пакінуты ў неабсяжнай імгле
сляпы на праўду
глухі да роднага слова
жыцця свайго
блытаеш янычараву вязь
і раніш звонам чужой балбатні
часапрастор
адведзены тваёй сям’і
у святыні роду
дзе продкі
пакінуўшы зямную мітусню
глядзяць
як з рэшата твайго лёсу
асыпаецца бліскучае нішто
калі душа твая
абвітая чужым радном
зляканым моршчыцца сорамам