pokinuty u neobsiażnuj mhlye
ślipy na prawdu
hłuchi na ruodny słova
życia
brentajesz svoho janczarny wzuor
i ranisz zvonom czużoji bołtowniye
czasoprostuor
odvediany tvojuoj simjye
w śviatyni rodu
de prodki
pokinuwszy ziemnuju sujetu
hlidiat
jak z reszeta tvojoho losu
osypajećcie bliskucze nic
zbutviyełym porochom w nebyt
koli dusza tvoja
okutana czużym radnom
laklivym morszczyćcie wstydom