Адкрыццё

Скарыцца

I легчы пад коламі часу...

Няўжо самагубства?!

Прытупвае эра жалезным абцасам!

Прытупвае эра жалезным абцасам!

Паэзія — глупства.

Запрэгчы Пегаса —

Паехаць ад выгану глупства

Да горада Глуска.

У Глуску

Нахілена неба, як зрэзана з бохана луста.

П'ю піва

I соль рассыпаю з талеркі шчарбатай...

А час — вочы ў вочы,—

Нібы перад ім вінаваты я,

Скрозь вінаваты...

Якою віхурай

Мяне падхапіла,

З карэннямі вырвала?!

Ляцяць мае думкі

Птушыным разгубленым выраем.

Да нейкае зоркі адзінай,

Маўклівай,

як пошта без сувязі,

Дзе душна і цесна, нібыта

Зашпілена ыеба на гузікі.

О, як беспрытульна ў сусвеце!

Знянацку.

Раптоўна.

Плыве над зямлёй беспрытульнай

Беспрытульная поўня.

Па вуліцах

Глуска

Снуюць

Беспрытульна

Кіборгі?!.

Буфетчыца лаецца...

Значыць,

Да гэтага доўга.

Плачу я буфетчыцы,

Плачу ў забруджаны сачык...

А потым

На рэшту купляю вясёлкавы мячык,

Зялёна-чырвоны,

Падскоквае

Ён

Пад рукою

Зялёна-чырвонай,

Да роспачы любай

Зямлёю.