* * *
Ляніва, быццам адэсіты, вып'юць кавы
I пойдуць блындацца па горадзе
без справы —
Два даўганогія, пад сонцам, за руку.
I ветрык,
што ў дрымотных пошуках чагосьці
На даляглядзе, як падушкі, хмары мосціць,
Не пашаволіць разамлелую раку;
Бо на адно дастане сіл —
даткненнем гібкім
Сушыць нагі маленькай мокрыя адбіткі
На шэрым покрыве бетоннай паласы
I спрабаваць спатоліць вялае тамленне,
Яе спадніцай абвіваючы калені.
Яму разбэрсаўшы на вочы валасы.