Песьня пра зубра

Шлях, мой чытач, быў намечаны загадзя намі.

Шлях у лясы, што хінуцца пад подыхам ветру,

На лугавіны расьцьвілыя, дзе на прывольлі

Мірна пасуцца зьвяры, карыстаючы з права.

Стойбішча дружна бароняць зубры, і старожа

Пільна глядзіць, каб у статку быў добры парадак.

Дужы зь нядужым уладай дзяліцца ня будзе,

Моц бо й дазнаньне — адны могуць даць панаваньне.

Ўсюды, у статку зубровым, загоне, дарозе,

Пэўне ж, адольвае ў бойцы сьмяротнай дужэйшы

І без трывогаў ні ймгненьня ў барох не мінае.

Смыль панаваньня злабу скрозь крывавую родзіць,

Кожны таму паядынак, а кончыцца сьмерцяй.

Той, хто слабога пабіў, дастае ўзнагароду,

Ну, а пабіты, калі не сканаў, невясёлы

Разам із жонкай са статку ідуць у выгнаньне.

Зубар, што статак пакінуў, адгэтуль баіцца

Нават рагаціны, ў статку ж заўжды быў спакойны.

Часам ня грэбуюць статкі й самотнікам-зубрам,

Гэткіх прыймаюць чароды блізу без замінкі.

Калі ж у бойцы лясной памірае сужонак,

Вернасьць сяброў нечаканая сьмерць парушае:

Ўдоваў выгнаных узноўкі у статак прыймаюць.

Княжы наказ, што бароніць і маці, і нашчадзь,

Множыць тым самым багацьце ды скарбы краіны.