Песьня пра зубра

Ўсе яшчэ, думаю, ў памяці маюць здарэньне

Што тут было за гадоў караля Аляксандра.

Гэта няшчасьце магло б патапіць каралеўства

Ў горкіх сьлязах, ды Бог зьлітаваўся — гора мінула:

Ў пушчы памост збудаваны быў моцны ў чатыры,

А можа й болей падпораў — сачыць паляваньне.

Ў коле магнацтва ды фрэйлін сама каралева

Тамка сядзела, ўнізе ж ледзь трывала юнацтва,

Каб найхутчэй паказаць свае спрыт ды адвагу

Ў бойцы з магутным і дзіка разьюшаным зьверам.

Жэўжык Амур, на старой затаіўшыся хвоі,

Лук нацягнуў і насьлепа пацэліў у сэрца.

Што ж, забаўляйся, свавольнік, гуляй у ахвоту,

Толькі ня сяньня, ня ў пушчы! Юнак-паляўнічы

Прыпадабацца каханай сваёй захацеўшы,

Зробіць мо рыцарскі гэст і напэўна загіне

Тут празь цябе нечаканай, бяздумнаю сьмерцяй!

Вось і зубры паказаліся з лоўчых ганьнёю.

Ўсе на памосьце замерлі і зь месца ўзьняліся.

Колерам зыркай вясёлкі бліснулі апраткі,

Золатам тканы вузор па чырвоным і белым.

Ледзь гэта зыркасьць у вочы дзікія шугнула

Правадыра, ён прыстаў і ўпіліся паглядам

У варагоў. І загасла увомірг цікавасьць,

Бо не скажу, каб відовішчам цешыцца гэткім

Тыя маглі, што злабою зьвяроў не кіруюць,

Гэта — нязвычна. Тут тупат пачуўся здалёку

І паміж дрэваў, падскокам, праймчаўся, як вецер

Статак зубровы, цаляючы ў гурт паляўнічых.

Раптам на луг, у няпамяці гневу, ўварваўся

Зубар-асілак, жахлівай крывавячы ранай.

Ён прыпыніўся, затрос галавою, прыкмеціў

Зыркасьць страёў на памосьце й пачаў прыглядацца,

Быццам пазнаць намагаўся асобныя твары:

— Цешыцца сьмерцяй маёю зыйшліся? Чакайце ж,

Вось пакажу я вам сьмерць, што й вякі не забудуць!

Тутка зароў ён, дзьмучы у магутныя храпы

(Гэта сыгнал небясьпекі для кожнага ў статку),

Скончыў, ударыў рагамі і выбіў падпору.

Мост затрашчаў і каб, воляю кону, ударыў

Зубар яшчэ, ўсё бы рынула, шчодрай крывёю

Зьліўшы зямлю ды хварбуючы стромыя рогі.

Не, не магу я ўявіць нат, ушчэнт скамянеўшы,

Што б нарабіць мог зьвер гэтта усьпененай пысай!