Скрыжаваньне

Страцiў розум вялiкi кароль

І завыў упарожнюю бочку.

І качаецца ў бочцы гул-боль,

І вiруе i ўдзень i ноччу...

Рэха рухаецца: праз замок,

Праз акно, па-над пляцам, нагорад...

І грымiць памiж хмар, нiбы рок,

Неразумнай iстоты той рогат.

Вушы слухаць стамiлiся вой,

Але цяжка паверыць людзям —

Што не клiча кароль на бой,

А вар'ят розум крыкам студзiць.

І чакае глухая зямля,

Хто ўсiм скажа: "Няма караля!"