Маё сэрца ў нябыт адышло,
паляцела да сонца птушкай,
пакахаў я з маленства святло
і лятучых вясёлак стужкі.
Не задаў я зямнога быцця,
дзе аблокі аблашчыць нельга
І дзе нельга пражыць, як дзіця,
што вачыма цалуе неба.
Маё сэрца ў нябыт адышло,
паляцела да сонца птушкай,
каб вярнуцца ў тваё жытло
мяккім промнем і першай думкай.