Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XXII. Рэліквіі Смерці

Гары, цяжка дыхаючы, зваліўся на траву і маментальна падняўся на ногі. Падобна, яны прызямліліся на нейкае поле, калі ўжо шарэла. Герміёна ўжо бегала вакол, размахваючы палачкай.

— Пратэго Таталум… Сільвільё Хексія…

— Подлы здраднік, — затыхаўся Рон, выбіраючыся з-пад Плашча-Нябачніка і кідаючы яго Гары. — Герміёна, ты проста геній, сапраўдны геній. Не веру, што мы выбраліся.

— Каве Інімікум… Няўжо я не казала яму, што гэта быў Рог Грамаманта, няўжо я не казала? А цяпер хата разляцелася на кавалкі!

— Так яму і трэба, — сказаў Рон, аглядаючы падраныя джынсы і парэзы на нагах. — Як думаеце, што з ім зробяць?

— Спадзяюся, што не заб’юць! — сказал Герміёна. — Вось чаму я жадала, каб Пажыральнікі ўбачылі Гары, перш чым мы ўцяклі, каб яны ведалі, што Ксенафіліюс не ілгаў!

— А мяне навошта схавала? — спытаў Рон.

— Ты павінен ляжаць у ложку з брызглянкай, Рон! Яны выкралі Луну, таму што яе бацька падтрымаў Гары! Што б здарылася з тваёй сям’ёй, калі б яны пазналі, што ты з ім?

— Але як жа твае мама з татам?

— Яны ў Аўстраліі, — сказала Герміёна. — З імі ўсё павінна быць у парадку, яны нічога не ведаюць.

— Ты — геній, — з захапленнем паўтарыў Рон.

— Так, сапраўды, так і ёсць, — з запалам пагадзіўся Гары. — не ведаю, што б мы без цябе рабілі.

Яна праззяла, але тут жа стала сур’ёзнай.

— Але як жа Луна?

— Ну, калі яны кажуць праўду і яна ўсё яшчэ жывая… — пачаў Рон.

— Не кажы так, не кажы! — піскнула Герміёна. — Яна павінна быць жавой, павінна!

— Тады яна, напэўна у Азкабане, — сказаў Рон. — Вядома, калі яна там выжвые… у шматлікіх не выходзіць…

— У яе атрымаецца, — сказаў Гары. Ён нават не думаў пра іншы заход. — Луна моцная, значна мацней, чым здаецца. Напэўна, ужо чытае сакамернікам лекцыі пра Вракспуртаў і Нарглаў.

— Спадзяюся, ты маеш рацыю, — сказала Герміёна. Яна закрыла вочы рукой. — Мне было б шкада Ксенафіліюса, калі...

— ... калі б ён толькі што не паспрабаваў прадаць нас Пажыральнікам, ага, — сказаў Рон.

Яна паставілі намёт і ўладкаваліся ў ім, Рон прыгатаваў ім гарбаты. Пасля таго, як яны пазбеглі амаль немінучага палону, нават халодны намёт здаваўся ім хатай: бяспечнай, знаёмай і прыязнай.

— Ну навошта мы туды пайшлі? — праенчыла Герміёна пасля некалькі хвілін маўчання. — Гары, ты меў рацыю, усё зноў здарылася як у Годрыкавай Лагчыне, і да таго ж мы страцілі гэтулькі часу! Рэліквіі Смерці... такое трызненне... хоць, наогул, — яе наведала раптоўная думка. — Ён мог усё выдумаць праўда? Ён сам, напэўна, не верыць у Рэліквіі Смерці, проста адцягваўнас гутаркамі, пакуль не з’явіліся Пажыральнікі!

— Не думаю, — сказаў Рон. — Калі ты ў стане такога стрэсу, вельмі складана нешта складаць з ходу. Я зразумеў гэта, калі мяне схапілі Паляўнічыя.Мне было значна лягчэй адлюстроўваць Стэна, таму што пра яго я трохі ведаў, чым адлюстраваць новага для мяне чалавека. На старога Лаўгуда аказвалі такі ціск, ён зрабіў усё, каб нас утрымаць. І лічу, ён сказаў праўду, але ён лічыць гэта праўдай, проста яму трэба было ўтрымаць нас гутаркай.

— Я не лічу, што гэта важна, — уздыхнула Герміёна. — Нават калі ён быў сумленны з намі, такіх дурасцяў я ніколі яшчэ не чула ў жыцці.

— Пачакай, — сказаў Рон. — Таемны Пакой таксама лічыўся міфам, так?

— Але Рэліквіі Смерці не могуць існаваць, Рон!

— Можаш гэта паўтарыць колькі заўгодна, але адна Рэліквія усё жа існуе, — сказаў Рон, — сказаў Рон. — Плашч-Нябачнік Гары...

— “Казка пра трох братоў” — гэта ўсяго толькі гісторыя, — адрэзала Герміёна. — Аповяд пра тое, наколькі людзі баяцца смерці. Калі б выжыць было гэтак жа лёгка, як хавацца пад Плашчом-Нябачнікам, у нас бы ўжо было ўсё, чаго мы жадаем!

— Не ведаю, непераможная палачка нам бы не парашкодзіла, — сказаў Гары, круцячы ў руках цярновую палачку, якая яму зусім не падабалася.

— Такой палачкі няма, Гары!

— Ты сказала, што было шмат палачак... і гэтая Палка Смерці або як яе там завуць...

— Добра, нават калі ты думаеш, што Старэйшая Палачка існуе, то што ты скажаш пра Камень Уваскрашэння? — яна паказала ў паветры знак двукоссяў, у голасе гучаў відавочны сарказм. — Ніякай магіяй нельга ўваскрасіць мёртвых, усё!

— Калі мая палачка злучылася з Самі-Ведаеце-Чыёй, яна выклікала маіх маму і тату... і Сэдрыка...

— Але яны ж не паўсталі з мёртвых на самай справе, так? — сказала Герміёна. — Яны былі... накшталт зданяў, гэта не тое ж, што вярнуць кагосьці да жыцця.

— Але дзяўчына з казкі не вярнулася на самай справе, так? У казцы гаварылася, што калі чалавек памёр, ён прыналежыць Смерці. Але другі брат усё роўна бачыў яе, размаўляў з ёй, ці не так? Ён нават жыл з ёй нейкі час...

У выразе твару Герміёны ён убачыў турботу і нешта невызначанае. Затым, калі яна зірнула на Рон, Гары зразумеў, што гэта быў страх: ён напалохаў яе гутаркамі пра жыццё з мёртвымі.

— І гэты Певерэл, якога пахавалі ў Годрыкавай Лагчыне, — паспешна сказаў ён, спрабуючы тлумачыць больш пераканаўча. — Ты ж пра яго нічога не ведаеш, так?

— Не, — адказала яна, відавочна цешачыся змене тэмы. — Я правярала яго, пасля таго як убачыла знак на яго магіле; калі б ён быў вядомым або зрабіў нешта важнае, я ўпэўнена, ён быў бы у адной з нашых кніг. Адзінае месца, дзе я знайшла імя “Певерэл” — гэта “Прыродная Высокароднасць: Генеалогія Чараўнікоў”. Пазычыла ў Крычара, — растлумачыла яна, калі Рон падняў бровы. — Яго імя зачыцца сярод частакроўных сем’яў, якія перарваліся па мужчынскай лініі. Выходзіць, Певерэлы былі аднымі з першых сем’яў, якія зніклі.

— “Якія перарваліся па мужчынскай лініі”? — паўтарыў Рон.

— Гэта значыць, што прозвішча знікла, — сказала Геерміёна. — Шмат стагоддзяў таму, у выпадку Певерэлаў. У іх маглі быць нашчадкі, але іх клікалі б па-іншаму.

І раптам Гары ахнуў, у яго памяці зявіўся той врагмент, які адсутнічаў, у якім ён знайшоў прозвішча Певерэла: брудны стары, які размахваў выродлівым пярсцёнкам перад тварам службоўца, і раптам ён закрычаў:

— Вальдор Гаўнт !

— Што? — разам перапыталі Рон і Герміёна.

— Вальдор Гаўнт! Дзядуля Самі-Ведаеце-Каго! У Віры Памяці! З Дамблдорам! Вальдор Гаўнт сказаў, што ён — нашчадак Певерэлаў!

Рон і Герміёна відавочна былі пастаўленыя ў тупік.

— Пярсцёнак, той пярсцёнак, які стаў Хоркурксам, Вальдор Гаўнт сказаў, што на ім быў герб Певерэлаў! Я бачыў, як ён размахваў ім перад носам хлопца з Міністэрства!

— Герб Певерэлаў? — сцісла сказала Герміёна. — Ты бачыў, як ён выглядае?

— Не зусім, — сказаў Гары, спрабуючы ўспомніць. — Нічога асаблівага ў ім не было, наколькі мне было відаць, можа быць, некалькі драпін. Я бачыў яго блізка, толькі калі яно ўжо было выкрыта.

На твару Герміёны пачало выяўляцца разуменне таго, што адбывалася, калі яна раптам шырока раскрыла вочы. Рон у шоку глядзеў то на аднаго, то на іншага.

— Жах... ты думаеш, гэта быў той знак? Знак Рэліквій Смерці?

— Чаму б і не? — узбуджана сказаў Гары. — Вальдор Гаўнт быў старым невукам, які жыў як свіння і турбаваўся толькі пра сваіх продках. Калі пярсцёнак перадаваўся стагоддзямі, ён мог і не ведаць, што гэта была за рэч. У хаце не было кніг, і паверце мне, гэта быў не той чалавек, які стаў бы чытаць казкі дзецям. Яму б вельмі спадабалася лічыць гэтыя драпіны гербам, таму што быць чыстакроўным — усё роўна, што быць каралеўскай крывёй.

— Так... ўсё гэта вельмі цікава, — з асцярогай сказала Герміёна. — Але Гары, калі ты думаеш пра тое, пра што я думаю, ты дума...

— А чаму не? Вось чаму? — сказаў Гары зусім без асцярогі. — Гэта быў камень, так? — ён паглядзеў на Рона, разлічваючы на падтрымку. —А што, калі гэта быў Камень Уваскрашэння?

У Рона адвісла сківіца.

— Чорт вазьмі... ён бы працаваў, калі Дамблдора зламаў?..

— Працаваў? Працаваў? Рон, ён ніколі не працаваў! Такіх рэчаў як Камень Уваскрашэння не існуе!

Герміёна ўскочыла на ногі, злая і ўзвар’ваная.

— Гары, ты проста спрабуеш падагнаць усё пад гэтую гісторыю пра Рэліквіі...

— Падагнаць? — паўтарыў ён. — Герміёна, яно падыходзіць само! Я ведаю, што на тым камені быў знак Рэліквій! Гаўнт сказаў, што ўспадкаваў яго ад Певерэлаў!

— Ты хвіліну таму казаў, што не разглядзеў знак на камені!

— Як ты думаеш, дзе зараз гэты пярсцёнак? — спытаў Рон у Гары. — Што з ім зрабіў Дамблдор, калі раскалоў яго?

Але ўяўленне Гары панесла яго куды далей, чым Рона або Герміёну іх уласныя.

Тры прадмета, або Рэліквій, якія, калі іх аб’яднаць, зробяць іх уладальніка Майстрам Смерці... Майстрам... Пераможцам... Гаспадаром... Заваёўнікам... Апошні ж вораг вынішчыцца — смерць.

І ён убачыў сябе ўладальнікам Рэліквій, які процістаяў Вальдэморту, чые Хоркурксы і побач не стаялі... Ні адзін не зможа жыць, пакуль жывы іншы... Ці быў гэта адказ? Рэліквіі супраць Хоркурксаў? Ці быў варыянт, пры якім ён атрымліваў перамогу ў любым выпадку? Калі ён быў Майстрам Рэліквій Смерці, ці быў ён у бяспецы?

— Гары...

Але ён ледзь чуў Герміёну. Ён дастаў Плашч-Нябачнік, які як вада струменіўся між яго пальцаў, бязважка нібы паветра. За ўсе сем гадоў у міры чараўнікоў ён не мог знайсці рэчы, падобнай яму. Плашч быў такім жа, які апісваў Ксенафіліюс: плашч, які робіць уладальніка цалкам нябачным, які вытрымлівае выпрабаванне вечнасцю, забяспечваючы сталае і непранікальнае сховішча, незалежна ад таго, якія на яго накладвалі заклёны.

А затым ён успомніў:

— Плашч быў у Дамблдора ў ноч, калі загінулі мае бацькі!

Яго голас дрыжаў, ён адчуваў, як твар счырванеў, але яму было ўсё роўна.

— Мая мама напісала Сірыюсу, што Дамблдор пазычыў Плашч! Вось чаму! Ён жадаў праверыць яго, таму што ён думаў, што гэта трэцяя Рэліквія! Ігнотус Певерэл, які пахаваны ў Лагчыне… — Гары без усякай увагі хадзіў вакол намёта, адчуваючы, як праўда адкрывалася яму нібы кніга: старонка за старонкай, — гэта мой продак. Я нашчадак трэцяга брата! У гэтым ёсць сэнс!

У імгненне ён адчуў сябе ўзброеным да зубоў са сваёй верай у Рэліквіі, як быццам сама ідэя ўладання імі ўжо абараняла яго, ён выпрабаваў пачуццё радасці, паварочваючыся да сваіх сяброў.

— Гары… — зноў сказала Герміёна, але ён развязаў мяшочак у сябе на грудзях, яго пальцы трэсліся.

— Чытай, — сказаў ён, запіхваючы ліст маці ёй у руку. — Чытай! Плашч быў у Дамблодра, Герміёна! Інакш, навошта ён быў яму патрэбен? Яму не патрэбен быў Плашч, ён мог лёгка накласці на сябе така моцны Заклён Нябачнасці, што адразу ж стаў бы цалкам нябачным!

Нешта звалілася на пол і ўкацілася пад крэсла, зіхоцячы. Ён выпусціў Снітч, дастаючы ліст. Спыняючыся, каб падняць яго, ён раптам зрабіў яшчэ адно адкрыццё, яго ахапіў шок, і ўнутры з’явілася такое моцнае пачуццё. Што ён не змог стрымаць крыку.

— ЁН ТУТ! Ён пакінуў мне пярсцёнак… ён у Снітчу!

— Ты… ты думаеш?

Ён не мог зразумець, чаму Рон так здзівіўся. Гэта было відавочна, так ясна для Гары. Усё схадзілася, усё… Яго Плашч быў трэцяй Рэліквіяй, а калі б ён ведаў, як адчыінць Снітч, у яго была б другая, а затым яму трэба было знайсці толькі першую — Старэйшую Палачку, а затым…

Затым зваліўся заслон: уся яго ўзрушанасць, уся надзея і ўсё шчасце імгненнем загаслі, ён стаяў адзін у цемры, усё чараўніцтва кудысьці дзелася.

— Вось, што ён шукае.

Мена тону напалохала Рона і Герміёну яшчээ больш.

— Самі-Ведаеце-Хто шукае Старэйшую Палачку.

Ёе павярнуўся спіной да іх напалоханым недаверлівым тварам. Ён ведаў, што гэта была праўда. Усё мела сэнс, Вальдэморт шукаў не новую палачку — ён шукаў старую палачку, вельмі старую палачку. Гары падышоў да выхаду з намёта, забываючы пра Рона і Герміёну і, пагружаны ў думкі, паглядзеў удалячыню, у бязмежную ноч…

Вальдэморт вырас у прытулку для бяздомных маглаў. Ніхто не мог распавесці яму “Байкі барда Бідла”, калі ён быў дзіцем, як ніхто ніколі не распавядаў іх Гары. Нешматлікія чараўнікі верылі ў Рэліквіі Смерці. Ці было магчымым, што Вальдэморт ведаў пра іх?

Гары глядзеў у цемру… Калі Вальдэморт ведаў пра Рэліквіі, зразумела, ён мог шукаць іх, зрабіць усё, каб авалодаць імі; тры аб’екта, якія рабілі ўладальніка Гаспадаром Смерці? Калі б ён ведаў пра Рэліквіі, ён бы не стаў рабіць Хоркурксы. Няўжо не было ясна, што калі ён зрабіў Хоркуркс з Рэліквіі, ён не ведаў вялікай тайны?

Гэта азначала, што Вальдэморт шукаў Старэйшую Палачку, нават не ўсведамляючы ўсёй яе моцы, не ведаючы. Што на самай справе яна — адна з трох… а паколькі палачку немагчыма схаваць, яе прасцей за ўсё знайсці… Крывавы след Старэйшай Палачкі акрапляе старонкі гісторыі Чарадзейнага міру…

Гары глядзеў на аблокі, як іх папялістыя і серабрыстыя выгібы слізгалі міма белага месяца. Галава яго стала яснай ад здзіўлення ўласным адкрыццям.

Ён вярнуўся ў намёт. Ён быў у шоку ад таго, што Герміёна дагэтуль трымала ў руках ліст Лілі, а Рон сядзеў побач з ёй з выразам недаверу на твары. Няўжо яны не разумелі, як далёка яны зайшлі ўсяго толькі за некалькі хвілін?

— Гэта ўсё? — сказаў Гары, спрабуючы дамагчыся ад іх той жа ўпэўненасці, якую выпрабоўваў ён. — Гэта ўсё тлумачыць. Рэліквіі Смерці існуюць, і ў мяне ёсць адна… можа быць дзве…

Ён падняў Снітч.

— … а Самі-Ведаеце-Хто шукае трэці. Але ён не разумее… ён думае, што гэта проста моцная палачка…

— Гары, — сказал Герміёна, пыдыходзячы да яго і аддаючы ліст Лілі, — мне шкада. Але я думаю, што ты ўсё зразумеў няправільна.

— Няўжо ты не бачыш? Усё сыходзіцца…

— Не, не сыходзіцца, — сказала яна. — Не сыходзіцца, Гары, ты проста злёгку разышоўся. Калі ласка, проста адкажы мне: калі б Рэліквіі сапраўды існавалі, а Дамблдор пра іх ведаў, што той, хто завалодае імі, стане Гаспадаром Смерці… Гары, чаму ён не сказаў табе? Чаму?

У яго ўжо быў адказ.

— Ты сама казала, Герміёна! Вам трэба пазнаць пра іх самім! Гэта Пошук!

— Я ўсяго толькі сказала гэта, каб паспрабаваць угаварыць цябе пайсці да Лаўгудаў! — раздражнённа закрычала Герміёна. — Я не верыла ніводнаму слову!

Гары не звярнуў увагі.

— Дамблдор заўсёды прымушаў мяне самастойна нешта пазнаваць. Ён даваў мне пазнаць сваю сілу, рызыкаваць. Гэта падобна на тое, што ён рабіў.

— Гары, гэта не гульня, гэта не трэніроўка! Гэта жыццё, і Дамблдор пакінуў табе досыць ясны інструкцыі: знайсці і знішчыць Хоркурксы! Гэты знак нічога не значыць, забудзься пра Рэліквіі Смерці, мы не можам дазволіць, каб нас пераследвалі…

Гары амаль яе не слухаў. Ён круціў Снітч у руках, частка яго спадзявалася, што ён адчыніцца, а ўнутры апынецца Камень Уваскрашэння, і ён давядзе Герміёне, што ён мае рацыю, што Рэліквіі існууць.

Ён павярнуўся да Рона.

— Ты не верыш у гэта, так?

Гары паглядзеў на яго, Рон замарудзіўся.

— Не ведаю… гэта значыць… сёе-тое сапраўды сходзіцца… — сказаў Рон ніякавата. — Але калі глядзіш на ўсе рэчы ў цэлым… — ён глябока ўдыхнуў. — Я думаю, нам трэба пазбавіцца ад Хоркурксаў, Гары. Гэта тое, што сказаў нам зрабіць Дамблдор. Магчыма… мы павінны забыць пра гэтыя Рэліквіі.

— Дзякуй, Рон, — сказала Герміёна. — Я пайду на дзяжурства першай.

Яна прайшла міма Гары і села каля выхаду за намёта, спыняючы ўсё дзейства.

Але Гары не мог заснуць той ноччу. Думка пра Рэліквіі Смерці завалодала ім, ён не мог супакоіцца, пакуль думкі круціліся ў яго галаве: палачка, камень і Плашч… калі б ён толькі мог завалодаць імі…

Я адчыняюся ў канцы… Што будзе ў канцы? Чаму ён не мог дастаць камень зараз? Калі б ў яго быў камень, ён бы мог задаць гэтыя пытанні асабіста Дамблдору… і Гары шаптаў Снітчу словы ў цемры, спрабуючы ўсё нават змяіную Мову, але залаты шарык не адчыняўся…

А палачка, Старэйшая Палачка, дзе яна была схаваная? Дзе зараз шукаў Вальдэморт? Гары ўжо жадаў. Каб яго шнар зноў загарэўся і паказаў яму думкі Вальдэморта, таму што ўпершыню ён і Вальдэморт былі аб’яднаныя жаданнем завалодаць адной і той жа рэччу… Вядома. Ідэя не спадабалася б Герміёне… Але яна ж і не верыла… Ксенафіліюс меў рацыю па-свойму… Абмежаваная. Недалёкая. З вузкімі паданнямі… Яна баялася праўды, думкі пра Рэліквіі Смерці, асабліва Камень Уваскрашэння… і Гары зноў прыціснуў вусны да Снітча, цалуючы яго, амаль праглынаючы, але халодны метал не паддаваўся…

Ужо амаль святлела, калі ён успомніў пра Луну, якая сядзела адна за рашоткай у Азкабане, акружаная Дэментарамі, і раптам яму стала сорамна за сябе. Ён забыў пра яе з-за ліхамаланкавага захаплення Рэліквіямі. Калі б ён мог выратаваць… але ён бы не змог прайсці праз такую колькасць Дэментараў. Цяпер, калі гэтая думка заняла яго, ён зразумеў, што не спрабаваў выклікаць Патронуса цярновай палачкай… трэба было паспрабаваць раніцай… Калі б ён мог дастаць палачку лепей…

І жаданне авалодаць Старэйшай Палачкай, непераможнай палачкай Смерці, зноў паглынула яго…

Яны склалі намёт наступнай раніцай і пайшлі далей скрозь сцяну дажджу. Лівень турыў іх на бераг, дзе яны і размясціліся той ноччу, так было ўвесь тыдзень, вакол іх было толькі мокрыя пейзажы, якія ўганялі Гары ў дэпрэсію. Ён мог думаць толькі пра Рэліквіі Смерці. У ім нібы загарэўся агеньчык, які не маглі патушыць нават нявера Герміёны або настойлівыя сумневы Рона. Але чым больш ён жадаў знайсці Рэліквіі, тым менш яму гэта дастаўляла радасці. Ён вінаваціў Рона і Герміёну: іх адмаўленне не падабалася яму гэтак жа, як і дождж, ад якога ў яго псаваўся настрой, але нічога не магло забіць у ім упэўненасць, якая заставалася нязменнай. Вера Гары і прага Рэліквій авалодала ім настолькі, што ён адчуваў сябе ізаляваным ад двух сваіх сябраў і іх апанаванасцю Хоркурксамі.

— Апанаванасць? — са злосцю сказала Герміёна, калі аднойчы ўвечары ён выпадкова вымавіў гэтае слова, пасля таго як Герміёна паказала яму на яго страту цікавасці ў пошуку Хоркурксаў. — Мы не апантаныя, Гары! Мы спрабуем зрабіць тое, штожадаў ад нас Дамблдор!

Але яму была нецікавая яе ўтоеная крытыка. Дамблдор пакінуў асабіста ёй знак Рэліквій, а ў тым, што Камень Уваскрашэння быў схаваны ўнутры Снітча, Гары і не сумняваўся. Ні адзін не можа жыць, пакуль жывы іншы… Гаспадар Смерці… чаму Рон і Герміёна не разумелі?

— “Апошні ж вораг вынішчыцца — смерць”, — спакойна працытаваў Гары.

— Я думала, што мы дужаемся з Сам-Ведаеш-Кім, — адгыркнулася Герміёна і Гары перастаў спрабаваць пераканаць яе.

Нават загадна срэбнай лані, якую парачка абмяркоўвала так актыўна, здавалася Гары меней важнай, ледзь цікавым суправаджэннем. Яго хвалявалі толькі боль у яго шнары, які паўстаў зноў, хоць ён рабіў усё, каб схаваць яго ад іншых. Ён шукаў адзіноты, калі яна ўзнікала, але тое, што ён бачыў, расчароўвала яго. Яго з Вальдэморта бачанні сталі горшай якасці: размытымі, без рэзкасці. Усё, што ён мог адрозніць — гэта чэрап і гару, больш падобную на цень, чым на нешта матэрыяльнае.

Абвыкшы да рэзкіх бачанняў, падобным на рэальнасць, Гары вельмі знерваваўся такой змене. Ён хваляваўся, што сувязь паміж ім і Вальдэмортам была пашкоджаная, сувязь, якой ён адначасова баяўся і, што б ён ні казаў Герміёне, да якой імкнуўся.

Гары нейкім чынам суаднёс гэтыя размытыя малюначкі і сваю зламаную палачку, як быццам гэтая цярновая палачка была віной таму, што ён не мог больш чытаць думкі Вальдэморта так добра, як раней.

Праходзілі тыдні, а Гары заўважаў, што Рон пачаткаў браць на сябе адказнасць. Магчыма, з-за таго, што ён ад іх збег, магчыма, з-за таго, што лідэрскія здольнасці Гары цяпер пакідалі жадаць лепшага, ён пачаткаў заклікаць астатніх да дзеяння.

— Засталося тры Хоркрукса, — паўтараў ён. — Нам трэба прыдумаць план, ну давайце жа! Дзе мы не шукалі? Давайце яшчэ раз. Прытулак...

Дыягон Алея, Хогвартс, хата Рэдлаў, Боргін і Беркс, Албанія, усё месцы, дзе калісьці жыў або працаваў Том Рэдл, дзе ён быў або забіваў, пра якія яны ведалі, іх ізноў і зноў пералічвалі Рон і Герміёна. Гары ўмешваўся толькі каб папытаць Герміёну перастаць яму надакучаць. Яму б больш спадабалася сядзець у адзіноце і цішыні, імкнучыся прачытаць думкі Вальдэморта, пазнаць больш пра Старэйшую Палачку, але Рон настойваў адпраўляцца туды, дзе яны менш усяго чакалі знайсці тое, што шукалі, рухацца далей.

— Ніколі не ведаеш, — зноў настойліва паўтараў ён. — Верхні Флэглі — гэта вёска чараўнікоў, ён мог жадаць жыць тамака. Пайдзем — праверым.

У гэтыя перыядычныя вылазкі на тэрыторыю чараўнікоў яны наторкаліся на Паляўнічых.

— Некаторыя напэўна не лепш Пажыральнікаў, — сказаў Рон. — Тыя, што злавілі мяне, выклікалі жаль, але Біл лічыць, што некаторыя з іх на самай справе небяспечныя. Па "Потэр-Дазору" сказалі...

— Дзе?

— Па "Потэр-Дазору", няўжо я табе не казаў, як гэта завецца? Гэта праграма на радыё, якая адна кажа пра тое, што адбываецца на самай справе! Амаль усе праграмы падпарадкоўваюцца кіраўніцтву Сам-Ведаеш-Каго, усе, акрамя "Потэр-Дазору", я вельмі жадаю, каб ты паслухаў, але наладзіцца не так-та проста...

Увесь вечар Рон правёў у спробах злавіць хвалю, выстукваючы розныя рытмы палачкай па бесправадным радыё, пакуль круціліся прымачы. Зрэдку ён наторкаўся на рады па збавенні ад драконавай воспы, а аднойчы на песню "Кацёл, поўны гарачага моцнага кахання". Працягваючы стукаць, Рон спрабаваў адгадаць пароль, мармычучы розныя словы.

— Звычайна гэта звязана з Ордэнам, — казаў ён. — У Біла атрымалася здагадацца. У мяне таксама павінна...

Але Рону не везла да самога сакавіка. Гары сядзеў на дзяжурстве ў уваходу ў намёт, утаропіўшыся на куст гіацынтаў, якія не вестка як выраслі пасярод мерзлай зямлі, як раптам Рон закрычаў з намёта.

— Знайшоў! Атрымалася! "Альбус" быў паролем! Ідзі сюды, Гары.

Упершыню за шмат дзён адцягнуўшыся ад Рэліквій Смерці, Гары паспяшаўся вярнуцца ў намёт, дзе ўбачыў Рона і Герміёну, якія стаялі на каленах перад маленькім радыё. Герміёна, якая ад няма чаго рабіць паліравала меч Грыфіндора, сядзела з адкрытым ротам, утаропіўшыся на маленькі прымач, з якога даносіўся да болю знаёмы голас.

— ...просім прабачэння за нашу часавую адсутнасць, усяму віной наведвання мілак-Пажыральнікаў.

— Гэтае ж Лі Джордан! — сказала Герміёна.

— Я ведаю! — праззяў Рон. — Крута, так?

— ...цяпер знайшлі больш зацішнае месца, — казаў Лі, — і я рад паведаміць, што нас наведалі два сталых дакладчыка. Добры вечар, рабяты!

— Прывітанне.

— Добры вечар, Рывер.

— "Рывер" — гэтае Лі, — растлумачыў Рон. — У іх усіх ёсць кодавыя імёны, але звычайна можна вызначыць...

— Ціха, — сказала Герміёна.

— Але перш чым мы пачуем Рояла і Ромула, — працягнуў Лі, — перапынімся для паведамлення аб смерцях, на якія не звярнулі ўвагу "Бесправадная Навінавая Чарадзейная Сетка" і "Штодзённы Вяшчун". Нажаль, мы змушаныя паведаміць, што былі забітыя Тэд Тонкс і Дырк Крэсвел.

У Гары ўсё перавярнулася ўнутры. Ён, Рон і Герміёна ў жаху паглядзелі адно на аднаго.

— Гоблін Горнук таксама быў забіты. Па чутках, магланароджаны Дын Томас і іншы гоблін, якія вандравалі з Тонксам, Крэсвелам і Горнукам, збеглі. Калі Дын зараз нас слухае, або хтосьці ведае, дзе ён, яго бацькі і сёстры чакаюць навін.

— Тым часам, у Гедлі была знойдзеная мёртвай сям’я маглаў. Улады маглаў спісваюць смерць на ўцечку газу, але члены Ордэна Фенікса паведамляюць, што прычынай быў Заклён Смерці. Ёсць досыць доказаў таго, што гэтая разня была чымсьці вялікім, чым традыцыйнай забавай пры новым рэжыме.

— Нарэшце, да нашага шкадавання, у Годрыкавай Лагчыне было знойдзена цела Бацільды Бэгшот. Доказы паказваюць на тое, што яна памерла некалькі месяцаў таму. Ордэн Фенікса паведамляе, што на яе целе выяўленыя бясспрэчныя сляды Цёмнай Магіі.

— Слухачы, мы жадалі б папытаць вас далучыцца да нас для хвіліны маўчання ў памяць аб Тэдзе Тонксе, Дырке Крэсвеле, Бацільды Бэгшот, Горнука і невядомым, але не забытых маглаў, якіх забілі Пажыральнікі Смерці.

Наступіла цішыня, Гары, Рон і Герміёна не казалі. Палова Гары жадала пачуць іншыя навіны, а іншая баялася таго, што ён мог пачуць. Упершыню за вялікі прамежак часу ён пачуваўся па-сучаснасці звязаным з вонкавым мірам.

— Дзякуй — вымавіў голас Лі. — А зараз мы пагаворым з нашым сталым інфарматарам Райялам пра тое, як новы рэжым чарадзейнага міру закранае мір маглаў.

— Дзякую, Рывер, — сказаў беспамылковы голас, глыбокі, мерны, заспакаяльны.

— Кінгслі! — крыкнуў Рон.

— Мы ведаем! — сказала Герміёна, затыкаючы яго.

— Маглам дагэтуль невядомы крыніцы іх непрыемнасцяў, яны працягваюць спісваць усё на страшныя выпадковасці, — сказаў Кінгслі. — Але да нас даходзяць аповяды пра чараўніках і чараўніцах, якія рызыкуюць сваім жыццём дзеля выратавання сяброў і суседзяў маглаў. Часта маглы пра гэта самі не ведаюць. Я б жадаў звярнуцца да ўсіх слухаЦёў з просьбай звярнуць увагу на гэтыя прыклады. Нават калі гэта будзе просты ахоўны заклён на вуліцы маглаў. Шмат жыццяў атрымаецца выратаваць, прыняўшы элементарныя меры засцярогі.

— Райял, а што б ты сказаў тым нашым слухачам, у якіх "Чараўнікі першым чынам"? — спытаў Лі.

— Я скажу, што ім недалёка і да "Чыстакроўныя першым чынам", а потым наўпрост у Пажыральнікі Смерці, — адказаў Кінгслі. — Усе мы людзі, няўжо не так? Кожнае чалавечае жыццё раўнацэннае іншага і годнае выратавання.

— Выдатна сказана, Райял, калі мы абярэмся з гэтай пераробкі, я прагаласую за цябе, як за новага міністра, — сказаў Лі. — А зараз Ромул з нашай папулярнай рубрыкай "Сябры Потэра".

— Дзякуй, Рывер, — сказаў яшчэ адзін знаёмы голас. Рон паспрабаваў загаварыць, але Герміёна сыкнула на яго.

— Мы ведаем, што гэта Люпін!

— Ромул, вы ўсё яшчэ ўпэўненыя так, як і перш, што Гары Потэр дагэтуль жывы?

— Упэўнены, — сказаў Люпін цвёрда. — Няма сумневу ў тым, што пра яго смерць голасна заявілі б Пажыральнікі Смерці, калі б гэта здарылася, таму што для новага супраціву гэта стала б моцным ударам для тых, хто процістаіць новаму рэжыму. "Хлопчык, Які Выжыў" застаецца знакам усяго, завошта мы дужаемся: перамогі дабра, сілы невінаватасці, неабходнасці супраціву.

Змяшанае пачуццё падзякі і сораму наведала Гары. Ці прабачыў яго Люпін за тыя словы, якія ён сказаў падчас іх апошняй сустрэчы?

— І што б вы сказалі Гары, калі б ведалі, што ён вас зараз слухае, Ромул?

— Я б сказаў яму, што маральна мы з ім, — адказаў Люпін, і затым, трохі пахіснуўшыся, дадаў, — І яшчэ я б параіў Гары давяраць сваім інстынктам, якія ў яго нядрэнна развітыя і амаль ніколі не падводзяць.

Гары зірнуў на Герміёну. Яе вочы былі поўныя слёз.

— Амаль ніколі не падводзяць… — паўтарыла яна.

— О, ну што я табе казаў? — здзіўлена выклікнуў Рон. — Біл казаў мне, што Люпін зноў жыве з Тонкс! І судзячы па ўсім, яна таксама…

— …а зараз новая інфармацыя пра тых сябраў Гары Потэра, якія папакутавалі за сваю адданасць яго справе, — казаў у гэты час Лі.

— Такім чынам, паважаныя слухачы, паведамляем вам, што было арыштавана яшчэ некалькі прыхільнікаў Гары Потэра, у тым ліку і Ксенафіліюс Лаўгуд, галоўны рэдактар газеты "Квіблер", — сказаў Люпін.

— Ну, прынамсі, ён жыў, — прамармытаў Рон.

— Акрамя таго, за апошнія некалькі гадзін стала вядома, што Рубеюс Хагрыд, — усе трое ўскрыкнулі, і ледзь не праслухалі канчатак прапановы, — добра ўсім вядомы паляўнічы Хогвартса, з цяжкасцю пазбег арышту на тэрыторыі школы, дзе ён, па слыху, арганізаваў вечарынку "Падтрымай Гары Потэра", якая праводзілася ў яго хаце. Аднак, Хагрыда не атрымалася схапіць, і зараз, як мы лічым, ён у бегах.

— Я лічу, хаваючыся ад пераследаў Пажыральнікаў смерці, нядрэнна мець у сваіх шэрагах пяціметровага таварыша? — спытаў Лі.

— З задавальненнем бы з вамі пагадзіўся, — сур’ёзна адказаў Люпін. — Аднак павінен дадаць, што ў той час, пакуль мы тут у "Потэр-Дазоры" пяем дыфірамбы сіле духу Хагрыда, нам прыходзіцца велізарныя сілы прыхільнікаў Гары Потэра кідаць на яго выручку. Усёткі вечарынка на тэму "Падтрымай Гары Потэра" была не самым мудрым рашэннем у сітуацыі, якая зараз склалася.

— Так, вы, мабыць, правы, Ромул, — пагадзіўся Лі. — Такім чынам, мы прапаноўваем вам працягваць дэманстраваць сваю адданасць чалавеку са шнарам у выглядзе маланкі, слухаючы "Потэр-Дазор"! А цяпер давайце прыступім да навін, датычным чараўніка, гэтак жа няўлоўнага, як і Гары Потэр. Мы аддаем перавагу зваць яго Правадыром Пажыральнікаў Смерці. І цяпер свой пункт гледжання пра самы неверагодны слых пра яго прапануе наш новы карэспандэнт. Родэн?

— "Родэн"? — пачуўся ў дынаміку яшчэ адзін знаёмы голас, і Гары, Рон і Герміёна ў адзін голас закрычалі:

— Фрэд!

— Можа, гэта Джордж?

— Гэта Фрэд, здаецца, — сказаў Рон, нахіліўшыся бліжэй да прымача, каб зразумець, хто ж з двайнят гэта ўсё жа быў.

— Які яшчэ "Родэн"? Я ж казаў, што жадаю быць "Рапье"!

— А, сапраўды, "Рапье", не маглі б мы пачуць вашу адзнаку адносна разнастайных міфаў аб Правадыру Пажыральнікаў Смерці?

— Вядома, Рывер, можаце, — сказаў Фрэд. — Такім чынам, нашы слухачы ведаюць, калі, вядома, яны не схаваюцца ў садзе на дні сажалкі або дзе-небудзь яшчэ ў гэтым родзе, што Самі-Ведаеце-Хто працягвае быць нязменна дакладны сваёй стратэгіі заставацца ў цені, чым спараджае некаторую паніку сярод насельніцтва. Калі верыць сведкам, дасведчаных аб яго месцазнаходжанні, то ў наваколлі можна налічыць не менш дзевятнаццаці Самі-Ведаеце-Каго.

— І гэта, натуральна, яму на руку, — дадаў Кінгслі. — Атмасфера таямнічасці спараджае больш страхаў, чым уласна яго публічнае з’яўленне.

— Згодзен, — сказаў Фрэд. — Таму, людзі, давайце паспрабуем трохі супакоіцца. Справы і так ідуць не лепшым чынам, каб пагаршаць становішча прыдумляннем разнастайных небыліц. Напрыклад, адной з апошніх чутак з’яўляецца тое, што Самі-Ведаеце-Хто здольны забіваць людзей адным поглядам. Гэта — Васіліск, паважаныя слухачы. Не верыце? Давайце правядзем маленькі тэст. Праверце, ці мае істота, якоя глядзіць на вас, ногі. Калі так, то тады адважна можна глядзець у яго вочы, аднак, калі гэта Самі-Ведаеце-Хто, то тады, хутчэй за ўсё, ён будзе апошнім, што вы ўбачыце ў сваім жыцці.

Упершыню за шматлікія тыдні Гары засмяяўся. Ён адчуў, як напруга трохі адступіла, і яму стала лягчэй.

— А што вы скажаце пра чуткі з нагоды яго месцазнаходжання за мяжой? — спытаў Лі.

— Ну што я магу сказаць? Хто не жадае спакойнага жыцця? — адказаў Фрэд. — Праўда складаецца ў тым, што людзі сцішваюць сябе, паддаючыся хібнаму пачуццю абароненасці, думаючы, што яго няма ў краіне. І не важна, ці тут ён або не, як вядома, ён можа перасоўвацца хутчэй, чым Прафесар Снэйп утаймоўвае шампунь, таму, калі не жадаеце рызыкаваць, лепш тады не разлічвайце, што ён дзесьці далёка. Не думаў, што калі-небудзь гэта скажу, але… бяспека першым чынам!

— Дзякуй вялікае за мудрыя словы, Рапье, — падзякаваў Лі, — Паважаныя слухачы, чарговая сустрэча ў эфіры з "Потэр-Дазорам" падышла да канца. Мы не ведаем, калі зноў з вамі сустрэнемся, але гэта абавязкова адбудзецца. Заставайцеся на гэтай частаце. У наступны раз кодавым словам будзе "Вар’яцкае Вока". Беражыце адзін аднаго. Захоўваеце веру. Дабранач!

У дынаміку прычуўся трэск, і агні на панэлі радыё загаслі. Гары, Рон і Герміёна ўсё яшчэ свяціліся ад шчасця. Чуць знаёмыя, сяброўскія галасы было як глыток свежага паветра. Гары настолькі абвык да іх ізаляванасці ад астатняга міру, што ўжо забыўся, што ёсць яшчэ людзі, якія вядуць дужанне з Вальдэмортам. Ён нібы прачнуўся пасля доўгага сну.

— Выдатна, так? — радасна спытаў Рон.

— Пышна, — пацвердзіў Гары.

— Гэта вельмі адважна з іх боку, — уздыхнула Герміёна з захапленнем. — Калі б іх знайшлі…

— Ну, яны, мабыць, таксама не сядзяць на адным месцы, — спытаў Рон. —Як мы.

— Ты чуў, што сказаў Фрэд? — сказаў Гары ўсхвалявана. Зараз, калі перадача скончылася, яго думкі вярнуліся ў старое рэчышча. — Ён за мяжой! Напэўна шукае Палачку, я ў гэтым упэўнены!

— Гары…

— Ды добра табе, Герміёна, чаму ты так упарта адмаўляеш, што Валь…

— НЕ, ГАРЫ!

— … дэморт шукае Старэйшую Палачку?

— На імя накладзена табу! — загарланіў Рон, ускокваючы наногі, калі за сценкай намёта пачулася гучнае храбуценне. — Я казаў абе, Гары, казаў, што нам нельга вымаўляць яго ўголас. Нам трэба зноў узвесці вакол нас абарону. Неадкладна! Інакш…

Тут Рон замоўк, і Гары ведаў чаму. Брыдаскоп на стале запаліўся і пачаў круціцца. З ўсіх бакоў да намёта набліжаліся галасы, грубіянскія і ўзбуджаныя. Рон выцягнуў Дэлюмінатар з кішэні і пстрыкнуў ім. Усе лямпы ў намёце загаслі.

— Выхадзіце з паднятымі рукамі! — пачуўся з цемры скрыпучы голас. — Мы ведаем, што вы там! Шэсць палачак накіраваны на вас, і нам напляваць у каго мы патрапім!