ДУБОЎКА

Памяці бабулі маёй, салдаткі

і маці чатырох салдат

Асколак шкрабануў рыдлёўку..

Баліць яшчэ ў зямлі вайна...

Па доўгай вуліцы Дубоўкі

На ручніках плыла труна.

З заволжскіх стэпаў веяў сівер.

Там пахаваны землякі —

На могілках уздоўж ракі,

На правым беразе Расіі.

Яны прыйшлі сюды з лясоў,

З Прыбужжа,

З Нёмана,

З Гярвяткі,

З асірацелых тых дамоў,

Дзе па начах крычаць салдаткі.

Дзе на ўзбярэжжах Беларусі

Ляжаць з Паволжа землякі.

Які прасцяг магіл! Вякі

Ляцець над імі завірусе!..

О сувязь болю

Над зямлёй

Жывых

І мёртвых гэтым болем!..

Даруй, салдатка, што ніколі

Не цалаваў рукі тваёй.

Даруй мне за спакой і цішу

На твары нерушным тваім...

А сівер голле дрэў калыша

I з комінаў зрывае дым!

Жыццё ідзе — і трэба жыць.

I на памінках ц э лы вечар

Я буду нешта гаварыць

I буду каяцца у нечым.

А ранкам, горкі ад віна,

Пайду да свежага пагорка —

Перад сусветам і Дубоўкай

Сам вінаваты,

Як вайна.

Загрузка...