"Дзякуй, дарагая", - сказаў я і выйшаў. «Тут я пакідаю цябе ў спакоі. Ці бачыце, я сказаў вам, што паездка будзе бяскрыўднай і прыемнай. Беражыце сябе і машыну. Ён мне можа спатрэбіцца зноў».



Яна села за руль і паглядзела мне ў вочы. "Што ты збіраешся тут рабіць?" - спытала яна проста, без усмешкі і з непакоем у мяккіх карых вачах.



"Яшчэ не час для пытанняў", - мякка сказаў я. 'Ідзі дадому. Дзякуй яшчэ раз.'



На гэты раз была мая чарга дзівіцца. Яна высунулася з акна, і яе вільготныя вусны шукалі мае. Гэта быў амаль далікатны пацалунак. "Будзьце асцярожныя", - сур'ёзна сказала яна.



Ты вар'ят, але ты мне ўсё яшчэ падабаешся. І мне ўсё яшчэ цікава, што ты збіраешся рабіць тут самастойна. Гэта неяк звязана з замкам, ці не так?



Я ўсміхнуўся і паляпаў яе па шчацэ. "Едзь дадому", - сказаў я. "Я прыйду і ўбачу цябе".



Я пайшоў назад па дарозе і глядзеў, як яна павольна ад'язджае, затым праціснуўся ў падлесак і асцярожна і бясшумна папоўз да пад'язной дарожкі. Падлесак неўзабаве ператварыўся ў даволі густы лес, і калі я наблізіўся да завулку, я падняўся на груд сярод дрэў, раўналежных яму. Час ад часу я чуў галасы і гук машын. Я ўспомніў, што пад'язная дарожка вяла прама да варот, але зараснікі сканчаліся ярдаў за трыццаць ад варот. Мая памяць не падвяла і на гэты раз. Як я і думаў, адкрытая прастора была занадта шырокай, каб падысці незаўважаным, калі не лічыць ахоўнікаў, апранутых, як астатнія, ля пад'ёмнага моста і вартоўні. Была адна шчаслівая акалічнасць. Паколькі замак стаяў на вяршыні ўзгорка, гэта не магло быць ровам з вадой, але, як я бачыў у мінулы раз, ён быў акружаны шырокім сухім ровам.



Я прайшоў па ўскрайку лесу да задняй часткі замка. Там не было ніякай актыўнасці, і я вырашыў паспрабаваць. Я выбег з хованкі і спусціўся ў канаву, дзе ўбачыў ланцужны мост, які вёў да двух тоўстых дубовых дзвярэй. Я залез на яе і націснуў на адну з дзвярэй. Да майго здзіўлення, яна здалася, нават калі рыпела і неахвотна. Я праслізнуў унутр, зачыніў за сабой дзверы і апынуўся ў вінным склепе. Калі я прабіраўся паміж радамі вялікіх выпуклых вінных бочак, унутры мяне раптам загарэлася святло, якое нагадала, што нешта ў гэтым склепе турбавала мяне падчас майго тура з Хельгай. Я агледзеўся і адчуў тую ж турботу. Я не мог вызначыць гэта, гэта было недзе па-за маёй свядомасцю, гэты цікаўны разумовы механізм, які можа адначасова раздражняць і дапамагаць. Я спадзяваўся, што гэта разгадвае загадку ў маім мозгу. Падняўшыся па каменных прыступках і дайшоўшы да вялікага калідора, я пачуў бесперапынны шум, які выходзіў з кухні і сталовай, дзе, відаць, перамяшчаліся крэслы і накрываліся сталы.



Я пайшоў другой дарогай і падняўся па шырокіх каменных усходах на другі паверх. У задняй частцы невялікай квадратнай прасторы побач з усходамі я ўбачыў тры дзверы, якія зараз таксама былі зачыненыя. Я рушыў вельмі асцярожна, праверыў кожную нішу і здолеў адчыніць першыя дзверы. Я быў упэўнены, што знайду золата, магчыма, у злітках, магчыма, у мяхах. Можа, зброя і боепрыпасы таксама. Пралік аказаўся. Я знайшоў не золата, а пёры. Пёры сапраўдных жывых птушак у вялізных клетках, выбудаваных шэрагамі. Буйныя залаціста-карычневыя птушкі з чорнымі плямамі, з доўгімі ілжывымі кіпцюрамі і вострымі пранізлівымі вачамі. Гордыя, жорсткія розумы. Гэта былі беркуты, самыя небяспечныя і хуткія з усіх драпежных птушак. У кожнай птушкі была свая клетка, некаторыя з капюшонам, але ў кожнай клетцы знаходзіўся хвацкі крылаты забойца. Я пракраўся на вуліцу і знайшоў арлоў у двух іншых пакоях, а таксама рознае абсталяванне, такое як пальчаткі, рамяні, капюшоны і таму падобнае. Я вярнуўся ў першы пакой і паглядзеў на лютых птушак. Большасць з іх былі дарослымі асобінамі, і на дне іх прасторнай клеткі заставалася крыху мяса. Г-н Дрэйсіг, відаць, быў прыхільнікам старога спорту каралёў - сакалінага палявання. Але гэта былі не сокалы ці сапсаны, а ўсе залатыя арлы. Відаць, ён распрацаваў варыянт звычайнага сакалінага палявання. Аднойчы я чуў, што пасля некаторай трэніроўкі беркут можа паляваць гэтак жа, як і сокал. Несумненна, гэтае хобі было неяк звязана з кантактам паміж ім і арабскімі шэйхамі, але тут, у цэнтры Рэйнскай вобласці, гэта была загадкавая і не вельмі відавочная нота.



Праходзячы праз пакой, я заўважыў, што адзін з арлоў глядзіць на мяне з незвычайнай цікавасцю. Я бачыў сокалаў у дзеянні і ведаў, што іх кіпцюры могуць зрабіць з плоццю і косткамі.



Гэтыя вялізныя арлы, якія прыраўноўвалі цвёрдасць да прыгажосці, маглі разарваць чалавека, і іх марозныя кроў вочы прымушалі мяне дрыжаць. Я моўчкі зачыніў за сабой дзверы і спыніўся ў калідоры, каб падумаць, дзе шукаць далей. Мае першыя падазрэнні не апраўдаліся. Мне не прыйшлося доўга думаць, таму што раптам каменны калідор рэхам адгукнуўся рэхам, які ідзе ў мой бок. Я схаваўся дзесьці ззаду ў невялікай нішы і адтуль убачыў збрую на платформе па іншым боку калідора.



Адзін з паслугачоў Драйсіга з'явіўся з арабам у традыцыйным усходнім адзенні і ў галаўным уборы. Мужчына загаварыў з ім па-ангельску. Г-н Драйсіг пытаецца Бэн Кема, высокашаноўнага прадстаўніка Яго правасхадзіцельства Абдула бен Мусафа, ці не праявіць ён ветлівасць пачакаць тут. Ён будзе з вамі праз некалькі хвілін.



Араб схіліў галаву, ахоўнік ляпнуў абцасамі і схаваўся ў холе. У араба была даволі светлая скура і два вострыя глыбока пасаджаныя вочы. Мяркуючы па маёй выснове з толькі што падслуханай размовы, што Дрэйсіг і гэтая постаць не ведалі адзін аднаго, я вырашыў зрабіць смелы крок. Я быў даволі загарэлым. У адзенні араба я вызначана змог бы выдужаць сярод неарабаў. Я б не змог гэта ў намёце, поўнай шэйхаў, але тут у мяне быў добры шанец. Калі б Бэн Кемат быў тут, каб уладзіць усе справы да прыезду свайго гаспадара і гаспадара, гэта было б цудоўнай магчымасцю не толькі дабрацца да Дрэйсіга, але і выслухаць яго. Магчыма, гэта нават ідэальная магчымасць разабрацца са ўсім за адзін прысест. Я апусціў Х'юга, і тонкае, як аловак, лязо штылета астыла ў маёй далоні. Мне не падабалася раптоўнае схаванае напад, але я меў справу з групай хлопцаў, у якіх быў патэнт на яго. Да таго ж трэба было працаваць хутка і рашуча. Было б не так добра, калі б Бэн Кемат прачнуўся пасярод маёй размовы. Я выйшаў з нішы, шпурнуў Гюго ў араба, убачыў, як ён пахіснуўся, а затым павольна апусціўся на падлогу. Ён ляжаў, як куча ануч.



Я паспяшаўся, надзеў яго вопратку і пацягнуў цела па каменнай падлозе. Я думаў аб дастойным і бяспечным месцы для яго, але не разумеў, як цяжка ўціснуць цела ў браню. Гэта заняло занадта шмат часу, і калі я, нарэшце, скончыў і зачыніў казырок рамяня бяспекі, па маім твары пацёк пот. У мяне былі для гэтага ўсе падставы, таму што я толькі што вярнуў гэтую чортаву штуку на платформу, калі пачуў крокі і ўбачыў надыходзячага высокага чалавека ў шэрым гарнітуры. Халодныя блакітныя вочы, старанна прычасаныя шэра-русыя валасы, стройная спартовая постаць. Твар, занадта ўладны, каб быць прыгожым, тым не менш меў некаторую прывабнасць. Ён працягнуў руку і здзівіў мяне, выявіўшы, што гэта жалеза. Мусіць, ён таксама займаўся бодзібілдынгам. Так, яго ўсмешка была обезоруживающей, але крыху нацягнутай. Але, вядома, я быў крытычны і разумеў, што ён зробіць добрае ўражанне на кафедры. «Сардэчна запрашаем, Бэн Кемат, - сказаў Генрых Дрэйсіг на выдатнай англійскай. "Ці магу я выказаць здагадку, што мы з вамі будзем прытрымлівацца той жа працэдуры, што і яго правасхадзіцельства, і я?"



Ён убачыў, як я нахмурыўся. «Я маю на ўвазе, што мы будзем выкарыстоўваць англійскую ў якасці асноўнай мовы», - адзначыў ён. «Яго правасхадзіцельства не цікавілі размовы на нямецкай мове, а мае веды арабскай, на жаль, вельмі абмежаваныя. Але мы абодва гаворым па-ангельску».



"О, вядома", - сказаў я з паўусмешкай. "Я быў бы ўдзячны". Ён прывёў Картэра ў пакой, якая аказалася яго кабінетам. Вялікая карта Ізраіля і навакольных арабскіх краін займала амаль палову сцяны. Па знаку Дрэйсіга я сеў насупраць. Ён надарыў мяне чароўнай усмешкай, якая не магла схаваць хітры ашчадны погляд.



"Вы не падобныя на тыповага араба", - заўважыў ён як бы нядбайна.



"Мой бацька быў ангельцам", - неахвотна адказаў я. "Мая маці выгадавала мяне ў Паўночнай Афрыцы і дала мне арабскае імя".



«Графік візіту Яго правасхадзіцельства вельмі сціплы, - сказаў Дрэйсіг, усміхаючыся. Відавочна, ён застаўся задаволены маімі адказамі. «Я так разумею, ён прыбудзе сёння каля паўночы.



Звычайныя падрыхтоўкі да прыёму золата ўжо ўзгоднены, і яно прыбывае незадоўга да світання. Мае людзі яго разгрузяць і шчасна прыбяруць. Вы, вядома, разумееце, што толькі мае самыя давераныя людзі ўдзельнічаюць у нашых аперацыях тут, у гэтым доме, прабачце… замку. Заўтра будзе магчымасць заняцца спортам і адпачыць. Я чуў, што яго правасхадзіцельства вязе двух сваіх лепшых птушак».



Я кіўнуў. Здавалася, зручны час для мудрага ківу.



«Пасля абеду, - працягнуў Дрэйсіг, - мы абмяркуем планы нашых першапачатковых сумесных дзеянняў».



Гэта было не тое, што я шукаў. Я паспрабаваў салодкай лёскай паглядзець, ці ўкусіць ён.



"Яго правасхадзіцельства мае намер атрымаць вялікую долю аператыўнай часткі", – пачаў я. 'Але, можа, я не змагу



вечарам удзельнічаць у вашым абмеркаванні. Таму Яго правасхадзіцельства спытаў мяне, ці не хочаце вы зараз разам са мной абмеркаваць дэталі вашага плана. Ён сказаў, што толькі вы, гер Дрэйсіг, можаце перадаць натхняльныя элементы, якія проста неабходныя».



Я пахваліў сябе. Гэта гучала нядрэнна для таго, хто ўсё яшчэ заставаўся ў поўнай цемры. Дрэйсіг напоўніўся гонару і накіраваўся проста да мэты, як адзін са сваіх арлоў на ўкормленае кураня.



"З задавальненнем, Бэн Кемат", - сказаў ён, паказваючы доўгім тонкім пальцам на карту Ізраіля. «Вось наш вораг, ваш і мой, па розных прычынах. Ізраіль - натуральны вораг арабскіх народаў, якім ён быў на працягу тысячагоддзяў. Габрэі хочуць кіраваць і зрабіць арабаў сваімі рабамі. Сёння яўрэі ў Германіі больш не адыгрываюць важнай ролі, але яны поўныя рашучасці змагацца з намі звонку. Ізраіль - гэта эмацыйнае сэрца юдаізму. Калі гэтае сэрца працятае, вораг мёртвы».



Ён зрабіў паўзу, каб адпіць глыток вады.



«Яўрэі намышляюць змову звонку супраць аб'яднанай Германіі. Яны таксама намышляюць змовы знутры Ізраіля супраць адзінага арабскага фронту. Свет спазнае свет толькі тады, калі габрэі адмовяцца ад Ізраіля і сваіх інтрыг супраць Нямеччыны. Але, і гэта тое, што Яго правасхадзіцельства бачыў, габрэі павінны выпрабаваць сваю няправільную палітыку на ўласным вопыце. Рускія не будуць рады дапамагчы вам, у лепшым выпадку пры некаторай матэрыяльнай падтрымцы. Расейская армія ніколі асабліва не каштавала за межамі Расіі. Яна не прыстасавана для бітваў у спякоту і пустынях Блізкага Усходу. І амерыканцы не дапамогуць вам перамагчы габрэяў. Яны нашпігаваныя разнастайнай габрэйскай прапагандай».



Пасля другога перапынку ён працягнуў свае планы.



«Арабскаму народу патрэбныя навучаныя немцамі ўзброеныя сілы, абсталяваныя нямецкім штабам. Атрад адданых арабскіх воінаў на чале з нямецкімі ваеннымі геніямі знішчыць Ізраіль раз і назаўжды. Мае вайсковыя дарадцы ўжо склалі аператыўны план. Мы ўжываем тэхналогію, распрацаваную Роммелем, дапоўненую некаторымі карыснымі новаўвядзеннямі. Мы разразаем Ізраіль на тры часткі, а затым ідзем супраць іх вайной. Мы скочваем гэтыя тры часткі адначасова і тым самым назаўжды абясшкоджваем іх Зямлю Запаветную. Імя Лоўрэнса Аравійскага знікне, калі мае планы ажыццявяцца. І яны будуць ведаць толькі пра нейкага Генрыха Аравійскага».



Я з цяжкасцю стрымліваў смех. Усё гэта гучала вельмі сур'ёзна. Для ўсіх астатніх гэта было зусім камічна, занадта камічна, каб успрымаць усур'ёз. Але ці было гэта правільна? Я раптам падумаў пра іншага персанажа з дзіўным імем Адольф Шыльгрубер, які прайшоў доўгі шлях. Занадта далёкі. А потым гэты Генрых Аравійскі быў зусім не такі ўжо смешны.



Дрэйсіг быў асабліва на правільным шляху, і я зноў уважліва яго выслухаў. Яго вочы блішчалі, яго голас быў фанатычным. Гэта зноў былі тыя ж крывадушныя словы, якія не так даўно падпалілі свет. На гэты раз ён быў замаскіраваны больш разумна, з менш вострымі бакамі і, такім чынам, удвая больш небяспечны. Слухаючы яго, я выразна пазнаў старыя прыпевы, якія былі крыху зменены, але ўсё яшчэ мелі тую ж мелодыю. Новае віно ў старых бутэльках.



«Вы павінны зразумець, - працягваў Дрэйсіг, - што наша нязгода з габрэямі не мае якой-небудзь расавай прыналежнасці, а вынікае з іх палітычных памкненняў, з іх палітычнай ідэалогіі ў адносінах да арабскіх народаў, а таксама накіравана супраць уз'яднання Германіі. Таму мы будзем рухацца па двух кірунках - тут, пад маім кіраўніцтвам, у палітычным плане, і вы ў форме вайсковай акцыі супраць Ізраіля. І аднойчы наступіць дзень, калі мір са святым трапятаннем вымавіць імёны Генрыха Дрэйсіга і Абдулы бен Мусафа».



Старое віно ў новых мяшках. Усё звялося да гэтага. Я ўбачыў праз арачнае акно ззаду мяне, што на вуліцы цямнее, і мне хацелася выцягнуць Дрэйсіга з яго крэсла, таму што наперадзе ў мяне было некалькі важных пытанняў.



"Выдатнае бачанне, гер Дрэйсіг", - перапыніў я. "Хіба вы не казалі, што партыя золата прыбудзе сёння ўвечары звычайным спосабам?"



"Так, на Рэйджнакене, якія прыходзяць да майго прыватнага прычала", - сказаў ён.



"Выдатна", - усміхнуўся я. Гэта была вельмі інфарматыўная размова, нашмат большая, чым магла ўявіць мая вядучы-неанацыст. Я падумаў, як падысці да апошняга пытання, а менавіта: дзе ён схаваў усё гэта золата, калі пачуўся гучны гук.



Уляцелі трое ахоўнікаў з жанчынай у аблягае чырвонай блузцы і сініх клятчастых штанах ...



Я павольна закрыў вочы і падумаў аб галюцынацыі. Я на імгненне засумняваўся ў сабе, хутка расплюшчыў вочы, але... чырвоная блузка ўсё яшчэ была на месцы.



"Мы знайшлі яе звонку, яна спрабавала дабрацца да варот і прабрацца ўнутр", - сказаў адзін з ахоўнікаў. Я быў амаль упэўнены, што Ліза не пазнала мяне ў маёй новай ролі. Яна нават не паглядзела на мяне, але холадна і строга паглядзела на Дрэйсіга.



"Я заблудзілася, і гэтыя хуліганы схапілі мяне", - сказала яна ледзяным тонам. Сумна ёй усміхнуўся.



"Яна магла працаваць з гэтым амерыканскім агентам", - сказаў ён ахоўнікам. Адвядзіце яе ўніз у пакой катаванняў. Хутка мы пагаворым з ёй. Ён павярнуўся да мяне. "Гэтыя старыя замкі яшчэ могуць даказаць сваю каштоўнасць", - сказаў ён. "Старая сярэднявечная камера катаванняў у падвале вельмі эфектыўная".



Ахоўнік пачаў цягнуць Лізу, але яна стрэсла яго і выйшла сама. Я глядзеў, як яна знікла з прамой спіной і высока паднятай галавой.



Ліза Хафман, сказаў я ў думках, калі яны не заб'юць цябе, я дам табе такую лупцоўку для тваёй цудоўнай маленькай азадка, што ты не можаш сядзець месяц.








Кіраўнік 8









Дрэйсіг папрасіў мяне перакусіць з ім перад паўночнай трапезай, прыгатаванай у гонар Бэн Мусафа. Я мог думаць толькі пра Лізу, з аднаго боку, я быў у лютасці з-за яе праклятага цікаўнасці, але з другога боку, я быў глыбока занепакоены яе жыццём. Дрэйсіг быў сур'ёзны, нягледзячы на ўсе свае нацысцкія стылізацыі і меладраматычныя ідэі. За ўсёй гэтай гладкай рыторыкай і праніклівай прапагандай хавалася душа небяспечнага дыктатара. Я думаў аб тым, каб выцягнуць Вільгельміну і стрэліць яму ў галаву на месцы, але я баяўся гэтага зрабіць. Я не ведаў, колькі дзіўных поглядаў ён пераняў ад свайго таемнага куміра Адольфа Гітлера. Калі б яго паслядоўнікі былі напоўнены падобнай філасофіяй Götterdcimmerung, смерць іх лідэра магла б развязаць оргію самазнішчэння і дзікіх распраў. Ліза гэтага сапраўды не перажыве. І на свае шанцы я таксама асабліва не аддаў.



Не, я б пачакаў. Дрэйсіг быў небяспечны, але спачатку я хацеў паглядзець, наколькі Бэн Мусаф будзе гуляць. Я падазраваў, што араб меў на ўвазе толькі адно: шанец захапіць Ізраіль. Я быў упэўнены, што ён прыняў надзвычай прывабныя ваенныя аспекты плана Дрэйсіга, але не яго ўстойлівы антысемітызм. Арабы - матэрыялістычныя рэалісты. Нават іх нянавісць да Ізраілю другасная ў параўнанні з рэалістычным падыходам да фактаў. Нават на гэтым этапе былі пэўныя гурты, якія рэалістычна глядзелі на існаванне Ізраіля. Гэта былі непрымірымыя хлопчыкі, такія як Бэн Мусаф, і палітычныя актывісты, такія як Насер, падтрымлівалі агонь. Але я вельмі добра разумеў, што, калі яго новы настаўнік будзе ўхілены, Бэн Мусаф збярэ рэчы і неўзабаве ўсё забудзецца перад тварам рэальнасці. У любым выпадку, паспрабаваць каштавала. Акрамя таго, у мяне фактычна не было выбару, пакуль я не вызваліў Лізу Хафман як мага хутчэй.



Я адхіліў запрашэнне Дрэйсіга паабедаць з ім і сказаў, што лепш пайду ў сярэднявечную камеру катаванняў, каб убачыць усё на свае вочы. Ён загадаў аднаму з ахоўнікаў падняцца па цёмнай злавеснай вінтавой лесвіцы. Я выявіў, што ідзем міма ўваходу ў вінны склеп у яшчэ ніжэйшы склеп. Мы прайшлі рады старых драўляных скрынь. Я з дрыготкай выявіў, што гэта старажытныя труны, складзеныя побач з камерай катаванняў. Сам пакой быў асветлены паходнямі. "Мы не выкарыстоўваем яго так часта", - растлумачыў ахоўнік. Г-н Дрэйсіг не лічыў неабходным праводзіць тут электрычнасць. Акрамя таго, гэта вельмі рамантычна, ці не праўда?



"Вызначана", - прызнаў я. Выгляд зусім аголенага мужчыны, прыкаванага ланцугамі да сцянных залоз, узмацняў рамантычнае аблічча...



«Ён спрабаваў абрабаваць гера Драйсіга», - сказаў ахоўнік. "Я так разумею, што яго прысуд будзе прыведзены ў выкананне заўтра".



Мужчына паказаў сляды жорсткага гвалту. Яго грудзі і рукі былі пакрытыя чырвонымі рубцамі, а на жываце я ўбачыў кляймо. Да цяперашняга часу мы дасягнулі самой камеры катаванняў, і я ўбачыў уражлівую калекцыю прылад катаванняў на сценах і ў цэнтры пакоя. Апроч мноства бізуноў і кайданаў, тут былі стэлажы, колы, якія свецяцца печы для таўравання і выбіванні вачэй, а таксама мноства злавесных прадметаў.



прылады, аб прызначэнні якіх я мог толькі здагадвацца.



Трое ахоўнікаў адвялі Лізу ў цэнтр пакоя, дзе ў мігатлівым святле паходняў адзін з іх трымаў яе рукі за спіной, а двое іншых распранулі яе. Я толькі што ўвайшоў, калі адзін з іх зняў з не чорныя, ружовыя трусікі з карункавым аздабленнем. Вочы Лізы былі поўныя слёз, шчокі былі вільготнымі і чырвонымі. Яе грудзі, як я падазраваў, была накіравана ўверх і мела прыгожую лінію з прывабнымі выступоўцамі саскамі. У яе былі доўгія ногі, прыгожыя сцягна і гнуткія ікры, стройнае цела і гладкі плоскі жывот. Ідэальнае дадатак для мужчынскага цела. Я заставаўся ў цені і глядзеў, як адзін з ахоўнікаў чапаў яе сакавітыя грудзі. Ліза вырвала руку, і пазногці драпалі яго, дзе маглі. Ахоўнік адскочыў, адчуў кроў на шыі і стукнуў яе па твары тыльным бокам далоні. Яна ўпала на кола, двое іншых схапілі яе і прывязалі да яго. Гэта было вельмі проста. Лізу прывязалі да кола скуранымі рамянямі вакол сцёгнаў, жывата і абодвух перадплеччаў. З кожным паваротам кола рамяні нацягваліся, так што цыркуляцыя спынялася, і ахвяра пагражала смерцю.



У некаторых людзей, як патлумачыў ахоўнік, "ныркі і іншыя органы лопаюцца ад ціску, але ўсё ж яны трымаюцца даволі доўга".



"Чароўна", - заўважыў я. Яны крута павярнулі кола, тры поўныя абарачэнні. Я бачыў, як рамяні зацягваюцца і разразаюць цудоўны жывот Лізы. Доўгі ўздых болю вырваўся з яе рота, і я ўбачыў дзікі страх у яе вачах.



"Хто паслаў вас сюды?" спытаў ахоўнік. Ён зноў павярнуў кола, і я ўбачыў, што рамень туга нацягнуты на яе жываце. "Ніхто", - крыкнула яна. "Стоп ... о, Божа, стой!"



Ён прымусіў кола здзейсніць яшчэ адзін поўны зварот. Прыгожае цела Лізы расцягнулася на рамянях, і яна выдала гучны жаласны крык, які рэхам разнёсся па пакоі. Ахоўнікі зараз цалкам здаліся сваім садысцкім схільнасцям, і адзін з іх зноў павярнуў кола. Крык Лізы цяпер ператварыўся ў адзін доўгі, цяжкі, усхліпваючы гук, і я бачыў, як яе жывот дрыжаў ад болю і скарачаўся, калі мышцы рэагавалі на моцны ціск. Цяпер яна ўвесь час плакала немымі, грубымі рыданнямі. Я хаваўся на заднім плане, спадзеючыся, што яны спыняцца і сыдуць самі па сабе, і ў мяне будзе магчымасць вярнуцца пазней і развязаць яе. Але калі я ўбачыў, што адзін з мужчын збіраецца зноў круціць кола, я зразумеў, што надзея дарэмная.



Прама побач са мной я ўбачыў тоўсты жалезны прут, прыстаўлены да стойкі. Я схапіў яго, ссек бліжэйшага чалавека і кінуў яго на другога ахоўніка. Двое іншых былі ўражаны тым, што яны зрабілі так хутка. Я ўсадзіў стрыжань у жывот першаму. Іншы таксама не патрапіў. Я ўдарыў яго па сківіцы канцом перакладзіны, і ён бразнуўся на вяршыню свайго ўдару. Якая мне розніца. Я хутка развязаў Лізу, спусціў яе на зямлю, каб даць ёй адпачыць.



"Сядзі спакойна", - сказаў я, нацягваючы блузку праз яе галаву. Яна паглядзела на мяне, і ў яе вачах успыхнула пазнаванне.



'Нік!' - Ахнула яна і тут жа прыціснула блузку да грудзей.



«Не будзь такім грэблівым, - хрыпла сказаў я. “Акрамя таго, нам трэба спяшацца. Надзень свае рэчы». Яна старанна апраналася, а я здымаў арабскае адзенне і галаўны ўбор. З мяне хопіць, я не мог вольна перасоўвацца ў ім. Я ўзяў Лізу за руку і падняўся па лесвіцы, але спыніўся каля ўваходу ў вінны склеп.



«Сядай, - сказаў я. Здавалася, добрае месца, каб схавацца. Я зразумеў, што яны хутка пачнуць шукаць нас. Мы запаўзлі ў цёмны цяністы кут, дзе нас акружалі вялізныя бочкі з віном.



«Мой жывот», - прастагнала Ліза. "Гэта ніколі не пройдзе".



"Вядома, ведаеш", - прарычэў я. Яны толькі пачаліся. Я ўмяшаўся, таму што ўбачыў, што большага вы не вынесеце. Ведаеш, калі я выцягну цябе адсюль жывым, я буду біць цябе ўсю дарогу па Кайзерслаўтэрн штрасэ. Гэта было страшэнна дурное з твайго боку. Што, чорт вазьмі, на цябе знайшло?



"Мне вельмі шкада", - сказала яна са шкадаваннем. «Я толькі што ўскладніла табе задачу, ці не так? Я хацеў паглядзець, ці змагу я вам чым-небудзь дапамагчы. У мяне было адчуваньне, што адбываецца нешта небясьпечнае».



Яна ўсхліпнула, і я абняў яе. Яна падпаўзла да мяне. "Ці зможаце вы мне дараваць?" - пакорліва спытала яна.



"Магчыма, у гэтым няма неабходнасці", - адказаў я. «Калі я не магу прыдумаць спосаб выцягнуць цябе адсюль, можа, мне варта пакінуць цябе, пакуль я не дабяруся да дапамогі.



Мы сядзелі тут толькі таму, што паблізу былі дзверы, праз якія я ўвайшоў у замак. Я зноў узяў Лізу за руку і панёсся міма бочак з віном да двух дубовых дзвярэй. Я быў рады, што мая звычайная асцярожнасць цалкам не аслабла і я толькі прачыніў дзверы. Гэтага было дастаткова, каб убачыць, што ў задняй частцы замка стаяла мноства вартаўнікоў, некаторыя з іх былі з ручнымі каляскамі, а іншыя абапіраліся на чатырохколавыя плоскія каляскі. Яны, відаць, чагосьці чакалі і закрылі для нас гэтае выйсце. Мы вярнуліся ў вінны склеп і запаўзлі назад у свой кут. Яна неадкладна прыціснулася да мяне, і яе цела было мяккім і салодкім у маіх руках. Мае вочы слізгалі міма шэрагаў бочак, калі я спрабаваў прыдумаць іншы спосаб выцягнуць Лізу. Раптам мяне азарыла святло. Цяпер я ведаў, што непакоіла мяне ў гэтым праклятым вінным склепе.



«Гэта не сапраўдны вінны склеп, Ліза, - ціха сказаў я. 'Ты ўпэўнены?' - спытала яна, устаючы на ногі і гледзячы ў цемру.



«Я гатовы шмат паспрачацца, - сказаў я. «Я ведаў, што нешта не так, але не мог зразумець, што насамрэч не так. Але зараз я ведаю. Зірніце на верхнюю частку бочак. Потым вы бачыце, што наверсе бочак ёсьць пробкі».



Ліза кіўнула. «У сапраўдным вінным склепе, - працягнуў я, - частка віна разліваецца ў чыстых сярністых бочках. Гэта адбываецца тройчы. У трэці раз бочку кладуць набок так, каб разьбовая адтуліна з унутранага боку апынулася ў віне. Гэта прадухіляе трапленне паветра ў пасудзіну. І ніводнай з гэтых бочак няма на стойках стопарам збоку! »



Я падышоў да бліжэйшага рада. Я паляпаў па бочках з усіх бакоў. Неўзабаве мае пальцы знайшлі тонкі выступ у дрэве і пайшлі па ім, і аказалася, што выступ утварыў квадрат памерам прыкладна два на два футы. Я націснуў на квадрат, які саступаў месца аднаму боку, і ўпаў, затым прасунуў руку ў адтуліну, дзе не вылівалася віно, і наткнуўся на цвёрды прастакутны прадмет, пакрыты мешкавінай. Я знайшоў склад золата. У кожнай бочцы была такая сакрэтная залатая камера.



Я толькі што вярнуў драўляны квадрат на месца, калі мы пачулі галасы і нервовыя крокі. Яны выявілі збітых ахоўнікаў і знікненне Лізы. Арабскія бурусы, якія я пакінуў, натуральна, давалі ім ежу для разважанняў. Я спадзяваўся, што яны затрымаюць ператрус віннага склепа да апошняга ці, можа, увогуле не дабяруцца да яго, але, на жаль, яны ўварваліся амаль адразу. Ліхтары працялі цемру і накіраваліся да кута, дзе мы хаваліся. Нетутэйша час: ваяваць ці здацца. Паколькі апошняе ніколі не прыцягвала мяне, не паспрабаваўшы першае, я двойчы стрэліў у ліхтары, пачуў праклёны і ўбачыў прамяні святла, якія ззяюць уверх па бязладных крывых. "Будзь побач са мной, дарагая", - крыкнула я Лізе. "Нам трэба спяшацца".



Мы дасягнулі вінтавой лесвіцы якраз у той момант, калі спусціліся двое ахоўнікаў. Вільгельміна двойчы забрахала, і яны абодва ўпалі з лесвіцы. Цяпер мы былі наверсе, і я цягнуў Лізу за вугал, калі прыбеглі шэсць белых кашуль, вядома, каб рассыпацца па замку. Я счакаў імгненне, затым пабег да галоўнай брамы. Усё, што я хацеў, гэта каб Ліза ішла да машыны. Мы не зможам гэтага зрабіць. Звонку прыбегла цэлая арда. Я паклаў яшчэ двух хлопчыкаў, павярнуўся, і мы пабеглі назад у замак.



Сцены галоўнага калідора былі абвешаны разнастайнай сярэднявечнай зброяй. Я ўскочыў і зняў страшны прадмет, які насіў выклікае ўспаміны імя "Morgenstern". Ён складаўся з паліцы з жалезным лязом на канцы доўгага ланцуга, прымацаванай да палкі. Ліза прыціснулася да сцяны, калі да мяне падышла арда. Я з усяе сілы размахваў сярэднявечнай зброяй. Грозная булава разгарнулася па шырокай дузе, і я ўбачыў, як прынамсі чацвёра з паслугачоў Дрэйсіга ўпалі з раскрытымі ранамі, з якіх хлынула кроў. Я працягваў трымаць зброю, калі падышоў да іх. Яшчэ тры ўпалі. Гэта была вельмі эфэктыўная зброя. На мяне напалі ззаду. Іншыя схапілі мяне за ногі. Я спатыкнуўся, але быў поўны рашучасці і далей памахаць ім у добры дзень. Цяпер іх было больш, але яны трымаліся на паважнай адлегласці. Я павярнуў дубінку ў іх бок і адразу ж засяродзіўся на тройцы, які трымае мяне. Я збіў аднаго з іх рэзкім ударам правай рукі і працаваў над другім, схапіўшыся за ногі, калі нешта цвёрдае ўзарвалася ў мяне ў патыліцы. У



каменныя сцены ператварыліся ў гуму. Другі ўдар трапіў мне ў скронь, і я ўсё яшчэ адчуваў сябе падальным. Потым я страціў прытомнасць.



Калі я ачуўся, я ўбачыў вакол сябе шмат святла і пачуў шумны шэпт галасоў. Мае запясці сталі цяжкімі, і калі я паглядзеў на іх, то ўбачыў, што яны абгорнуты сталёвымі стужкамі. Мяне груба падцягнулі. Цьмяная смуга рассеялася, і першае, што я ўбачыў, гэта Ліза, якая стаяла побач са мной, таксама закутая. Затым я выявіў Дрэйсіга, усё яшчэ бездакорна апранутага, побач з мужчынам паменш у каштоўным халаце. Бэн Мусаф прыбыў, і яго світа ішла за ім. Дрэйсіг з гонарам растлумачыў, як яны нас злавілі. Побач з Бэн Мусафам стаяў араб з двума клеткамі, у кожнай з якіх сядзеў беркут у капюшоне.



"Заўтра яны стануць для нас выдатнай мішэнню, вам не здаецца, ваша правасхадзіцельства?" - сказаў Дрэйсіг арабу. Бэн Мусаф кіўнуў з сур'ёзным тварам, але яго вочы былі такімі ж вострымі і праніклівымі, як і вочы яго арлоў. У мяне склалася ўражанне, што Бэн Мусаф быў далёка не шчаслівы, заўважыўшы, што староннія пракраліся ў прытулак Дрэйсіга.



"Гэта адзіныя двое?" - спытаў ён, пільна гледзячы на Дрэйсіга.



«Мы старанна абшукалі гэта», - адказаў Дрэйсіг. «Амерыканец быў для нас стрэмкай на працягу некалькіх дзён. Ён сумна вядомы агент іх арганізацыі AX.



Бэн Мусаф хмыкнуў, і Дрэйсіг загадаў ахоўнікам нас адвесці. Пакуль нас адводзілі, я пачуў, як Бэн Мусаф казаў Дрэйсігу, што яго людзі застануцца з золатам на баржах, пакуль яно не будзе шчасна выгружана. Лізу і мяне замкнулі ў сценах пакоя катаванняў і пакінулі на волю лёсу. Я паглядзеў на яе.



Я сказаў.- "Вы ведаеце, у што я веру?" «Не думаю, што цётка Ганна сёння сыходзіць па пакупкі».



Яна сцяла вусны, і яе вочы пацямнелі ад турботы.



"Што яны збіраюцца з намі рабіць?" спытала яна.



"Я сапраўды не ведаю", - адказаў я. «Што б гэта ні было, можаце паспрачацца, што вам гэта не спадабаецца. Ідзі крыху паспі.



'Спаць?' - недаверліва ўсклікнула яна. «Не будзь дурным. Як я мог? '



'Лёгка. Гадзіны.' Я заплюшчыў вочы, прыхінуўся галавой да сцяны і праз некалькі імгненняў заснуў. Шмат гадоў таму і пры самых розных абставінах я даведаўся, што ёсць час спаць і змагацца.



Абодва былі аднолькава важныя, і я навучыўся максімальна выкарыстоўваць іх пры любых абставінах. Я прачнуўся на досвітку і ўсміхнуўся. Побач са мной спала Ліза. Як я і чакаў, усе гэтыя эмоцыі прывялі яе ў стан знясілення. Мінула раніца, а да нас ніхто не прыйшоў. Быў амаль поўдзень, калі Ліза прачнулася. Іншы зняволены ўсё яшчэ быў на ланцугу, проста насупраць нас. Ён увесь час рухаўся, але не сказаў ні слова. Апроч мяккай добрай раніцы, Ліза таксама маўчала, і ў яе вачах быў страх. Час ад часу яна глядзела на мяне, спрабуючы абудзіць у сабе спакой і ўпэўненасць у сабе, але не магла.



Быў поўдзень, а ніхто не прыйшоў. Я пачаў спадзявацца, што нешта пайшло не так, але праз некаторы час я пачуў набліжэнне вартаўнікоў. Спачатку яны развязалі Лізу, потым мяне і голага чалавечка на іншым канцы пакоя. Нас паднялі па лесвіцы і вывелі на вуліцу пад вячэрнім сонцам. Да нас далучыліся паўтузіна мужчын, і мы апынуліся на ўзгорках і, нарэшце, па лясной сцяжынцы дасягнулі шырокага, спадзістага, бездакорна дагледжанага лужка. Я ўбачыў групу мужчын, якія стаяць на вяршыні схілу. Быў Дрэйсіг у брыджах для верхавой язды і Бэн Мусаф у сваім шырокім паліто. Ззаду яго стаялі трое арабаў, у кожнага на запясце быў залаты арол. Мне стала вельмі няўтульна. Я цудоўна разумеў, што нас прывезлі сюды не для мірнага птушынага шоу, і неўзабаве гэта стала зразумела.



«Мне шкада, што мы прымусілі вас чакаць так доўга», - сказаў Дрэйсіг з садысцкім крывадушнасцю ва ўсмешцы. «Але яго правасхадзіцельства і я змянілі расклад і правялі сустрэчу днём, а не сёння ўвечар».



"Я думаў, ты вельмі заняты пералікам золата", - ласкава адказаў я. Дрэйсіг зноў паказаў сваю злую, але чароўную ўсмешку.



"Не, не будзе да сённяшняга вечара", - сказаў ён. "Баржы прыбылі незадоўга да світання, і, паколькі разгрузка займае даволі шмат часу, мы вырашылі пачакаць да сённяшняга вечара, каб пераканацца, што паток транспарту на рацэ нас не заўважыць".



"І я баюся, што вы гэтага не ўбачыце", - сказаў Бэн Мусаф, загадваючы аднаму з сакольнікаў павесіць арла на запясце. Гэтым цудоўным паляўнічым прыгатаваны вельмі цікавы эксперымент. Яны спецыяльна навучаны паляваць на людзей. Я абудзіў цікавасць да гэтага віду спорту ў спадара Дрэйсіга, і ён заваяваў маё захапленне сваёй разнастайнасцю: беркуты, здольныя высочваць і знішчаць кур'ераў і лёгка ўцякаць ад пагоні. Гэта фантастычнае вынаходства. Беркут, як вядома, прыроджаны паляўнічы і забойца. Ён часта нападае на ўсё, што рухаецца, таму справа была не ў развіцці іх інстынктаў, а ў тым, каб іх спецыялізаваць.



«Паколькі мы спартоўцы, - дадаў Дрэйсіг, - мы даем усім траім спартыўную магчымасць ізноў здабыць волю». Ён паказаў на групу дрэў ля падножжа зялёнага схілу, ярдаў за пяцьсот ад іх. "Калі вы даберацеся да тых дрэў жывымі, - сказаў ён, - вы будзеце вызвалены". Я ўсміхаўся, як фермер з зубным болем. Я бачыў як сокалаў, так і арлоў у дзеянні, і ведаў, якую магчымасць ён нам даў. Бэн Мусаф падняў руку, арол у капюшоне рушыў і быў гатовы да дзеяння. Маленькага, усё яшчэ зусім аголенага мужчыну пхнулі наперад. Я ўбачыў жаль і неспакой у вачах Лізы.



"Давай, свіння!" Дрэйсіг закрычаў і страсянуў маленькага аголенага мужчыну. Мужчына азірнуўся, яго вочы раптоўна ажылі, і ён пабег уніз з адчайнай хуткасцю.



"Зніміце каптур!" Бэн Мусаф загадаў сакольнічаму, і той неадкладна развязаў шнуры ззаду каптура. Хуткім рухам Бэн Мусаф зняў каптур з галавы арла, падняў руку, і арол узляцеў у паветра. Я бачыў, як ён спачатку павольна лунаў у паветры, апісваў вялікі круг, а затым пачынаў ныраць. Маленькі чалавечак быў ужо на паўдарогі па схіле, і я адчуў, як Ліза сціснула маю руку. "Ён зробіць гэта!" - усхвалявана прашаптала яна. Я нічога не сказаў. Жахлівая праўда адкрыецца ёй у лічаныя секунды. Я бачыў, як арол упаў, як бомба. Калі вялізныя залатыя крылы наблізіліся да чалавека, яны распаўсюдзіліся, каб запаволіць інерцыю, і жывёла прызямлілася з выцягнутымі кіпцюрамі. Я бачыў, як кіпцюры слізгалі па галаве чалавека, з якога лінуў струмень крыві. Мы маглі чуць яго крык болю, калі ён схапіўся за галаву абедзвюма рукамі, спатыкнуўся і ўпаў. Ён падняўся на ногі і зноў пабег, але арол разгарнуўся ў канцы свайго палёту і зноў набліжаўся да сваёй ахвяры, на гэты раз яго кіпцюры закапаліся глыбока ў яго рукі. Калі вялізная птушка на імгненне паднялася, яна пацягнула за сабой адну руку, нават крыху прыпадняўшы чалавека над зямлёй. У наступны момант кіпцюры патрапілі ў твар і шыю. Гучна закрычаўшы ад болю, чалавечак упаў на зямлю. Арол зноў упаў у віхуры крылаў і пёраў і зараз разарваў плоць на жываце. Гэта было агіднае, агіднае відовішча, як крыважэрны арол працягваў абскубваць аголенае цела, пакуль яно не ператварылася ў знежывелую масу разарванай і разарванай плоці. Нарэшце Бэн Мусаф выдаў пранізлівы свісток, арол навастрыў вушы, паглядзеў уверх, паляцеў назад і, нарэшце, прызямліўся з акрываўленымі кіпцюрамі і дзюбай на запясце. Я паглядзеў на Лізу. Яна закрыла твар рукамі. Сакольнічы неадкладна прычыніў арла капюшонам і вярнуўся ў замак.



«Выдатнае відовішча, - захоплена сказаў Дрэйсіг. - Цяпер чарга дзяўчыны. Здымай з яе вопратку». Ліза стаяла спакойна і змірылася, паколькі яна была такая прыніжаная. Я ведаў, што адбудзецца. У яе не было больш шанцаў, чым у маленькага чалавечка. Праз некалькі хвілін гэтае цудоўнае цела ператварылася б у крывавую разарваную тушу. Гэтага можна было пазбегнуць, толькі ўстараніўшы арлоў, а шанцаў я не бачыў. Але калі гэтая думка прамільгнула ў маёй галаве, я зразумеў, што, хоць я не мог выключыць арлоў, яны маглі выключыць адзін аднаго. Яны былі ў капюшонах да таго моманту, як іх выпусцілі, таму што яны рвалі адзін аднаго на часткі пры першай жа магчымасці. Цяпер Ліза была цалкам аголена, і Драйсіг, Бэн Мусаф і ўсе астатнія былі занятыя яе прыгажосцю.



"Крыўдна", - выказаў меркаванне араб.



"Так, але яна павінна заплаціць за смерць Хельгі", - сказаў Дрэйсіг. «Вока за вока і зуб за зуб, ваша правасхадзіцельства».



Ніхто не зірнуў на мяне, і я крадком праслізнуў за сакольнікамі разам з двума астатнімі арламі. Я бачыў, як Дрэйсіг схапіў Лізу і штурхнуў яе. "Бяжы, - паклікаў ён, - бяжы, маленькая сука". Ліза пабегла і яе цудоўная



гнуткая постаць цудоўна глядзелася на траве. Бэн Мусаф падрыхтаваўся з другім арлом, калі я адным рухам зняў дзве вечка і выдаў гучны крык. Махнуўшы крыламі, абедзве птушкі ўзляцелі, апісалі шырокае кола і паляцелі насустрач адзін аднаму. Яны сутыкаюцца ў паветры са струменем пёраў і крыві. Яны на імгненне расталіся, зноў атакавалі, і кіпцюры і дзюбы люта рвалі адзін аднаго. Яны падняліся і ўпалі адначасова, на імгненне расталіся і вярнуліся ў атаку. Кроў пырснула ў паветра. Гэта была бітва не на жыццё, а на смерць, якая адбывалася хутчэй, чым на першы погляд. Раптам высока ў паветры адбылося асабліва моцнае сутыкненне, і гэта быў канец. Яны ўпалі на зямлю, пераможца быў крыху больш свядомым, чым які прайграў. Дрэйсіг і Бэн Мусаф былі зачараваныя відовішчам не менш за мяне, але зараз яны глядзелі на мяне з лютасцю. Я паглядзеў міма іх. Ліза знікла з поля зроку ў лесе.



«Ідзіце за ёй», - загадаў Дрэйсіг некалькім сваім людзям. "І вярніце яе".



"Вы абяцалі ёй свабоду, калі яна зможа дабрацца да лесу", - запярэчыў я. "У цябе наогул няма прыстойнасці і гонару, ці не так?"



Жахліва стукнуў мяне па твары скажоным гневам тварам. Гэта быў удар адкрытай далоні, але галава ў мяне закружылася. . Калі ён чакаў, што я адрэагую з трымценнем і страхам, ён памыляўся. Я моцна ўдарыў яго ў жывот. Ён сагнуўся напалову, абхапіў рукамі жывот і ўпаў на калені. Чацвёра ахоўнікаў схапілі мяне перш, чым я паспеў стукнуць яго нагой па галаве.



«Бедзьце яго, - загадаў Бэн Мусаф ахоўнікам, дапамагаючы Дрэйсігу падняцца на ногі. Я спакойна ішоў з імі. Яны забралі мяне назад у вязніцу і зноў замкнулі запясці кайданамі. Праз гадзіну было цёмна, а я ўсё яшчэ быў адзін. З часам я стаў крыху аптымістычны. Відавочна, яны не знайшлі Лізу. Так што, магчыма, яна ўсё ж збегла. Нарэшце я пачаў расслабляцца. Усё, што мне трэба было зрабіць зараз, - гэта задумацца, як мне самому выбрацца адсюль, як я магу займець Дрэйсіга і як я магу сапсаваць яго планы. Гэта ўсё ... вось толькі гэта яшчэ не ўсё!








Кіраўнік 9










Я ўважліва сачыў за тым, як людзі Дрэйсіга неслі залаты груз у вінны склеп. Ім прыйшлося выкарыстоўваць чорны ўваход, а вінны склеп знаходзіўся недалёка ад камеры катаванняў. Я мушу гэта чуць. Але, відаць, над гэтым яшчэ не працавалі. Прынамсі, мае насцярожаныя вушы яшчэ нічога не ўлавілі - у пустаце стаяла мёртвая цішыня. Раптам ува мне пачуліся гукі ціхіх крокаў. Я ўгледзеўся ў цьмянае адлюстраванне святла паходні і раптам убачыў чырвоную постаць.



"О, калі ласка!" - усклікнуў я. "Якога чорта ты зноў тут робіш?"



«Я не магла сысці адна, - сказала Ліза. «Яны цалкам ачапілі ўчастак патрулямі, таму я вярнулася. Ты пакінуў мяне тут, так што выцягні і мяне зараз жа.



«Давай, - запратэставала я. "Ты пайшла за мной і атрымала гэта ў карныя!"



Яна ўсміхнулася. "Невялікае непаразуменне", - адказала яна. Яна вызваліла мяне ад кайданкоў. Яе вочы больш не былі спалоханымі і апатычнымі, але зноў халоднымі і самаўпэўненымі. Я пракаментаваў гэта.



"Я была напалохана і абражана, а таксама адчувала сябе вінаватай", - сказала яна. "Цяпер я проста ў лютасці".



"Дзе ты знайшла сваё адзенне?"



"На траве, дзе яны іх пакінулі", - адказала яна. Потым я ўбачыла, што не магу прайсці міма ахоўнікаў, схавалася ў лесе, ледзь не змерзла да смерці, а затым вярнуўся на лужок, дзе ляжала маё адзенне. Я проста надзела блузку і штаны».



Яна не павінна была мне гэтага казаць. Я ўжо бачыў цудоўныя выгібы яе грудзей, прыціскаюцца да вузкай блузцы, агаляючы маленькія завостраныя соску. Яны былі вырашальным стымулам вывесці нас адсюль жывымі і цэлымі.



"Я прайшла прыстань", - сказала яна, устаючы. «Яны яшчэ не пачалі пераводзіць золата. Людзі Бэн Мусафа ўсё яшчэ ахоўваюць лодкі».



'Колькі?' Я спытаў. "Ці вы не заўважылі гэтую дэталь?"



"Я налічыла шэсць, - рэзка сказала яна, - па трое на кожнай баржы".



"Ты добрае дзіця", - сказаў я. "Можа быць, мы зробім вас шпіёнам".



"Вы разумееце, што я ўсё яшчэ не разумею, што ўсё гэта значыць?" спытала яна



калі яна рушыла ўслед за мной па лесвіцы. "Акрамя таго, што я адкрыла для сябе, ты не сказаў мне нічога".



"Я вам усё раскажу, калі мы выберамся адсюль", - сказаў я. 'Абяцаю. Калі мы ня можам гэтага зразумець, не турбуйцеся пра гэта».



Інцыдэнт з арламі прымусіў мяне задумацца аб тым, каб накіраваць хітрыкі Дрэйсіга супраць яго. Так што баржы з золатам усё яшчэ стаялі на прыстані; Я быў упэўнены, што золата было ўтоена за зманлівым камуфляжам. І я хацеў не толькі пераследваць гэтых ублюдкаў, але і зрабіць здабычу золата немагчымай. Я спыніўся, калі мы дайшлі да вялікага калідора, і схапіў са сцяны яшчэ адну сярэднявечную зброю, на гэты раз цяжкую сякеру з двума вострымі лёзамі. Мне трэба было нешта бясшумнае і эфектыўнае, а менавіта гэтымі якасцямі валодала баявая сякера па перавазе. Дзякуючы майму досведу абыходжання з гутэнтагам, я пачаў паважаць і аддаваць перавагу гэтай сярэднявечнай зброі. На гэты раз мы пракраліся да ўваходных дзвярэй, успомніўшы, што заднія вароты ў віннага склепа кішаць вартаўнікамі, якія чакаюць золата. Несумненна, яны ўсё яшчэ былі там. Каля галоўнай брамы стаяла толькі адна белая кашуля. Я падкраўся да яго і ўдарыў яго па галаве плоскім бокам сякеры. Мы кінулі яго ў канаву пасля таго, як я забраў у яго прыгожы кінжал.



Калі мы паспяшаліся да прыстані, я зразумеў, што сілы Дрэйсіга ўжо значна паменшаны мною. Я заўсёды ганарыўся добра выкананай працай. Цяпер у яго было менш мужчын, і, відавочна, ён вырашыў размясціць большасць з іх на межах сваёй уласнасці, каб не даць Лізе збегчы. Тым не менш я дзейнічаў з асаблівай асцярожнасцю. Я амаль адчуваў поспех і не хацеў, каб ён праходзіў міма мяне. Баржы былі прышвартаваны счэпленымі адзін з адным на плоскай прыстані. Я бачыў чатырох арабаў, якія хадзілі сюды-туды па баржах. Двое іншых, відаць, спалі недзе ў лодках.



"Падпаўзём на жываце", - сказаў я Лізе. "Мы павінны падысці да іх як мага бліжэй, перш чым нанесці ўдар". Гэта была цёмная ноч, за якую я быў удзячны. З Лізай ззаду мяне, мы павольна і асцярожна прасоўваліся наперад цаля за дзюймам. Калі мы былі ўсяго за некалькі ярдаў ад прыстані, я ўручыў ёй сякеру.



«Гэтым вы пераразаеце вяроўкі, якімі баржы прышвартаваныя да прычала. Не зважай на тое, што я раблю. Так што разрэжце гэтыя прычалы, каб баржы адарваліся».



Я пачакаў, пакуль бліжэйшы араб адвернецца ад мяне і накіруецца да кармы баржы. Я зрабіў адзін вялікі скачок і бясшумна прызямліўся на падушачкі ног. Кінжал, які я ўзяў у стражніка, быў у мяне ў руцэ, калі я прызямліўся на палубу баржы. Я хутка расправіўся з першым арабам і спусціў яго на палубу. Другі толькі што павярнуўся і выявіў мяне ў той момант, калі кінжал праляцеў па паветры і ўпіўся яму ў грудзі. Ён пахіснуўся і паспрабаваў абедзвюма рукамі выцягнуць лязо з грудзей. Я стаяў побач з ім да таго, як ён упаў, а таксама апусціў яго на палубу, выцягваючы кінжал з яго цела. Трэці, як я і чакаў, моцна спаў у рубцы баржы. Я прасачыў, каб ён не прачнуўся... Я чуў, як сякера ўдарыў па нацягнутай вяроўцы, і адчуў, як баржа пачала рухацца, калі вяроўка парвалася. Трое арабаў на наступным баржы таксама пачулі гэта і абярнуліся. Мой кінжал зноў трапіў у араба. Я бачыў, як ён упаў. Двое іншых саскочылі з баржы і пабеглі па беразе ў бок замка. Я не спрабаваў іх спыніць; Я саскочыў з баржы якраз у той момант, калі абарвалася другая вяроўка, і лодку тут жа знесла з дока. Ліза ўжо перарэзала першую лінію другой баржы, калі я ўзяў у яе сякеру і паклапаціўся аб другім.



"Паплылі", - сказала яна. Я ўхмыльнуўся, і мы назіралі, як другая баржа таксама паплыла і далучылася да першай, павольна плывучы па рацэ.



"Што з імі адбываецца?" - Спытала Ліза.



«Іх нясе плынь, і рана ці позна яны патрапяць у мыс, пірс ці, можа быць, нават на карабель. Але можна паспрачацца, што які-небудзь прыстойны грамадзянін выкліча рачную паліцыю. Калі яны пойдуць даследаваць груз і высветляць, што гэта насамрэч, у іх у руках будзе чортава куча золата, можа быць, на мільён долараў. Ні Дрэйсіг, ні Бэн Мусаф не могуць на гэта прэтэндаваць. Тады ім давядзецца адказаць на мноства складаных пытаньняў».



Ліза хіхікнула. "Вельмі міла", - сказала яна.



"Вернемся ў замак", - сказаў я. “Мне яшчэ ёсць чым заняцца.



Я выявіў гэта пазней, але замак ужо быў у поўнай бязладзіцы



р. Два арабскія ахоўнікі лодак пабеглі да Бэн-Мусафа і расказалі пра здарэнне. Бэн Мусаф наведаў Дрэйсіга.



«Тупіца», - крыкнуў ён здаравяку. «Вы нікчэмны дылетант. Я прынясу табе больш за мільён золатам, а ты выкінеш яго. Як вы маглі дазволіць гэтаму здарыцца? Двух афіцэраў, мужчыны і дзяўчаты, дастаткова, каб забіць усю вашу арганізацыю».



«Гэты чалавек - вельмі небяспечны паліцыянт, - абараняўся Дрэйсіг.



"Але ў яго няма саўдзельнікаў", - прагрымеў Бэн Мусаф. «Вы хацелі весьці кампанію супраць ізраільцянаў? Вы хацелі аб'яднаць арабскі свет? Вы думалі, што ўвойдзеце ў гісторыю як палітычны і вайсковы геній? Гэта смешна пасля таго, што адбылося. Калі вы не можаце лепш кіраваць нават гэтай часткай бітвы, вы не той чалавек, які прывядзе арабскі свет да перамогі над яўрэямі».



«У вас няма права так са мной размаўляць, - усклікнуў Дрэйсіг.



"Я адмаўляюся ад гэтай справы", - сказаў Бэн Мусаф. 'Я



ня веру больш у свае здольнасьці».



«Вы не можаце адступіць зараз», - прыгразіў Дрэйсіг. "У цябе нашмат больш золата".



"І я зберагу гэта для каго-небудзь больш эфектыўнага", - адказаў араб. Жахліва праціснуўся міма Бэн Мусафа і паклікаў яго ахову.



«Арыштуйце яго», - сказаў ён, паказваючы на Бэна Мусафа. «Адвядзіце яго ў вежу, ён будзе там замкнуты да далейшага апавяшчэння».



"Ты вар'ят", - крыкнуў араб, калі ахоўнікі схапілі яго.



«А ты закладнік - мой закладнік», - сказаў Дрэйсіг. «Я буду трымаць цябе ў заложніках, пакуль не атрымаю ўсё неабходнае мне золата. У вас ёсць сыны ў вашай краіне. Ім давядзецца за вас заплаціць. І вашыя падданыя таксама. Забяры яго. '



Калі мы з Лізай дабраліся да замка, мы пракраліся праз роў у цемры і знайшлі ўваход у склеп. Навіны аб тым, што здарылася, распаўсюдзіліся з хуткасцю ляснога пажару. Ахоўнікі казалі пра гэта адкрыта і ўсхвалявана, і, пакуль мы з Лізай хаваліся за парэнчамі, мы ўсё падрабязна чулі.



"Праблемы ў Эдэмскім садзе", - сказаў я. Ліза падавіла прыступ смеху. Мы выслізнулі з хованкі і панесліся па калідоры. Я хацеў схапіць Дрэйсіга, але спачатку схаваў Лізу ў пакоі. Гэта не спрацавала з-за пацука, сапраўднага пацука на чатырох лапах. Ён быў высокай і сівы, і раптам выбегла проста перад намі. Ліза адрэагавала, як і ўсе жанчыны на пацукоў. Яна гучна ўскрыкнула і адразу зразумела, што нарабіла. Я адразу пачуў надыходзячыя крокі. Нас абодвух зноў не злавілі. Я выскачыў з бліжэйшага акна, схапіўся за карніз і прыціснуўся да яго. Я чуў, як яны забралі Лізу. Я пачакаў, пакуль мае пальцы перастануць сціскаць яго, затым падцягнуўся і кінуўся ў калідор.



Я пайшоў Дрэйсігам. Я быў поўны рашучасці зрабіць гэта, таму што пачуў, што ён заключаў у турму Бэн Мусафа і забіў двух іншых арабаў. Ён быў не толькі небяспечны, але і ўсё больш нестабільны. Я займуся Лізай пазней. Але аказалася, што я знайду яе з Дрэйсігам. Я ўжо быў каля яго кабінета, калі пачуў крыкі Лізы за зачыненымі дзвярыма. Я кінуўся да дзвярэй і, калі яна расхінулася, убачыў, што Дрэйсіг штурхнуў дзяўчыну на канапу. Ён сарваў з яе цела вопратку і бездапаможна трымаў яе пад сабой, трымаючы яе абедзве рукі доўгімі мускулістымі пальцамі. Калі я ўварваўся ўнутр, ён устаў, схапіў Лізу і трымаў яе перад сабой, як шчыт.



Ледзь дайшоўшы да стала, ён узяў адкрывалку для лістоў і накіраваўся да цэнтра пакоя. Я чакаў яго наступнага кроку і рыхтаваўся да яго. Раптоўным рухам ён кінуў Лізу ў свой бок, спадзяючыся, што я аўтаматычна паспрабую злавіць яе і страціць раўнавагу. Замест гэтага я адышоў у бок, схапіў Лізу за руку і штурхнуў яе назад на канапу, выкарыстоўваючы прынцып цэнтрабежнай сілы. Калі Дрэйсіг напаў з нажом для выкрыцця лістоў, я ўжо быў на пазіцыі. Я нырнуў пад яе, схапіў яго за руку і перавярнуў. Ён закрычаў і выпусціў зброю, урэзаўшыся ў сцяну. Калі ён адскочыў ад сцяны, я рэзка яго злавіў. Гэта прымусіла яго спатыкнуцца і сутыкнуцца ў калідоры. Я адразу ж пабег за ім, але ён здолеў падняцца і адскочыў да сцяны, у якой стаяла некалькі доўгіх алебард. Я ўбачыў, што ён задумаў, падышоў да яго і абняў яго за калені. Ён дазволіў абедзвюм рукам моцна стукнуць мяне па патыліцы, і на імгненне ў мяне закружылася галава. Ён вызваліўся, калі я ўпаў тварам уніз, і я пачуў



што ён зняў з крука адну з алебард. Я хутка перавярнуўся, калі ён накіраваў шып у мой бок. Я ўскочыў на ногі і вывернуўся ад яшчэ аднаго небяспечнага выпаду. Цяпер ён заціснуў доўгую палку пад пахай і чакаў магчымасці перахрысціць мяне. Я прыціснуўся да сцяны і дазволіў яму думаць, што ён кантралюе мяне. Ён выпаў, і я павярнуўся на бок так, што алебарда толькі разарвала маю кашулю. На гэты раз я схапіў доўгую палку, якая адскоквала ад сцяны, і вырваў яе з хваткі Дрэйсіга. Зброя была занадта цяжкай і вельмі нязграбнай. Я выпусціў яго і пераскочыў да Дрэйсіга.



Яго вусны былі сціснутыя і змрочныя, калі ён рэзка ўдарыў мяне прама. Я заблакаваў удар, паспрабаваў нанесці ўдар злева і выявіў, што ён таксама добры баксёр. Але менш за ўсё я хацеў, каб паядынак па боксе быў бескарысным. Я быў здзіўлены, што некаторыя з ягоных хлопчыкаў усё яшчэ не прыбеглі. Я павярнуўся і апынуўся пад яго прыкрыццём, рэзка павярнуўшы налева да яго грудной клеткі. Я бачыў, як ён скурчыўся і зачапіў левы бок. Я ўзяў яго левую руку, ухіліўся ад ілжывага правага і кінуў яго на зямлю. Ён ляжаў нерухома. Я павярнуў яго галаву ўзад і ўперад. Нічога не было зламана, але ён быў без прытомнасці. Я падняў вочы і ўбачыў Лізу, якая стаіць у дзвярах. Яна хутка апранулася. Калі я паглядзеў на яе, я ўбачыў, як яна адкрыла вочы, я ўбачыў папярэджанне, якое фармуецца на яе вуснах. Я ведаў, што магчымасці разгарнуцца няма. Я ўпаў наперад і сеў на кукішкі, калі ўдар Дрэйсіга пранёсся над маёй галавой. Сіла нападу прызямліла яго на мяне, і я зваліўся яшчэ далей, але пры падзенні павярнуўся і прызямліўся на спіну. Я заўважыў, што Дрэйсіг быў зусім не без прытомнасці. Ублюдак падмануў мяне. Ён скокнуў на мяне, але я нанёс моцны ўдар. Я адчуў, як яго грудзіна трэснула, калі мая нага дакранулася да яго, і ён упаў назад. Я ўстаў і пайшоў за ім. На гэты раз выкрут больш не будзе. Я ўдарыў яго тым, што яму не спадабалася. Ён спрабаваў прыкрыцца, але пасля ўдару



левы мужчына апусціў рукі, а правай я ўдарыў яго ў сківіцу. Я пачуў трэск касцей. Ён упаў і ляжаў, яго твар скажаўся болем і пенай на вуснах. Я працягнуў руку і пацягнуў яго за кашулю. Здалася доўгая алебарда, і я ўбачыў, што адбылося. Ён упаў на вострую верхавіну алебарды. Пік практычна працяў яго цела паміж лапаткамі. Генрых Драйсіг быў мёртвы. Фенікса нацызму больш не было ...



Я ўсё яшчэ задавалася пытаннем, чаму ніводзін з ахоўнікаў Дрэйсіга не з'явіўся, каб дапамагчы яму, калі я адчуў рэзкі пах гару. Я паглядзеў на Лізу. Яе вочы былі шырока адчыненыя. Па калідоры клубіўся чорны дым. Я пабег да лесвіцы і ўбачыў полымя, якое віравала ў вялікай зале. Старыя сталы, крэслы і іншая мэбля былі складзеныя для распальвання агню. Габелены і транспаранты на сценах загарэліся. У імгненне вока будаўнічы стыль старога замка выкліча вялікае цягу ўверх. Жар і дым дасягалі ўсіх калідораў і альковаў. Цяпер я зразумеў, чаму ніхто з ягоных сяброў не з'явіўся. Ён загадаў ім падпаліць яго.



Я меў рацыю ў сваёй здагадцы, што ён будзе пераймаць свайму куміру ў сваёй шуміху Götterdämmerung. Я адпрэчыў гэта і, на жаль, забыўся. Неяк не ўкладвалася ў ход падзей. Ён вырашыў узяць Бэн Мусафа ў заложнікі для атрымання новых партый золата. Навошта яму кідаць усё гэта ў бессэнсоўным моры полымя? Я вярнуўся да Лізы.



«Дрэйсіг сказаў вам што-небудзь, калі прывёў вас сюды?» Я спытаў. "Што-небудзь, што можа быць цікава?"



"Ён сказаў, што згвалтуе мяне перад ад'ездам", - адказала яна.



"Перад тым, як ён пайшоў адсюль", - паўтарыў я. Гэта не падобна на тое, што ён меў намер сам загінуць у агні. Было што-небудзь яшчэ?



"Ну, калі ён ... калі ён ..."



"Спыні гэтую штуку", - крыкнуў я.



«Калі ён лёг на мяне, - выпаліла яна, - ён сказаў, што возьме мяне з сабой, але я буду замінаць яму. Ён сказаў, што ў яго будзе дастаткова праблем з арабам і яго каштоўнымі птушкамі».



Цяпер гэта стала падобна на нешта. Дрэйсігу прыйшла ў галаву думка, што ўсё гэта было ператрымана. Занадта шмат памылак, занадта шмат яго хуліганаў, дасведчаных свае тонкасці, занадта шмат магчымасцяў, каб апынуцца ў небяспецы са боку прыяцеляў Бэн Мусафа. Ён бы ўсё гэта адпусціў



Спаліць яго, каб стварыць уражанне, што ён таксама памёр. Але насамрэч ён меў намер знікнуць з Бэнам Мусафам у якасці закладніка, каб пачаць усё спачатку. Я пачуў кашаль Лізы і адчуў, як рэзкі дым пранікае ў мае лёгкія. Замак задыхаўся ад фатальнага дыму. Хутка паднімецца пякучы дым. Калі Дрэйсіг планаваў збегчы, у яго напэўна было выйсце.



«Застанься тут і зачыні дзверы», - сказаў я Лізе. «Я збіраюся адпусьціць Бэн Мусафа».



Я прывязаў хустку да твару і намацаў шлях скрозь дым да лесвіцы. Там было вельмі душна, і я адчуў, як мае лёгкія пашыраюцца. Калі я падымаўся па лесвіцы, спякота была невыноснай. Дым у вежы быў не дужа густы, але гэта было толькі пытанне часу. Я знайшоў дзверы ў камеру і зазірнуў у замочную шчыліну. Бэн Мусаф сядзеў у турме і выглядаў глыбока занепакоеным. Я адчыніў затвор, і ён выбег.



«Драйсіг мёртвы, і замак вось-вось ператворыцца ў гіганцкую печ», - сказаў я. «Калі я не знайду выйсце, мы ўсё згарым жыўцом. Ідзі за мной. '



Бэн Мусаф кіўнуў, у яго вачах з'явілася сумесь падзякі і напругі. Літаральна праз некалькі імгненняў дым ужо згусцеў, і стала горача. Я з цяжкасцю спусціўся па лесвіцы і навобмацак пайшоў па калідоры да пакоя, дзе чакала Ліза. Яна трымала дзверы зачыненымі, і паветра ўнутры, хоць дым ужо прасочваўся скрозь шчыліны, усё яшчэ быў адносна добрым. Мы маглі дыхаць і размаўляць. Але з кожным імгненнем смерць набліжалася.



«Дрэйсіг меў намер знікнуць», - сказаў я. "Дзесьці павінна быць сакрэтнае выйсце".



"Гэта магло быць дзе заўгодна!" - Усклікнула Ліза. “У гэтым дыме яго немагчыма знайсці. Апроч таго, з чаго нам пачаць?



«Ты маеш рацыю, гэта можа быць дзе заўгодна, але гэта малаверагодна», - сказаў я, кашляючы. «Вы сказалі, што ён меў намер забраць Бэн Мусафа і яго каштоўных птушак. Гэта азначае, што ён, напэўна, планаваў забраць іх па дарозе. Давай… у нас ёсьць адзін шанец, і нам няма чаго губляць, скарыстаўшыся ім». Я пайшоў наперадзе і ўпаў на калені, каб паўзці па зямлі. Гэта не было вялікім паляпшэннем, але мела значэнне, таму што дым мае тэндэнцыю паднімацца. Але нават каменная падлога стала гарачым. Мне здалося, што ў нас ёсць хвіліны тры, каб знайсці выйсце. Мне ўдалося знайсці першы пакой, дзе жыла большасць арлоў, і я адчуў падбадзёрванне, калі ўбачыў, што дзверы зачыненыя. Мы адкрылі яго і ўдыхнулі адносна свежае паветра зачыненага пакоя. Абедзве бакавыя сцены былі схаваны за старымі клеткамі і абсталяваннем, але задняя сцяна аказалася чыстай. Сцяну пакрывалі некалькі выдатных драўляных панэляў пад зборам збору. "Націсніце на ўсе панэлі", - загадаў я.



Бэн Мусаф і Ліза выканалі мой загад і прыціснуліся да панэляў. Раптам, калі Ліза націснула недзе ўнізе, у сцяне з'явіўся праём. Я пайшоў па вузкім калідоры. Нават у гэтай крута якая спускаецца шрубавай і часткова шрубавай усходах сцяны ўжо былі гарачымі. Нарэшце ён падышоў да вузкіх дзвярэй. Я спачатку дакрануўся да яго, каб праверыць тэмпературу. Я нагадаў астатнім, што Дрэйсіг хацеў пайсці нашмат раней; але на шчасце дзверы апынуліся навобмацак адносна прахалоднай. Я штурхануў, і мы апынуліся ў доўгім калідоры. Я ўбачыў у яго канцы іншыя дзверы і, штурхнуўшы іх, адчуў прахалоднае вячэрняе паветра. Мы хутка выйшлі вонкі, і я ўбачыў, што калідор павёў нас пад зямлю ярдаў за сто ад замка.



Я адчуў руку Лізы ў маёй, калі мы павярнуліся, каб паглядзець на падпалены замак. Полымя прасочвалася з крыжовых вокнаў паўсюль, аж да байніц на дахах веж. Здавалася, што сярэднявечнае войска аблажыла замак, і ў некаторым сэнсе так яно і было. Войска сярэднявечных ідэй абложвала яго, дыскрэдытавала ідэі аб вышэйшых людзях і расісцкія міфы, аб першародным граху і меркаваных ворагах чалавецтва.



"Дзе ты прыпаркавала машыну?" - Спытаў я Лізу. Я не мог стрымаць смех зараз. Гэта гучала так, нібыта мы толькі што выйшлі з кіно.



"Па дарозе", - сказала яна. 'Пойдзем са мной.'



Цяпер я звярнуўся да Бэна Мусафа. Лютыя вочы араба былі пранізлівымі, але няўпэўненымі.



"Я дзякую вам за сваё жыццё", - сказаў ён. "Я бясконца ўдзячны табе, хоць, вядома, разумею, што я твой палонны".



Я чакаў гэтага



гэты момант павінен быў наступіць, і я доўга думаў пра гэта. Насамрэч не было ніякіх матываў для затрымання Бэна Мусафа, хаця я быў упэўнены, што змагу прыдумаць нешта, заснаванае на змове, магчыма, нават на саўдзеле ў забойстве. Але гэта ўжо не мела значэння. Я вырашыў дазволіць яму бегчы. Гэта прадэманстравала б шчодрасць Захаду і гатоўнасць дараваць і забывацца. І, перш за ўсё, гэта будзе ўрок, які ён не хутка забудзе.



«Можаце ісці, - сказаў я. Я ўбачыў здзіўленне ў яго вачах. «Я толькі раю вам з гэтага моманту выбіраць сяброў больш старанна і для лепшых мэт. Вы робіце стаўку не на таго каня. У вашым раёне жывуць значна больш сімпатычныя габрэйскія хлопчыкі. Праверце гэта, і вы станеце добрымі суседзямі».



Бэн Мусаф нічога не сказаў, але зразумеў. Ён пакланіўся, павярнуўся і пайшоў. Я ўзяў Лізу за руку, і мы пайшлі да машыны. Усе паплечнікі Дрэйсіга зніклі. Не варта было іх падбіраць. Заўсёды знойдуцца іншыя, гатовыя служыць любому пану...








Кіраўнік 10









Калі мы вярнуліся ў часовы дом Лізы, на стале ляжала цыдулка ад яе цёткі.





Дарагая Ліза,



Місіс Бекер папрасіла мяне прыехаць і застацца з ёй на некалькі дзён. Хаця ты не вярнуўся ўчора ўвечары, я ўсё роўна вырашыў сысці. Я вярнуся позна ўвечары ў пятніцу.



Цётка Ганна».





"У вас ёсць дзе-небудзь прытулак?" - Сарамліва спытала Ліза. "Так", - сказаў я. 'Вось.'



Яе спакойны, упэўнены погляд вывучаў мяне. "У мяне ёсць прадчуванні на гэты конт", - сказала яна. "Не хвалюйся", - усміхнуўся я ёй. "Ты ў бяспецы, наколькі гэта магчыма".



Яна падумала на імгненне і прыняла прапанову.



"Я збіраюся прыняць душ і пераапрануцца", - сказала яна. "Я адчуваю сябе вэнджанай вяндлінай".



- Тады мая чарга. Пакуль ты прымаеш душ, я пазваню свайму босу ў Штаты. Ён плаціць ... так што не панікуйце.



Я глядзеў, як яна ўвайшла ў спальню. Яе грудзей цудоўна рухаліся пад чырвонай блузкай, якую ледзь стрымліваў бюстгальтар. Я сеў і папрасіў сустрэцца з Хоўкам. Я патэлефанаваў яму толькі пасля таго, як прыняў душ і асвяжыўся. Ліза засцілала мне ложак і сама спала на канапе. Мы проста спрачаліся аб тым, хто сядзе на канапу, калі зазваніў тэлефон. Гэта быў Хоук.



«Арабы фінансавалі Дрэйсіга», - паведаміў я яму. "Асабліва нейкі Абдул бен Мусаф".



"Фінансаванне?" - пачуўся голас Хоука. Для тых, хто меў звычку гаварыць манатонна, ён надаваў шмат увагі апошняму склада.



"Фінансавана", - паўтарыў я. «Драйсіг мёртвы, а Бэн Мусаф сабраў валізкі і вярнуўся дадому. О, яшчэ сёе-тое, - сказаў я. "Заходняя Нямеччына ўзбагачана залатымі зліткамі на мільён даляраў, якія былі знойдзеныя на двух баржах у Рэйне".



"Добрая праца, N3", – сказаў Хоук. «Вы перасягнулі самога сябе. Цяпер у цябе можа быць перапынак. Вазьмі заўтра выходны. А потым вяртайся пасьлязаўтра».



"Толькі заўтра?" - усклікнуў я. «Не песці мяне так. Трох-чатырох гадзінаў больш чым дастаткова».



Маўчанне Хоука казала аб многім. "Добра", - сказаў ён. “Калі ты хочаш вярнуцца? Як вы думаеце, калі яна вам надакучыла?



"У гэтыя выходныя і ніколі ў такім парадку", - сказаў я.



«Добра, але пераканайцеся, што вы прыедзеце ў суботу. Ці дадому, калі гэта зручна. Тады ў мяне можа быць нешта важнае для цябе.



Ён павесіў трубку, і я павярнуўся да Лізе. «У мяне перадышка да суботы. Потым я вярнуся ў Штаты, - аб'явіў я.



"Вы знікнеце тут самае позняе ў пятніцу днём", - сказала яна. "Да таго, як вернецца цётка Ганна".



На Лізе быў блакітны халат і больш нічога, наколькі я мог судзіць. З большасцю жанчын я ўжо ведаў бы, дзе я стаю. Лізу, аднак, зразумець было немагчыма. Яна была вельмі прыгожай і вельмі жаданай. Яна таксама была вельмі спачувальнай, і, калі гэта было няправільнае рашэнне, было кранальна, што яна прыйшла за мной. Я не хацеў безразважна разбураць страшэнна прыемныя адносіны. Таму я вырашыў паводзіць сябе добра і ў любым выпадку не рызыкаваць прычыніць ёй боль.



"Вы кладзецеся на ложак, а я на канапу, і больш ніякага глупства", - сказаў я. Яна ўстала і пайшла ў спальню. Яна спынілася каля дзвярэй, і халат расхінуўся настолькі, што агаліла доўгую прыгожую нагу. Я падумаў аб яе голай прыгажосці,




калі яна бегла па лужку. «Дабранач, Нік», - рушыў услед адказ.



"Спі спакойна, мілая", - адказаў я. Яна выключыла святло, і ў пакоі стала амаль цёмна. Мэбля адлюстроўвала святло вулічных ліхтароў на куце. Я якраз пацягнуўся, калі пачуў, як адчыніліся дзверы, і яна апусцілася на калені перада мной. Нават у паўзмроку я мог сказаць, што яна выглядала сур'ёзнай.



"Хто ты на самой справе, Нік?" - мякка спытала яна. "Ты ўсё яшчэ не сказаў мне пра гэта".



Я працягнуў руку і прыцягнуў яе да сябе. "Я той, хто хацеў бы пацалаваць цябе", - сказаў я. 'І хто ты?'



"Той, хто хацеў бы, каб ты яго пацалаваў", - сказала яна. Яе рукі абвіліся вакол маёй шыі, і халат расхінуўся. Мае рукі знайшлі яе накіраваную ўверх, маладыя і энергічныя грудзі. Ружовыя соску тут жа выскачылі, калі мае пальцы лашчылі іх, і яе вусны былі той жа мядовай мяккасці, якую я спрабаваў раней. Толькі вось на маю ціснулі горача. Яе плечы былі аголеныя, калі халат саслізнуў з яе, і яна прыціснулася грудзьмі да мяне, усё яшчэ стоячы на каленях побач з канапай. Я падняў яе і саступіў месца яе доўгаму гнуткаму целу, якое адпавядала ямкам і выгібам майго цела. Спачатку яна вагалася ў любоўнай гульні, але калі я даследаваў яе цела, яе прыгожыя доўгія ногі рассунуліся і павярнуліся да мяне, каб атрымаць яшчэ. Яе рукі зараз таксама лашчылі, а яе грудзей прыціскаліся да маіх рук, каб іх можна было закрануць.



«О, Нік, Нік, - прамармытала яна. "Ніколі не спыняйся... ні сёння, ні заўтра... пакуль табе не давядзецца сыходзіць". Я ўзяў яе, і яна адказала з цудоўным пяшчотным запалам юнака. У другі раз яна была гэтак жа гатова, далікатная і цудоўная.



Мы ўсталі толькі для таго, каб паесці, але большую частку гэтых двух з паловай дзён правялі ў ложку. Цудоўнае пачуццё гумару Лізы заправіла нашы заняткі каханнем.



У пятніцу днём было занадта хутка. Я апрануўся і пайшоў да таго, як цётка Ганна вярнулася дадому. Мне было шкада пакідаць яе. Даглядаць дзяўчыну, якая шануе вас і як чалавека, і як суседа па ложку, - проста прыемны занятак.



"На якім самалёце вы вылятаеце заўтра?" - спытала яна ля дзвярэй.



"У дзесяць гадзін ад Тэмпельхофа", - адказаў я.



"Я буду там", - паабяцала яна.



«Неабавязкова, - сказаў я.



«Так», - сказала яна, яе вочы скакалі.



Я выйшаў з дому, зняў нумар у гатэлі на ноч і пашкадаваў, што не змагу прыдумаць спосаб зноў убачыць Лізу. Я прачнуўся рана і дабраўся да аэрапорта. Ён быў заняты, і незадоўга да майго ад'езду я ўбачыў, як яна ідзе да мяне праз натоўп. На ёй быў элегантны гарнітур бірузовага колеру, і яна зноў адрознівалася бесклапотнасцю.



'Што адбываецца?' - спытаў я крыху груба. "Мне трэба сесці зараз".



«Мяне затрымалі ў дарозе», - сказала яна, ідучы побач са мной. Я аддаў свой білет касірцы і выглядаў здзіўленым, калі яна таксама выцягнула білет.



'Што ты задумаў?' Я спытаў.



«Я лячу дадому», - сказала яна, узяўшы мяне за руку і накіраваўшыся да самалёта. Я спыніўся.



"Як гэта дадому?" - падазрона спытаў я.



«У Мілўокі», - холадна сказала яна. "Давай, ты затрымліваеш людзей".



Я рушыў услед за яе гнуткай высокай фігурай уверх па лесвіцы і сеў у самалёт. Яна неадкладна села і паляпала па крэсле побач з сабой.



"Пачакай хвілінку", - сказаў я. Як наконт Мілўокі? Ты сказала мне, што ты немка».



«Я ніколі гэтага не казала», - адказала яна з расчараваным позіркам, калі я абвінаваціў яе ў нечым падобным. Сапраўды, калі я падумаў, я не мог успомніць, каб яна калі-небудзь казала гэта так шматслоўна.



"Я нямецкага паходжання", - сказала яна. «І я наведала сваю цётку тут. Вы проста выказалі здагадку, што я з Гамбурга ці Дзюсельдорфа ці яшчэ чаго-небудзь.



"Я спытаў вас, дзе вы даведаліся ўсе гэтыя амерыканскія выразы", - сказаў я.



- І я вам гэта сказала. Я гляджу шмат амэрыканскіх фільмаў».



"У Мілўокі?"



"У Мілўокі!"



«Вы сказалі, што вывучылі англійскую ў школе».



"Дакладна", - сказала яна, задаволена ўсміхаючыся.



Я прысеў. "Калі б у гэтым самалёце не было так шмат людзей, я б цябе забыўся", - сказаў я ёй.



"Ты зможаш зрабіць гэта, калі мы будзем у Нью-Ёрку", - сказала яна, і яе вочы зноў сталі танчыць. «Абяцаю, што дапамагу. Вы можаце зьвяртацца да мяне, як хочаце».



Я адчуваў, што я зноў з ёй



і ўсміхнуўся. Гэта быў бы выдатны палёт таму. Выхадныя нечакана падаліся вельмі вясёлкавымі.







* * *







Пра кнігу:






Неанацысты ў Заходняй Германіі раптоўна дабіваюцца вялікіх поспехаў на выбарах. Іх лідэр уяўляе сябе новым фюрэрам. Аб ім мала што вядома, але адно можна сказаць напэўна: у саміх неанацыстаў не было грошай, каб зрабіць магчымай сваю татальную выбарчую кампанію.



Каго цікавіць новая нацысцкая эпоха?



Хто таямнічы фінансіст, які стаіць за кандыдатам у фюрар?



Падчас сваіх пошукаў Нік Картэр упершыню сустракае панадлівую бландынку, якая выконвае стрыптыз у старым замку на Рэйне.









Картэр Нік

Чалавечая бомба запаволенага дзеяння





Картэр Нік




Чалавечая бомба запаволенага дзеяння




перавёў Леў Шклоўскі ў памяць аб загінуўшым сыне Антоне




Арыгінальная назва: Human Time Bomb









Кіраўнік 1








N82 зразумеў, што здзейсніў памылку, калі ў будынку зачыніліся дзверы і спынілася стракатанне начных казурак. Потым жабы, якія засталіся далей у плантацыі фабрыкі, таксама замоўклі ў добраўпарадкаванай сажалцы. Там нехта рухаўся ў цемры.




Прабрацца сюды было лёгка напярэдадні ўвечар, пад плотам, у месцы, дзе зямля асела ад дажджу. N82 прыйшоў да высновы, што яму не трэба было праходзіць па гэтым маршруце двойчы. Ён паглядзеў на авальнае воблака, якое прайшло перад паўмесяцам, і папоўз назад, маючы намер вярнуцца тым жа шляхам. У цемры ён, вядома, не мог рызыкаваць ісці іншай дарогай.




Ён не баяўся даберманпінчэраў. Пах сук у цечцы ў аэразолі была надзейным рэпелентам. Між іншым, чацвёра вялікіх прыгожых жывёлін толькі што сядзелі побач з брамнікам на галоўнай дарозе. Каб ён ясна іх бачыў і думаў: "Цяпер, калі яны не патрулююць, я мог бы ўвайсці". У яго зачасалася галава. Гэтая пастка была добра падрыхтавана.




Ён быў у трывозе, і паспрабаваў уцячы. Ён папоўз хутчэй. Крокі даносіліся да яго з розных бакоў. Пасля нічога не заставалася. Ён устаў і выцягнуў свой 9,5-мм рэвальвер Chiefs Airweight Special.




N82 быў Х'юбертам П. Дзюмонам, моцным маладым хлопцам з цягай да прыгод, бліскучым хуткім самалётам і дзяўчатам, якія былі добрыя ў плоці. Адзіны недахоп для яго быў пазначаны як "безразважнасць" у ацэначных лістах AX. Магчыма, гэта было з-за яго ярка-рудых валасоў, добрага смеху і вялікай мускульнай сілы.




Ён прайшоў інтэнсіўнае двухгадовае навучанне AX і некалькі тэставых заданняў. А зараз ён прабраўся праз апраметную цемру даліны ў Каларада, таму што папрасіў аб гэтым заданні. Ён атрымаў яго, таму што ў Дэвіда Хока было занадта мала вольных людзей. Нік Картэр быў у Еўропе, і ўсё, што адбывалася, было звычайным абследаваннем. Глядзіце, запісвайце, давай справаздачу.




Але каб быць напагатове, вы ж хацелі быць на вышыні, ці не так? Х'юбі абдумваў гэта, аглядаючы галоўны будынак комплексу Reed-Farben Ltd.




Ён змяніў кірунак і папоўз управа, бо крокі, якія даносіліся злева і тапталі свежую траву, цяпер пачуліся ясней. Дзіўныя крокі, яны былі падобныя на крокі сланоў, якія навучыліся хадзіць на пальчыках. Яны змянілі кірунак разам з ім і пагражалі дагнаць яго.




Авальнае воблака рухалася далей, зноў прапускаючы бледнае месячнае святло. Ён выпрастаўся і ўбачыў надыходзячую да яго велізарную постаць. Яго крок быў перапынены, а затым яго схапілі рукі, магчыма, мацнейшыя, чым яго ўласныя.




Смурод, які выпускаў гэты мужчына, выклікала ў яго ванітавыя пазывы - сумесь хімікатаў з аперацыйнай і адходаў бойні. — Адпусці, ці я буду страляць, — гучна сказаў Х'юбі. Ён дзейнічаў па інструкцыі. Тры папярэджанні. 'Выпусці. Выпусці...'




Рука пацягнулася да яго пісталета. Рука, якая сціскае яго левы біцэпс, абвілася вакол яго шыі. Прыціснуты да шырокіх грудзей, Х'юбі задыхаўся. Ён страляў у напружанай позе, але асцярожна. Васьмідзюймавы ствол увагнаў першую кулю пад грудную клетку чалавека, са злёгку прыглушаным гукам паміж іх якія змагаюцца целамі.




Які нападаў на Х'юбі задрыжаў, але ціскі яго рук сціснуліся яшчэ мацней. Х'юбі стрэліў яшчэ чатыры разы; патроны калібра 9,5 мм Special кожны раз ударалі аддачай прыклада аб яго далонь. Ён адчуў атрутны ўкол іголкі ў спіну і зразумеў, што чалавек, які пераследваў яго, зараз далучыўся да сутычкі. Ён паспрабаваў пхнуць чалавека перад сабой і падумаў аб пяці 9,5-мм кулях - гэты хлопец, павінна быць, зроблены з бетону!




Х'юбі паспеў вывярнуць далонь з-пад рукі суперніка і выгнуцца, не разумеючы, што за гэтым няма ніякай хуткасці і сілы. Галава ў яго закружылася, ён адчуў слабасць, нібыта ап'янеў, і паваліўся. Чалавек, у якога ён стрэліў, упаў разам з ім. Х'юбі ляжаў нерухома, заціснуты ў абдымках мерцвяка.




Калі праз два дні пасля сваёй фатальнай начной прыгоды N82 так і не адказаў, на велізарнай карце ў штаб-кватэры AX з'явіўся жоўты сцяг. Пасля таго, як гэты папераджальны знак заставаўся на месцы на працягу васьмі гадзін, Бернард Сантас са штаба быў пра гэта паведамлены. Ён старанна папытаўся па тэлефоне ў Дэнверы. Паколькі на наступную раніцу жоўты сцяг усё яшчэ быў на картцы, ён паведаміў аб гэтым Дэвіду Хоку, як таго патрабавала працэдура.




У AX элітная выведвальная служба. Дэвід Хоук, як яго паважаны кіраўнік, можа атрымліваць сродкі ад Кангрэса гэтак жа лёгка, як і іншыя семнаццаць разведвальных і ахоўных агенцтваў любой значнасці. Магчыма, сакрэт добрых вынікаў AX збольшага складаецца ў тым, што яна працуе з бюджэтам, які складае толькі невялікую частку бюджэту іншых арганізацый.




У канчатковым рахунку, шмат вашага часу можа быць выдаткавана на марнаванне грошай і прыцягненне новых сродкаў. Высокапастаўленая адміністрацыя душыць дзеянне. З іншага боку, у AX ёсць у рэзерве толькі абмежаваную колькасць людзей; кожны з якіх суперагент, такім чынам Х'юберт быў адзін з іх.




Цікава адзначыць, што ў той час як супрацоўнікі ФБР з'яўляюцца "агентамі" і многія называюць іх "хлопцамі з ЦРУ", дасведчаныя людзі называюць супрацоўнікаў AX "намеснікамі". Гэты тэрмін выкарыстоўваецца сенатарамі і вышэйшымі службовымі асобамі ўрада і судовай сістэмы. Агенты AX, у тым ліку Дэвід Хоук, шануюць гэта, хоць яны працягваюць зваць сябе людзьмі AX, уключаючы рэгістрацыйную справу і нумары.




Х'юбі Дзюман трапіў у катэгорыю N з-за свайго інтэлекту і атлетызму. Калі б ён выжыў і прадэманстраваў свае навыкі і кемлівасць, ён мог бы стаць забойцам - майстэрскім забойцам. Гэтыя некалькі байцоў AX прадстаўляюць Злучаныя Штаты і маюць права дзейнічаць у надзвычайнай сітуацыі па сваім меркаванні, не прыцягваючыся да адказнасці. Дасціпны, поўны фантазіі журналіст, які раскапаў некаторыя дэталі спраў AX, затым назваў іх Майстрамі забойцамі. Людзям з AX гэтае імя не вельмі падабалася, але яно прыжылося.




Х'юбі Дзюман мог бы гэта зрабіць (толькі адзін з пятнаццаці, хто прыходзіць на выпускны іспыт і выніковыя тэсты, і гэта ўжо загартаваныя байцы AX), але калі Дэвід Хоук атрымаў паведамленне "больш ніякіх справаздач", ён падумаў пра што заўгодна, але толькі не пра гэта. . Са свайго офіса ў цэнтры Вашынгтона, у Дзюпон-Серкл, ён размаўляў з Сантасам па прыватнай лініі з дапамогай шыфратара прамовы.




«Бярні, што да N82 — ці ёсць яшчэ паведамленні з тых месцаў?»




- Нічога, сэр. Тэлекс пусты. Дзяржаўны дэтэктыў нічога аб гэтым не ведае. Як і шэрыф. Мясцовая паліцыя праязджае тамака нячаста. Іх усяго трое мужчын і коні. Я не тэлефанаваў ім, таму што гэта можа прывесці да рознага роду ўскладненняў. Яны класіфікуюцца як C-4. Мне ўсё роўна паспрабаваць?




Маршчыністы твар Хоўка быў вельмі сур'ёзны. - 'Не. А як наконт N3?





'У Парыжы. Вернецца заўтра.'




'Калі ласка, дашліце яго да мяне. Як мага хутчэй.'




- Добра, сэр.




Хоук павесіў трубку і дастаў з ніжняй скрыні стала тэчку REED-FARBEN Ltd. і адкрыў. Ён хутка прачытаў некалькі лістоў усярэдзіне.




Вы можаце думаць аб Reed-Farben як аб хуткарослай кампаніі ў гэтак жа хутка развіваецца фармацэўтычнай галіны, а можаце думаць пра яе як пра што-то па-чартоўску загадкавым. Гэта залежала ад вашага досведу і ад вашай інтуіцыі. Фінансаваньне было добрым, але часткова гэта былі замежныя грошы. Вышэйшае кіраўніцтва так і не выявілася, як і большасць ключавых супрацоўнікаў. Былі наняты нямецкія, японскія і французскія вучоныя, але так было ў многіх грамадствах. Яны пабудавалі ўласны аэрапорт і адмовіліся ад фінансавай дапамогі ад урада. Яны маглі пахваліцца вельмі прыбытковай вытворчасцю хімікатаў для прамысловага выкарыстання і лекаў, а таксама вядучымі біёлагамі і лекарам, які быў аўтарытэтам у галіне перасадкі сэрца і нырак. Як ні дзіўна, ён не даў інтэрв'ю, бо працаваў у Reed-Farben.




Куткі рота Хоўка сціснуліся. N82 быў адпраўлены для падвядзення вынікаў. Калі агент AX перастаў дакладваць, асабліва такі рашучы малады чалавек, як Х'юбі Дзюман, вы маглі быць упэўненыя, што вашыя першапачатковыя падазрэнні былі цалкам абгрунтаваныя. Хоук павольна зачыніў тэчку і паклаў яе ў правую верхнюю скрыню, якую ён называў сваім кошыкам на выпадак надзвычайнай сітуацыі.





Марта Вагнер сумавала па Х'юбі. Апроч AX, яна была адзінай, хто заўважыў пустэчу, якую ён пакінуў пасля сябе. Яна сумавала па ягоным таварыстве за абедам, а таксама дарма чакала сустрэчы з ім на ранішняй каве або абедзе.




Марта была маладой жанчынай, якая ведала, чаго яна хоча. Яна была даволі пухленькая, але гэта яе не бянтэжыла - прыгожая постаць, але з чымсьці яшчэ.




Яна была Мартай з неонавых шыльдаў уздоўж галоўнай дарогі:





Рэстаран сакавіку - Выдатная кухня - Кактэйлі.





Шэсць гадоў таму лёгкія яе бацьку заўчасна разбурыліся з-за шахтавага пылу, але ён атрымаў 6000 долараў ад страхавой кампаніі з дадатковай кампенсацыяй ад яго працадаўцы, а таксама ад прафсаюза.




Да гэтага сакавіка амаль два гады працавала ў рэстаране Perlinson's у Каларада-Спрынгс. Яна ведала, як сціснуць зубы, добра зарабляць і паспрабаваць утаймаваць п'янства свайго брата Піта, каб ён мог захаваць сваю апошнюю працу рэпарцёра ў Rocky Mountain News. У свае нешматлікія выходныя яны каталіся на лыжах у даліне Каперпот, і аднойчы Марта прыгледзелася да закусачнай Шчасліўчыка Эда. Лакі было семдзесят, і гэтая забягалаўка была брудным месцам, але ўсё роўна добра прадавалася. Гэта была адзіная рэстарацыя на тэрыторыі.




Яна купіла яго, узяла ў справу з сабой Боба Паўворана - індзейца, які быў адным з лепшых кухараў Перлінсана, - і праз некалькі месяцаў вам даводзілася чакаць у рэстаране Марты падчас водпуску, каб вызваліўся столік.




Незалежна ад таго, ці быў Піт Вагнер добрым журналістам, баланс паміж яго дасягненнямі і выпіўкай аказаўся занадта няўстойлівым, і ён стаў мэнэджэрам кампаніі сваёй сястры. Гэта аказаліся цікавыя адносіны, таму што Боб Полуворона ненавідзеў моцныя напоі («Вось што знішчыла маю расу»). Калі Боб не працаваў на кухні - цяпер у яго падначаленні было чатыры кухары - ён быў вопытны бармэн. - добры спецыяліст і цікавы суразмоўца. Аднойчы ён сказаў Марце даверліва:




“Мне падабаецца падаваць алкаголь белым людзям. Я заўсёды кажу ім: «Думаю, з вас дастаткова, сэр», але яны ніколі не жадаюць слухаць».




Ён быў добрым вартаўнічым сабакай для Піта. Яны былі блізкімі сябрамі, за выключэннем перыядычных выпадкаў, калі Піт браў адну чарку, потым іншую, а потым збіваўся з рахунку. Аднойчы Боб прайшоў увесь доўгі шлях да Бойс, каб завезці яго дадому.




Некалькі гадоў таму Марта знесла бульдозерам драўляную халупу Эда і пабудавала новае кафэ-рэстаран-закусачную - унутры ўсё было з нержавеючай сталі і пластыка, а звонку - з лакіраванага дрэва. Нават тады вам часта даводзілася чакаць, пакуль вызваліцца столік падчас курортнага сезона і лыжнага сезона.




Марта сумавала па Х'юбі Дзюмону, таму што ён падыходзіў да яе сапраўды гэтак жа, як яна падыходзіла да многіх людзей. Ён быў уважлівы, мілы, і можна было сказаць, што ў яго ў рукаве куды больш, чым ён паказваў. А Марта была здаровай жанчынай; яе жыццёвыя сокі ўсё яшчэ хацелі кіпець, хаця яна працавала па дзесяць гадзін у дзень і адхіляла многія прапановы. З усёй сваёй асцярожнасцю яна зразумела, што, хоць Х'юбі гаварыў з ім усяго каля пяці разоў, яна магла быць тым мужчынам, якога яна заўсёды шукала і ў якім мела патрэбу.




Ён сказаў, што ён хімічны агент. Ён назваў гэта цікавай працай.




Аднойчы ён запісаў усё гэта на плёнку, зрабіў ёй камплімент і здолеў распавесці большую частку гісторыі яе жыцця. У яе было адчуванне, што ён прыдумаў спатканне - можа быць, наступны раз?




У тую ноч, калі яго без прытомнасці ўнеслі ў будынак без вокнаў, у які ён збіраўся зазірнуць, Марта Вагнер сядзела ў сваім рэстаране са шклянкай піва яшчэ доўга пасля закрыцця. Нарэшце на яе твары з'явілася звычайная суровая ўсмешка, яна паціснула плячыма і паехала на машыне адну мілю да бунгала, дзе яны жылі з Пітам.




Марта Вагнер была вельмі здзіўлена, калі з'явілася яшчэ адна новая фігура. Напэўна, гэта быў добры год для мяне, падумала яна, ці, магчыма, я выглядаю больш прывабна. Гэты быў вышэй Х'юбі, у яго былі каштанавыя валасы замест рудых, але манеры ў яго былі такія ж плыўныя. Хоць ён быў ветлівы і нават стрыманы, вы адчувалі, што вы яму цікавыя і што ён вас прываблівае. Ён быў сімпатычным на выгляд, хоць гэта не было б меркаваннем дзяўчат, якія аддаюць перавагу вузкаліцы носьбітаў бакенбардаў. У Джыма Пэры быў поўны круглы падбародак і рот над ім, які сімпатычна смяяўся, хоць рабіў гэта нячаста. Ёй здалося, што ў яго быў самы востры позірк, які яна калі-небудзь заўважала пасля Боба Паўворана.




Ён вадзіў чатырохгадовы Форд, але ён заўсёды выглядаў бездакорна. Ён сказаў са сваёй усмешкай, што ён з раёна Пітсбурга і што ён шукае працу. Ён насыціўся сталеліцейнымі заводамі.




У тую першую ноч Марта старанна ацаніла Джыма Пэры і затрымалася ў краме далёка за гадзіну, калі яна звычайна ішла дадому, каб ачуцца пасля напружанага працоўнага дня. Яна не была ўпэўненая, чаму. (Я не чакаю, казала яна сабе некалькі разоў у той вечар, каб скакаць на мужчыну.) Ёй было ўжо дваццаць сем, працавітая, хвацкага здароўя, валодала розумам больш за многіх і часта складала кампанію ў ахайнай хаце, з яе братам Пітам. У аўторак раніцай у яе быў прыемны зварот да пакаёўкі, якая прыходзіла раз на тыдзень. Яна падпісалася на чатыры часопісы і нью-ёркскую газету. Піт навучыў яе гуляць у шахматы. Дык чаму яна павінна імкнуцца да мужчыны?




Яна ўявіла, што ацэньвае Джыма Пэры ў якасці меры засцярогі. У рэшце рэшт, у яе было шэсць гандлёвых аўтаматаў у фае паміж барам і сталовай, і, як і ва ўсіх, яна не абкладала падаткам усе свае продажы. Гэты Джым Пэры цалкам мог быць з падатковай службы. Ён быў такім акуратным і ахайным. І вы амаль сказалі б, што ён занадта выглядае для звычайнага працоўнага на сталеліцейным заводзе ці кіроўцы грузавіка.




Гэтае меркаванне з'явілася пасля таго, як ён падышоў да яе ў яе асабістым кутку з пытаннем. Ён сказаў гэта вельмі спакойна, ветліва і з сарамлівай усмешкай; ён ні ў якім разе не быў смельчаком.




- Міс Вагнер? Мяне клічуць Джым Пэры. Не маглі б вы парэкамендаваць прыстойны, але не занадта дарагі гасцявы дом у гэтым раёне? Я не маю патрэбу, але і не напампаваны грашыма».




Яна паглядзела на яго поглядам дасведчанага банкіра. Потым яна заўважыла зоркія, шырока расстаўленыя шэрыя вочы і хлапечы выгін яго падбародка і шчок. Але гэта быў ужо не хлопчык. Аб яе ўзросце. Калі Нік Картэр даведаўся, як яго разглядаюць, ён быў рады, што не носіць кантактныя лінзы. (Аддзел грыму AX даў яму менавіта тыя вочы, валасы і рысы асобы, якія былі патрэбныя, але гэтая дзяўчына шукала недахопы.)




«Паспрабуй у Альпійскім. Сем кіламетраў на захад; гэта нельга прапусціць. І не вядзіцеся на гэтыя старыя дамы. У Эйба Фіпса ёсць сёе-тое для вас.




'Дзякуй.' - Ён сарамліва вагаўся. — Ці не хочаце вы абнаявіць для мяне чэк? Не адразу, я маю на ўвазе. Вы можаце адправіць іх у банк, а затым даць мне грошы, калі яны будуць пераведзены на ваш рахунак.




'Гэта добра. У каго яго знялі з рэгістрацыі?




«На сталеліцейным заводзе Манангахела». Ён даў ёй чэк на 159,32 долара. «Мой апошні тыднёвы заробак. Я спытаў у Боба ў бары, i ён сказаў, што вы маглi б...




'Выдатна.' - Яна на імгненне завагалася. Яе прыватны куток карыстаўся павагай заўсёднікаў. Калі незнаёмец садзіўся без запрашэння, неўзабаве з'яўляўся Боб Полуворона і прапаноўваў: "Чаму б табе не сесці за той столік?"




- Сядай, - сказала яна.




'Дзякуй. Магу я прапанаваць вам сёе-тое?




'Піва. Але ад майго імя. Вы не павінны пачынаць з пакупкі білета для кандуктара.




- Звычайна я таксама так раблю. Але паколькі вы дама, я адхіляюся ад правіла.




Яны павінны былі засмяяцца. Боб Паўворана ўжо прыбыў. Марта паказала яму, што ўсё ў парадку - левая рука на стале - і спытала: "Ці не прынясеш ты нам два куфлі піва, Боб?"




Нік сказаў: «У вас тут добрае месца. Калі тут запраўляў Шчасліўчык Эд, вы маглі быць шчаслівыя, калі выжылі пасля яго ежы.




"Ты бываў тут раней?"




'Катацца на лыжах. Калі Lyman Electronics пабудавала будынак, у якім зараз знаходзіцца Reed-Farben. Я спрабаваў уладкавацца туды на працу, але ў іх нічога для мяне не было. Мне вельмі жадалася тут жыць, тут шырокія магчымасці для катання на лыжах і паляванні, чым я вельмі кахаю займацца. Калі я наеўся ўсёй гэтай сталлю, я зноў прыехаў сюды.




"Хочаце ўладкавацца на працу ў Reed-Farben?"




'Верна.'




"Гэта хімічная кампанія".




«У мяне ёсць правы кіроўцы грузавіка ў Каларада. Але я хачу ўзяць правы і тут.




"Яны патрабуюць праверкі надзейнасці".




“У мяне ўжо ёсць такі дакумент. У Мананахелі мы шмат рабілі для вайсковага міністэрства.




Марта задумалася. Чэк і яго сведчанні развеялі ў яе ўсе сумневы. Джым Пэры быў проста вольнай птушкай, а не ад падатковай інспекцыі ці дэтэктывам. Той апошні быў яшчэ горшы. Вы павінны былі нейкі час прыкідвацца, калі вы паліцыянт, ці прыходзіць са сваімі грашыма, калі гэта быў падатковы дэтэктыў. Яна вывучала Джыма, расслабляючыся і назіраючы за наведвальнікамі крамы.




У бары было трое супрацоўнікаў; два для падачы і трэці для раскладкі ежы. Боб Полуворона стаяў спакойна, сочачы за кухняй, за хуліганамі і за касай. У Піта быў выходны. Нік захапіўся кампаноўкай корпуса. Суседства працоўных з гэтага боку аддзелена ад турыстычнай сталовай з іншага боку холам, аддзеленым падвойнымі дзвярыма ад кухні. Былі нават цэлымі сем'ямі, і рэстаран павінен быў прыносіць прыстойнае абарачэнне. За двума більярдавымі сталамі некалькі чалавек чакалі сваёй чаргі, а купка гульцоў за сталом для трукаў рабіла стаўкі па дзесяць долараў з чалавека. Апошняе магло апынуцца небяспечным, але шыракаплечы Боб Полуворона, які дазваляў сваім чорным вачам блукаць па ўсім памяшканні і стаяў як укапаны, без сумневу спыняў любыя непрыемнасці ў зародку.




"Як даўно вы ў гэтым бізнэсе, міс Вагнер?" – спытаў Мік. 'Пяць гадоў. Два гады таму я загадала знесці старую ўстанову Эда.




“Я быў тут прыкладна ў той час. Напэўна, гэта быў час, калі кампанія Reed-Farben прыступіла да працы». У яе вочы глядзелі шэрыя вочы, хітрыя, але ў той жа час агністыя. Яна адчула нотку страсці. Супакойся, дзяўчынка, сказала яна сабе. Кіроўца грузавіка без ПМЖ!




"Правільна", - адказала яна.




- Значыць, ты выбрала самы прыдатны час. Вельмі верагодна, што абарачэнне патроіцца, і тады вы купілі адзіную тут закусачную. Вы ўмелая дзелавая жанчына.




"Магчыма, мне пашанцавала".




Ён ухмыльнуўся і рухаў адной са сваіх цёмных броваў уверх і ўніз, як быццам згаджаючыся з чымсьці, што яны абодва зразумелі. Яна падумала: «Які разумны мудак». Нават Боб і Піт не даведаліся, што Пэрлі Эбат, былы кангрэсмен і спрытны малы ва ўсім, ад банкаўскай справы да нерухомасці ў васьмі розных штатах, паведаміў ёй аб Перлінсан, у справы якога ў яго ўжо былі ўкладзены грошы.




Пазней ён сказаў: “Сакавік, я ніколі не думаў, што ты так хутка бегаеш. І табе сапраўды прыйшлося выкрасці нашага лепшага повара?




Яна дала яму зразумець, што ў Перлінсана засталося шмат кухароў, а ў яе толькі Боб, у задуме, якое было для яе надзвычай рызыкоўным. Два падбародкі Эбота над яго бездакорна белай саракадаляравай кашуляй прыхільна пазіралі на яе, і яна дазволіла яму крыху памацаць. Яна магла б пазбегнуць яго тоўстай рукі пад абрусам, але калі ты камусьці нешта вінен...




Праз год ёй не прыйшлося рабіць ні Пэрлі, ні каму-небудзь яшчэ ласку, хоць яна і не думала турбаваць Пэрлі. Ён з'яўляўся не радзей за адзін раз у месяц, часам з усёй кампаніяй, з-за чаго ў яе заставаўся неаплачаны рахунак на суму каля 100 даляраў, калі толькі ён не сігналізаваў, што адзін з яго таварышаў па абедзе гатовы заплаціць. Ёй не запатрабавалася шмат часу, каб зразумець, што яго цікавасць да Reed-Farben быў чым заўгодна, але толькі не капрызам.




“Reed-Farben наймае шмат людзей, але яны вельмі цяжкія. Я маю на ўвазе... ёсць хлопцы з раёна, якім яны дакладна не патрэбныя, у той час як многім даводзіцца праязджаць кожны дзень па сотні міль, каб працаваць тут. Начальнік штаба - Кені Эбат. У яго... палітычныя сувязі. Мяркую, вам не адразу ўдасца з ім паразмаўляць, але калі вы яго ўбачыце, вы можаце сказаць яму, што я назаву яму ваша імя. Скажу яму... Я абнаявіў вашыя чэкі.




Вочы Марты - цёмна-зялёныя, як алівы - спыніліся на шэрых вачах Ніка. Яна першая паглядзела ўніз. Чаму? Яна ніколі не выключала гэтыя адносіны, каб працягнуць руку дапамогі незнаёмцу.




- Дзякуй, - мякка сказаў Нік. "Я буду выкарыстоўваць яго толькі ў выпадку неабходнасці, і тое вельмі сціпла".





- Я перакананая ў гэтым. У адваротным выпадку я б не прапанавала яго.





Імгненне праз Нік сказаў: «Дзякуй за ўсё, міс Вагнер. Вы зрабілі для мяне больш за некалькі хвілін, чым іншыя за гады. Я проста збіраюся ўбачыць гэтых Фіпсаў зараз. Сёння ў мяне была доўгая паездка, і я хачу заўтра раніцай выглядаць свежым у Reed-Farben і не пахнуць півам».





"Клічце мяне Мартай - усё тут так робяць. Калі вы гэтага не зробіце, яны нават не зразумеюць, пра каго вы кажаце". Скажы Эйбу Фіпса, што гэта я цябе паслала.





'Дзякуй яшчэ раз. Дабранач.'





"Дабранач... Джым."







Імя Марты Вагнер стварыла цуды з Эйбам Фіпсам. Ніку далі катэдж у два пакоі на сорак метраў - маленькі, драўляны і са старамоднай сантэхнікай, але "чысты" і ахайны, як каюта першага класа карабля. Калі мыўся, то заўважыў, што краны працуюць добра, не цякуць. не капаюць, і вада цякла раўнамерна.




у некаторых дамах гарэла святло, і праз нейкія драцяныя дзверы да яго даносіліся смутныя тэлевізійныя шумы. Нік прыйшоў да высновы, што ён знаходзіцца дастаткова далёка ад дома Эйба, каб за яго прыходам і доглядам не сачылі занадта пільна. Калі ён знайшоў выхад у канцы шэрагу дамоў, ён быў поўнасцю перакананы. Эйбу трэба было надзець акуляры начнога бачання, і Нік сапраўды заўважыў блакітнаваты экран тэлевізара ў пакоі за кабінетам Эйба.




Ён павольна праехаў міма лабараторый Рыд-Фарбен. У часы Lyman Electronics у цэнтры ўчастку стаяў велізарны двухпавярховы будынак, пазбаўленае ўяўленні, сучасны, без вокнаў і з кандыцыянерамі для прэцызійнага абсталявання. Паводле паведамлення AX, яны збанкрутаваліся, калі НАСА не працягнула свае кантракты, а былая кангрэсменша Пэрлі Эбат (для якой апазіцыйныя газеты выкарыстоўвалі асабліва непрыемныя мянушкі) была звязаная з групай Reed-Farben, якая набыла нерухомасць. Брудная гульня? – здзіўляўся Мік.




Асвятленне, асабліва слізгальнае святло на кутах шматлікіх будынкаў і каляровыя агні ўздоўж праезнай часткі і ў парках, дазволіла Ніку ўбачыць, наколькі шырокім быў комплекс. Цяпер гэта было на трох узроўнях. Яны праклалі дарогі ўгору па схіле, і зараз там стаялі дома. Ён працягваў ісці за плотам. Ён атачаў увесь комплекс, і, паводле тапаграфічнай карце, якую вывучыў Нік, іншых пад'язных шляхоў не было. Гэта азначала, што дамы на схіле таксама знаходзіліся пад аховай. Вы павінны былі ўваходзіць і выходзіць праз завадскія вароты, дзе вы павінны былі паказаць свой пропуск пры яркім святле.




Такі быў звычайны стан спраў у ваеннай прамысловасці. Для сачэння яны выкарыстоўваюць нейкіх некваліфікаваных беспрацоўных, якія паступова пачынаюць адчуваць сябе важнымі і становяцца іх вернымі прыхільнікамі. Але, як указаў Хоук у Вашынгтоне за пяць дзён да гэтага, нешта пайшло не так.




Рыд Фарбен Лтд. добра фінансаваўся, але першыя ўклады прыбылі са Швейцарыі праз Chase Manhattan Bank, First National City Bank і United California Bank. Старонніх акцый не было, існуючыя падатковыя справаздачы за апошнія тры гады былі ў поўным парадку, а крэдыторамі былі прадстаўнікі міжнародных зацікаўленых груп, з якімі немагчыма было звязацца.




Вы маглі звязацца толькі з іх юрыдычнымі кансультантамі і бухгалтарамі.




Яны выраблялі хімікаты, але ў мінулым годзе амаль не атрымлівалі прыбытку. Казалі, што яны маюць вялікі навукова-даследчы аддзел, які займаецца комплекснымі выпрабаваннямі імплантацыі. Ва ўсёй літаратуры было толькі адно інтэрв'ю з навуковым супрацоўнікам Reed-Farben. Вядомы сірыйскі даследнік у агульных рысах заявіў, што яны працуюць над простагландынамі: «Наш прарыў, які, з навуковага пункта гледжання, можа адбыцца праз пару ці шэсць гадоў, прынясе вялікае паляпшэнне для недасканалых чалавечых арганізмаў. Мы працуем з шаснаццаццю простагландынаў - хімічнымі рэчывамі, якія могуць змяніць функцыі органаў менш чым за мільярдную долю грама. Тады мы зможам прапанаваць лекі ад высокага крывянага ціску і хвароб нырак, галаўнога мозгу, лёгкіх, малочных залоз, шчытападобнай залозы, вочных абалонак і рэпрадуктыўных органаў».




Калі Нік прачытаў гэта, Хоук пракаментаваў: «Гучыць як шарлатанская рэклама, ці не так? Вось чаму мы адправілі Біла Родзе ў Гарвард пагаварыць з Уізерспун. Аказалася, што ўсё магчыма. У Гарвардзе таксама ёсць такія праекты. Але... У Уізерспуна было такое ж непрыемнае пачуццё, як і ў нас, што і выклікала ў нас такую цікаўнасць. Нешта не так. Супрацоўнікі Reed-Farben ніколі не абменьваюцца досведам з іншымі навукоўцамі. Яны таксама не ходзяць на навуковыя выставы. Яны не рэкламуюць нічога, акрамя сваіх звычайных хімічных прэпаратаў. Нарэшце, іх навуковы склад складаецца ў асноўным з замежнікаў, ні з кім не злучаных».




- А што наконт таго маленькага аэрапорта? – спытаў Мік.





«Яшчэ адна дзівацтва. Яны купілі спецыяльную прыладу для свайго кіравання. Яны пабудавалі аэрапорт у даліне адразу за першай гарой за заводам. Усё аднолькава дорага; уражлівая ўзлётна-пасадачная паласа, якую можна выкарыстоўваць толькі днём. У нас ёсць авіяцыйныя ўлады, якія вельмі асцярожна прапануюць федэральныя сродкі пасадкі. Ім гэта не падабаецца. Гэта страшэнна дзіўны бізнэс, калі яны нават не зацікаўлены ў якой-небудзь дапамозе.




Нік думаў аб гэтай размове, пакуль ехаў па звілістай галоўнай дарозе, якая выходзіла з даліны праз глыбокую цясніну. Агароджа ўжо не ішла паралельна дарозе - ён ужо заўважыў гэта па шляху туды, - а ішоў вертыкальна супраць схілу, і там жа наглуха закрываў завадскую пляцоўку плошчай 75 га. Сюды не ўваходзіць аэрапорт; гэта яшчэ 200 га; раней там было дзве фермы.




На ўчастку дарогі праз яр была кароткая цвёрдая абочына - ідэальнае месца для паркоўкі яго машыны. Нік вярнуўся да кута плота і забраўся туды, дзе бачыў яр, які спускаецца па схіле пад парэнчамі. Эканомна выкарыстоўваючы ліхтарык, ён выявіў след на размытай зямлі па суседстве, а таксама былі доказы таго, што хтосьці - ці некалькі чалавек - прапаўзалі праз гэтую траншэю. След памерам каля 47 можа быць ад N82. Просты спосаб пракрасціся ўнутр, падумаў Нік, ды і занадта просты. Калі яны распачалі ўсе гэтыя меры засцярогі, чаму яны выпусцілі гэта з-пад увагі?




Х'юбі выступаў пад сваім імем, як часта рабілі "марскія свінкі" на гэтых простых заданнях. Але калі б Х'юбі падманула гэтая павабная дзірка пад плотам, справа магла быць куды цікавей. Часткі галаваломкі, здавалася складаліся разам.




Нік бачыў рудага N82 чатыры разы; сярод іншага, ён правёў з ім цэлы дзень, сочачы за падазронай фігурай у Філадэльфіі. Нік даў маладому чалавеку добрую адзнаку. Хлопец быў разумны, хуткі і ўпэўнены ў сабе. Ён хацеў нечага дабіцца. З гэтымі рысамі вы атрымліваеце... чалавека, які пралазіць пад плот, каб выканаць заданне, якое ён далёка не недаацэньвае.




Нік праехаў трыццаць міль да Фордж-Джанкшн, выявіў гатэль "Срэбнае воблака" і прыпаркаваўся праз дзве вуліцы ад яго. Горад рыхтаваўся да сну; адзіны мясцовы кінатэатр быў пусты, і, акрамя гатэля, рэстарана праз шырокую галоўную вуліцу і пары кафэ, усё было ахутана цемрай. Тут не сталі марнаваць грошы на асвятленне вітрын пасля закрыцця.




Ён надзеў мяккі карычневы капялюш, надзеў карычневы жакет - ён ніколі не насіў карычневы, але гэта быў добры колер, каб яго можна было няправільна апазнаць, - і зняў нумар у гатэлі "Срэбнае воблака". Ён заплаціў наперад і атрымаў нумар 26. У Х'юбі быў нумар 18. Калідор быў пусты, калі ён ціха прайшоў па ім, пасля двух хвілін асцярожнага падбору адмычак нумар 18 адкрыўся і Нік праслізнуў унутр.




Не ўключаючы святло - у невялікіх месцах людзі заўважаюць, як толькі з'яўляецца святло дзесьці там, дзе яго не чакаюць - Нік абшукаў пакой і рэчы Х'юбі з ліхтарыкам. Ён пераканаўся, што нехта і раней важдаўся з імі. Яго рэчы былі ў бязладзіцы, але Х'юбі быў акуратны і дакладны. Шпікі знайшлі б толькі тое, што паказвала б на тое, што Х'юбі быў хімічным агентам з Нью-Ёрка. Калі Нік выявіў, што з маленькага магнітафона Х'юбі зніклі ўсе касеты, ён зразумеў, што меў рацыю. Яны панеслі іх з сабой, каб вывучыць у вольны час.




Калі б Х'юбі сапраўды прытрымліваўся правілаў і яны не знайшлі яго справаздачу ... Нік знайшоў Біблію Гедэона ў глыбіні скрыні стала. У задняй частцы вокладкі быў прарэз, у якім знаходзілася стужка. Людзі з AX размяркоўваюць Бібліі з месцам для захоўвання і забіраюць звычайныя копіі, якія распаўсюджвае ў гатэлях Таварыства Гідэона. Яны бяруць асобнік AX з сабой, калі з'яжджаюць, і калі з'яжджаюць, што можа растлумачыць статыстычна ўсталяваны факт, што Бібліі - гэта кнігі, якія менавіта распаўсюджаныя ў свеце.




Нік паклаў касету ў кішэню і пераканаўся, што нічога не забыўся.




Калі ён адчыніў дзверы ў калідор, нейкі мужчына падышоў і стаў перад ім. Нават у паўзмроку Нік пазнаў зброю, якое тырчыць у сцягна мужчыны. Кольт, афіцыйная службовая мадэль. Атрымаць яго ў наш час было практычна немагчыма. Калі ведаеш, што могуць зрабіць кулі выпушчаныя з яго, заміраеш і спадзяешся на лепшае. - Вярніся ўнутр, - сказаў мужчына. Нік вярнуўся ўнутр.




Мужчына падышоў да яго і ўключыў святло. Нік не казаў яму гэтага не рабіць. Мужчына быў тоўсты і мажны. У яго былі плечы, якія былі нават шырэй, чым у Ніка, і сціснуты нос, які занадта шмат разоў білі кулакамі або кастэтам - ці толькі адзін раз цяжкай зброяй блізкага бою. Трэснула насавая косць была шырокай і няправільнай формы, і на ёй усё яшчэ былі шнары.





- Што ты скраў? - Гаворка адпавядала асобе.





'Я? Я памыліўся нумарам?





"Што ты шукаў."





"Я шукаў свой пакой".





'Які нумар?'





"Васямнаццаць, я думаў."





«Ну… і я бачыў, як ты адчыняў замак 18-га нумара. Чаму?'





- Я ўжо казаў табе гэта. Пісталет зрабіў нецярплівы рух. Нік падрыхтаваўся. - Ты мне нічога не сказаў. Павярніся.





- Ты паліцэйскі агент?





"Ха, ха!" Нават смех гучаў падазрона. 'Так гэта я. І проста павярніся.





Нік сказаў: «Давай пагаворым. Я нічога не забраў адсюль. Што, калі я пайду?





Кінг-Конг падумаў, што гэта вельмі камічна, і зноў засмяяўся. У трэніровачным пакоі AX вы даведаецеся, што смех часта часова парушае вастрыню зроку. Кінг-Конг застагнаў, калі рука выцягнулася, як галава кобры, паднімаючы пісталет. Яго рука была складзена напалову і закінута за плячо. Нік зрабіў крок наперад і паставіў на яго свая вага.




Ніжні выпад трэніраванага чалавека на пісталет, калі рука са зброяй і ўся адведзена назад праз плячо, з'яўляецца які абяззбройвае манеўрам, які амаль немагчыма спыніць. Затым мышцы плячэй і спіны выключаюць мышцы рук. Калі рука са зброяй рухаецца далей назад, рука складаецца ўдвая і ўказальны палец калі ён на спускавым гапліку пагражае зламацца. Затым адпускае зброю.




Гэта тэорыя. Звычайна гэта працуе, але не з гэтым Кінг-Конгам. Ён быў каржакаватым і моцным і інстынктыўна апусціў пісталет, перш чым Нік паспеў пранесці яго міма вуха. Ён ледзь не прыціснуў пісталет і Ніка амаль да падлогі. Нік выкінуў наперад пальцы левай рукі і ўрэзаў у трахею суперніка. Ён трапіў у сківіцу, цвёрдую, як у асла. Двое мужчын пабіліся з-за зброі. Знаходзячыся так блізка да зямлі, Кінг-Конг меў некаторую перавагу. Ёсць ідыёты, якія сцвярджаюць - і гэта нават увайшло ў некаторыя падручнікі па бойках (але не ў падручнікі AX), - што пісталет не стрэліць, калі вы трымаеце затвор. Яны нават гавораць, што вы павінны трымаць яго вельмі моцна. Не верце!




Паспрабуй адзін раз - у цябе на нейкі час будзе паралізаваная рука, не кажучы ўжо пра нешта горшае. Мае сэнс паспрабаваць паднесці руку да цынгеля рэвальвера, калі толькі ў гэтай штукі няма цынгеля, ці для цынгеля пісталета, калі ён тырчае. Але вам, магчыма, давядзецца занадта шмат увагі надаваць бойцы, каб прысвяціць сябе такім дэталям. Так было і з Нікам.




У Кінг-Конга была магчымасць нанесці ўдар левай рукой, і Нік адчуў сябе так, быццам асёл ударыў яго нагой у жывот. Велізарны асёл. Чалавек ніжэй ці не ў такой цудоўнай форме выпусціў бы пісталет. Нік застагнаў і адштурхнуўся абедзвюма рукамі, напружваючы сілу ног і спіны, калі Кінг-Конг зноў нанёс удар. Удар, атрыманы Нікам па правай руцэ, таксама змяніў становішча яго левай рукі. На гэты раз гэта было падобна на ўдар меншага осліка. Ніку ўдалося перацягнуць правую руку мужчыны далей праз плячо, а затым прыціснуць яго да сябе. Пісталет упаў на падлогу. Яны абодва пацягнуліся да яго. Кінг-Конг, які быў бліжэй, быў на дзюйм наперадзе яго. Ён моцна сціснуў зброю правай рукой і вялікім пальцам пацягнуў за засцерагальнік. Нік пачуў пстрычку. бум!




Кольт гучна стрэліў у падлогу. Нік узяў запясце і далонню паласнуў па мускулістай шыі. Кінг-Конг вырашыў поўнасцю засяродзіцца на зброі. Яны змагаліся. бум! Яшчэ адна куля, на гэты раз у сцяну.




Цяпер Нік абвіў гэтае запясце дзвюма рукамі, рассунуў ногі і напружыўся. Ён заручыўся дапамогай сваіх наймацнейшых мускулаў, каб адолець меншыя мускулы свайго суперніка - зараз гэта быў акт балансавання цягліц яго спіны супраць мускулаў рук і запясцяў Кінг-Конга. Ён павольна павярнуў кольт да жывата суперніка. Яны паглядзелі адзін на аднаго, меншы мужчына ўтаропіўся на Ніка. Ён збялеў; яго брыдкі твар раптам прыняў дзіцячы і спалоханы выраз, як бы ўмольны аб якой-небудзь падтрымцы супраць занадта вялікай пагрозы. Кінг-Конг успомніў, на што здольныя гэтыя вялікія 11,5-мм кулі. Яго кішкі сціснуліся, як быццам ён праглынуў глыбу лёду.




Кінг-Конг быў не больш за баязліўцам, чым асабліва смелай фігурай; ён не быў дастаткова далікатным, каб трапіць у адну з гэтых крайнасцяў. Як і большасць мужчын, ім рухала тое, што з ім адбудзецца ў найбліжэйшай будучыні, і прама зараз яму здавалася, што ў яго наогул няма будучыні.




Гэта была бітва паміж моцным вялікім хлопцам і моцным маленькім хлопцам, і пісталет так і застаўся накіраваным да яго жывата. Нік аўтаматычна манеўраваў так, што потолочный свяцільня быў ззаду яго, і святло падала ў вочы Кінг-Конга, які стаяў і спыняўся ў страху, калі меншы чалавек змагаўся з вялікім і нічога не дамогся. Яны крыху шаркалі па тонкім дыване, як два быкі, што ўчапіліся адна ў адну рагамі.




Нехта крыкнуў у калідоры. Зазваніў тэлефон. Крокі загрукалі па лесвіцы. - Ты хочаш выбрацца адсюль жывым? – спытаў Мік.




Тоўстая галава кіўнула. Што павінна было азначаць так.





"Тады адпусці пісталет і супакойся".





Кінг-Конг вагаўся.





«Ты не павінен адмаўляцца ад гэтага, - сказаў Нік. - «Усё, што мне трэба зрабіць, гэта тузануць, і я прастрэлю табе азадак».





Кінг-Конг адпусціў пісталет, і Нік таксама адпусціў моцную хватку на запясце мужчыны. Нік зрабіў крок назад з пісталетам у руцэ, а іншы рыўком адчыніў дзверы пакоя. У рэшце рэшт, ён перакуліў начнога парцье, які зарэгістраваў Ніка. Ён быў высокім хлопцам, і Кінг-Конг пакінуў яго ляжаць ва ўвесь рост на падлозе, як быццам па ім праскакаў каня.




Ён паглядзеў на Ніка шырока расплюшчанымі вачыма. - Што адбываецца? Ён сеў спіной да сцяны, калі Нік перасягнуў праз яго, заткнуўшы кольт за пояс.




Гэта быў яе муж. Ён стрэліў у мяне. Ніякіх здарэнняў не было». Нік схаваўся за вуглом і пабег уніз па лесвіцы




Малая зала была пустая. Кінг-Конг спяшаўся ўцячы. Ён згарнуў за кут, калі Нік выйшаў на вуліцу. Калі і выклікалі мясцовую паліцыю, то нічога не было бачна. Нік прыціснуўся да сцяны будынка, каб схавацца ад тых, хто мог бы вызірнуць з вокнаў гатэля, спалохаўшыся стрэлаў. На вуліцы побач з ягонай машынай нікога не было. Ён праехаў чатыры кварталы, зрабіў некалькі паваротаў і спыніўся на цёмнай стаянцы ля рынку, каб схаваць карычневую куртку і капялюш у багажнік.




За тры кіламетры ад горада ён мінуў бетонны двухпалосны мост праз яр. Далёка ўнізе вада ручая блішчала ў яркім святле месяца і зор. Нік разабраў кольт, працёр хусткай кожную дэталь і кінуў іх паасобку ў ваду, кідаючы ўніз пад рознымі кутамі.




У даліне Каперпот ён сутыкнуўся з некалькімі аўтамабілямі. Бізнэс Марты быў зачынены. Ён заехаў у Альпайн як мага цішэй і прыпаркаваў машыну побач са сваім катэджам.




Усярэдзіне ён зашмаргнуў шторы і ўсталяваў свой танны магнітафон, які быў падлучаны да гэтак жа таннага радыёпрымача. Між іншым, тая таннасць была толькі ў знешнасці; калі ўлічыць змены, унесеныя ў яго Сцюартам, спяцом з лабараторыі AX, яны каштуюць прыстойную суму. Нік уключыў касету, якую знайшоў у Бібліі, і пачуў запіс Пятра, Паўла і Марыі з радыёстанцыі ў Дэнверы, якую Х'юбі час ад часу слухаў. Нік адхіліўся яшчэ крыху і пстрыкнуў перамыкачом на задняй панэлі прылады. Цяпер з дынаміка радыё данёсся голас Х'юбі Дзюмона. Нік павярнуў яго як мага цішэй і зараз слухаў навастрыўшы вушы.




N82 казаў голасам, які было цяжка даведацца, як яго вучылі. «…ключ да таямніцы мусіць быць у галоўным будынку. У іншыя будынкі прыходзяць працоўныя з раёна. Аднак я не змог знайсці нікога, хто быў у галоўным будынку ці хацеў выйсці. Яно старанна ахоўваецца. Мінулай ноччу я падышоў бліжэй і знайшоў двух буйных мужчын - патрульных. Выглядала на тое, што яны выпівалі ці знаходзіліся пад дзеяннем наркотыкаў. Кожныя дзве гадзіны звычайныя ахоўнікі абыходзяць будынак. Самалёт прыбыў учора ў гадзіну дня. Я быў у лесе ля ўзлётна-пасадачнай паласы. Мой інфарматар ужо другі раз дае мне дакладную інфармацыю аб якія прыбываюць самалётах. Чатырнаццаць скрынь былі выгружаны і дастаўлены ў галоўны будынак на грузавіку. З яго вышлі пяць пасажыраў. Важныя людзі, мяркуючы па прыёме. Сустрэтыя доктарам Гретой Столц, доктарам Донам Німурой, Кені Эбатам і яшчэ двума мужчынамі, якія, як я мяркую, з'яўляюцца высокапастаўленымі супрацоўнікамі разгляданага грамадства. Я не змог распазнаць ніводнага з пяці прыбылых, хоць уважліва назіраў за імі ў бінокль. Адзін чалавек закульгаў, і яго падтрымалі; у яго была павязка на твары. Чатыры іншыя, відаць, былі паўночнаеўрапейскага ці славянскага паходжання. Скрынкі былі розныя па памеры і не вельмі цяжкія. Даследаванні працягваюцца.




Нік выключыў прыладу і адкінуўся назад. Ён быў перакананы, што гэтае «расследаванне працягваецца» прывяло да другога наведвання праз гэтую дражніла адтуліну пад агароджай перыметра Reed-Farben. Яго прываблівалі - і даволі адкрыта! Гэтыя п'яныя ахоўнікі маглі быць часткай плана па выманванні яго з хованкі. З гэтым усё стала нашмат прасцей...




Усе дзеячы Reed-Farben, якіх Х'юбі назваў па імёнах на прыёме важных асоб, былі вядомыя AX. доктар Штольц і доктар Нимура былі навуковымі даследнікамі. Штольц вывучаў атамную энергію ў прамысловых мэтах, што магло азначаць што заўгодна, але Нимура, лекар, а не фізік, як і Грэта Штольц, працавала ў Японіі над трансплантацыяй сэрца і нырак, перш чым прыехаць у Каларада. Нік прыняў гарачы душ, затым працёр спіртам запясце там, дзе яго схапіў Кінг Конг, і руку, выцятую кольтам. Ноч была духмянай і прыемна пахла хвоямі. Яго катэдж знаходзіўся даволі далёка ад галоўнай дарогі, так што сельскую атмасферу не парушалі выпадковыя аўтамабілі або грузавікі, якія праязджалі. Прыемны пераход ад гарадскога жыцця. Але навошта народу псаваць такія прыемныя месцы сваёй прагнасцю і інтрыгамі? Гэта заспакаяльная атмасфера знікла да сямі гадзін раніцы. Караван грукатлівых, гулкіх грузавікоў і легкавых аўтамабіляў захапіў галоўную дарогу. Большасць падраздзяленняў Reed-Farben Ltd. працаваў у двухзменным рэжыме; першая змена пачыналася ў восем гадзін. Нік выявіў пагрузачную станцыю для грузавікоў на дарозе насупраць Альпайн - вядома, гэта парушала цішыню. А яшчэ побач з матэлем была майстэрня, дзе сотнямі рамантавалі жалезныя бочкі. Кожная сама па сабе вырабляла какафанію шуму, калі іх чысцілі, шліфавалі і апырсквалі. Нядзіўна, што Эйб Фіпс браў такую нізкую квартплату.




Нік праехаў восем міль на захад, каб паснедаць на фабрыцы Дэдвуд Дыкс. Пакуль ён піў шклянку апельсінавага соку, кубак кавы і еў сэндвіч, ён абдумваў хады N82 і свае ўласныя, як гросмайстар пасля партыі. N82 дзейнічаў лагічна і ўмела, хоць, мабыць, занадта ўпэўнена. Ён падумаў пра Марту Вагнер. Тэмпераментная, прывабная - і разумная. Што б тут ні адбывалася, яна ведала аб усім, нават калі не ведала аб гэтым сама асабіста. Яна была падобная на вандроўных котак




Джым Пэры прывык да абстаноўкі. Яны ніколі не рабілі нічога лагічнага; гэта таксама было б нелагічна!




Нік купіў яшчэ бутэрброд з ростбіфам і два яблыкі на вынас. Ён абраў старую дарогу, якая, як аказалася, належала шахце, на аснове сваёй тапаграфічнай карты 1931 года, і прыпаркаваў машыну ў канцы яе. З таннай камерай на шыі ён правёў дзень у гарах, якія атачалі комплекс Рыд-Фарбен і прылеглую ўзлётна-пасадачную паласу. Ён выявіў старыя закінутыя дарогі, чыгуначныя пуці са знятымі рэйкамі і закінутую ферму.




У бінокль ён назіраў, як прыходзяць і сыходзяць жыхары дамоў на шырокай тэрыторыі Рыд-Фарбен, жанчыны і дзеці.




У тры гадзіны заехаў жоўты школьны аўтобус, які, як і ўсе легкавыя і грузавыя аўтамабілі, павінен быў праехаць праз цэнтральную браму.




Павольна ён накіраваў свой бінокль у бок будынкаў, у якіх вяліся справы "Рыд-Фарбен". Да аднаго з іх пад'ехаў грузавік. Бінокль Ніка спыніўся на разгрузцы скрынь брыгадай з трох чалавек пад пільным вокам японца ў белым халаце.




Японец нешта сказаў мужчынам; адзін з іх, відаць, раззлаваўшыся, перастаў адказваць яму. Японец нецярпліва жэстам загадаў яму паспяшацца. Мужчыны цяпер былі больш паспешлівыя. Раптам на зямлю ўпала скрыня. Вечка адкрылася, і большая частка змесціва выпала са скрынкі.




Нік здзіўлена падняў бровы. Гэта былі чалавечыя рукі, ідэальнай формы, да смешнага сапраўдныя... Некаторыя са сціснутым кулаком, гатовым нанесці добры ўдар; іншыя як бы чапляліся за нябачны аб'ект.




Мужчыны таксама выглядалі здзіўленымі. Магутны бінокль Ніка так выразна ўлавіў іх здзіўленне, што ён, здавалася, стаяў прама побач з імі. Толькі японец захоўваў стрыманасць. Ён нахіліўся і паклаў жудасныя рэчы назад у каробку. Яго вусны, здавалася, ужо лічылі іх.




Людзі ў грузавіку стаялі як зачараваныя, і двое з іх шапталіся адзін з адным. Яны, канешне, не зразумелі, што яны неслі. Японец схапіў вечка і паклаў яго назад на труну.




Разгрузка аднавілася. Японец націснуў кнопку на бакавой сцяне будынка, і тут жа з'явіўся яшчэ адзін чалавек у белым халаце. Яны пагаварылі нейкі час, а затым другі вярнуўся ўнутр. Ён вярнуўся праз пяць хвілін з невялікім пакетам у адной з кішэняў курткі; была бачная толькі верхняя частка пакета.




Ён падышоў да пярэдняй часткі грузавіка. Японец пайшоў туды, дзе працавалі мужчыны, і зараз уважліва сачыў за імі. Іншы адкрыў капот, дастаў з кішэні пакет, засунуў яго кудысьці паміж рухавіком і іншымі дэталямі і зноў зачыніў капот. Нік быў амаль упэўнены, што людзі з грузавіка яго нават не бачылі. Нік адчуў бісерынкі поту на шыі…




Менш як праз гадзіну трое мужчын селі ў грузавік і паехалі ў далёкі кут фабрыкі. Нік быў не зусім гатовы да кароткай гучнай бавоўны, які разарваў машыну на часткі. З рухавіка вырвалася полымя. Кавалкі металу расплюхаліся і ўпіліся ў зямлю. Ніку здалося, што ён убачыў скрываўленую галаву, якая ўзляцела ў неба. Нарэшце ён апусціў бінокль.




Ён не мог гэтага растлумачыць. Забойства траіх мужчын прайшло настолькі гладка, што павінна было быць спланавана па загадзя складзеным плане. Пазбаўляцца ад усіх, хто мог убачыць нешта падазронае. Але чаму? Што, чорт вазьмі, ім трэба было хаваць? Чаму яны так моцна рызыкавалі? Ён вярнуўся да сваёй машыны ў шэсць трыццаць і паехаў у рэстаран Марты. Ён затрымаўся ў бары, пакуль не вызваліўся столік побач з асабістым кутком Марты, і замовіў фірмовую страву: гуляш з ялавічыны. Яна не заўважала яго, пакуль ён амаль не даеў рысавы пудынг і кава і не спыніўся каля свайго століка, усміхаючыся.





«Прывітанне, Джым. Чым гэта скончылася?





Хм, што здарылася?





З вашай заявай.





"О." Ён адвёў погляд і сказаў: «О, сёння я не паспеў. Я быў у гарах. Надвор'е было такое добрае, і я не вярнуўся своечасова. Я пайду туды заўтра.





З выглядам кахаючай маці яна павольна села на крэсла насупраць яго. Усё прайшло так гладка, што ён адчуў сябе крыху вінаватым і не зводзіў вачэй з пустога кававага кубка.

Загрузка...