Пыл саркафагаў

між зямлёю і небам губляюцца межы

снег кладзецца на снег

прабіваючы вечнасць касцёльная вежа

нерухома знікае ў пярэстым бязмежжы

снег кладзецца на снег

ледзянее на вуснах бязмоўна каханне

зошла шкеляцца вочы ад белага ззяння

і цнатлівай дзяўчынаю смерць беззаганна

абдымае і песціць таемным вяртаннем

снег кладзецца на снег

і хаваецца ў боскасці млоснага змроку

што навокал і так неабсяжнае зроку

снег кладзецца на снег

зацярушвае прагу апошняга кроку