«Вы маглі б выкарыстоўваць выходны пасля паездкі, - сказала яна, - але вам сапраўды трэба паехаць туды заўтра. Праца не прымушае чакаць, ці ведаеце, і, можа быць, проста сыдзе ад вас. Яшчэ кавы?





Нік выпіў яшчэ кавы, затым замовіў яшчэ два куфлі піва, і яго праводзілі ва ўласны кут Марты. Цяпер ён дазволіў ёй быць маці. Гэтую ролю можа ўзяць на сябе практычна любая жанчына, але іграць яе складана. Вы гуляеце ролю сына, з невялікімі слабасцямі, з якімі можна зладзіцца, і вас кахаюць за вашыя добрыя якасці. Час ад часу, калі Марта энергічна сыходзіла, ён назіраў, як рухаецца яе цвёрдае, шчодрае цела. Пад гэтымі выгінамі былі мускулы - яна ведала, як змагацца, і гэта падтрымлівала яе ў форме.





— Я б хацеў адвезці цябе дадому, — сарамліва прапанаваў Мік, — але, мяркую, ты сама маеш машыну.





Яна задуменна паглядзела на яго і падумала, што ён зараз вельмі прывабны. Яна задавалася пытаннем, чаму ён быў так крыху неўраўнаважаны. Ён не быў падобны на яе п'е брата - шматгадовы вопыт зносін з Пітам даў ёй добрае ўяўленне пра гэта. Верагодна, ён дрэйфаваў па плыні без якой-небудзь асаблівай прычыны і так і не мог знайсці якарную стаянку. Яна спытала яго: "Хочаш паехаць?"





"У мяне сапраўды ёсць машына."





- Тады пойдзем са мной. Усё, вырашыла яна, гэты хлопчык проста самотны. Неўзабаве яго заўважыць статак прывабных дзяўчат у Рыд-Фарбен. У Марты быў «лінкольн кантыненталь кабрыялет», які блішчэў чорным у святле паркоўкі за крамай. Яны панесліся па шашы на захад, і яна заўважыла: «Гэтая машына - вялікая раскоша для мяне. Я так доўга раз'язджала ў напаўразбураных машынах, што калі яна разбагацела ... ну.





- Ты гэта заслужыла, - адказаў Нік. «Тое, як ты жывеш і працуеш, таму ты шмат зарабляеш, Марта. Я проста хачу сказаць... многія дзяўчаты не былі б так добрыя да звычайнага кіроўцы грузавіка, калі б ты была такой.





«Я нічога не маю супраць кіроўцаў грузавікоў, пакуль яны глядзяць далей за свой нос. У нас ёсць такія хлопцы, якія зімой вучацца ва ўніверсітэце. Ты нават не падобны на кіроўцу грузавіка, Джым. Чым вы займаліся на той працы ў Мананахелі?





«Я працаваў усталёўшчыкам мікрахвалевых установак у Western Union. Тады я правёў той лыжны водпуск тут. Калі я сышоў, я быў майстрам».





- Тады чаму ты пайшоў? Гэта была добрая праца, ці не так?





«Заўсёды трэба было ехаць куды-небудзь яшчэ. Нашая наступная праца павінна была быць у Каліфорніі».





Марта засмяялася. - Значыць, ты сапраўды не любіш падарожнічаць? “Не, я так не думаю. Гэта адбылося само сабой». Нік уздыхнуў: «Тут тая вобласць, у якой я хацеў бы застацца».





Марта добра вадзіла. Яны лёгка і без рызыкоўных манеўраў слізгалі па звілістых горных дарогах. Праехаўшы некалькі міляў ад фабрыкі, яна звярнула з галоўнай дарогі і пайшла па простай бакавой дарозе, якая крута сыходзіла ўверх праз хваёвы лес. Раптам яны апынуліся на скалістым уступе, адкуль адкрываўся від на многія мілі. Горы здаваліся вышчэрбленымі сілуэтамі ў месячным святле. Далёка ўнізе мігцелі агні. Гэта было ўсё роўна, што глядзець уніз з самалёта.




Марта прыпаркавала машыну носам да прорвы. «Раней гэта была дарога да Закінутай казінай шахце, але апошні ўчастак знік з-за эрозіі. Паглядзіце на гэтыя агні ўдалечыні. Адсюль відаць на восемдзесят кіламетраў.





«Гэта выдатна, – сказаў Нік, – але звычайна я не затрымаюся ў машыне на такім першым спатканні».





Яна засмяялася разам з ім і працягнула яму цыгарэту. Ён працягнуў запаленую запалку перш, чым яна змагла знайсці запальнічку. «Чувак, табе няма пра што турбавацца», - сказала яна. “Я амаль ніколі не раблю нічога падобнага. Наогул, я прывяла цябе сюды, каб спытаць аб нечым. Я хачу, каб ты паабяцаў мне...





- Гэта таксама бывае... маці перасцерагала мяне ад такіх начэй, і я паабяцаў ёй, што, калі давядзецца, вярнуся дадому пешшу. Але гэта доўгі шлях, і я, верагодна, заблудзіўся б і ўпаў са скалы ці нешта падобнае. Я ўсяго толькі маленькі хлопчык і...





Спыніся!' Левай рукой ёй удалося знайсці месца паміж яго рэбрамі, якое ён не мог паказытаць. Ён затаіў дыханне, засмяяўся і штурхнуў люгер Вільгельміну яшчэ далей пад паху. Яна амаль закранула пісталета. - А цяпер сур'ёзна, Джым. Гэта важна.'





Ён павярнуўся да яе і нахіліўся наперад, пакуль яго нос не дакрануўся да яе валасоў. Смачна пахла. 'У цябе прыгожыя валасы. Табе абавязкова ехаць у Дэнвер, каб падстрыгчыся?





О не. У Эн Паркер у Хайлендзе ўсё ў парадку. Але давайце не будзем казаць пра мае валасы; вы зараз прадмет нашай размовы. Куды вы хадзілі сёння замест таго, каб уладкавацца на працу?





Яго розум, які чувае, разглядаў магчымасці. Марта правярала яго ад нечага імя? Ён вырашыў даверыцца сваёй інтуіцыі і звычайна добраму погляду на людзей. «Я спецыяльна нікуды не хадзіў. Я проста крыху стаміўся пасля гэтага доўгага шляху. Я хадзіў у горы.





- А цяпер ты крыху адпачыў?





'Вядома.' - Ён далікатна і ласкава пагладзіў яе па правай руцэ. - І дзякуй за ўсю ўвагу, Марта. Гэта дае мне прыемнае адчуванне, што я... хаця для кагосьці нешта значу.





- Ты зробіш што-небудзь для мяне - і для сябе?





'Магчыма. Што гэта?'





«Ідзі заўтра на гэтую працу. Не адкладай. Вырашайце прама зараз пайсці туды раніцай і зрабіць усё магчымае. Абяцаеш мне гэта?





'Абяцаю.' - Яму стала цёпла на сэрца. Гэтая жанчына бачыла, як прыходзяць і сыходзяць сотні людзей, і ён быў перакананы, што яна старанна кантралюе свае пачуцці і сімпатыі. Яна дапамагала Джыму Пэры, таму што выявіла ў ім нешта, што ёй падабалася, і было прыемна, калі хтосьці спачувае табе, нават калі цябе клічуць Нік Картэр, а не Джым Пэры.





- Дзякуй, - сказала яна. - У рэшце рэшт, мы так любім адкладаць такія справы.





Вецер, які дзьме ў вокны, пах хвояй. Ухнула сава, і на яе кліч адказалі ўдалечыні.





- Вы ніколі не былі жанатыя? - спытала Марта. Яна тут жа пашкадавала аб гэтым далікатным пытанні. Чаму яна прагаварылася?





- Амаль адзін раз, - адказаў Нік. Гэта было не так далёка ад ісціны. "І пасля гэтага... Я, напэўна, мала бываю дома". Што было абсалютна правільна.





Так. сказала яна сабе, так яно і будзе. Гора моцна паўплывала б на яго; Вы маглі б сказаць, што ён быў адчувальным за гэтым стаўленнем "мне ўсё роўна". Ён працягваў блукаць, каб не выстаўляць на паказ свае самыя глыбокія пачуцці зноў.





Субліміраванае запатрабаванне Марты ў прыхільнасці шукала выйсце. Яна больш не задавалася пытаннем, чаму яе так цягне да гэтага выключна адчувальнага мужчыну. Яна ўздыхнула, разумеючы, што яна жадана і ўсё ж кантралюе сітуацыю. Яна прывыкла парадкаваць рэчы на бегавой дарожцы доўгіх гадзін і цяжкай працы і тым самым душыла сваё жыццёвае запатрабаванне ў сяброўстве і страсці.





Нік паклаў сваю вялікую руку на яе, пяшчотна пагладзіў яе, затым павярнуў далонню ўверх. Яго казытлівае дакрананне сагрэла яе. Яна адчула сябе камфортна. Ён крыху вагаецца, падумала яна, таму што ён гэтак жа асцярожны з жанчынамі, як і з новымі сітуацыямі, такімі як заява аб прыёме на працу. Нехта павінен звярнуцца да яго. Ён таго варты. Вы можаце сказаць, што ў яго ёсць добрыя, цвёрдыя якасці пад гэтай бачнасцю болю.





Ён пачакаў даволі доўга, перш чым абняць яе. Калі ён, нарэшце, гэта зрабіў, яна згарала ад нецярпення быць схопленай, пацалаванай і ласкавай. Яна ўяўляла сабе, што хоча дапамагчы яму вырвацца на волю і даведацца, якім цудоўным можа быць сапраўднае сяброўства. Нацягваць на яго павады было апошнім, пра што яна думала; калі прыйдзе час, яна ўбачыць, што зрабіць. Ён пацалаваў яе, і яго вусны былі такімі, як яна сабе ўяўляла: мяккімі і цярплівымі. Яна прыціснулася да яго з уздыхам задавальнення.





«Вельмі асаблівая дзяўчына», - падумаў Нік. Справа была не толькі ў яе салодкім паху і цёплым, моцным целе; ён засноўваў сваё меркаванне на агульнай карціне, якую яна стварыла ў ім за апошнія два дні.





Ён лашчыў яе, і яна гуляла разам з ім у прыемную гульню. Калі яго вусны дасягнулі яе саскоў, якія ён спрытна агаліў, як быццам гэта было самай лагічнай рэччу ў свеце, яна падумала, што прыйшоў час нацягнуць павады. Яна якраз думала аб тым, якую тактыку выкарыстоўваць, калі ён адчыніў дзверы, і яны напаўляжалі на сядзенне машыны.





Не, - прамармытала яна.





Адразу ж цёплы ціск быў зняты, і яна адчула палёгку і ў той жа час была абдзелена. Летунна зірнуўшы ўгору, яна ўбачыла дзве зоркі. Іх залацістае мігаценне здавалася ўсяго ў некалькіх цалях ад цёмнага сілуэту яго магутнай сківіцы і скулы. Яна хіхікнула.





'Што тут адбываецца?'





'Зоркі...'





'На маю думку?'





- Не, аб тваім твары. Дзве яркія зоркі спрабуюць зрабіць цябе падобным на анёла.





Трэба больш, чым некалькі зорак, - мякка сказаў ён, азіраючыся назад. Аблокі рассеяліся, і зоркі ярка ззялі ў чыстым горным паветры. Яны пакрылі ўвесь небасхіл ззяючымі залатымі макулінкамі. - Як прыгожа, - сказаў ён.





Яна ўздыхнула, крыху паварушылася, і ёй спадабалася, як блізка ён быў да яе - такі лёгкі, але з усёпранікальным паколваючым цяплом, якое прымушала яе свяціцца ад самага руху. Гэта цёпла было не толькі на паверхні, падумала яна, калі ён зноў пацалаваў яе. Яна адчула гэта недзе ў горле і ў грудзях - ці ў сэрцы гэта было? - І ўздоўж яе спіны.





Раптам яна сказала: «О… ооо. павольна пацягнулася з глыбокімі ўздыхамі.





Марта раптам стала такой лютай, як чалавек, які нейкі час быў без вады і чыя смага, нарэшце, магла быць спатолена. Яна пацягнулася да яго кашулі і задрала яе, атрымліваючы асалоду ад дакрананнем яго цёплай скуры. Яе рука папаўзла ўніз, расшпіліла яго рамень і расшпіліла штаны. Яна здрыганулася, разглядаючы яго. Яна пракралася мовай глыбока ў яго рот і выгіналася, нібы адчайна жадаючы яшчэ бліжэйшага дотыку.





Яе ягадзіцы перакочваліся з аднаго боку канапы на іншую ў правільным рытме, спадніца была сцягнутая амаль да таліі, а ён вадзіў танцуючымі пальцамі па ўнутраным боку яе сцёгнаў. Ён расшпіліў яе панчохі, і яна прыўзняла свой таз, каб даць яму магчымасць зняць з яе трусікі.





Гэта прыйшло да яго хутка і лёгка. Яе дыханне мякка і кароткімі чэргамі ўдарала яму ў твар. Затым яна злёгку павярнула галаву, каб пракрасціся мовай у яго вуха і зрабіць кароткія вострыя ўкусы ў яго шыю. Яе цвёрды зад зараз знаходзіўся паміж двума сядзеннямі, але яе цела працягвала рухацца ў тым жа рытме.





Яна застагнала. Аднойчы, калі ён сышоў вельмі далёка, яна ўскрыкнула. У яго быў такі ж устойлівы тэмп, як і ў яе, і ён падтрымліваў яго, нават калі яна пачынала рухацца хутчэй. Яна падняла ногі, а затым падняла сцягна, каб моцна прыціснуцца да яго.





Яго рукі сціснулі яе ягадзіцы і адным пальцам ён пагладзіў мяккую лагчынку паміж імі. Калі ён масажаваная яе гладкую, цёплую скуру, яго цела тузалася доўгімі рухамі. Ён адчуў, як яе дыханне прарываецца скрозь горла.




Цяпер ён поўнасцю кантраляваў сітуацыю. Яна ляжала амаль нерухома; яе цела дрыжала ад яго страсці. Яго рухі станавіліся хутчэй і магутней па меры таго, як ён дасягаў вяршыняў пазачасавай, вечнай страсці.





Ён слізгануў наперад па кушэтцы, падняў галаву і аддаўся хуткім лютым штуршкам. Недзе далёка яму здалося, што ён пачуў яе шэпт у духу: «Божа... мілы... о-о... Яе рукі мацней абхапілі яго, а пальцы глыбока ўпіліся яму ў спіну. Напружанне нарастала, і вогненная хваля захліствала іх абодвух.





Нік злізнуў слёзы, якія каціліся па яе шчоках. Ён быў амаль упэўнены, што Марта Вагнер ніколі не плакала падчас палавога акту, не кажучы ўжо пра іншыя яе заняткі, але гэта быў сапраўды зручны момант для гэтага, у патрэбным месцы (гэтая думка яго бязмерна радавала) з патрэбным мужчынам. Ён заўважыў, што яго ўласнае дыханне стала такім жа хуткім, як і яе - рэфлекторна да рухаў іх целаў. Ён правёў мовай па яе ніжняй губе. Яна здрыганулася ад задавальнення і з нудой прытулілася да яго. Пазногці адной рукі ўпіліся ў скуру яго правага сцягна, а пазногці другой пад пахай, нібы кіпцюры спалоханай, але не злоснай жывёлы.





Ён моцна схапіў яе і зразумеў тое, што ўжо падазраваў: ён убачыў нешта незвычайнае і рэдкае. Варта трымаць. Яна цягнула яго незваротна; іх сумеснае падарожжа па хвалюючай бурлівай плыні магло змяніць курс не больш, чым хуткае лёгкае каноэ. Але цяпер, калі не было непасрэднай небяспекі, яны адчувалі толькі стымулюючую свабоду. Плынь, якая нясла іх, біла з цёплых крыніц, а парогі не ведалі валуноў і абавязкова ўпадалі ў цёплае мірнае возера.





Ён зрабіў паўзу на імгненне і з усіх сіл спрабаваў трымаць свае мышцы пад кантролем. Затым падняў галаву, прыслухаўся да гукаў, якія не належалі гэтаму начному асяроддзю, і нічога не ўлавіў. такое здаралася з ім нячаста, і ён ведаў, што яму не давядзецца некалькі імгненняў звяртаць увагу на знешнія ўражанні. што зараз ён мог наладзіць сваю вечна пільную антэну толькі на адну даўжыню хвалі. Гэта было знаходкай. У яго было пачуццё добрага ў жыцці, і ў грамадстве, дзе сапраўдныя зносіны паміж мужам і жонкай сталі такім цяжкім, трэба было скарыстацца такой магчымасцю.





Ён правёў рукой па яе аголенай спіне і прыціснуў яе да сябе, зноў паскорыўшы тэмп. Яна адказвала крыкамі адабрэння на яго магутныя ўдары. Яны пераадолелі равучыя парогі, слізгалі па скалістых скалах у сваім слаўным падарожжы, і цяпер яны накіроўваліся да кульмінацыі сваёй юрлівай прыгоды, ніводзін з іх не мог і не хацеў спыняцца.





Калі іх першае вогнішча згасла і яны паплылі ў цёплае возера, ён зразумеў, што меў рацыю. Гэта было нешта асаблівае, і ён адчуваў, што ў яго дастаткова вопыту і праніклівасці, каб меркаваць аб гэтым. Вы заўважылі, а для гэтага патрабаваўся толькі досвед, што яны абодва былі сумленныя - ад пачатку да канца.





Ён абапёрся большай часткай сваёй вагі на лаву і слухаў, як супакойваецца яе дыханне. Ён адчуў, як замарудзілася яго сэрцабіцце, якое было настолькі хуткім, што ён чуў пульсацыю ў вушах. Праз некаторы час яна сказала: «Гэта было… цудоўна, Джым».





Ён пацалаваў яе ў нос і ў лоб у знак згоды. Праз імгненне яна сказала: "Мне гэта таксама падабаецца, але адна нага анямела".





Ён асцярожна слізгануў назад і пяшчотна памасіраваць яе ногі. Яна ўздыхнула з задавальненнем. - Ты вазьмі ключ, - сказала яна. "Вы калі-небудзь купаліся ў цёплым горным возеры?"





"Некалькі хвілін таму," адказаў ён. Я сеў з табой у чарадзейнае каноэ, і мы паплылі па прыемным парозе, а потым апынуліся ў маленькім азярцы. Мы нібы плавалі на ёй і ў ёй адначасова. Як быццам каноэ плыло разам з намі.





- Я таксама нешта падобнае адчуў. Але я сур'ёзна. Пойдзем са мной...'





Яна выслізнула з машыны, і ў прывідным святле месяца і зорак ён убачыў, як яна зняла спадніцу і блузку. Яна села на край канапы і таксама зняла панчохі. - Распранайся, - загадала яна. "Вы здзівіцеся..."





Ён распрануўся, выцягнуў Вільгельміну з-пад сядзення і засунуў яе сабе ў штаны. 'Прыгожа. Тады пакажы мне гэта. Я бяру з сабой толькі штаны, таму што ў іх мой кашалёк і ключы».





'Добрая ідэя. пойдзем!' Яна ўзяла яго за руку і хутка пайшла прэч ад скалы праз зараснікі кустоў.





Ён рушыў услед за ёй і выявіў, што слабыя абрысы яе аголенага цела, якое, здавалася, здабывала мяккае ззянне там, дзе на шляху святла начнога неба не стаялі дрэвы, прыемна ўзбуджалі яго. Без лішніх разважанняў, падумаў ён, твая энергія вернецца ў імгненне вока.





"Я думаў, што гэтыя горныя ручаі змерзлі", - сказаў ён.





«Гэта не ручай, гэта каменная сажалка. Ён бярэ ваду з невялікай крыніцы і пераліваецца так павольна, што застаецца цёплым. Калі днём свяціла сонца. Яна дапамагла яму падняцца па кароткім схіле. «Тут лёгка караскацца па скалах».





Яны дасягнулі вяршыні схілу і ўбачылі ваду, бліскучую ў месячным святле. Пад імі была лужынка шырынёй каля дзесяці ярдаў, з шэрагам соснаў на супрацьлеглым баку. Марта зняла туфлі і пацягнула яго за сабой. 'Ну давай жа. Акрамя таго, зніміце абутак. Тут цеплыня. І глыбока.





Сапраўды гэта было так. Вада аказалася дзіўна мяккай і амаль масляністай навобмацак, калі яны выплылі і селі пад хвоі. Ён сказаў: «Чорт, гэта здорава. Пад ім павінна быць гарачая крыніца.





Я не ведаю. Магчыма, таму што вада ніколі не замярзае. Ён абышоў ваду, каб надзець штаны і туфлі, і зноў сеў побач з ёй. Яна сказала: «У мяне ў машыне бутэлька выпіўкі і цыгарэты, Джым. Я не думаў аб гэтым. Яны падаліся мне... лішнімі.





Ён павярнуўся да яе і ўзяў яе на рукі. Яны пацалаваліся і апусціліся на ложак з апалых іголак. Калі ён правёў вуснамі па яе шыі, каб дацягнуцца да саска, яна прамармытала: «Не, Джым. Няма больш... У нас няма... Не зараз...





Яе рука пагладзіла яго напружаны жывот, і ў яе перахапіла дыханне.





Яна нейкі час супраціўлялася, некалькі слабых і бескарысных пратэстаў, пра якія яна, відаць, вельмі хутка забылася.





Прысадзісты хлопец, з якім Нік біўся ў Фордж-Джанкшэн, якога ён зваў Кінг-Конгам, пад'ехаў да брамніка "Рыд-Фарбен" і спыніўся пад святлом ліхтароў. Ахоўнік праверыў яго пасведчанне асобы і кіўнуў, што можа працягваць. Мужчына прыпаркаваў свой "Меркурый" на стаянцы каля галоўнага корпуса і яго яшчэ раз праверылі на ўездзе. Яму прыйшлося чакаць дзесяць хвілін, пакуль за ім прыйдзе Кені Эбат.





Кені выглядаў сучасным маладым супрацоўнікам, які мог бы стаць дырэктарам, яго важкая выправа і жэсты меркавалі рашучасць, але пераходзілі ў аўтаматычную звычку, нагадваючы толькі сутаргавыя рухі манекена. Ён насіў абавязковы цёмны гарнітур і гальштук з вытанчанымі дэталямі. Ён глядзеў на цябе з важным тварам, але ў той жа час крыху стрымана, і рот ягоны рабіўся цвёрдым і пакрыўджаным, як толькі знікала колкая ўсмешка або калі ты глядзеў на яго неўзаметку, асабліва збоку. Ён вельмі шырока расплюшчваў вочы, калі глядзеў на цябе, але звужаў іх, калі думаў, што ніхто гэта не заўважыў.





Большасць людзей верылі і давяралі Кені, калі толькі яны не трапіліся на вочы такому тыпу людзей пасля нейкага непрыемнага досведу. - Прывітанне, Джо, - сказаў Кені. 'Усё добра?'





Прысадзісты мужчына прамармытаў і прайшоў побач з ім праз другія ўваходныя дзверы ў шырокі калідор. Ён ухіліўся ад уважлівага погляду Кені, але Кені не ўчуў засцярогі. Джо ніколі не глядзеў прама на цябе. - Хм, так, - сказаў Джо. - Я прачасаў той пакой. Нічога такога. Прыйшоў яшчэ адзін хлопец. Прыйшлося за ім сачыць. Таксама нічога.





- Ён увайшоў у той пакой?





- Хм, так.





- Вам лепей сказаць пра гэта містэру Бэну.





Джо фыркнуў, калі яны праходзілі міма ўваходу ў лабараторыю. Ён заўсёды лічыў, што нічога на свеце не баіцца, але тутэйшая сумесь пахаў выклікала ў яго мурашкі па скуры. Гэта нагадвала кабінет дантыста, які толькі што выявіў нарыў. Аднойчы Джо зазірнуў у адну з дзвярэй. Гэта было падобна на вялізную бальніцу; усюды белая плітка і нержавеючая сталь, і людзі ў белых халатах.





Яны зайшлі ў вялікі кабінет. Містэр Бэн сядзеў за сваім сталом, прыкрыўшы рот звычайнай марлевай павязкай. Джо заўважыў, што ён ніколі не паднімаў правую руку. Ці быў ён паралізаваны ці ў яго яго больш не было? Бэн торгаў за нітачкі. Тое, што ён сказаў, адбылося. Сапраўдны вялікі выбух.





Джо разважаў пра чалавека, які быў у нумары 18 у гатэлі "Сярэбранае воблака" ў Фордж-Джанкшн. Ён папытаўся і задаўся пытаннем, ці прыбраў яго містэр Бэн з дарогі. Гэта было сапраўды нешта новае для Бэна. Джо ўжо бачыў такіх людзей. Добра кажуць, але будзьце асцярожныя! Калі Джо раптам успомніў аб тым, што насамрэч адбылося з ім у нумары 18, ён занепакоіўся.





«Джо бачыў яшчэ кагосьці ў гэтым пакоі, містэр Бэн, - сказаў Кені Эбат.





'Так!' Вочы над марлевай маскай былі халоднымі і цвёрдымі. Голас з дзіўным акцэнтам спрабаваў гучаць прыязна. - Раскажы мне пра гэта, Джозэф.





«Ну, я пакорпаўся і нічога не знайшоў, як я і сказаў, калі тэлефанаваў. Так што я пайшоў па калідоры і ўважліва глядзеў, як вы сказалі мне. Ніводнага чалавека тры дні. Я збіраўся пакінуць памяшканне той ноччу, як было загадана, але тут падышоў хлопец. Ён адамкнуў дзверы адмычкай і ўвайшоў унутр. Ён грукнуў дзвярыма, і я пачакаў, пакуль ён зноў выйдзе, а потым схапіў яго. Гэта быў зламыснік. Думаў, што я працую ў гатэлі, і спрабаваў падкупіць мяне. Я прыкінуўся, але тут у дзверы пастукаў швейцар, і я выйшаў».





Цішыня. Вочы над маскай нагадвалі фары аўтамабіля ў густым тумане. Джо праглынуў. Бэн сказаў: «Кені, пакінь нас у спакоі, добра?»





Кені выйшаў з пакоя. Джо пераступіў з нагі на нагу. Чорт, гэты хлопец можа дзейнічаць на нервы. Ён сам не быў такім крутым хлопцам. Ён не мог канкураваць з гэтым Бэнам. І акрамя таго, ён не выносіў гнілой смуроду, якая вісела там.





- Апішы гэтага чалавека, - мякка сказаў Бэн.





- Э… вялікі. Больш за пяць футаў васьмі цаляў. Каля двухсот фунтаў, падумаў я. Карычневы гарнітур. Чорны капялюш.' Апошняе Джо не мог успомніць; вось чаму ён падумаў пра гэта.





- Вы абшуквалі яго, каб даведацца, ці знайшоў ён што-небудзь?





- Э… так, вядома.





- А потым вы яго адпусцілі, каб не шумець?





'Так.' Ён мне не верыць, з трывогай падумаў Джо. Ён адразу заўважыў нешта падобнае. Ён меў справу са шматлікімі такімі верхаводамі з тых часоў, як павярнуўся спіной да вугальных шахт, каб працаваць у арганізацыі штрэйкбрэхераў. Кар'ерны дзеяч, якога ён сустрэў на працы ў раёне здабычы медзі, пераканаў яго, што зараз ён дэтэктыў. У рэшце рэшт, ён таксама працаваў у прыватнай доказнай службе, ці не так? Джо нешта ўбачыў у гэтым.





Але чамусьці ён ніколі не пратрымаўся там доўга ў якасці "дэтэктыва". Ён прыйшоў да высновы, што людзі не любяць яго, таму што ён нязграбны. Затым Пэрлі Эбат уладкаваў яго на працу ў Reed-Farben праз яго кузена Кені. Ён загадзя папрасіў Джо: "Я хацеў бы дакладна ведаць, што там адбываецца, хлопчык Джо, і я паклапачуся аб тым, каб табе добра заплацілі за дадатковы час і намаганні". Джо ведаў аб Пэрлі ўсё. Гэты праніклівы палітык мог бы скрасці нават распаленую печ без пальчатак. Джо быў цалкам задаволены такой дамоўленасцю - аплата з абодвух бакоў і грошы Пэрлі без уліку падаткаў. Праблема заключалася ў тым, што ён так мала ведаў пра «Рыд-Фарбен», што яму даводзілася самому прыдумляць звесткі для Пэрлі, а яго ўяўленне было не такім ужо багатым.





Містэр Бэн так доўга маўчаў, што гэта напалохала Джо. Ён мне не верыць! У яго ёсць пісталет у тым стале? Некаторыя старыя могуць быць небяспечныя, і гэта здаецца адным з самых небяспечных.





- Паслухайце, Джо, - ціха працягнуў містэр Бэн. - У цябе ёсць асаблівая праца для мяне. Вы добра разгледзелі твар гэтага чалавека?





Джо заўважыў, што Бэн хацеў абвінаваціць яго ў хлусні, але раздумаўся. 'Так. Мы прастаялі разам пад лямпай чатыры ці пяць хвілін».





«У яго быў спартовы тып? Вы сказалі, што ён быў высокі і цяжкі, але ці быў ён таксама… прыгожым?





- Хм, так, я б так сказаў.





- Ён з'явіцца аднойчы. Я думаю, ты яшчэ ўбачыш яго, калі будзеш тусавацца ў рэстаране, на факторыі і ў шахцёрскай краме. А ў вёску трэба ездзіць хаця б раз на дзень. Заўсёды будзьце напагатове. Ён абавязкова прыйдзе.





'Я таксама так думаю.'





- Я дам табе вялікую ўзнагароду, калі ты знойдзеш яе. Скажам... чатырыста долараў.





«Калі я толькі пранюхаю аб ім, я яго дастану, містэр Бэн». - Джо ўхмыльнуўся, ківаючы. Цікава, што за акцэнт у Бэна? Можа быць, гэта была вугорская ці чэшская мова, на якой размаўлялі гэтыя дзівакі ў шахтах, дзе ён працаваў. Ён быў не тое каб вялікім, але з гэтымі халоднымі вачыма, якія тырчаць з-пад маскі, і правай рукой, якую вы ніколі не бачылі, ён наводзіў на вас жах. Ён хацеў паставіць дзесяць долараў на тое, што гэта быў пратэз.





Джо таксама не мог ведаць, што правай рукі не было. але мудрагелісты металічны пратэз з пісталетам - ці, дакладней, частка пратэза з нержавелай сталі была пісталетам, накіраваным прама ў жывот Джо.





- Я прапаную табе сёе-тое лепшае, - сказаў Бэн. - Калі ты яго заб'еш ці зловіш і прывязеш сюды, я заплачу табе ў дваццаць разоў больш і адпраўлю цябе на год у цудоўны горад на беразе Міжземнага мора. З захаваннем заработнай платы. Вы што-небудзь скажаце на гэты конт?





«Ну, гэта гаворыць аб многім! Калі ён будзе недзе побач са мной, я знайду яго.





- Калі ты яго знойдзеш, я табе раю... ты не пярэчыш, калі я параю так зрабіць, Джозэф?





Галава Джо Фелікса таропка закруцілася з боку ў бок.





«Тады глядзі, каб ён цябе не апазнаў. Калі ты зможаш ісці за ім да цемры, гэта будзе ідэальна. Не спрабуйце схапіць яго. Нават не размаўляй з ім. Страляй яму ў спіну. Некалькі разоў, проста для ўпэўненасці. Табе не трэба будзе баяцца паліцыі, таму што ўсё, што табе трэба зрабіць, гэта прыехаць сюды, і я завязу цябе адсюль на маім уласным самалёце. Як караля.





Джо заззяў. - Усё будзе ў парадку, містэр Бэн.










Кіраўнік 2








На наступную раніцу ў дзевяць гадзін Нік быў з «Рыд-Фарбен» у аддзеле кадраў. Ён быў апрануты ў зялёныя баваўняныя штаны, прыдатную кашулю і шэры жакет з джэрсі, які не спалучаўся з імі. З сабой у яго былі працоўныя пальчаткі, абкручаныя конскай скурай, і хадзіў ён у высокіх туфлях са шнуркамі. На яго кепцы колеру хакі быў значок прафсаюза. Усё чыста і ахайна, і ідэальна падыходзіць для той ролі, якую ён хацеў сыграць.





Прыгожая але дурнаватая на выгляд брунэтка ўсміхнулася яму прамяністай усмешкай і працягнула яму доўгія формы для запаўнення. Ён старанна запісаў дэталі сваёй мінуўшчыны ў якасці кіроўцы грузавіка, падрыхтаваныя AX. Ён назваў свой адрас і нумар тэлефона ў Альпайне ў якасці свайго сёлетняга месцазнаходжання. Калі ён здаў формы, брунэтка сказала: «Дзякуй. Мы патэлефануем вам, калі ў нас будзе нешта для вас.





Так. Не зьвяртайцеся да нас, мы звернемся да вас. Ён сарамліва паглядзеў на стол і сказаў: «Яны сказалі мне спытаць пра містэра Кэнэта Эбата. Ён можа ведаць пра мяне.





- О... тады пачакай хвілінку. Яна ўзяла трубку і націснула кнопку. «Добры дзень, Мэры Эн? У мяне ёсць кіроўца грузавіка, якога накіравалі да містэра Эбата. Хвіліна маўчання. «О так…» Карыя вочы з лішкам зялёных ценяў павярнуліся да яго. - Хто паслаў вас да містэра Эбата?





Ён зрабіў сумленны хлапечы твар. - «Міс Марта Вагнер».





Брунэтка перадала інфармацыю, выслухала і паклала слухаўку. - Прысядзь на хвілінку. Містэр Эбат прыме вас праз хвіліну.





Неўзабаве гэта стала цэлай гадзінай. Нік чытаў часопіс Look, убачыў, як яго заяўку забірае хлопчык на пабягушках, убачыў, як з'явіліся яшчэ сем прэтэндэнтаў, карпатліва запаўняюць свае формы, і іх адаслалі са словамі: "Мы патэлефануем вам, калі спатрэбіцца". .' У дзесяць гадзін брунэтка адказала на званок, правяла яго праз дзве дзверы і кароткі калідор і перадала яго іншай дзяўчыне. Яна была копіяй брунэткі, толькі з іншым колерам валасоў. Яна прывяла яго да вельмі дагледжанага Кені Эбату.





Эбат не ўстаў і не паціснуў рукі. Ён паказаў на крэсла перад сваім сталом. Нік убачыў, што перад ім ляжыць бланк заявы, і ён уважліва яго праглядае. - Як даўно вы ведаеце Марту Вагнер?





- Нядоўга, містэр Эбат. Яна пераводзіла ў наяўнасць мае чэкі.





'Аб дакладна. Навошта вы прыехалі ў Каларада?





«Я быў тут раней; Я люблю гэты раён».





Кені зрабіў выгляд, што вывучае форму Ніка. Ужо вельмі падазроны па натуры, ён спрабаваў вывудзіць з адказаў Ніка больш, чым было напісана на паперы. Ён бы адказаў так, калі б ведаў больш, чым хацеў сказаць. Ён добра ведаў Марту. Гэта быў першы мужчына, якога яна параіла.





Важней; ён ведаў, што яго дзядзька Пэрлі вельмі добра ведаў яе - магчыма, ён спаў з ёй час ад часу - і яму не хацелася ніякім чынам раздражняць Пэрлі. Пэрлі зладзіў яго тут на працу за дзесяць тысяч даляраў у год, хоць яму трэба было ўдвая больш, каб жыць так, як ён хацеў. Пэрлі быў такім жа разумным, як і яго кампутарнае абсталяванне. Ён заўсёды быў на чэку. Кені працаваў з Бэнам, Рыкам і астатнімі са сваімі ўласнымі ідэямі - у такі перыяд лепш не рабіць памылак. Дастаткова было адной рэчы, каб усё пайшло не так, і ваша картачная хатка павалілася.





Гэты хлопец добры - ён паглядзеў на форму - гэты Джым Пэры не выглядаў бы дурное, калі б вы надзелі на яго якое-небудзь прыстойнае адзенне. Добрая постаць. У Марты не было сталага хлопца. Было б гэта так? Ці была яна асабіста зацікаўлена ў гэтым хлопцы, і Пэрлі не мае да гэтага ніякага дачынення? Тым не менш, калі ён перашкодзіць Марце і яна пажалілася б Пэрлі...





«Містэр Пэры, мы заўсёды вельмі старанна правяраем рэкамендацыі. Не пярэчыце, калі мы патэлефануем вашым папярэднім працадаўцам і іншым людзям, якіх вы пералічылі?





'Вядома. У мяне добры паслужны спіс. Вы гэта заўважыце.





"Вы атрымаеце дазвол ад мясцовага офіса прафсаюза?" Нік падняў кепку і паказаў на значок. "Няма пярэчанняў". Няхай Кені праверыць усе рэкамендацыі. Калі б ён не атрымаў выдатную інфармацыю аб «Джыма Пэры» паўсюль, AX мог бы збіраць свае валізкі. Калі для кагосьці прыдумлялі псеўданім, гэта заўсёды было непрамакальным.





"Я не ведаю, ці можам мы выкарыстоўваць іншага кіроўцы", – сказаў стрыечны брат Пэрлі, правяраючы яго. «У нас працуе ўсяго каля пятнаццаці цягачоў, большасць з іх вязуць трэйлеры ў Дэнвер, адкуль яны адпраўляюцца цягніком. Вы можаце справіцца з гэтым?





— Я шмат працаваў з прычэпамі і кантэйнерамі, — схлусіў Нік. «Мне вельмі патрэбна праца, містэр Эбат. Я сапраўды хачу выконваць паслугі дублёра, калі гэта неабходна».





Кені ўздыхнуў. Або гэты хлопец быў больш спрытным, чым выглядаў, або ён ведаў, што можа пажаліцца Марце ці Пэрлі і аказаць на яго ціск. - Пачакайце звонку, містэр Пэры. Я гляджу, што я магу зрабіць для вас.





Нік вярнуўся ў пакой чакання аддзела кадраў. Праз дваццаць хвілін брунэтка ўручыла яму яшчэ бланкі, адзначыла яго нумар сацыяльнага страхавання, пачаставала яго дурнымі размовамі аб тым, як выдатна працаваць у «Рыд-Фарбен» і якія асаблівыя прывілеі ён там атрымае. Ён пайшоў з загадам з'явіцца да начальніка экспедыцыі а чацвёртай гадзіне наступнага дня.





Апынуўшыся ўсярэдзіне варот, Нік праехаў на «фордзе» вакол галоўнага будынка, вывучыў яго па шырокім лужку з травой і неўзабаве знайшоў дарогу да пагрузачных пляцовак за навейшымі доўгімі фабрычнымі будынкамі.





Гэта былі падраздзяленні, якія выраблялі звычайныя хімікаты і фармацэўтычныя прэпараты Reed-Farben, якія прыносілі самавіты прыбытак у гадавой справаздачы. Калі б яны распрацавалі гэтыя дзеянні, каб схаваць тое, што яны на самой справе мелі намер рабіць, яны б выбралі карысныя прадукты. Без сумневу, дапамога Пэрлі ў атрыманні дзяржаўных кантрактаў аказалася дарэчы. Гэта можа быць адзін з тых выпадкаў, калі прыкрыццё дае капітал для незаконнай дзейнасці. У гэтым было нешта падазронае, але трэба было ўлічваць усе фактары.





Грузавікі ўяўлялі сабою змешаную карціну. Макі, Гросмайстры і некалькі Інтэрнацыяналаў. Нік паціснуў плячыма. Ён мог справіцца з гэтым. Мужчыны AX былі навучаны вадзіць амаль усё, што рухаецца, уключаючы вяслярныя лодкі і двухматорныя самалёты





Начальнік экспедыцыі аказаўся зацкаваным чалавекам з лысай галавой і няголеным тварам. Нік падышоў да яго і сказаў: «Я Джым Пэры. Я павінен з'явіцца сюды заўтра ў чатыры гадзіны. Лысы спыніўся, выцер пот са сваёй бліскучай галавы і сказаў: "Добра". Яго вочы былі чырвонымі і слязлівымі, але яны нічога не выпусцілі. Ён заўважыў прафсаюзны значок. «Мяне клічуць Рэйні. У мяне ўжо ёсць кіроўцы грузавікоў. Але я шукаю кіроўцаў тракаў. Вы гэта разумееце?




«Кантэйнеры, трэйлеры? Так.'





'Выдатна. Тады вы можаце дапамагчы мне з грузам для Дэнвера заўтра.




Нік хутка сцяміў. Чаму ён гэта спытаў? Затым яго ахінула: Рэйні бракавала дасведчаных працоўных, і ён жадаў трохі папрацаваць з чальцамі прафзвязу. 'Гэта добра.'





"Выдатна, Джым. Тады ўбачымся ў другую змену. Мы...'





Канвеерная стужка, якая перапампоўвае кардонныя каробкі ў грузавік, выйшла з-пад кантролю двух мужчын, якія яе абслугоўвалі. Скрыні пакаціліся па платформе. Рэйні рыўком адвярнуўся ад яго і вымавіў апошняе: "Тады ўбачымся заўтра".





Калі Нік вярнуўся да свайго Форда, побач з ім была прыпаркаваная патрульная машына кампаніі. Ахоўнік спытаўся ў яго: «У цябе пропуск?»





"Мяне толькі што ўзялі на працу".





'О. Але калі ў вас няма пропуску, вы можаце ездзіць туды і назад толькі паміж варотамі і гасцявой паркоўкай».





'Прабачце. Дзе я магу атрымаць такі пропуск?





"Калі вы павінны пачаць?"





'Заўтра.'





- Тады ён будзе гатовы ля варот.





'Дзякуй.' - Нік пад'ехаў да варот, а затым выехаў на галоўную дарогу. У іх там усё было добра арганізавана.





Ён пайшоў у рэстаран Марты і выпіў кубак кавы і печыва. Марты яшчэ не было. Ён дастаў улётку, якую дала яму брунэтка. На адным баку было напісана:





Сардэчна запрашаем У REED-FARBEN - Дзе прыемна ПРАЦАВАЦЬ.





Ён прачытаў гэта хутка. Пасля рэкламы джэнтльмена, які чакаў яго жыцця, на апошняй старонцы з'явілася папярэджанне: «Не балбачы мовай. Апроч вытворчасці звычайнай камерцыйнай прадукцыі, ваша кампанія таксама займаецца дзяржаўнымі кантрактамі строга сакрэтнага характару. Памятайце, што вораг можа быць дзе заўгодна. Ніводны камуніст не падобны на камуніста. Будзь уважлівы і таму не балбачы мовай.





Там таксама была фатаграфія мужчыны ў кафэтэрыі з двума іншымі, якія схіліліся да яго абапал. У іх былі занадта вялікія вушы. Дрэнна выканана, падумаў Нік.





У рэстаране, як звычайна, паміж сняданкам і абедам было вельмі ціха, і ўсе, здавалася, чакалі паўдзённай мітусні. Піт Вагнер усхваляваны і раздражнёны зачыніў правераную ім касавую скрыню. Ён падышоў да бара і наліў сабе піва. Затым ён падышоў да Ніку.





- Прывітанне, Джым. Ён апусціўся на крэсла. «Якая дрэнная раніца! Грузавік з мясам спазняецца, дзве афіцыянткі не прыходзяць, а гэты чортаў касавы апарат паказвае розніцу ў дзевяць долараў - калі гэта занадта шмат. Затым я атрымаў яшчэ адзін тэлефонны званок, што трэнер жадае прышвартавацца тут на абед заўтра. Пяцьдзесят два чалавекі, і яны таксама хочуць, каб іх абслужылі хутка. Усе замовілі біфштэксы. Ён хутка выпіў сваю шклянку.





"У некаторыя дні лепш не ўставаць", – адказаў Нік. Прыкладна так сказаў бы нудны кіроўца грузавіка. Насамрэч ён хацеў паказаць, што людзі ва ўсім свеце выхваляюцца, пакутуюць, турбуюцца і паміраюць. Праводзяць безнадзейныя гадзіннікі ў турмах і бальніцах. Сотні мільёнаў галадаюць. Піт быў добра апрануты, у яго была прыстойная машына, грошы ў кішэні, укормленае цела - і тут яму таксама прыйшлося скардзіцца!





Нік зрабіў амаль пагардлівы выраз твару, але Піт яму падабаўся. У гэтага чалавека было шмат добрых якасцяў Марты. Магчыма, ён быў разумнейшы за сваю сястру, але ён таксама быў больш нервовым, шумным і некіравальным. Выяві разуменне, сказаў сабе Нік, у кожнага, каго ты сустрэнеш, ёсць свае цяжкасці і праблемы.




- Вы атрымалі гэтую працу? - спытаў Піт.





"Я пачну заўтра".





- Табе падабаецца гэтая праца - вадзіць грузавікі?





'Так. Вы можаце ўбачыць усю краіну. Гэта не так аднастайна, працаваць як на заводзе».





Піт дапіў сваю шклянку, падышоў да бара і наліў сабе яшчэ шклянку. Нік глядзеў, як чорныя неспасціжныя вочы Боба Полуворона назіраюць за Пітам. Той факт, што яны ўвесь час сачылі за Пітам, прымусіў яго шмат аб чым задумацца.





Піт зноў сеў і выпіў палову шклянкі. - Вы што-небудзь ведаеце аб гэтым прадпрыемстве?




- Якім?




«Рыд Фарбен. Ваш новы працадаўца.





"Не больш за тое, што мне сказалі", – сказаў Нік. - Звычайная фабрыка. Я пачынаю буксіраваць кантэйнеры ў Дэнвер. Ён перадаў Піту брашуру, якую дала яму брунэтка. Піт прагартаў яго, прачытаў некалькі ўрыўкаў і вярнуў назад. - Я ведаю гэта. Менавіта тое, што ў ім не сказана, мяне зачароўвае, Джымі. Хочаш зарабіць крыху больш?





- Заўсёды ёсць пра што пагаварыць, - асцярожна сказаў Нік.





Піт панізіў голас. - Вы ведаеце, што я журналіст. Я маю на ўвазе, што зараз я тут, каб дапамагчы Марце, але ў нейкі момант я абавязкова вярнуся да працы...





Нік кіўнуў. Піт не ведаў, што Нік чуў пра яго гісторыю, калі яго звольнілі з трох газет за п'янства.





«У гэтым ёсць добрая гісторыя, - сказаў Піт. Ён дапіў сваю шклянку і забыўся гаварыць ціха, але яго голас не даносіўся далей за іх столік. «Яны альбо знайшлі там нешта новае, што адкіне ўсю індустрыю назад і прынясе мільёны, альбо гэта такая ж падробка, як фальшывая даляравая купюра. Вядома, яны вырабляюць хімікаты і лекі, але што яны робяць у старым будынку Лаймана? Што ж?'





'Я не ведаю.' Нік пакруціў галавой, але нахіліўся наперад, шырока расплюшчыў вочы і спытаў шэптам: — А што потым?





Піт усміхнуўся белазубай усмешкай. - 'Ніхто не ведае. Калі вы можаце гэта высветліць ці дапамагчы мне адсачыць гэта, я разбяруся з гэтым, і калі ў нас будзе дастаткова дадзеных, я зраблю з гэтага артыкул. Затым мы дзелім ганарар».





«Чаго мне трэба сцерагчыся?» — Нядбайна спытаў Мік. - У цябе ёсць ідэя, ці не так?




'Верна.' Твар Піта цяпер быў нашмат больш жыва, чым калі ён далучыўся. Ён падышоў да бара са сваёй пустой шклянкай, апусціў яе ў ракавіну - было чуваць, як хлюпае вада - і наліў сабе яшчэ піва, на гэты раз у вялікую шклянку. Ён вярнуўся зноў. Нік убачыў, што Боб Полуворона зараз з падазрэннем шпіёніць за Пітам.




Піт зрабіў вялікі глыток. Ён добра ведаў пра гэта. «Можаце паспрачацца, у мяне ёсць ідэя. Яны прыцягнулі экспертаў у галіне хіміі і медыцыны з усяго свету. Яны цягнуць і ўключаюць усе магчымыя прылады, як быццам жадаюць абнавіць усё гэта. Яны нават пабудавалі для сябе аэрапорт, і ніхто ня ведае, адкуль бяруцца некаторыя рэчы і куды яны сыходзяць. Іх сачэнне - дзіўнае відовішча. Яны дзейнічаюць гэтак жа жорстка ў адносінах да сваіх людзей, як і ў адносінах да чужынаў.




Нік зрабіў выгляд, што здзіўлены. - Як гэта магчыма?




"Так, яны гэта робяць." Піт нахіліўся наперад. Цяпер ён нагадваў мудрую саву з чырвонай галавой. «Суседзі, якія працуюць у вытворчых цэхах, ніколі не зазіраюць унутр галоўнага будынка. Уначы яго акружае спецыяльная група таемнай аховы. Адкуль яны? Яны не жывуць тут. А самы хуткі спосаб быць выкінутым з працы - праяўляць цікаўнасць». Нік, на сваё здзіўленне, заўважыў, што вялікая шклянка ўжо пусты.




- А пакаёўкі ці прыбіральшчыцы? – спытаў Мік. Напэўна, яны нешта бачаць?




"Усе гэтыя супрацоўнікі жывуць у раскошных дамах на тэрыторыі завода".




"Тады падыдзіце да тых хлопцаў, калі яны прыйдуць сюды ў выходны дзень".




“Яны ніколі гэтага не робяць. Яны нават не размаўляюць з мясцовымі жыхарамі. Калі яны выходзяць на выходны, яны праводзяць яго ў Дэнверы або за яго межамі. Некаторыя з іх дзяцей ездзяць на школьным аўтобусе, але ад дзяцей шмат чаго не дабіцца. Акрамя таго, яны, канешне, нічога не ведаюць.




Нік кіўнуў і праявіў цікавасць. "Я буду трымаць вуха востра, Піт, але чаму ты вырашыў, што ў мяне будзе шанец нешта выявіць?"




- Ты быў усюды, Джым. Напэўна ты разумнейшы звычайнага кіроўцы. Іду ў заклад, ты не ўсё жыццё ездзіў на грузавіку. Можа, вы даведаецеся сёе-тое тут і там, можа быць, вы мімаходам убачыце, што яны пасылаюць. Калі ёсць нейкая сістэма, якую трэба выявіць, то мы ўдваіх, напэўна, зможам гэта высветліць? Дамовіліся сустрэцца? Ён працягнуў руку, якая крыху дрыжала.




Нік схапіў руку меншага чалавека, якая амаль здавалася карлікавай побач з яго рукой. Але хватка Піта была моцнай, а далонь цвёрдай. - Я пастараюся, - сказаў Нік.




'Добра.' Піт усміхнуўся і падышоў да бара са сваёй шклянкай. Яго твар свяціўся. Гэта тое, што адразу кідаецца ў вочы, вырашыў Нік. Аднак ён мог піць на працягу некалькіх дзён, перш чым губляў прытомнасць.




Боб Полуворона, які стаяў ля гандлёвага прылаўка, як злавесная карычневая статуя, раптам павярнуўся, адсунуў ворныя дзверы з чырвонага дрэва і падышоў да Ніку. Тое, што хацеў сказаць індзеец, прызначалася толькі для вушэй Ніка. “Заўсёды шум, калі ён п'е. Паспрабуйце спыніць яго ці пазбавіцца ад яго. Падумай аб Марце.




Марта ўвайшла праз галоўны ўваход. Прабіраючыся праз усё больш і больш перапоўнены бар, яна выглядала выдатна ў сваім сінім гарнітуры. Яна наткнулася на Піта, калі ён вяртаўся да стала з пеністай шклянкай піва ў руцэ. Абодва на імгненне замерлі. Ніку стала іх шкада. Вы проста адчувалі іх гнеў, расчараванне і бяссілле.




Марта падышла з братам да століка ў куце, але спружыністасць яе хады і чырвань твару зніклі, як па чараўніцтве. «Добрай раніцы, Джым».




Нік паглядзеў на яе як мага падбадзёрвальна. - Добрай раніцы, Марта. Класна выглядаеш.'




'Дзякуй.'




Мёртвая цішыня. Піт зрабіў вялікі глыток жэстам, які выглядаў як выклік. Нік не мог не думаць аб не вельмі добрай тэлевізійнай праграме. Ён ведаў перадгісторыю, бо прысутнічаў на ўступных сцэнах, якіх не ведалі гледачы. Піт, алкаголік, зноў быў на мяжы запою. Марта, цярплівая сястра, якая спадзявалася на лепшае, але разумела, што можа чакаць горшага. Боб Полуворона, верны сябар дома, заўсёды гатовы паклапаціцца аб Піце ці выцерці ім падлогу, але ведаючы, што ні тое, ні іншае не дапаможа. Нік успомніў тэхнічнае вызначэнне алкагалізму: форма фізічнай алергіі, якая суправаджаецца непазбежнай псіхалагічнай цягай.




Ён ужо пачаў крыху напаўняцца. Гадзіны над барнай стойкай паказвалі адну хвіліну дванаццатага. Піт сказаў: «Я прыступаю да працы. Падумай яшчэ раз, Джым.




- Добра, - адказаў Нік. Піт аднёс рэшту піва ў U-вобразны бар насупраць дзвярэй.




'Што ён сказаў?' - спытала Марта.




«Ён лічыць, што з сакрэтаў Reed-Farben можна зрабіць артыкул. Калі я змагу яму дапамагчы, ён падзеліць са мной ганарар».




Марта выглядала раззлаванай; затым стомленае выраз прагнала суровасць з яе твару. яна сказала. - «Ды Піт рэпарцёр. Ён супрацоўнічаў з некалькімі добрымі газетамі, але не змог утрымацца. Кожны раз, калі ён... хвалюецца, ён шукае спосаб вярнуцца да працы. Дык у цябе ёсць гэтая праца?




'Так.'




- Тады рабі сваю працу і не спрабуй дапамагчы Піту. Гэта толькі зробіць цябе няшчасным і ты апынешся на вуліцы… зусім як ён.




- Ён п'е?




Яе твар на імгненне напружылася; затым яна апусціла плечы. 'Так.'




"Можа быць, я змагу дапамагчы яму напісаць выдатную гісторыю і пазбавіцца ад запою". Не тое каб Мік у гэта верыў. Вы можаце ператварыць п'яніцу брата ў бізнэс-мэнэджара і даць яму яшчэ 10 000 даляраў бонуса, але потым ён зноў зап'е, каб адсвяткаваць усё гэта. Яны не спыняцца, пакуль не апынуцца на зямлі ці не атрымаюць правільную псіхалагічную дапамогу. Але як немудрагелісты кіроўца Джым Пэры, ён дазволіў ідэі хуткага выгаення выйсці на першы план.




- Слухай мяне ўважліва, Джым. Проста рабіце сваю працу ў Reed-Farben і не суньце свой нос у іншыя справы. Я сур'ёзна.




"Што яны павінны быць такімі ўтойлівымі ў гэтым?" — спытаў Нік з усёй нявіннасцю, на якую быў здольны. - У мяне ёсць пасведчанне аб несудзімасці, і я не збіраюся капацца ў дзяржаўных сакрэтах, але калі гэта проста добры артыкул ... - Марта на імгненне паклала сваю руку на яго руку. - Паслухай, дарагі хлопчык, - ціха сказала яна, - ты думаеш, я не ведала, пра што гаварыла?




- Вы, напэўна, гэта ведаеце. Ты тут нашмат даўжэйшы за мяне.





«Reed-Farben працуе ў свеце вялікага бізнэсу. Вы ніколі не чулі аб прамысловым шпіянажы? Напрыклад, кампанія, у якой ёсць выдатны новы прадукт і якая мае патрэбу ў яго абароне? Што ж, гэтая фірма таксама робіць такую абарону. Не ўмешвайся ў гэта.




«Ці знайшлі яны спосаб адгадаваць новыя валасы або схуднець без дыет? Нешта падобнае прынясе мільёны».




Яна крыху звузіла вочы, і на імгненне ён падумаў, што зайшоў занадта далёка. Калі вы гралі ролю, нешта хавалі, хацелі сабраць інфармацыю і прадумаць план дзеянняў - усё адразу - вы балансавалі, як канатаходзец.




"Проста падумай аб тым, што яны могуць рабіць", - сказала яна яму. - Ты гаварыў з Кені?




'Так. Я толькі што сказаў, што ты абнаявіла мае чэкі, і ўсё прайшло гладка. Ім патрэбен быў кіроўца. Гэта тое, што я даведаўся ад хлопца з экспедыцыі Рэйні. Вы ведаеце яго?'




“Ён часам прыходзіць сюды. Ты сапраўды абяцаеш мне, што не будзеш шпіёніць?




'Добра. Але я, вядома, магу трымаць вочы адчыненымі, праўда? Інакш людзі падумаюць, што я вар'ят».




Гэта было добра для смеху з яе боку. Яму падабалася, як памякчэлі яе вусны і наліліся шчокі. Боб Паўворана прасігналіў. Марта ўстала. "Мне трэба ісці на працу. Удачы, Джым.




- Я не пачну заўтра да чатырох гадзін. Убачымся сёння каля дзевяці.




- Добра, - прашаптала яна.




Нік быў занадта заняты навакольнымі, каб сачыць за месцам, якое зараз было перапоўнена. Ён раптам адчуў на сабе позірк нечых вачэй. Ён выявіў гэта на паўдарозе да бара. Яны злавілі яго позірк і адвярнуліся.




Яны належалі мужчыну, які быў ніжэйшы за яго і шырэйшы ростам, чым большасць іншых. Цвёрдыя дапытлівыя вочы на брыдкім твары з пляскатым носам. Гэта быў Кінг-Конг, чалавек, чый Кольт ён забраў з пакоя Х'юбі ў гатэлі «Срэбнае воблака» у Фордж-Джанкшн.










Кіраўнік 3










У Ніка было жорсткае выраз твару, хоць заўважыць гэта можна было, толькі стоячы побач з ім, гледзячы ў куткі яго шырока расстаўленых шэрых вачэй і жывы рот.




Ён падумаў: «Такім чынам, містэр Ван-круты-але-не-такі-разумны! Як вы мяне знайшлі - па навядзенні ці выпадкова? Што ён мусіць зрабіць? Ці пазнае ён мяне, нягледзячы на маю маскіроўку ў Кавальскім скрыжаванні?




Карычневы капялюш і паліто здаваліся дастатковай гарантыяй, асабліва ўлічваючы цьмянае святло ў нумары 18 і ў калідоры гатэля "Срэбнае воблака". Кінг-Конг часам мог быць няўпэўненым. Нік устаў і падышоў да касы каля ўваходных дзвярэй, дзе былі занятыя Піт і касір. Дайшоўшы да канца чаргі, Піт нахіліўся наперад, узяў квітанцыю і адсунуў даляравую купюру Ніка. - Не трэба, стары. Я ўбачу цябе сёння ўвечары?




'Так. Дзякуй.'




Нік марудліва перасёк вялікую паркоўку, паварочваючы галаву кожныя некалькі секунд роўна настолькі, каб сачыць за дзвярыма ззаду яго. Яшчэ не дайшоўшы да свайго Форда, ён убачыў, што Кінг-Конг выйшаў і ўважліва агледзеўся. Нік хутка адвярнуўся і пайшоў да машыны. Ён намацаў дзверы і ўбачыў, як Кінг-Конг зрабіў некалькі крокаў у яго бок. Нік павярнуўся і хутка пайшоў назад у рэстаран; праходзячы міма гэтага чалавека, ён надарыў яго пустым позіркам, звычайным у кампаніі зусім незнаёмых людзей.




Джо Фелікс не ведаў, дзе ён стаіць. Напярэдадні вечарам ён спрабаваў спустошыць нейкі малавядомы бар, і цяпер яго галава расколвалася, вочы гарэлі, і яму адчайна патрабаваўся танізавальны сродак, які ён нават не паспеў там замовіць. Абдуманы курс Ніка прымусіў яго адысці ў бок. Тое, як шэрыя вочы глядзелі скрозь яго, не пазнаючы, патрэсла яго. Вы трымаеце заклад, што гэта быў той чалавек! Ці не? Кучаравыя каштанавыя валасы пад грацыёзна прыціснутай да патыліцы шапачкай выглядалі зусім не так, як аблавухі карычневы капялюш. Хлопец у тым пакоі не быў падобны на звычайнага працоўнага. Амаль мімаволі Джо Фелікс прамармытаў: "Гэй…"




Нік павярнуўся і адказаў з моцным паўднёвым акцэнтам: "Так?"




- Скажы... хіба я цябе не ведаю?




'Магчыма. Але хто ты тады?




«Хіба мы не…» Джо Фелікс праглынуў і задумаўся. Што, чорт вазьмі, ён мог сказаць зараз? Вядома, гэта быў той хлопец, але ён не мог застрэліць яго тут, на месцы, ці не так? Ён правёў мовай па перасохлых вуснах. Госпадзі, гэты працоўны зусім не быў падобны да таго хлопца. Іншы не быў такім дурным сялянскім хлопцам. Джо вырашыў быць разумным дэтэктывам. "Хіба мы не сустракаліся на Кавальскім скрыжаванні некалькі дзён таму?"




Нік пакруціў галавой. 'О не. Бо я быў у дарозе. Але, магчыма, гэта быў мой брат Джон. Людзі заўсёды блытаюць нас. Ён ніколі не праглыне гэтую падробку, падумаў Нік.




Джо адчуў велізарную палёгку. Вось так. - Хм, так, - сказаў ён, - цяпер я прыгадваю, што яго звалі Джон. Ён павінен быў быць там?




- Так, гэта можа быць. Ён спазніўся на нашу гульню ў покер.




- Дзе зараз Джон?




Нік прыкінуўся падазроным. - Што вам ад яго трэба?




- Я... я ўсё яшчэ вінен яму некалькі долараў.




- Задай мне, а я перадам яму.





О не, я лепш сустрэнуся з ім сам. Мы добра зладзілі. Дзе я магу зьвязацца з ім?




Нік з усіх сіл стараўся выглядаць простым вясковым хлопцам. - Дакладна не ведаю, чувак. Проста скажы мне, дзе ты, і я скажу яму, каб ён пайшоў да цябе, калі вернецца.




- Калі ж гэта?




«Праз тры-чатыры дні».




Джо Фелікс палез ва ўнутраную кішэню. Нік замер. Прысадзісты мужчына дастаў нататнік і шарыкавую ручку, запісаў лік і аддаў Ніку. 'Вось ён можа мне патэлефанаваць па гэтым нумары.




Скажы яму, што я маю для яго грошы. Якое ў цябе прозвішча?'




- Пэры, - сказаў Нік, затым нахмурыўся, як быццам раззлаваўшыся. 'А як цябе клічуць?'




'Джо. Не забудзься сказаць яму, што ўсё ў парадку, і я магу даць яму добра зарабіць».




- Я скажу, - сказаў Джым і ўвайшоў унутр.




Джо Фелікс глядзеў яму ўслед, чухаючы патыліцу і пастукваючы кулаком па тоўстым чэрапе над правым вухам, нібы жадаючы даведацца, ці не засталося чаго ў бочцы. Ён вырашыў атрымаць гэтыя грошы ад Агі. Вакол Марты было не так шмат людзей, якія ведалі яго, але ён не павінен быў кідаць выклік поспеху. Ён можа даведацца пра Джона Пэры пазней, калі яго брата не будзе побач.




Нік цярпліва чакаў, пакуль зможа злавіць Піта ў ціхі момант. Ён апісаў чалавека, які толькі што сышоў, і спытаў, ці ведае яго Піт. Піт сказаў, што бачыў яго раз ці два, але нічога пра яго не ведае.




Марта не магла ўспомніць гэтага чалавека.




Нік устаў побач з Бобам Полувороном, які сачыў за працай касавага апарата і націскамі клавіш, і задаў яму пытанне. "Ён кажа, што яго клічуць Джо".




Не адводзячы вачэй ад сваёй працы, Боб ціха сказаў: «Яго клічуць Джо Фелікс. Круціцца тут сем ці восем месяцаў. Выконвае пэўную працу па хаце для вялікіх босаў Рыда. Зьяўляецца і зноў зьнікае. Ён не працуе. Сумнеўны тып. Сачыце за ім. Страчвае грошы, гуляючы ў косці ў Огі. Мае пісталет. Ты яму не вельмі падабаешся.




Нік міргнуў. - Дзякуй, Боб. Генерал Кастэр быў бы вам карысны.




«Ён абавязаны мне сваёй паразай».




Нік ухмыльнуўся і зноў пайшоў шукаць свой Форд. Джо Фелікса нідзе не было відаць. Нік адкрыў капот і ўважліва праверыў трамблер. Прыхінуўшыся да фургона, ён спыніўся на яркім сонцы, каб палюбавацца блакітнаватым адценнем найбліжэйшай горнай вяршыні. Часам вам шанцавала, а часам здараліся няўдачы. Знайсці касету Х'юбі і атрымаць гэтую працу было проста Божым дарам; Сутыкненне з Джо Феліксам было няўдачай. Было два вялікія пытальнікі. Ці шукаў Фелікс «Джона Пэры» па ўласным жаданні, таму што за яго рэзкай знешнасцю хаваўся бульдог, ці начальства «Рыд-Фарбен» паслала яго за чалавекам, якога ён знайшоў у пакоі Х'юбі? Калі ён дзейнічаў па ўласнай ініцыятыве, то цалкам верагодна, што ён не паведаміў бы аб выяўленні следа "Джона Пэры". Калі б гэты квэст быў прызначаны яму, ён, верагодна, паведаміў бы аб сваім прагрэсе, таму што яму трэба было прадэманстраваць вынікі. Але быў разумны шанец, што ён нейкі час будзе трымаць гэта пры сабе, бо захоча нагнаць страту пісталета і сваю паразу ў гасцінічным нумары сваім поспехам.




Нік выцер люстэрка задняга выгляду аўтамабіля насоўкай. На гэтых горных дарогах даводзілася ўвесь час сачыць за імі. Ён не ведаў, што і думаць. Джо Фелікс быў небяспечны, можа, нават небяспечны для жыцця. Вядома, як толькі Кені ці іншыя выявяць сувязь паміж Джонам і Джымам Пэры, яны адразу ж раскусяць яго.




Джым паехаў на "фордзе" да прыдарожнай забягалаўкі Огі ў дваццаці мілях адсюль і знайшоў Джо Фелікса, які адчуваў сябе нашмат лепш пасля піва і некалькіх віскі і цяпер спрабаваў кінуць пяць костак.




Азартныя гульні ў Огі за гэтыя гады не змяніліся. Гэта працягвалася па пятнаццаць гадзін у дзень у заднім пакоі. без перапынку і пад аховай мясцовых улад. Джо працягваў кідаць няправільна і кідаў, перш чым яго цалкам распранулі. Нік сеў і паставіў невялікія сумы. Неўзабаве яго заўважыў Джо Фелікс. Ён кіўнуў і нахмурыўся. Ён раз-пораз пазіраў на Ніка. Ён здаваўся здзіўленым і напружана думаў. Пакуль Нік распытваў Піта, Марту і Боба пра Джо Фелікса, ён зрабіў менавіта тое, што планаваў Нік. Ён пад'ехаў да бліжэйшай палаткі, дзе, па словах Боба, часта сядзеў Боб. Ён пайшоў прама да бара, выпіў дзве порцыі віскі і піва, а затым зрабіў нешта, пра што Нік не мог ведаць.




Ён увайшоў у тэлефонную будку і набраў сакрэтную тэлефонную лінію Бэна па кодавым нумары. Эга Джо сапраўды мае вострую патрэбу ў поспеху, хоць ён рабіў выгляд, што ўжо дамогся свайго прызначэння, паведаміўшы шматабяцаючыя вынікі. На дзіўнае прывітанне Бэна Джо тут жа сказаў: "Я на сувязі з ім".




На імгненне наступіла цішыня, а затым рушыў услед мерны адказ з густымі гартаннымі гукамі: «Добра. Як яго клічуць?'




Джон Пэры.




Жорсткія вочы Бэна бліснулі, калі ён падумаў, праўда гэта ці не. Ён не ведаў Пэры ў гэтым раёне, але ён бы гэта праверыў. Цікава, ці памятае гэты ідыёт Фелікс, што ён не згадаў свайго імя падчас размовы аб інцыдэнце на Кавальскім скрыжаванні і што Бэн не спытаў - наўмысна. Тады Фелікс заблытаўся б і зманіў яшчэ больш, а гэта не дапамагло б справе. Вядома, людзі Бэна ўжо адразу спыталі аб гэтым парцье гатэля. У гасцёўні кнізе было імя Генры Рыгель, але гэта нічога не значыла. Бэн сказаў: «Вы ідзяце ў правільным кірунку. Ці будзеце вы дзейнічаць, як я прапанаваў?




'Так. Але гэта зойме некаторы час.




- Але вы не чакаеце далейшых непрыемнасцяў?




'Не. Ужо ўсё добра.'




Бэн не давяраў ніводнаму тэлефону. Былі яшчэ пытанні, якія ён хацеў задаць. Ім заставалася толькі чакаць. - Вам патрэбна дапамога?




'Не.' Джо падумаў аб суме грошай, аб якой казаў Бэн. Ён не хацеў больш ускладненняў. - Мне трэба павесіць трубку. Я пазваню табе пазней.




Ён вярнуўся да бара і выпіў яшчэ чарку і яшчэ шклянку піва, нібы гэта быў салёны арахіс. Ён выцер пот з верхняй губы. Ён зманіў Бэну, але знойдзе гэтага Пэры. Ён зразумеў, што паспешліва забыўся спытаць у брата яго імя. Гэта не было катастрофай. Мясцовыя паштовыя аддзяленні ведалі ўсіх. Ён бы сапраўды знайшоў. Віскі пачаў дзейнічаць. Яму стала лепш, і ён вырашыў рызыкнуць.




Пасля таго, як Джо павесіў трубку, Бэн асцярожна паклаў сваю штучную руку на стол, задаволены тым, з якой дакладнасцю ён зараз можа выкарыстоўваць свой пратэз. Вочы над маскай былі абыякавымі і халоднымі, нібы з лёду. Ён націснуў кнопку. Чалавек, вядомы як Роберт Рык, увайшоў праз бакавыя дзверы.




Рык быў сівым, стройным і хадзіў прамалінейна. Тып, які адразу ж зважае на паварот за кут і пляскае ў ладкі.




Бэн сказаў па-нямецку: «Чалавекам, якога Фелікс знайшоў у Кавальскім скрыжаванні, быў Джон Пэры. Фелікс ганяецца за ім, але ён тупы, як свіная задніца. Расстаўце людзей у гэтым рэстаране, а таксама на фабрыцы. Знайдзіце гэтага Пэры.




"Калі мы знойдзем яго... ліквідаваць?"




'Абавязкова. І неадкладна, калі магчыма.




Рык зразумеў яго, і яго голас раптам прагучаў прыязна: «Ты вельмі напружаны, дарагі сябар. Як вы думаеце, гэта адзін з AX? Можа, чалавек з AX?




«Апісанне дакладнае».




«Ой, што! Мы так старанна падрыхтаваліся да гэтага - і мы такія блізкія да поспеху. Яшчэ некалькі тыдняў, максімум два месяцы...




"Каб дабіцца поспеху". Бэн хруснуў металічнай шарыкавай ручкай паміж двума шчупальцамі сваёй штучнай рукі, нібы ламаў калыпок напалову. "Мы амаль падышлі да моманту, калі можам... прапанаваць чалавецтву вялікія... перамены".




Смех Рыка быў зларадным, зусім не такім, як у дабрадзея чалавецтва. - Мы зловім яго, Марцін, і чым раней, тым лепш. Вы верыце, што яны могуць ведаць аб эксперыменце ў Небраску?




- Я быў упэўнены, што не - да гэтага часу. У нас такія добрыя сувязі ў Вашынгтоне. Я не думаю, што яны ведаюць пра Небраску, але вы ведаеце, як хітры гэты д'ябал. Колькі мужчын у яго ёсць у наяўнасці? Яны маглі б знайсці абсталяванне для Небраскі. Склад побач з ракетнай базай быў бы больш бяспечным месцам, чым тут. Давайце дашлем тое, што ў нас ёсць.




"Гэта ўсё роўна, што пакласці некаторыя з нашых яек у іншае гняздо".




- Вельмі добрае параўнанне, Генрых! Так, частка яек, якія мы выседзелі, адпраўляюцца ў іншае гняздо». Стальная рука ўрэзалася ў стол. 'Тады ўсё ў парадку. Як толькі з'явіцца самалёт. Выпраўце гэта заўтра. А пакуль расстаўце добрыя пасткі для гэтага Пэры.




- Усё атрымаецца, мой дарагі сябар. Рык сышоў.




Бэн тройчы выпусціў сталёвую руку на край стала. Кожны раз ён павольна паднімаў яго, а затым хутка апускаў, як сякеру. Гэты д'ябал! Той таямнічы амерыканец, які каштаваў яму скарбаў, разбурыў яго самыя выдасканаленыя планы, перашкодзіў яму ў Інданезіі, Нідэрландах, а таксама ў Радэзіі. Вы ніколі не маглі быць упэўненыя, як ён выглядаў, за выключэннем таго, што ў яго было вялікае і небяспечнае целасклад і хуткадзейны мозг. Ён прыстасаваўся да сваёй справы як хамелеон. Логіка і карпатлівыя даследаванні паказалі, што Нік Картэр быў з AX, але як вы маглі быць у гэтым упэўненыя?




Бэн хадзіў па трупах і думаў, што не ведае страху. Ён пражыў адразу дваццаць жыццяў - але гэты д'ябал пераследваў яго ў сне.




У апошнія гады ён пакутаваў ад начных кашмараў, і ўсе яны былі аднолькавымі. Ён марыў, што ладзіць яшчэ буйнейшыя праекты, выкарыстаючы свой велізарны стан і сваю міжнародную сетку былых таварышаў. Ён займаў мільярды, падкупляў урады і ўзаемадзейнічаў з нафтавым картэлем і камбінацыяй атамных электрастанцый, каб манапалізаваць рэальную крыніцу ўсіх грошай. Але якраз калі ён збіраўся з'явіцца ў сваім праўдзівым абліччы і аднавіць стары парадак ва ўсёй яго красе, адзін з яго давераных памагатых зняў з яго парык і маскіроўку і сказаў: Я з AX...




Ліпкі пот выступіў вонкі, калі ён прачнуўся.




Калі злавілі таго хлопца на заводзе, ён падумаў, што атрымаў поспех, але не. З усімі іх спецыяльнымі зваротамі, яны не маглі атрымаць ад яго большага, чым тое, што ён быў шматабяцальным супрацоўнікам ФБР. Німура і фон Дырксен прытрымліваліся думкі, што, магчыма, гэта была гіпнатычна перадаваемая рэакцыя.




Пэры? Стальная рука зноў апусцілася.



*********




Нік прайграў дваццаць дзевяць долараў. Ён не знайшоў ніякага ўмяшання з боку персанала, але было некалькі інструментаў і метадаў, якія можна было праверыць толькі пры наяўнасці часу і інструментаў. Ён калісьці бачыў стол з мініятурнымі схемамі, убудаванымі ў фанерную стальніцу, а разнастайнасць формаў і закругленняў сучасных ігральных костак было невычэрпнай.




Джо Фелікс страціў не менш за пяцьдзесят долараў. Ён не думаў пра гэта. У рэшце рэшт ён здаўся і вярнуўся ў бар. Ён хацеў зноў пагаварыць з Пэры, але як яму гэта зрабіць? Цвёрдыя, бледныя рысы яго твару канвульсіўна скрывіліся ад яго разважанняў.




Нік пазбавіў яго ад праблем, падышоўшы да яго. "Прывітанне, Джо. Я нічога не атрымліваю ад гэтага. Як ты?




«Бескарысна. Вы хочаце выпіць?'




"З задавальненнем. Я разбіты. Цябе не цікавіць добры пісталет, ці не так?




Фелікс ледзь не праглынуў цыгарэту. праклён! Гэта быў жарт? Ці гэта быў дурны поспех? Пасля той няўдачы за сталом для гульні ў косці ён сапраўды меў права на шчаслівы шанец! 'Можа быць. Я на самой справе хацеў купіць адзін.




'Гэта добрая рэч. Аўтаматычны.'




- Армейская мадэль?




"Так."




Настрой Джо палепшылася. 'Колькі?'




Нік звузіў вочы, спадзеючыся, што выглядае хітра. Ён падобны да таго хлопца, падумаў Джо. Ягоны брат? Ці магчыма, што...? Нік сказаў: «З усімі гэтымі новымі законамі аб зброі яны будуць каштаваць больш. Сотню баксаў?




- Ну... гэтыя старыя пісталеты столькі не каштуюць. Як гэтая штука выглядае?




'Выдатна.'




Джо нахмурыў цяжкія бровы. Калі ў яго былі праблемы, ён быў падобны на малпу нават больш, чым звычайна. Калі б ён толькі мог убачыць гэтага хлопца ў мехаватым карычневым капелюшы. Ён сказаў: "Паглядзім".




"Ён у мяне дома".




"Калі ў гэтым няма нічога дрэннага, я куплю яго за сто баксаў".




Нік асушыў сваю шклянку. - Я буду чакаць цябе за мілю адсюль. Вось мая машына, Форд.




Праз імгненне ён ехаў наперадзе Кінг-Конга на сваім «Меркурыі» па невялікай дарозе, якую яму прадставіла Марта, але спыніўся на паляне незадоўга да назіральнай пляцоўкі. Яму не хацелася везці Кінг-Конга ў тое месца, пра якое ў яго былі такія цёплыя ўспаміны. Ён ужо выйшаў і прыхінуўся да дзверцаў "форда", калі Джо спыніўся ззаду яго і высунуў галаву з акна. - Гэй, што мы тут робім?




«Я схаваў гэты пісталет недзе ў лесе. Пойдзем са мной. Бурчаў, Джо Фелікс выбраўся са свайго «Меркурыя». Калі ён быў прыкладна ў чатырох футах ад Ніка, Нік сказаў зусім іншым тонам - адрывіста, уладарна і рэзка: - Не ідзі далей, Джо.




Джо спыніўся і пашырыў вочы. Нік ужо насунуў кепку на лоб. Разам з тым голасам гэта зрабіла эфект. - 'Праклён! Ты хлопец з таго гасцінічнага нумара. Гэта наконт твайго брата было проста недарэчна. Так, - адказаў Нік. - А цяпер мы з табой крыху пабалбатаць. Можа быць, мы зможам зрабіць што-небудзь сябар для сябра».




Джо зрабіў змрочны твар. Гэта было занадта хутка для яго. У задняй кішэні ў яго быў невялікі пісталет. Калі б толькі ён мог выцягнуць гэта і выкарыстоўваць, таму што на коне стаялі яго 4000 долараў плюс аплатны водпуск. Джо мякка размахваў рукамі, вывучаючы спакойны твар чалавека, які прыхінуўся да "форда", нібы хацеў паспешна пазагараць. Вочы глядзелі проста на яго; менавіта яны турбавалі Джо ўсё яго жыццё. Вочы людзей, якія не ведалі віны і не баяліся. Вы часта бачылі іх у паліцыянтаў - вы навучыліся іх адрозніваць.




Нік зразумеў большую частку думак, якія зыходзілі з-пад цяжкіх броваў Джо. Ён не планаваў гэтага загадзя - так атрымалася з прычыны абставінаў. Ён не мог дазволіць Джо Феліксу сысці, адмовіцца ад маскіроўкі і разбурыць усё расследаванне «Рыд-Фарбен». Ён прывабіў Фелікса разам з намерам схапіць яго і перадаць AX. Ідэя стрымана забіць яго не прыходзіла Ніку ў галаву. Ён быў Кілмайстрам, але не забойцам.





Магчыма, выпіўка надала Джо больш мужнасці. Ён пацягнуўся за пісталетам. Але перш чым яго рука паспела схапіць зброю, ён утаропіўся ў кароткі ствол Вільгельміны, якая так хутка прыцэлілася ў яго, што ён не мог успомніць руху рукі Пэры. Джо адхіснуўся на крок ад гэтага чорнага вока лёсу. Джо не хапіла прымітыўнай мужнасці, ці нешта падобнае! Ён зрабіў яшчэ крок назад. 'Чым ты плануеш заняцца? Што ты задумаў?




«Рыд-Фарбен у цябе больш не мае патрэбы».




'Хіба? Але Бэн сказаў...




Джо з чырвоным тварам праглынуў словы. Ён быў разгублены, злы і не мог кантраляваць сітуацыю. Але ён зразумеў, што не павінен быў згадваць Бэна. Ён павярнуўся і пабег.




Для свайго памеру Джо бег даволі хутка. Нік пайшоў за ім вялікімі крокамі. Яму амаль не даводзілася падвышаць голас. - Стой спакойна, Джо. Джо бег яшчэ хутчэй. — дайшоў да канца плато з цудоўным выглядам і працягнуў рух направа па краі прорвы.




Нік раўнуў на яго. - "Стой!". Ён павінен быў ударыць яго ззаду? Ён вагаўся пры думцы аб тым, якую адлегласць яму давядзецца несці цяжкага Джо назад да машын. Ён палічыў за лепшае прывесці з сабой Фелікса, які быў бы ў прытомнасці і мог рухацца наперад самастойна.




- Стой! Нік падвысіў голас. "Ніхто не прычыніць табе шкоды".




Ён меў на ўвазе менавіта гэта. Нягледзячы на свае пагрозы, Нік не збіраўся страляць каму-небудзь у спіну ці нават страляць камусьці ў нагу ззаду. Джо кінуўся з паляны на ўчастак, парослы пустазеллем і падлескам па пояс, і пайшоў па сцяжынцы па сланцавым пакрыцці. Нік кінуўся за ім, праверыў, ці цэлы "люгер", і падняў зброю. Але калі ён пабег за Феліксам за некалькі футаў ад яго, ён стрымаўся. Чалавек мог упасці ў бездань. Без таго, каб Нік нічога не рабіў, менавіта гэта і адбылося. У адзін момант ён бег міма выступоўца валуна, а ў наступны яго ўжо не было. Яго крык згубіўся ў грукаце падальных валуноў і кавалкаў сланцу. Нік адскочыў ад яра і трымаўся за камяні. - Чорт... чорт, - прамармытаў ён сам сабе.




Недзе ў глыбіні пачуўся змрочны стук.




Нік зноў схаваў Вільгельміну ў кабуру і трохі падабаўся да краю, пакуль з выступае ўступа не ўбачыў нежывое цела Фелікса, якое ляжыць у дзясятках футаў унізе. Ніку спатрэбілася цэлую гадзіну, каб спусціцца па стромай скале да цела. Зламаная шыя і сур'ёзныя траўмы галавы. Нік старанна абшукаў яго сумкі. Склаў усё назад і нічога з сабой не ўзяў. Праз дзве гадзіны ён вярнуўся дадому ў Альпайн, дзе запісаў і схаваў поўную справаздачу. Могуць прайсці дні, перш чым цела Фелікса будзе знойдзена. Калі нехта памятаў, што бачыў іх разам у Агі, шанцы, што нехта з таго намёта разявіць рот, былі нікчэмна малыя. Дарэчы, яны абодва з'ехалі на сваіх машынах.




У Марты, Піта і Боба Паўворана - іншая справа. Яны б успомнілі, што Нік пытаўся пра Джо Фелікса. Гэта быў няўдалы ход, але як ён мог гэта прадбачыць? Калі дэтэктывы спытаюць іх, ці ведаюць яны што-небудзь пра Джо, ці скажуць яны, што Джым Пэры пытаўся пра яго? Нік нахмурыўся. Ён павінен быў быць асцярожны з імі. Калі яму пашанцуе, смерць Джо спішуць на няшчасны выпадак або самагубства, і на гэтым справа будзе скончана, калі не лічыць таго, што яго могуць западозрыць яго новыя сябры ў рэстаране Марты.




І містэр Марвін Бэн, вядома. Калі Фелікс згадаў гэтае імя, ён паказаў, што працуе на Бэна. Гэта таксама азначала, што Бэн атрымаў апісанне чалавека, які абшукваў гасцінічны нумар. Ён спадзяваўся, што яны шукалі кагосьці ў карычневай куртцы і з шырокім карычневым капелюшом.




Г-н Марвін Бэн, старшыня савета дырэктараў карпарацыі Prostaglandins, прэзідэнт Reed-Farben і ўпаўнаважаны некалькіх іншых кампаній. Таямнічы містэр Бэн, яшчэ больш загадкавая фігура, чым Говард Флюджэс. Ні ў кога не было фатаграфіі Бэна, нават старой. За мяжой, дзе ў Рыд-Фарбен былі свае сувязі - у Швейцарыі, Германіі, Японіі і Францыі - Марвіна Бэна не было. Паспрабуйце паслаць яму позву з'явіцца да падатковага інспектара, і вы будзеце мець справу з юрыстам і бухгалтарам, якія ніколі не бачылі свайго кліента.




Містэр Бэн, падумаў Нік, вы альбо занадта прыгожыя, альбо занадта выродлівыя, каб быць праўдай.




Роберт Рык, бездакорны і прыязны супрацоўнік Reed-Farben, спытаў Марту Вагнер, ці ведае яна Джона Пэры. Рык быў добрым кліентам. Ён часта прыязджаў да яе па справах цэлай кампаніяй. Яна надарыла яго самай мілай усмешкай і сказала: «Не. Я ніколі не чуў гэтага імя. Я спытаю ў персанала.




Рык з вострымі вачыма і прамой спіной нічога не западозрыў. Сакавіка прывыкла да пытанняў мясцовай паліцыі, крэдытораў, дэтэктываў, супрацоўнікаў ФБР, раўнівых мужоў і разгневаных жонак.




Яна пакінула Рыка і сказала Піту і Бобу Полуворону: "Калі хто-небудзь спытае, вы ніколі не чулі аб Пэры, клічуць яго Джым, Джон ці неяк яшчэ".




Абодва мужчыны весела кіўнулі і працягнулі сваю працу.




Яна вярнулася да стала, дзе сядзеў Рык з двума вялікімі хлопцамі, падобнымі на мускулістых маладых супрацоўнікаў. - Яны яго не ведаюць, - сказала яна з ноткай шкадавання ў голасе. "Ці павінна я спытаць некаторых іншых людзей сёння ўвечары?"




- Калі ты будзеш такой добрай, - сказаў Рык. "Я быў бы вельмі ўдзячны за гэта".




Калі яны сыходзілі, ён сунуў ёй у руку згорнуты даляр і ўжо пакінуў адзін на стале для афіцыянткі. Марта патэлефанавала Эйбу Фіпса і папрасіла яго нікому не казаць, што Джым Пэры жыве ў яго.




Эйб не шкадаваў слоў. - Збярыся, Марта.




Ён паведаміў аб гэтым Ніку. Неўзабаве пасля гэтага з'явіліся Рык і два яго спадарожнікі, не атрымалі ад Эйба ніводнага адказу і пайшлі далей. Праз паўгадзіны чорны «лінкольн» Марты заехаў на непрыкметную паркоўку за домам Эйба. Эйб выйшаў праз заднюю дзверы. «Джым жыве ў нумары трыццаць чатыры. Рык быў тут.




- Дзякуй, Эйб.




- Праваахоўныя органы?




- Не, асабістая справа. Дзякуй яшчэ раз.'




- Не згадвай пра гэта.




Сакавік прайшла за шэраг дамоў і пастукала ў дзверы Ніка. Калі яна апынулася ўнутры, то тут жа ўпала ў яго абдымкі. Калі яны вырваліся з абдымкаў, Нік паляпаў яе па плячы. «Што б ні здарылася – дзякуй».




«Я не ведаю, што здарылася, - сказала яна. - Але цябе шукаюць Роберт Рык і двое яго людзей.




- Я не ведаю гэтага.




«Яны пыталіся пра Джона Пэры, але гэта занадта падобна на Джыма Пэры, каб спасылацца на кагосьці яшчэ. Чым ты займаўся, Джым? Або... хто ты?




'Хто я?'




Марта села ў крэсла побач з вентылятарам. - Так, Джым, хто?




Ён падышоў, каб устаць побач з ёй і пагладзіў яе валасы, не блытаючы іх. «Нічога, акрамя вандроўнага кіроўцы, які клапоціцца пра вас».




"Я хацела б у гэта верыць". Яна ўздыхнула. - Але я Марта, ты ведаеш? Што, на вашую думку, было дастаткова зручным, каб заняць палатку Шчасліўчыка Эда да таго, як Рыд-Фарбен прыступіць да вялікіх спраў. З чатырнаццаці гадоў я мела справу з самымі рознымі людзьмі, якія хацелі нешта стварыць. Ты малайчына, Джым. Я маю на ўвазе, што ты добра гуляеш сваю ролю, але я не гандлюю ёю. Табе падабаецца плаціць падаткі?




- Не, - сказаў Нік. Гэта была тая хлусня, якую ён не любіў - абдурыць таго, хто табе падабаўся і заслугоўваў сумленнага адказу. «Я сапраўды плачу падаткі, але я ведаю, што некаторыя мультымільянеры, якія могуць дазволіць сабе быць разумнымі юрыстамі і бухгалтарамі, плацяць менш падаткаў, чым іх працаўнікі. Не, дарагая, падаткі не для мяне.




- Ну, не тое. Ты або працуеш у паліцыі, або ва ўцёках ад паліцыі, або...




'Або што?'




- Ці ты небяспечны ў чымсьці іншым. Я была дастаткова дурная, каб уладкаваць цябе на працу ў Рыд-Фарбен, але зараз яны выявілі, што ты небяспечны. Ты мне вельмі падабаешся, Джым, але я не хачу дазваляць табе разбураць усё, што я збудавала.




Ён дастаў два слоікі халоднага піва з маленькага пластыкавага халадзільніка. Без усмешкі яна ўзяла адзін з яго. "Ну, Джым. Я ўсё яшчэ чакаю.'




«Дарагая, усё становіцца нашмат горш. Джо Фелікс нырнуў у бездань, дзе мы стаялі з машынай. Ён мёртвы.




Яна шырока расплюшчыла вочы. «Ён працаваў на Бэна і Рыка. Боб Полуворона сказаў табе, што быў з Рыдам. Вы ўгразнеце ў гэтай справе па вушы.




"Цi раскажа Боб каму-небудзь, што я пытаўся пра яго?"




«Я ўжо папярэдзіла Боба і Піта, каб яны не казалі Рыку ці каму-небудзь яшчэ, што паблізу ёсць нейкі Пэры.




'Дзякуй. Магчыма, яны не змогуць знайсці мяне яшчэ некалькі дзён.




'Ты не ў сваім розуме? Хіба вы тады не падавалі заяву ад імя Пэры?




'Так. А Эйб? Калі яны збіраюцца праверыць тут… Марта счырванела. - Я таксама намякнула яму. Ён прыкрывае вас, калі толькі вас не пераследуе марская паліцыя.





'Не. Гэта будзе проста Рык і яго людзі. Нік нахіліўся і вельмі далікатна пацалаваў яе. «Дзякуй, Марта. Вы жанчына, якой мужчына можа ганарыцца. Ты спачатку заступаешся за яго, а потым задаеш яму пытанні.




«Я больш не задаю пытанняў, бо ўсё роўна не атрымліваю адказу. А калі правераць тут? Не сыходзь занадта далёка, дарагі. Не настолькі далёка, каб мы не змаглі сустрэцца зноў, але дастаткова далёка, каб мы абодва не заблыталіся. Я лічу, што вы прыносіце цяжкасці, з якімі мы тут не справімся.




- Я не пайду адразу, дарагая. Вы мне ўжо вельмі дапамаглі, і, магчыма, я змагу прабыць яшчэ некалькі дзён, перш чым ваўкі ўкусяць. У мяне такое адчуванне, што Рыку і Бэну спатрэбіцца некаторы час, перш чым яны пачнуць правяраць свой уласны спіс персанала. Няўжо гэта не апошняе месца, дзе ты будзеш мяне шукаць?




«Божа, Джым! Ты хочаш забіць сябе?




"Я люблю жыццё, дарагая".




- Значыць, ты нешта задумаў. Ты збіраешся скрасці адну з іх машын?




- Вы так думаеце?




'Не.




Яна прасядзела да пяці вечара. Размова згасла. Яна зразумела, што яе пярэчанні бескарысныя. Прыціснуўшыся да яе на ложку, Нік расслабіўся. Толькі калі ён падумаў аб сітуацыі, у якой апынуўся, ён адчуў напружанне і неспакой, якія яму даводзілася хаваць ад яе. Ён трапіў у падступныя задумы злых людзей, і яго новыя сябры зараз былі ў небяспецы разам з ім. Вядома, яму давядзецца сысці. Х'юбі Дзюман таксама павінен быў ачарніць яго, калі ў яго яшчэ была магчымасць. Некалькі чалавек з AX ужо сутыкаліся з гэтай праблемай у мінулым. Некаторыя з іх зараз былі проста імёнамі ў спісе пашаны.




Доўг, падумаў ён. Некаторыя выконваюць яго, некаторыя не.




Гэта была самая вялікая авантура, якую ён калі-небудзь рабіў. Рахунак быў нічыйным, як і ў выпадку з бейсбольнай камандай з двух чалавек у дзясятым інінгу: адзін брэйк, адзін промах, адзін паварот лёсу мог выбраць які прайграў і дазволіць наступіць моманту, калі святло згасне. Калі Джона ці Джыма Пэры выявяць - а аднаго з іх абавязкова выявяць, - яму здасца, быццам ён знаходзіцца ў студні, у які апусцілі вядро з жывымі грымучымі змеямі...




Хоць ён не быў упэўнены, як яны маглі схаваць яго прысутнасць, ён мог уявіць. Нямногія ведалі Пэры, а галоўныя з іх - Марта, Піт, Боб Хаф-Кроў і Эйб Фіпс - адразу ж замоўклі.




Метадычны Роберт Рык сапраўды праверыў спіс персаналу і ў працэсе натыкнуўся на чалавека па імені Пэры: Фло-Мары Пэры, якая праязджала па сто міль у дзень на працу ва ўпаковачным аддзеле. У дачыненні да яе было распачата расследаванне. Яна была дачкой дробнага горнага фермера, сапраўднае імя якога было Пэрын. Яна была непісьменнай, але магла прачытаць пэўныя словы на каробках і дарожных знаках. "Гэта з-за тэлевізара", - расчаравана сказаў яе бацька эмісару Рыка. - Я думаю, гэта выдатна, што ты збіраўся выхаваць яе на фабрыцы, але гэта праўда. Гэта не яе справа. Фла-Мары сапраўды не ўмее чытаць.




Каманда Рыка пераследвала любога па імі Пэры ў радыусе ста пяцідзесяці міль.




Яны спраўджваліся з тэлефоннымі даведнікамі і атрымлівалі інфармацыю з паштовых аддзяленняў. Аднак падазраваны Джон Пэры так і не быў знойдзены.




Асноўная абарона Ніка складалася ў складаным кіраванні такой вялікай справай. Спіс персанала, які праглядзеў Рык, быў тыднёвай даўніны. Дадзеныя Джыма Пэры патрапілі з аддзела кадраў праз разлік заработнай платы ў кампутар і не павінны былі з'явіцца ў наступным спісе персанала, які павінен быў з'явіцца да дзясятага ліку наступнага месяца.




Пакуль Бэн і Рык, а зараз яшчэ два дзясяткі паслугачоў шукалі Ніка, ён праязджаў на грузавіках кампаніі ў некалькіх сотнях ярдаў міма іх офісаў без вокнаў.




Ніка называлі Джымам для ўсіх, хто не пытаўся далей. Калі яму даводзілася выкарыстоўваць прозвішча, ён мармытаў «Бені» і рабіў неразборлівыя крамзолі на квітанцыях.




Ён выявіў, што большая частка ўваходнага грузу для галоўнага будынка складалася з цыстэрнаў з малаком, глюкозай, алеем і сіропамі. Яны былі неадкладна выгружаны падчас разгрузкі, а затым супрацоўнікі ў белых халатах прыходзілі з галоўнага будынка, каб падлучыць пластыкавыя ці гумовыя шлангі, з дапамогай якіх грузавікі адпампоўваліся. Людзям у гэтым будынку не дазвалялася размаўляць з вамі. Яны падпісваліся, каб атрымаць груз, казалі "Добра" і зноў зніклі.




Аднойчы ўвечар Рэйні настаяў на тым, каб Нік схадзіў з ім выпіць піва пасля працы, і ад гэтага нікуды не было падзецца. Таму ён тут жа надаў выпіўцы выгадны выгляд, прапанаваўшы купіць скрынку з шасці слоікаў і выпіць яе ў лясной прахалодзе. Рэйні пагадзіўся. - Сапраўды, страшэнна танней.




Калі яны выпілі па тры слоікі, яны пайшлі за іншай скрынкай, таму што добра паладзілі паміж сабой і яшчэ не пра ўсё пагаварылі. Рэйні заявіў, што задаволены працай Ніка і займаецца толькі сваімі справамі. Нік намякнуў, што збег ад былой жонкі якая прысудзіла вялікія аліменты, і пажылы мужчына ледзь не заплакаў ад спагады.




"Калі хто-небудзь спытае аб бедным Джыме Пэры, – прапанаваў Нік, – калі ласка, забудзьцеся, што я існую".




- Я ўжо не памятаю, - адказаў Рэйні. "Цяпер я разумею, чаму ты некалькі разоў падпісваўся імем Бенні". Нік міргнуў. Ніколі нікога не недаацэньвайце! Ён перавёў размову ў «Рыд-Фарбен».




Паток слоў Рэйні быў нястрымны. "Марыхуана", – заявіў ён. - Божа мой, у іх ёсць залаты руднік. Я таксама крыху разумею. Ёсць шмат хлопцаў, якія гэтым займаюцца. Але насамрэч тут не той клімат, і мы пачалі гэта занадта позна. Кошт ужо падняўся да ста даляраў за фунт. Нік ведаў, што ў Мексіцы бягучы кошт канопляў без пустазелля складае каля трыццаці даляраў за фунт, а ў Злучаных Штатах звычайна ўдвая больш. Дзе знайсці добры рынак для марыхуаны ў гэтай горнай краіне?




— Мне давядзецца заняцца садоўніцтвам, — сказаў Нік. - Добрая цана. Але ці не перанасычаецца рынак? Колькі Дэнвер можа вывезці? Мы павінны адпраўляць тавар праз паўкраіны - у Лос-Анджэлес, Сэнт-Луіс, Чыкага..."




На гэтым ён спыніўся. Рэйні ўсміхнулася. «Ды добра. Вам проста трэба пакінуць яго ў вайсковых лагерах. Усе гэтыя хлопцы з В'етнама заахвоціліся да гэтага, і яны цягнуць за сабой многіх іншых. Проста вазьміце Форт Худ. Дзесяць тысяч кліентаў. Ім патрэбныя тоўстыя, чыстыя тронкі. За гэта добра плацяць. Скажам шэсць штук мужчыну ў дзень, каб заставацца мілым і сумным. Калі вы кажаце пра рынак… і гэта толькі адна база”.




"Госпадзе, калі яны зловяць нас на шляху..."




Хто павінен нас злавіць? Рабяты з ваеннай паліцыі таксама паляць. У мяне добрыя сувязі. У войску гэтага баяцца. Калі забралі семярых хлопцаў з 518-га, амаль уся база была ў шоку. Дазвольце мне сказаць вам, што гэта добрая здзелка!




Нік дазволіў сабе заўважыць. "І вы думаеце, што наш бізнэс мае да гэтага дачыненне?"




'Што яшчэ павінна быць? О, яны робяць штучныя сэрцы ці нешта ў гэтым родзе, але гэта для выгляду. Я скажу вам, што яны робяць у галоўным будынку. складаныя рэчы. Б'юся аб заклад, яны вынайшлі супер ЛСД. Я заўсёды правяраю накладныя. Я бачыў даволі шмат, эргатаміна, тартрата, спарыньі і многае іншае. Вы ведаеце, што гэта?




- Так, я ведаю што гэта.




Рэйні шматзначна кіўнуў у змроку. - Я адразу зразумеў, калі ўбачыў цябе, Джым. кубак. Давайце паглядзім, як мы можам атрымаць тут прыбытак.




— Мы даведаемся, — запэўніў яго Нік. "І я ўжо бачу наш першы крок".




'Што тады зробім?'




«Прыцягвайце мяне як мага больш пры дастаўцы і пагрузцы ў галоўным будынку. Рана ці позна мне давядзецца сутыкнуцца з чымсьці, што зробіць нас мудрэй.




Рэйні ўдарыў Ніка па плячы. 'Ты мне падабаешся. Я збіраўся пасадзіць цябе на маршрут да Небраскі на наступным тыдні, але яны замянілі яго высакахуткасным паветраным транспартам. Наша фабрыка там, верагодна, з'яўляецца складам для Чыкага.




Нік хутка сцяміў. Небраска? Дадзеныя AX аб Reed-Farben нічога не кажуць аб фабрыцы ў Небраску - цікавым штаце, улічваючы той факт, што там было больш ваенных штабоў, чым меркавала большасць людзей. Небраска з'яўляецца домам для Вярхоўнага стратэгічнага камандавання ВПС, Вярхоўнага камандавання ўзброеных сіл і Штаба кіраваных ракет. Інфармацыйныя афіцэры жадаюць, каб вы паверылі, што ў выпадку вайны прэзідэнт, кангрэс і генеральны штаб сыдуць у падземныя бункеры дзе-небудзь у Мэрылендзе ці Вірджыніі. Забудзься, падумаў Нік. Ён сказаў: "Чорт, я нават не ведаў, што ў нас там ёсць фабрыка".




- На самай справе склад. Я нічога не пасылаў на яго некалькі год, але я памятаў. А потым на мінулым тыдні хацелі адправіць туды груз, але зноў адмянілі».




'Бліжэй да Шыка?




'Не. Больш у бок Норт-Платэ. Нават не ў пяцістах мілях адсюль. Вось чаму так бязглузда адпраўляць яго паветраным транспартам. І ўсё ж яны гэта робяць.




- Гэта з галоўнага будынка?




'Так. Але зараз яны збіраюцца выкарыстоўваць адзін са сваіх грузавікоў, каб даставіць рэчы ў аэрапорт. Гэтым займаюцца белыя халаты.




- Мяне ведаюць у Норт-Плаце. Калі я калі-небудзь паеду туды, я праверу гэты склад. Магчыма, я сутыкнуся з нечым. Гэта маршрут 80?




'Не.' Рэйні адкрыў яшчэ адзін слоік піва. «Акрамя 80-га, на 61-м. Не здзіўлюся, калі там наразаюць і пакуюць тавар».




- Мы даведаемся. Нам вызначана ёсць на чым зарабіць».




Ён пацягнуўся і ўздыхнуў, знешне ляніва, унутрана прыпамінаючы некаторыя падрабязнасці, якія захоўваліся ў такой дзіўнай колькасці ў яго памяці. Ён успомніў, як наведаў прывідны горад ля вытокаў Паўночнага Лу. Маёр ваеннай разведкі, які паказаў яму будынак, які стане камандным пунктам AX у выпадку надзвычайнай сітуацыі ў краіне, ціха заўважыў: "Усё, што вы бачыце, будуецца ў двух экземплярах - глыбока пад зямлёй".




Кажуць, што склад, пра які казаў Рэйні, знаходзіцца прыкладна ў пяцідзесяці мілях ад самага сакрэтнага і найважнейшага нервовага вузла ўрада ЗША. Вядома, аб яго існаванні было вядома; гэта было некіравальна ў комплексе, над якім працавалі дзесяць тысяч чалавек і меў гарнізон з двух палкоў і батальёна марской пяхоты.




Ён паспрабаваў атрымаць больш інфармацыі ад Рэйні, але ў таго больш нічога не было ў запасе. Ён гэтак жа, як і Нік, імкнуўся пазнаць яшчэ больш, а затым скарыстацца гэтым.






На наступную раніцу Кені Эбат прыйшоў у офіс Бэна. Ён з радасцю выкарыстаў любую магчымасць, каб быць навідавоку ў начальства. Бэн здаваўся вельмі раздражнёным: «Што такое? Нешта важнае, ты сказаў...




“Паліцыя выклікала. Джо Фелікс мёртвы. Яны лічаць, што ён упаў ці саскочыў у прорву.




'Дзе?'




«На Піцы Чудакоў. Там была прыпаркаваная яго машына.




"Скажы ім, што мы шкадуем".




"Яны хочуць ведаць, ці быў ён на асаблівым заданні".




'Не. Ён быў па-за службай.




Кені выйшаў з офіса. Чаму ў яго заўсёды мурашкі па скуры ад гэтага хлопца?




Бэн хмыкнуў сабе пад нос. Няшчасны выпадак? Самагубства? Ну давай жа! Фелікс сапраўды напаў на след Пэры.




Для знешняга свету Марвін Бэн (якога некаторыя старыя таварышы да гэтага часу называлі Марцінам) заўсёды дэманстраваў спакойны выгляд. Але ўнутрана! Ах, падумаў ён, калі б вы маглі зазірнуць унутр. Чаму ў маёй зоркі такія пікі і западзіны? Ці пасадзіў AX гэтага Ніка Картэра – я думаю, што так, але нават гэта можа быць яшчэ адной хітрасцю AX – назаўжды на маю шыю?



Я засмучаны гэтым. Звярніце ўвагу на Крупаў! Нават нейкі Арндт атрымліваў паўмільёна ў год за сваё жыццё, таму што так распарадзіўся фюрар Трэцяга рэйха. А мне яшчэ трэба за гэта змагацца, ды да таго ж я завяз з гэтымі ідыётамі і слабакамі.




Ён паклікаў Рыка, які тут жа ўвайшоў. "Пэры!" - заявіў Бэн. - Ты ведаеш, што ён забіў Фелікса. Фелікс, відаць, быў у яго на хвасце. У вас ёсць якія-небудзь зачэпкі?




'Трохі. Мае людзі высочваюць яго, як шныпары. Мы хутка дабяромся да яго».




- Былі расстаўлены пасткі?




'Паўсюль.'




Бэн раздушыў сталёвымі пальцамі яшчэ адну шарыкавую ручку. - Калі Фелікс змог знайсці яго, ён быў недалёка. У мяне адчуванне, што гэта проста ў нас пад носам. Можа, ён смяецца з нас.




Вялікі аўтацягнік праехаў па дарозе за межамі будынка без вокнаў. Над рэгістрацыйнымі дадзенымі было акуратна напісана Reed-Farben Ltd. афарбаваны. За рулём траку International знаходзіўся Нік, якому трэба было везці груз у Каларада-Спрынгс.










Кіраўнік 4










Нік кахаў катацца па горах з цяжкім рыштункам. Калі ты разганяеш вялікі дызельны рухавік і адчуваеш, як трак пад'язджае да дарогі на стромкіх схілах, гэта падобна на язду на пяцістах канях. На небяспечна звілістых спусках вы зважаеце на ціск паветра і былі адзіным цэлым з машынай, калі чулі шыпенне і адчувалі рывок пры націску на тормаз. Тады вы ведалі, што робіце нешта адказнае.




Ён прыпаркаваўся каля чыгуначнай станцыі, прасядзеў у кабіне на працягу чатырох гадзін, а затым накіраваўся да Джорджа Стывенса, якога павінен быў сустрэць на скрыжаванні ў форце Логан. Джордж быў хударлявым, цалкам надзейным хлопцам, які працаваў у чыкагскім офісе AX. Той факт, што Хоук дадаў яго да Ніку ў якасці кур'ера, сувязнога і ратавальніка, паказваў на тое, якое значэнне бос надаваў справе Рыд-Фарбен.




Джордж заскочыў у таксі, пакінуўшы сваю машыну напалову ўтоенай ад машын на двухпалоснай дарозе. Падчас іх кароткага прывітання Нік перадаў яму касеты. - Усё на іх, Джордж. Ён даў кароткі агляд мінулага тыдня.




Гэта быў стандарт у AX. Калі вы працуеце з калегамі, яны маюць права ведаць усё; у рэшце рэшт, ты можаш памерці, і тады ім давядзецца працягваць вашу справу заўтра. Калі Нік скончыў казаць, Джордж сказаў: «Ты патрапіў у цяжкае становішча. Яны знойдуць Пэры ў любую хвіліну і зловяць цябе. Х'юбі пайшоў без следу, як у шахту.




«Можа, так яно і ёсць. Я мяркую, што ён пралез праз фальшывую дзірку пад плотам. Будзем спадзявацца, што ён усё яшчэ жывы недзе ў галоўным будынку.




Ты сапраўды збіраешся пракрасціся туды і знайсці яго?




«Я даўно хацеў гэта зрабіць, але спачатку мне трэба было вывучыць мясцовасць вакол яго. Калі мы даведаемся, што яны там намышляюць, мы будзем нашмат бліжэй да рашэння нашых праблем. Ідэя Рэйні аб наркотыках не мае сэнсу. Хаця некаторыя людзі могуць мець добры дадатковы даход ад гэтага.




Пасля кароткай паўзы Джордж задуменна сказаў: - Але гэты склад побач з ваенным штабам мае сэнс. Яны так хаваюць гэта, што чакаюць, што мы даведаемся, хто купляе карты гэтага раёна. Цалкам можа быць, што яны тамака фатаграфуюць аб'ект ці наносяць на карту. Можа, яны падлічваюць трафік і сочаць за абсталяваннем. Або выношваюць план дыверсіі...




«Біл Родзе ўсё яшчэ ў Чыкага?»




- Так, - адказаў Джордж.




— Я прапаную вам сустрэцца з ім у Норт-Плаце. Знайдзіце гэты будынак Reed-Farben і сачыце за ім, пакінуўшы там Біла. Калі яны праляцяць над гэтым, я далучуся да яго, і тады мы з Білам зможам зразумець, што яны там намышляюць. Калі я адпраўляюся на пошукі Х'юбі, мне патрабуецца больш часу, каб пракрасціся на фабрыку, але зараз ясна, што нам трэба рабіць. Заданне ў тым, што мы павінны ў першую чаргу абараняць штаб.




'Зразумеў.' Джордж працягнуў яму сваю цвёрдую руку.




Нік забраў у кампаніі пусты прычэп у пагрузачным цэнтры FKM і адправіўся ў аэрапорт, каб забраць груз. Змест яго здзівіў: гэта былі клеткі з малпамі. Ён падпісаў квітанцыю нядбайна надрапаным Q. Бенні і вывучыў накладную, седзячы ў салоне. Груз уключаў арангутанаў, шымпанзэ, гібонаў, бабуінаў, макак-рэзусаў і сов. Гэта былі каштоўныя паддоследныя жывёлы для лабараторыі. Ён пагрузіўся ў свае думкі, калі імчаўся да ўзгорыстай мясцовасці.




Нават гіганцкія сумы, гэтак шчодра выдаткаваныя на федэральную сістэму аўтамагістраляў, не змаглі змяніць таго факту, што схілы Каларада асабліва стромкія. Там, дзе праходзяць дарогі, у шматлікіх месцах няроўны ландшафт быў паглыблены, узняты або наведзены мост, але дарога ўсё яшчэ паднімаецца і апускаецца. На, здавалася б, бясконцай крутой трасе Латропа Нік асцярожна прытрымліваўся правай паласы. Раптам яго ўвагу прыцягнула лямпа паломкі стаялай машыны. Калі яго далёкае святло дасягнула машыны, ён убачыў жанчыну, паныла якая стаіць каля сваёй машыны.




З антэны развявалася белая насоўка. Умела прыдумана, падумаў ён. Сёння ўвечар не так шмат пробак, але, у выніку, матацыклетная паліцыя знойдзе вас. Гэта быў чырвоны Porsche Coupé 912, верагодна, 68-га года. Ён адпусціў акселератар і затармазіў ля абочыны. Чырвоны Паршэ купэ! Вы б не ўбачылі такіх шмат, звычайна адзін быў на стаянцы для кіраўнікоў ля галоўнага будынка Reed-Farben.




Ён выскачыў з кабіны і пайшоў назад. Жанчына падышла да яго ў цемры, ярка асветленай заднімі фарамі грузавіка і аварыйнай лямпай «Паршэ»: «Добры вечар, - сказала яна. Упэўнены голас з замежным акцэнтам. - Рады, што ты захацеў спыніцца. Мой рухавік заглух, калі я паднімалася па схіле». У яе была стройная постаць, і яна была апранута ў белы гарнітур.




Ён сказаў: «Я з Reed-Farben. Табе абавязкова трэба туды?




"Так так. Я Грэта Штольц. Якое гэта дабраславеньне. Але ты думаеш, што зможаш паправіць маю машыну?




Нік пацёр падбародак. Магчыма, але ён зусім не збіраўся гэтага рабіць. Ён успомніў файлы AX. Доктар Грэта Штольц, хімік, навуковы супрацоўнік і член праўлення!




Ён дастаў ліхтарык, адкрыў капот і зрабіў выгляд, што правярае трамблер, свячныя правады і карбюратар. Ён сеў і паспрабаваў завесці, затым зноў выйшаў, і паху бензіну не было, хаця датчык паказваў, што бак напалову поўны. "Забрудзілася падача паліва або зламалася помпа", - выказаў меркаванне ён. 'Хочаш пракаціцца? На найбліжэйшай СТА можна будзе сказаць, каб забралі вашу машыну. Ёсць станцыя за некалькі міль адсюль.




"Так так. Я зраблю гэта. Але, магчыма, я змагу вярнуцца з механікам.




Нік дапамог ёй сесці ў высокую кабіну, Потым спытаў жанчыну. - Можа, табе лепш ехаць са мной усю дарогу? Калі ім патрэбна дэталь для гэтага Паршэ, ты затрымаешся тут да заўтра. Верагодна, яны павінны будуць атрымаць гэтую дэталь з Дэнвера…»




'Гэта праўда? Ну я зразумела - можна. Запчасти для іншамаркі. Гэта праўда. Вельмі міла, што вы спыніліся, сэр...




- Цімі Бенні, - адказаў Нік. «Мне не падабаецца бачыць жанчыну, якой не шанцуе на шашу. Я ведаю...'




'Так. Я таксама не адчувала сябе камфортна. Тамака так мала праязджае машын.




- Не маглі б вы зрабіць мне ласку?




Ён амаль адчуў, як яна напружылася. 'Якое?'




«Ну, ці бачыце, мы ніколі не павінныя спыняцца. Ні завошта і ні для каго. Калі б вы нікому не сказалі, што я дапамог вам, я б не стаў рызыкаваць сваёй працай.




- Але я доктар Штольц. Яны будуць вам удзячныя...




«Кіраўніцтва можа мне дзякаваць, але ў маім аддзеле заўсёды будуць памятаць, што я парушыў рэгламент. Мы вельмі шкада... ну, вы ж ведаеце, наколькі строгія яны ў Reed-Farben. У рэшце рэшт, гэта ўсё роўна будзе турбаваць мяне».




Яе смех быў цёплым і меладычным. - О… вядома, містэр Бенні. Я не скажу ні слова. Ён спыніўся ў СТА. Яна паразмаўляла з механікам і забралася назад у кабіну Ніка. Цяжкі трак караскаўся па схілах. Час ад часу іх абганяла легкавая машына. «Як мне зараз гэта зрабіць», — падумаў Нік. Я хачу з ёй пасябраваць, але небяспечна падыходзіць да жанчыны, не ведаючы яе характару. Вы можаце назаўжды наладзіць яе супраць вас, выбраўшы няправільны падыход. Хлопец, які сцвярджаў, што абыходзіцца з герцагіняй як са шлюхай, і наадварот, павінна быць, вельмі мала меў зносіны з дамамі вышэйшага грамадства або просталюдзінамі...




Нарэшце ён сказаў: "Вы даўно працуеце ў Reed-Farben?"




'Так. Ты хочаш сказаць, што ніколі не чуў пра мяне? Яна адчула, на што гэта падобна, і зноў засмяялася - з глыбіні душы, нібы смех вырваўся вонкі праз яе шчодры твар.




Нік усміхнуўся ў цемры. Якая ідэя! Колькі ёй было гадоў паводле файла? Сорак шэсць? Яна па-ранейшаму добра выглядала. Наколькі ён мог бачыць, у яе была добрая постаць і дакладна не было лішняй вагі. Яна рухалася грацыёзна, выглядаючы бездакорна да кончыкаў сваіх карычнева-белых туфляў. 'Не. Прашу прабачэння. Гэтулькі людзей там працуе. Я нават не ведаю ўсіх астатніх кіроўцаў. Вы доктар. Тады вы вызначана знаходзіцеся ў медыцынскім абслугоўванні ці нешта ў гэтым родзе. Я ніколі не памыляюся. Я не лекар, хаця я прайшла даволі шмат медыцынскіх курсаў. Так што я магу справіцца з большасцю хвароб. Але я праводжу там даследаванні».




"Якая то хімія?"




"Вядома, хімія".




Нік уздыхнуў. “У мяне такое было ў школе. Мне падабалася ўсталёўваць злучэнне хімікатаў. Тады я падумаў, змог бы хто-небудзь сабраць гэтыя рэчывы разам у сапраўды такой жа колькасці і сапраўды такім жа чынам. Што здарылася б потым? І паглядзець, што менавіта адбываецца.




- Але, містэр Бенні, вы павінны былі быць вучоным-даследчыкам. Вы апісалі гэта... выдатна. Менавіта гэта і ляжыць у аснове даследавання. Вы ніколі не спрабавалі працягваць хімічныя даследаванні?




- Не. Прыйшлося шукаць працу. Але, ведаеце, у нейкі момант мне ўбілі ў галаву элементы. Не з атамнымі вагамі, а па даўніне. Наш настаўнік падумаў, што гэта цудоўна». Ён смяяўся. “На жаль, Каліфорнія тады яшчэ не было. Сімвал Сf. Атамная вага 246. Ці не праўда, прыгожая назва - Каліфорній?




- Дзе ты гэтаму навучыўся? Цікавасць Грэты да яго ўзбудзіла. Яна падумала, што ёй трэба даведацца пра яго больш. Як толькі пападаеш у цесную сістэму Reed-Farben, забываеш, якія цікавыя людзі ёсць на свеце. І што цікава - мужчыны...




"Ды вельмі шкада." - Ён зрабіў так, каб яго голас гучаў крыху горка. "Такі спосаб атрымаць веды".




- Гэта вельмі добры спосаб, - падбадзёрвальна сказала Грэта. 'Чытаць. Кнігі з'яўляюцца сховішчам ведаў чалавецтва. А з часопісамі не адстаеш ад ведаў. Я думаю, гэта добра, што ты ўспомніў пра Каліфорнію. Не маглі б вы працягнуць вучобу пазней?




- З нашымі працоўнымі гадзінамі? Большасць кіроўцаў перасоўваюцца, як цыганы».




- О… - прагучала сумна.




Грузавік дасягнуў вяршыні схілу, а затым паехаў па роўным участку дарогі. Нік сказаў: «Звычайна я спыняюся тут, каб даць матору астыць і выпіць кубак кавы. Вас гэта таксама цікавіць? Ці ты аддаеш перавагу выпіць?




"З задавальненнем. Калі я магу заплаціць.




«Гэта найлепшая прапанова дня».




Кафэ-рэстаран «Алжыр» уяўляў сабой здаравенны будынак з неонавай шыльдай, які стаяў у баку ад дарогі ў свайго роду аазісе пад назвай Астэрпарк. Перад рэстаранам, побач з фаст-фудам, быў бар у стылі Дзікага Захаду для аматараў віскі і кактэйляў. Нік знайшоў месца на вялікай стаянцы, правёў Грэт праз чорны ход і тут жа знайшоў ціхі столік. У пакоі пахла гарачымі целамі, тытунем і лікёрам. Група з пяці чалавек шалёна грала.




Пасля невялікага абмеркавання, ці не варта ёй у рэшце рэшт проста выпіць піва, Грэта пагадзілася на марціні з гарэлкай. - Я ніколі тут не была, - сказала яна, азіраючыся па баках. - "Гэта вельмі-вельмі нязмушана".




— Ой, ды добра, — запярэчыў Мік. - Вы хочаце сказаць, што такая прыгожая жанчына, як вы, - прынамсі, доктар, - ніколі не выходзіць з дому? Тады вы можаце ўзяць сюды свайго мужа.




"У мяне няма мужа".




«Тады ўсе тыя хлопцы, з якімі ты працуеш, вызначана сляпыя. Ці вы адпрэчваеце ўсе іх падыходы? Ён добра яе праняў. - Не, я ў гэта не веру.




- У маім... маім аддзеле не так шмат цікавых мужчын. Усе яны бралі шлюб і жывуць на тэрыторыі прадпрыемства. Гэта вельмі замкнёнае кола».




'Я гэта заўважыў.'




"І менавіта таму я не выходжу з дому часта". Яна падняла сваю шклянку і зрабіла вялікі глыток. Ён хацеў бы гэта ўбачыць. У Ніка было лёгкае агіду да алкаголю - з-за гэтага ён бачыў мноства няшчасцяў на працы, - але ён сапраўды ненавідзеў тое, што ён называў павольным трызненнем. Ты піў ці не піў. Калі вы гулялі са сваёй шклянкай, і гэтая поза адлюстроўвала ўсю яе манернасць, вы былі вылітым гульцом у покер, блефущим пры жмені тузоў ...




Яны добра зладзілі. Пасля чатырох танцаў, трох марціні і бутэрброда з ростбіфам ("Як смачна", - сказала Грэта, калі ён рабіў замову. "Ты выглядаеш як еўрапеец. Напоі лепш, калі да іх што-небудзь з'есці").... яны зблізілі Грэту і Ціма адзін з адным.




Яна нават не пярэчыла, калі ён замовіў чацвёрты напой - а «Алжырцы» да гэтага часу выхваляюцца, што «кактэйлі не саступаюць нашым горам».




Ёй стала шкада Ціма Бенні. Такі прыгожы малады хлопец. Ну, я таксама не старая, сказала яна сабе. І я пабачыла больш за жыццё, чым пяцьдзесят гэтых жанчын разам узятых. Падзенне Трэцяга рэйха, уцёкі ў Аўстрыю з Хасі Зекдорфам і двума хлопчыкамі. Гэта аказалася памылкай. Многія месяцы яны вялі зацкаванае існаванне, пры якім былі вымушаны хавацца, галадаць і красці. Алвіна, застрэленага паліцыяй. Яны з Алвінам кахалі адзін аднаго, хоць з гадамі яна зразумела, што гэта была ўсяго толькі дзіцячая капрыз. Затым перыяд у Вене, яшчэ больш галодны, але яна тады вучылася. Тая першая праца ў «Петрахімэксперы»; восем цяжкіх гадоў, на працягу якіх ёй даводзілася выкарыстоўваць кожную вольную хвіліну, каб скончыць дысертацыю. Было толькі шэсць мужчын, з якімі ў яе былі сэксуальныя адносіны. Яна ўважліва гэта адзначыла. Недастаткова, часам яна над гэтым хіхікала. Я не крутая жанчына, ні ў якім разе! Часам яе начны супакой парушалі думкі аб мужчыне. Ён не вызначыла які. Проста сябар, палюбоўнік, муж, цёплы і клапатлівы чалавек.




Такі мужчына тут, але пры іншых абставінах, падумала яна, любуючыся прыгожым профілем Ніка. Уласны мужчына. Ніколі больш не быць самотным, ніколі не прачынацца ноччу і проста думаць і сумаваць і адчуваць павольна якая верціцца пустэчу. Яна зноў зірнула на яго. Мужчына, з якім магла быць любая жанчына. Як шкада, што ён не змог прадоўжыць сваю адукацыю. Ці ёй пашанцавала, бо, магчыма, было б лепей, калі б яна не сустрэла яго. Ды добра, Грэта, - угаворвала яна сябе, - гэта ідэі для дзяўчынак-падлеткаў. Ці не?




Яна заўважыла, што яму падабаецца. Спакойнае спалучэнне яго павагі і мужчынскай увагі давала ёй задавальненне. Што ён зноў сказаў? Я думаю, што "доктар" гучыць важка, але Грэта гучыць прыгажэй.




Яна была б яшчэ больш задаволеная, калі б ведала, пра што думае Нік, а яго меркаванні засноўваліся на досведзе. Яна цікавая жанчына. Я мяркую, гэтыя серабрыста-русыя валасы хаваюць сівізну, але якая фігура! І гэтыя яркія блакітныя вочы нічога не прапускаюць. У ёй ёсць дабрыня інтэлігента, які пабачыў сёе-тое са свету, - тыпу таго, што з прымітыўных палітыкаў адразу выбівае, як толькі яны прыходзяць да ўлады.




«Напэўна, прыемна мець доктарскую ступень, - сказаў ён. «Я маю на ўвазе - я працягваю бачыць у табе прыгожую жанчыну і думаю: «Гут, і яна таксама лекар». Гэта як сказаць: «Гэта Сафі Ларэн, і яна таксама лаўрэат Нобелеўскай прэміі».




Гэта зноў выклікала яе глыбокую, поўную ўсмешку. «Гэта самы прыемны камплімент у маім жыцці. Ці я павінен раўнаваць да Сафіі?




'О не. Вы... вы робіце ўражанне жанчыны найвышэйшага парадку. Прыгожая жанчына. Але затым вам прыходзіць у галаву, што вы значна больш за гэта. Можа быць, гэта таму, што я зразумеў, што самыя прыгожыя жанчыны нашмат меншыя, чым здаюцца».




«У цябе вочы не ў мяшку. Цім. Я магу гэта бачыць.'




«Чым насамрэч займаецца лекар у даследчым аддзеле? Заўсёды шукаеце новыя лекі - напрыклад, ад раку?




«Я спецыялізуюся на герыятрыі. Гэта вельмі складаная вобласць працы ў нашыя дні. У ранейшыя часы гэта азначала вывучэнне старасці і спадарожных ёй хвароб; у наш час упор робіцца на вывучэнне маладых людзей, дзе ўзнікаюць мікробы гэтых хвароб».




"Вы таксама займаецеся трансплантацыяй сэрца і іншага?"




'Так. Нават са штучным вырабам частак цела. Бо ўсё зыходзіць ад прыроды. Калі правільна спалучаць патрэбныя інгрэдыенты, то ў нейкі момант можна прыдумаць нешта новае - як Солку, напрыклад, гэта атрымалася».




Грэта ўскочыла на крэсле. Ён убачыў, што яна стала мярцвяна-белай. 'Цім! Ты прасіў мяне нікому не казаць, што ты дазволіў мне пакатацца з табой. Цяпер давайце перавернем гэта. Ніколі не расказвай, што я гаварыла з табой аб сваёй працы.




'Добра. Прамысловыя сакрэты, так? Кажуць, мы вось-вось прыдумаем што-небудзь грандыёзнае...




"Выкіньце гэта з галавы, калі ласка..."




"Гэта ўжо ўсё забылася".




Запатрабавалася яшчэ адна порцыя марціні з гарэлкай, каб зноў супакоіць яе, і яшчэ адна, каб трымаць яе прыціснутай да яго, пакуль яна танчыла. Ён заўважыў, што яна атрымлівала асалоду ад і любіла яго. Ці будавалі жанчыны, якія займаюць высокія пасты, паветраныя замкі вакол сапраўдных мужчын-дальнабойшчыкаў?




Калі яны сышлі, яна ішла павольна, але няўхільна. Марціні аслабіў яе голас і погляд, але ўжо сапраўды не паўплываў на яе мозг. Яна ведала як трымаць сябе ў руках! Нямногія маглі б столькі выпіць. Ён спыніўся на скрыжаванні каля даліны Каперпот на вялікай стаянцы, якая зімой выкарыстоўвалася як трэніровачная пляцоўка для лыжнікаў. Ён знайшоў месца далей ад дарогі, выключыў асноўнае святло і ўзяў яе на рукі. Яна не супраціўлялася. Яе вусны аказаліся вельмі ўспрымальнымі, і яна моцна прыціснулася да яго. Яна заціснула яго язык паміж сваімі вуснамі і тонкім указальным пальцам пагладзіла яго вуха. Ну-ну, падумаў ён, - у яе, відаць, не было іншага выйсця...




Прыхільнасць? Грэта была проста паравым катлом, а ён яе аддушынай. Яна горача пацалавала яго, як малады сабака вітае свайго гаспадара, а затым з тэхнікай афінскай дзяўчыны па выкліку, якая практыкавалася ў Стамбуле, але навучылася хітрасцям рамяства ў суценёра ў Порт-Саідзе. Яна лашчыла кожную частку яго цела, да якой магла дацягнуцца, і кожная рэакцыя з яго боку падсілкоўвала яе запал. Яна вызначана не займалася каханнем у вольны час. Чорт, падумаў ён, калі яна пацягнула яго за трусы, калі яна так старанна працуе ў лабараторыі, значыць, яна эксперт у даследаваннях. Яна спынілася, і ён не рухаўся, спадзеючыся, што яна працягне. Яна спытала. - 'Вам гэта падабаецца?'




'Я люблю гэта.' - Ён нахіліўся і пацалаваў яе ў галаву.




Яна дазволіла сваім рукам, нагам і роце працаваць адначасова. - У цябе добрая постаць, Цім. Вы хочаце пайсці далей? Марціні ўзмацніў яе замежны акцэнт, але ў яго не было праблем з яе разуменнем.




- Грэта, дарагая, - прашаптаў ён. - Я не думаў ні пра што іншае апошнія некалькі хвілін.




Сядзенне ў кабіне трака была досыць вялікім і размяшчалася досыць высока, каб зазірнуць унутр спатрэбіліся ўсходы. Яна пачала вылазіць з станіка, які ён зняў. Ён дапамог ёй, а затым устаў. Яна замерла. 'Што гэта?'




"Памядзі." - Ён адсунуў шторы перад сядзеннем у задняй частцы. «Паверхам вышэйшы. Паўнавартасны ложак.




Яна смяялася. Гэта быў выбух гарачага дыхання і алкаголю, і зусім не непрыемны. Ён хацеў падняць яе. - Не, - запярэчыла яна. - Падыміся наверх. Тады я пакажу табе тое-сёе.




Яна зрабіла яго зусім голым у адно імгненне і нават не дазволіла яму пакінуць шкарпэткі. Адзін спрытны манеўр, і яе цвёрдае цела апусцілася на яго, мяккая скура на мускулістым мужчынскім целе. Усюды, дзе яна дакраналася яго, шпількавыя ўколы, здавалася, падпальвалі яго.




Астатняе прайшло так хутка, што ён паспяваў толькі стагнаць ад задавальнення. Яна слізгала па ім, як гімнастка, дасканалае адзінства, без лішніх рухаў і затрымак. Яе крыкі былі адлюстраваннем выканання яго юрлівасці.




Ён апусціў галаву назад. А потым кажуць, што толькі японкі ўмеюць даставіць задавальненне мужчыну! Ён не зусім абвык да гэтага, але гэта было вызначана лепш, чым гадзінамі займацца каханнем і тым часам губляць частку драйву. Ён павінен быў рабіць больш, але... Ён заплюшчыў вочы і ўздыхнуў. Калі няма іншага выйсця, проста паслабцеся і атрымлівайце задавальненне.




Затым, крыху пазней, але кожнае мінулае імгненне, напоўненае эмоцыямі, ён звяртаў на яе ўвагу. Яна кахала гэта і дала яму ведаць. А потым, нібы гарэлку выключылі, яна расслабілася. Яна крыху паплакала ў цемры і паспрабавала растлумачыць.




- Дарагая, - супакойваў ён, гладзячы яе па валасах, - няма нічога больш сумленнага за гэта. Калі ты пацалавала мяне, мая тэмпература была такой жа высокай, як і твая. Вам спадабалася? Выдатна. Тады запомні гэта, ці забудзься, ці чакай наступнага разу».




Яна злёгку ўсміхнулася і сказала: «Мінуў год, ці бачыце. Я не ведаю тут мужчын, акрамя як на заводзе. І я баюся... я маю на ўвазе, што мне не патрэбна.




Ён быў перакананы, што яна хацела сказаць: я іх баюся. Разам яны выкурылі адну цыгарэту. - А што, калі я падкіну вас да тэлефона-аўтамата на гэтым баку даліны, калі не будзе пробак? Няўжо гэта не добрая ідэя?




'Так. І - вялікі дзякуй. Цім Бенні. Калі яна казала так ціха, гэта гучала як салодкая музыка. Гэта нешта адчувальнае. У Марлен Дзітрых таксама быў гэты дар.




- А што тычыцца падзякі - гэта ад мяне, дарагая. Вы патрапілі ў непрыемнасць. Ты мела патрэбу ўва мне? Я таксама, ты ж ведаеш! Усё дакладна - у некаторым сэнсе...




Яна пагладзіла яго руку. - Я рада, што ты спыніўся дзеля мяне, Цім.




- Грэта, я хацеў бы павячэраць з табой заўтра. Мы не рызыкуем, мы глядзім далёка».




«Гэта… я б хацела…» - Яна ўзважыла гэта, усё за і супраць. Ён працягваў... "Дзе мы можам бяспечна сустрэцца?" - нарэшце спытала яна.




- Спадзяюся, да таго часу ваша машына будзе гатова.




"Інакш я вазьму іншую напракат."




«Прыязджайце ў «Алжыр». Мы не застанемся там. Проста прыпаркуйся там. У мяне сіні Форд Седан.




'Добра. Добра!' Апошняе гучала вельмі ўсхвалявана.





Ён спыніўся каля тэлефоннай будкі. Іх губы хутка, але моцна даткнуліся, і раптам яна знікла. Ён паехаў далей і даставіў трэйлер да галоўнага будынка, дзе яго сустрэла адна з негаманкіх фігур у белым халаце, якая паказала яму, як прыпаркавацца, а пазней падала знак сыходзіць.




Перш чым адправіцца ў Альпайн, ён аб'ехаў участак па галоўнай дарозе. Ён пастроіў выродлівую морду, гледзячы на гіганцкую даўгаватую скрынку галоўнага будынка, якая ўзвышаецца з пояса агнёў у апраметна-цёмнае неба. Гэта было падобна на старанна назіралага монстра. Чым яны тамака займаліся? Ці там жыла істота, якая глытала тоны глюкозы і іншых дарагіх прадуктаў? Магчыма, у іх быў свой Кінг-Конг. Ці мільярды небяспечных для жыцця казурак?




Ён пайшоў у свой домік, зрабіў з падушак і коўдраў манекен, паклаў яго ў свой ложак і, захутаўшыся ў коўдру, лёг спаць у кусты каля сваёй машыны. «Пры пакуль жывы», - падумаў ён, засынаючы, але, відаць, ненадоўга, калі толькі не будзе страшэнна асцярожны!










Кіраўнік 5










Джым Пэры быў яшчэ жывы, калі машыны на фабрыцы з немым грукатам пачалі чысціць адпрацаваныя бочкі і міма з шумам пранеслася ранішняя змена «Рыд-Фарбен». Нік вельмі інтэнсіўна абшукаў кусты ў гэтым раёне, затым праслізнуў у свой катэдж і прыняў душ.




Ён пад'ехаў да рэстарана Марты, накіраваўся да бакавога ўваходу, і Марта сустрэла яго яшчэ да таго, як ён увайшоў унутр. Яна выскачыла і пацягнула яго назад, у куток кухні, дзе звычайна ела прыслуга. "Джым... Джым, я не магу паверыць, што ты яшчэ жывы!" Яна стаяла, схіліўшыся над старым, але добра вычышчаным сталом. - Эйб бачыў, як ты прыйшоў мінулай ноччу. Ён патэлефанаваў мне, калі ты дабраўся туды, і сказаў, што ты заснуў у падлеску, таму я падумала, што лепей не прыходзіць.




- Нават каб паглядзець, ці ёсць коўдра на мне?




"Эйб Фіпс сказаў, што ў нас з сабой быў адзін ..." Яна пачырванела. - А цяпер будзь сур'ёзны. Вы ведалі, што знайшлі цела Джо Фелікса?




'Не. Я зноў раблюся сур'ёзным пасля таго, як з'ем два яйкі-пашот і добры лустачку вяндліны. І кава прама зараз.




Яна ўстала і праз імгненне вярнулася з двума кубкамі кавы. «У паліцыі гавораць, што гэта быў няшчасны выпадак, але мой знаёмы думае інакш, і яму ёсць што сказаць. Яны разгледзяць гэта.




'Пакінь гэта. Я нават не ведаў гэтага хлопца.




'О не? Напэўна, ён прыйшоў сюды выпадкова, і вы спыталіся ў нас пра яго, таму што вы, вядома, не думалі, што гэта ваш брат, якога вы не бачылі шмат гадоў. Пайшлі, Джым. Нік усміхнуўся вялікімі вясёлымі вачыма. - Так, дарагая, гэта цалкам можа быць праўдай.




- Было б лепш, калі б вы цвёрда стаялі на нагах і планавалі выбрацца адсюль. Роберт Рык і яго хлопцы не дарма цябе адсочваюць.




Адзін з іх сочыць за рэстаранам тут з учорашняга дня. Яны мяняюць адзін аднаго. Часам сядзяць усярэдзіне, часам у машыне на дарозе ці на стаянцы».




- Але яны не ведаюць мяне, дарагая.




«У іх ёсць добрае апісанне вас. Яны выварочваюць навыварат любога, хто падобны на цябе. Яны ўвесь час пытаюцца. - "Джым Пэры, Джым Пэры?" Я не магу сабе ўявіць, як ты змог так доўга трымацца далей ад іх. Некаторыя з іх зноў абшукалі ўсе матэлі. Гэта тое, што сказаў мне Эйб Фіпс. Як, чорт вазьмі, табе ўдаецца працаваць там, не трапляючыся?




Ён хацеў бы ведаць гэта сам. "Падобна, я не вельмі вядомы. І непрыкметны."




- Радуйся гэтаму. Гэтая іх цікавасць да цябе...




'Так?' — Нядбайна сказаў Нік, але не зводзіў з яе вачэй. 'Адкуль ты гэта ведаеш?'




Яна зноў пачырванела. “У мяне ёсць адносіны. Часам я нешта даведаюся.




'Усё ў парадку. Хто сказаў вам, што смерць Фелікса не магла быць няшчасным выпадкам?




"Нехта важны".




'Хто?'




- Я б не хацеў гэтага гаварыць, Джым, прабач...




— Пэрлі Эбат?




Яна з грукатам апусціла кубак. - Як... чаму ты падумаў...




«Не заплюшчвайце вочы зараз. Калі не хочаш мне казаць, дык і скажы.




Гэта была правільная тактыка. Марта ўздыхнула. - 'Ды каханне мая. Наш знакаміты былы кангрэсмен».




- У яго ўкладзеныя грошы ў «Рыд-Фарбен»? Таму ў Кені такая лёгкая праца, і ён цябе слухае?




Яна ўспрыняла гэта занадта цяжка. Яе сакавітыя чырвоныя вусны, якія былі мяккімі і заклапочанымі, хутка сціснуліся, як у маці, якая падымае погляд з-за каляскі на надакучлівага вулічнага гандляра. - Ты задаеш шмат пытанняў, Джым. Пэрлі - мой знаёмы, як і Кені. Я ня ведаю, што адбываецца. Я ўвогуле нават не ведаю, хто ты такі. Але я ведаю, што табе лепш неадкладна выбрацца з гэтага асінага гнязда.




«Ах, дарагая, гэта адна вялікая памылка. Між іншым... Цяпер усё ці нічога, вырашыў ён. - «Я чуў, што адзін мой стары сябар быў тут недалёка, але я не змог знайсці яго слядоў. Хлопец з рудымі валасамі. Працаваў хімікам. Па-чартоўску мілы хлопчык. Яго клічуць Х'юбі Дзюман. Вы калі-небудзь сустракаліся з ім?




Цяпер яна больш не чырванела. Яна была бледная, узрушаная і ашаломленая. Яна паторгала зашпільку-маланку на сваёй прыгожай сіняй блузцы. Яе галава з тугімі валасамі маталася з боку ў бок, але гэта не азначала адмаўленні. "Х'юбі ..." Яна праглынула. - Ты ведаеш Х'юбі?

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги