Багровы цень

гэты век

цяжарны матчынай слязою

сыпле непакой у жорны майго дня

у цемры будучыні не бачу сваіх вакон

яны па той бок часу

а я ахутаны ў дым

перасыпаю памяць чорных дзір

адкуль глухі ўспамін

шчыміць у закутках душы

згаслым звонам забытае любові

у горадзе без саду

зацвіла людская нэндза

заплюшчу вочы на яе водар

у доме без вакон

што адплыве чаўном імглы

адгэтуль да ніколі

я пакіну

кудзелю паблытанага лёсу