς». «Δεν μπορεί. Θ' αστειεύεσαι!» του είπε ο Ρον.

Ήταν η ώρα του δείπνου κι ο Χάρι μόλις είχε τελειώσει την αφήγηση στον Ρον όλων όσων είχαν συμβεί, αφού είχε φύγει απ' το πάρκο με την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ. Ο Ρον είχε ένα κομμάτι ψητό κρέας καρφωμένο στο πιρούνι του, αλλά φαινόταν να το έχει ξεχάσει.

«Ανιχνευτής!» είπε. «Μα οι πρωτοετείς ποτέ δεν... θα πρέπει να είσαι ο πιο νέος παίκτης του...»

«...του αιώνα!» πρόσθεσε ο Χάρι, βάζοντας μια μεγάλη πιρουνιά πουρέ στο στόμα του. Ένιωθε ιδιαίτερα πεινασμένος μετά τις περιπέτειες του απογεύματος. «Ο Γουντ μου το είπε».

Ο Ρον είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ, που καθόταν εκεί ακίνητος, κοιτάζοντας τον Χάρι μ' ανοιχτό το στόμα.

«Αρχίζω προπόνηση την άλλη εβδομάδα», συνέχισε εκείνος. «Μην το πεις πουθενά όμως, γιατί ο Γουντ θέλει να μείνει μυστικό...»

Εκείνη τη στιγμή οι δίδυμοι Ουέσλι μπήκαν στην τραπεζαρία, είδαν τον Χάρι και τον πλησίασαν βιαστικά.

«Συγχαρητήρια!» του είπε ψιθυριστά ο Τζορτζ. «Ο Γουντ μας τα είπε όλα... Είμαστε κι εμείς στην ομάδα! Κυνηγοί!»

«Είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουμε φέτος το κύπελλο κουίνπτς!» πρόσθεσε ο Φρεντ. «Έχουμε να κερδίσουμε από τότε που ο αδελφός μας, ο Τσάρλι, έφυγε απ' το "Χόγκουαρτς", αλλά φέτος όλα θ' αλλάξουν... Θα πρέπει να είσαι πολύ καλός, Χάρι, γιατί ο Γουντ σχεδόν χοροπηδούσε απ' τη χαρά του, όταν μας τα είπε».

«Τώρα, όμως, πρέπει να πηγαίνουμε», είπε ο αδελφός του. «Γιατί ο Λι Τζόρνταν λέει πως βρήκε μια καινούρια έξοδο απ' το σχολείο...»

«Βάζω στοίχημα πως είναι αυτή πίσω απ' το άγαλμα του Γκρέγκορι του Γελοίου. Τη βρήκαμε κι εμείς στον πρώτο μας χρόνο!» είπε ο Φρεντ. «Πάμε, όμως, να δούμε...»

Οι δίδυμοι Ουέσλι μόλις είχαν απομακρυνθεί, όταν κάποιος πολύ λιγότερο καλόδεχτος πλησίασε τον Χάρι. Ήταν ο Μαλφόι, με τον Κραμπ και τον Γκόιλ δεξιά κι αριστερά του.

«Τρως το τελευταίο σου δείπνο, Πότερ;» ρώτησε ειρωνικά τον Χάρι. «Πότε παίρνεις το τρένο για να ξαναγυρίσεις στους Μαγκλ;»

«Είσαι πολύ πιο θαρραλέος τώρα που πατάς στη γη κι έχεις δίπλα τους μικρούς σου φίλους», αποκρίθηκε ψύχραιμα ο Χάρι. Βέβαια ο Κράμπε και ο Γκόιλ κάθε άλλο παρά μικροί ήταν, αλλά μιας και το τραπέζι των καθηγητών ήταν ακόμη γεμάτο, οι δυο τους δεν μπορούσαν παρά να του ρίχνουν άγριες ματιές.

«Θα σ' αντιμετωπίσω μόνος μου όποτε θέλεις», είπε ο Μαλφόι. «Απόψε το βράδυ, αν σε βολεύει... Μια μονομαχία μάγων, μόνο με μαγικά ραβδιά. Χωρίς καμιά επαφή! Τι τρέχει; Δεν έχεις ποτέ ακούσει για τη μονομαχία των μάγων;»

«Και βέβαια έχει!» πετάχτηκε αμέσως ο Ρον. «Εγώ θα είμαι ο δεύτερος του. Ο δικός σου ποιος θα είναι; »

Ο Μαλφόι κοίταξε τους δυο φίλους του ζυγίζοντας τους.

«Ο Κράμπε», αποκρίθηκε. «Μεσάνυχτα, σύμφωνοι; Θα συναντηθούμε στην αίθουσα με τα παλιά έπιπλα. Δεν είναι ποτέ κλειδωμένη».

'Οταν ο Μαλφόι κι οι φίλοι του απομακρύνθηκαν, ο Χάρι κι ο Ρον κοιτάχτηκαν.

«Τι είναι η μονομαχία των μάγων;» ρώτησε ο Χάρι. «Και τι σημαίνει πως εσύ θα είσαι ο δεύτερος μου;»

«Να... ο δεύτερος βρίσκεται εκεί, για να πάρει τη θέση σου, αν σκοτωθείς...» αποκρίθηκε δήθεν ανέμελα ο Ρον, αρχίζοντας να τρώει τη μηλόπιτα του. Βλέποντας όμως την τρομοκρατημένη έκφραση στο πρόσωπο του Χάρι, πρόσθεσε βιαστικά: «Μόνον όσοι μάγοι μονομαχούν αληθινά, σκοτώνονται. Το πιο πολύ που θα καταφέρετε, εσύ κι ο Μαλφόι, θα είναι να στέλνετε σπίθες ο ένας στον άλλον, γιατί κανείς απ' τους δυο σας δεν ξέρει αρκετά μάγια για να κάνει αληθινή ζημιά... Εξάλλου είμαι σίγουρος πως, όταν είπε να μονομαχήσετε, περίμενε ν' αρνηθείς...»

«Και τι θα κάνω, αν κουνάω το ραβδί μου και δε γίνεται τίποτα;» ρώτησε ο Χάρι.

«Πέτα το και δώσ' του μια γροθιά στη μούρη!» αποκρίθηκε ο Ρον.

«Με συγχωρείτε...»

Τα δυο αγόρια σήκωσαν το βλέμμα κι είδαν την Ερμιόνη Γκρέιντζερ να στέκεται δίπλα τους.

«Δεν μπορεί κανείς να φάει ποτέ με την ησυχία του!» μουρμούρισε νευριασμένος ο Ρον.

Η Ερμιόνη, όμως, τον αγνόησε και μίλησε στον Χάρι.

«...δεν το ήθελα, αλλά άκουσα αυτά που έλεγες με τον Μαλφόι», άρχισε διστακτικά.

«Σίγουρα δεν το ήθελες!» μουρμούρισε σαρκαστικά ο Ρον.

«... και απαγορεύεται να γυρίζεις μόνος σου τη νύχτα στο πάρκο...» συνέχισε η Ερμιόνη. «Σκέψου πόσους βαθμούς θα χάσει το Γκρίφιντορ, αν σε πιάσουν... Και θα σε πιάσουν οπωσδήποτε!... Θα είναι πολύ εγωιστικό από μέρους σου, αν...»

«Δικός μου Λογαριασμός!» την έκοψε ο Χάρι.

«Να μη σε κρατάμε...» πρόσθεσε ο Ρον. Όπως και να το κάνεις, δεν ήταν αυτός ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει η μέρα, σκεφτόταν αργότερα ο Χάρι, ενώ άκουγε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του τις αναπνοές των κοιμισμένων Σίμους και Νιλ (ο Νέβιλ δεν είχε ακόμη βγει απ' το νοσοκομείο). Ο Ρον είχε περάσει ίο υπόλοιπο βράδυ δίνοντας του συμβουλές του τύπου: «Αν προσπαθήσει να σε καταραστεί, καλύτερα να το βάλεις στα πόδια, γιατί δε θυμάμαι πώς εξουδετερώνονται οι κατάρες».

Ακόμη, υπήρχαν πολλές πιθανότητες να τους πιάσει ο επιστάτης Φιλτς, ή η γάτα του, η κυρία Νόρις. Ο Χάρι φοβόταν μήπως παρατραβούσε το σκοινί παραβαίνοντας κι ένα δεύτερο κανονισμό του σχολείου μέσα στην ίδια μέρα. Από την άλλη μεριά, πάλι, το αντιπαθητικό κι ειρωνικό πρόσωπο του Μαλφόι δεν έφευγε απ' το μυαλό του... και δεν μπορούσε ν' αφήσει να πάει χαμένη η ευκαιρία να τον νικήσει...

«Εντεκάμισι», ψιθύρισε κάποια στιγμή ο Ρον. «Ώρα να πηγαίνουμε...»

Όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν, φόρεσαν κι οι δυο τις μακριές ρόμπες τους, πήραν τα μαγικά ραβδιά τους και βγήκαν απ' την κρεβατοκάμαρα, κατέβηκαν τη σκάλα και μπήκαν στην αίθουσα αναψυχής του Γκρίφιντορ. Τα λίγα κάρβουνα που ήταν ακόμη αναμμένα στο τζάκι, μεταμόρφωναν τις πολυθρόνες και τα χαμηλά τραπέζια σε σκοτεινούς όγκους. Τα δυο παιδιά προχώρησαν προς το πορτρέτο της χοντρής κυρίας που έκρυβε το άνοιγμα της εξόδου, όταν μια φωνή ακούστηκε ξαφνικά πίσω τους.

«Δεν πιστεύω να ετοιμάζεσαι να κάνεις μια τόσο μεγάλη ανοησία, Χάρι», είπε η φωνή, που ήταν κοριτσίστικη.

Μια λάμπα άναψε και στο φως της είδαν την Ερμιόνη, τυλιγμένη σε μια ροζ ρόμπα και με θυμωμένη έκφραση στο πρόσωπο της.

«Εσύ!» φώναξε αγριεμένος ο Ρον. «Πήγαινε αμέσως στο κρεβάτι σου!»

«Παραλίγο να το πω στον αδελφό σου!» του απάντησε κοφτά η Ερμιόνη. «Ο Πέρσι είναι επιμελητής... μπορεί να σταματήσει αυτή τη μεγάλη βλακεία...»

Ο Χάρι δυσκολευόταν να πιστέψει πως κάποιος μπορούσε να γίνει τόσο ενοχλητικός, όσο αυτό το κορίτσι μπροστά τους.

«'Ελα, πάμε», είπε στον Ρον, καθώς έσπρωχνε στην άκρη το πορτρέτο και περνούσε το σκοτεινό άνοιγμα. Ο Ρον τον ακολούθησε.

Η Ερμιόνη, όμως, ήταν αποφασισμένη να μην υποχωρήσει εύκολα. Βιαστικά, πέρασε κι αυτή το άνοιγμα πίσω από τον Ρον, μαλώνοντας τους σαν θυμωμένη κότα.

«Μα δε σας νοιάζει καθόλου για το Γκρίφιντορ; Μόνο για, τους εαυτούς σας νοιαζόσαστε; Εγώ, πάντως, δε θέλω να κερδίσει το Σλίθεριν το φετινό πρωτάθλημα. Κι αυτό ακρι-ί βώς θα γίνει, αν χάσετε όλους τους βαθμούς που κέρδισαί απ' την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ, επειδή ήξερα απέξω τα πάντα για τα αντίστροφα μάγια!...»

«Φύγε από δω!»

«Πολύ καλά. Εγώ σας προειδοποίησα. Κι εσύ, Χάρι Πότερ, να θυμάσαι τα λόγια μου, όταν αύριο θα είσαι στο τρένο για το σπίτι του και...»

Η φράση της, όμως, έμεινε στη μέση, καθώς η Ερμιόνη γύρισε προς το πορτρέτο της χοντρής κυρίας και το βρήκε ξαφνικά, άδειο. Η χοντρή κυρία είχε φύγει για μια νυχτερινή επίσκεψη κι η Ερμιόνη βρισκόταν τώρα κλειδωμένη έξω από τον πύργο του Γκρίφιντορ.

«Τι θα κάνω τώρα;» φώναξε τρομαγμένη.

«Δικό σου πρόβλημα», αποκρίθηκε αδιάφορα ο Ρον. «Εμείς πρέπει να πηγαίνουμε, γιατί θ' αργήσουμε».

Τα δυο αγόρια άρχισαν αμέσως ν' απομακρύνονται. Προτού όμως φτάσουν στο τέλος του διαδρόμου, η Ερμιόνη τους πρόλαβε.

«Θα 'ρθω μαζί σας!» τους είπε.

«Αποκλείεται!»

«Νομίζετε πως θα περιμένω εδώ, ολομόναχη, για να με πιάσει ο Φιλτς; Αν βρει και τους τρεις μας, θα του πω την αλήθεια, πως δηλαδή προσπαθούσα να σας σταματήσω, κι εσείς θα με υποστηρίξετε...»

«Μωρέ μπράβο θράσος!» είπε ο Ρον.

«Σκάστε κι οι δυο!» ψιθύρισε ο Χάρι. «Κάτι άκουσα...»

Αυτό το «κάτι» ακουγόταν σαν σύρσιμο.

«Η κυρία Νόρις», ψιθύρισε ο Ρον, κοιτάζοντας γύρω του στο μισοσκόταδο.

Δεν ήταν όμως η γάτα του Φιλτς, αλλά ο Νέβιλ. Κοιμόταν κουλουριασμένος στο πάτωμα, αλλά είχε ξυπνήσει απ' τις φωνές τους.

«Ευτυχώς που με βρήκατε!» τους είπε. «Ώρες είμαι εδώ... Δεν μπορούσα να θυμηθώ το καινούριο σύνθημα για να κάνω τη χοντρή κυρία να παραμερίσει...»

«Μη μιλάς τόσο δυνατά, Νέβιλ! Το καινούριο σύνθημα είναι "Μουσούδα γουρουνιού", αλλά δε θα σ' ωφελήσει σε τίποτα, γιατί η χοντρή κυρία έφυγε απ' το κάδρο της».

«Πώς πάει το χέρι σου;» τον ρώτησε ο Χάρι.

«Σαν καινούριο! Η κυρία Πόμφρι το διόρθωσε σ' ένα λεπτό».

«Ωραία, ωραία... Λοιπόν, Νέβιλ, εμείς πρέπει να πάμε κάπου. Θα σε δούμε αργότερα...»

«Μη μ' αφήνετε εδώ μόνο μου!» φώναξε ο Νέβιλ, ενώ πεταγόταν όρθιος. «Φοβάμαι να μείνω άλλο, γιατί ο Ματωμένος Βαρόνος πέρασε κιόλας από δω δυο φορές».

Ο Ρον κοίταξε το ρολόι του κι έριξε μια θυμωμένη ματιά στην Ερμιόνη και στον Νέβιλ.

«Αν κάποιος απ' τους δυο σας γίνει η αιτία να μας πιάσουν», τους είπε απειλητικά, «θα μάθω αυτή την κατάρα που μας έλεγε χθες ο καθηγητής Κούιρελ και θα τη χρησιμοποιήσω εναντίον σας!»

Η Ερμιόνη άνοιξε το στόμα της, ίσως για να πει στον Ρον ποια ήταν αυτή η κατάρα. Ο Χάρι, όμως, της ψιθύρισε επιτακτικά να σωπάσει κι έκανε σ' όλους νόημα να προχωρήσουν.

Όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν, άρχισαν να διασχίζουν ατελείωτους διαδρόμους, που φωτίζονταν μονάχα απ' το φως του φεγγαριού όπως έμπαινε απ' τα ψηλά παράθυρα. Ο Χάρι περίμενε να συναντήσουν τον Φιλτς ή την κυρία Νόρις σε κάθε γωνιά, αλλά στάθηκαν τυχεροί... Τέλος, αφού ανέβηκαν μια στριφτή σκάλα, έτρεξαν στις μύτες των ποδιών τους προς την αίθουσα των τροπαίων...

Ο Μαλφόι κι ο Κράμπε δεν είχαν έρθει ακόμη. Οι κρυστάλλινες βιτρίνες με τα χρυσά κι ασημένια τρόπαια, τους δίσκους, τις πλακέτες, τα Βάζα και τ' άλλα αντικείμενα, γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού. Τα τρία παιδιά στάθηκαν με την πλάτη τους στον ένα τοίχο, παρακολουθώντας ταυτόχρονα και τις δυο πόρτες της αίθουσας. Ο Χάρι, μάλιστα, έβγαλε και το μαγικό ραβδί του, για να είναι έτοιμος, αν ο Μαλφόι παρουσιαζόταν ξαφνικά μπροστά του κι άρχιζε αμέσως την επίθεση. Τα λεπτά συνέχισαν να περνούν.

«Άργησε. Ίσως να φοβήθηκε», του ψιθύρισε ο Ρον.

Ένας ξαφνικός θόρυβος στο διπλανό δωμάτιο τους έκανε όλους ν' αναπηδήσουν... Ο Χάρι μόλις είχε σηκώσει το μαγικό ραβδί του, όταν άκουσαν κάποιον να μιλά και δεν ήταν ο Μαλφόι!

«Μύρισε παντού, χρυσή μου. Μπορεί να κρύβονται σε κάποια γωνιά...»

Ήταν ο Φιλτς και μιλούσε στην κυρία Νόρις. Τρομοκρατημένος, ο Χάρι έκανε νόημα στους άλλους να τον ακολουθήσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Γλίστρησαν όλοι μαζί προς την πόρτα εκείνη που τους οδηγούσε πιο μακριά απ' τη φωνή του επιστάτη. Ο Νέ6ιλ, που ήταν ο τελευταίος, μόλις είχε καταφέρει να γλιστρήσει απ' την πόρτα και να την κλείσει πίσω του, όταν άκουσαν τον Φιλτς να μπαίνει στην αίθουσα των τροπαίων.

«Κάπου εδώ θα πρέπει να είναι», τον άκουσαν να λέει. «Ασφαλώς θα κρύβονται...»

«Από δω», ψιθύρισε ο Χάρι κι όλοι μαζί άρχισαν να διασχίζουν μια γαλαρία γεμάτη πανοπλίες.

Πίσω τους άκουγαν τον Φιλτς να πλησιάζει. Ο Νέβιλ έχασε τότε την ψυχραιμία του, άρχισε να τρέχει, έπεσε πάνω στον Ρον και τον έριξε σε μια απ' τις πανοπλίες, που έπεσε κι αυτή κάτω μαζί τους.

Ο θόρυβος από σιδηρικά και φωνές ήταν αρκετός για να ξυπνήσει ολόκληρο το κάστρο.

«Τρέξτε!» φώναξε ο Χάρι και τα τέσσερα παιδιά άρχισαν να διασχίζουν τρέχοντας τη γαλαρία, χωρίς να κοιτάζουν πίσω τους, για να δουν αν ο επιστάτης τα ακολουθούσε...

Ένας διάδρομος φάνηκε μπροστά τους, μετά ένας άλλος και συνέχισαν να τρέχουν, με τον Χάρι μπροστά, χωρίς να έχουν ιδέα για το πού βρίσκονταν, ή για το πού πήγαιναν. Παραμέρισαν μια ταπετσαρία, διέσχισαν άλλον ένα διάδρομο και βρέθηκαν ξαφνικά στην αίθουσα όπου γίνονταν τα μαθήματα για τα φίλτρα και που όλοι ήξεραν πως βρισκόταν πολύ μακριά απ' την αίθουσα με τα τρόπαια.

«Νομίζω πως του ξεφύγαμε», είπε λαχανιασμένος ο Χάρι, ακουμπώντας στον παγωμένο τοίχο και σκουπίζοντας το μέτωπο του. Ο Νέβιλ ήταν διπλωμένος στα δύο κι έβηχε δυνατά.

«Σας... το... είπα!» ψιθύρισε με προσπάθεια η Ερμιόνη, σφίγγοντας με τις παλάμες τα πονεμένα πλευρά της. «Σας... το... είπα!»

«Πρέπει να ξαναγυρίσουμε στο Γκρίφιντορ», είπε ο Ρον.

«Κι όσο γίνεται πιο γρήγορα!»

«Ο Μαλφόι σου έστησε παγίδα», είπε η Ερμιόνη στον Χάρι.

«Το κατάλαβες τώρα; Ποτέ δεν είχε σκοπό να 'ρθει να μονομαχήσει μαζί σου... Όσο για τον Φιλις, ήξερε πως κάποιος θα πήγαινε στην αίθουσα με τα τρόπαια... κι αυτό πάει να πει πως ο Μαλφόι τον ειδοποίησε...»

Ο Χάρι σκέφτηκε πως η Ερμιόνη είχε πιθανότατα δίκιο, αλλά αποφάσισε να μην της το πει.

«Πάμε καλύτερα;» ψιθύρισε.

Φαίνεται όμως πως δεν ήταν γραφτό τους να ξεμπερδέψουν εύκολα. Δεν είχαν προχωρήσει πιο πολύ από καμιά δεκαριά μέτρα, όταν μια πόρτα άνοιξε μπροστά τους. Ο Πιβς βγήκε έξω και, βλέποντας τους, σταμάτησε ενθουσιασμένος.

«Α, τα πουλάκια μου!» φώναξε.

«Πιο σιγά, Πιβς!» παρακάλεσε ο Ρον. «Αν μας πιάσουν, θα μας αποβάλουν».

Ο Πι8ς, όμως, γέλασε σαρκαστικά.

«Τα καημένα τα πρωτάκια μου!» φώναξε κατόπιν. «Πού γυρίζατε τέτοια ώρα;»

«Μη φωνάζεις, Πι6ς, σε παρακαλώ...»

«Πρέπει να το πω στον Φιλτς», συνέχισε εκείνος, με μια υποκριτικά αγαθή έκφραση. «Για το δικό σας το καλό, βέβαια...»

«Φύγε απ' τη μέση!» είπε νευριασμένος ο Ρον και τον έσπρωξε απότομα.

Αυτό, όμως, ήταν μεγάλο λάθος.

«Μαθητές έξω απ' τα κρεβάτια τους!» φώναξε ο Πιβς, όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Μαθητές έξω απ' τα κρεβάτια τους, στο διάδρομο κοντά στην τάξη των φίλτρων!»

Τα τέσσερα παιδιά άρχισαν να τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Έφτασαν στο τέλος του διαδρόμου και σταμάτησαν μπροστά σε μια πόρτα· μια πόρτα κλειδωμένη.

«Την πάθαμε!» είπε ο Ρον, καθώς οι άλλοι έπαιζαν μάταια το χερούλι. «Αυτό θα είναι το τέλος μας!»

Πίσω τους ακούγονταν καθαρά βήματα, καθώς ο Φιλτς έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς το σημείο απ' όπου ο Πιβς φώναζε ακόμη.

«Κάντε μου χώρο!» είπε αποφασιστικά η Ερμιόνη κι άρπαξε το μαγικό ραβδί του Χάρι απ' το χέρι του. Μετά χτύπησε με την άκρη του την κλειδαριά κι είπε: «Αλοχομόρα».

Η κλειδαριά έκανε αμέσως κλικ, η πόρτα άνοιξε, τα παιδιά πέρασαν μέσα, την έκλεισαν βιαστικά και μετά κόλλησαν τ' αφτιά τους επάνω της, για ν' ακούσουν τι γινόταν απ' την άλλη πλευρά.

«Προς τα πού πήγαν, Πιβς;» άκουσαν τη φωνή του Φιλτς. «Πες μου γρήγορα».

«Μόνο αν μου πεις "σε παρακαλώ"...»

«Άσε τις χαζομάρες, Πιβς, γιατί θα θυμώσω. Τώρα πες μου! Προς τα πού πήγαν;»

«Δε θα πω τίποτα, αν δεν ακούσω πρώτα το "σε παρακαλώ"», επέμεινε ο Πιβς, με την ενοχλητική και στριγκή φωνή του.

«Καλά, λοιπόν. Παρακαλώ!»

«Σ' την έσκασα! Χα, χα, χα!» γέλασε τότε ο Πιβς και τα τέσσερα παιδιά τον άκουσαν ν' απομακρύνεται, ενώ ο Φιλτς έβραζε από μανία.

«Νομίζει πως αυτή η πόρτα είναι κλειδωμένη», ψιθύρισε ο Χάρι. «Θαρρώ πως τη γλιτώσαμε... Άσε με ήσυχο, Νέβιλ!» ψιθύρισε κατόπιν, γιατί μερικές στιγμές πριν ο Νέβιλ τραβούσε επίμονα την άκρη απ' το μανίκι του. «Τι τρέχει λοιπόν;»

Ταυτόχρονα ο Χάρι γύρισε πίσω κι είδε αμέσως τι έτρεχε. Την πρώτη στιγμή ήταν σίγουρος πως έβλεπε κάποιον τρομερό εφιάλτη και πως σύντομα θα ξυπνούσε... Γιατί αυτό πια ήταν υπερβολικά πολύ... μετά απ' όλα όσα τους είχαν συμβεί ως εκείνη τη στιγμή!

Δε βρίσκονταν σε κάποια αίθουσα, όπως είχε αρχικά νομίσει, αλλά σ' έναν άλλο διάδρομο — στον απαγορευμένο διάδρομο του τρίτου πατώματος! Και τώρα όλοι ήξεραν γιατί ήταν απαγορευμένος.

Τα βλέμματα τους ήταν στηλωμένα στην άγρια φάτσα ενός τερατόμορφου σκύλου, ενός σκύλου τόσο μεγάλου, που γέμιζε σχεδόν ολόκληρο το χώρο απ' το πάτωμα ως το ταβάνι. Αυτός ο σκύλος είχε τρία κεφάλια, δηλαδή τρία ζευγάρια τρελά μάτια, τρεις μύτες, που μύριζαν προς το μέρος τους, και τρία στόματα, γεμάτα τεράστια κιτρινωπά δόντια και σάλια.

Ο φρικτός σκύλος στεκόταν εντελώς ακίνητος, με τα έξι μάτια του στηλωμένα επάνω τους. Ο Χάρι ήξερε πως ο μόνος λόγος που ήταν ακόμη ζωντανοί, ήταν επειδή η ξαφνική εμφάνιση τους τον είχε παραξενέψει. Γρήγορα, όμως, θα συνερχόταν και τότε...

Ο Χάρι άπλωσε το χέρι του προς το πόμολο της πόρτας. Γιατί ανάμεσα στο σίγουρο θάνατο και τον Φιλτς, προτιμούσε τον Φιλτς!

Η πόρτα άνοιξε αθόρυβα. Πέρασαν όλοι απ' την άλλη πλευρά και την έκλεισαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Κατόπιν άρχισαν να τρέχουν, σχεδόν να πετούν — τόσο γρήγορα πήγαιναν προς τη μεριά του διαδρόμου απ' όπου είχαν έρθει. Ο Φιλτς πρέπει να τους έψαχνε τώρα αλλού, γιατί δε φαινόταν πουθενά. Ο επιστάτης, όμως, δεν τους ένοιαζε πια. Το μόνο που ήθελαν, ήταν ν' απομακρυνθούν όσο πιο πολύ μπορούσαν απ' τον τερατόμορφο σκύλο. Συνέχισαν λοιπόν να τρέχουν, ώσπου έφτασαν μπροστά στο πορτρέτο της χοντρής κυρίας, στον έβδομο όροφο.

«Πού πήγατε;» τους ρώτησε αμέσως εκείνη, κοιτάζοντας τα κατακόκκινα και ιδρωμένα τους πρόσωπα.

«Να μη σε νοιάζει! Μουσούδα γουρουνιού, μουσούδα γουρουνιού!» φώναξε λαχανιασμένος ο Χάρι και το πορτρέτο παραμέρισε, αφήνοντας να φανεί το άνοιγμα πίσω του. Τα τέσσερα παιδιά το πέρασαν βιαστικά, μπήκαν στην αίθουσα αναψυχής κι έπεσαν εξαντλημένα στις πολυθρόνες.

Πέρασε αρκετή ώρα προτού κάποιος μιλήσει. Ο Νέβιλ, μάλιστα, έμοιαζε ότι δε θα ξαναμιλούσε ποτέ.

«Τι νομίζουν πως κάνουν, κρατώντας ένα τέτοιο τέρας κλειδωμένο σ' ένα σχολείο;» είπε τέλος ο Ρον.

Στο μεταξύ, όμως, η Ερμιόνη είχε ξαναβρεί το κουράγιο και τη διάθεση της για γκρίνια.

«Κανείς σας δε χρησιμοποιεί τα μάτια του!» τους μάλωσε περιφρονητικά. «Κανείς σας δεν είδε πού στεκόταν αυτός ο σκύλος;»

«Στο πάτωμα, πού αλλού;» αποκρίθηκε ο Χάρι. «Εξάλλου, εγώ προσωπικά, δεν κοιτούσα τα πόδια, αλλά τα τρία του κεφάλια!»

«Όχι, όχι στο πάτωμα!» φώναξε η Ερμιόνη. «Επάνω στην πόρτα μιας καταπακτής στεκόταν!... Κι είναι ολοφάνερο πως κάτι φυλάει...»

Κατόπιν πετάχτηκε όρθια κι άρχισε να ρίχνει γύρω της θυμωμένες ματιές.

«Ελπίζω να ντρέπεστε για τα χάλια σας!» τους είπε. «Θα μπορούσαμε να είχαμε όλοι σκοτωθεί... ή, ακόμα χειρότερα, να μας είχαν αποβάλει! Και τώρα, αν δεν έχετε αντίρρηση, εγώ θα πάω στο κρεβάτι μου!»

Ο Ρον την κοίταζε με το στόμα ανοιχτό. «Όχι, καμιά αντίρρηση!» αποκρίθηκε ειρωνικά. «Αν θυμάσαι, δε σε πήραμε μαζί μας με το ζόρι!»

Η Ερμιόνη όμως δεν τον άκουσε, γιατί είχε κιόλας αρχίσει ν' απομακρύνεται. Όσο για τον Χάρι, τα τελευταία λόγια της είχαν γίνει η αφορμή για καινούριες σκέψεις.

Λίγο αργότερα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, σκεφτόταν: Ο σκύλος φύλαγε κάτι, δε χωρούσε αμφιβολία γι' αυτό... Κι ο Χάγκριντ είχε πει πως, εκτός απ' την τράπεζα Γκρίνγκοτς, το ίδιο το «Χόγκουαρτς» ήταν το πιο σίγουρο μέρος για να φυλάξεις κάτι...

Το πιο πιθανό λοιπόν ήταν πως, εντελώς τυχαία, ο Χάρι είχε ανακαλύψει το μέρος όπου ήταν κρυμμένο το τυλιγμένο σε βρόμικο πανί δέμα το οποίο ο Χάγκριντ είχε πάρει απ' το χρηματοκιβώτιο 713...