Песьня пра зубра

Рог затрубіў. Пераможца у коле сяброўскім.

Жарты, уцеха. Ля ног зьвер, ужо ўтаймаваны.

Ў пушчы хаваецца іншы ды я не прабую

Рынуць пагоняй за гэным, бо час падганяе.

Годзе забойстваў! Разбуджаны розум трывогу

Кажа ўладарна мне ўзьняць, разьвітацца з разбоем.

Дось ужо Марсу ў крыві тапіць сьвет хрысьціянскі,

Веры асновы ўстрасаючы скрозь і усюдых.

Сяньня хісткая яна, нат на полі змаганьня,

Губяць яе варагі, ці свой меч расьсякае,

Даўшы чужынцам на зьдзек, на загін. Застаецца

Толькі ўсяго, што на літасьць нябёс спадзявацца.

Ды, патануўшы ў злачынствах, ці нам даваць веры

Ў хуткую зьмену, ратунак, — ня сьмеем нат думаць!

Сьпіць бо сумленьне зямлі ўладароў непрабудна,

Іхныя ўчынкі, на жаль, не клапоты аб сьвеце.

Рупіць балей ім за ўсё, каб мячы баявыя

Лепш нагайстрыць, як мага больш пазносіць галоваў.

Бойкі, напады, міжсобіцы, братазабойствы —

Вось іх заняткі й сапраўдная ўцеха для духа.

Гінуць з абодвух бакоў воі ў гэткіх сутычках,

Што бо князём сьлёзы людзкія, кроў і пакуты,

Ім — панаваць каб адно, захаваць сваю ўладу,

Вось і злачыняць, ізь лёсам падданых гуляюць.

Ворагі, бачачы гэткае, кпіны з нас строяць:

Княжы высокі пасад ёсьць зарукай апекі,

Ну, а яны, як ваўкі, йрвуць і катуюць ніцых.

Вось да чаго можа лютасьць сьляпая давесьці,

Глыбака ў сэрцы зь зялеза злаба ўкараніцца!

Лютыя сваркі ды бойкі, злабу, варажнечу

Ўцяміць нялёгка, ў адказнасьці ж, горы — народы.

Але бяды ўладаром да спакою людзкога!

Ёсьць ці на сьвеце хто гэткі чульлівы, каб меч свой

Нашай крывёй не мачыў ужо, толькі ж у Княстве

Гора дагэтуль пануе й скрозь нішчацца людзі.

Туркам бязьлітасным цэрквы ганьбуюцца, месты

Паляцца й вёскі, і горды чужыя палоняць

Нашу зямлю, гасяць смагу бязьвіннай крывёю

І сысункоў, і старых, ды агіднасьці чыняць:

Ўлоньне цяжарных жанок успароць ятаганам —

Гэта забава для вылюдкаў, што ж ты ім зробіш,

Як, абарону зламаўшы, забраўшы ў нас зброю,

Ім ці ж баяцца, што голы паўстанеш нявольнік!

Ой, як сьляпы наш народ, як бяздольныя людзі!

Мы — яшчэ натаўп, князі ж падаўнейшаму душаць

Кожную, дробную нават, праяву бунтарства,

Ймкнуцца, ці гэтак, ці так зьнесьці кожнаму голаў,

Хто за правы свае ўстаць і за Бога патрапіць.

Як толькі Госпад, наш Збаўца, у зьзяньні нябёсаў

Бачачы гэткія зьявы зямныя, знайходзіць

Гэтта пабожных, што вераць у Божае слова!