Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XX. Ксенафіліюс Лаўгуд

Гары і не чакаў, што за ноч Герміёна зменіць гнеў на літасць, таму не быў здзіўлены таму, што яе адзіным сродкам зносін на наступную раніцу былі толькі змрочныя погляды і падкрэсленае маўчанне. Рон, у знак раскаяння, адказваў на гэта стрыманымі і ненатуральна панурымі паводзінамі ў яе прысутнасці.

На самай справе, калі ўсе трое былі разам, Гары адчуваў сабе адзіным бадзёрым чалавекам на небагатым пахаванні. Але ў тыя шматлікія хвіліны, калі Рон знаходзіўся сам-насам з Гары (цягаючы ваду і збіраючы грыбы ў падлеску), ён станавіўся бессаромна вясёлым.

— Хтосьці дапамог нам, — няспынна казаў ён. — Хтосьці паслаў гэтую лань. Хтосьці на нашым боку. Мы знішчылі адзін Хоркуркс, прыяцель!

Натхнёныя перамогай над медальёнам, яны вярнуліся да абмеркавання магчымага месцазнаходжання іншых Хоркурксаў, хоць і часта размаўлялі аб гэтым раней. Гары быў наладжаны аптымістычна, упэўнены ў тым, што новыя поспехі перасягнуць першыя. Нават панурасць Герміёны не магла пашкодзіць яго жыццярадасны настрой. Нечаканае паляпшэнне ў іх лёсе, з’яўленне таемнай лані, вяртанне меча Грыфіндора, і, самае галоўнае, вяртанне Рона, зрабілі Гары такім шчаслівым, што яму было цяжка захоўваць нішчымны выраз твару.

Днём яны з Ронам зноў пазбеглі змрочнай прысутнасці Герміёны і, пад падставай пошуку неіснуючай чарніцы ў абляцелых кустах, працягнулі абмен навінамі. Гары нарэшце атрымалася распавесці Рону пра ўсе яго і Герміёны тулянні, аж да падрабязнасцяў падзей у Годрыкавай Лагчыне. Рон папаўняў звесткі Гары пра ўсе здарэнні ў чарадзейным міры за час яго адсутнасці.

— … і як вы пазналі пра Табу? — спытаў ён Гары, пасля таго, як распавёў аб мностве безнадзейных спроб магланароджаных пазбегнуць Міністэрства.

— Што?

— Ты і Герміёна спынілі зваць Сам-Ведаеш-Каго па імені!

— О, гэта проста дрэнная заразная звычка, — адмахнуўся Гары. — Але мне не складана зваць яго і В…

— НЕ! — загарланіў Рон, прымушаючы Гары ад спалоху адскочыць у кусты, а Герміёну, да іх з’яўлення цалкам паглынутую кнігай, кінуць на іх злосны погляд.

— Прабач, — працягнуў Рон, выцягваючы Гары з зараснікаў ажыны. — Але на гэтае імя быў накладзен заклён, Гары, так яны высочваюць людзей! Выкарыстанне гэтага імя разбурае ахоўныя чары, і вырабляе ў некаторым родзе магічнае ўзрушэнне — так яны знайшлі нас на Тотнэм Корд Роад!

— Таму што мы вымавілі яго… імя?

— Менавіта! Ты павінен аддаць ім належнае, у гэтым ёсць сэнс, толькі людзі, якія маглі параўнацца з ім па сіле, накшталт Дамблдора, маглі адважыцца вымавіць яго. Зараз яны наклалі на яго Табу, любога, хто скажа яго ўголас, можна будзе адсачыць — хуткі і лёгкі спосаб знайсці членаў Ордэна! Яны ледзь не вылічылі Кінгслі…

— Ты жартуеш?

— Ага, зграя Пажыральнікаў Смерці заціснула яго ў кут, як сказаў Біл, але ў бойцы ён змог выбрацца. Зараз ён на ўцёках, як і мы, — Рон задумленна пачасаў падбародак канцом палачкі. — Ты не лічыш, што ён мог паслаць лань?

— Яго Патронус — рысь, мы самі бачылі яго на вяселлі, памятаеш?

— Ах, так…

Яны пайшлі далей уздоўж жывой загарадзі, прэч ад намёту і Герміёны.

— Гары… Ты не думеш, што гэта мог быць Дамблдор?

— Што Дамблдор?

Рон выглядаў трохі збянтэжаным, але ціха працягнуў:

— Дамблдор… тая лань? Я маю на ўвазе, — Рон скоса паглядзеў на Гары. — Ён апошнім трымаў сапраўдны меч, ці не так?

Гары не высмеяў Рона, таму што ён вельмі добра разумеў жаданне, якое стаяла за гэтым пытаннем. Думка пра тое, што Дамблдор вярнуўся да іх, што ён назіраў за імі, была невымоўна абнадзейлівай. Ён пакачаў галавой.

— Дамблдор памёр, — кінуў ён. — Я бачыў, як гэта адбылося, я бачыў цела, ён сапраўды мёртвы. У любым выпадку, яго патронус — фенікс, а не лань.

— Патронус можа змяніцца, ці не так? — спытаў Рон. — Патронус Тонкс змяніўся, так?

— Так, але калі б Дамблдор быў жывы, чаму ён не з’явіўся? Чаму ён проста не перадаў нам меч?

— “Знайдзі-Мяне!, — працягнуў Рон. — Па той жа прычыне, па якой ён не аддаў яго табе, пакуль быў жывы. Па той жа прычыне, па якой ён пакінуў табе стары снітч, а Герміёне кніжку дзіцячых казак.

— І чаму? — спытаў Гары, паварочваючыся да Рона, каб паглядзець у яго твар, на якім застыў адчай адказу.

— Я не ведаю, — кінуў Рон. — Часам, быўшы выматаны, я думаў, што ён смяяўся — або проста жадаў усё ўскладніць. Але я так больш не думаю, ужо не. Ён ведаў, што робіць, калі пакінуў мне Дэлюмінатар, ці не так? Ён… хм… — вушы Рона сталі ярка чырвонымі, ён засяродзіўся на пучку травы пад нагамі. — Ён, пэўна… ён ведаў, што я ўцяку ад цябе.

— Не, — паправіў яго Гары. — Пэўна, ён ведаў, што ты ў любым выпадку захочаш вярнуццца.

Рон выглядаў удзячным, але ўсё яшчэ збянтэжаным. Для таго, каб змяніць тэму, Гары сказаў:

— Дарэчы, ты чуў, што Скітар напісала пра Дамблдора?

— О, так, — выпаліў Рон. — Людзі вельмі многа кажуць аб гэтым. Вядома, калі б усё ішло па іншаму, сяброўства Дамблдора і Грындэльвальда была б вялікай навінай. Але зараз гэта усяго толькі тое, над чым могуць пасмяяцца людзі, якія не любяць Дамблдора, і аплявуха ўсім, хто лічыў яго святым. Я не ведаю. Ці мае гэта вялікае значэнне. Ён быў сапраўды малады, калі яны…

— Нашых гадоў, — абарваў яго Гары гэтак жа, як ён запярэчыў Герміёне. І нешта ў яго твары прымусіла Рона пакінуць гэтую тэму.

Велізарны павук вісеў пасярод змёрзлага павуціння на кусце ажыны. Гары нацэліў на яго палачку, перададзеную яму ноччу Ронам, якую Герміёна агледзіла і вызначыла, што яна цярновая.

— Энгорджыё!

Павук злёгку здрыгануўся, трохі прыскокнуўшы ў павуцінні, Гары паспрабаваў зноў. У гэты раз павук трохі павялічыўся ў памеры.

— Спыні гэта, — рэзка сказаў Рон. — Прабач, што я сказаў, што Дамблдор быў малады, добра?

— Прабач… Рэдуцыё!

Павук не паменшыўся. Гары паглядзеў на цярновую палачку. Кожны малаважны заклён, які ён накладаў у той дзень з яе дапамогай, здавалася, быў менее моцны, чым тыя, якія ён ствараў сваёй палачкай, з пяром фенікса. Новая здавалася назойліва незнаёмай, быццам нечыя чужая рука была прышыта да канца яго ўласнай.

— Табе проста трэба папрактыкавацца, — сказала Герміёна, якая бясшумна наблізілася да іх ззаду і з турботай назірала за спробамі Гары павялічыць і паменшыць павука. — Усё залежыць ад упэўненасці, Гары.

Ён ведаў, чаму яна жадала, каб усё атрымалася. Яна адчувала сябе вінаватай за тое, што зламала яго палачку. Ён стрымаўся ад рэзкага выбрыку, што яна можа сама ўзяць цярновую палачку, калі лічыць, што няма ніякай розніцы, а ён возьме яе. Як бы то ні было, жадаючы, каб яны аднавілі сяброўскія адносіны. Ён пагадзіўся з ёй, але калі Рон слаба ўсміхнуўся Герміёне, тая ганарліва адышла і зноў знікла са сваёй кнігай.

З наступам змяркання ўсе трое вярнуліся ў намёт, Гары павінен быў сачыць першым. Седзячы каля ўваходу, ён спрабаваў зрабіць так, каб цярновая палачка левіціравала маленькія камяні да яго ног, але яго магія ўсё яшчэ здавалася яму нязграбнай і больш слабой, чым раней. Герміёна ляжала на сваёй койцы і чытала, а Рон, пасля мноства нервовых поглядаў у яе бок, дастаў са сваёй сумкі невялікі драўляны радыёпрымнік і паспрабаваў уключыць яго.

Ёсць адна праграма, — звярнуўся ён да Гары ціхім тонам, — якая распавядае навіны так, як яны ёсць на самай справе. Усе астатнія на боку Сам-Ведаеш-Каго і паўтараюць за Міністэрствам, але гэтая… паслухай, гэта выдатна. Толькі яны не могуць рабіць гэта кожную ноч, ім прыходзіцца змяняць месцазнаходжанне, у выпадку, калі іх сочаць, і для яго налады патрабуецца пароль… Праблема ў тым, што я прапусціў апошні раз…

Ён лёгенька пастукаў па верхавіне прыёмніка сваёй палачкай, наўздагад шэпчучы словы. Ён кінуў у бок Герміёны мноства хуткіх поглядаў, адкрыта баючыся выбліскаў гневу, але яна не звяртала на яго ўвагі, быццам яго наогул не было. За тыя дзесяць хвілін або каля таго, пакуль Рон пастукваў і мармытаў, Герміёна перагортвала старонкі сваёй кнігі, а Гары працягваў практыкавацца з цярновай палачкай. Нарэшце, Герміёна злезла з ложка. Рон адразу ж спыніў паляпванне.

— Калі гэта цябе ярыць, я спыню! — нервова сказаў ён Герміёне.

Герміёна не ўважыла да адказу, а наблізілася да Гары.

— Нам трэба пагаварыць, — сказала яна.

Ён паглядзеў на кнігу, якую яна ўсё яшчэ трымала ў руках. Гэта было “Жыццё і хлусня Альбуса Дамблдора”.

— Што? — трывожна спытаў ён. У яго голаве пранеслася думка пра тое, што ў кнізе павінен быць раздзел пра яго, але ён не быў упэўнены, што гатоў пачуць версію Рыты пра яго адносіны з Дамблдорам. Аднак адказ Герміёна быў абсалютна нечаканым.

— Я жадаю ўбачыць Ксенафіліюса Лаўгуда.

Ён утаропіўся на яе.

— Выбач?

— Ксенафіліюс Лаўгуд. Бацька Луны. Я жадаю пайсці і пагаварыць з ім!

— Э-э… навошта?

Яна зрабіла глыбокі ўдых, быццам сцішваючы сябе і працягнула:

— Уся справа ў той метцы, метцы ў Байках барда Бідла. Паглядзі на гэта!

Яна сунула “Жыццё і хлусня Альбуса Дамблдора” прама ў вочы не гатовага да гэтага Гары, і той убачыў фатаграфію арыгінала ліста Дамблдора да Грындэльвальда, напісанага знаёмым тонкім і касым почыркам. Ён не жадаў бачыць стоадсоткавы доказ таго, што Дамблдор сапраўды напісаў гэтыя словы, што гэта не было вынаходствам Рыты.

— Подпіс, — вымавіла Герміёна. — Паглядзі на подпіс, Гары!

Ён падпарадкаваўся. Перш Гары не змог зразумець, пра што яна кажа, але, прыгледзеўшыся як след, у святле сваёй палачкі, ён убачыў, што Дамблдор замяніў “А” у слове “Альбус” мініятурнай версіяй усё таго ж трохкутнага знака, які быў дамаляваны ў Байках барда Бідла

— Эм… вы аб чым? — збянтэжана спытаў Рон, але Герміёна здушыла яго рэпліку поглядам і звярнулася зваротна да Гары.

— Ён зноў з’яўляецца, ці не так? — перапытала яна. — Я ведаю, Віктар казаў, што гэта пазнака Грындэльвальда, але яна сапраўды была на тым старым доле ў Годрыкавай Лагчыне, і даты смерці на надмагідде папярэднічаюць з’яўленню Грындэльвальда! А цяпер яшчэ і гэта! Так, мы не можам спытаць Дамблдора або Грындэльвальда, што гэта значыць — я нават не ведаю, ці жывы яшчэ Грындэльвальд — але мы можам спытаць містэра Лаўгуда, ён насіў гэты знак на шыі падчас вяселля. Я ўпэўнена, што гэта важна, Гары!

Гары адказаў не адразу. Ён зірнуў у яе напружаны нецярплівы твар, затым, разважаючы, у навакольную цемру. Пасля доўгай паўзы ён вымавіў:

— Герміёна, нам не патрэбна яшчэ адна Годрыкава Лагчына. Мы пагадзіліся застацца тут, і…

— Але яна працягвае з’яўляцца, Гары! Дамблдор пакінуў Байкі барда Бідла, адкуль ты ведаеш, што мы не павінны пазнаць пра гэты знак?

— Ну вось, зноў! — Гары адчуваў сабе трохі раздражнёным. — Мы спрабуем пераканаць сябе, што Дамблдор пакінуў нам сакрэтныя знакі і падказкі…

— Дэлюмінатар аказаўся вельмі карысным, — сказаў Рон. — Я думаю, Герміёна права, і я згодзен, што мы павінны наведаць Лаўгудаў.

Гары змрочна паглядзеў на яго. Ён быў больш чым упэўнены, што яго падтрымка Герміёны, мела мала агульнага з жаданнем пазнаць значэнне траістай руны.

— Гэта не будзе так, як у Годрыкавай Лагчыне, — дадаў Рон. — Лаўгуды на тваім боку, Гары, “Квіблер” даўно быў за цябе, ён працягвае казаць іншым, што яны павінны дапамагчы табе!

— Я упэўнена, што гэта важна! — пераканаўча дадала Герміёна

— Але ты не думаеш, што калі б гэта было так, Дамблдор сказаў бы мне гэта да таго, як памёр?

— Можа быць… Можа быць, гэта нешта, пра што ты павінен пазнаць сам! — сказала Герміёна.

— Так, — лісліва падхапіў Рон, — у гэтым ёсць сэнс.

— Не, няма! — адгыркнулася Герміёна. — Але я думаю, што мы павінны пагаварыць з містэрам Лаўгудам. Знак, які звязвае Дамблдора, Грындэльвальда і Годрыкаву Лагчыну? Гары, я ўпэўнена, мы павінны пазнаць пра гэта!

— Я думаю, мы павінны прагаласаваць, — сказаў Рон. — Хто за тое, каб пайсці да Лаўгудаў?..

Яго рука ўскінулася ў паветра, апярэдзіўшы руку Герміёны. Яе вусны пры гэтым падазрона задрыжалі.

— Перавага ў нас, Гары. Мне шкада, — дадаў Рон, паляпваючы яго па спіне.

— Выдатна, — кінуў Гары, паўраздражнёла-паўсмяючыся. — Толькі адразу пасля таго, як мы наведаем Лаўгуда, давайце паспрабуем пашукаць іншыя Хоркурксы, добра? Дзе наогул жывуць Лаўгуды? Хто-небудзь з вас ведае?

— Так, гэта недалёка ад мяне, — выклікнуў Рон. — Я не ведаю, дзе менавіта, але мама і тата заўсёды паказваюць на ўзгоркі, кожны раз, калі згадваюць іх. Не думаю, што іх цяжка знайсці.

Калі Герміёна вярнулася на ложак, Гары панізіў голас.

— Ты пагадзіўся толькі для таго, каб змірыцца з ёй!

— У каханні і на вайне ўсе ахвяры добрыя, — радасна адказаў Рон. — А гэта — частка таго і іншага. Весялей, зараз калядныя вакацыі, Луна будзе там!

Са змёрзлых узгоркаў, на якія яны апарыравалі наступнай раніцай адкрываўся выдатны выгляд на вёску Отэці Сэнт Кечпол. З высокай агляднай кропкі ў касых промнях сонца, якія прабіваліся праз аблокі, вёска здавалася наборам цацачных хатак. Яны пастаялі хвіліну або дзве, у падабенстве брыля прыклаўшы далоні да ілба, гледзячы на Нару, але ўсе, што яны змаглі ўбачыць — высокія загараддзі і дрэвы, якія атачалі хату, абараняючы яе ад вачэй маглаў.

— Гэта так дзіўна, бачыць так блізка, але не наведаць іх, — сказаў Рон.

— Ну, ты кажаш так, быццам зусім нядаўна іх не бачыў! Ты быў тут на Каляды, — халодна заўважыла Герміёна.

— Я быў не ў Нары! — адказаў Рон са скептычным смехам. — Ты думаеш, што я прыйшоў бы сюды і сказаў, што кінуў вас? Ага, Фрэд і Джордж выдатна б да гэтага паставіліся. А Джыні успрыняла б гэта з разуменнем!

— Дзе ж ты тады быў? — здзіўлена перапытала Герміёна.

— У новым жыллі Флёр і Біла. Катэджы Шэл. Біл заўсёды ставіўся да мяне стрымана. Ён… ён не быў уражаны, калі пачуў, што я зрабіў, і ён не развіваў гэтую тэму. Ён ведаў, што мне сапраўды было шкада. Ніхто з маёй сям’і больш не ведае, што я там быў. Біл сказаў маме, што яны с Флёр не прыедуць на Каляды, таму што жадаюць правесці іх сам насам. Ну, ты ведаеш, першае свята з моманту вяселля. Я не думаю, што Флёр была супраць. Ты ведаеш, як яна ненавідзіць Целесціну Ворбэк. Рон павярнуўся спіной да Нары.

— Давайце пройдзем тут, — сказаў ён, пракладваючы шлях да вяршыні ўзгорка.

Яны ішлі некалькі гадзін, Гары, па патрабаванні Герміёны, хаваў Плашч-Нябачнік. Тое, што здалёку бачылася навалай нізкіх узгоркаў, апынулася нежылой часткай хаты, якая здавалася спустошанай.

— Ты думаеш, што ён іх, але яны з’ехалі на Каляды? — спытала Герміёна, аглядаючы праз акно маленькую кухню з геранню на падваконніках.

Рон чмыхнуў.

— Паслухай, у мяне складаецца такое ўражанне, што зазірнуўшы ў акно, ты зможаш вызначыць, хто там жыве! Давайце паглядзім наступныя ўзгоркі.

І яны апарыравалі на некалькі міль на поўнач.

Рон пракрычаў: “Ага!”, пакуль вецер раздзімаў іх валасы і адзежу. Ён паказваў наперад, на вяршыню ўзгоркаў, на якія яны апарыравалі, дзе знаходзілася хата, вельмі дзіўнага выгляду — чорным цыліндрам яна ўзвышалася ў неба, у святле зманлівага месяца, які вісеў над ёй.

— Гэта пэўна хата Луны, хто б яшчэ стаў жыць у такім месцы. Выглядае, як велічэзная ладдзя!

— Гэта наогул не падобна на лодку, — кінула Герміёна, хмурачыся.

— Я меў на ўвазе шахматную фігуру. Яе яшчэ называюць “Тура”.

Ногі ў Рона былі самыя доўгія і ён першым дасягнуў вяршыні ўзгорка. Калі Герміёна і Гары параўняліся з ім, пакутуючы ад дыхавіцы і калацця ў боку, яны ўбачылі, што той шырока ўсміхаўся.

— Так, гэта ён, паглядзіце.

Тры ўручную намаляваных знака былі прыбітыя да пакрывіўшыся варот. Першы абвяшчаў:

“Рэдактар “Квіблера” К. Лаўгуд”

Другі:

“Абяры сваю амелу”

Трэці:

“Трымайцеся далей ад сліў-дырыжабляў”

Вароты прарыпелі, калі яны адчынілі іх. Сцежка, якая вяла да ўваходных дзвярэй, парасла разнастайнымі дзіўнымі раслінамі, уключаючы куст, пакрыты памяранцавай радыскападобнай садавінай, якую Луна часам насіла як завушніцы. Гары здалося, што ён пазнаў Снаргалуфа і ён зрабіў шырокі крок убок ад трухлявага пня. Па іншаму боку ад дзвярэй стаялі, калыхаючыся на ветры, дзве старыя крабавыя яблыні, без лісця, але ўсё яшчэ абцяжараныя невялікай, памерам з ягаду чырвонай садавінай і пухнатымі каронамі белых караляў амелы. Маленькая сава з некалькі пляскатай, падобнай на каршаковую, галавой утаропілася на іх з адной з галін.

— Лепш знімі Плашч, Гары. Містэр Лаўгуд жадае дапамагаць табе, а не нам, — сказала Герміёна.

Ён прыслухаўся да гэтай прапановы, і, зняўшы Плашч, працягнуў яго Герміёне, каб тая паклала яго ў сумку. Потым яна тры разы пастукала ў тоўстыя чорныя дзверы, абабітыя цвікамі з дзвярным малатком у форме арла.

Не мінула і дзесяці секунд, перш чым Ксенафіліюс Лаўгуд адчыніў дзверы, басаногі, апрануты ў нешта, падобнае на выпацканую піжаму. Яго доўгія, белыя, як цукровая вата, валасы былі бруднымі і непрычэсанымі. На вяселлі Біла і Флер ён вызначана выглядаў ахайней.

— Што? Што здарылася? Хто ты? Што ты жадаеш? — пракрычаў ён высокім, незадаволеным голасам, зірнуўшы спачатку на Герміёну, затым на Рона, а затым на Гары, пры гэтым яго губы пацешна раскрыліся, утварыўшы ідэальна круглае “О”.

— Дабрыдзень, містэр Лаўгуд, — пачаў Гары, працягваючы руку. — Я Гары. Гары Потэр.

Ксенафіліюс не паціснуў Гары руку, хоць яго погляд слізгануў прама да шнара на лбу Гары.

— Мы можам увайсці? — спытаў Гары. — Мы жадалі нешта у вас спытаць.

— Я… Я не думаю, што гэта мэтазгодна, — прашаптаў Ксенафіліюс. Ён праглынуў сліну і хуткім поглядам агледзеў сад. — Даволі дзіўна… Маё слова… Я… Я баюся, што я сапраўды думаю, што мне не трэба…

— Гэта не зойме шмат часу, — адказаў Гары, некалькі расчараваны яго не занадта цёплым прыёмам.

— Я… ох, тады добра. Заходзьце хутка. Хутка!

Ледзь яны ступілі за парог, як Ксенафіліюс зачыніў за імі дзверы. Яны стаялі ў вельмі дзіўнай кухні з усіх, якія Гары калі-небудзь бачыў. Пакой быў ідэальна круглым, так што здавалася, што яны знаходзяцца ўнутры гіганцкай перачніцы. Усё было выгнутым і пасавала сценам — печ, ракавіна, шафы — і ўсё гэта было размалявана яркімі колерамі, казуркамі і птушкамі ўсіх колераў вясёлкі. Гары адзначыў, што пазнаў стыль Луны. Выраблены ім у гэтак замкнёным памяшканні эфект, які бянтэжыў.

У цэнтры кухні знаходзілася каваная лесвіца, якая вяла на вышэйшыя паверхі. Зверху даносіліся грукат і ўдары. Гары стала цікава, чым жа магла займацца Луна.

— Вам лепш падняцца, — вымавіў Ксенафіліюс, які выглядаў усё яшчэ вельмі няўпэўнена, і пайшоў наперадзе.

Пакой наверсе апынуўся камбінацыяй гасцінай і майстэрні, таму выглядаў больш хаатычна, чым кухня. Быўшы менш па памеры і цалкам круглы, пакой чымсьці нагадваў Выратавальны-пакой у той незабыўны раз, калі ён ператварыўся ў гіганцкі лабірынт, які утрымліваў у сабе за стагоддзі схаваныя там прадметы. Усюды грувасціліся стосы кніг і папер. Далікатныя мадэлі невядомых Гары істот звісалі са столі, махаючы крыламі ці пляскаючы сківіцамі.

Луны тут не было. Дзіўны шум, як апынулася, выдаваў драўляны прадмет, з прымацаванымі да яго зубцамі і шэсцярнямі, якія вярцеліся пад дзеяннем магіі. Ён здаваўся мудрагелістым атожылкам варштата і шэрагу паліц, але праз імгненне Гары здагадаўся, што гэта быў старадаўні друкаваны прэс, паколькі прадмет выплёўваў свежы выпуск “Квіблера”.

— Прабачце, — хмыкнуў Ксенафіліюс, падышоў да машынкі, выдраў неахайны абрус з-пад велізарнай колькасці кніг і папер, якія адразу зваліліся на падлогу, і кунуў яе на прэс, што злёгку прыглушыла гучны грук і ўдары. Затым ён павярнуўся тварам да Гары.

— Навошта ты прыйшоў сюды?

Перш чым Гары паспеў адказаць, Герміёна злёгку ўскрыкнула ад здзіўлення:

— Містэр Лаўгуд, што гэта?

Яна паказвала на гіганцкі, шэры спіральны рог, не падобны на рог аднарога, які быў прымацаваны да сцяны, на некалькі футаў выдаючыся ў пакой.

— Гэта рог моршчарогага кізляку.

— Не, гэта не ён! — кінула Герміёна.

— Герміёна, — збянтэжана прамармытаў Гары. — Зараз не час…

— Але Гары, гэта рог Грамаманта! Ён у класе “Б” прадаваных матэрыялаў, і трымаць яго ў хаце вельмі небяспечна!

— Адкуль ты ведаеш, што гэта рог Грамаманта? — спытаў Рон, адыходзячы ад яго настолькі хутка, наколькі мог, прыводзячы пакой у яшчэ большы беспарадак.

— У “Чароўных істотах і дзе іх шукаць” ёсць яго апісанне! Містэр Лаўгуд, вам трэба неадкладна пазбавіцца ад яго, няўжо вы не ведаеце, што ён можа падарвацца нават ад найменьшага дакранання?

— Моршчарогі кізляк, — выразна і ўпэўнена адрэзаў Ксенафіліюс з упартым выразам твара, — гэта сарамлівая і вельмі магічная жывёла і яго рог…

— Містэр Лаўгуд, я пазнаю жалабкі вакол іголак, гэта рог Грамаманта, і ён вельмі небяспечны — я не ведаю, адкуль ён у вас…

— Я купіў яго, — катэгарычна адрэзаў Ксенафіліюс, — два тыдні таму у маладога чараўніка, які ведаў пра маю цікавасць да маршчарогага кізляка. Калядны падарунак для Луны. Цяпер, — сказаў ён, разгарнуўшыся да Гары. — Навошта вы прыйшлі сюды, містэр Потэр?

— Нам патрэбна дапамога, — адказаў Гары, перш чым, Герміёна паспела сказаць хоць нешта.

— Ах, — адказаў Ксенафіліюс. — Дапамога. Хм…

Яго погляд зноў вярнуўся да шнару Гары. Ён выглядаў адначасова спалоханым і зачараваным.

— Так. Справа ў тым… што дапамагаць Гары Потэру… даволі небяспечна…

— Няўжо вы не той, хто працягвае казаць усім, што іх першы абавязак — дапамагчы Гары? У гэтым вашым часопісе, — кінуў Рон.

Ксенафіліюс паглядзеў ззаду яго на замаскіраваны друкаваны прэс, які ўсё яшчэ стукаў пад абрусам.

— Ну… Так, я выказваў такі пункт гледжання, але…

— Гэта што, кіраўніцтва да дзеяння для ўсіх астатніх, але не для вас?

Ксенафіліюс не адказаў. Ён усё працягваў зглытваць, яго погляд кідаўся паміж імі. У Гары склалася ўражанне, што Лаўгуд выпрабоўваў нейкае невыноснае ўнутранае дужанне.

— Дзе Луна? — спытала Герміёна. — Давайце спытаем у яе, што яна думае?

Ксенафіліюс праглынуў. Здавалася, ён сцішваў сябе. Нарэшце, ледзь чутным голасам з-за друкавалага прэса ён вымавіў:

— Луна каля ракі, ловіць Свежаводных Плімпаў. Яна… яна захоча вас убачыць. Я пайду, паклічу яе, а потым — так, добра. Я вам дапамагу.

Ён знік за спіральнай лесвіцай, і яны пачулі, як уваходныя дзверы адчыніліся і зачыніліся. Яны пераглянуліся.

— Старая баязлівая бародаўка, — сказаў Рон. — Луна каштуе дзесятка такіх, як ён.

— Ён, мабыць, хвалюецца пра тое, што здарыцца з імі, калі Пажыральнікі Смерці пазнаюць пра тое, што я быў тут, — адказаў Гары.

— Ну, я згодна з Ронам. Жудасны стары крывадушнік, кажа ўсім іншым дапамагаць табе, а сам спрабуе ўвярцецца ад гэтага. І дзеля ўсяго святога, трымайцеся далей ад гэтага рога.

Гары падышоў да акна на процілеглай сцяне пакоя. Ён убачыў тонкую, блішчалую стужку ракі, якая цякла далёка за ўзгоркам. Яны былі вельмі высока, птушка праляцела побач з акном, калі ён утаропіўся ў кірунку Нары, зараз нябачнай з-за іншых узгоркаў. Джыні была дзесьці там. Сёння яны зноў былі блізка, амаль як на вяселлі Біла і Флёр, але зараз яна ўяўляла тое, што ён глядзеў у яе бок, думаючы пра яе. Ён думаў, што павінен быць рады гэтаму, любы, з кім ён меў зносіны, быў у небяспецы. Стаўленне Ксенафіліюса пацвердзіла гэта.

Ён адвярнуўся ад акна, і яго погляд упаў на іншы дзіўны прадмет, які стаяў на выгнутым серванце, каменны бюст выдатнай, але строгай ведзьмы, якая была апранута ў вельмі-вельмі дзіўны галаўны убор. Два прадмета, падобныя на залатыя слыхавыя трубкі, тырчалі па яго баках. Пару малюсенькіх зіготкіх блакітных крылцаў былі прымацаваныя да скуранага рамяня над яе галавой, у той час як памяранцавыя радыскі былі прымацаваныя да другога рамяня вакол яе ілба.

— Паглядзі на гэта, — сказаў Гары.

— Чароўна, здзіўлены, што ён не надзеў гэта на вяселле.

Яны пачулі, як уваходныя дзверы зачыніліся, і праз хвіліну Ксенафіліюс падняўся да іх па спіральнай лесвіцы, яго тонкія ногі былі абутыя ў высокія гумавыя боты. Ён нёс паднос з разнастайнымі кубкамі і кіпячым імбрычыкам.

— А, вы знайшлі маё любімае вынаходства, — вымавіў ён, піхаючы паднос у рукі Герміёны. Пасля гэтага ён устаў каля статуі побач з Гары. — Даволі дакладна падагнаная, каб сядзець на галаве ў выдатнай Равены Рэйвенкло .

“Той багаты, у каго ёсць розум, а не злата.”

— Вось сіфоны Вракспутраў — каб прыбраць усе крыніцы, якія адцягваюць з галавы тое, што мяшае. Вось, — ён паказаў на малюсенькія крылцы. — Білівігі, каб стымуляваць паляпшэнне сістэмы мыслення. Нарэшце, — ён паказаў на аранжавыя радыскі. — Сліва-дырыжабль, каб узмацніць успрымальнасць да незвычайнага.

Ксенафіліюс зрабіў вялікі крок да падноса з гарбатай, які Герміёна прымудрылася паставіць на адзін з захламленых сталоў.

— Магу я прапанаваць вам настойку Гардыкаранёў? Мы самі яе робім! — пачаў Ксенафіліюс. Як толькі ён пачаў наліваць фіялетавую з адценнем бурачнага соку вадкасць, ён дадаў. — Луна ўнізе, па тым боку Ніжняга Маста, яна вельмі рада, што вы тут. Яна доўга не затрымаецца, яна сабрала патрэбную колькасць Плімпаў, каб зрабіць суп для ўсіх нас. Прысаджвайцеся і насыпце сабе цукру.

— Цяпер, — ён адкінуў стос папер з крэсла і прысеў, перакрыжаваўшы ногі, абутыя ў гумавыя боты. — Чым я магу вам дапамагчы, містэр Потэр?

— Ну, — адказаў Гары, пазіраючы на Герміёну, якая падбадзёрвальна кіўнула. — Уся справа ў тым знаку, які быў у вас на шыі на вяселлі Біла і Флёр, містэр Лаўгуд. Нам цікава, што ён значыць.

Ксенафіліюс падняў вочы.

— Вы маеце на ўвазе знак Рэліквій Смерці?