Адкрыццё

Паэт

Сядзеў з а столікам, курыў.

Сівыя валасы стаялі стрэшкай.

Кагосьці быў ён прывітаў з усмешкай.

Сядзеў...

Курыў...

Вітаў кагосьці... Быў...

Плылі, што поўні,

Да сталоў талеркі,

I цёк, як над вулканам,

Душны дым.

I людзі адбіваліся ў люстэрках —

Адзін...

Другі...

Адзін перад адным...

Паэт сядзеў з а столікам, курыў.

Пра нешта гаварыў, да слоў павінны.

А ў гэты час блакітныя дэльфіны

Плылі ў Басфорскі месячны праліў.

З-пад плаўнікоў

Да зор ляцелі пырскі,

I малаком кіпеў у хвалях след.

— Ты размаўляць умееш па-дэльфінску? —

Спытаў паэт...

Была ўжо ноч.

Па сцішанай Маскве

Плылі праз дождж дэльфінамі машыны.

Паэт хаваў запалку ў рукаве,

Шукаў манету і званіў жанчыне.

Над тэлефоннай будкай цвіў ліхтар,

Узмахваў клён намоклаю чупрынай.

А ў гэты час блакітныя дэльфіны

Плылі ужо праз сіні Гібралтар.

I недзе ля Астанкінскіх ставоў

Сярод садоў ужо канала лета...

Паэт званіў...—

На шэпт дэльфінскіх моў

Перакладаў жанчыне гул планеты.