* * *

pokinuty u neobsiażnuj mhlye

ślipy na prawdu

hłuchi na ruodny słova

życia

brentajesz svoho janczarny wzuor

i ranisz zvonom czużoji bołtowniye

czasoprostuor

odvediany tvojuoj simjye

w śviatyni rodu

de prodki

pokinuwszy ziemnuju sujetu

hlidiat

jak z reszeta tvojoho losu

osypajećcie bliskucze nic

zbutviyełym porochom w nebyt

koli dusza tvoja

okutana czużym radnom

laklivym morszczyćcie wstydom

Загрузка...