Раскіданае гняздо крывіцкай славы

ХРОНІКА ПАДЗЕЙ

862 – у “Аповесці мінулых гадоў” упершыню згадваецца заснаваны крывічамі Полацк (Полотеск, Полотьск, Полтеск) на рацэ Палата. Ён з’яўляецца самым старажытным беларускім горадам і адным з самых старэйшых усходне-славянскіх гарадоў. У Х – ХІІІ стагоддзях быў цэнтрам значнага па сваёй магутнасці Полацкага княства.

992 – заснавана самая даўняя на беларускай зямлі Полацкая праваслаўная епархія, адносілася да Кіеўскай мітраполіі. З гэтай даты прынята лічыць увядзенне хрысціянства на Беларусі. Сафійскі сабор з’яўляўся яе кафедральным храмам. Адноўлена ў 1989 годзе.

Пачатак ХІІ стагоддзя – на правым беразе ракі Палата, на ўскраіне горада Полацка, у в. Сяльцо князёўна Еўфрасіння Полацкая заснавала Полацкі Спаса-Еўфрасінеўскі манастыр. Спачатку з’яўляўся абарончым збудаваннем. У 1910 годзе з Кіева ў манастыр перавезены мошчы святой Еўфрасінні Полацкай. Аднавіў сваю дзейнасць у 1989 годзе.

1127 – у Іпацьеўскім летапісе ўпершыню згадваецца Гародня (Гарадзень, Горадня, Гродна). З 1376 года ім валодаў Вітаўт, які ператварыў горад у другую сталіцу Вялікага княства Літоўскага. Гэта ён збудаваў тут свой гатычны замак. А яшчэ раней на Замкавай гары быў больш старажытны княскі палац – магутная крэпасць з небывала магутнай для таго часу абарончай сцяной. У 1496 гораду нададзена магдэбургскае права. У 1576 – 1586 гадах Гародня была рэзідэнцыяй караля польскага і вялікага князя літоўскага Стэфана Баторыя, які перабудаваў замак у стылі рэнесансу па праекту вядомага італьянца Санці Гучы. У ХVІІІ стагоддзі побач са Старым замкам вырас новы, збудаваны каралём польскім Аўгустам ІІІ Саксонскім. У 1793 годзе тут адбыўся сойм, на якім прыняты рашэнні аб другім падзеле Рэчы Паспалітай. 23 лютага 1795 года апошні кароль Рэчы Паспалітай і вялікі князь літоўскі Станіслаў Аўгуст Панятоўскі падпісаў у Новым замку акт аб адмаўленні ад трона.

1044 – падчас паходу на Літву вялікі князь Яраслаў Мудры заснаваў Новагародак.

1240-я гады – утварэнне Вялікага княства Літоўскага. Сталіцай з’яўляўся Новагародак і гэты перыяд (каля ста гадоў) лічыцца новагародскім у гісторыі ВКЛ. На чале ўсё больш моцнага аб’яднання становіцца Міндоўг (гады жыцця: 1195(?) – 1263). Багатай крыніцай інфармацыі пра ўтварэнне ВКЛ і дзейнасць Міндоўга з’яўляюцца сярэднявечныя гістарыяграфічныя творы пад агульнай назвай “Інфлянцкія хронікі (Лівонскія хронікі)”.

6 ліпеня 1253 – вялікі князь літоўскі Міндоўг каранаваны ў сваёй рэзідэнцыі ў Новагародку на першага літоўскага караля. Папа Інакенцій ІV, які даў згоду на каранацыю яшчэ ў 1251 годзе, калі Міндоўг прыняў каталіцтва, і які прыслаў у Новагародак карону, спадзяваўся, што Міндоўг правядзе хрысціянізацыю па лацінскім абрадзе язычніцкай часткі Княства. Адначасова была каранавана і жонка Міндоўга.

1258 – на Нальшаны і іхнюю сталіцу Крэва напалі мангола-татары, а таксама валынскі князь Васілька Раманавіч.

1263 – забойства Міндоўга і ягоных сыноў Рукліса і Рупейкіса ў выніку змовы князёў жамойцкага, полацкага і нальшанскага. Ягоны сын Войшалк уцёк у Пінск і жыў там.

1264 – вялікім князем літоўскім стаў сын Міндоўга Войшалк, які заваяваў Нальшаны і ўключыў іх у склад Вялікага княства Літоўскага. Знаходзіўся на пасадзе да 1267 года, пасля гэтага сышоў у манастыр, уладу перадаў Шварну. Даўмонт уцёк у Пскоў і стаў там князем.

1316-1341 – уладаром Княства з’яўляецца Гедымін, заснавальнік новай дынастыі. Пры ім завяршылася аб’яднанне галоўных беларускіх зямель, у склад ВКЛ увайшлі віцебская, тураўская землі (горад Тураў вядомы з 980 года, узнік на землях дрыгавічоў), Менскае княства. Беларускія землі займалі ў ВКЛ дамінуючую ролю.

1323 – Гедымін перанёс сталіцу Вялікага княства Літоўскага ў Вільню. З гэтага часу пачынаецца віленскі перыяд гісторыі ВКЛ. У сваіх граматах Гедымін называў Вільню каралеўскім горадам, а сябе “каралём Літвы і Русі”. У той час Літвой лічылася верхняе і сярэдняе Панямонне, а Руссю – сучаснае беларускае Падняпроўе і паўночная Украіна. Гаспадары Княства, якіх пазней выбіралі на вальных соймах, праходзілі інаўгурацыю ў Вільні. У кафедральным касцёле святога Станіслава ім на галаву ўскладалі мітру Гедыміна, а маршалак земскі ўручаў меч і скіпетр.

1338 – пабудаваны Крэўскі замак як адзін з дзяржаўных замкаў ВКЛ і першы жылы мураваны замак на беларускіх землях.

1330-я гады – закончана будаўніцтва Лідскага замка, які разам з Новагародскім, Крэўскім, Медніцкім, Трокскім, Гарадзенскім і Віленскім замкамі складаў адну лінію крапасных умацаванняў Вялікага княства Літоўскага.

1341 – падчас аблогі аднаго з крыжацкіх замкаў Баербург быў забіты вялікі князь літоўскі, заснавальнік княскай дынастыі Гедымін. Пакінуў пасля сябе 7 сыноў. Незадоўга да гэтага (у 1338 годзе) ён падзяліў паміж сынамі свае ўладанні. Монтвід атрымліваў у спадчыну землі на р. Вілія і ў Чорнай Русі, гарады Кернаў і Слонім, Нарымонт – Пінскае княства, якое за яго нашчадкамі заставалася да канца ХІV стагоддзя, Альгерд – Крэўскае княства, дзе княжыў у 1341 – 1345 гадах, і віцебскую зямлю, быў вялікім князем літоўскім у 1345 – 1377 гадах. У Кейстута заставаліся Трокі, гарадзенская і берасцейская землі, у 1381 – 1382 гадах ён быў вялікім князем літоўскім, у 1345 – 1377 – адначасова з Альгердам. Любарт атрымаў Валынь. Гедымін аддаў Яўнуту Вільню, Ашмяны, Браслаў і Вількамір, а таксама пакінуў яму гаспадарскі пасад, на якім ён быў у 1341 – 1345 гадах. Карыяту даставалася ўся іншая зямля Чорнай Русі і Новагародак.

1345–1377 – велікакняскі пасад займаў Альгерд (меў імя Андрэй), сын Гедыміна, бацька Ягайлы,. Крэва перайшло да Альгердавага сына Ягайлы. Тэрыторыя Княства пры ім павялічылася амаль удвая. Акадэмічны летапіс так паведамляе пра заняцце Альгердам высокага пасада: “Князь великии Кестутии рече брату своему, великому князю Олгирду: «Тобе подобаеть великимь князем быти во Вилни; ты стареишии брать, а с тобою заодно дръжу». И посадить его на великомь княженьи во Вилни, а Евнутию дали Жеславль».

1351(1352?) – у вялікага князя літоўскага Альгерда і ягонай другой жонкі цвярской княжны Улляны (Юліяніі) нарадзіўся сын Ягайла.

12 мая 1364 – кароль польскі Казімір ІІІ Вялікі заснаваў у Кракаве Акадэмію, зараз Ягелонскі універсітэт. Адроджаны пасля заняпаду 26 ліпеня 1400 года каралём польскім і вышэйшым князем літоўскім Ягайлам (па-польску Ягелонам, ад чаго і атрымаў сваю назву). У розны час тут вучыліся многія выхадцы з вялікалітоўскіх зямель. Сярод ягоных студэнтаў былі прадстаўнікі родаў Сапегаў, Радзівілаў, Гальшанскіх і іншых. Другім рэктарам пасля аднаўлення быў абраны ў 1401 годзе ўнук Кейстута князь Ян (Войдат). У 1504 годзе сюды паступіў вучыцца Францыск Скарына.

Май 1377 – смерць вялікага князя літоўскага Альгерда, які быў самым магутным за гісторыю ВКЛ. Цела яго было спалена ў Мейшагале на рытуальным кастры. Пасад заняў яго старэйшы сын ад другой жонкі Улляны Цвярской Ягайла (Якаў), якому было 26 гадоў. Пасля з’явілася версія, што Ягайла не быў родным сынам Альгерда і нарадзіўся пазней – каля 1362 года, а калі ўступіў у валоданне Княствам, яму было 16 гадоў. Княжыў у 1377 – 1381, 1382 – 1392, з 1386 – кароль польскі Уладзіслаў ІІ, з 1392 – найвышэйшы (вярхоўны) князь літоўскі.

1377 – вялікі князь літоўскі Ягайла ў хаўрусе са сваім былым слугой Вайдылам, якому ён аддаў за жонку сваю родную сястру-ўдаву, а Кейстутаву пляменніцу Марыю, самога ж зрабіў намеснікам у Лідзе, адабралі Полацк у Кейстутавага сына Андрэя Гарбатага і аддалі роднаму брату Ягайлы Скіргайлу. Аднак за ягоную прыхільнасць да язычніцтва праваслаўныя палачане не прынялі Скіргайлу і ў 1381 годзе схапілі яго, пасадзілі спіной наперад на старую клячу, прывязалі і прагналі з горада. Доўга яшчэ ў народзе жыла прымаўка: “Паехаў, як Скіргайла з Полацка”. Затым ён на працягу чатырох месяцаў беспаспяхова намагаўся захапіць Полацк.

1380 – тайная дамова Ягайлы з Ордэнам, у выніку якой крыжакам развязваліся рукі ў адносінах да зямель Кейстута і выказвалася маўклівая згода з прэтэнзіямі на Жамойць.

Лістапад 1381 – Кейстут, які ад крыжакоў даведаўся пра таемныя зносіны вялікага князя літоўскага Ягайлы з Ордэнам, напаў на Вільню, захапіў горад, паланіў Ягайлу і ягоную радню, павесіў Вайдылу. Але калі Ягайла пісьмова прызнаў Кейстута вялікім князем і паабяцаў больш не ваяваць супраць яго, аддаў яму віцебскую зямлю.

1382 – Полацк упершыню згадваецца як крэпасць Белай Русі ў “Хроніцы Польшчы”, а ўвогуле ён упершыню названы ў “Аповесці мінулых гадоў” у 862 годзе.

Чэрвень 1382 – войска вялікага князя літоўскага Ягайлы нечакана напала на Трокскі замак, Вільня зноў апынулася ў руках Ягайлы. Ён паланіў Вітаўта і Кейстута. Апошні магутны язычнік Кейстут быў задушаны ў Княскай вежы Крэўскага замка. Акадэмічны летапіс так апавядае пра гэта: Ягайла “князя великого Кестютья, дядю своего, оковавь, послали Креву и всадили у вежю, а князя великого Витовта оставили были еще у Вилни. И тамо у Креве пятое ночи князя великого Кестутья удавили коморники князя великого Ягаиловы: Прокше, што воду даеть ему, а были инии, Мостевь брать а Кучюкь, а Лисица Жибндяи. Таков конець стался князю великому Кестутью”.

А Вітаўта выратавала знаходлівасць жонкі Ганны Смаленскай, ён пераапрануўся ў сукенку служанкі Алены, уцёк за сцены замка і разам з братам Таўцівілам сышоў да мазавецкага князя Януша – брата Земавіта, які быў жанаты з іхняй сястрой Данутай (Ганнай) і які меў свае ўласныя інтарэсы адносна пасады караля польскага. Алену забілі. Акадэмічны летапіс так піша пра гэта: “и онь, нарядився в одное жонки порты, да и з другою вышоль, да спустился з города да утекь у Немци, у Прусы”. Яны спадзяваліся на дапамогу Земавіта супраць Ягайлы. Той і сапраўды вырушыў у паход, захапіў Драгічын і Мельнік, але для сябе, а не для Вітаўта. Таўцівіл спыніўся ў сястры, хрысціўся і атрымаў імя Конрад. Абураны Вітаўт пайшоў шукаць дапамогі ў крыжакоў, каб адабраць сваю бацькаўшчыну – Трокскае княства, якое належала цяпер Скіргайлу.

1 лістапада 1382 – вялікі магістр Тэўтонскага Ордэна Конрад Валенрод заключыў з Ягайлам чатырохгадовае перамір'е на рацэ Дубіса, што ў Літве. Узамен князі Ягайла, Скіргайла, Карыбут, Лінгвен, Карыгайла, Вітаўт і Свідрыгайла па ўзаемнай згодзе ўступілі частку Жмудзі крыжаносцам. Аднак у сувязі з тым, што Ягайла не аддаў Вітаўту яго бацькоўскія трокскія землі, Вітаўт сумесна з крыжакамі намагаўся сам адабраць іх, праз год яны парушылі пагадненне.

1383 – крыжакі сумесна з Вітаўтам напалі на Княства, занялі Коўна, Трокі і падышлі да Вільні. Ягайла адваяваў захопленыя гарады, Вітаўт сышоў разам з крыжакамі.

21 кастрычніка 1383 – Вітаўт, які ўцёк з Крэўскай вязніцы і не атрымаў падтрымкі ад мазавецкага князя Земавіта, прыняў хрышчэнне ў крыжакоў у Таплаве, атрымаў імя Віганд. З дапамогай крыжакоў намагаўся вярнуць сабе Трокскае княства, але не атрымалася.

30 студзеня 1384 – Вітаўт, які ў гэты час ажыццяўляў зносіны з Тэўтонскім ордэнам, у Каралеўцы падпісаў дамову з Ордэнам аб тым, што, калі стане гаспадаром Княства, аддасць крыжакам Жэмайцію. А пазней, у чэрвені, у дадатак да гэтага Вітаўт згадзіўся, каб у выпадку адсутнасці ў яго сыноў ягоныя землі перайшлі да Ордэна. Ягайла мусіў настойліва шукаць магчымасці таемных перамоў з Вітаўтам і схілення яго на свой бок. Летам 1384 года Вітаўт прыняў прапановы Ягайлы. Ён спыніў адносіны з Ордэнам, знішчыў давераныя яму крыжацкія ўмацаванні. Ад Ягайлаы атрымаў Гарадзеншчыну, Падляшша, Бярэсце, Ваўкавыск. Абяцаных Трокаў не атрымаў, яны заставаліся ў Скіргайлы. Вітаўт прыняў праваслаўную веру, і калі Ягайла пачаў шлюбныя справы з Ядвігай, знаходзіўся разам з ім у паездцы ў Кракаў, дзе ў лютым 1385 года зноў ахрысціўся па-каталіцку, атрымаў імя Аляксандр.

1384 – Ягайла вёў перамовы з вялікім князем маскоўскім Дзмітрыем Данскім, выказваючы згоду ажаніцца з ягонай дачкой Соф’яй і прыняць прапанову аб хрышчэнні па праваслаўнаму абраду, а таксама падтрымаць Маскву ў барацьбе супраць Тэўтонскага ордэна. Кажуць, што па ініцыятыве ягонай маці хрысціянкі Улляны Цвярской нават было заключана часовае пагадненне з маскоўскім князем на гэты конт. У выніку Ягайла павінен быў павянчацца з маскоўскай княжной, а Княства – з праваслаўем. Гэтаму, відаць, перашкодзілі татары сваімі ваеннымі дзеяннямі супраць Масквы.

2 сакавіка 1384 – польскія вяльможы канчаткова вырашылі аддаць польскую карону Ягайле. Дзяржава, дзе хрысціянства існавала ўжо чатыры стагоддзі, вырашыла запрасіць на вышэйшы ўладны пасад язычніка. Прыхільнікаў гэткага рашэння ўзначалілі Спытак з Мельштына, Яська з Тэньчына і Яська з Тарнова. Яны разумелі, што саюз з венграмі не даваў бы ім спакою, не спыніў бы літоўскіх набегаў, а літоўцы паспрыялі б у барацьбе з крыжакамі. Кандыдатура Ягайлы задавальняла з многіх абставін. Калі б Ягайла і сапраўды ахрысціў язычнікаў, а Княства стала каталіцкім, то адпала б мэтазгоднасць існавання Ордэна, які змагаўся за пашырэнне каталіцызму, не спатрэбілася б еўрапейскім манархам аказваць яму дапамогу. Аб’яднаныя ж Княства з Каронай мелі б вялікую сілу і здолелі б не адно супрацьстаяць крыжакам, а і ўплываць на еўрапейскую палітыку. Чаго не здолеў зрабіць Тэўтонскі ордэн за паўтара стагоддзя свайго існавання, здавалася, было блізка да ажыццяўлення праз жаніцьбу Ягайлы з Ядвігай і ягонае абяцанне ахрысціць літоўскіх язычнікаў, праз пашырэнне заходняй культуры.

Пра гэткі намер, аднак, не было розгаласу ні ў Кароне, ні ў Княстве, бо не ведалі нават ці згодзіцца Ягайла. Невядома, хто напачатку ездзіў да Ягайлы, усё рабілася ціха, публічныя заявы з’явіліся толькі тады, калі ўсё было дамоўлена.

Чэрвень 1384 – вялікі князь літоўскі Ягайла раіцца з Вітаўтам адносна польскай кароны для сябе, з чаго вынікае, што ўжо ў яго пабывалі паслы з Кароны. Акадэмічны летапіс так паведамляе пра гэта: “И начаша ляхове слати ис Кракова ко князю великому Ягаилу, дабы приняль крещение старого Рима и понял бы у них королеву Ядвигу собе жоною и стал бы у нихь королем у Кракове на все земли Лядскои. Он же, князь великии Ягаило, советь сотвори своею матеръю, з великою княгинею Ульяною, и з братьею своею, и с всими князьми и бояры Литовъское земли, и поехав Кракову в Лядскую землю. Тамо же сам крестися и брать его, и князи, и бояре Литовъское земли. И взяль за себе королеву Адвигу, и корунован бысть того королевьства коруною”.

18 студзеня 1385 – у Кракаў прыбывае пасольства вялікага князя літоўскага Ягайлы з просьбай рукі Ядвігі, што здзівіла ўвесь свет і напалохала крыжакоў. Здзівілася і сама Ядвіга. Узначальваў пасольства брат Ягайлы Скіргайла, у яго складзе былі швагер вялікага князя Барыс Суздальскі і віленскі стараста Ганул. Іншыя крыніцы называюць яшчэ Івана Гальшанскага. Згодна з цырыманіялам двара адказ замежным пасольствам даваў не сам манарх. Ад імя трона Ягайлу адказалі, што ён мусіць накіраваць пасольства да маці Ядвігі венгерскай каралевы-ўдавы Эльжбеты. Барыс і Ганул разам з польскімі пасламі паехалі ў Венгрыю. Ядвіга спадзявалася, што справа задоўжыцца, а яна паспее выйсці замуж за Вільгельма. Аднак кардынал і легат папскі ў Венгрыі і Польшчы быў зацікаўлены ў каранацыі Ягайлы і таму давёў справу да таго, што Эльжбета дадала да польскага пасольства сваіх прадстаўнікоў і яны са згодай вярнуліся ў Кракаў.

Чэрвень 1385 – генеральны з’езд у Кракаве вяльможаў з розных мясцін, большасць яго ўдзельнікаў дала згоду на шлюб Ягайлы з Ядвігай і вырашыла звярнуцца да яго з прапановай стаць на чале Каралеўства Польскага. Пасля гэтага польскія паслы Уладак з Аградзеньца, падчашы кракаўскі, Мікалай з Асаліна, кашталян завіхойскі, Крыстын з Астрова і два паны венгерскія павезлі гэтае рашэнне да Ягайлы ў Крэва. А ў гэты час венгерская каралева-ўдава Эльжбета Басьнячка змяніла сваю думку і ў адказ на дамаганні аўстрыйскага князя Леапольда ІІІ згадзілася на шлюб Ядвігі з сынам Леапольда Вільгельмам.

Панядзелак 14 жніўня 1385 – напярэдадні Успення Найсвяцейшай Дзевы Марыі ў Крэўскі замак да вялікага князя літоўскага Ягайлы прыбывае польскае і венгерскае пасольства ў вышэй названым складзе са згодай на шлюб з Ядвігай і запросінамі на караля польскага. Заключана дэкларацыя, якую назвалі персанальнай Крэўскай уніяй – дзяржаўны саюз паміж Вялікім княствам Літоўскім і Каралеўствам Польскім. Акт падпісалі з літоўскага боку князі Скіргайла, Лінгвен, Карыбут, Вітаўт, з польскага – члены пасольства. У выніку аб’яднаныя гаспадарствы займалі каля 800 тысяч квадратных кіламетраў, распасціраліся ад Шлёнска да Акі, ад Балтыкі да чарнаморскіх стэпаў. Крыжакі, каб перашкодзіць Ягайлу, праз два дні пасля падпісання Крэўскай уніі распачалі вайну супраць Княства. Яны ж абвінавачвалі атачэнне Ядвігі ў тым, што змусілі яе да бігаміі (жыць з двума мужамі), а таму не прызнавалі шлюбу з Ягайлам. Іхнія намаганні прывялі да таго, што папа Урбан VІ нават не прыслаў свайго віншавання ні з аказіі хрышчэння, ні з нагоды каранацыі Ягайлы. Аднак пазней папа змяніў свой погляд і пасля хрышчэння Літвы 17 красавіка 1388 года накіраваў Ягайлу пахвальную булу, у якой назваў яго “найдарожшым у Хрысце сваім сынам”.

11 студзеня, нядзеля, 1386 – у Ваўкавыску адбылася сустрэча польскіх паслоў з Ягайлам, які з братамі і баярамі накіроўваўся ў Кракаў. Пасольства перадало яму дэкларацыю, падтрыманую ўсімі панамі польскімі і шляхтай, і ад імя ўсяго польскага грамадства аб выбранні Ягайлы каралём польскім, а таксама аб згодзе аддаць яму за жонку Ядвігу і з запросінамі на з’езд шляхты ў Люблін, які меў адбыцца 2 лютага. Тут жа абмяркоўваліся варункі Княства і Кароны ў будучым саюзе. Пасля гэтага абоз Ягайлы на чале з Вітаўтам вырушыў у Кракаў. Па дарозе Ягайла выслаў у Мальбарк Дымітра з Гарая да вялікага магістра Тэўтонскага ордэна Конрада Цолнера, каб паведаміў пра намер Ягайлы змяніць веру і папрасіў магістра ад Ягайлавага імя быць хросным бацькам.

2 лютага 1386 – Ягайла прыбывае ў Люблін. Тут агульны элекцыйны з’езд польскай шляхты ўсімі галасамі прысутных выбірае Ягайлу каралём. Польска-літоўская унія стала фактам. Дарэчы, пазней каралеўская дарога з Ваўкавыска праз Бярэсце ў Люблін стала важным купецкім шляхам у гандлі палякаў з вялікалітоўскімі землямі.

3 лютага 1386 – Ягайла публічна прысягнуў на вернасць Крэўскаму акту.

12 лютага, панядзелак, 1386 – Ягайла з братамі і дружынай прыбыў у Кракаў.

15 лютага 1386 – адбылася ўрачыстая цырымонія хрышчэння Ягайлы з братамі ў каталіцкую веру. Ягайла атрымаў новае імя – Уладзіслаў, Вітаўт стаў Аляксандрам, гэтае імя ён атрымаў падчас другога хрышчэння ў праваслаўе пасля вяртання з Тэўтонскага ордэна. Карыгайла стаў Казімірам, Свідрыгайла – Баляславам. Вялікі магістр Ордэна Конрад Цолнер, запрошаны быць хросным бацькам Ягайлы, не з’явіўся. Гэта было палітычнае рашэнне. Бо акурат у той самы час, калі ішла каранцыя, крыжацкія войскі ўступілі на тэрыторыю Княства. Ордэн, падахвочаны Вільгельмам да супраціўлення, не мог адмовіцца ад намаганняў ахрысціць паганаў. Ролю хроснага ў Ягайлы выканаў Уладзіслаў Апольчык, у гонар якога, як сведчаць некаторыя гісторыкі, і было дадзена імя Ягайлу, адначасова яно злучала новаахрышчанага караля з пястаўскай традыцыяй, з Уладзіславам Лакеткам. Хроснай маці Ягайлы была Ядвіга з Пільчы – удава пасля ваяводы сандамірскага, маці будучай трэцяй Ягайлавай жонкі Эльжбеты з Пільчы, сястра Спытка з Мельштына. Некаторыя крэўныя Ягайлы не захацелі мяняць веру і засталіся праваслаўнымі.

20 лютага 1386 – вясельныя ўрачыстасці Ягайлы і Ядвігі ў Вавельскім замку.

14 сакавіка 1386 – урачыстая каранацыя Ягайлы. Ён стаў польскім каралём Уладзіславам ІІ. Карону, вырабленую кракаўскімі майстрамі спецыяльна да гэтага дня (традыцыйныя рэгаліі каралеўскай улады знаходзіліся ў Венгрыі, іх некалі вывез туды кароль венгерскі і польскі Людвік Анжуйскі), на галаву яму надзеў арцыбіскуп гнезненскі. Ядвіга таксама не пазбаўлялася сваёй кароны і заставалася каралём польскім, яна, як і Ягайла, мела свой ўласны двор і нават канцлера. Аднак карыстацца гэтым магла толькі пасля дасягнення фізічнай і псіхічнай сталасці, якая наступала праз пэўны час пасля шлюбу з Ягайлам.

Напачатку Ягайла паслугоўваўся сваёй вялікалітоўскай пячаткай з надпісам “Jagalo magnus dux Lithuanie”, што азначала Ягайла вялікі князь літоўскі, і толькі праз некалькі месяцаў яму вырабілі новую, якой ён мусіў пазначыць і ўсе раней падпісаныя дакументы. Поўная назва Ягайлавай пасады гучала наступным чынам: Уладзіслаў з Божае ласкі кароль польскі, а таксама гаспадар зямлі кракаўскай, сандамірскай, серадзкай, ленчыцкай, куяўскай, найвышэйшы князь Літвы, пан і дзедзіч Памор’я і Русі. Ягайла караляваў да 1434 года.

Люты 1386 – крыжакі напалі на Княства. Іх падтрымлівалі смаленскі князь Святаслаў, які стаў аблогай каля Мсціслаўля, і родны брат Ягайлы полацкі князь Андрэй, які выступіў супраць Крэўскай уніі. Аднак ён атрымаў паразу і ўцёк з Княства.

21 сакавіка 1387 – Ягайла сваім прывілеем надаў Вільні – першаму з гарадоў Вялікага княства, магдэбургскае права, што азначала прызнанне права на самакіраванне. Затым былі Бярэсце (1390, паўторна ў 1408, горад вядомы з 1017, 1019 гадоў, узнік на зямлі дрыгавічоў), Гародня (1391, горад вядомы з 1127 года, узнік на зямлі дрыгавічоў), Драгічын (1429, 1498), Слуцк (1441, горад вядомы з 1097 года, узнік на зямлі дрыгавічоў), Высокае (1494), Полацк (1498, горад вядомы з 862 года, узнік на зямлі крывічоў), Менск (1499, горад вядомы з 1067 года, узнік на зямлі дрыгавічоў), Браслаў (1500, горад вядомы з 1065 года), Ваўкавыск (1503, горад вядомы з 1252 года, узнік на зямлі дрыгавічоў), Новагародак (1511, горад згадваецца ў 1044, 1117, 1119,1228, 1235 гадах, узнік на зямлі дрыгавічоў) і інш.

1387 – кароль польскі і вялікі князь літоўскі Ягайла выехаў у Літву “з апостальскай” місіяй, каб ахрысціць язычнікаў літоўцаў (аўкштайтаў), якія жылі на захад ад Жамойціі – вышэй па цячэнні Нёмана і былі балтамоўнымі. Некаторыя гісторыкі сведчаць, што хрышчэнне адбывалася на рацэ Віліі, сам Ягайла браў у гэтым непасрэдны ўдзел. Людзей дзялілі на групы – жанчын і мужчын асобна, акраплялі святой вадой і кожнай групе замест ранейшых язычніцкіх імёнаў давалі адно новае імя для ўсіх і кожнага з прысутных – напрыклад, Станіслаў, Павел, Пятро і г.д. Простых людзей заахвочвалі тым, што кожнаму ахрышчанаму выдавалі белую суконную світку. Ягайла выступаў і перакладчыкам польскіх святароў, сведчаць, што ён сам пераклаў для літоўцаў малітву “Ойча наш”. Аднак гэткая паспешнасць не давала якасці. Таму язычніцтва на вялікалітоўскіх землях, і асабліва ў Жамойціі, існавала яшчэ шмат стагоддзяў. У 1388 годзе за паспяховую хрысціянізацыю Літвы папа Урбан VІ выказаў Ягайлу словы найвышэйшага прызнання і згадзіўся на стварэнне Віленскага біскупства. “Сярод усіх каралёў зямлі, – пісаў папа, – табе належыць першае месца ў пачуццях удзячнасці святой Рымскай царквы, нашай маці! Вітаем цябе, узлюблены сын, верны слуга, які за справы свае атрымаў вартую ўзнагароду, вянец зямной велічы і, вядома, з часам атрымае “вянец нябесны”. Суцяшай сябе, сыне, што, маючы загінуць з цэлым народам, як таемны скарб ты знойдзеш! Суцяшай сябе ў глыбіні твае душы, што гэткая вялікая слава ходзіць па ўсім свеце пра дзеі твае, і што ты, такі прыязны і мілы, знаходзішся ў бляску славы ў лоне маці-царквы!” Канчаткова папа Урбан VІ прызнаў Літву каталіцкай у буле ад 19 красавіка 1389 года. Крыжаносцы ж не прызнавалі хрышчэння.

17 лютага 1387 – на самым пачатку хрышчэння Літвы Ягайла выдаў прывілей аб заснаванні ў Вільні лацінскага біскупства (адміністрацыйная адзінка рымска-каталіцкай царквы) і 7 парафій. Папа рымскі зацвердзіў яго ў 1388 годзе. Першым біскупам у 1388 – 1398 гадах быў фрацішканін Андрэй Ястшэнбец (Анджэй Васіла герба Ястраб). Будаваліся касцёлы ў Медніках, Мейшаголе, Вількаміры, Неменчыне, Крэве, Гайнаве, Обальчы. Усё гэта паблізу і на саміх беларускіх землях.

Сярэдзіна мая 1389 – спроба Вітаўта захапіць Вільню. Ён быў незадаволены сваім надзелам – берасцейска-гарадзенскімі землямі, бо не атрымаў бацькоўскіх Трокаў, якія аддалі Скіргайлу. Але задуму выкрылі, Вітаўт пачаў рыхтаваць пераход да крыжакоў і паслаў закладнікаў, сярод якіх быў князь Іван Альгімонтавіч Гальшанскі з жонкай. Імі сталі таксама брат Жыгімонт з сынам Міхаілам, сястра Рымгайла і больш за сто баяраў, якіх утрымлівалі пад аховай у розных замках. Вялікі магістр прыслаў у Гародню сваіх прадстаўнікоў. На пачатку 1390 года Вітаўт перайшоў да крыжакоў, 19 студзеня падпісаў дамову, дзе прызнаў верхавенства Ордэна. Свой подпіс паставіў і Іван Гальшанскі. У Гародні застаўся крыжацкі гарнізон на чале з Марквардам Зальцбахам, які да гэтага ў якасці ганаровага госця жыў пры двары Вітаўта (хоць на самай справе комтур Зальцбах быў палонным).

З дапамогай Ордэна Вітаўт спрабаваў вярнуць уладу, абяцаючы за гэта Гародню і Жмудзь. Але Ягайла вырашыў апярэдзіць Вітаўта і вырушыў на землі Княства, пачаў займаць ягоныя гарады і замкі, каб не дасталіся тэўтонцам.

1390-1392 – унутраная вайна ў Княстве ператварылася ў вайну паміж Каронай і Тэўтонскім ордэнам за Княства. Ягайла вырушыў на вялікалітоўскія землі. 16 красавіка 1390 года здабыў Гародню і іншыя гарады, што належалі Вітаўту. У маі стаў каля Вільні. У канцы лета значныя сілы крыжакоў разам з Вітаўтам, які зноў уцёк да іх, рушылі на вялікалітоўскія землі. Разам з імі былі 300 англічан на чале з графам Дэрбі – будучым каралём Англіі Генрыхам ІV. 11 верасня пачалася аблога Вільні, якая доўжылася пяць тыдняў. Абарону драўлянага Крывога замка вёў адзін з сыноў вялікага князя літоўскага Альгерда мсціслаўскі князь Карыгайла. Тут ён загінуў, а галаву яго на жэрдцы крыжакі насілі каля каменных сцен Верхняга і Ніжняга замкаў, каб выклікаць страх у абаронцаў. Замкі аднак не паддаліся. Вітаўт адступіў. Восенню 1391 года крыжацкія войскі на чале з вялікім магістрам Конрадам Валенродам беспаспяхова спрабуюць захапіць Новагародскі замак. Вітаўт вярнуў назад Гародню і на пачатку 1392 года паглыбляўся далей. Ягайлу з улікам унутраных праблем давялося шукаць паразумення з Вітаўтам.

1391 – каралева польская Ядвіга, жонка Ягайлы, карыстаючыся сваімі добрымі зносінамі з крыжакамі, вяла з імі пастаянныя размовы, двойчы звярталася да вялікага магістра Конрада Валенрода з прапановай спыніць напады на вялікалітоўскія землі. Аднак выніку гэта не дало.

1391 – загінуў апошні крэўскі князь Вігунд. Крэва набывае статус староства.

4 жніўня 1392 – Востраўскае пагадненне (заключана ў Востраве каля Ліды) паміж Вітаўтам і Ягайлам аб падзеле ўлады і гарантаванні самастойнасці Княства ў саюзе з Каронай. Удзельнічалі ў з’ездзе Ягайла з Ядвігай, якія спецыяльна прыехалі сюды, і Вітаўт з Ганнай. Ягайла прызнаў асобнасць Вялікага княства Літоўскага пад уладай Вітаўта і надаў яму пажыццёвы тытул вялікага князя (magnus dux), а сабе пакінуў тытул вышэйшага князя (supremus dux). Вітаўт з Ганнай прысягнуў на вернасць Кароне і самой каралеве Ядвізе. Гэта спыніла іхнія міжусобныя сутычкі. З Ліды ўсе разам – Ягайла з Ядвігай, Вітаўт з Ганнай паехалі ў Вільню, дзе ў верасні біскуп Андрэй ў кафедральным праваслаўным саборы ўганараваў Вітаўта вялікакняскай мітрай. Вітаўт атрымаў не толькі бацькава Трокскае княства, а і ўладу ва ўсім Вялікім княстве Літоўскім. Ягайла адхіліў Скіргайлу, аддаўшы яму Паўднёвую Русь, Кіеўскае княства. З гэтага часу Вітаўт пачынае ўмацоўваць сваю ўладу ў Княстве, пашыраць яго землі, меркаваць аб лёсе рускіх зямель і ўплыве на татарскія падзеі. Княства пачынае свой паскораны шлях у Еўропу. Аднак гэта выклікала насцярожанасць кракаўскіх паноў, якія не хацелі аддалення Княства ад Польшчы і дабіваліся яго інкарпарацыі ў склад Кароны.

1396 – каралева польская Ядвіга, жонка Ягайлы, накіравала вялікаму князю літоўскаму Вітаўту пасланне, у якім пажадала, каб Вялікае княства Літоўскае плаціла ёй штогадовую даніну. Удзельнікі Віленскага з’езда абурана адказалі: “Мы не падданыя Польшчы... Мы заўсёды былі вольнымі, нашыя продкі ніколі не плацілі палякам даніны, не будзем і мы плаціць ім, застаёмся пры нашай ранейшай вольнасці”.

17 ліпеня, пятніца, 1399 – памерла 25-гадовая жонка Ягайлы каралева польская Ядвіга.

29 студзеня, нядзеля, 1402 – вяселле Ягайлы з Ганнай Цылейскай.

Снежань 1408 – на Каляды ў Новагародку сустрэліся Вітаўт і Ягайла, дзе распрацавалі план вайны з крыжакамі.

21 сакавіка 1416 – смерць другой жонкі Ягайлы Ганны Цылейскай.

Пачатак мая 1417 – шлюб Ягайлы з трэцяй жонкай – Эльжбетай Пілецкай (з Пільчы) альбо Граноўскай.

12 мая 1420 – смерць трэцяй Ягайлавай жонкі Эльжбеты Пілецкай, якая не пакінула пасля сябе сумесных з каралём дзяцей.

24 лютага 1422 – у Новагародку ў касцёле адбылося ўрачыстае вянчанне караля польскага і найвышэйшага князя літоўскага Ягайлы, якому было 70 гадоў, з 17-гадовай князёўнай Соф’яй Гальшанскай і яе хрышчэнне па лацінскаму абраду. Імя свайго не змяніла. Пасля гэтага Ягайла з жонкай паехаў у Ліду, дзе адбылося спатканне з папскім легатам Зянонам, які павінен быў дапамагчы развязаць справу з крыжакамі.

5 сакавіка 1424 – каранацыя Соф’і Гальшанскай на каралеву польскую ў Вавельскай катэдры.

31 кастрычніка 1424 – у Соф’і і Ягайлы нарадзіўся першынец – сын Уладзіслаў, які стаў пасля каралём польскім і венгерскім.

16 мая 1426 – у Соф’і і Ягайлы нарадзіўся другі сын, якога 2 чэрвеня ахрысцілі на Казіміра.

2 сакавіка 1427 – памёр другі Ягайлаў сын Казімір, які не пражыў і года.

1427 – у каралеўскім замку на Вавелі разгарэўся шумны скандал. Каралеву Соф’ю абвінавацілі ў здрадзе мужу і паставілі пад сумненне праўдзівасць яе сына Уладзіслава і маючага быць трэцяга сына. Некаторыя сведчаць, што зрабіў гэта на з’ездзе ў Гародлі Вітаўт. Іншыя кажуць пра іншых асобаў, пра ўдзел у гэтым Люксембургаў і Габсбургаў. Так ці інакш, а пагалоска выйшла далёка за межы Кароны і Княства. Ягайла паверыў і пачаў пошукі вінаватых. Дзве дваровыя служанкі каралевы Кацярына і Эльжбета Шчукоўскія назвалі сямёра рыцараў, якія нібыта мелі інтымныя адносіны з Соф’яй. Сярод іх былі Пётр з Курава, Генрык (Гінча) з Рогава, Ваўжынец Зарэмба і Ян Краска. Кароль загадаў арыштаваць вінаватых. Некаторыя ўцяклі – Ян з Канецполя, браты Пётр і Дабяслаў са Шчакаціна. Гінча ўсім паўтараў адну фразу: “Каралева не здраджвала каралю...” На судзе, які напрыканцы лістапада загадаў правесці Ягайла, Соф’я разам з сямю матронамі і адной паннай з двара мусіла прынесці ачышчальную прысягу вернасці каралю. Рыцараў апраўдалі.

30 лістапада 1427 – нарадзіўся трэці сын Соф’і і Ягайлы, ахрышчаны на Казіміра Андрэя – у гонар ягонага дзеда Андрэя Гальшанскага. Пазней стаў вялікім князем літоўскім і каралём польскім.

27 кастрычніка 1430 – смерць вялікага князя літоўскага 80-гадовага Вітаўта Вялікага. Цела яго ўрачыста перанесена з Трокаў і 7 лістапада пахавана ў віленскай катэдры святога Станіслава поруч з жонкай Ганнай. Скончыў свой зямны шлях трэці пасля Гедыміна і Альгерда магутны аб'яднаўца і ўзвышэнец вялікакняскіх зямель. Летапісцы засведчылі розныя прыродныя прадвызначэнні, выкліканыя смерцю Вітаўта. У Смаленску, напрыклад, тым годам аб'явіўся голы, зусім без поўсці, воўк і паеў шмат люду. Трокскае возера на сем дзён пакрылася барвовай крывёю.

1431–1433 – каралева Соф’я з падтрымкі Ягайлы збудавала ля кафедральнага касцёла ў Вавелі капліцу Святой Тройцы, якая стала пазней месцам яе вечнага спачыну. Капліца была аздоблена рускімі (візантыйскімі) фрэскамі і абразамі. Гэткія ж аздобы ўжо меліся ў катэдры ў Гнезне, у касцёлах на Лысай Гары і ў Любліне, у каралеўскай спальні ў Вавелі, у касцёлах сандамірскім і вісліцкім. Для капліцы Соф’я спецыяльна заказала алебастравыя пліты з рэлігійнымі сюжэтамі ў візантыйскім стылі. Капліца захавана і да гэтага часу, толькі вось цела самой Соф’і ў гэтай капліцы няма.

1433 – Свідрыгайла захапіў і спаліў Крэва. У гэты час ён вёў барацьбу за вялікакняскі пасад.

1 чэрвеня 1434 – у Гарадку ля Львова на 82-м годзе жыцця памёр кароль польскі і найвышэйшы (вярхоўны) князь літоўскі Ягайла. Перад смерцю прасіў, каб на караля абралі старэйшага сына Уладзіслава, а апеку над абодвума сынамі даручаў Збігневу Алясьніцкаму. 48 гадоў знаходзіўся Ягайла на ўладных пасадах у Княстве і Кароне.

Цела яго, змешчанае ў драўляную труну, аблітую смалой і пазначаную каралеўскімі гербамі, павезлі ў Кракаў. Па дарозе адбываліся жалобныя набажэнствы, паніхіды, на якія сцякаўся люд просты і панскі. Чуўся плач, гучалі словы жалю, павагі і шанавання. Пахавалі караля ў вавельскім кафедральным касцёле святога Станіслава ў Кракаве, а сэрца паклалі ў францысканскім касцёле Гарадка, які назвалі Ягелонскім.

21 верасня 1461 – ва ўзросце 56 гадоў памерла Соф’я Гальшанская, жонка караля польскага Ягайлы і маці каралёў Уладзіслава і Казіміра. Яе пахавалі ў ёй жа збудаванай на праваслаўны манер капліцы кафедральнага касцёла ў Кракаве, ля заходняй сцяны, што было характэрна для праваслаўных.

1507 – у Крэве пабываў кароль польскі і вялікі князь літоўскі Жыгімонт І Стары.

1519 – замак у Крэве захапіла маскоўскае войска.

7 красавіка 1559 – Крэва атрымала магдэбургскае права.

30 красавіка 1564 – князь, ваявода, баярын Андрэй Курбскі (1528 – 1583) уцёк з Юр’ева (Дэрпт, Тарту) ад рускага цара Івана Грознага ў Вялікае княства Літоўскае, жыў у падараваным яму каралём польскім і вялікім князем літоўскім Жыгімонтам ІІ Аўгустам Крэўскім замку. Курбскі быў самым знакамітым маскоўскім перабежчыкам і адным з самых актыўных праціўнікаў Івана Грознага. І хоць ён на баку рускага войска атрымліваў у Лівонскай вайне перамогі ў Прыбалтыцы, цар адхіліў яго ад камандавання і прызначыў ваяводам у адваяваны ў лівонцаў Юр’еў (Дэрпт). Будучы на тэрыторыі Вялікага княства Літоўскага, А. Курбскі стаяў на чале атрадаў у складзе польска-літоўскай арміі, якія рабілі паходы на Вялікія Лукі і Полацк. Толькі хвароба перашкодзіла яму далучыцца да караля польскага Стэфана Баторыя, які ў 1581 годзе стаяў аблогай ля Пскова. Ягонай жонкай была прадстаўніца роду Гальшанскіх дачка Юрыя Іванавіча, ваяводы кіеўскага ў 1508 – 1510, сястра апошняга гальшанскага князя Сямёна Юр’евіча Дубровіцкага Марыя.

1566–1795 – Крэва знаходзіцца ў складзе Ашмянскага павета Віленскага ваяводства.

1 ліпеня 1569 – падпісаны міжнародна-прававы акт аб аб’яднанні Польскага каралеўства (Кароны) і Вялікага княства Літоўскага, Рускага і Жамойцкага ў адну федэратыўную дзяржаву – дзяржаву “двух народаў” Рэч Паспалітую. Акт гэты атрымаў назву Люблінская унія. Прыняты пасля працяглых спрэчак, дэбатаў, сварак, узаемных абвінавачанняў, моцнага супраціўлення вялікалітоўскай дэлегацыі. Агульны сойм у Любліне быў скліканы каралём польскім і вялікім князем літоўскім Жыгімонтам ІІ Аўгустам яшчэ 10 студзеня. У склад вялікалітоўскай дэлегацыі ўваходзілі: канцлер, віленскі ваявода пратэстант Мікалай Радзівіл Руды, падканцлер Астафій Валовіч, жамойцкі стараста Ян Хадкевіч, падскарбі Мікалай Нарушэвіч, праваслаўны князь Канстанцін Канстанцінавіч Астрожскі і іншыя. Усяго з абодвух бакоў удзельнічала каля 160 чалавек. Сойм праходзіў спачатку ў студзені – сакавіку, пасля ў чэрвені. Частка літоўцаў, якія не згаджаліся з уніяй, пакінулі Люблін (1 сакавіка). Жыгімонт ІІ Аўгуст у адказ скарыстоўвае “сілавы” прыём – ён далучае да Кароны Падляшша (5 сакавіка), Валынь (27 мая), Падолле (1 сакавіка), а калі і гэта не дапамагае, – Кіеўскае ваяводства (6 чэрвеня). Адзін Мазырскі павет не даў сваёй згоды і далучыўся да Менскага ваяводства. Пасля гэтага тэрыторыя Вялікага княства Літоўскага значна паменшылася, яна займала практычна этнічныя беларускія і літоўскія землі.

10 мая па прапанове Жыгімонта ІІ Аўгуста ў Княстве прайшлі соймікі, на якіх была атрымана згода шляхты на падпісанне уніі. Урэшце 1 ліпеня рашэнне было прынята, акт падпісаны каралём 4 ліпеня. З гэтага часу з’явілася афіцыйная назва: Рэч Паспалітая абодвух народаў – Rzeczpospolita Obojga Narodow, на чале якой стаяў выбарны кароль і вялікі князь літоўскі ў адной асобе. Ягоная пасада насіла назву: Кароль Польскі і вялікі князь Літоўскі, Рускі, Прускі, Мазавецкі, Жамойцкі, Кіеўскі, Валынскі, Падляшскі і Ліфляндскі. Дынастыя Ягелонаў спынілася. 11 жніўня кароль выдаў акт, які вызначаў склад сената аб’яднанай дзяржавы. На пажыццёвае гаспадаранне караля выбірала шляхта абодвух народаў, ствараўся агульны двухпалатны вальны сойм. Ён складўся з Сената (сенатары выбіраліся пажыццёва) і Пасольскай Ізбы (паслоў выбірала шляхта па два чалавекі ад кожнага павета, сваіх прадстаўнікоў мелі і абедзьве сталіцы – Вільня і Кракаў).

Каралеўства Польскае і Княства Літоўскае захоўвалі суверэнітэт, асобную адміністрацыю, войска, фінансы, прававую сістэму, законы, суд, мытную сістэму, эмісію грошай. Захоўвалася і назва – Вялікае княства Літоўскае. Кожная дзяржава мела сваю дзяржаўную мову: Польшча – польскую і лацінскую, Княства – беларускую. Аднак у 1697 годзе сойм Рэчы Паспалітай выдаў закон аб забароне ўжывання ў афіцыйных дакументах беларускай мовы, карыстацца можна было толькі польскай альбо лацінскай мовамі. ВКЛ захоўвала таксама герб Пагоня, дзяржаўную пячатку. Вышэйшым органам аб’яднанай дзяржавы стаў агульны сойм, які прымаў законы асобна для Княства і Польскага каралеўства. З сярэдзіны ХV стагоддзя кожны трэці сойм склікаўся ў Гародні.

Быў прыняты акт (3 жніўня) аб аб’яднанні герцагства Прусіі і Брандэнбурга. Сенатары і паслы Прусіі былі далучаны да польскага сойму, што азначала інкарпарацыю Прусіі ў Рэч Паспалітую.

У аб’яднаным гаспадарстве пражывала каля 5,6 мільёна сялян, каля 1,6 мільёна гараджан, каля 800 тысяч шляхты і каля 40 тысяч духоўных асобаў.

Аднак лёс аказаўся не надта спрыяльным да федэратыўнай дзяржавы. Тройчы адбываліся падзелы яе тэрыторыі, пакуль урэшце яна зусім не знікла.

Расія, Аўстрыя і Прусія 5 жніўня 1772 года падпісалі канвенцыю аб першым падзеле Рэчы Паспалітай. Да Аўстрыі адышлі Заходняя Украіна і Львоў, паўднёвая частка Кракаўскага ваяводства без Кракава і Сандамірскае ваяводства. У Прусіі аказаліся Вармія, Памор’е, Куявы, Хэлмінскае ваяводства (акрамя Торуні), Заходняе Памор’е (акрамя Гданьска). Расія заняла паўночна-ўсходнія землі Вялікага княства Літоўскага да Дзвіны, Друці і Дняпра.

23 студзеня 1793 года адбыўся другі падзел Рэчы Паспалітай паміж Расіяй і Прусіяй. Прусія захапіла частку Мазовіі, Кракаўскага ваяводства, ледзь не ўсю Вялікую Польшчу, Гданьск, Торунь. Расія анексіравала “на вечныя часы”, як прымусілі прызнаць гэта апошняга караля польскага і вялікага князя літоўскага Станіслава Аўгуста Панятоўскага, Правабярэжную Украіну, часткі Полацкага, Віцебскага, Менскага ваяводстваў, якія яшчэ заставаліся, частку Новагародскага, Берасцейскага і Віленскага ваяводстваў з гарадамі Менск, Барысаў, Слуцк, Нясвіж, Тураў, Пінск.

Трэці і апошні падзел адбыўся ў 1795 годзе паміж Аўстрыяй, Расіяй і Прусіяй пасля паразы паўстання 1794 года пад кіраўніцтвам Тадэвуша Касцюшкі. Кароль польскі і вялікі князь літоўскі Станіслаў Аўгуст Панятоўскі, які жыў у Гародні, быў змушаны 25 лістапада 1795 года падпісаць акт адрачэння ад кароны на карысць расійскай імператрыцы Кацярыны ІІ, пасля чаго Рэч Паспалітая, у тым ліку Вялікае княства Літоўскае, перасталі існаваць. Да Прусіі адышлі большая частка Мазавецкага ваяводства з Варшавай, часткі Падляшскага, Гарадзенскага, Трокскага ваяводстваў і Жамойці. Аўстрыя атрымала Кракаўскае, Сандамірскае, Люблінскае, частку Мазавецкага, Берасцейскага і Падляшскага ваяводстваў. У Расіі апынуліся Валынскае, Новагародскае, Віленскае, частка Берасцейскага, Гарадзенскага, Трокскага ваяводстваў і частка Жамойці з гарадамі Бярэсце, Новагарадок, Гародня, Вільня, Коўна. Новыя тэрыторыі, што атрымала Расія, склалі Віленскую і Слонімскую губерні. Крэва таксама апынулася ў складзе Расійскай імперыі.

555-гадовая гісторыя Вялікга княства Літоўскага як самастойнай дзяржавы закончылася.

1654 – 1667 – руска-польская вайна.

1655 – 1660 – Паўночная вайна, якую назвалі сапраўдным шведскім патопам найперш на землі Рэчы Паспалітай. Пра гэта і раман Генрыка Сянкевіча “Патоп”.

1679 –кароль польскі і вялікі князь літоўскі Ян ІІІ Сабескі пацвярджае крэўскім мяшчанам прывеілеі. У гэты час адбылася змена ва ўладзе – войта, якога раней прызнаячалі, сталі выбіраць.

1700 – 1721 – Паўночная вайна. У красавіку 1702 года шведскія войскі захапілі Вільню і Гародню (горад вызвалены рускімі войскамі ў верасні 1705 года). У першай палове 1706 года захопнікі спалілі Мір і Карэлічы, захапілі Нясвіж, Ляхавічы, разрабавалі Клецк, Новагародак, Слонім і іншыя гарады. У лютым 1708 года Смаргонь стала галоўнай гасподай шведскага караля Карла ХІІ. Сюды да яго прыязджаў польскі кароль Станіслаў Ляшчынскі. Гэтая Паўночная вайна прынясла вялікае гора беларускім землям. З 2,2 мільёна да 1,5 мільёна скарацілася колькасць жыхароў. Трагічны лёс прывёў да таго, што загінуў кожны трэці жыхар беларускай зямлі.

25 лютага 1795 – кароль польскі і вялікі князь літоўскі Станіслаў Аўгуст Панятоўскі пацвярджае мяшчанам Крэва прывілеі на самакіраванне.

З 1795 да 1920 – Крэва знаходзіцца ў Ашмянскім павеце Віленскай губерні ў складзе Расіі.