Залаты ключык, або Прыгоды Бураціны

Карабас Барабас урываецца ў каморку пад лесвіцай

Карабас Барабас, як мы ведаем, дарэмна стараўся ўгаварыць соннага паліцэйскага, каб ён арыштаваў Карла. Нічога не дамогшыся, Карабас Барабас пабег па вуліцы.

Яго раскудлачаная барада чаплялася за гузікі і парасоны прахожых. Ён штурхаўся і ляскаў зубамі. Услед яму прарэзліва свісталі хлапчукі, шпурлялі ў спіну яму гнілымі яблыкамі.

Карабас Барабас прыбег да начальніка горада. У гэты спякотны час начальнік сядзеў у садзе, каля фантана, у адных трусіках і піў ліманад.

У начальніка было шэсць падбародкаў, нос яго ўтапіўся ў ружовых шчоках. За спінай яго, пад ліпай, чацвёра панурых паліцэйскіх тое і рабілі, што адкаркоўвалі бутэлькі з ліманадам.

Карабас Барабас кінуўся перад начальнікам на калені і, барадой размазваючы слёзы па твары, заенчыў:

— Я няшчасны сірата, мяне пакрыўдзілі, абакралі, набілі…

— Хто цябе, сірату, пакрыўдзіў? — адсопваючыся, спытаў начальнік.

— Самы злосны вораг, стары катрыншчык Карла. Ён украў у мяне тры самыя лепшыя лялькі, ён хоча спаліць мой славуты тэатр, ён падпаліць і абрабуе ўвесь горад, калі яго зараз жа не арыштаваць.

Для падмацавання сваіх слоў Карабас Барабас выцягнуў жменю залатых манет і паклаў у туфель начальніка.

Карацей кажучы, ён такога наплёў і нахлусіў, што напалоханы начальнік загадаў чатыром паліцэйскім пад ліпай:

— Ідзіце за шаноўным сіратой і зрабіце ўсё патрэбнае іменем закону.

Карабас Барабас пабег з чатырма паліцэйскімі да каморкі Карла і крыкнуў:

— Іменем Тарабарскага караля — арыштуйце злодзея і нягодніка!

Але дзверы былі замкнуты. У каморцы ніхто не адклікнуўся. Карабас Барабас загадаў:

— Іменем Тарабарскага караля — ламіце дзверы!

Паліцэйскія націснулі, гнілыя палавінкі дзвярэй сарваліся з завесаў, і чатыры бравыя паліцэйскія, бразгаючы шаблямі, з грукатам зваліліся ў каморку пад лесвіцай.

Гэта было ў тую самую хвіліну, калі праз патаемныя дзверцы ў сцяне, нагнуўшыся, выходзіў Карла.

Ён знік апошнім. Дзверцы —

Дзынь!.. —

Зашчоўкнуліся. Ціхая музыка перастала іграць. У каморцы пад лесвіцай валяліся толькі брудныя бінты і парванае палатно з намаляваным камінкам…

Карабас Барабас падбег да патаемных дзверцаў, загрукаў у іх кулакамі і абцасамі:

Тра-та-та-та!

Але дзверцы былі моцныя.

Карабас Барабас разагнаўся і ўдарыў у дзверцы задам.

Дзверцы не паддаліся.

Ён затупаў на паліцэйскіх:

— Ламіце праклятыя дзверы іменем Тарабарскага караля!..

Паліцэйскія абмацвалі адзін у аднаго — хто пабіты нос, хто гузак на галаве.

— Не, тут работа вельмі цяжкая, — адказалі яны і пайшлі да начальніка горада сказаць, што імі ўсё зроблена па закону, але старому катрыншчыку, відаць, памагае сам нячысцік, таму што ён уцёк праз сцяну.

Карабас Барабас ірвануў сябе за бараду, паваліўся на падлогу і пачаў раўці, енчыць і качацца, як шалёны, па пустой каморцы пад лесвіцай.