Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XI. Подкуп

Калі Крычару ўдалося выратавацца з возера, якое кішыць Інфэрні, то, Гары быў упэўнены, прывесці Мундунгуса праз некалькі гадзін не з’яўлялася б для яго цяжкасцю, таму ён усю раніцу боўтаўся ў стане моцнага чакання. Тым не менш, Крычар не вярнуўся ні ў тую раніцу, ні нават у той вечар. Пасля надыходу цемры, Гары пачуваўся прыгнечана і заклапочана. Герміёна беспаспяхова спрабавала накласці мноства заклёнаў Трансфігурацыі на вячэру, якая складалася ў асноўным з запляснелага хлеба, але нічога не дапамагло.

Крычар не вяртаўся ні на наступны дзень, ні праз дзень. Затое два чалавекі ў мантыях з’явіліся на плошчы, каля хаты нумар 12 і заставаліся там ноччу, пільна гледзячы ў накірунку хаты, якую яны не маглі бачыць.

— Я ўпэўнены, што гэта Пажыральнікі Смерці, — вымавіў Рон, пакуль ён, Гары і Герміёна глядзелі з вокнаў гасцінай. — Мяркую, яны ведаюць, што мы тут?

— Я так не думаю, — адказала Герміёна, хоць і выглядала напалохана. — Інакш бы яны паслалі за намі Снэйпа, хіба не так?

— А ты не лічыш, што ён ужо пабываў тут і яго язык звязаны заклёнам Мудзі? — спытаў Рон.

— Так, — пагадзілася Герміёна. — Інакш ён распавёў бы ім шмат падрабязнасцяў таго, як сюды прабрацца, ты не лічыш? Але яны, нібы спрабуюць заспець наша з’яўленне. Урэшце рэшт, яны ведаюць, што Гары атрымаў у спадчыну гэтую хату.

— Адкуль яны… — пачаў Гары.

— Завяшчанні чараўнікоў даследуюцца Міністэрствам, памятаеш? Яны пазналі, што Сірыюс завяшчаў табе гэтае месца.

Прысутнасць Пажыральнікаў Смерці каля хаты ўзмацніла злавесны настрой. Яны ні чулі ні слова з-за сцен Плошчы Грыма 12 з часу з’яўлення Патронуса містэра Уізлі, і гэта напружанне пачало адбівацца на іх. У клапатлівага і раздражняльнага Рона з’явілася дзіўная звычка гуляць з Дэлюмінатарам у кішені; гэта моцна раз’ярала Герміёну, якая бавіла час у чаканні Крычара, вывучаючы “Байкі Барда Бідла” і не была ўдзячна таму, што святло пастаянна міргала, уключаючыся і выключаючыся.

— Ты калі-небудзь спыніш гэта? — закрычала яна на трэці вечар адсутнасці Крычара, калі святло зноў знікла з гасцінай.

— Выбачай, выбачай! — кінуў Рон, пстрыкаючы Дэлюмінатарам і вяртаючы святло. — Я не ведаю, чаму я гэта раблю!

— Так што, ты не можаш знайсці ніякага карыснага занятку?

— Якога, чытання дзіцячых баек, напрыклад?

— Дамблдор пакінуў мне гэтую кнігу, Рон…

— І ён пакінуў мне Дэлюмінатар, магчыма чакаючы, што я буду яго выкарыстоўваць!

Не ў сілах вынесці лаянку, Гары выслізнуў з пакоя, не заўважны імі. Ён накіраваўся ўніз, у бок кухні, якую ён наведваў таму, што быў упэўнены: Крычар, хутчэй за ўсё, з’явіцца ў гэтым месцы. На паўдарогі ўніз па лесвічным пралёце, які вядзе ў гасціную, ён пачуў лёгкае паляпванне па дзвярах, затым металічныя пстрычкі і ляск ланцужка.

Кожны нерв у яго целе, здавалася, туга нацягнуўся. Ён выцягнуў палачку, кінуўся ў цень каля адсечаных галоў эльфаў і стаў чакаць. Дзверы адкрыліся: ён убачыў квадрацік зіготкага святла ад лямпы знадворку, затым фігура ў мантыі павольна ступіла ў залу і зачыніла за сабой дзверы. Няпрошаны госць ступіў наперад, і голас Мудзі спытаў: “Сэверус Снэйп?”. Затым фігура пылу вырасла з іншага канца залы і накінулася на яго, паднімаючы сваю мёртвую руку.

— Гэта не я забіў цябе, Альбус, — сказаў ціхі голас.

Заклён быў зняты: пыльная фігура зноў падарвалася, і стала немагчыма адрозніць таго, хто прыйшоў у шчыльным шэрым воблаку, якое яна пакінула ззаду.

Гары паказаў палачкай у яго цэнтр:

— Не рухайцеся!

Ён забыў аб партрэце місіс Блэк. Пры гуку яго крыку, фіранкі, якія закрывалі яе партрэт, адляцелі, і яна пачала крычаць:

— Бруднакроўкі і паўкроўкі ганьбяць маю хату!..

Рон і Герміёна з шумам спусціліся на пралёт па лесвіцы і ўсталі за спіной Гары, наставіўшы, як і ён, палачкі на незнаёмага мужчыну, які стаяў у пярэднім пакоі з паднятымі рукамі.

— Прыцішце ваш запал, гэта я Рэмус!

— О, хвала нябёсам, — слаба вымавіла Герміёна, у гэты раз перакладаючы палачку на місіс Блэк; з раптоўным шумам фіранкі зачыніліся і наступіла цішыня. Рон вельмі нізка апусціў сваю палачку, але Гары не зрабіў гэтага:

— Пакажыся! — сказаў ён у адказ.

Люпін прайшоў наперад, у прамяні святла ад лямпы, з ўсё яшчэ паднятымі ў знак капітуляцыі рукамі:

— Я — Рэмус Джон Люпін, пярэварацень, таксама вядомы як Лунацік, адзін з чатырох стваральнікаў карты Марадзёраў, жанаты на Німфадоры, якую звычыйна ўсе завуць Тонкс, я навучыў цябе выпускаць Патронуса, Гары, які прымае форму самца аленя.

— Усё добра, — прагаварыў Гары, апускаючы палачку. — Але мне ж трэба было праверыць, ці не так?

— Як ваш былы настаўнік па абароне ад цёмных мастацтваў, я цалкам згодзен з тым, што вы павінны былі праверыць. Рон, Герміёна, вы не павінны былі так хутка паніжаць сваю абарону.

Яны збеглі з лесвіцы да яго. Загорнуты ў тоўстую дарожную мантыю, ён выглядаў стомленым, але задаволеным магчымасцю ўбачыць іх.

— Такім чынам, ніякіх слядоў Сэверуса? — спытаў ён.

— Не, — пакачаў галовой Гары. — Што адбываецца? Усё ў парадку?

— Так, — адказаў Люпін. — Але за намі назіраюць. На плошчы стаіць парачка Пажыральнікаў Смерці…

— Мы ведаем…

— Мне прыйшлося апарыраваць вельмі акуратна, прама на верхнюю ступеньку перад дзвярмі, каб быць упэўненым, што яны не заўважаць мяне. Яне не могуць ведаць, што ты тут, прынамсі, я ўпэўнены, што ў іх значна больш людзей у іншых месцах; яны перакопваюць усё, што мае хоць нейкае стаўленне да цябе, Гары. Давайце спусцімся ўніз, мне трэба многае распавесці і я жадаю ведаць, што здарылася пасля таго, як вы пакінулі Нару.

Яны спусціліся ў кухню, дзе Герміёна наставіла палачку на камінную рашотку. Полымя разгарэлася неадкладна: яно стварала ілюзію камфорту ў сценах з суцэльнага камення і адлюстроўвалася ў доўгім драўляным стале. Люпін выняў з дарожнай мантыі некалькі бутэлек з усладэлем, і яны прыселі.

— Я быў у горадзе тры дні таму, але тады мне прыйшлося адрывацца ад Пажыральніка Смерці, які пераследваў мяне, — пачаў Люпін. — Такім чынам, вы адразу накіраваліся сюды прама пасля вяселя?

— Не, — запярэчыў Гары. — Спачатку мы сутыкнуліся з парачкай Пажыральнікаў Смерці ў кафэ на Тотнэм-Корт-Роўд.

Ад нечаканасці Люпін выплюхнуў перад сабой амаль увесь усладэль:

— Што?

Яны растлумачылі, што адбылося. Калі яны скончылі, Люпін выглядаў ашаломленым:

— Але як яны знайшлі вас так хутка? Апарыруючага немагчыма адсачыць, калі нагляд не вядзецца з месца яго знікнення.

— Але ж не падобна было, што яны проста прагульваліся па Тотнэм-Корт-Роўд у гэты час, ці не так?

— Мы задаваліся пытаннем, — асцярожна вымавіла Герміёна. — ці можа След усё яшчэ застацца на Гары?

— Гэта немагчыма, — неадкладна адказаў Люпін, Рон выцягнуўся і Гары адчуў моцнае палягчэнне. — Акрамя ўсяго астатняга, яны б сапраўды ведалі, што Гары знаходзіцца тут, калі б на ім усё яшчэ быў След, верна? Але я не разумею, як яны адсачылі вас да Тотнэм-Корт-Роўд, вось, што хвалюе, сапраўды хвалюе.

Ён выглядаў устрывожаным, але гэтае пытанне, па меркаванні Гары, магло пачакаць.

— Распавядзі нам, што здарылася пасля таго, як мы пакінулі Нару, мы нічога не чулі з тых часоў, як бацька Рона сказаў нам, што сям’я ў бяспецы!

— Ну, Кінгслі выратаваў нас, — павольна прагаварыў Люпін. — Дзякуючы яго папярэджанню большасць госцяў змаглі дэзапарыраваць, перш чым яны прыбылі…

— Яны былі Пажыральнікамі Смерці, або людзьмі Міністэрства?

— І тымі, і іншымі, але ў сваіх намерах і мэтах яны цяпер цалкам аднолькавыя, — адказаў Люпін. — Іх было каля тузіна, але яны не ведалі, што ты быў там, Гары. Артур чуў чутку, што яны спрабавалі выкатаваць твае месцазнаходжанне ў Скрымджара, перш чым забілі яго, і калі гэта праўда, то ён цябе не выдаў.

Гары паглядзеў на Рона і Герміёну, іх твары выяўлялі сумесь шоку і падзякі, якую ён адчуў. Яму ніколі не падабаўся Скрымджар, але калі тое, што казаў Люпін з’яўлялася праўдай, апошнім яго дзеяннем была спроба абараніць Гары.

— Пажыральнікі Смерці абшукалі Нару зверху дадолу, — працягнуў Люпін. — Яны знайшлі крывасмока, але не захацелі да яго набліжацца. — Тады яны гадзінамі распытвалі тых з нас, хто застаўся. Яны спрабавалі атрымаць імфармацыю аб табе, Гары, але, вядома, ніхто, акрамя Ордэна не ведаў, што ты быў там. У той час, пакуль яны руйнавалі вяселле, вялікая колькасць Пажыральнікаў Смерці абыходзіла кожную хату ў краіне, звязанай з Ордэнам. Ніякіх Смерцяў, — дадаў ён хутка, апярэджваючы пытанне. — але яны былі грубыя. Яны спалілі хату Дзедалуса Дыгла, але, наколькі ты ведаеш, яго там не было, і выкарысталі заклён Круцыятус на сям’і Тонкс. Зноў жа спрабуючы вызначыць, куды ты дзеўся пасля таго, як жыў у іх. Яны ў парадку — узрушаныя, вядома, але ў астатнім — нармалёва.

— Пажыральнікі Смерці прарваліся праз усе гэтыя загараджальныя заклёны? — спытаў Гары, успамінаючы, наколькі “эфектыўнымі” яны былі ўначы, калі ён разбіўся ў садзе бацькоў Тонкс.

— Табе прыйдзецца зразумець, Гары, што Пажыральнікі Смерці цяпер маюць усю магутнасць Міністэрства на сваім баку, — уздыхнуў Люпін. — У іх ёсць права на накладанне жорсткіх заклёнаў без страху індэнтыфікацыі або арышту. Ім атрымалася абыйсці ўсе ахоўныя заклёны, якія мы насылалі супраць іх, і акрамя таго, яны абсалютна адкрыта заяўлялі аб прычыне свайго прыходу.

— І яны не спрабуюць даць апраўданне таму, што выпытваюць месцазнаходжанне Гары ў людзей? — спытала Герміёна нізкім голасам.

— Ну… — вымавіў Люпін. Ён секунду вагаўся, затым усёткі выняў складзены выпуск “Штодзённага Вяшчуна.”

— Вось, — паказаў ён, паклаўшы яго на стол перад Гары. — Рана або позна ты ўсё роўна б пазнаў. Апраўданне тваіх праследавальнікаў.

Гары разгарнуў газету. Яго велізарны твар на фатаграфіі запаўняў усю першую старонку. Ён прачытаў загаловак над ім:

Рон і Герміёна зараўлі ад абуранасці, але Гары маўчаў. Ён адклаў газету ў бок, яму не жадалася чытаць далей. Ён ведаў, пра што будзе ў артыкуле. Ніхто іншы, як той, хто быў на вяршыні вежы, калі Дамблдор памёр, мог ведаць, хто на самай справе забіў яго, і, як распавяла чарадзейнаму міру Рыта Скітар, Гары бачылі, калі ён ўцякаў з гэтага месца секундай пазней пасля падзення Дамблдора.

— Мне вельмі шкада, Гары, — прагаварыў Люпін.

— Дык Пажыральнікі таксама кантралююць і “Штодзённы Вяшчун”? — з лютасцю спытала Герміёна.

Люпін кіўнуў.

— Але людзі ж разумеюць, што на самай справе адбываецца?

— Пераварот быў гладкім і практычна ціхім, — занепакоена адказаў Люпін. — Афіцыйнае прыкрыццё яго забойства — сыход у адстаўку, яго падмяніў Піюс Цікнэс, які знаходзіцца пад дзеяннем заклёна Імперыюс.

— Чаму ж Вальдэморт не абвясціў сябе Міністрам Магіі? — спытаў Рон.

Люпін засмяяўся.

— Яму не трэба гэта, Рон. На самай справе ён з’яўляецца Міністрам, але чаму ён павінен сядзець у міністэрскім крэсле? Яго марыянетка, Цікнэс, клапоціцца аб паўсядзённых справах, даючы Вальдэморту волю ў павелічэнні яго наплыву на Міністэрства.

Як і трэба было чакаць, шматлікія людзі зразумелі, што адбылося: у палітыцы Міністэрства за апошнія два дні адбыліся занадта сур’ёзныя змены, шмат хто шэпчацца аб тым, што за гэтым можа стаяць Вальдэморт. Але, паміж тым, вось дзе ісціна: яны шэпчуць. Яны баяцца спадзявацца адзін на аднаго, не ведаючы, каму верыць, яны баяцца адкрыта выказваць сваё меркаванне, баючыся, што іх падазроны верныя і іх сем’і пад прыцэлам. Так, Вальдэморт вядзе вельмі разумную гульню. Абвяшчэнне сябе Міністрам, парадзіла б адкрытае супрацьстаянне. Застаючыся замаскіраваным, ён парадзіў замешанне, няўпэўнасць і страх.

— І гэтыя сур’ёзныя змены ў палітыцы Міністэрства, — выказаў здагадку Гары. — Уключаць настройванне света чараўнікоў супраць мяне, замест Вальдэморта?

— Так, гэта іх частка, — зноў уздыхнуў Люпін. — І гэта завяршальная рыска. Цяпер, калі Дамблдор памёр, ты — Хлопчык, Які Выжыў — павінен быў стаць сімвалам і аб’яднальнай кропкай любога супраціўлення Вальдэморту. Але прапанаваўшы, што ты маеш дачыненне да смерці старога, Вальдэморт не толькі павялічыў кошт за тваю галаву, але і пасеяў сумненне і страх тых, хто б мог бы абараніць цябе. А паміж тым, Міністр пачаў рух супраць Магланароджаных, — Люпін паказаў на “Штодзённы Вяшчун”. — Паглядзі на другой старонцы.

Герміёна перагортвала старонкі з той жа агідай, з якой яны трымала Сакрэты Цёмных Мастацтваў.

— “Камісія па рэгістрацыі магланароджаных!”, — зачытала яна ўголас.

— “Міністар Магіі праводзіць апытанне так званых “магланароджаных”, каб лепш зразумець, адкуль яны сталі ведаць магічныя тайны.

— Людзі не дадуць гэтаму здарыцца, — выказаўся Рон.

— Гэта адбываецца, Рон, — адказаў Люпін. — На магланароджаных вядзецца аблава, пакуль мы гаворым.

— Але як, яны лічаць, можна выкрасці магію? — спытаў Рон. — Гэта вар’яцтва, калі б можна было красці магію, то нідзе не было ніякіх сквібаў, няўжо не так?

— Я ведаю, — адказаў Люпін. — Як бы то ні было, пакуль чалавек не дакажа, што мае хоць аднаго чараўніка ў радні, зараз лічыцца, што ён набыў магічную сілу незаконным шляхам і павінен панесці пакаранне.

Рон кінуў погляд на Герміёну, затым сказаў:

— Што калі чыстакроўныя і паўкроўныя чараўнікі аб’яднаюцца ў сям’ю? Я буду ўсім казаць, што Герміёна — мая кузіна…

Герміёна накрыла руку Рона сваёй і сціснула яе.

— Дзякуй, Рон, але я не магу дазволіць табе…

— У цябе не застанецца выбару, — люта сказаў Рон, таксама сціскаючы яе руку. — Ты вывучыш маё фамільнае дрэва так, што зможаш адказаць на ўсе пытанні па ім.

Герміёна слаба ўсміхнулася.

— Рон, паколькі мы знаходзімся ў бегах з Гары Потэрам, чараўніком, які знаходзіцца ў пошуках, я не думаю, што гэта мае значэнне. Калі б я вярнулася ў школу, усё было б па-іншаму. А якія планы ў Вальдэморта на Хогвартс? — спытала яна ў Люпіна.

— Наведванне цяпер абавязкова для кожнай юнай ведзьмы і чараўніка, — адказаў ён. — Гэта было абвешчана ўчора. Гэта істотная змена, таму што раней яно ніколі не было абавязковым. Вядома, практычна кожная ведзьма або чараўнік у Брытаніі навучаліся ў Хогвартсу, але іх бацькі мелі права навучаць іх дома або пасылаць за мяжу, калі яны аддавалі перавагу. Такім чынам, у Вальдэморта будзе перад вачамі ўся папуляцыя чараўнікоў з юнага ўзросту. Гэта, да таго ж, з’яўляецца яшчэ адным сродкам адсявання магланароджаных, паколькі студэнтам павінен прысвойвацца Статут Крыві — пасведчанне таго, што яны даказалі Міністру іх магічнае паходжанне — перш, чым ім дазваляецца наведваць заняткі.

Гары адчуў сябе саслабленым і злым: у гэтае імгненне ўсхваляваныя аддзінаццацігодкі, мабыць, выбудоўвалі стосы новых кніг заклёнаў, не асцерагаючыся, што яны могуць ніколі не ўбачыць Хогвартс, роўна як і сваі сем’і.

— Гэта… гэта… — ён мармытаў, спрабуючы знайсці словы, якія справядліва адпавядалі б жаху яго думак, але Люпін ціха перапыніў яго:

— Я ведаю, — Люпін імгненне вагаўся. — Я зразумею, калі ты не зможаш пацвердзіць гэта Гары, але Ордэн знаходзіцца пад уражаннем, што Дамблдор пакінуў табе паручэнне.

— Пакінуў, — адказаў Гары. — І Рон, і Герміёна разам са мной выконваюць яго, ідуць са мной.

— Ці можаш ты прызнацца мне, у чым складаецца твая місія?

Гары паглядзеў у пакрыты раннімі маршчынамі твар, абрамлены густымі, але сіваватымі валасамі, і вельмі жадаў адказаць па-іншаму:

— Я не магу, Рэмус, мне вельмі шкада. Калі Дамблдор не сказаў табе, я думаю, што і я не магу.

— Я меркаваў, што ты гэта скажаш. — уздыхнуў Люпін, выглядаўшы расчараваным. — Але я магу быць цябе карысны. Ты ведаеш, хто я такі і на што я здольны. Я б мог пайсці з вамі і забяспечыць абарону. Вам бы нават не прыйшлося казаць мне, што вы на самай справе збіраецеся зрабіць.

Гары сумняваўся. Гэта была вельмі зманлівая прапанова, хоць ён не мог уявіць, як бы яны змаглі трымаць сваю задачу ў сакрэце ад Люпіна, калі б ён быў з імі ўвесь час.

Герміёна, паміж тым, выглядала збянтэжанай.

— А як наконт Тонкс? — спытала яна.

— Што з ёй? — перапытаў Люпін.

— Ну… — нахмурылася Герміёна. — Ты жанаты! Што яна думае аб гэтай ідэі паходу з намі?

— Тонкс будзе ў абсалютнай бяспецы, — запэўніў Люпін. — Яна будзе ў хаце сваіх бацькоў.

У тоне Люпіна было нешта дзіўнае, ён быў практычна халодным. Нешта дзіўнае было і ў ідэі зняволення Тонкс у хаце бацькоў; яна, урэшце рэшт, была членам Ордэна і, наколькі Гары ведаў, наўрад ці жадала быць заложніцай абставін.

— Рэмус, — няўпэўнена вымавіў Гары. — Усё… добра… ты ведаеш — паміж табой і…

— Усё добра, дзякуй, — шматзначна адказаў Люпін.

Герміёна паружавела. Запанавала кароткая паўза, нацянутая і няспрытная, затым Люпін, набраўшы паветра ў грудзі быццам збіраўся сказаць нешта непрыемнае, прамовіў:

— У Тонкс будзе дзіця.

— О, як выдатна! — завішчала Герміёна.

— Цудоўна! — з запалам сказаў Рон.

— Віншую, — ціха сказаў Гары.

Люпін усміхнуўся фальшывай усмешкай, больш падобнай на грымасу, затым працягнуў:

— Ну… Вы прынімаеце маю прапанову? Ці стане тройца чацвёркай? Я не магу паверыць, што Дамблдор не ўсхваліў бы гэтага, ён назначыў мяне вашым настаўнікам па Абароне ад Цёмных Мастацтваў, урэшце рэшт. І я, павінен сказаць, упэўнены, што мы сутыкнёмся з магіяй, з якой мы ніколі не сустракаліся і не ўяўлялі.

Рон і Герміёна паглядзелі на Гары.

— Проста… давай-ка ўдакладнім, — сказаў ён. — Ты жадаеш пакінуць Тонкс у бацькоў і пайсці з намі?

— Яна там будзе ў бяспецы, яны дагледзяць за ёй, — сказаў Люпін. Яго довады не адрозніваліся пераканаўчасцю. — Гары, я ўпэўнены, Джэймс бы вельмі жадаў, каб я быў з табой.

— Ну, — павольна сказаў Гары, — а я не ўпэўнены. Я ўпэўнены хутчэй, што мой бацька пацікавіўся бы, чаму ты не жадаеш быць з уласным дзіцем, наогул-то.

Люпін збляднеў. У кухні стала халадней градусаў на 10. Рон аглядаўся вакол з такім выглядам, нібы для яго было жыццёва важна запомніць кожную дэталь у пакоі. Герміёна глядзела то на Гары, то на Люпіна.

— Вы не разумееце, — нарэшце сказаў Люпін.

— Тады растлумач, — сказаў Гары.

Люпін праглынуў.

— Я здзейсніў недаравальную памылку, ажаніўшыся на Тонкс. Я зрабіў гэта з лепшых намераў, але з тых часоў аб гэтым шкадую.

— Зразумела, — сказаў Гары. — Што ты жадаеш кінуць яе і дзіця і ўцячы з намі.

Люпін ускочыў на ногі: яго крэсла звалілася назад, а сам ён паглядзеў на іх такім лютым поглядам, што ўпершыню Гары ўбачыў цень ваўка на гэтым чалавечым твару.

— Вы не разумееце, што я зрабіў са сваёй жонкай і яшчэ ненароджаным дзіцём? Я не павінен быў на ёй жаніцца, я зрабіў яе ізгоем!

Люпін піхнуў перавернутае крэсла.

— Вы бычылі мяне толькі ў Ордэне і пад абаронай Дамблдора ў Хогвартсу! Вы не ведаеце, у якім свеце большасць чараўнікоў бачаць такія стварэнні, як я! Калі яны пазнаюць аб маёй хваробе, яны перастаюць са мной размаўляць! Вы не бачыце, што я нарабіў? Нават яе ўласнай сям’і наш брак агідны, якія бацькі пажадаюць дочкі замужжа з пярэваратнем? А дзіця… дзіця…

Люпін схапіўся за валасы, ён выглядаў звар’яцелым.

— Мая парода звычайна не размножваецца! Ён будзе, як я, я ўпэўнены… як я магу прабачыць сам сябе, калі я свядома перадаў сваю ўлічасць нявіннаму дзіцяці? І калі ён цудам акажацца не такім, як я, то яму будзе лепш у сто разоў без бацькі, якога ён павінен саромецца!

— Рэмус! — прашаптала Герміёна са слёзамі на вачах. — Не кажы так. Як можа любое дзіця саромецца цябе?

— Не ведаю, Герміёна, — сказаў Гары. — Мне б было сорамна.

Гары не ведаў, адкуль прыйшла гэтая лютасць, але яна прымусіла яго ўстаць на ногі. Люпін выглядаў так, як быццам Гары стукнуў яго.

— Калі новы рэжым думае, што магланароджаныя дрэнныя, — сказаў Гары, — што яны зробяць паўпярэваратню, чый бацька ў Ордэне? Мой бацька памёр, спрабуючы абараніць маму і мяне, і ты лічыш, што ён сказаў бы цябе кінуць твайго дзіця і адправіцца з намі ў прыгоду?

— Як ты смееш? — сказаў Люпін. — Гэта не прага небяспекі або асабістай славы, як ты смееш прапаноўваць такую…

— Я думаю, што ты адчуваеш сябе трохі падшыванцам, — сказаў Гары. — Табе б жадалася быць на месцы Сірыюса.

— Гары, не! — умольвала яго Герміёна, але ён працягваў з нянавісцю глядзець ва ўзлаваны твар Люпіна.

— Я б ніколі ў гэта не паверыў, — сказаў Гары. — Чалавек, які навучыў мяне дужацца з Дэментарамі — баязлівец.

Люпін дастаў сваю палачку так хутка, што Гары ледзь паспеў дакрануцца да сваёй, быў гучны ўдар, і ён адляцеў назад, як быццам яго пхнулі; у той момант, калі ён стукнуўся аб кухонную сценку і саслазіў на падлогу, ён мімаходам убачыў след плашча Люіпіна, які знікаў ў дзвярах.

— Рэмус, Рэмус, вярніся! — крычала Герміёна, але Люпін не адказаў. Праз хвіліну яны пачулі, як зачыніліся ўваходныя дзверы.

— Гары! — завыла Герміёна. — Як ты мог?

— Гэта было лёгка, — сказаў Гары. Ён устаў і мог пачуць, як апухае шышка на руцэ ў тым месцы, дзе ён стукнуўся аб сцяну. Ён усё яшчэ дрыжаў ад лютасці.

— Не глядзі на мяне так! — Адгыркнулася Герміёна.

— Вось толькі гэтага не трэба, — прагыркаў Рон.

— Не, не, мы не павінны пасварыцца, — сказала Герміёна, становячыся паміж імі.

— Ты не павінен быў казаць гэтага Люпіну, — сказаў Рон Гары.

— Гэта павінна было з ім здарыцца, — сказаў Гары. Разрозненыя вобразы пранасіліся ў яго галаве: Сірыюс, які падае ў арку, пераможаны Дамблдор у паветры, выбліск зялёнага святла і голас яго маці, маленне аб літасці…

— Бацькі, — сказаў Гары. — Не павінны пакідаць сваіх дзяцей, толькі… толькі, калі ім не прыйшлося гэта зрабіць.

— Гары, — сказала Герміёна, працягваючы руку ў знак суцяшэння, але ён адпіхнуў яе і адышоў, гледзячы на агонь, разведзены Герміёнай. Ён аднойчы размаўляў з Люпіным скрозь гэты камін, шукаючы праўду аб Джэймсе, і Люпін суцешыў яго. Зараз смучаны твар Люпіна паўстаў перад ім. Ён адчуў балеснае раскаянне. Ні Рон, ні Герміёна не размаўлялі, але Гары быў упэўнены, што яны глядзяць адзін на аднаго за яго спіной, маючы зносіны без слоў. Ён разгарнуўся і злавіў іх на тым, што яны хутка адвярнуліся адзін ад аднаго.

— Я ведаю, што не павінен быў называць яго баязліўцам.

— Не, не павінен быў, — адразу ж сказаў Рон.

— Але ён паводзіў сябе так.

— Усё роўна… — сказала Герміёна.

— Я ведаю. Але калі гэта прымусіць яго вярнуцца да Тонкс, то яно каштавала таго, ці не так?

У яго голасе гучала надзея. Герміёна выглядала спачуваючай, Рон відавочна быў няўпэўнены. Гары паглядзеў на свае ногі, думаючы аб сваім бацьку. Падтрымаў бы ён яго ў тым, што ён сказаў Люпіну, або быў бы злы ад таго, як яго сын абыходзіцца з яго старым сябрам.

Ціхая кухня, здавалася, гудзела ад нядаўняй сцэны, адчувалася, што Рон і Герміёна яшчэ не выказаліся. “Штодзённы Вяшчун”, куплены Люпіным, усё яшчэ ляжаў на стале. Гары ў газеце глядзеў на столь.

Ён сеў, адкрыў газету наўздагад і прыкінуўся, што чытае. Ён не мог падабраць словы, яго галава яшчэ была забіта сваркай з Люпінам. Ён быў упэўнены, што Рон і Герміёна з іншага боку Вяшчуна вярнуліся да сваіх нямых зносін.

Ён гучна перавярнуў старонку, і са старонкі літаральна выскачыла імя Дамблдора. Мінула два або тры імгненні, перш чым ён зразумеў сэнс фатаграфіі, на якой была намалявана сям’я. Пад фатаграфіяй былі словы: Сям’я Дамблдораў, злева направа: Альбус, Персіваль, які трывае нованароджаную Арыяну, Кендра і Аберфорт.

Яна прыцягнула яго ўвагу, Гары аглядзеў малюнак больш акуратна. Бацька Дамблдора, Персіваль, быў сімпатычным мужчынам з вачамі, якія, здавалася, бліскацелі нават на выцвілай фатаграфіі. Маленькая Арыяна была трохі больш баханкі хлеба і знешне нічым не адрознівалася ад бацькі. У яе мамы, Кендры, былі бліскучыя чорныя валасы, завязаныя ў хвост. У яе твары было нешта асаблівае. Гары падумаў аб фатаграфіях індэйцаў, калі ён глядзеў на цёмныя вочы, высокія скулы, прамы нос, правільна складзеныя рысы твару, а пад імі — шаўковая сукенка з высокім каўняром. Альбус і Аберфорт былі апранутыя ў аднолькавыя карункавыя курткі, і ў іх былі аднолькавыя фрэзуры да плечаў. Альбус выглядаў старэй на некалькі гадоў, але абодва хлопчыка былі вельмі падобныя, гэта відавочна было да таго, як нос Альбуса быў зламаны і ён пачаў насіць акуляры.

Сям’я выглядала шчаслівай і нармальнай, ціхамірна ўсміхаючыся газеце. Рука Арыяны высунулася з яе пялёнкі. Гары ўбачыў загаловак над фатаграфіяй:

Думаючы, што гэта наўрад ці прымусіць яго адчуваць сябе горш, чым ён ужо сябе адчуваў, Гары пачаў чытаць:

Гары памыляўся: тое, што ён прачытаў, прымусіла яго адчуць сябе горш. Гары паглядзеў на фатаграфію відавочна шчаслівай сям’і. Гэта было праўдай? Як ён мог гэта пазнаць? Ён жадаў адправіцца ў Годрыкаву Лагчыну, нават калі Бацільда была не ў стане размаўляць з ім: ён жадаў наведаць месца, дзе ён і Дамблдор абодва страцілі тых, каго кахалі. Ён адпускаў газету, каб спытаць меркаванне Рона і Герміёны, калі аглушальны трэск рэхам аддаўся па кухні.

Упершыню за тры дня Гары забыў аб Крычары. Яго неадкладнай думкай было, што Люпін зноў уварваўся у пакой, і на дзелю секунды, ён не звярнуў увагі на масу канечнасцяў, якія змагаліся і якія з’явіліся з паветра прама побач з яго крэслам. Ён паспяшаўся ўстаць на ногі, у той час як Крычар паспрабаваў развязаць сябе і, нізка пакланіўшыся Гары, ён пракаркаў:

— Крычар вярнуўся са злодзеем Мундунгусам Флетчэрам, гаспадар.

Мундунгус ускарабкаўся ўверх і дастаў палачку, Герміёна, тым не менш, была занадта хуткая для яго.

— Экспеліармус!

Палачка Мундунгуса ўзляцела ў паветра, і яе злавіла Герміёна. Мундунгус са звар’яцелым поглядам пабег да лесвіцы. Рон злавіў яго за ногі і Мундунгус зваліўся на каменную падлогу, пасля чаго прычулася прыглушанае храбусценне.

— Што? — закрычаў ён, спрабуючы вырвацца з “абдымак” Рона. — Што я вам зрабіў, а? Паслалі сачыць за мной эльфа, што вам трэба? Што я зрабіў. Адвалі, ну-ка адчапіся…

— Ты не ў тым стане, каб жаліцца, — сказаў Гары. Ён кінуў газету ўбок, хутка перасёк кухню і ўстаў на калены перад Мундунгусам, які перастаў змагацца і выглядаў напалоханым. Рон, затыхаючы, падняўся і ўбачыў, як Гары прыставіў палачку прама да носу Мундунгуса. Той смярдзеў потам і тытунёвым дымам. Яго валасы і адзежа былі ў жудасным стане.

— Крычар просіць прабачыць яго за гэтак познюю дастаўку злодзея, гаспадар, — кракнуў эльф. — Флетчэр ведае, як зрабіць так, каб яго не злавілі, ведае шчыліны. Тым не менш, Крычар прыціснуў злодзея.

— Ты малайчына, Крычар, — сказаў Гары, і эльф нізка пакланіўся.

— Так, у нас ёсць да цябе некалькі пытанняў, — сказаў Гары Мундунгусу, які тут жа прыняўся крычаць.

— Я запанікаваў. Добра? Я наогул не жадаў нікуды ісці, без крыўд, я не выклікаўся паміраць замест цябе, а за мной гнаўся Сам-Ведаеш-Мацер-Яго-Хто, хто заўгодна б на маім месцы драпануў. Я ж казаў, што не жадаў гэтага рабіць…

— Да тваёй звесткі, ніхто з нас адтуль не апарыраваў, — сказала Герміёна.

— Ой, героі, паглядзіце на іх, толькі я нават выгляду не рабіў, што жадаў памерці…

— Нас не цікавіць, як ты збег і пакінуў Мудзі, — сказаў Гары, перасоўваючы палачку бліжэй да налітых крывёй вачэй Мундунгуса. — Мы ведалі, што тваёй шкуры нельга было давяраць.

— І чаго ж за мной ходзіць хатні эльф? Ці зноў пра кубкі будзеш пытаць? Няма ў мяне нічога, хаця можаш іх дастаць у…

— І не ў кубках справа, хоць ужо цяплей, — сказаў Гары. — Затыкніся і слухай.

Было так прыемна знайсці сабе занятак, і кагосьці, з каго можна было вывудзіць трохі праўды. Гары ўжо цёр палачкай пераноссе Мундунгуса, які касавурыўся на яе.

— Калі ты абчысціў хату ад усіх каштоўнасцей, што змог знайсці, — пачаў Гары, але Мундунгус зноў яго перабіў.

— Ды Сірыюсу і справы не было да гэтага барахла….

Прычулася хуткамоўка з лая, ляск, бліснула медзь, і з прыпадачным крыкам Крычар разбегся і са ўсяго размаху стукнуў Мундунгуса па галаве патэльняй.

— Убяры яго, адзаві, яго замкнуць трэба! — крычаў Мундунгус, нахіляючыся, калі Крычар зноў замахнуўся патэльняй.

— Крычар, не! — закрычаў Гары.

Тонкія рукі Крычара трэсліся ад цяжару патэльні, але ён моцна трымаў яе.

— Можа быць яшчэ разок, гаспадар? Для пэўнасці.

Рон засмяяўся.

— Ён патрэбен нам у здаровым розуме, Крычар, але калі нам спатрэбяцца асаблівыя меры, мы дадзім яго табе, — сказаў Гары.

— Вялікі дзякуй, гаспадар, — сказаў Крычар з паклонам, ён падышоў і з нянавісцю глядзеў на Мундунгуса сваімі вялікімі бледнымі вачамі.

— Калі ты абчысціў хату ад усіх каштоўнасцей, што змог знайсці, — зноў пачаў Гары, — ты ўзяў рэчы з кухоннага серванта. Там быў медальён, — у роце ў Гары перасохла. Ён адчуваў, што Рон і Герміёна таксама замерлі ў чаканні. — Што ты з ім зрабіў?

— А што? — спытаў Мундунгус. — Ён нешта каштуе?

— Ён, дагэтуль у цябе! — закрычала Герміёна.

— Не, гэта наўрад, — сказаў Рон. — Ён напэўна думае, што змог бы выгандляваць за яго больш грошай.

— Больш? — сказаў Мундунгус. — Ні хрэна… блін… на халяву аддаў, выцыганіла…

— Пра што ты кажаш?

— Я гандляваў на Дыягон Алеі, а яна да мяне падыходзіць і пытае, ці ёсць у мяне ліцэнзія, каб гандляваць магічнымі артэфактамі. Карга старая. Яна жадала мяне аштрафаваць, але ёй спадабаўся медальёнчык, яна забрала яго, а мяне адпусціла, сказала, што мне пашанцавала.

— Што за жанчына? — спытаў Гары.

— Не ведаю, нейкая цётка з Міністэрства.

Мундунгус трохі падумаў, прыпадняўшы брыво.

— Маленькая такая, на макушцы банцік, — Ён нахмурыўся і дадаў. — На жабу падобная.

Гары выпусціў палачку: яна прыляцела Мундунгусу па носе і абрасіла чырвонымі іскрамі яго бровы, якія тут жа загарэліся.

— Акваменці! — закрычала Герміёна, і з яе палачкі выляцеў струмень вады, ад якога Мундунгус захлынуўся.

Гары паглядзеў на Рона і Герміёну і ўбачыў той жа шок, які цяпер быў на яго твару. Шнары на яго руцэ зноў забалелі.