Картер Ник
41-50 Кілмайстар Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра




Картэр Нік


41-50 Кілмайстар Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра





41. Чырвоныя прамяні http://flibusta.is/b/680600/read

The Red Rays

42. Пекін і цюльпанавая справа http://flibusta.is/b/607256/read

Peking & The Tulip Affair

43. Амазонка http://flibusta.is/b/250268/read

The Amazon

44. Марская пастка http://flibusta.is/b/250882/read

Sea Trap

45. Берлін http://flibusta.is/b/617192/read

Berlin

46. Чалавечая бомба http://flibusta.is/b/675725/read

запаволенага дзеяння

Human Time Bomb

47 Забойства кобры http://flibusta.is/b/635287/read

The Cobra Kill

48 Жывая смерць http://flibusta.is/b/617191/read

Living Death

49. Аперацыя Чэ Гевара http://flibusta.is/b/617190/read

Operation Che Guevara

50. Формула суднага дня http://flibusta.is/b/634520/read

The Doomsday Formula








Нік Картэр



Чырвоныя промні



перавёў Леў Шклоўскі ў памяць аб загінуўшым сыне Антоне



Арыгінальная назва: The Red Rays




Кіраўнік 1






Мне прысніўся першы чалавек, якога я забіў. Яго звалі Серж і яшчэ неяк, і гэта адбылося ў завулку ў Стамбуле. Я забіў яго нажом - у мяне тады не было штылета - ды і нажом я валодаў тады не вельмі добра. Гэта ператварылася ў кашмар.



Я мару ў кветках; факт, з якога Др. Дорыян Сакс, псіхіятр АХ, думае, што я магу зрабіць усё высновы, але для мяне гэта азначае не больш за тое, што кроў на маіх руках чырваней і ліпчэй.



Сон працягваў вяртацца, быццам я зноў і зноў чытаў адну і тую ж кнігу; і ў той момант, у тую раніцу ў Бейруце, у гатэлі з паветраным астуджэннем «Фінікія», мне не жадалася зноў чытаць гэтую кнігу. Кезія Ньюман, якая думала, што я прыняў яе за ізраільскага агента, спала на спіне. Кезіі было пад трыццаць, яна ўсё яшчэ была вельмі прывабная, і, гледзячы на ??яе, я задаваўся пытаннем, колькі ёй засталося жыць. Я не думаю, што задоўга.



Кезія працавала на Шын Бэт, гэта праўда, але яна таксама працавала на КДБ, ці, магчыма, для ГРУ. У любым выпадку, гэта не мела значэння. У АХ аб яе падвойнай ролі ведалі даўнавата; Я думаю, што гэта Хоук паведаміў Шын Бэт. Ізраільцяне трымалі яе на прывязі і далі ёй яшчэ крыху часу. Калі я глядзеў на яе, калі яна мірна спала, а яе вялізныя грудзі рэгулярна ўздымаліся і апускаліся ў такт яе дыханню, я ведаў, што гляджу на жанчыну, якая на самой справе ўжо мёртвая. Вельмі шкада, таму што Кезія была прыгожай дзяўчынай, якая спала з мужчынамі, бо ёй гэта падабалася. Ня толькі для яе працы. Я не вельмі думаю - у маёй прафесіі гэтая дрэнная якасць - і ніхто ніколі не зваў мяне інтэлектуалам. Але раптам я адчуў падахвочванне разбудзіць дзяўчыну і сказаць ёй, што яе прыкрыццё раскрытае, каб даць ёй шанец выкараскацца. Але я, канешне, загадзя ведаў, што не буду гэтага рабіць. Гэта было б надта складана. Ёй не было дзе схавацца. Рускім ад яе ніякай карысці не будзе, а Шын Бэт, прынамсі, да яе дабярэцца. Калі б яна паспрабавала збегчы, яна магла б падвергнуць небяспецы і многіх іншых людзей. Мяне ў тым ліку.



Акрамя таго, я не меў да яе ніякага дачынення. Дэвід Хоук, мой начальнік, які часам бывае не такім ужо паблажлівым, пачырванеў бы, калі б даведаўся, што я зараз з ёй. Але тое, чаго Хоук не ведаў, не магло прычыніць яму турботы. І калі я час ад часу выходжу за рамкі - а я часам гэта раблю - то, прынамсі, я ведаю, якія наступствы. ..і як іх пазбегнуць.



Я прыбыў у Сірыю некалькі дзён таму. Брудны, падрапаны, з'ехаў на заданне ў Дамаск. Зрахаваўшыся з Вашынгтонам, асвяжыўшыся і сабраўшы трохі грошай, я зняў нумар у гатэлі «Фінікія». У той вечар я пайшоў у казіно недалёка ад горада, выдаткаваў некалькі ліванскіх фунтаў і сустрэў Кезію Ньюман. Яна была вельмі засмучаная - яшчэ адна прычына, па якой яна доўга не пратрымалася, - і мы вярнуліся ў гатэль. Пасля свайго першага аргазму яна паведаміла мне, што працуе агентам на Ізраіль. Бог ведае, чаму яна расказала гэта мне! Можа, проста таму, што ёй надакучыла, можа, каб зрабіць уражанне, а можа, таму, што ёй было ўжо напляваць.



Я падарожнічаў пад імем Сайлас Лэпэм, гандляр тытунем з Новага Арлеана. Я сам арганізаваў гэтае прыкрыццё, і цяпер, гледзячы на Кезію пагардліва, я ўспомніў, што Хоук бурчаў на тое, што ў некаторых агентаў фантазія вышэй, чым ім трэба.



Так ці інакш, Кезія нешта заўважыла ў Сайласа Лэпэме, гандляра тытунёвымі вырабамі і таварыскім п'яніцы, і мы праводзілі большую частку часу ў гасцінічным нумары, а дакладней у ложку.



Я атрымліваў асалоду ад сабой. Калі я выканаю заданне і апыняюся яшчэ жывым, я лічу сябе мае права піць і цялесна грашыць. Часам я прытрымліваюся адной жанчыны, часам мне трэба больш, але, прынамсі, я аддаюся ўсякім празмернасцям каля тыдня. Калі пасля гэтага застанецца час, я правяду тыдзень на ферме ў Індыяне. Там я адпачываю, чытаю і рыхтуюся фізічна і маральна да наступнага задання.



На стале стаяла паўпустая бутэлька арака. Я зрабіў глыток, закурыў цыгарэту і зноў паглядзеў на спячую дзяўчыну. Я задумаўся. Спячыя людзі страшэнна ўразлівыя. Гэта было толькі сімвалічна, што я думаў забіць яе ў той час. Вядома, у мяне ёсць нешта садысцкае, інакш я б, мусіць, не абраў гэтую прафесію. Я пакурыў і выпіў арак - не адзін з маіх любімых напояў, але ёй ён відавочна спадабаўся - паглядзеў на яе і адчуў, што мне хочацца добра яе трахнуць. Яна прачыналася, і я быў з ёй адным цэлым. Адзін з ёй і яе лёсам.



Але пасля гэтага нашыя шляхі зноў разыдуцца, і яе смерць не будзе і маёй. Я думаю, я паспрабаваў бы выратаваць яе ў той час, калі б я быў у стане. Але гэта было немагчыма. Я не мог дапамагчы Кезі Ньюман. Ніхто не мог ёй памагчы.



Асцярожна слізгануўшы пад прасціны, каб не абудзіць яе, я паглядзеў на гадзіннік на камодзе, каб даведацца, які гадзіну. Было без чвэрці пяць.



Кецыя прачнулася. - Божа мой, - сказала яна. 'Ісус! Што ты робіш са мной?



Я адказаў: "Усяму свой час". Заткніся.



Яна мяне нават не чула. - Так, - сказала яна. 'Ах, так. Да-а-а! Яна ўкусіла мяне за плячо. Жорсткая. "Вы павінны спыніцца зараз," пажалілася яна. «Шчыра кажучы, я больш не магу! Вы маньяк. Ты забіваеш мяне. Спыні гэта. Спыні, кажу табе!



Калі я сустрэў яе ў казіно, я заўважыў, што яна гаворыць на тым, што можна назваць псеўдакультурнай англійскай мовай. Яна нарадзілася ў Брукліне, у Флэтбушы недалёка ад Гранд Армі Плаза, і не пераехала ў Ізраіль, пакуль ёй не выканалася 15 гадоў. Але ў ложку я заўважыў акцэнт.



Калі я не спыніўся, яна пачала плакаць, амаль істэрычна, бо яна ляжала мёртвая нерухома і жорсткая, як дошка пада мной. Яе вочы павярнуліся ўгору. Я працягнуў.



Пасля гэтага ніхто з нас не мог рухацца. Я пагрузіўся з галавой у працу з сакавітымі сіські Кезі і пачаў звычайную барацьбу з млявасцю і шкадаваннем, з гэтым спакойным пачуццём бездапаможнасці. Пачуццё, якое робіць чалавека слабым і прымушае яго задумацца, ці ёсць нешта дастойнае жыцця ў гэтым свеце. Сумняваюся, што ў жанчын таксама. Я ніколі не мог зразумець гэтага.



Кезія правяла пальцамі па маіх валасах і сказала: «Шчыра кажучы, ты пачвара. Монстар!'



Цяпер яе акцэнт быў чыста флатбушскім. Яна працягнула: «У мяне ніколі не было нічога падобнага табе за ўсё маё жыццё! Ісус!'



Я пакорліва прызнаўся, што быў нядрэнны.



Кецыя ўтаропілася на мяне прыжмуранымі вачыма. 'Нядрэнны? Божа, ты неверагодны, чувак! Шчыра кажучы, я ўпэўнена, што вам давядзецца адганяць іх ад сябе сілай.



Паступова я прыйшоў у сябе. Я падумаў пра люгер і штылет на падвойным дне валізкі, і мне прыйшло ў галаву, што я яшчэ не пачысціў люгер. Нядбайна з майго боку. Я павінен быў зрабіць гэта неадкладна, як толькі вызваліўся ад гэтай прыемнай павуціны плоці, у якую я дазволіў заблытацца, але якая цяпер пачынала мне крыху надакучаць.



Я чакаў тэлефон. Нічога такога. Стуку ў дзверы. Яшчэ не. Але ў мяне ўсё яшчэ было гэтае прадчуванне. Я ведаў .



Нарэшце, калі я сабраў столькі сіл, каб выцягнуць сябе з пасцелі, Кезія схапіла мяне і пацалавала. Яна сціснула мой гонар. - Ты павінен добра пра яго клапаціцца. Я пакахала яго. Я б не хацела, каб з ім нешта здарылася».



- Мне таксама, - адказаў я, накіроўваючыся ў ванную. Калі я мыўся, у дзверы пастукалі. Кезія зноў заснула, і я стараўся яе не разбудзіць. У маёй прафесіі не прынята проста шырока расхінаць перад усімі дзверы і сустракаць людзей з распасцёртымі абдымкамі. Я прашаптаў: "Хто?"



"Тэлеграма для місты Сайласа Лэпхэма". Гэта была англійская мова з відавочным ліванскім акцэнтам.



Я адчыніў дзверы. 'Гэта я.'



Я працягнуў хлопчыку некалькі манет і ўзяў запячатаны канверт. Гэта павінна было зыходзіць ад Хоўка. Ён і Дэла Стоўкс - асабісты сакратар - адзіныя, хто мог ведаць, дзе я і хто я на самой справе.



Хлопчык не знік адразу. Ён здаўся мне даволі дзёрзкім і глядзеў міма мяне ў пакой з нейкай прыдуркаватай ухмылкай. У Леванце яны спелі даволі рана, і я падазраваў, што дзіця вытарэшчваецца на спячую Кезію. У яго будуць брудныя думкі і падлеткавыя фантазіі. Я не хацеў быць вінаватым у падбухторванні непаўналетняга дзіцяці і, каб перашкодзіць яму пайсці на самастойную працу ў адным са сутарэнных пакояў, злёгку падштурхнуў яго.



- Добра, хлопчык, дзякуй. Бывай.



Ён затрымаўся на некаторы час і працягваў глядзець міма мяне ў пакой, і зараз я ўбачыў, што ён глядзіць не на ложак, а на тэлевізар.



- Твой тэлевізар таксама выйшаў са строю, міста?



Я, мусіць, выглядаў такім жа ашаломленым, як і адчуваў, калі ён працягнуў: «Усе тэлевізары ва ўсім свеце аблажаліся, місты. Вы не ведалі?



Я паціснуў плячыма і рашуча адштурхнуў яго. 'Я нічога не ведаю. Аджу.



Ён пайшоў. Я зачыніў дзверы і аднёс тэлеграму ў ванную, па дарозе варожачы, пра што казала дзіця. Усе тэлевізары да чорта?



Маёй першай думкай было даць рыцарскае званне таму, хто адключыў усе тэлевізары. Я асабіста не фанат экрана. Хоук таксама, хаця адкрыта ў гэтым ніколі не прызнаваўся.



Да чорта яго. Я не глядзеў тэлевізар некалькі тыдняў і тры дні не бачыў газет. Хто будзе настолькі вар'ят, каб чытаць ці глядзець на гэтую ідыёцкую скрыню калі Кезия побач?



Тэлеграма абвяшчала: "Мадэль Т Воўк-Воўк-Першы-неадкладна". Адпраўнік не пазначаны. Гэта таксама было лішнім. Адпраўніком быў Хоук - хто яшчэ гэта мог быць? - і гэта азначала, што ў мяне ёсць іншае заданне, якое ўступае ў сілу неадкладна. За шматгадовае супрацоўніцтва мы з Хоўкам распрацавалі ўласны код. Не прысутны ў афіцыйных кодавых кнігах. Я ніколі не нашу з сабой кодавую кнігу. Гэта напрошваецца на непрыемнасці.



Я таксама сумняваюся, што хто-небудзь з іншых Кілмайстраў - я выпадкова ведаю, што ёсць яшчэ трое, а Хоук не ведае, што я ведаю - зразумеў бы код тэлеграмы. Я зрабіў гэта без асаблівых намаганняў падчас галення. «Мадэль» нічога не значыла, чыстае папяровае напаўненне, ды і для таго, каб крыху ўскладніць задачу непажаданым зацікаўленым бакам. "Воўк" - другі "Воўк" быў залішнім - азначаў пісьменніка Томаса Вулфа. "Першая" азначала яго першую кнігу.



Першай кнігай Томаса Вулфа была "Вярніся дадому, анёл". "Неадкладна" было ясна. Гэта значыла паспешнасць.



Хоук выклікаў мяне ў Лос-Анджэлес як мага хутчэй. Кезія ўсё яшчэ спала, як змучанае немаўля, пакуль я збіраў свае рэчы. Я заўсёды падарожнічаю з мінімальным багажом. Для працы мне таксама шмат чаго не трэба: люгер, штылет, часам нейкая маскіроўка накшталт прычоскі, набіванні і кантактных лінзаў. Дарэчы, я ў асноўным выкарыстоўваю "натуральную" маскіроўку, то, як хаджу і размаўляю, і рэдка карыстаюся гумовымі і пластыкавымі дапаможнымі сродкамі. Мне яны не патрэбны. Апроч выдатнай падрыхтоўкі ў выкананні заданняў, у мяне ёсць прыроджаны міметычны талент. Гэта часам карысна. Кезія не прачнулася. Я пакінуў стос грошай на камодзе і, выходзячы з пакоя, стараўся не глядзець на яго. Гэта было скончана, і лепей было забыцца пра гэта. Стаўлю тысячу долараў супраць аднаго ліванскага фунта, што каля трыццаці двух цэнтаў, што больш ніколі не ўбачу яе жывой. Але калі я ішоў да ліфта, мне прыйшлося прызнацца, што мне прыйшла ў галаву жудасная думка. Здавалася, быццам я толькі што ляжаў у ложку з прыгожым трупам. І некрафілія сапраўды не ўваходзіць у лік маіх пераваг.



Я ўбачыў яго, калі чакаў таксі, якое завязе мяне ў аэрапорт. у мяне добрая памяць; не абсалютная ці фатаграфічная памяць ці нешта ненармальнае, але добрая памяць. Я распрацоўваў яго. І два-тры разы на год я праводжу тыдзень у архівах АХ у Вашынгтоне.



Ён боўтаўся на стаянцы і балбатаў з паркоўшчыкам. Буйны мужчына ў адным з тых дрэнна сядзячых касцюмаў, якія, здаецца, ім заўсёды даводзіцца насіць. Яго звалі Мікалай Таварац, і ён быў няважным афіцэрам КДБ. Я не ведаў іх галоўнага чалавека ў Бейруце, але я ведаў Таварца. Ён быў прафесійным забойцам. Вялікую частку часу ён працаваў рукамі, наколькі я памятаў напільнікам, і ў асноўным займаўся жанчынамі. У вестыбюлі я запасся чаркай газет, але не звярнуў увагі на крычаць загалоўкі і стаў вывучаць Таварыца. У яго былі вялікія рукі. Ён глядзеў міма мяне без цікавасці. На мне была маска Сайласа Лапхампака, акуляры ў рагавой аправе, і я ішоў, згорбіўшыся, у напаўп'янай манеры. Я ведаў, што ў такую рань бары працаваць не будуць, таму выпіў крыху араку ў нумары гатэля, каб з рота пахла алкаголем. Было ўсяго некалькі хвілін сёмага, а я ўжо выглядаў напалову п'яным.



Пад'ехала маё таксі, і я сеў. Значыць, за Кэзіяй Ньюман сачылі. Я задавалася пытаннем, як доўга яны будуць працягваць гэта, а затым выкінуць яе са спісаў. Прынамсі, мяне не выкрылі. Інакш я б зараз не сядзеў у таксі па дарозе ў аэрапорт. Я нічога не мог зрабіць. Зусім нічога. Я зразумеў, што мне зноў пашанцавала, як гэта часта бывае, і што я абраў правільны момант. Тэлеграма Хоўка прыйшла своечасова. Калі б я застаўся яшчэ на некалькі гадзін, запрасіў Кезію на вячэру, я мог бы ўляпацца ў якое-небудзь дзярмо. Бессэнсоўна думаць пра гэта.



Калі я прыбыў у аэрапорт, я яшчэ не чытаў парыжскае выданне "Нью-Ёрк Таймс". Я ляцеў і ў мяне было не больш за паўхвіліны ў запасе. Я сунуў газеты пад паху і, апынуўшыся ў самалёце, убачыў, як блішчыць снег у гарах Дар-эль-Бэйдэр на паўночным усходзе. Паступова вяршыні рабіліся большымі, і я зразумеў, што мы збіраемся праляцець над Баальбекам. Гэта быў турыстычны трук, нібы ветлівы жэст, які павінен быў прымусіць вас забыцца пра тое, што самалёт вылецеў занадта позна, кандыцыянер не працаваў, а стейк быў цвёрдым. Што да мяне, то я бачыў Баальбек. Слова Баальбек вырвалася ў мяне з горла. Тое месца, дзе я калі-небудзь быў блізкі да смерці, быў напад на Храм Юпітэра. Я выцягнуў газеты.



Гэта дзіця мела рацыю! Хтосьці - і, падобна, ніхто дакладна не ведаў, хто - пракруціў трук з тэлебачаннем па ўсім свеце. Хлопец сказаў: "Усе тэлевізары ўсюды сапсаваны, міста".



"Таймс", гэтая старая сівая жанчына, казала больш спакойна. Яны яшчэ не прымянілі самы вялікі шрыфт, а загалоўкі складаліся ўсяго з чатырох слупкоў, але ў паведамленні было відавочнае хваляванне.



МАСІЎНЫ САБАТАЖ ТЭЛЕБАЧАННЯ ВА ЎСІМ СВЕЦЕ ЎСЕ ПРАГРАМЫ ПРЭРВАНЫ КАМУНІСТЫЧНАЙ ПРОПАГАНДАЙ.



Прэзыдэнт заклікае супакоіцца.



Навукоўцы падазраюць выкарыстанне лазераў; крыніца, верагодна, у космасе. Фінансавыя страты вылічаюцца мільёнамі. Усхваляваная Арганізацыя Аб'яднаных Нацый патрабуе надзвычайных мер.



Я засвоіў асноўныя моманты артыкула. Недзе ў свеце быў вельмі магутны перадатчык, які сціраў усе астатнія перадачы і навязваў сваю ўласную перадачу. За гэтым стаялі кітайцы. Яны таксама гэта прызналі. Але яны не былі звычайнымі кітайцамі. Гэта была новая група кітайцаў. Яны імкнуліся зрынуць стары рэжым у Кітаі. Месцазнаходжанне перадатчыка было сакрэтным, і яны, вядома, не жадалі нічога аб гэтым раскрываць. Калі прыйдзе час, яны скажуць. Калі Мао і яго кліка будуць скінуты. Яны называлі сябе неа-камамі. Новыя камуністы. Яны хацелі членства ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый і прапаведавалі братэрства паміж народамі.



Свет маўляў хутка ўбачыць свет. А між тым таемны перадатчык працягваў бы дамінаваць на ўсіх каналах, і ў вас не было б выбару, акрамя як слухаць прапаганду ці выключыць свой тэлевізар.



Самай пікантнай дэталлю, вядома, было тое, што кітайцы выкарыстоўвалі нашы спадарожнікі для сваіх трансляцый. Здавалася немагчымым знайсці перадатчык на Зямлі. У прынцыпе, ён мог быць дзе заўгодна.



Я ўзважваў розныя варыянты і выкурваў цыгарэту за цыгарэтай. Імкнуўся не глядзець на сцюардэсу ў міні-спадніцы. У той момант мне не патрэбныя былі ногі і сіські, якімі б панадлівымі яны ні былі. Я вярнуўся да працы, хаця яшчэ не размаўляў з Хоўкам.



Лос-Анджэлес - тэлевізійная сталіца ЗША. Я падазраваў, што Хоук сустрэне мяне там. Ён бы што-небудзь прыдумаў. І чакаў нечага ад мяне.



У той момант я не вельмі ясна бачыў, ролі ў гэтым АХ, але я не турбаваўся пра гэта. Гэта было палітычнае пытанне, і якая б група кітайцаў ні была ўцягнутая, гэтая справа пахла шантажом. AX мог бы быць уключаным. І, як заўжды, рабіць брудную працу. Я пакінуў газету, і расцягнуўся, наколькі дазваляла сядзенне самалёта.



Былі ў гэтым сабатажы і камедыйныя бакі. Рэйтынгі сярод мужчын, напрыклад, аказаліся вельмі высокімі. У праграмах было шмат сэксу, які не перарываўся рэкламай пральнага парашка!



Я злавіў сябе на тым, што ўсміхнуўся, і сядзела насупраць мяне панурая жанчына падазрона паглядзела на мяне; янкі. Я паказаў ёй сваю самую чароўную ўсмешку і мякка паклікаў яе. Яна падняла нос і прынюхалася. Сцюардэса нахілілася і спытала, ці не хачу я чаго-небудзь, мімаходам убачыўшы фіялетавы станік. Я на імгненне падумаў пра Кезію і тут жа пашкадаваў аб гэтым. Я вырашыў задрамаць. Самалёты заўсёды выклікаюць у мяне дрымотнасць. Перад тым, як заснуць, я падумаў аб тым, ці будзе Таварац трахаць Кезію, перш чым ён яе задушыць. Часам так забаўляюць з каты.




Кіраўнік 2






З аэрапорта Кэнэдзі я ўзяў таксі да кватэры на даху на Ўсходняй 46-й вуліцы. Мне прыйшлося перабраць рознае адзенне і некалькі чыстых кашуль. Сайласа Лэпхэма больш не існавала, і яго ідыёцкі гарнітур, наколькі я ведаю, мог пайсці ў Армію Выратавання, хоць я сумняваўся, што яны знойдуць кагосьці ў ім зацікаўленым.



Прыняўшы ванну і пагаліўшыся, я прагледзеў пошту. У асноўным гэта было рэкламнае смецце. Было таксама некалькі лістоў ад старых сябровак, якія я разарваў напалову непрачытанымі і кінуў у камін. Заўсёды лепш забыць старое каханне.



Я выпіў віскі і апрануўся, затым у сваім кабінеце завяршыў справаздачу аб сваёй працы ў Сірыі, паклаўшы канец свайму прыкрыццю ў выглядзе прадаўца тытуню. Я заўсёды пішу дзве справаздачы; адзін для афіцыйнага AX і адзін асабіста для Хоука. Апошняя — адзіная справаздача, якая мае значэнне. Па шляху ў Ла-Гуардыя я некалькі разоў рэзка мяняў кірунак, проста на ўсялякі выпадак. З гадамі гэта стала амаль натуральнай звычкай, сачыць за тым, каб за мной не сачылі. Нічога падазронага я не заўважыў. У аэрапорце я купіў апошнія нумары "Таймс", "Дэйлі ньюс" і "Пост" - усіх газет, якія засталіся ў гэтым сумным горадзе.



Я ўжо некалькі разоў працаваў з Лос-Анджэлеса, і код быў просты. Я патэлефанаваў па тэлефоне, і таксі падабрала мяне каля ўваходу на Першынг-сквер. Я пазнаў кіроўцы, грубага хлопца па імі Уэлс, з акладыстай каштанавай барадой і ў запэцканай ежай кашулі. Ён нічым не паказаў, што бачыў мяне раней. Калі таксі ад'ехала, я пачакаў, пакуль загасне лямпачка "Таксі" на даху. Тады я сказаў: "Дом ніколі не бывае домам, а для цябе?"



- Амаль ніколі, сэр. Я кіўнуў.



Я мог бы прайсці гэтую адлегласць удвая хутчэй, але паездка на таксі была часткай руціны. Дык вось, вы робіце гэта. Я пачакаў, пакуль ён некалькі разоў аб'едзе квартал, рэгулярна гледзячы ў сваё люстэрка, каб упэўніцца, што за намі не сочаць. Цяпер Уэлс ехаў у напрамку раёна Банкер-Хіл. Там у нас ёсць увесь верхні паверх новага будынка. Выдатнае размяшчэнне, таму што мы знаходзімся на самай высокай кропцы раёна, таму ніхто не можа шпіёніць за намі ў бінокль.



- Вы павінны пайсці ў 9С, сэр. Вы павінны чакаць там. Я дам табе ключ са здачай.



Я працягнуў яму пяцідоларавую купюру. Ён вярнуў мне рэшту з ключом. Я даў яму даляр і паглядзеў на выраз яго твару. - Убачымся, - сказаў я. Ён нічога не адказаў.



Хоук ужо быў у пакоі. Ён сядзеў у цемры і глядзеў тэлевізар. Я зачыніў за сабой дзверы і пачаў размаўляць з цёмнай фігурай. "Мы адны?"



Вы можаце даведацца Хока дзе заўгодна і ў любы час па ідыёцкай манеры звяртацца з цыгарай.



"Я ўсё яшчэ гляджу," адказаў ён. - Праз хвіліну ў нас будзе кампанія. Сядзь і паглядзі гэта, хлопчык.



Калі ён мяне так называе, значыць ён у выдатным настроі. Я паставіў чамадан у кут, расшпіліў гальштук, зняў пінжак, закурыў і наліў сабе ў маленькім бары нешта, што я памятаў па папярэднім прыездзе. Хоук нічога не сказаў. Я таксама не сказаў нічога. А зараз упершыню ўбачыў, што адбываецца з тэлевізарам.



Выява было выразным і рэзкім. Маска кітайскага д'ябла буйным планам, гратэскавая і жахлівая рэч, якая рабіла жудаснае ўражанне на экране. Голас належаў жанчыне. Яна выдатна размаўляла па-ангельску. Гэта быў прафесійны, натрэніраваны голас, але было ясна чуваць, як яна чытае тэкст.



«Яшчэ раз мы павінны папрасіць прабачэння, людзі свету, за тое, што спынілі нармальнае вяшчанне. Спадзяемся, гэта не даставіць вам занадта шмат нязручнасцяў. Але неабходна, каб мы маглі данесці нашае пасланне такім чынам. Пасланне новага Кітая, Кітая, які ўзнікне, як толькі будзе сцёрты з твару зямлі гнілы рэжым Мао Цзэ-дуна, што адбудзецца вельмі хутка».



Я апусціўся ў зручнае скураное крэсла і зрабіў глыток. "Чанг Кай-шы?"



- Няправільна, - сказаў Хоук. “Мы думалі пра гэта ў самым пачатку. А зараз заткніся і слухай.



Маска д'ябла варухнулася, яна пачала трэсціся і грымаснічаць. На карціне з'явілася стройная жаночая рука з кольцам і запаленай цыгарэтай паміж пальцамі. Я нічога не магу з сабой зрабіць. - Я ведаў, што яны не пратрымаюцца доўга, сэр. Вось ужо рэклама.



Хоук зусім не думаў, што гэта смешна. - 'Заткніся! Слухайце ўважліва гэты голас - ён важны».



Я трымаў рот на замку. Ты ніколі не пажартуеш з гэтым старым.



Рука зараз уставіла падпаленую цыгарэту ў рот маскі д'ябла. Я ўсё яшчэ чакаў трактата аб нізкім утрыманні нікаціну ў гэтай асаблівай марцы цыгарэт, калі голас працягваў: «Не бойцеся гэтай д'ябальскай маскі, дарагія жыхары свету. Гэта проста маска, а маскі бясшкодныя. Але за маскамі стаяць звычайныя людзі, такія ж, як вы, лаяльныя і патрыятычныя кітайцы, поўныя рашучасці ахвяраваць сваімі жыццямі і маёмасцю, каб даць Кітаю заслужанае становішча ў свеце.



А пакуль, пакуль Мао ва ўладзе і нас не прымуць у ААН як роўных, мы вымушаны насіць маскі. Мы просім вашага цярпення. Мы імкнемся паказаць свой сапраўдны твар гэтак жа, як і вы імкнецеся пазнаць яго бліжэй. Тым часам мы пастараемся не перашкаджаць вашым звычайным праграмам больш, чым гэта неабходна, і, калі мы сапраўды з'явімся на вашым экране, мы спадзяемся, што вы знойдзеце нашыя праграмы цікавымі і стымулюючымі.



Просім разумення і супрацоўніцтва. Напішыце аб гэтым! Пішыце вашаму прэзідэнту, вашаму сенатару, у вашыя газеты. Патрабуйце, каб нам, новым камуністам у выгнанні, было дадзена месца ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Толькі вы можаце гэта зрабіць. Бо гэта магчыма. І гэта будзе неабходна, калі вы хочаце пазбавіць свет ад пакут ядзернай вайны. Таму што не памыляйцеся, ядзерная вайна - гэта тое, чаго хочуць Мао і яго пешкі. Напішыце аб гэтым. Сёння!'



Цяпер з'явіліся выявы густа дымлівай маскі, якая пачала адхіляцца назад і знікаць з поля зроку. На заднім фоне быў чутны гук гонгу. Потым яшчэ адзін гук, які паступова станавіўся выразней, гук, а выявы не стала...



- Ты сцірала гэтую блузку ў халоднай вадзе? Але, маё дарагое дзіця, ты зусім не можаш гэтага зрабіць. Такім чынам, вы ніколі не выведзяце гэтыя плямы какашак! Я гавару вам, што гэта немагчыма.



- Але мама, я дакажу гэта. .. '



Рэкламу абрэзалі і твар дыктара зноў з'явілася на экране. Ён выглядаў спакойным і будзённым, і яго парык сядзеў ідэальна. Ён аб'явіў, што прэзідэнт склікаў Кангрэс на спецыяльную сесію. Хоук выключыў тэлевізар. Ён уключыў святло ў пакоі і паглядзеў на Ніка, водзячы цыгарай ад аднаго кутка рота да іншага.



Як звычайна, яго дарагі гарнітур выглядаў так, быццам ён за бясцэнак купіў яго ў Арміі Выратавання, а кашуля была мятай і ношанай. Яго гальштук быў катастрофай. Але ён выглядаў менш стомленым, чым звычайна. Ён выглядаў амаль задаволеным. Я ўсміхнуўся яму, і калі я ўбачыў яго ўсмешку ў адказ, я быў упэўнены, што ён у добрым настроі. Я ведаў нават больш: Хоук ужо ведаў пра гэтую справу значна больш, чым я. Ён відавочна быў у курсе. Я гэтага не разумеў. Адна з тысячы рэчаў, якія я не зразумеў у гэтай справе.



У некалькіх кароткіх прапановах я даў зразумець Хоўку, што не люблю блукаць у загадках.



Ён усміхаўся, ківаў і нават паціраў рукі. Ён зрабіў два напоі ў бары і паглядзеў на гадзіннік.



«Прэстан Мор і Біл Фелан з'явяцца праз хвіліну. Сядай і слухай, хлопчык. І прыбяры з твару гэты занепакоены выраз. Гэтае пытанне зусім не такое незразумелае, як здаецца. Я буду інфармаваць вас як мага больш. У нас ёсць зачэпка, выдатная зачэпка.



«Я рады, што ёсць хоць нехта, хто можа разабрацца ў гэтай утрапёнасці. Асабіста я не разумею гэтага. Я ламаў галаву з таго часу, як з'ехаў з Бейрута, і цяпер я хацеў бы тое-сёе пачуць».



Хоук сеў, скрыжаваў худыя ногі і зацягнуўся цыгарай. У тую раніцу ён не галіўся, і я заўважыў, якое ў яго сапраўды белае шчацінне. Ён нікому не называў свой узрост, і я не збіраўся пытацца, але падазраваў, што яму за семдзесят. У Вашынгтоне цыркулюе гісторыя пра тое, што прэзідэнт асабіста папрасіў Хоўка застацца пасля даты выхаду на пенсію. Падазраю, што слых праўдзівы. Мужчына не выглядае асабліва небяспечным, на першы погляд больш падобны на лядашчага старца, але гэта толькі знешне. І многія варожыя агенты паплаціліся за ідэю, што Хоук - даволі бяскрыўдны слабак. Стары - лепшы ў гэтай самай небяспечнай прафесіі. Гэта гаворыць дастаткова.



"Для пачатку, - сказаў ён, - вам павінна быць цікава, навошта нас сюды прывезлі".



Я сказаў Хоўку, што мне пакуль не зразумела, чаму, як і дзе трэба знішчаць людзей, для чаго мяне спецыяльна навучалі. Пакуль у гэтым сапраўды няма патрэбы. Але ў агляднай будучыні ўсё можа змяніцца. Я пачну з самага пачатку, каб вы маглі адрозніць галаву і хвост. Для пачатку ёсць грошы. Памятаеце старую прымаўку, што грошы могуць казаць?



Калі б я ўспомніў!



Хоук кісла ўсміхнуўся. «Цяпер ён крычыць. Вялікая сталіца. Тэлевізіёншчыкі, уся гэтая складаная штука, уключаючы Уол-Стрыт і бабуль, у якіх ёсць некалькі акцый у чымсьці. Мільярды ўжо страчаныя, і калі мы не зможам хуткім часам пакласці канец гэтаму велізарнаму пірацкаму каналу, гэты жарт абыйдзецца заходняй эканоміцы яшчэ ў шмат мільярдаў. І гэта толькі пачатак».



- Для пачатку нармальна, - прызнаў я. Паведамленне было ясным. Апроч скіду атамнай бомбы на Дэтройт, гэтыя перадачы былі лепшым сродкам як мага хутчэй падарваць эканоміку ЗША і іншых краін.



- Значыць, адключэнне гэтага перадатчыка мае абсалютны прыярытэт.



Я закурыў яшчэ адну цыгарэту. - Я разумею, сэр. Але я ўсё яшчэ не бачу, каб гэтая справа падпадала пад кампетэнцыю «АХ». Калі толькі вы ўжо не ведаеце, ад каго трэба пазбавіцца, каб спыніць трансляцыю.



Я яшчэ не ведаю, - сказаў ён. — Я паняцця не маю, ад каго табе давядзецца пазбавіцца, Нік, але я ўпэўнены, што ахвяры будуць. У нас ёсць ключ да разгадкі, дзе можа быць перадатчык. Мы можам памыляцца, але спадзяюся, што не. У любым выпадку, я дам табе кірунак, Мік. Вам давядзецца прайсці па гэтым следзе і паглядзець, што адбудзецца. Калі я мае рацыю і след сапраўды вядзе да перадатчыка, то ваша задача - адключыць перадатчык і пазбавіцца ад усіх, хто вам замінае.



Кубікі лёду бразнулі ў маёй шклянцы, калі я падняў яго, каб выпіць. Вось так. Новае заданне. Абсалютная даверанасць на забойства. Знішчыць перадатчык.



Я ўздыхнуў. 'Добра, сэр. Дзе гэты перадатчык?



"Мы думаем, гэта значыць ведаем - ён знаходзіцца ў Перу".



Я амаль не здзівіўся. Мяне мала што яшчэ дзівіць. Чаму не ў Перу? Чаму не на Паўднёвым полюсе? Усё было магчыма.



- Ёсць ідэі, дзе менавіта ў Перу, сэр? '



'Не зусім дакладна. Недзе ў Андах. Вельмі высока. Гэта таксама тлумачыць, што яны перадаюць настолькі магутна, што сціраюць усе іншыя праграмы. Гэта і той факт, што яны выкарыстоўваюць лазерныя прамяні для трансляцыі сваіх праграм. Па словах экспертаў, мы знаёмыя з прынцыпам вяшчання з дапамогай лазераў, але ніколі не маглі прымяніць яго на практыцы. Але яны гэта робяць. Мы не можам перасягнуць іх. Рашэнне. .. Трэба знішчыць!



Я ўстаў і падышоў да акна. Удалечыні відаць быў Галівуд. Я раптам стаў неспакойным, як заўсёды, калі я ведаю, што збіраюся пачаць нешта новае і хачу паспяшацца. Вядома, мне спатрэбіўся б гадзіннік, каб атрымаць усе факты і дэталі. Я павярнуўся да Хоўка, які глядзеў на мяне вузкімі халоднымі вачыма, прыкусіўшы цыгару. Ён ледзь дакрануўся да свайго напою.



«Калі я паеду ў Перу? Пад якім прыкрыццём?



- Я пакуль не магу табе сказаць, сынок. Можа быць заўтра. Можа, праз некалькі дзён. Можа быць, ніколі».



Я паглядзеў на яго са здзіўленнем, але прамаўчаў, хоць для гэтага запатрабавалася некаторае намаганне. Часам ён проста дзівіць.



Хоук пачаў ціха гаварыць. — Як я ўжо сказаў, Нік, я вазьму цябе на разведку. І гэты след пачынаецца тут, у Лос-Анджэлесе. У Галівудзе, калі быць дакладным.



Я зноў паглядзеў у акно. Туман крыху рассеяўся, і цяпер я мог разгледзець бясплодныя галівудскія ўзгоркі.



Ці нельга дакладней, - адказаў я. «Дзе ў Галівудзе? Калі? Не маглі б вы даць мне некаторыя падрабязнасці. мне не падабаецца, калі трэба працаваць з завязанымі вачыма.



Хоук не адказаў. Ён зноў уключыў тэлевізар і сеў у крэсла. З'явілася выява. Арганізацыя Аб'яднаных Нацый на паседжанні. Поўная згода паміж кітацамі і амерыканцамі ў тым, што гэты перадатчык мусіць быць адключаны. Я пачаў верыць у цуды.



Хоук хмыкнуў і зноў выключыў прыладу. Відавочна, ён накіраваўся на кітайскія праграмы.



Я ўхмыльнуўся. 'Засмучаны? Ніякіх брудных карцінак?



Хоук не адказаў. «Сапраўды, яны часам паказваюць сэкс-фільмы. 'Але позна ноччу. Верагодна, яны не жадаюць бянтэжыць дзяцей».



Улічваючы ягоны настрой, я вырашыў не паказваць яму на тое, што ён забыўся розніцу ў часе паміж краінамі. Бацькоў брытанскіх, французскіх, нямецкіх, рускіх і шведскіх дзяцей гэта задаволіць. У мяне была ідэя, што гэтыя відэа не былі няправільнымі. У кітайцаў далёка ідучыя фантазіі аб сэксуальным жыцці жыхароў Захаду, якія выйшлі з-пад кантролю.



Хоук больш нічога не сказаў. Калі ён быў такі, то я ведаў, што таксама нічога не змагу ад яго дабіцца. Верагодна, ён арганізаваў для мяне атрыманне інфармацыі ад некага іншага.



Праз некалькі хвілін пачуўся гук ключа, устаўленага ў замак пакоя. Увайшлі двое мужчын.



З адным з іх, Прэстанам Морам, я сустракаўся раней, калі мне трэба было рамантаваць нешта ў Венгрыі. Ён быў адным з варацілаў Галівуду, і ў той час я падазраваў, што ён працаваў на АХ. Так што зараз я ведаў гэта напэўна.



Іншага, Біла Фелана, я ведаў толькі па расповедах. Я ніколі не сустракаў яго. Ён належаў да асаблівага аддзела Пентагона, буйны мужчына са стрыжанай галавой. Ён кіўнуў мне, не працягваючы руку. Прэстан Мор пазнаў мяне. Ён паціснуў мне руку і прамармытаў некалькі ласкавых слоў, а затым пайшоў набіваць трубку ў кут.



Біл Фелан адразу пачаў раздражняцца. Кінуўшы на мяне доўгі ледзяны позірк — ягоны позірк казаў, што ён ведае пра мяне ўсё, — ён павярнуўся да Хоўка і пачаў скардзіцца. Насамрэч, я ўсё яшчэ мог спачуваць яму. Ён выглядаў змучаным і ператамленым, і відавочна меў патрэбу ў сне. Я не ведаў дакладна, які ў яго ранг, але я ведаў, што ён дастаткова высокі, каб мець бяссонныя ночы з-за той тэлевізійнай гісторыі. Спачатку ён спрабаваў быць ветлівым. Ён сказаў: «Я не разумею, сэр. Якое дачыненне да гэтага мае Картэр? я, эээ. .. Я не веру, што гэта адпавядае яго рэчаіснасці. Ва ўсякім разе, яшчэ не.



Хоук абыякава паглядзеў на яго. - Я так не думаю. З гэтага моманту Картэр павінен займацца гэтай справай. У мяне ёсць ухвала прэзідэнта. Вы, вядома, можаце праверыць гэта, калі хочаце.



Фелан выглядаў збітым з панталыку. Прэстан Мор выкашляў воблака дыму. Хоук паказаў поглядам, што я павінен трымацца далей ад гэтага.



Фелан кінуў на мяне незадаволены погляд, выцер потны твар насоўкай і праігнараваў мяне. Ён адкрыў партфель і выцягнуў паперы, падобныя на чарцяжы, тонкія схематычныя малюнкі са мноствам крывых ліній. Ён аддаў іх Хоўку.



Без сумневу, сэр. Гэтыя галасавыя адбіткі даказваюць гэта. Жанчына, якая прамаўляе тэксты гэтых трансляцый, - Кона Мэцьюз. У цяперашні час яна знаходзіцца ў Лос-Анджэлесе, а дакладней, у сваёй хаце недалёка ад Малібу. Значыць, мы чулі, што гэта яе запісы.



Хоук прыгледзеўся да схем. я паглядзеў з цікавасцю АХ не зусім тэхнічная лабараторыя, але мы выкарыстоўваем найлепшыя прадукты сучаснай тэхнікі. Мы сочым за тым, каб не адставаць. Але я не мог прыгадаць, каб калі-небудзь выкарыстоўваў галасавыя адбіткі для ідэнтыфікацыі людзей са 100-адсоткавай упэўненасцю.



Шчыра кажучы, я не вельмі добрае разбіраўся ў гэтай канкрэтнай тэхніцы.



Цяпер Фелан даў Хоуку яшчэ адну справу. - Гэта поўнае дасье на Рону Мэцьюз, сэр. Мне было загадана перадаць яго вам. Тое, як ён гэта сказаў, наводзіла на думку, што ён хацеў бы павесіцца.



Хоук падзякаваў яму і выглядаў зацікаўленым, хоць яшчэ не здаваўся поўнасцю задаволеным. - А як наконт гэтага Лі-Цзы? Гэты Гуру, ці Ёг, ці як бы вы ні называлі такога чалавека. Што ты пра яго ведаеш?



Фелан выглядаў так, быццам яго катавалі, і я мог зразумець, як Хоук справіўся з гэтым. Гэта было тыпова для яго стылю. Ён звязаўся з прэзідэнтам і АХ атрымлівае кіраўніцтва. Цяпер ён быў абсалютным лідэрам і ў цяперашні час заняты выпампоўваннем усёй інфармацыі ад Фелана, якую яго арганізацыя сабрала з такой працай.... Фелан адказаў са скажонай асобай, як быццам ён фізічна пакутаваў: «Ён заве сябе ламай, сэр. Ён з Тыбету. Ён зараз з Ронай Мэцьюз. У яе пляжнай хатцы ў Малібу. Сёння ўвечары яна задавальняе вечарынку з мэтай прадставіць яму групу людзей. Мы падумалі, што гэта будзе добры шанец пракрасціся туды, каб справа зрушылася з мёртвай кропкі. Дакладней, мы падрыхтаваліся. ..'



Хоук выцягнуў з цэлафану новую цыгару. Ён зрабіў з цэлафана камяк, шпурнуў яго ў смеццевы кошык і прамахнуўся.



- Табе трэба больш практыкавацца, - заўважыў я.



Ён кінуў на мяне кіслы погляд, але яго погляд стаў яшчэ больш кіслым, калі ён зноў павярнуўся да Фелана. - Я ведаю пра вашу падрыхтоўку. Дзякуй за інфармацыю. Адсюль мы будзем дзейнічаць далей. Але ёсць дзве рэчы, у якіх я мушу быць абсалютна ўпэўнены. Ці разумее дзяўчына нашы загады і ці паінфармаваная мясцовая паліцыя. Мы не павінны чакаць умяшання ад паліцыі. Што з гэтым?



Цяпер Фелан выглядаў такім няшчасным, што маё сэрца ледзь не аблівалася крывёй. Амаль.



- Усё вырашана, сэр. Дзяўчына ведае, што яна часова перададзена ў АХ і павінна выконваць загады ад вас ці ад вашых падначаленых.



Гэтае слова было абрана не выпадкова. Я вырашыў не прапускаць гэта без далейшых цырымоній.



«Ты моцна рызыкуеш», - заўважыў я Фелану. - З тым жа поспехам ты можаш страціць яе. Як толькі яна выявіць, што працуе ў больш прэстыжнай арганізацыі, яна можа вырашыць больш да вас не вяртацца.



Робячы выгляд, што ён гатовы адказаць, ён адкрыў рот, потым паглядзеў на Хоўка і, падумаўшы, відаць, вырашыў, што лепш заткнуцца. - Зрабі мне ласку і заткніся, Нік, - сказаў Хоук, паказваючы на мяне цыгарай. Аднак яго тон быў не пазбаўлены спагады. Цяпер цыгара была накіравана на Фелана. - А мясцовая паліцыя?



Там усё таксама добра, сэр. Яны паабяцалі не ўмешвацца, акрамя выпадкаў забойства ці згвалтавання».



Забойства ці згвалтаванне? Ніводнае з іх не здалося мне актуальным.



Гэта быў не той выпадак. Пачаць трэба было з таго, што АХ не лічыў гэта забойствам. Мы звалі гэта тым, чым яно з'яўляецца: забойствам па лініі нашай працы. Трэба было забіваць, пакуль сам вораг не дабраўся да цябе. Згвалтаванне? Я падазраю, што нешта падобнае магчыма нават з людзьмі з AX. У нас працуе вялікая колькасць агентаў, і ў гэтай справе для гэтага патрэбны самыя розныя людзі. Але асабіста я ніколі не чуў пра такі выпадак і нават не задумваўся пра гэта. Магчыма, я павінен быў ведаць. У рэшце рэшт, вы заўсёды павінны чытаць дробны шрыфт у любым кантракце, які вы заключаеце з д'яблам.



Хоук і Фелан разам адышлі ў кут пакоя і зашапталіся. Я пачаў ветлівую гутарку з Прэстанам Морам, які заўсёды быў падобны на мыш у лапах ката. Я сказаў яму, што мне вельмі спадабаўся ягоны апошні фільм, і гэта было праўдай. Ён адзначыў, што я выглядаю цудоўна. Я сумняваўся, што гэта праўда. Я да гэтага часу адчуваў фізічныя сляды апошняга задання ў Сірыі і сваіх выхадак з Кезіяй Ньюман. Мне зноў стала цікава, ці трахне яе рускі перад тым, як задушыць.



Каб яшчэ больш выкінуць гэтыя думкі з галавы, я сказаў: «Рона Мэцьюз? Гэтае імя павінна мне нешта сказаць. Але што?



Перш чым адказаць, Мор пакусаў слухаўку. Хоук і Фелан усё яшчэ стаялі адзін з адным у куце ў цемры, і я падумаў, ці не хоча Хоук схаваць нешта ад мяне. Насамрэч я яшчэ нічога не ведаў. Якое дачыненне Рона Мэцьюз і тыбецкі лама па імені Лі Цзы мелі да гэтай пірацкай радыёстанцыі? У мяне яшчэ не было зачэпак. Галасавыя адбіткі таксама не надта дапамаглі, нават калі яны былі надзейнымі.



- Старая кіназорка, - сказаў Мор. «Адна з першых сэкс-зорак. Дарэчы, яна, здаецца, усё яшчэ актыўная ў гэтай галіне, калі чуткі дакладныя. Я не бачыў Рону ўжо шмат гадоў, акрамя некалькіх прэм'ер і вечарынак, дзе я бачыў яе выпадкова. Цяпер ёй павінна быць за шэсцьдзесят. Усё яшчэ выглядае на сорак. І не можа супакоіцца, калі верыць плёткам. І павер мне, у Галівудзе аб ёй ходзяць плёткі.



Цяпер я зноў успомніў пра яе. Яе рот, шырокі, чырвоны і вільготны, заўсёды выглядаў павабна на экране. Я думаю, што ў яе былі гэтыя маленькія школьныя сіські, і яе ногі былі занадта худымі, але гэты рот быў яе наймацнейшым бокам.



«Яна не здымалася ў фільмах ужо дваццаць гадоў, - сказаў Мор. - Ёй гэта было не трэба, вядома. Яна сапраўды не памірае ад беднасці. Ёй нават належыць самы першы зароблены мільён. Дзякуй Дыёну Гермесу.



Напэўна, я выглядаў такім жа шакаваным, як і адчуваў», - ён паказаў трубкай мне на жывот і засмяяўся. - Дыён Гермес, вядома, не сапраўднае яго імя. Яго сапраўднае імя Тэафіл Дэметра. Ён таксама не зусім грэк па паходжанні. Яго бацька валодаў кандытарскай.



Цяпер я зразумеў, чаму Хоук быў такі маўклівы. Ён вырашыў, што Прэстан Мор праінструктуе мяне, каб я мог атрымаць інфармацыю з першых рук. І той факт, што Мор гаварыў так свабодна, быў для мяне самым яскравым доказам таго, што ён сапраўды працаваў на АХ.



Я ўсміхнуўся яму. Калі я сустракаў яго раней у Венгрыі, ён ужо здаваўся мне прыдатным хлопцам



Я сказаў: «Калі ты лічыш, што я занадта шмат думаю, дык і скажы, але Дыён Гермес? Гэта тое, на што гэта падобна?



Ён зноў засмяяўся ціхім голасам. «Сапраўды, Нік. Слова Дыён павінен паходзіць ад Дыяніса. Гермес гаворыць сам за сябе. Але ён не варушыць сцёгнамі. Ён выглядае цалкам нармальна. Акрамя таго, ён па-чартоўску хітры бізнэсмэн.



Я кіўнуў. - Я мяркую, ён таксама паклапаціўся аб тым, каб яна не патрапіла ў прытулак для бедных і хворых акторак? На другім канцы пакоя, тварам да нас, Хоук і Фелан усё яшчэ шапталіся. Фелан зноў выглядаў усхваляваным. «Ён павінен лепей клапаціцца пра сваё сэрца», - падумаў я сам сабе. Я падазраваў, што стары даў яму занадта шмат намёкаў на тое, што яго роля ў гэтай справе, на жаль, скончана. - Так, - сказаў Мор. Ён скрыжаваў ногі і зноў пачаў набіваць трубку дарагім галандскім тытунем. Як былы гандляр тытунём, я павінен ведаць, што гэта была за сумесь. Але, нажаль, мае спазнанні не зайшлі так далёка. Мая роля ў гэтым, - працягваў Мор, - амаль скончана. Я сабраў дасье на Мэцьюз і Дыёна Гермеса, і дасье Пентагона не параўнаецца з некаторымі старымі запісамі аб Мэцьюз. Я цесна супрацоўнічаў з аддзелам Фелана па ўказанні Хоўка. Ён папрасіў мяне праінструктаваць цябе, Нік. Таму што, канешне, у вас не будзе часу на дэталёвае вывучэнне файлаў.



Магчыма, у гэтым вы маеце рацыю, - пагадзіўся я. У мяне ёсць адчуванне, што гэтая справа можа развівацца хутка. Так прасвятлі мяне. Якое дачыненне Рона Мэцьюз і гэты Дыён Гермес маюць да перадач гэтага тэлеканала? Хто такі Лі-Цзы, калі не тыбецкі лама, і якое ён мае да гэтага дачыненне? Што робіць такая жанчына, як Мэцьюз, з ім?



Трубка Мора згасла ў соты раз, і ён зноў запаліў яе ад вельмі доўгай запалкі. Гэта адно з маіх пярэчанняў супраць трубак. Вы ніколі не ўтрымаеце іх падпаленымі доўга. І яны абпальваюць маю мову.



Ён зрабіў некалькі зацяжак, пакуль трубка зноў не згасла. Ён сказаў: «Я пастараюся прывесці гэта ў разумны парадак, хоць гэта і няпроста». Гэта складаны выпадак. Амаль галівудскі, я б нават сказаў. І я ня думаю, што вы маглі б прадаць сцэнар гэтай гісторыі. Рэальнасць звычайна яшчэ больш неверагодная, чым фантазія.



Я сказаў, што зразумеў яго. У раёне Лос-Анджэлеса вы знойдзеце больш дзіўных асоб на квадратны метр, чым дзе-небудзь яшчэ ў свеце.



«Dion Hermes, - пачаў Мор, - верагодна, быў геем з дзяцінства. Ён пакінуў Чыкага ў сталым узросце і адправіўся ў Галівуд, верагодна, па запрашэнні, каб паспрабаваць стаць акцёрам. Той факт, што яму падабаліся хлопчыкі, наўрад ці перашкодзіў бы гэтаму рамяству, асабліва калі б ён паводзіў сябе дастаткова асцярожна. І ён зрабіў нейкую кар'еру. У любым выпадку, ён так і не стаў добрым акцёрам. Верагодна, у яго не было таленту. Але нейкім чынам ён сустрэў Рону Мэцьюз, і яны адразу ж зладзілі».



Я перапыніў яго, сказаўшы, што не разумею. Прэстан Мор выглядаў крыху расчараваным, і хоць ён быў занадта ветлівы, каб сказаць гэта, па яго ўвазе было ясна, што ён лічыць мяне невукам у зямлі Садома.



«Вядома, я не мог чакаць, што ты гэта ведаеш, але Рона Мэцьюз бісексуальная. Яна кахае не толькі мужчын, але і жанчын. Прынамсі, так было ў мінулым. Я не ведаю, якія яе перавагі зараз. У любым выпадку, яны добра зладзілі. Ён стаў яе мэнэджэрам і бізнес-кансультантам, і гэтая камбінацыя аказалася паспяховай. І не толькі з пункту гледжання бізнэсу. Гэта, вядома, проста плёткі, але я падазраю, што яны недалёкія ад ісціны. Рона і Дыён таксама працавалі разам у іншай вобласці. Яна спакушала для яго хлопчыкаў, а ён для яе дзяўчынак. Ён вызначана прыемны на выгляд, так што яму не склала працы прывабіць да сябе дзяўчын.



Я падумваў выпіць яшчэ, але раздумаўся. Хоук ведае больш, чым паказвае, і, акрамя таго, гэтага дастаткова, і я выдатна з гэтым заданнем спраўляюся.



Стары падвёў Фелана да дзвярэй, і я зразумеў, што зараз мы можам спакойна працягваць працу.



«Яны трымаюцца разам ужо доўгі час, - працягнуў Мор. «Дыён аказаўся выдатным пісьменнікам, і ён напісаў некалькі сцэнарыяў для Роны, якія аказаліся паспяховымі. Акрамя таго, ён напісаў выдатны раман, зразумела, пад псеўданімам.



Я сказаў, што зразумеў гэта. Імя Дыёна Гермеса на карэньчыку кнігі прыцягнула б толькі вельмі абраную аўдыторыю. Але ці наўрад гэта гарантуе вялікі тыраж.



- Звар'яцець, праўда, - сказаў Мор. «Два чалавекі, такія як Дыён і Рона, якія так доўга застаюцца разам. І не толькі ў бізнэсе. Павінна быць нешта яшчэ: своеасаблівая сувязь, якую звычайнаму чалавеку нялёгка зразумець. Я часта задавалася пытаннем. Гей і бісексуальная жанчына, якія жывуць разам ужо дваццаць гадоў. Цікава, чаму яны наогул не бралі шлюб?



Па гэтых яго разважаннях я мог сказаць, што ў яго дакладна не было звання Кілмайстра. Ён быў больш тэарэтыкам. ён далучыўся да АХ у асноўным для складаннем планаў.



Я мог сабе ўявіць яго цікавасць да гэтай асаблівай справы. У мяне ўжо склалася ўражанне, што яго сэксуальная цікавасць таксама часткова засяроджаны на мужчынах. Кожнаму сваё, я не магу яго вінаваціць. Ён быў выдатным хлопцам для працы, і яго асабістае жыццё было яго асабістай справай.



Я сказаў Мору, што знаходжу ўсё гэта вельмі цікава, але якое дачыненне да гэтага мае Лі-Цзы, гэты стары лама? Перш чым ён паспеў адказаць, Хоук падсеў да нас і сказаў: "Добра, зараз, калі канкурэнт сышоў, давайце прыступім да працы".



Я ўхмыльнуўся Хоўку. — Фелан пацалаваў цябе на развітанне? У рэшце рэшт, я часам наступаю каму-небудзь на хворыя мазалі».



- Фелан сцвярджае, што ў мінулым годзе вы забілі аднаго з яго людзей у Афрыцы, - сказаў Хоук. «Я не памятаю, каб я бачыў нешта падобнае ў вашай справаздачы».



Я паціснуў плячыма. - Ах так, я смутна прыгадваю нешта падобнае. Я забыўся згадаць пра гэта. Але, шчыра кажучы, гэта была памылка».



Хоук пачухаў сваё белае шчацінне. Часам ён не ведаў, што рабіць з маімі нявіннымі жартамі. 'Хм. Так. Так. Добра, давайце рухацца далей. Як шмат ты яму расказаў, Мор?



Мор чысціў трубку. 'Трохі. Яшчэ шмат чаго трэба расказаць.



- Добра, тады наперад. Я збіраюся пагаліцца і, магчыма, задрамаць. Што ты думаеш зараз, Нік? Зразумеў у чым справа?



У мяне ёсць звычка без лішніх слоў выказвацца перад Хоўкам. - Дазвольце мне сказаць так, - заўважыў я. "Мне яшчэ трэба шмат чаго даведацца".



Хоук засмяяўся і паляпаў мяне па плячы.



- Мы ўладзім гэта, Нік. Усё, што нам трэба зрабіць, гэта скласці ўсе часткі галаваломкі ў патрэбнае месца. Працягвай, Прэстан.



Прэстан Мор працягнуў свой аповяд. Я слухаў і задаваў дурныя пытанні. Дурных адказаў я не атрымаў. Мы былі занятыя дзевяць гадзін. Мор стаміўся першым і меў патрэбу ў адпачынку. Мы з Хоўкам пачалі тэлефанаваць і хутка атрымаем вялізны рахунак за тэлефон для аплаты падаткаплацельшчыкамі. Пяру была толькі адной з краін, з якімі ў нас была працяглая тэлефонная сувязь.



Я павінен быў быць у пляжнай хатцы Роны Мэцьюз да 10 вечара, каб змяніць аднаго з ахоўнікаў. У большасці зорак ёсць прыватныя ахоўнікі, якіх яны наймаюць з нейкай арганізацыі. Гэта ўсё было добра падрыхтавана. Яны працавалі на ўзроўні, якога можна чакаць ад такой высокакваліфікаванай арганізацыі, і я збіраўся падмяніць чалавека па імені Джэральд Свінгер, каб ён мог наведаць сваё нованароджанае дзіця ў бальніцы. У той вечар маё ўласнае імя будзе Брус Сэмплайнер. Адкуль, чорт вазьмі, Хоук браў усе гэтыя імёны? У мяне былі свае загады, і да гэтага часу ўсё гэта выглядала як руцінная праца. Мая праца складалася ў першую чаргу ў тым, каб абараніць дзяўчыну з аддзела Фелана ў Пентагоне. Дзяўчына, якая ішла на вялікую рызыку.



Хоук і Прэстан Мор адвезлі мяне на пляж Тапанга, дзе я павінен быў узяць іншую машыну. Хоук не ведаў, як выглядала дзяўчына. У Фелана не было часу даставаць фота з архіва. Прынамсі, так ён сказаў. Ім не падабаецца, калі паўсюль валяюцца фотаздымкі іх супрацоўнікаў. Гэта зразумелая пазіцыя ў нашай прафесіі.



«Я чуў, - сказаў Хоук, калі мы праязджалі праз Палісейдс, - яна маладая і прывабная».



- Пакуль гучыць добра, - адказаў я.



Прэстан Мор вёў машыну. Хоук сеў побач з ім. Я заняў месца ззаду, апрануты ў зялёную форму Protective Agency Inc. , у камплекце з кепкай і рамянём з паліцэйскім пісталетам 38-га калібра. Мой Люгер быў у мяне ў плечавы кабуры на выпадак, калі з яго сапраўды спатрэбіцца стрэліць, а Хьюго, мой штылет, як звычайна, быў у рукояти на ўнутраным боку правага перадплечча. Я сагнуў запясце да ледзь чутнай пстрычкі і адчуў на далоні халодную сталь свайго штылет. Я не думаў, што мне давядзецца выкарыстоўваць сваю зброю, але мне падабаецца заўсёды быць гатовым да ўсяго.



Хоук неспакойна павярнуўся на сваім месцы і падазрона паглядзеў на мяне. Ён ведаў, што я проста гуляю, але часам ён проста ні пра што не турбуецца. - Дазвольце мне нагадаць вам, - суха сказаў ён, - што гэтую дзяўчыну, міс Кілбрайд, пазычыў нам Пентагон. Фелан сказаў мне, што яна лэдзі.



- Адкуль Фелан можа гэта ведаць?



- Я проста хачу сказаць, - працягнуў Хоук. — Калі б ты калі-небудзь марыў дамагацца гэтай дзяўчыны, Фелан быў бы больш за шчаслівы задаволіць з гэтага скандал. Я не хачу гэтага ні пры якіх абставінах, Нік. У іх ужо ёсць ідэя, што мы ў АХ купка забойцаў і варвараў, і я б не хацеў, каб яны думалі, што мы таксама наймае сэксуальных маньякаў.



Часам стары мог рэзка выражацца.



- Як, - холадна сказаў я, - я магу патурбаваць гэтую юную лэдзі? Сімпатычная маладая дзяўчына? Толькі ў думках, сэр. Хоук стаміўся ад слоўных гульняў. - Сачы за тым, каб нічога не здарылася. Ты абараняеш Патрысію Кілбрайд, і калі яна дакладзе пра цябе, ты дакладзеш мне. Фелан настойваў на тым, каб у цябе было як мага менш прамых кантактаў з дзяўчынай. Ён хоча, каб яна мела як мага менш адносін з AX.



- Я гэта добра разумею, сэр. Мы - грубая, ненадзейная купка падонкаў, і не падыходзім для таго, каб забаўляць мілых паненак шлюбнага ўзросту.



Прэстан Мор зарагатаў. Нейкі час ён спрабаваў кантраляваць сябе. - Я бачу, у вас выдатнае супрацоўніцтва.



Больш я нічога не мог сказаць аб гэтым. Я выйшаў на цёмным куце каля пляжу Тапанга. Аўтамабіль быў прыпаркаваны на стаянцы за некалькі кварталаў ад дома.



Хоук усё яшчэ здаваўся занепакоеным. — Пастарайся выконваць свае загады як мага стражэй, прынамсі на гэты раз, Нік, і будзь асцярожны, каб не патрапіць у бяду. Калі ласка, на гэты раз ты паступіш па правілах, сынку?



Мне ніколі не падабалася глядзець, як пажылы чалавек просіць міласціну. Калі я выйшаў, я падняў руку.



«У вас ёсць маё байскаўцкае слова, сэр. Я абяцаю зрабіць усё правільна. Я грубіяню рот зачыненым, а вочы і вушы адчыненымі. Я застаюся пад прыкрыццем, наколькі гэта магчыма. Я не ўступаю ў кантакт з лэдзі Кілбрайд; яна ўступіць у кантакт са мной.



'Добра. І памятайце, гэта вечарынка ў масках. Патрысія Кілбрайд апранутая ў гарнітур Піцера Пэна».



Я спрабаваў успомніць, як выглядаў Пітэр Пэн, але не мог успомніць нікога акрамя Дональда Дака. Я падумаў, што лепш не турбаваць Хоука гэтым. Гэта я даведаюся там.



Я паціснуў руку Прэстану Мору. Хоук і я ніколі не абменьваліся поціскамі рукі. Але на яго погляд я прачытаў: «Удачы, хлопчык. І памятайце, мы спяшаемся!



Яны з'ехалі. Я пайшоў да стаянкі, дзе быў прыпаркаваны Шэўрале. Раптам мне трэба было аб нечым падумаць. Прадстаўце, калі б на вечарынцы было два Піцера Пэна. Ці тры? Або паўтузіна. Уявіце, там было тры жанчыны і тры мужчыны! Так што я мог працягваць. Лэдзі Кілбрайд у натоўпе ўсё яшчэ было цяжка заўважыць.



Яна не павінна была патрапіць у бяду. Гэта тое, што я абяцаў Хоўку.




Кіраўнік 3






Я быў у кепцы з залатой зоркай і залатымі пагонамі на плячах. Атрадам аховы з больш чым шасці чалавек звычайна камандуюць сяржант і афіцэр, якія часам зазіраюць паглядзець за парадкам. Я быў афіцэрам, толькі што перакладзеным з Сан-Францыска, таму, пакуль Джэральд Свінгер наведваў сваё дзіця ў бальніцы, мая праца заключалася ў тым, каб сачыць за тым, каб я быў побач, каб назіраць за ўсім. Мяне толькі што перавялі і я не быў знаёмы ні з людзьмі, ні з тэрыторыяй, таму ў мяне была выдатная нагода прагуляцца па тэрыторыі, не выклікаючы падазрэнняў. Дзяўчына з Пентагона можа пазнаць мяне па залатых пагонах.



Я даўно не быў у Малібу, таму хутка прапусціў паварот на Арбакл-роўд. Прыйшлося пытацца дарогу ў аднаго з мясцовых жыхароў. Нарэшце я знайшоў Арбакл-роўд і паехаў на пляж.



Гэта быў прыватны пляж, і не маленькі, абнесены высокім калючым дротам. Калі я падышоў да брамы і прытармазіў, то ўбачыў наперадзе даўгаваты трухлявы пляжны домік. За ўсімі вокнамі гарэла святло. Музыка, якая, верагодна, зыходзіла са стэрэасістэмы, была некалькі прыглушана мяккім белым туманам, які наляцеў з боку мора. Цяпер я чуў, што музыку напісаў Барток, значыць, гэта сапраўды інсталяцыя.



Цяпер я быў адзін. Хоук і босы службы бяспекі вырашылі не інфармаваць супрацоўнікаў службы бяспекі. Яны лічылі, што формы з залатымі палосамі будзе дастаткова, і я спадзяваўся, што яны маюць рацыю. У любым выпадку, я мог дазволіць сабе задаваць шмат пытанняў, не выклікаючы асаблівых падазрэнняў. Бо мяне толькі што пераклалі.



Да гэтага часу я даволі вольна трымаў шапку на галаву; зараз я яе паправіў, вырашыў гуляць строга па правілах. Я прыпаркаваў машыну на невялікай брукаванай стаянцы і пайшоў да драўлянага дома ля варот. Там было трое мужчын, сяржант і два ахоўнікі. Яны гулялі ў покер і паглядзелі на мяне. Відаць, яны не чакалі начальства, і было ясна, што яны не надта ўзрадаваліся майму прыезду. Верагодна, яны думалі, што я перапыню іх покер, і відавочна ненавідзелі гэта.



Прыватныя ахоўнікі не маюць звычкі аддаваць гонар. Двое ахоўнікаў перасталі гуляць і паглядзелі на мяне, калі я ўвайшоў у катэдж. Сяржант адарваўся ад часопіса, мяркуючы, што ён яго запаўняе.



Я прадставіўся. - Брус, - дадаў я без усмешкі. Яны маглі вырашаць для сябе, ці быў я служакам ці прыдатным хлопцам. Я расказаў ім нейкую раскручаную гісторыю і сказаў, што зарабляю дадатковыя грошы. "Гэта вельмі патрэбна ў нашы дні", - сказаў я.



Яны пагадзіліся. Я ўзяў часопіс сяржанта і паглядзеў на апошні запіс: 23:00 - абыход пройдзены - усё ў парадку. Сяржанту відавочна не падабалася марнаваць чарніла. Я адклаў часопіс, расслабіўся і з усяе сілы стараўся стварыць уражанне, што мне ўсё роўна, што адбываецца.



'Якая тут сітуацыя? Я замяняю хлопца, таму я хацеў крыху пра гэта даведацца. Хто такая Рона Мэцьюз?



Усе яны былі пажылымі - многія ахоўнікі пенсіянеры - і не былі гаманкія. Адзін з гульцоў у покер, якому трэба было пагаліцца, змрочна паглядзеў на мяне.



«Падмані сваю старую маці. Хто не ведае, хто такая Рона Мэцьюз?



Я паглядзеў проста на яго, не ўсміхаючыся, і сяржант хутка ўмяшаўся. - Лейтэнанту не хочацца гаварыць пра вас, - раўнуў ён на іх. - Ты трымай рот на замку. Я паведамлю ўсё лейтэнанту».



Я кіўнуў. - Калі ласка, сяржант. Давай выйдзем на вуліцу ненадоўга, а? Тады я змагу неадкладна даследаваць мясцовасць».



Ён памарудзіў імгненне, затым кіўнуў. Ён паглядзеў на гадзіннік, а затым на мужчын, якія зноў былі паглынуты сваёй гульнёй у покер. "Вы пачынаеце праз пятнаццаць хвілін". Хлопец, які не галіўся, сказаў, не паднімаючы галавы: "Мы ведаем, сяржант". Мне не спадабаўся яго тон.



Сяржант дастаў з шафы вінтоўку, перакінуў цераз плячо і паглядзеў на мяне. "Я праверу вялікі дом, калі мы выйдзем, сэр". Ён адышоўся ўбок, каб прапусціць мяне наперад.



Мы ўвайшлі ў туман, які цяпер згусціўся і пахвіну багавіннем і салёнай рыбай. Сяржант ішоў наперадзе мяне. Мы перасеклі стаянку і пайшлі па вузкай сцяжынцы, якая праходзіць проста за плотам з калючага дроту. Мы адышлі ад пляжнай хаткі ў той бок, дзе музыка зараз здавалася гучней, а святло ярчэй, і апынуліся на сушы. Справа ад нас я мог бачыць фары машын, якія едуць па дарозе. Не было ніякіх прыкмет белай альтанкі, дзе я павінен быў сустрэцца з Пэт Кілбрайд.



Цяпер сцяжынка пашырэла, і я пайшоў побач з сяржантам. Ён не быў балбатуном. Я сказаў: "Што ўсё гэта значыць?" Калі ён замарудзіўся з адказам, я сказаў: "Не тое каб мяне гэта больш турбавала, я не стукач". Я раблю сваю працу тут, але я не бяру яе дадому. І я сапраўды не ведаю, хто такая Рона Мэцьюз!



Сяржант засмяяўся і памахаў перад намі промнем ліхтарыка. Мне было ўсё роўна, што туман станавіўся ўсё гусцей. Гэта была б суцэльная густая смуга. Мяне б гэта не надта турбавала.



- Не хвалюйцеся аб хлопчыках, лейтэнант. Сімп расказвае ўсім, што аднойчы ноччу трахнуў яе. Яна прыйшла дадому п'яная. Было позна, а ён дзяжурыў каля брамы. Ён кажа, што яна прыйшла ў катэдж, прапанавала яму выпіць са сваёй бутэлькі, і што ён трахнуў яе на стале. Я не веру ў гэта.



Я нічога не казаў. Пасля таго, што Прэстан расказаў мне пра Мэцьюз, мне гэта не здавалася такім ужо малаверагодным. Але зараз гэта не мела значэння. Я засмяяўся. Туман надаў майму голасу нізкае, злавеснае адценне.



- Мне таксама гэта здаецца даволі дзіўным. Можа быць, гэты Сімп зрабіў занадта шмат сумаваў. Але я да гэтага часу не ведаю, хто яна. Я хацеў, каб сяржант гаварыў, каб ён не заўважыў, як заняты мае вочы. Альтанкі я так і не ўбачыў.



Я слухаў адным вухам тое, што сяржант расказваў мне пра Рона Мэцьюз. Яго версія была прыкладна напалову праўдай, і ў параўнанні з інфармацыяй, якую даў мне Прэстан Мор, гэтая гісторыя ясна паказала, як распаўсюджваюцца і раздзімаюцца плёткі.



Аднак мяне ўразіла адна рэч. Ён ні разу не згадаў імя Дыёна Гермеса. Так што яму сапраўды ўдалося застацца ў цені. Ці, можа, сяржант не любіў гаварыць пра геяў.



Мы пакінулі выдмы і выйшлі на шырокую жвіровую дарожку. Затым наблізіліся да вялікага старадаўняга асабняка, які павольна вымалёўваўся перад намі з туману. Я яшчэ мала што мог разабраць, але тое, што я ўбачыў, здавалася, прыйшло з гатычнай казкі. У доме было тры паверхі і гарышча, балконы, вежкі, франтоны, словам, усё казачнае. Было шмат вялікіх веранд з плеценай мэбляй.



Сяржант пачаў падымацца па шырокіх усходах да аднаго з ганкаў. «У нас тут шэсць ключоў, - растлумачыў ён. «Першы тут, ля ўваходных дзвярэй».



Я глядзеў, як ён узяў ключ, які вісеў на ланцужку, уставіў яго ў гадзіннік і двойчы павярнуў. Гадзіннік выдалі гук пстрычкі.



Вырашыў зрабіць пацешны каментар. - Тут таксама ёсць прывіды?



Сяржант засмяяўся. 'Чаму б і не? Рона Мэцьюз купіла яго пасля таго, як пачала здымаць фільмы. Здаецца, некалі гэта быў прыгожы будынак. Належала банкіру, які выкінуўся з акна ў 1929 годзе. Цяпер яно пакрысе гніе. Мы павінны рэгулярна правяраць яго з-за пажаранебяспекі. Трубы старыя і тысячы пацукоў. Часам мы ловім тут аматараў пляжнага адпачынку ці маладыя пары.



Я задавалася пытаннем, як яны маглі пералезці цераз плот. Мы апынуліся ўнутры і прайшлі праз вялізныя пакоі з паркетнымі падлогамі. Сяржант не ўключыў святло. «Мы адключылі галоўныя выключальнікі ў падвале, - растлумачыў ён. "Гэта крыху бяспечней." Ён уставіў ключ у замак кухні, якая была памерам з бальную залу, і мы спусціліся на некалькі прыступак.



"Часам яны праразаюць дзюры ў плоце", - працягнуў ён. - Або яны выкарыстоўваюць коўдры, каб пералезці праз калючы дрот. Некаторыя прыходзяць купацца. Калісьці нам прыйшлося выгнаць адсюль цэлую калонію курцоў гашышу, хочаце верце, хочаце не. Звычайна гэта маладыя пары.



У падвале было цёмна. Я прасачыў за яркім промнем сяржанцкага ліхтарыка, які правярае бойлер і прыбіральню.



- Вось і ўсё, - сказаў ён, зноў перакідваючы вінтоўку цераз плячо. "Давай выбірацца адсюль. Мне заўсёды тут непрыемна.



Ён не адчуваў гэтага. Я ўчуў. Пах толькі што патушанай свечкі. Нехта быў тут якраз перад тым, як мы прыйшлі. Гэты нехта ўсё яшчэ быў там. Я адчуваў гэта. Мы ўсё яшчэ былі ў туалеце. Сяржант мог застудзіцца ці ў яго быў дрэнны нюх, але ён заўважыў маю рэакцыю, якой бы прыгнечанай яна ні была.



'Што гэта?'



Я ўзяў у яго ліхтарык. - Мне здалося, я нешта пачуў.



Я нічога не чуў. Толькі я адчуў гэты пах. Мне не хацелася яму гаварыць, але мне давялося агледзецца, бо я быў поўны рашучасці вярнуцца сюды. Я зрабіў гэта хутка, асвятліўшы пакой промнем святла. Нічога не было відаць, акрамя мноства труб і кранаў, некалькіх вялікіх старых бочак і ў куце пральнай машыны нулявога года. Я дазволіў прамяню святла асвятліць яго так хутка, што здолеў яго ўбачыць, але сяржант не змог. Патушаная свечка на адной з бочак. Сцяна ззаду яе была замазана і, здавалася, мела іншую структуру. Гэтую сцяну можна было ссунуць. За гэтым павінна было нешта стаяць. Я вярнуў лямпу сяржанту. - Мусіць, гэта была адна з тых катоў, пра якія ты мне расказваў.



Так магчыма. Але тут пацукі больш за катоў, клянуся табе. Я б не пусціў сюды котку. Яе б з'елі жыўцом. Добра, лейтэнант, давайце выбірацца з гэтага дома з прывідамі.



Мы выйшлі праз бакавыя дзверы і пайшлі праз выдмы да пляжу. Туман застаўся ранейшым. Было даволі халаднавата, але не зусім холадна. Я прамармытаў сяржанту, што яшчэ ўбачу яго ў каравульнай каля брамы, і пачаў самастойна разбірацца далей. Я павінен быў пазбавіцца ад яго ў любым выпадку і мог бы зрабіць гэта прама зараз.



Іншых ахоўнікаў у поле зроку не было. Сяржант сказаў мне, што мадам Мэцьюз хоча бачыць іх як мага радзей. Як і ўсе добрыя слугі, яны павінны былі быць пад рукой, калі трэба, і незаўважнымі. Я пайшоў на музыку і праз некалькі хвілін апынуўся ў невысокага фасада з боку сушы, дзе я мог зазірнуць у акно, не будучы занадта прыкметным. Святло ўнутры было цьмяным, але дастаткова, каб усё было ясна відаць.



У вялікай гасцёўні было каля трыццаці чалавек. Яны сядзелі на лаўках і крэслах, а таксама на падлозе. Японскі слуга хадзіў з чарай з напоямі і ежай, але пра ежу і пітво рэдка казалі. Усе звярталі ўвагу на чалавечка з сітарам. І вялікага чалавека з флейтай. І маленькую мініятурную жанчыну, апранутую як Зялёная Багіня.



Я вельмі мала ведаю аб інках. Але дастаткова, каб зразумець, што Рона Мэцьюз - іду ў заклад, гэта была яна - была апранута як Саксахуаман, Зялёная Багіня Урадлівасці, адна з Сонечных Паннаў і лідэр Выбраных Жанчын.



Яна села на круглую падушку побач са стэрэасістэмай. На ёй была аблягаючая зялёная сукенка, босыя ногі, а ў яе маскі быў кручкаваты нос і вялікія пільныя вочы. Яе галаўны ўбор нагадваў залаты сонечны прамень. Пад маскай я мог бачыць частку яе падбародка і горла, якія выглядалі такімі ж пругкімі і пругкімі, як і яе грудзей. Яна напэўна выдаткавала цэлае стан на пластычную аперацыю.



Вялікім чалавекам, які граў на флейце, павінен быў быць Дыён Гермес. Прэстан Мор ужо сказаў мне, што ён не качок, але я ўсё роўна не чакаў, што ён будзе такім вялікім і будзе так добра выглядаць. Дыён Гермес, як я зразумеў, не быў пяшчотай. У мяне было адчуванне, што ён можа аказацца небяспечным супернікам.



Лама Лі Цзы граў на сітары. Гэта не тыбецкая прылада, але ён вельмі добра ім валодаў. Ён торгаў струны маленькімі карычневымі ручкамі, падобнымі на лапкі малпы. Дарэчы, Лі-Цзы крыху быў падобны на малпу з паголенай галавой. Ён быў апрануты ў жоўтую вольную мантыю. Я шмат працую з асацыяцыямі, і маім першым уражаннем было тое, што Лі-Цзы быў сумессю Гандзі, Нэру і ёгі Махарышы. Ён не нагадваў мне Мараджараці, майго старога ёга, але той быў ёгам, а не ламай. Я мяркую, што мусіць быць розніца.



Лі Цзы трымаў вочы зачыненымі, гуляючы на сітары. Я бачыў, як варушыліся яго губы, але, вядома, не мог зразумець яго.



Цяпер я пачаў звяртаць увагу на іншых гасцей. Некаторыя былі ў касцюмах, але большасць без іх, хаця ўсе былі ў масках. Акрамя Дыёна Гермеса і Лі Цзы, І хлопца, які хадзіў сярод гасцей і раздаваў улёткі ці памфлеты. Нават калі б ён насіў маску, ён не мог бы мяне падмануць. Я ўжо бачыў зашмат падобных. Мышцы! Дурныя мускулы. Цягліцы целаахоўніка. Элегантна апрануты ў смокінг, выразаны так, каб схаваць наплечную кабуру. Ветлівымі жэстамі і нячутнымі крокамі ён перамяшчаўся сярод гасцей, раздаючы паперы і зрэдку балбочучы. Ён быў добра складзены, хударлявы, ні стары, ні малады. Б'юся аб заклад, ён не паліў, не піў і не прымаў наркотыкі. Яго ўдар быў напэўна забойным.



Я глядзеў, як ён рухаецца па пакоі, як тыгр, які спрабуе выглядаць ручным. У любым выпадку, ён не працаваў у Агенцтве. Яны не наймаюць такіх, як ён.



Я не бачыў нікога падобнага на Піцера Пэна. Я яшчэ раз прабегся вачыма па гасцях, каб упэўніцца. Я знайшоў яшчэ сёе-тое. Усе твары былі зачыненыя маскамі, але былі бачныя рукі, горла, ногі і рукі. І ўсе яны расказалі адну і тую ж гісторыю. Усе яны былі старыя. Хворыя людзі. І гэта былі багатыя людзі. Багатыя людзі.



Галаваломка пачала быць падобным на нешта. Тая частка, якая зараз стала бачная, была простай і класічнай. Нічога больш ці менш чым містычныя афёры. У гэтага былі бакі, якіх я яшчэ не ведаў, але як бы вы гэта ні пакавалі, гэта ўсё роўна было смецце.



Хоук згадаў, што дзве рэчы, праблемы, ці як бы вы гэта ні звалі, ідуць раўналежна. Мне здавалася, што яны хутчэй супярэчаць адно аднаму. Хоук і я не былі на адной хвалі. Калі толькі ён не хаваў нешта ад мяне. Часам так. Часам гэтая яго надакучлівая звычка ледзь не каштавала мне жыцця. Але стары ніколі не папросіць прабачэння.



Кілбрайд была хуткай, і яна магла рухацца нячутна. Не шмат каму ўдаецца адстаць ад мяне так незаўважна, як ёй цяпер. Я быў у цені, але святла было дастаткова, каб яна ўбачыла мае залатыя пагоны. Яна ўстала ў фуце ззаду мяне, і спытала: "Вы лейтэнант Сэмплайнер?"



Я кіўнуў, не паварочваючыся, і працягваў глядзець у пакой. - Так, а ты Пітэр Пэн?



Мы не гулялі ў гульні, і мы абодва гэта ведалі, але яна пачала мне падабацца, калі я заўважыў, што ёй цяжка стрымаць смех.



- Так, я Пітэр Пэн. Вы спазніліся, лейтэнант. Я шукала цябе паўсюль. Я яшчэ не азірнуўся. Я не хацеў прапусціць нічога з таго, што адбывалася ў пакоі. Цяпер яна была бліжэй да мяне, дыхаючы мне ў вуха. Яе дыханне салодка пахла, і яна, відавочна, ела мятныя лядзяшы.



- Нешта мяне затрымала, - прамармытаў я. 'Чаму? Ці здарылася што-небудзь шакавальнае?



"Н-не." Цяпер ёй не трэба было хіхікаць. Яна нервавалася. - Я пачынаю баяцца, - сказала яна. 'Я не разумею. Я ніколі раней не баялася, і мне гэта не падабаецца.



'Чаго вы баіцеся?' Я толькі што знайшоў сёе-тое. Калі я першы раз падлічыў, у пакоі было каля трыццаці чалавек. Цяпер я налічыў толькі дваццаць два. Я мог памыліцца на аднаго ці двух, але гэта немагчыма...



Магчыма, яна спалохалася. Можа, таму яна раптам апынулася так блізка да мяне, што я адчуў мяккае сцягно і дзве цвёрдыя грудзі насупраць сябе. І пахла добрым, не надта дарагім парфумам.



Яе вусны амаль закранулі майго вуха, калі яна прашаптала: «Я не зусім разумею, чаму я так напалохана. Толькі што, гэта было занадта лёгка. Містэр Фелан запрасіў мяне сюды як госця, як сябра сябра. Канешне, у мяне была карта. Інакш вы сюды ніколі не патрапіце. Але са мной зусім не абыходзіліся як з незнаёмцам. Мяне цалкам прынялі як сябра. Занадта добра! Рона Мэцьюс балбатала са мной, Дыён Гермес гутарыў са мной, і я думаю, што стары лама, Лі Цзы, збіралася пачаць са мной пагутарыць, калі я выслізнуў. І я тут адзіная маладая жанчына! Я турбуюся аб гэтым. Я бачыў некаторых іншых жанчын, і ўсе яны былі старымі козамі».



Я абняў яе за стан. Яна была мяккай, але цвёрдай. — Я не паспрабую з табой балбатаць, — запэўніў я яе. "Для мяне праца заўсёды на першым месцы".



Мусіць, яна паверыла мне, бо не адступіла. Я павярнуў яе да акна, каб яна таксама зазірнула. - Скажы мне, хто ёсць хто, Піт.



Яна зноў засмяялася, калі я назваў яе "Піт", але гэта быў нервовы смяшок.



Я пачаў гаварыць. «Зялёная багіня – Рона Мэцьюз. Флейтыст - Дыён Гермес. Лі-Цзы ясна, але хто гэты гламурны целаахоўнік у смокінгу, які раздае гэтыя ўлёткі ці што гэта такое?



Цяпер ён стаяў нерухома, назіраючы за тым, што адбываецца ў пакоі. Я амаль мог бачыць рэвальвер пад ідэальна пашытым смокінгам. Яго можна было б назваць банкірскім, можа быць 38 калібра. Кароткі ствол.



Яна кіўнула. 'Так. Я таксама крыху яго баюся. Я не ведаю дакладнага яго імя, але яго завуць Рой.



Гэта ўсё, што я ведаю, акрамя таго, што ён мяне палохае. У яго вочы як у дохлай рыбы.



Гэта быў Рой. - Людзі працягваюць знікаць, - сказаў я. - Вы ведаеце што-небудзь пра гэта? Ніхто не выходзіць праз вароты, і ўсё ж яны знікаюць з-пад увагі. Куды, чорт вазьмі? Яе адказ прывёў мяне ў шок. «Ад пляжнай хаткі, у гэтай хаты, ёсць тунэль, які вядзе да іншай вялікай хаты, які не выкарыстоўваецца. Вы павінны прайсці праз панэль у більярдавай. Мне яго паказаў Дыён Гермес.



Рой, пераапрануты целаахоўнік, відаць, валодаў добрай інтуіцыяй. Ён паглядзеў праз пакой на акно, праз якое мы глядзелі. Я быў упэўнены, што ён не зможа нас убачыць, але мне гэта не падабалася. Калі ён раптам пачаў рабіць хуткія, каціныя крокі праз пакой да акна, я ўзяў дзяўчыну за руку і мы адышлі. Побач з альтанкай стаяла плеценая канапа з мяккімі падушкамі. Я закурыў дзве цыгарэты, і мы селі на канапу. Я абняў яе. "Так гэта выглядае больш натуральна", – растлумачыў я. - На выпадак, калі хто-небудзь сустрэнецца з намі. Тое, што я быў супрацоўнікам Агенцтва, а не госцем, было б крыху больш складана растлумачыць.



Запальваючы цыгарэту, я бліжэй разгледзеў яе твар у святле запальніцы. Яна была не такая маладая, як выглядала, Пентагон не бярэ на працу падлеткаў, але ў яе было адно з тых ірландскіх асоб, якія застаюцца надоўга ў памяці. У яе былі шырока расплюшчаныя цёмна-сінія вочы і шырокі, рашучы рот. Яна не выглядала вар'яткай у гарнітуры Піцера Пэна.



Яна таксама ўважліва паглядзела на мяне, але выраз яе твару нічога для мяне не значыў. Яна не адсунулася, калі я абняў яе. Але яна сказала, што баіцца. Магчыма, гэта было прычынай.



Тунэль вельмі цікавы, - сказаў я. - Гэта тлумачыць, куды знікаюць усе гэтыя людзі. Але давайце пачнем з самага пачатку, з таго часу, як вы сюды патрапілі. Напрыклад, хто гэта арганізаваў і як. І карацей, таму што я хацеў, каб яна вярнулася ў пакой праз дзесяць хвілін.



Яна была добрая. Валодала добрым зрокам і добрай памяццю. Яна ўмела адрозніваць галоўныя праблемы ад другарадных. Праз пяць хвілін яна паведаміла мне аб тым, што ёй вядома.



Фелан усё падрыхтаваў. Ён зладзіў так, каб дзяўчына прыехала як сяброўка сябра Роны Мэцьюз. Як былы прыхільнік, ён пазнаёміў яе са старой кіназоркай. Прыйшлося аддаць належнае Фелану. Ён працаваў хутка.



«Падобна на тое, Мэтьюз ў дадзены момант знаходзіцца ў лесбійскім вобразе», – сказала яна мне фактычным тонам. «Фелан сказаў мне пра гэта і пакінуў магчымасць адмовіцца ад загада. Дапамагло, вядома, і тое, што Фелан - стары знаёмы Роны Мэцьюз. Ён вельмі падрабязна праінфармаваў мяне, і я лічу, што да гэтага часу не зрабіла ні адной памылкі. Я рабіла ўсё правільна і казала разумна, і ўсё прайшло добра. Для Мэцьюз я проста прывабная маладая жанчына, якую яна можа спакусіць. Калі астатняе будзе зроблена. Мая праца заключаецца ў тым, каб гуляць жанчыну, якую нялёгка падчапіць. Да гэтага часу мне ўдавалася рабіць гэта добра».



Я не ведаў, што Фелан быў старым знаёмым Мэцьюз. Можа, яна некалі ў яго ўлюблялася? Хоук павінен быў гэта ведаць, нават калі б не згадаў пра гэта.



"Лі-Цзы - добры стары", - працягнула яна. «Мне амаль здаецца, што Дыён і Рона выкарыстоўваюць яго для нечага. У любым выпадку, яны жадаюць, каб ён нешта зрабіў у Перу. Здаецца, гэта месца, дзе невялікая колькасць абраных людзей можа адасобіцца, каб медытаваць. Яны павінны заплаціць пяць тысяч долараў у якасці рэгістрацыйнага ўзносу. І гэта, каб мець магчымасць падзяліцца сваёй мудрасцю. Але мне падаецца, што за гэтым стаіць нешта большае».



Я ўсміхнуўся. Канешне, гэта было большае. Пытанне толькі ў тым, што менавіта. Але Перу было дастаткова. Цяпер сувязь стала больш яснай.



Яна падышла бліжэй да мяне. Было халаднавата. - Гэты Рой, якога вы назвалі целаахоўнікам, раздаваў літаратуру і прымаў чэкі. Партыя, відаць, створана толькі для таго, каб адабраць людзей, высветліць, хто сапраўды зацікаўлены ў паездцы ў Перу. Я бачыла адзін з чэкаў.



Мне гэта не спадабалася. Яны ўсё паказалі дзяўчыне. У самую першую ноч, калі яна была там. Ім відавочна было ўсё роўна, што яна ўбачыць ці пачуе. Мне гэта зусім не спадабалася.



Хоць я ўжо ведаў, я спытаў: "А калі б яны заплацілі тыя пяць тысяч даляраў, то што?"



«Потым яны знікаюць у більярдавай. Дыён Гермес вядзе іх праз тунэль да вялікага дома.



Яны павінны выкарыстоўваць свечкі, таму што там няма электрычнага святла, а затым яны трапляюць туды...



«У пакоі за пральні ёсць яшчэ адна панэль, якая можа рухацца. Гэта прыводзіць вас у свайго роду пакой, нешта накшталт кіназалы, дзе вы можаце паказваць прыватныя фільмы. Вы разумееце, што я маю на ўвазе?'



'Я разумею. І Дыён Гермес паказваў табе ўсё гэта?



'Так. Быў яшчэ ранні вечар. У той час прыбыў толькі адзін госць. Рона Мэцьюз была вельмі прыязная, але ёй трэба было сёе-тое абмеркаваць з Лі Цзы і гэтым Роем, а затым Гермес больш-менш паказаў мне наваколле. Я ўжо казала табе, што ён спрабаваў мяне крыху падкалоць.



"Гэта мяне здзіўляе".



Цяпер яна зноў ледзь не засмяялася. - 'Я ведаю. Але спачатку ён паводзіў сябе дастаткова нармальна. У тунэлі ён крыху абняў мяне, але ў мяне было адчуванне, што ён адчуў палёгку, калі я не адказала».



Я паглядзеў на мае спецыяльныя гадзіны AX на ўнутраным баку майго запясці. час быў на зыходзе. я скончыў пытанні.



Дыён Гермес прадставіў ёй тунэль як пацешную рэліквію мінулага. Банкір, які пабудаваў дом, павінен быў быць тым жа, хто выскачыў з акна ў 1929 годзе - ён злучыў пляжны домік з вялікім домам па вядомых толькі яму прычынах. Мусіць, каб уцячы ад жонкі. А пакой за пральні павінен быў быць кінатэатрам, дзе ён мог паказваць свае порнафільмы. Усё стала крыху праясняцца. Было яшчэ шмат няўпэўненасці, але ж вечар толькі пачаўся. Козы і авечкі цяпер былі падзелены - у залежнасці ад таго, хто заплаціў пяць тысяч долараў - і маскі, верагодна, прызначаліся для таго, каб госці заставаліся ананімнымі адзін для аднаго.



"Пітэр Пэн" не магла зразумець, чаму ўсе госці такія старыя. У мяне была ідэя. Стары ідыёт заўсёды шалёны за маладога.



Я дапамог "Піцеру" падняцца на ногі. Яна прытулілася да мяне, і я ведаў, што яна хоча, каб яе пацалавалі. Я хацеў пацалаваць яе. Я знайшоў яе прывабнай, і я хацеў яе . Я вырашыў, што пайду на збліжэнне пазней. Цяпер я думаў толькі аб сваёй працы.



- Час табе вярнуцца ўнутр, - сказаў я. “Я ня думаю, што пройдзе шмат часу, перш чым пачнуць адбывацца важныя рэчы. Я хачу, каб ты была там. Я таксама буду паблізу, так што не хвалюйся.



Яна нахілілася да мяне і хутка пацалавала ў шчаку. Гэта быў вільготны школьны пацалунак, і гэта было прыемнае пачуццё.



«Чамусьці, - выдыхнула яна, - я больш не баюся. Вы робіце на мяне дзіўнае ўражанне, лейтэнант Сэмплайнер. Я мяркую, ёсць шмат дзяўчат, якія казалі гэта вам раней.



- Гэта не так ужо дрэнна. Але пара табе працаваць, дзіця маё. Яны засумавалі па вас і будуць задаваць пытанні, так што вам лепей прыдумаць адказы. Вы можаце выкарыстоўваць гэта апраўданне, што вы любіце гуляць у адзіноце па пляжы ноччу з ветрам у валасах і ўсё такое.



Я глядзеў, як яна знікае ў тумане, вяртаючыся да пляжнай хаткі. Яна была страшэнна мілай дзяўчынкай. Як, чорт вазьмі, яна магла патрапіць на такую працу? Раптам я вылаяўся сам сабе. Я хацеў спытаць яе яшчэ аб нечым і забыўся. У такім заблытаным хаосе, як гэты, немагчыма ўсё прадумаць. Я хацеў спытаць яе аб магчымых асабістых адносінах з Білам Феланам. Я нават пайшоў за ёй, толькі каб перапытаць, збольшага супраць волі, таму што вельмі хацелася хутчэй патрапіць туды, каб паглядзець, што робіцца за панэллю.



Я меў рацыю наконт Роя. Ён быў добры. Я не чуў ні гуку, наогул нічога...



Напэўна, ён чакаў у тумане, прыслухоўваючыся і чакаючы. Ён прапусціў дзяўчыну да кагосьці яшчэ, хто, несумненна, чакаў яе далей. Рой быў настроены на мяне.



Ён ступіў наперад з-за выдмаў з пісталетам у правай руцэ. Рой быў маўклівы і дзелавіты тып. Эканомным таксама. Ён спрабаваў зэканоміць свінец. Ён думаў, што аднаго стрэлу будзе дастаткова. Інстынктыўна я нырнуў у бок, зрабіўшы сябе дрэннай мішэнню, і куля закранула мне сэрца. Залатая зорка, якая была там, цяпер ляжала недзе на зямлі. Гэта было блізка, і маё сэрца спынілася на долю секунды. У мяне не было часу выкарыстоўваць свой люгер або штылет, і я нізка нырнуў да яго. Яго другі стрэл збіў маю кепку на зямлю. Я заўважыў, што стрэлы гучалі вельмі глуха, відаць, з-за туману. Я схапіў яго за калені і паваліў на зямлю. Ён ударыў мяне рэвальверам па галаве. Гэта была памылка. Ён павінен быў ведаць, што я мацнейшы. Я схапіў яго за запясце і з лёгкасцю зламаў яго, стукнуўшы каленам яму ў жывот. Ён зароў і паспрабаваў укусіць мяне. Я ўдарыў яго галавой і пачуў, як хруснулі яго зубы.



Я не хацеў яго забіваць. Мёртвы чалавек не можа казаць, і я хацеў пачуць, што ён загаворыць. Таму я схапіў яго за смокінг левай рукой, ударыў па рэвальверы левай нагой і пацягнуў яго ўверх, каб даць яму ўдар правай, які ўсыпіў бы яго на кароткі час.



Гэта была мая памылка. Вольнай рукой ён пацягнуўся пад шыю і дастаў доўгі востры як брытва нож. Ён кінуў яго мне ў вочы, і ў мяне не было выбару, акрамя як парыраваць укол левай рукой. Лязо засела дзесьці паміж локцем і запясцем. Гэта было балюча.



Часам я магу быць цярплівым, як котка ў мышынай нары, але гэта быў не той выпадак. Я дазволіў штылет стрэліць сабе ў правую руку і з усіх сіл усадзіў штылет у яго, прама скрозь эфектны смокінг, у вобласць сэрца. Я павярнуў штылет на паўабарота, перш чым адцягнуць яго назад, каб ён хутчэй скончыўся крывёй. З мяне хопіць гэтага ўблюдка.



Я хутка зрабіў некалькі крокаў назад. На зялёнай уніформе і так было занадта шмат крыві, і я падумаў, ці дазволяць яны Хоўку аплаціць рахунак за хімчыстку. Рой апусціўся на калені і паглядзеў на мяне амаль мёртвымі вачыма. Нават зараз ягоны строгі выраз амаль не змяніўся.



"Пракляты вырадак!"



Ён не падаў, а павольна слізгаў наперад, пакуль не лёг галавой у пясок. Я адштурхнуў нож у бок, перавярнуў яго і ўбачыў, што ён мёртвы. Яго вочы па-ранейшаму былі такімі ж выразнымі, як і пры жыцці.



Мая левая рука моцна крывяніла. Мне гэта зусім не спадабалася, хаця было і не балюча. Гэта была крывавая рана, але бяспечная. Я ўжо збіраўся зняць гімнасцёрку, каб перавязаць рану хусткай, калі пачуў ззаду крокі.



Я быў готаў. Мне не трэба было прасіць прабачэння. Я не меў патрэбу ў алібі. У левай руцэ ў мяне быў штылет, а ў правай - люгер. У той жа час мой мозг ліхаманкава працаваў. Я паспрабаваў ацаніць, як гэтая крывавая гісторыя змяніла ўсю сітуацыю. Мо таму, што я ведаў, што ён забойца. Дыён Гермес спыніўся і паглядзеў на мяне, потым на мерцвяка. Яго прыгожы твар выказваў здзіўленне і жах. Агіда да такой колькасці крыві. Ён знаходзіў гэта відавочна вульгарным. Ён падышоў да мяне на крок і паглядзеў прама мне ў твар. 'Хто ты. Што, чорт вазьмі, тут адбываецца? Рой памёр? Вы забілі яго?



Яго рукі былі без зброі, і мяне гэта абдурыла. І яго пытанні здаваліся цалкам нармальнымі, хоць, магчыма, яны здаваліся крыху плоскімі і абыякавымі, улічваючы сітуацыю. Ён спытаўся ў мяне, ці забіў я Роя. Так што ён быў не з тых, хто робіць паспешныя высновы.



Я сказаў яму, што сапраўды забіў яго.



- Ён спрабаваў забіць мяне, сэр. Раптам выскачыў з туману на мяне і пачаў страляць. Глядзіце, вось мая зорка! Я ўсё яшчэ гуляў ролю афіцэра ахоўнага Агенцтва, спадзеючыся, што змагу зрабіць гэта праўдападобна, хоць я не асоба на гэта разлічваў. Тым не менш, гэта была адзіная гульня, у якую я мог гуляць у дадзеных абставінах, так што іншага выйсця не было.



Ён утаропіўся на мерцвяка. - Гэта Рой. Вы сказалі, што ён спрабаваў вас забіць?



Ён паглядзеў на мяне і пакруціў галавой. 'Але чаму. Што адбылося?'



Я адступіўся і паглядзеў на яго рукі. У яго былі доўгія тонкія пальцы, бездакорна чыстыя. Такія ж бездакорныя, як і яго вымаўленне. Я пачаў губляць цярпенне. Я павінен быў знайсці спосаб выбрацца з гэтага здарэння, не аблажаўшыся.



"Наогул нічога не адбылося", – адказаў я. «Ён спрабаваў мяне забіць, і мне прыйшлося абараняцца. Гэта ўсё. Я думаю, што ён быў не ў сваім розуме».



Ён паглядзеў на мяне і павольна пакруціў галавой. «Не, абсалютна не. Рой быў нармальны. І я ведаў Роя. А цябе я не ведаю. Мяркую, так, я амаль упэўнены, што мы павінны патэлефанаваць у паліцыю. Неадкладна.'



Гэта здавалася іранічным. Я не хацеў выклікаць паліцыю. Хоук не хацеў умяшання копаў. Фелану не патрэбна была паліцыя, і я сумняваўся, што Дыёну Гермесу патрэбна паліцыя. Акрамя таго, паліцыя была праінфармаваная загадзя. Яны ўмяшаліся б толькі ў выпадку забойства ці згвалтавання. Я не думаў, што сітуацыя была смешная. І я яшчэ не вырашыў, што рабіць.



У яго было шмат мужнасці. Ён паклаў руку мне на плячо і сказаў: «Мне давядзецца перадаць вас паліцыі. Ты пойдзеш са мной у пляжную хатку. Мы папярэдзім паліцыю і расследуем гэтую жудасную справу».



Цяпер яго рукі больш не былі пустыя. Прынамсі, не яго правая рука . У ёй ён трымаў пёравую ручку. Ці хаця б нешта падобнае. Да таго часу, калі было позна, я ведаў, дзе ён гэта хаваў. За ягоным вухам. У яго былі даволі доўгія валасы, павойныя на патыліцы, і ён насіў малюсенькую зброю за вухам.



Ён быў экспертам. Ён пырснуў газам прама мне ў твар, у ноздры, у вочы. Мае мышцы былі паралізаваны амаль імгненна, і ў мяне не засталося сіл, каб выкарыстоўваць люгер або штылет. Гэта было нервова-паралітычнае рэчыва. Я як бы ведаў гэта, і калі б у мяне было дастаткова часу, я, вядома, мог бы дакладна вызначыць гэта. Яно даволі шырока выкарыстоўваецца.



У мяне больш не было часу. Вакол мяне ўсё пацямнела, і я здранцвеў. Я пачаў падаць, а потым увогуле нічога не адчуў.



Кіраўнік 4






Я ненадоўга страціў прытомнасць. Напэўна, не больш за пяць хвілін. Аднак, прыйшоўшы ў сябе, я хутка зразумеў, што цалкам паралізаваны. Я мог бачыць і чуць. Я мог разумець тое, што бачыў і чуў, але не мог паварушыць ніводным мускулам.



Мяне цягнулі па пяску за вяроўку, прымацаваную пад пахамі. Напэўна, гэта частка добра спланаванай атакі. Не выпадкова вяроўка ляжала на пяску.



Туман усё яшчэ быў даволі густы, і я адчуў, як чалавек, які цягне мяне за сабой, спяшаецца. На шчасце, мой твар быў узняты; мая спіна была павернута да мужчыны. Вяроўка хвастала, і мне здавалася, што мае грудзі раздзіраюць на часткі. Мае ногі цягнуліся па пяску, і я страціў чаравік з-за засела пад пяском палкі. Чалавек, які цягнуў мяне, відаць, спацеў. Ён цяжка дыхаў, паднімаючы мяне на выдму. Калі раптоўны парыў ветру прарваў туман, дым уварваўся ў дарагія духі. Дыён Гермес! Хто ж яшчэ?



Цяпер я ведаў, чым ён апырскаў мяне. Часам гэтыя навучальныя тыдні AX сапраўды маюць сэнс. Гэта быў варыянт аднаго з гэтых нямецкіх газаў, скарыстаны ў невялікай дозе, таму што я быў жывы. Зарын або Табун. Магчыма спалучэнне, у новай форме... Часам чалавечы мозг працуе дзіўна, амаль недарэчна. Пакуль мяне цягнулі, як жывога трупа, у стары дом, я ўспомніў пра старога прафесара, які расказваў нам пра фосфарарганічныя злучэнні.



«Праходжанне электрычнага імпульсу па нерве суправаджаецца хімічным дзеяннем рэчыва, званага ацэтылхалінам. Пасля такога імпульсу гэтае рэчыва павінна быць нейтралізавана, перш чым новы імпульс можа быць праведзены праз нерв. Гэта робіцца ферментам, званым холінэстэразай. Нервова-паралітычныя газы адключаюць гэты фермент. У гэтым выпадку нерв не чысціцца для наступнага імпульсу. Ахвяра ашаломленая і слабая, ці нават паралізаваная. Можа надысці смерць. Усё залежыць ад выкарыстоўванай колькасці. .. '



Я нават мог успомніць імя прафесара! Ірвін. доктар Ірвін.



Дыён Гермес спыніўся, каб адсапціся. Мы ўжо былі на паўдарогі ўверх па лесвіцы, якая вядзе да чорнага ўваходу ў дом. Ён пацягнуў мяне на кухню.



Я заўважыў, што ўсё яшчэ магу ясна думаць. Гэта дало мне некаторую надзею. Ведаў бы Гермес сапраўды, як працуе газ? Зрабіў бы ён яго сам? Я сумняваўся ў гэтым. Хто-небудзь даў бы яго яму і расказаў, як ім карыстацца. Невялікая доза Г.А. ці ж ГБ перастае дзейнічаць праз некалькі гадзін.



Дыён Гермес уздыхнуў і зноў пачаў цягнуць вяроўку, каб падцягнуць мяне па апошніх прыступках да вялізнай кухні. На кухні было цёмна. Мусіць, у такой цемры жывуць сляпыя, падумаў я. Ён запаліў свечку, і зараз я мог бачыць яго твар. Ён быў увесь у поце. Валасы яго былі ўскалмачаныя, і цяпер я мог бачыць, што на ім парык. Ён зняў смокінг, і яго гальштук-матылёк боўтаўся свабодна. Я па-ранейшаму не мог паварушыць ніводным мускулам.



Цяпер ён схіліўся нада мною, узіраючыся скрозь аранжава-жоўтае святло свечкі ў мой твар. Я глядзеў на полымя, не міргаючы. Нават мае вочныя мышцы былі паралізаваны. Дыён Гермес сказаў: «Я ведаю, што ты можаш бачыць і чуць. Я цалкам дасведчаны аб тым, як працуе газ.



Я спадзяваўся, што ён не надта ўважліва глядзеў. Я працягваў глядзець проста на святло свечкі, не міргаючы. Але я адчуў, што зноў магу рухаць павекамі. Так што газ паступова пачаў страчваць сваё дзеянне. Але як доўга гэта працягнецца?



Ён выпрастаўся і пагладзіў сябе па спіне. - Ты неверагодна цяжкі, ты ведаеш гэта? Каб пазбавіцца Роя, не спатрэбілася ніякіх намаганняў. А дзяўчына, Пэт Кілбрайд, лёгкая як пёрка. Салодкая штучка. Шкада, што яна ўвязалася ў гэтую жудасную справу.



У яго быў Пітэр Пэн! Пэт Кілбрайд.



На імгненне ён адвёў свечку ад маіх вачэй, і я скарысталася магчымасцю, каб міргнуць. Я паспрабаваў паварушыць правым мезенцам. Немагчыма. Нічога такога. Маленькая іскра надзеі, якая ў мяне была, імгненна згасла. Пройдзе гадзіннік, перш чым я зноў змагу нармальна рухацца. І я не думаў, што ў мяне будзе столькі часу.



Дыён Гермес зноў падняў вяроўку. "Спадзяюся, вы не пярэчыце, што я балбачу, пакуль раблю сваю працу". Яго смех быў непрыемным, і я падумаў аб усіх гэтых пацуках у доме. Ён зусім не быў падобны на пацука.



"Цяпер мне давядзецца цягнуць цябе на тры лесвічныя пралёты", - сказаў ён. «Павер, я вельмі гэтага чакаю. Гнілая праца. Але, мы не заўсёды можам мець гэта, калі захочам у гэтым злым свеце. Гэтая непрыемная задача толькі што здарылася са мной. Няма чаго рабіць.'



Ён штурхнуў дзверы і пачаў цягнуць мяне ўверх па лесвіцы. Гэта было даволі цяжка, і звычайна мне мусіла быць вельмі балюча. Аднак я амаль нічога не адчуваў. Я ўсё яшчэ з усяе сілы спрабаваў паварушыць левым мезенцам. Гэта не атрымлівалася.



Час ад часу ён спыняўся, каб адпачыць. Тым часам ён працягваў казаць...



Ён ставіў свечку за некалькі крокаў вышэй на лесвіцы, затым перацягваў мяне ўверх, а затым зноў паднімаў свечку вышэй. Я заўважыў, што на вокнах былі цяжкія фіранкі. Ніхто не змог бы ўбачыць святло свечкі звонку.



Раптам ён ледзь не спатыкнуўся. Прынамсі, я так думаў. Насамрэч гэта я ледзь не спатыкнуўся, прынамсі вобразна. Я своечасова зразумеў, што назіраць за сваёй рэакцыяй пры святле свечкі было падманам. Мне ўдалося не міргнуць. Усе іншыя мае мышцы былі ўсё яшчэ паралізаваны. Ён, відаць, быў задаволены і прыйшоў да высновы, што газ усё яшчэ працуе. Ён усміхнуўся. «Я ледзь не паслізнуўся там. Я ледзь не вылаяўся. Як няветліва з майго боку. Пакуль ён цягнуў мяне на апошнія прыступкі, мне ўдалося паварушыць мезенцам. Калі мы дабраліся да вяршыні, я змог выцягнуць і паслабіць яго. Але гэта было ўсё. У астатнім рука была цалкам мёртвая.



Ён устаў нада мной і выцер насоўкай пот з ілба. «Цікава, хто ты такі. Шкада, што ты не можаш казаць, але, баюся, гэтага мы таксама не дачакаемся. У любым выпадку, у мяне - у нас - іншыя планы. Але ўсё ж шкада пазбаўляцца ад такога прыгажуна, як ты. Ён пацёр падбародак, дзе пачаў ужо збірацца тлушч. Яму было за пяцьдзесят. Маладзей Роны Мэцьюз.



Цяпер я мог рухаць і вялікім пальцам правай рукі. Ён зноў пачаў звяртацца да мяне, хаця ў мяне склалася ўражанне, што ён звяртаецца і да сябе. Ён спрабаваў падбадзёрыць сябе такім чынам.



У маленькім пакоі гарэла свечка. Цяжкая фіранка вісела над адзіным акном у пакоі. "Пітэр Пэн" ляжаў на спіне ў цэнтры пакоя. Яна слаба дыхала. Яе вочы былі зачыненыя, і яна ляжала, як аматарская лялька. Адна яе нага варухнулася, і я зразумеў, што яе не атруцілі газам, а нешта іншае. Дыён Гермес падцягнуў мяне да дзяўчыны і развязаў вяроўку. Я прызямліўся на падлогу такім чынам, што мог бачыць дзяўчыну.



- Я не пакіну тут вяроўку, - сказаў Гермес. «Ніякіх доказаў, раптам яна не згарыць.



Вы павінны прымаць да ўвагі ўсе гэтыя абставіны. Божа мой, я не думаў, што такія рэчы настолькі складаныя.



Цяпер ён сапраўды размаўляў сам з сабой, каб пераканацца, што нічога не забыўся. Я заўважыў, што зараз магу злёгку рухаць указальным пальцам правай рукі. Майму дыханню таксама стала лягчэй. Да гэтага часу мне было душна, вельмі душна. Ён, відаць, ледзь не даў мне занадта шмат газу, ледзь не забіў мяне. Мне было цікава, чаму яны гэтага не зрабілі. Навошта ўсё гэта са мной і Пэт Кілбрайд? Чаму яны проста не забілі нас і не выкінулі нашы целы ў Ціхі акіян? Але целы маюць непрыемную звычку выплываць. І прыліў часам можа выкінуць іх на бераг. Кулі і нажы пакідаюць раны. У людзей узнікне ідэя, і пачнецца расследаванне.



Гэта было ўсё зразумела. Але ўсё ж Рой спрабаваў забiць мяне сваiм нажом. І гэта зусім не супала. Ці ён дзейнічаў супраць яго загаду? Здавалася, што Дыён Гермес прачытаў мае думкі.



- Гэты Рой, - сказаў Гермес, - быў варварам. Садыст-варвар. Ён дзейнічаў насуперак загадам і падвергнуў усіх нас небяспекі. І з гэтым і ўсю аперацыю. Я вельмі ўдзячны, што ты яго забіў. Было сапраўдным задавальненнем мець магчымасць схаваць яго дзе-небудзь, дзе яго доўга не знойдуць. Я заўсёды ненавідзеў гэтага Роя.



Я цалкам мог сабе ўявiць, што Рой, якiм бы тыпам ён нi быў, заўсёды ненавідзеў Дыёна Гермеса.



Павекі дзяўчыны варухнуліся. Яна, відаць, пачала крыху папраўляцца. Я горача спадзяваўся, што гэтага не здарыцца. Калі б у мяне працавалі потавыя залозы, я б спацеў як вол. Я адчуваў, ведаў, што гэта абяцае быць вельмі непрыемнай падзеяй. Нават такі чалавек, як Дыён Гермес, у якім я ўжо прызнаў сур'ёзнага псіхапата, відавочна, павінен быў прыкласці шмат намаганняў, каб рабіць пэўныя рэчы. Ён вагаўся. Цяпер я мог рухаць правай нагой.



Ён прамармытаў сам сабе. - Хм, паглядзім. У мяне ёсць зорка? Так. І гэты крой форменнай курткі ўжо сапраўды не будзе выдзяляцца. Але ці маглі яны знайсці рэшткі пораху на куртцы? Хммм, я проста недастаткова ведаю пра гэтыя рэчы! Цяпер ён пачаў станавіцца жахліва дакладным. Згуляў заклапочанага перфекцыяніста.



«Мне лепш не рызыкаваць, - сказаў ён. Ён сарваў з мяне куртку і занёс у шафу. Калі ён адчыніў дзверы, я ўбачыў, што ўнутры ўсё яшчэ была свечка. На куфры пасярод кучы рыззя і газет, пад доўгім побач адзення, на металічнай рэйцы. Адзенне, верагодна, вісела там гадамі. Верагодна, яны не рызыкнулі б павесіць іх у апошнюю хвіліну. Нехта нядаўна старанна абследаваў гэты дом і прыдумаў надзейны план.



Я паспрабаваў паварушыць пальцамі левай рукі. Гэта амаль спрацавала, яшчэ не зусім. Цяпер мне стала нашмат лягчэй дыхаць, дык я хутчэй памру. Яны зрабілі гэта раней. Мне далі роўна столькі газу, каб мае лёгкія не былі поўнасцю паралізаваны. Я павінен быў памерці ад смяротнай пары, як і дзяўчына. Пры пажары людзі звычайна гінуць не ад апёкаў, а ад атрутных газаў, якія суправаджаюць пажар. Значыць, яны гэта таксама ведалі. Даведаліся б пра гэта пажарныя і паліцыя. І Хоук, верагодна, таксама. Я задавалася пытаннем, ці будзе стары перажываць. Я так ня думаў. Ён адпомсціць за мяне. Рана ці позна.



Дзяўчына расплюшчыла вочы і паглядзела на мяне. Яна не пазнала мяне. Яна ўсё яшчэ знаходзілася пад моцным заспакойлівым. Яе вочы былі як шкляныя шарыкі, і яна была зусім ашаломленая. Яе доўгія ногі зноў заварушыліся. Я ляжаў у такой позе, што мог глядзець ёй проста ў вочы. І на імгненне мне здалося, што я ўбачыў у ёй выбліск пазнавання. Яна не магла не пазнаць. Яна закрыла вочы.



Дыён Гермес усё яшчэ вагаўся. У яго ўсё яшчэ былі праблемы з пачаткам запланаванай працы. Я бачыў, як ён глядзеў на гадзіннік. «Вялікія багі! Проста больш няма часу. Мы сапраўды павінны пачаць прама зараз.



Я даведаўся аб прыладзе ў шафе як стары трук з некаторымі ўдакладненнямі. Ніякага металу не было. Свечка была асаблівай маркі, якая гарэла вельмі павольна. Яна стаяла на драўлянай скрыні. Скрыня загарыцца. Свечка, прынамсі тое, што ад яе засталося, працягне гарэць у полымі. Нават калі б ад яе нешта засталося, вам давялося б старанна шукаць, каб знайсці гэта. Трэба спецыяльна шукаць. І яны разлічвалі на тое, што спецыялісты не будуць яе шукаць. Чаму?



Цяпер я ўбачыў, што свечка была ўстаўлена праз адтуліну ў драўлянай скрыні. Побач са свечкай, у круглай адтуліне, быў звычайны парахавы запал, які прывёў бы агонь да груды ануч і папер пад адзеннем. Я пачаў гэта адчуваць, нюх некалькі аднавіўся, але нічога падобнага на пах бензіну ці газы я не адчуў. Каністры не было. Ніякіх падазроных пахаў, акрамя паху ваўнянага адзення. Я стаў усё больш і больш усведамляць, што гэта было прадумана ва ўсіх дэталях задаўга да гэтага.



Гэтая вопратка была старой. Яны б павольна згарала і дала прыстойную колькасць дыму. Яны разлічвалі, што мы памром ад удушша. Яны мелі б рацыю, калі б я не мог нешта зрабіць. Дыён Гермес зрабіў апошнюю падрыхтоўку да пажару.



Ён дастаў нешта з кішэні і пасыпаў парашком у шафу. Роўна столькі, каб падпаліць анучы і паперу. Тады адзенне згарыць. І гэты стары дом быў сухі. Сяржант ужо сказаў мне, што ён, як вядома, вельмі гаручы.



Ён выйшаў з нішы, усё яшчэ размаўляючы сам з сабой, і ўтаропіўся на мяне. Я яшчэ не заўважыў колеру яго вачэй, але ў цьмяным святле яны здаваліся бледна-карымі. Ён усміхнуўся мне. "Я ведаю, што ты мяне чуеш, Картэр, і ты зразумеў, што адбудзецца з табой і дзяўчынай".



Картэр! Значыць, ён ведаў маё імя.



На імгненне ён выглядаў незадаволеным, нібыта ён зрабіў памылку. Потым паціснуў плячыма. - Цяпер гэта не мае значэння. Ніхто ніколі не даведаецца. Вы павінны паверыць мне, - працягваў ён, - калі я кажу вам, што знаходжу гэта надзвычай раздражняльным і нясмачным. Вельмі нясмачным! Ён зноў паціснуў плячыма. - Але гэта трэба зрабіць. Гэта ўсё частка плана. І гэта павінна быць выканана з дакладнасцю да літары».



Цяпер ён маўчаў і дастаў з-за пояса доўгі нож. Ён быў вельмi падобны на нож, якi Рой выкарыстоўваў супраць мяне. Ён блішчаў у святле свечак. - Мне гэта зусім не падабаецца, - прамармытаў ён. «Я заўсёды ненавідзеў гэты від гвалту».



Ён хлусіў. Ён атрымліваў асалоду ад гэтым. Ён інсцэніраваў гэта, гуляючы ролю для мяне. Паказ для аднаго гледача. Вось тады я і пачаў яго ненавідзець. Нянавісць - табу ў маёй прафесіі. Гэта падрывае вашу халодную аб'ектыўнасць, вашае абдуманае меркаванне. Я спрабаваў прымусіць сваё цела ўстаць і забіць яго. Я выкарыстаў усю сваю сілу волі, але не мог паварушыцца. Я не мог прымусіць рухацца ні адну буйную мышцу. Я быў амаль мёртвы. Як і дзяўчына. Я ведаў гэта, мусіў прызнаць гэта.



Ён працаваў хутка. Ён відавочна хацеў скончыць з гэтым як мага хутчэй. "Павінна быць кроў", – заявіў ён. - У патрэбных месцах, на вас абодвух, на выпадак, калі вас знойдуць да таго, як вашы целы згарыць у агні. І, вядома, вы павінны быць у пэўным становішчы. .. выяўляюцца кампраметуюць адносіны. Выдатны план, але жудасны. Гэта супраць майго меркавання. Але гэта мусіць адбыцца.



Цяпер ён зусім забыўся пра мяне і размаўляў толькі з сабой. Ён пераступіў цераз мяне і паклаў нож на падлогу побач з нагамі дзяўчыны. Я глядзеў, не міргаючы, і дзівіўся таму, што бушуючая ўва мне неўтаймаваная злосць абезрухоміла маё цела і не дала мне сіл забіць яго.



Ён схапіў яе гарнітур, зняў з яе штаны. Яна нешта прамармытала. На Пэт Кілбрайд былі вузкія трусікі. Ён апусціў яе так, што ніжняя частка яе цела была цалкам аголена. Цяпер ён разарваў куртку яе касцюма. Ён пацягнуўся за яе станчыкам і сарваў яго з яе. Дзве поўныя малочна-белыя грудзей сталі відаць у мяккім жоўтым святле свечак.



"Мы павінны зрабіць так, каб гэта выглядала як згвалтаванне", – сказаў Дыён Гермес. "Ты жорстка згвалтаваў яе, а калі яна дала адпор, ты зусім сышоў з розуму". Мяне ванітавала, і я не мог ванітаваць. Усё маё цела паўстала супраць гэтага паказу. Мне хацелася крычаць, лаяцца, ускокваць. Не ўсё было немагчыма. Цяпер я адчуў мышцы плячэй, але па-ранейшаму не мог рухацца. Усё, што я мог рабіць, гэта глядзець.



Дыён Гермес схапіў яе за ногі і шырока развёў. Ён кінуў іх і павярнуўся да мяне. Ён перацягнуў мяне праз яе.



"Вы павінны быць знойдзеныя на ёй," прамармытаў ён мне ў вуха. Я адчувала пах яго духаў і адчувала яго дыханне. - Яна, відаць, скончыцца крывёй. У патрэбных месцах. Ён рассунуў мае вусны і прымусіў мяне нешта праглынуць.



- Вось, - сказаў ён. - Гэта выкліча правільныя хімічныя рэакцыі. Калі цябе знойдуць, усе твае клеткі будуць трапятаць ад палавой цягі. Ён усміхнуўся. "У звычайных умовах вам бы не спатрэбіліся такія прэпараты".



Я не мог дакладна бачыць, што ён рабіў зараз. Мой твар быў схавана ў шчыліны паміж яе грудзьмі. Я чуў, што яна задыхалася. Аднак яна яшчэ не была ў прытомнасці. Яна памрэ, як і я, у атрутных газах. Я нібы гвалтаваў яе так жорстка, што наогул не заўважыў бы перакуленай свечкі і пачатку пажару. Мы задыхнуліся, перш чым паспелі штосьці зрабіць.



Пры дбайным расследаванні яны, магчыма, змогуць даведацца пра сапраўдныя факты. Але ці будуць яны даследаваць гэта так старанна? Я баяўся, што не. Хутчэй бы замесці пад стол. Маё імя, а разам з ім і імя АХ, былі б запэцканыя назаўжды. Я, прафесійны забойца, які канчаткова стаў ідыётам і здзейсніў самае дурное з усіх злачынстваў. Навекі затаўраваў як крывавы сэксуальны маньяк. Хоук не паверыў бы. Але Хоук павінен доўга маўчаць. Пентагон ніколі яго не даруе.



Я чуў, як ён чыркнуў запалкай і падпаліў свечку ў шафе. Усё па плане. - прамармытаў ён сам сабе. «Хм, гэта павінна гарэць на працягу двух гадзін, перш чым загарыцца кнот. Дастаткова часу, каб дабрацца да аэрапорта. Усё павінна выглядаць як мага больш нармальна. І гэта будзе так. Самалёт вылятае ў чатыры гадзіны. Абсалютна дакладна. Агонь успыхне, як толькі мы паляцім. Пэт Кілбрайд рушыла пада мной. Быў слабы рух, потым яна адразу страціла прытомнасць. Я ведаў, што не магу чакаць ад яе ніякай дапамогі. Ёй далі амаль смяротную дозу нейкага наркотыка. Мне было цікава, што гэта быў за наркотык. Гэта было б нешта, што было б цяжка выявіць у рэтраспектыве, калі б нехта нават знайшоў час пашукаць гэта. Прынамсі, яны разглядалі такую магчымасць. Гэтак жа, як нервова-паралітычнае рэчыва і пілюля, якія даў мне Гермес. Гэта не пакіне слядоў.



Я ляжаў на дзяўчыне і адчуваў, як у мяне разгараецца полымя нянавісці. Я амаль ненавідзеў сябе. Я быў адказны за гэта. Я пацярпеў няўдачу, з трэскам праваліўся. Я дазволіў сябе злавіць, як пачатковец, які толькі што прыйшоў з трэніроўкі і ўсё яшчэ мокры з потам за вушамі.



Ён стаяў над намі. Я злёгку адвёў левае павека і ўбачыў яго бліскучыя чорныя туфлі, бліскучую палоску на штанах ад смокінгу. Абутак быў упрыгожаны маленькімі банцікамі.



І раптам ён знік. Я чуў яго крокі, калі ён спускаўся па лесвіцы. Я пачуў, як унізе адчыніліся і зачыніліся дзверы. Цішыня. Свечка ў шафе павольна гарэла. Полымя ледзь мігцела.



Я паспрабаваў паглядзець на свой гадзіннік AX. Гэта не выйшла. Я ўсё яшчэ не мог павярнуць галаву, не кажучы ўжо пра тое, каб падняць яе. Пэт Кілбрайд нерухома ляжала пада мной. Яна дыхала рэгулярна. Я пачаў спрабаваць рухацца. Мае пальцы пачало паколваць, і цяпер я нават мог варушыць пальцамі ног. Гэтага было недастаткова. Недастаткова. Я працягваў чакаць. Нарэшце я змог падняць галаву на два сантыметры. Два сантыметры. Ужо два.



Двума паверхамі ніжэй я пачуў, як грукнулі дзверы. Ахова! Я спрабаваў паклікаць. Адкрыў рот, каб закрычаць. Нічога такога! Я ўсё яшчэ не мог выдаць ніводнага гуку. Маё сэрца замерла.



Я прыслухаўся да крокаў, якія ідуць на кухню. Гэта быў не сяржант. Для гэтага яны рухаліся занадта марудна. Гэта было больш падобна на чарговую праверку. Можа быць, нехта з пажылых мужчын.



Я пачуў, як яшчэ адны дзверы адчыніліся і зноў зачыніліся. Мужчына спусціўся ўніз, каб праверыць склеп. Затым ён павінен падняцца наверх, каб выкарыстоўваць апошні ключ, у канцы пярэдняй пярэднім пакоі; шосты ключ у доме. Каля лесвіцы, якая вядзе на гарышча!



Ён павінен быў убачыць свечку. Ён знойдзе нас, і мы будзем выратаваны. Вядома, наша місія правалілася, і Хоўку прыйшлося б пачынаць усё спачатку, але нічога нельга было змяніць.



Мы маглі б схапіць Дыёна Гермеса і яго групу ў аэрапорце і, прынамсі, абвінаваціць яго ў замаху на забойства. Можа быць, ён раскажа аб тэлеканале ў Перу. Можа, і не, але, прынамсі, мы з Пэт Кілбрайд будзем жывыя. І ў мяне будзе яшчэ адзін шанец.



Дзверы на кухні, якая вядзе ў склеп, зачыніліся. Крокі вярнуліся да шырокай лесвіцы, якая вядзе ўверх. Ён павінен выкарыстоўваць апошні ключ, ключ, які выратуе нас. Дыён Гермес не зачыніў дзверы; магчыма, ён хацеў бы, каб гэта было так. Святло свечкі павінна быць слабым водбліскам на старым паркеце. Ахоўнік павінен быў гэта ўбачыць! Мой мозг ужо прадчуваў падзеі. Яны б вельмі асцярожна разабраліся з гэтай справай, АХ па магчымасці пазбягае ўсякай агалоскі. Пентагон таксама быў бы незадаволены, асабліва цяпер, калі адзін з іх агентаў быў паранены, і яны запаролі справу. Калі б мае мышцы былі ў стане зрабіць гэта, я б, напэўна, усміхнуўся. Хоук зноў будзе імкнуцца да таго, каб Пентагон застаўся задаволены. У рэшце рэшт, мы зрабілі для іх дастаткова брудных спраў.



Уваходныя дзверы зачыніліся... Цішыня. Я не мог у гэта паверыць. Ён не падышоў. Ён вырашыў прапусціць апошні ключ. Ён быў ужо стары. У яго балелі ногі, і, вядома ж, яму было цяжка дыхаць. Тады навошта яму дарма падымацца яшчэ на два лесвічныя пралёты?



Я паспрабаваў вылаяцца і заўважыў, што мае мышцы горла крыху расслабіліся. Цяпер я мог выдаваць гук, які нагадвае перадсмяротны крык задушанай малпы. Я зноў быў адзін. Свечка павольна дагарала.



Дзяўчына расплюшчыла вочы. Яна паглядзела на мяне, але ў яе вачах нічога не было. Праз некалькі секунд яна зноў страціла прытомнасць. Я адчуваў, што таксама зараз страчу прытомнасць. Тады я ўспомніў яшчэ сёе-тое, што прафесар сказаў нам: нельга падвяргацца любой напрузе пад уплывам Г.А. ці ж ГБ. Я ўспомніў гэта зараз. Якраз перад тым, як я адчуў, што выслізгваю.



Калі я прыйшоў у прытомнасць, то ўбачыў, што полымя свечкі было побач з запальваннем. У мяне было ўсяго некалькі хвілін, не больш. Тады б успыхнуў агонь. Я затрымліваў бы дыханне як мага даўжэй, пакуль не ўдыхнуў атрутныя пары і не памёр. Дзяўчына, якая ляжала пада мною і, на шчасце для яе, усё яшчэ была непрытомная, таксама памрэ. Агонь, які павінен быў успыхнуць наверсе дома, неўзабаве быў бы заўважаны, як і было прадказана. Яны будуць тут дастаткова рана, каб знайсці нашы часткова абгарэлыя целы ў тым становішчы, у якім мы зараз знаходзімся. Такім чынам, гэтая гісторыя пацьвердзіцца. Гэта будзе ўтоена як мага лепш, каб выратаваць рэпутацыю задзейнічаных сакрэтных службаў. Людзі ніколі не даведаюцца праўду.



Пакуль я быў у коме, мае мышцы, відаць, часткова аднавіліся. Я напружыў усе сілы, што ў мяне было, і здолеў скаціцца з дзяўчыны. Я падкаціўся да дзвярэй. Я не рызыкнуў перакаціцца да шафы, каб пагасіць засцерагальнік. Я яшчэ не мог карыстацца рукамі і нагамі. Я яшчэ не мог устаць. Я мог толькі каціцца па сваёй восі. Я так і не змог бы пагасіць кнот, якая гарэла свечкі. Усё, што я зрабіў бы, гэта перакуліў бы скрыню і падпаліў бы анучы яшчэ хутчэй. Але. .. Я мог бы паспрабаваць стукнуць драўляную скрыню, каб збіць свечку. А потым спадзявацца, што яна згасне да таго, як упадзе на зямлю. Спадзявацца. ..



Я патраціў некалькі секунд, думаючы пра гэта. У рэшце рэшт я вырашыў перакаціцца да дзвярэй. Гэта была тоўстая, трывалая свечка, і шанцы, што яна не згасне, былі занадта вялікія. Я мог павярнуць галаву дастаткова далёка, каб паглядзець на свечку. Пройдзе зусім няшмат часу, перш чым полымя запаліць скрыню. Мне ўдалося зноў перавярнуцца. Я ўжо быў на паўдарогі да дзвярэй. Я працягваў перакочвацца.



Я прыкінуў, што ў гэты час вартаўнік робіць яшчэ адзін абыход. Калі толькі ён ужо не быў тут і зноў не праверыў трэці паверх. Я спадзяваўся, што ў дзяўчыны яшчэ будзе шанец, нават калі пажар ужо ўспыхнуў. Яна была ў некалькіх футах ад сцянной шафы, і, можа быць, спачатку адзенне не будзе так моцна гарэць. І дым пойдзе ўверх з самага пачатку. Яна ляжала на падлозе і была без прытомнасці. Каб яна не пачала задыхацца ад страху і, такім чынам, не выкарыстоўвала больш кіслароду. Быў яшчэ шанец, калі б я мог спусціцца ў час! Пакуль я каціўся далей, я спрабаваў крычаць. Гэта больш не было падобна на гукі задыханага, але гэта было не так ужо і слаба. Угу. .. гух ... уггххааа . ..



Я быў зараз у калідоры. Я дакаціўся да лесвіцы і саскочыў уніз. Я адчуў невялікі боль і быў гэтаму рады. Гэта азначала, што атрута пачала выдыхацца. Хоць запатрабавалася некаторы час, перш чым я аднавіў кантроль над усімі сваімі цягліцамі. Я прызямліўся на першую пляцоўку з глухім стукам. Я перакаціўся на наступныя ўсходы. Я патраціў каштоўную секунду, дарэмна спрабуючы прыўзняцца на руках.



Я дазволіў сабе адкаціцца назад. З майго рота цякла кроў. Я прызямліўся на наступнай пляцоўцы з глухім стукам. Я дазволіў сабе дакаціцца да апошняга лесвічнага пралёта. Аднак апошні лесвічны пралёт, які вёў да ўваходных дзвярэй, апынуўся гладчэйшым, чым я сабе ўяўляў, і я скаціўся ўніз з такой неверагоднай хуткасцю, што на імгненне баяўся зламаць сабе шыю.



У гэты момант я адчуў пах гару. Гэта пачалося. І я пачуў яе крык. Толькі раз. Насамрэч гэта быў не гучны крык. Гэта было дастаткова гучна, каб пачуць слабы, звар'яцелы крык. Відавочна, яна прыйшла ў прытомнасць да такой ступені, што зразумела, што з ёй адбываецца. Я прызямліўся галавой на паркет і страціў прытомнасць каля хвіліны.



Нехта стаў на калені побач са мной. Я сказаў: «Мэй ... спалі ... буооо-о ... бббб ... ооооо . .. вен!



Я мог разгледзець яго твар у цьмяным святле. Гэта быў стары Сімп, які сцвярджаў, што трахнуў Рону Мэцьюз. Ён паглядзеў на мяне, пасвяціў мне ў твар яркім святлом ліхтарыка, і я зразумеў, што да яго гэта не даходзіць. І я ўсё яшчэ не мог нармальна казаць.



Я зрабіў слабы рух рукой. Спрабаваў паказаць уверх. 'Мээээ...эээ...мейсжжжж...буоооо-...баавен...вууу...бррррр. .. брэнддд.



Ён быў стары і, верагодна, не вельмі адважны. Цяпер ён зразумеў маё паведамленне і пачаў падымацца па лесвіцы з хусткай на вуснах. На паўдарозе ён пачаў моцна кашляць. Я пакаціўся далей да адчыненых дзвярэй. Я заўважыў, што магу паўзці на карачках, і такім чынам перапоўз з ганка ўніз па лесвіцы. Я падпоўз да плота з боку зямлі, якая належыць Роне Мэцьюз. Цяпер я ўспомніў агні, якія я бачыў на шашы. Калі б я мог пералезці праз плот і дабрацца да шашы, у мяне ўсё яшчэ быў бы шанец выбрацца з гэтай калатнечы без таго каб дыскрэдытаваць AX і Хоука. А калі б мне гэта ўдалося, мне б таксама было што зладзіць у Перу.



Не памятаю як, але мне ўдалося. З акрываўленымі рукамі і каленамі я дабраўся да таксафона на шашы. Дзякуй богу, я знайшоў манету ў кішэні і пасля трох спроб мне ўдалося апусціць яе ў шчыліну. Я набраў нумар экстранай службы. Гэта было неадкладна запісана. Гэта была дзяўчынка.



Усё яшчэ маючы праблемы з прамовай, я павольна перадаў сваё паведамленне, наблізіўшы рот да трубкі. 'N3...N3. .. да Чорнай Птушцы. Сур'ёзныя ўцёкі. План Гама.



Яна запісала яго вельмі хутка. Я палічыў. Роўна праз дзесяць секунд я звязаўся з Хоўкам. Я паведаміў яму ў некалькіх словах. Ён выслухаў, аддаў мне загад і павесіў слухаўку. Ён быў у дарозе.



Былі часы, калі я ненавідзеў і праклінаў Хоўка, называў яго запальчывым старым скнарам і рабіў рэчы і горшыя. Але я павінен быў прызнаць: калі ён табе патрэбен, ён заўсёды быў побач. У яго адразу быў плян на ўсе магчымыя сытуацыі. І гэты план працаваў. Заўсёды.



Праз гадзіну пасля тэлефоннага званка мы ўжо былі ў самалёце, які накіроўваўся ў Мехіка. Толькі калі я прышпіліў рамень бяспекі, ён сказаў мне, што Пэт Кілбрайд мёртвая.




Кіраўнік 5






Чаканне Хоука часам можа быць такім жа расчаравальным, як і чаканне Года.



Гэта быў адзін з такіх момантаў. Я сядзеў у бары гатэля Балівія, лепшага гатэля Лімы. І самага дарагога. Калі заданне мае найвышэйшы ўзровень такое магчыма і для агентаў AX таксама. Я выпіў дзявятую чарку віскі, і, вядома, бармэн не мог ведаць, што я добра пераношу алкаголь. Ён ужо пачаў глядзець на мяне поглядам, які збіраўся сказаць: "Гэта апошняя, што ты атрымаеш".



Прайшло амаль дваццаць чатыры гадзіны з таго часу, як Дыён Гермес высек мяне нервова-паралітычным рэчывам. Я не жартую, калі кажу, што гэта былі самыя дзіўныя 24 гадзіны ў маім жыцці.



Я ведаў, што раблю. Чаму я шмат піў і не напіваўся. Я стараўся не думаць аб тым, як Дыён Гермес забіў "Піцера Пэна". Пэт Кілбрайд быў мёртвы. І яе канец не быў прыемным. Я стараўся не думаць аб мімалётным пацалунку, які яна падарыла мне перад смерцю. Я стараўся не вінаваціць сябе. Бармэн не наліў мне дзесятай чаркі віскі. Я паглядзеў проста на яго, і ён перадумаў. У гэты момант увайшоў Хоук, апрануты ў лёгкае паліто, якое вельмі падыходзіць для восеньскага холаду ў туманнай краіне. Але на вуліцы, на Авэніда Абанкай, было каля пяцідзесяці градусаў. Хоук выглядаў добра. Амаль усхваляваны. Я ж выглядаў як разваліна. У мяне былі падвойныя мяшкі пад вачыма, і мне было ўсё роўна. Усё, пра што я мог думаць, гэта знайсці Дыёна Гермеса і забіць яго.



Хоук сеў на крэсла побач са мной і пачаў дзьмуць сабе на рукі. "Падобна, тут студзень, а не чэрвень!"



Я паглядзеў на яго з іроніяй. Часам стары можа быць вельмі стомным. Асабліва, калі ён моршчыць свой звычайна кіслы твар і робіць выгляд, што глядзіць на рэчы па-новаму. Я нічога не казаў. Ён паглядзеў на маю шклянку. "Колькі ты вапіў?"



«Гэта дзясяты. І што? Я магу выпіць яшчэ дзесяць, і мяне гэта не турбуе. Мы абодва гэта ведаем, дык навошта марнаваць на гэта словы?



Ён паспрабаваў усміхнуцца, спрабуючы прымусіць мяне змагацца з чорнай тугой. Нарэшце ён здаўся, і ўсмешка знікла з яго твару, як быццам нехта вырваў відэлец з разеткі. Я ведаў, што яго непакоіла. Ён ведаў, што мяне непакоіць смерць Пэт Кілбрайд, і яму гэта не падабалася. Яму не спадабалася, што я ў якія-то павекі паводзіў сябе як нармальны чалавек, з сапраўднымі эмоцыямі, а не як Кілмайстар. Пешка не павінна хвалявацца, калі яе перамяшчаюць па дошцы.



Ён сказаў: «Гэта ўсё роўна, хлопчык. Мне ўсё роўна, колькі ты п'еш. Я ведаю, ты справішся.



Ён пастукаў па сваім партфелі. «Сапраўдная прычына, па якой вам трэба спыніцца, тут. Я толькі што атрымаў дакумэнты. Цяпер вы член Корпуса свету, прадстаўнік па аказанні дапамогі ў мэтах развіцця, і раніцай вы едзеце ў Куска. Там ёсць сельскагаспадарчы кааператыў, а менавіта гэты раён нас цікавіць».



Хоук гаварыў шэптам. Хаця вакол нас на мілі вакол нікога не было. Я проста спадзяваўся, што ў чарках віскі не схавана ніякіх падслухоўваючых прылад. «Яны падаюць табе джып, - працягнуў ён. - Ты павінен паводзіць сябе прыстойна. Тамака такі звычай. Вы пачатковец і здзяйсняеце свой першы інспекцыйны тур. Вы разумееце ў развядзенні трусоў і курэй?



Я зрабіў разумны твар. Хоук ухмыльнуўся і ўстаў. 'Давай, хлопец. Талбот і Бенет ужо павінны былі прыбыць. Яны ўвесь час знаходзяцца тут і будуць працаваць з вамі да вызначанага моманту.

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги