Раскіданае гняздо крывіцкай славы

РАЗВІТВАЕМСЯ, КАБ ВЯРНУЦЦА

Сонца няўмольна коціцца за гарызонт. Ягоны рух становіцца поклічным і для нас. Пакідаем Крэўскія муры, каб далучыцца да іншых выдатных памятак беларускай гісторыі на Смаргоншчыне.

А над намі, пасля ўжо за намі плыве-кружляе белакрылы бацян.

Развітваецца?

Просіць застацца?

Шкадуе, што не падоўжыўся наш побыт на месцы, дзе прысак гісторыі дагэтуль апякае памяць, хвалюе сэрца, наталяе смагу пазнання сябе, свайго роду?

Запрашае бываць тут не гады ў рады, а як мага часцей?

Суцешым яго абяцаннем: абавязкова прыедзем, і не раз.

А буслы…

Хай вечна кружляюць яны над Крэвам. Хай дзетак сваіх выводзяць і гадуюць пад абярэжнай засенню магутнай і высакароднай Княскай вежы, што напрамілы Бог моліць-просіць захаваць, аднавіць і зберагчы няскоранае гняздоўе беларускай славы – Крэўскі замак, адзіны такі на нашай зямлі, з лёсам якога цесна знітаваны лёс гэтулькіх вялікіх князёў Вялікага княства Літоўскага.

Давайце ж прыслухаемся і паслухаемся.

Бо хто ў мінулае выстраліць з пісталета...