Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XXXI. Бітва пры Хогвартсу

Зачараваная цёмная столь Галоўнай Залы была абсыпана зоркамі, пад ёю ў чатырох доўгіх факультэцкіх сталоў выбудаваліся ў лінію растрапаныя студэнты: некаторыя былі ў дарожных плашчах, іншыя — у мантыях. Тут і там свяціліся жамчужна-белыя фігуры школьных прывідаў. Усе погляды, жывых і мёртвых, былі накіраваныя на прафесара МакГонагал, якая казала з высокай трыбуны на боку Галоўнай Залы. За ёй стаялі астатнія настаўнікі, уключаючы Фірэнца, кентаўра з белай грывай, і членаў Ордэна Фенікса, якія прыбылі, каб ваяваць.

— … эвакуацыя будзе праходзіць пад назіраннем Містэра Філча і Мадам Помфры. Старасты, па маім сігналу вы збярэце ваш факультэт і па чарзе адвядзеце сваіх падапечных у эвакуацыйны пункт.

Шматлікія студэнты выглядалі ашаломленымі. Аднак, калі Гары мінуў уздоўж сцены, аглядаючы Грыфіндорскі стол у пошуках Рона і Герміёны, Эрні Макміллан устаў з-за стала Хафлпафа і закрычаў:

— А што калі мы жадаем застацца і ўступіць у бой?

Прычуліся слабыя воплескі.

— Калі вы паўналетнія, можаце застацца, — сказала прафесар МакГонагал.

— Як наконт нашых рэчаў? — падахвоцілася дзяўчынка за сталом Рэйвенкло. — Нашы чамаданы, совы?

— У нас няма часу збіраць пажыткі, — сказала прафесар МакГонагал. — Зараз важна вывесці вас адсюль цэлымі.

— Дзе прафесар Снэйп? — выгукнула дзяўчынка з-за стала Слізэрыну.

— Ён, папулярна кажучы, змыўся, — адказала прафесар МакГонагал, і выбух апладысментаў данёсся са сталоў Грыфіндора, Хафлпафа і Рэйвенкло.

Гары прасоваўся па Зале ўздоўж стала Грыфіндора, усё яшчэ выглядваючы Рона і Герміёну. Калі ён праходзіў міма, усе паварочваліся ў яго бок, і адусюль даносіўся гучны шэпт.

— Мы ўжо ўсталявалі абарону вакол замка, — працягвала прафесар МакГонагал, — але вам не рэкамендуецца заставацца тут надоўга, пакуль мы не ўзмоцнім яе. Таму, я павінна прасіць вас перасоўвацца хутка і спакойна, і ісці за вашымі старастамі.

Але яе апошнія словы патанулі ў іншым голасе, які рэхам пранёсся праз усю залу. Ён быў высокім, выразным і халодным. Нельга было вызначыць, адкуль ён даносіўся. Здавалася, ён зыходзіў з саміх сцен, якія дагэтуль драмалі стагоддзямі, як і пачвара, якім ён некалі загадваў.

— Я ведаю, што вы рыхтуецеся ваяваць... — Сярод студэнтаў, якія шчыльней прыціснуліся адно да аднаго, у жаху глядзячы па баках у пошуках крыніцы гуку, прычуліся крыкі. — Вашы старанні бескарысныя. Вы не можаце дужацца са мной. Я не жадаю забіваць вас. Я вельмі паважаю настаўнікаў Хогвартсу. Я не жадаю праліваць чыстую кроў чараўнікоў.

Цяпер у зале запанавала цішыня, тая цішыні, якая душыць на барабанныя перапонкі і якая здаецца занадта велічэзнай, сцены змаглі стрымаць яе.

— Аддайце мне Гары Потэра, — сказаў голас Вальдэморта, — і вам не прычыняць шкоды. Аддайце мне Гары Потэра, і я пакіну школу некранутай. Аддайце мне Гары Потэра, і вы будзеце ўзнагароджаныя. У вас ёсць час да апаўначы.

Цішыня паглынула іх усіх. І усё павярнулі галовы, усе погляды звярнуліся да Гары, здавалася, каб назаўжды ўтрымаць яго на месцы тысячамі нябачных прамянёў. Затым з-за стала Слізэрыну паднялася фігура, у якой Гары пазнаў Пэнсі Паркінсан, яна падняла дрыготкую руку і закрычала:

— Але ён тут! Потэр тут! Хто-небудзь, схапіце яго!

Перш чым Гары змог загаварыць, натоўп ускалыхнуўся. Грыфіндорцы ўсталі перад ім, гледзячы не на Гары, а на Слізэрынцаў. Потым падняліся Хафлпафцы, і амаль у той жа момант — студэнты Рэйвенкло, усе яны стаялі спіной да Гары, усё глядзелі на Пэнсі, а Гары, ашаломлены і ўдзячны, глядзеў на ўздымаючыяся паўсюль палачкі, выцягнутыя з мантый або рукавоў.

— Дзякуй вам, міс Паркінсан, сказала прафесар МакГонагал, роўным голасам. — Вы першай пакінеце Залу з містэрам Філчам. Астатняя частка вашага факультэта рушыць услед за вамі...

Гары чуў рыпанне лаў, і шум Слізэрынцаў пераходзячых у іншую частку залы.

— Студэнты Рэйвенкло, вы наступныя! — крыкнула прафесар МакГонагал.

Павольна спусцелі лавы чатырох факультэтаў. Стол Слізэрыну цалкам спусцеў, але некаторыя з старэйшых студэнтаў Рэйвенкло працягвалі сядзець, у той час як, адзін за другім, сыходзілі іх таварышы, Хафлпафцаў засталося яшчэ больш, а за сталом Грыфіндора засталося сядзець яшчэ палова факультэта, так што прафесару МакГонагал прыйшлося сысці з выкладчыцкай трыбуны, каб выправадзіць непаўнагадовых.

— Нават не думай, Крыві, ідзі! І ты, Пікс!

Гары паспяшаўся да сям’і Уізлі, якая ў поўным складзе сядзела за сталом Грыфіндора.

— Дзе Рон і Герміёна?

— Ты іх не знайшоў? — пачаў Містэр Уізлі, ён выглядаў устрывожаным.

Але яго перапынілі, бо Кінгслі прайшоў наперад на трыбуну, звяртаючыся да пакінутых.

— У нас ёсць толькі чвэрць гадзіны да паўночы, таму нам трэба дзейнічаць хутка. План дзеянняў быў узгоднены з настаўнікамі Хогвартса і Ордэнам Фенікса. Прафесары Флітвік, Спроўт, МакГонагал будуць збіраць групы барацьбітоў наверсе трох веж: Рэйвенкло, Астранамічнай і ў вежы Грыфіндора, дзе ў іх будзе добры агляд і выдатныя пазіцыі, адкуль можна будзе пасылаць заклёны. Тым часам, Рэмус, — ён паказаў на Люпіна, — Артур, — звярнуўся ён да Містэра Уізлі, які сядзеў за Грыфіндорскім сталом, — і я будзем са сваімі групамі дзейнічаць на тэрыторыі замка. Нам патрэбен хтосьці, хто зможа арганізаваць абарону ўваходаў і калідораў школы.

— Гучыць, як праца для нас, — падахвоціўся Фрэд, паказваючы на сябе і Джорджа, і Кінгслі ухваляльна кіўнуў.

— Так, добра, камандзіры ўстаньце тут, і мы падзелімся на групы.

— Потэр, — сказала прафесар МакГонагал, спяшаючыся да яго, калі студэнты запоўнілі трыбуну, пхаючыся на месцы і атрымліваючы інструкцыі, — Няўжо вы не павінны шукаць тое, што жадалі?

— Што? А... — сказаў Гары. — Так, вядома!

Ён амаль забыўся пра Хоркрукс, амаль забыўся, што бітва пачалася, і ён мог пачаць пошукі. Незразумелая адсутнасць Рона і Герміёны імгненна прагнала іншыя думкі з яго прытомнасці.

— Тады ідзіце, Потэр, ідзіце жа!

— Сапраўды, ага...

Ён адчуваў на сабе погляды, якія праводзілі Яго, калі выбег з Галоўнай Залы ў хол, усё яшчэ перапоўнены студэнтамі, якія ратаваліся. Ён дазволіў натоўпу захапіць сябе ўверх па мармуровай лесвіцы, але на пляцоўцы згарнуў у пусты калідор. Страх і паніка затуманьвалі яго прытомнасць. Ён спрабаваў супакоіцца, сканцэнтравацца на пошуку Хоркрукса, але яго думкі вар’яцка і дарэмна гудзелі, як восы, загнаныя ў шкляную пастку. Без дапамогі Рона і Герміёны ён не мог кіраваць імі. Ён знізіў тэмп, спыняючыся на паўдарогі ў калідоры, дзе ён сеў на пастамент былой статуі і выцягнуў Карту Марадзёраў з мяшочка на сваёй шыі. Ён нідзе не бачыў імёнаў Рона і Герміёны, хоць густы натоўп кропак, якія накіроўваліся да Выратавальнага-Пакою магла, як ён думаў, схаваць іх. Ён адклаў карту, прыціснуў далоні да твару і закрыў вочы, спрабуючы засяродзіцца.

"Вальдэморт думаў, што я пайду ў вежу Рэйвенкло."

Вось яно: бясспрэчны факт, месца, з якога трэба было пачынаць. Вальдэморт аставіў Алекту Кэроў ў агульным пакоі Рэйвенкло, і гэтаму было адзінае тлумачэнне: ён баяўся, што Гары ўжо ведае, што Хоркрукс звязаны з гэтым Факультэтам.

І адзінай рэччу, з якой асацыяваўся Рэйвенкло, была згубленая дыядэма…, але як дыядэма магла стаць Хоркруксам? Як магло здарыцца, што Вальдэморт, вучань Слізэрыну, знайшоў дыядэму, якая на працягу ўжо шматлікіх пакаленняў Рэйвенкло лічылася даўно згубленым скарбам? Хто мог распавесці яму, дзе яе шукаць, калі ніхто з тых, хто жыве зараз ніколі яе нават не бачылі?..

Сярод тых, хто зараз жаве...

Вочы Гары раптам адкрыліся пад прыціснутымі да твару пальцамі, ён саскочыў з пастамента і кінуўся зваротна, туды, адкуль прыйшоў, у пагоне за сваёй апошняй надзеяй. Пакуль ён набліжаўся да мармуровай лесвіцы, гуд галасоў сотняў людзей, якія ішлі у Выратавальны-Пакой станавіўся ўсё гучней і гучней. Старасты выкрыквалі інструкцыі, спрабуючы ўсачыць за вучнямі сваіх факультэтаў, вакол усе крычалі і пхаліся. Гары ўбачыў Захарыю Сміта, які, расштурхваючы першакурснікаў локцямі, расчышчаў сабе дарогу да пачатку чаргі. Тут і там плакалі студэнты малодшых курсаў, тыя, хто быў старэй, адчайна клікалі сябраў, братоў і сясцёр.

У поле зроку Гары патрапіла напаўпразрыстая бялявая фігура, якая павольна праплывала праз дзверы хола ўнізе, і ён паклікаў так гучна, як толькі мог, спрабуючы перакрычаць гуд натоўпу:

— Нік! НІК! Мне трэба з табой пагаварыць!

Ён з працай пракладваў сабе шлях праз шчыльныя шэрагі студэнтаў, і неўзабаве дасягнуў ніжняй пляцоўкі лесвіцы, дзе яго чакаў Амаль Безгаловы Нік, прывід Вежы Грыфіндор.

— Гары, мой хлопчык!

Нік схапіў Гары за рукі, і той адчуў сябе так, быццам яго кінулі ў ледзяную ваду.

— Нік, мне патрэбна твая дапамога. Хто прывід вежы Рэйвенкло?

Па выразе твару Амаль Безгаловага Ніка было відаць, што той здзівіўся і трохі пакрыўдзіўся.

— Шэрая Лэдзі, вядома; але калі табе патрабуецца дапамога прывіда, то...

— Я упэўнены, яна зможа мне дапамагчы. Ты не ведаеш, дзе яна?

— Зараз паглядзім…

Галава Ніка злёгку пахіснулася, калі ён пачаў выцягвацца і звужацца, пралятаючы над галовамі ўсіх студэнтаў.

— Яна вось там, Гары, маладая дзяўчына з доўгімі валасамі.

Гары паглядзеў у кірунку, паказаным празрыстым пальцам Ніка, і ўбачыў, як высокая жанчына-прывід, злавіўшы яго погляд, падняла бровы і паляцела, схаваўшыся за каменнай сцяной.

Гары пабег за ёй. Уварваўшыся праз дзверы ў калідор, куды схаваўся прывід, ён убачыў яго ў канцы доўгага пераходу. Шэрая Лэдзі павольна і плаўна выслізгвала у процілеглым ад яго кірунку.

— Гэй, пачакаеце! Вярніцеся!

Яна спынілася, парачы ў некалькіх цалях ад падлогі. Гары падумаў пра сябе, што яна была прыгожай: стройны стан, доўгія валасы і мантыя амаль да самага пола, — але акрамя гэтага яна выглядала яшчэ і напышлівай. Дагледзеўшыся да прывіда лепш, ён успомніў, што некалькі разоў бачыў у калідорах замка, але ніколі не размаўляў з ёй.

— Вы — Шэрая Лэдзі?

Яна кіўнула, але не вымавіла ні словы.

— Вы — прывід Вежы Рэйвенкло?

— Правільна, — яе голас гучаў падбадзёрвальна.

— Калі ласка, мне патрэбна дапамога. Мне трэба сёе-тое пазнаць пра зніклую дыядэму.

На яе вуснах з’явілася халодная ўсмешка.

— Баюся, — кінула яна, паварочваючыся, каб паляцець, — я не змагу табе дапамагчы.

— ПАЧАКАЕЦЕ!

Ён не жадаў крычаць, але не змог стрымаць абурэнне і паніку. Калі Шэрая Лэдзі спынілася перад ім, ён паглядзеў на гадзіннік. Было чвэрць дванаццатага.

— Гэта тэрмінова, — адчайна выклікнуў ён. — Калі дыядэма ў Хогвартсу, я павінен яе знайсці, як мага хутчэй.

— Ты не першы студэнт, які жадае атрымаць дыядэму, — пагардліва адказала яна. — Пакаленнямі студэнты даймалі мяне…

— Гэта не для таго, каб атрымаць добрыя адзнакі, — крыкнуў на яе Гары. — Гэта для Вальдэморта… каб знішчыць Вальдэморта…або… Вас гэта не хвалюе?

Яна не магла счырванець, але яе шчакі сталі меней празрыстымі, а, калі яна адказала, у голасе гучала абуранасць:

— Вядома, я…. Як ты смееш так казаць?..

— Добра, тады дапамажыце мне!

Яе ўпэўненасць пахіснулася.

— Гэта…гэта…не праблема, — запнулася яна. — Дыядэма прыналежыла маёй маці…

— Вашай маці?

Яна, здавалася, раззлавалася на саму сябе.

— Пры жыцці, — суха вымавіла яна, — мяне клікалі Хэлена Рэйвенкло.

— Вы — яе дачка? Але тады вы павінны ведаць, што здарылася.

— Дыядэма даруе мудрасць, — сказала яна, робячы над сабой высілак, каб памкнуцца. — Але я сумняваюся, што яна павялічыць твае шанцы перамагчы чараўніка, які заве сябе Лордам…

— Няўжо я не казаў вам, што я не збіраюся насіць яе! — у адчаі выклікнуў Гары. — Няма часу для тлумачэнняў, але калі Вас хвалюе лёс Хогвартса, калі Вы жадаеце ведаць, што Вальдэморт пераможаны, Вы павінны мне распавесці што-небудзь пра дыядэму!

Яна замерла ў паветры, утаропіўшыся на яго, і Гары ахапіла пачуццё безвыходнасці. Вядома, калі б яна ведала што-небудзь, то распавяла б Флітвіку або Дамблдору, бо яны напэўна задавалі ёй гэтае пытанне. Гары пагушкаў галавой і ўжо паварочваўся сыходзіць, калі яна загаварыла ціхім голасам.

— Я выкрала дыядэму ў маці…

— Вы… Што Вы зрабілі?

— Я выкрала дыядэму, — шэптам паўтарыла Хэлена Рэйвенкло. — Я жадала стаць разумней, вядомей, чым мая маці. І я збегла з дыядэмай.

Гары не ведаў, як яму атрымалася заваяваць яе давер, і вырашыў не задавацца гэтым пытаннем, ён проста працягваў слухаць яе аповяд.

— Кажуць, мая маці не прызнавала згубу дыядэмы, а прыкінулася, што дыядэма ўсё яшчэ ў яе. Яна схавала яе згубу, маю агідную здраду нават ад астатніх заснавальнікаў Хогвартса. Потым, мая маці захварэла — смяротна захварэла. Нягледзячы на мае дзеі, яна адчайна прагнула адшукаць мяне зноў. Яна адправіла мужчыну, які доўгі час кахаў мяне, на мае пошукі, хоць я адпрэчвала яго заляцання. Яна ведала, што ён і не супакоіцца, пакуль не знойдзе мяне.

Гары чакаў. Яна глыбока ўздыхнула і кіўнула галавой.

— Ён знайшоў мяне ў лесе, дзе я хавалася. Калі я адмовілася вярнуцца з ім, ён ужыў сілу. Барон заўсёды быў запальчывым чалавекам. Раз’юшаны маёй адмовай, раўнуючы мяне да маёй волі, ён вырабіў удар.

— Барон? Вы жадаеце сказаць?..

— Крывавы Барон, так, — пацвердзіла Шэрая Лэдзі і адкінула ў бок свой плашч, каб паказаць цёмную рану на сваіх белых грудзях. — Калі ён зразумеў, што зрабіў, яго захапіла раскаянне. Ён узяў зброю, якая адабрала жыццё ў мяне, каб забіць сябе. І вось ужо стагоддзі ён носіць ланцугі ў знак пакаяння…. І заслужана, — горка дадала яна.

— А… а дыядэма

— Яна засталася там, дзе я схавала яе, учуўшы набліжэнне Барона. У дупле дрэва.

— У дупле дрэва? — паўтарыў Гары. — Якога дрэва? Дзе гэта было?

— У лясах Албаніі. Гэтае самотнае месца, як я думала, было па-за дасяжнасцю маёй маці.

— Албанія, — паўтарыў Гары.

Цудоўным чынам усё раптам стала на свае месцы, зараз ён зразумеў, чаму яна распавяла яму тое, што не сказала Дамблдору і Флітвіку. — Вы распавядалі гэтую гісторыю яшчэ камусьці, ці не праўда? Іншаму студэнту?

Яна закрыла вочы і кіўнула.

— У мяне…і ў думках не было…. Ён быў так пачцівы. Здавалася, што ён разумее… спагадае…

"Так", — падумаў Гары. — "Том Рэдл, вядома, зразумеў бы жаданне Хэлены Рэйвенкло валодаць неверагодным скарбам, на якое яна мела хоць трохі права"

— Ну, вы былі не першым чалавекам, якога зачараваў Рэдл, — прамармытаў Гары. — Ён умеў быць абаяльным, калі жадаў…

Так, Вальдэморт здолеў з дапамогай ліслівасці выведаць месцазнаходжанне дыядэмы ў Шэрай Лэдзі. Ён адправіўся ў той лес і забраў дыядэму з схованкі, магчыма адразу пасля заканчэння Хогвартса, нават раней, чым ён пачаў працаваць у Боргіна і Беркса.

І ці мог быць той падалены албанскі лес выдатнай хованкай пазней, калі Вальдэморту было неабходна спакойнае месца, каб чакаць дзесяць доўгіх гадоў?

Але дыядэма, як толькі яна стала Хоркруксам, не магла застацца ў тым сумніўным дрэве…. Не, дыядэма таемна была вернутая на сваё праўдзівае месца, І Вальдэморт, мабыць схаваў яе…

— …у тую ноч, калі ён прасіў выкладаць у Хогвартсу! — вымавіў Гары, сканчаючы сваю думку ўголас.

— Прашу прабачэння?

— Ён схаваў дыядэму ў замку ў ноч, калі прасіў Дамблдора прыняць яго настаўнікам! — выклікнуў Гары. Вымавячы гэта зголас, Гары раптам усё зразумеў. — Ён, хутчэй за ўсё, схаваў дыядэму па дарозе або на зваротным шляху з кабінета Дамблдора! Але, вядома, атрымаць працу трэба было таксама — тады б ў яго была магчымасць дабрацца і да мяча Грыфіндора… дзякуй, дзякую Вас!

Гары пакінуў прывіда ў поўным здзіўленні парыць у паветры. Прабягаючы праз вестыбюль, ён паглядзеў на гадзіннік. Без пяці хвілін поўнач, і хоць ён цяпер ведаў, што было апошнім Хоркруксам, ён не стаў бліжэй да яго выяўлення…

Пакаленні студэнтаў былі не ў стане знайсці дыядэму, значыць, хутчэй за ўсё, яна не ў вежы Рэйвенкло — але калі не там, то дзе? Якое таемнае месца было ў Тома Рэдла ў Хогвартсу, якое, ён верыў, застанецца ўтоеным назаўжды?

Пагружаны ва ўласныя думкі, адчайна шукаючы разгадку, Гары згарнуў за кут і зрабіў некалькі крокаў па калідоры, як раптам адчуў злева аглушальны звон пабітага шкла. Калі ён адскочыў у бок, велізарнае цела ўляцела праз акно і стукнулася аб процілеглую сцяну.

Нешта вялікае і касматае аддзялілася ад ізноў прыбылага і кінулася прама да Гары.

— Хагрыд! — загарлапаніў Гары, адбіваючыся ад пяшчот Фанга, пакуль велізарная барадатая фігура падымалася на ногі.

— Што за?..

— Гары, ты... тута! Ты... тута!

Хагрыд нахіліўся і склаў Гары ў кароткачасовыя, але зруйнавальныя абдымкі, пасля чаго падбег да пабітага акна:

— Добры хлопчык, Гроп! — пракрычаў ён праз дзіру ў акне. — Я гэта, праз секунду буду, малайчына!

За Хагрыдам, у цемры ночы, Гары ўбачыў падаленыя пошугі святла і пачуў жудасны прычытаюшчы крык. Ён паглядзеў на гадзіннік: была поўнач. Бітва пачалася.

— Каб мне праваліцца, Гары, — затыхаючыся, сказаў Хагрыд. — Гэта тое самае, так? Заварушка пачалася?

— Хагрыд, адкуль ты ўзяўся?

— Пачуў Сам-Ведаеш-Каго з сваёй пячоры, — змрочна вымавіў Хагрыд. — Во галасішча ж, а? Вось, спрабаваў дабрацца да цябе да апаўначы, Потэр. Зразумеў, што ты павінен быць тута, стала быць усё пачалося. Ды сядзь, Фанг!.. Прыйшлі табе дапамагчы — я і Гроп і Фанг. Прадзерліся праз мяжу лесам, Гроп нас цягнуў нас на сабе, Фанга і мяне. Сказаў яму, каб даставіў мяне ў замак, вось ён і ўпіхнуў мяне праз акно, хвала яму. Вядома, не тое, што я жадаў, але... А дзе Рон і Герміёна?

— Добрае пытанне, — адказаў Гары, — Пайдзем.

Яны разам паспяшаліся па калідоры, Фанг подскакам збег за імі. Гары чуў рух у калідорах вакол: гукі хуткіх крокаў, крыкі; праз вокны ён бачыў яшчэ большую колькасць выбліскаў святла на цёмнай тэрыторыі замка.

— Куды мы ідзем? — спытаў задыханы Хагрыд, ідучы за Гары след у след, масніцы пад ім скалыналіся.

— На самай справе, я не ведаю, — сказаў Гары, робячы наўздагад яшчэ адзін паварот. — Але Рон і Герміёна павінны быць дзесьці тут...

Першыя ахвяры бітвы ўжо былі раскінутыя вакол: дзве каменныя гаргуллі, якія звычайна ахоўвалі ўваход у настаўніцкую, былі пабітыя заклёнам, які патрапіў ў іх праз адно з пабітых вокнаў. Іх рэшткі слаба варушыліся на палу, і калі Гары наблізіўся да адной з аддзеленых ад цела галоў, яна слаба праенчыла:

— О, не звяртайце на мяне ўвагі... Я буду проста ціха тут ляжаць і крышыцца...

Яе выродлівы каменны твар раптам нагадаў Гары пра мармуровы бюст Равены Рэйвенкло ў хаце Ксенафіліюса, якая насіла гэтак недарэчны галаўны ўбор, а затым пра статую ў Вежы Рэйвенкло, з каменнай дыядэмай на белых кучарах…

І дайдучы да канца калідора, ён раптам успомніў пра трэцюю каменную фігуру, якая паказвала выродлівага старога чараўніка, на галаву якога Гары ўласнаручна ўзняў парык і што пакрывіўся стары капялюш. Трапятанне пранізала Гары, нібы запал Агневіскі, і ён ледзь не спатыкнуўся.

Прынамсі, цяпер ён ведаў, дзе яго чакаў Хоркрукс...

Том Рэдл, які ніколі не належыў ні ад каго і дзейнічаў у адзіноце, магчыма, быў занадта напышлівым, лічачы, што ён, і толькі ён пракраўся ў самыя глыбокія таямніцы Замка Хогвартс. Вядома, Дамблдор і Флітвік, гэтыя ўзорныя вучні, ніколі не зазіралі ў гэтае месца, але ў свой час ён, Гары, часта схадзіў з пратаптанага шляху ў школьныя гады — прынамсі, ён, як і Вальдэморт, ведаў пра гэтае таемнае месца, якое Дамблдор ніколі б не выявіў.

Яго адцягнула Прафесар Спроўт, якая з шумам прайшла міма, суправаджаная Нэвілам і яшчэ тузінам іншых студэнтаў, апранутых у слухаўкі і трымаючых у руках прадметы, які пры найблізкім разглядзе апынуліся кветкавымі чыгунамі.

— Мандрагора! — на збягу крыкнуў Нэвіл у бок Гары. — Жадаем выставіць яе на сцены — ім гэта не спадабаецца!

Цяпер ведаючы, куды ісці, Гары паскорыў крок, Хагрыд і Фанг ішлі следам. Яны праходзілі міма аднаго партрэта за іншым, і намаляваныя на іх фігуры: чараўніцы і чараўнікі ў гафрыраваных круглых каўнярах і брыджах, у даспехах і мантыях, — беглі следам, тоўпячыся ў рамах карцін адзін аднаго і выкрыкваючы навіны пра тое, што адбывалася ў іншых частках замка. Калі яны дайшлі да канца калідора, увесь замак здрыгануўся, і калі гіганцкую вазу знесла з пастамента са страшнай сілай, Гары зразумеў, што прычына гэтаму паслужыла магія значна больш моцная, чым тая, якой валодалі яго настаўнікі і члены Ордэна.

— Усё добра, Фанг... усё добра! — пракрычаў Хагрыд, але велізарны сабака, як і пасярэбраныя парцалянавыя пасудзіны, шрапнэллю панёсся па паветры, і Хагрыд пагнаўся за спалоханым Фанам, пакідаючы Гары аднаго.

Гары бег па калідорах, якія скалыналіся, з палачкай напагатове, і ў адным з іх каля яго бегаў намаляваны рыцар маленькага росту, сэр Кэдаган, з маленькай лашадкая, якая скакала за ім лёгкім трушком, перабягаў за ім ад карціны да карціны, ляскаючы даспехамі і натхнёна крычучы:

— Ашуканцы і нягоднікі, сабакі і падлы, пакончы з імі, Гары Потэр, туры іх прэч!

Гары дабег да кута і ўбачыў Фрэда з невялікай купкай студэнтаў, у якой былі Лі Джордан і Ханна Эбатт, якія стаялі у іншага спусцелага пастамента, статуя на якім раней хавала сакрэтны праход. Іх палачкі былі напагатове, і яны ўслухоўваліся ў адтуліну, якая ўтварылася.

— Ночка для ўсяго гэтага ў самы раз! — закрычаў Фрэд, калі замак ізноў затросся, і Гары панёсся міма з пачуццём захаплення і страху адначасова. Ён уляцеў у іншы калідор, і ўбачыў соў, якія кідаюцца па ім. Місіс Норрыс шыпела і спрабавала абадраць іх кіпцюрамі, несумнеўна, для таго, каб вярнуць іх у адведзенае ім месца.

— Потэр!

Аберфорт Дамблдор, стаяў, блакуючы калідор наперадзе, з палачкай напагатове.

— Сотні дзяцей прайшлі праз ход у маім пабе, Потэр!

— Я ведаю, мы эвакуюемся, — вымавіў Гары. — Вальдэморт...

— …атакуе, таму што цябе яму не падалі, так, я ведаю... — скончыў Аберфорт. — Я не глухі, увесь Хогсмід чуў яго. А вам ніколі не прыходзіла ў галаву ўзяць у закладнікі некалькі Слізэрынцаў? Сярод тых, каго вы толькі што адправілі ў бяспечнае месца, ёсць дзеці Пажыральнікаў Смерці. Не было б разумней пакінуць іх тут?

— Гэта не спыніць Вальдэморта, — адказаў Гары. — І ваш брат ніколі б так не паступіў.

Аберфорт хмыкнуў і выдаліўся ў процілеглым кірунку.

"Ваш брат ніколі б так не паступіў... І гэта праўда", — думаў Гары на бягу. — "Дамблдор, які так доўга абараняў Снэйпа, ніколі б не стаў прасіць выкуп за студэнтаў".

Звярнуўшы за яшчэ адзін, апошні, кут, ён выдаў крык адначасова радасці і палягчэння, калі ўбачыў іх: Рона і Герміёну, якія трымалі ў ахапках вялікія выгнутыя прадметы брудна-жоўтага колеру. Пад мышкай у Рона тырчала ручка мятлы.

— Дзе, халера ясна, вас насіла? — закрычаў Гары

— У Таемным Пакоі — вымавіў Рон.

— Які пакой? — спытаў Гары, з працай затармазіўшы перад імі.

— Гэта ўсё Рон, гэта была яго ідэя! — адказала задыханая Герміёна. — Блішчалая ідэя, праўда? Пасля таго, як ты сышоў, я спытала у Рона, нават калі мы знойдзем яшчэ адзін — як мы пазбавімся ад яго? Мы ж яшчэ не пазбавіліся ад кубка! А потым ён падумаў пра гэта! Васіліск!

— Што за...

— Сродак, каб пазбавіцца ад Хоркруксаў, — проста сказаў Рон

Гары апусціў вочы на прадметы ў руках Рона і Герміёны: велізарныя выгнутыя іклы, выдраныя, як ён зразумеў, з чэрапа мёртвага васіліска.

— Але як вы туды прабраліся? — спытаў ён, перакладаючы погляд з іклоў на Рона. — Бо для гэтага трэба ўмець казаць на Змяінай мове!

— Ён зрабіў гэта! — прашаптала Герміёна. — Пакажы яму, Рон!

Рон выдаў жудасны задушліва-шыпячы гук.

— Гэта тое, што ты вымавіў, каб адкрыць медальён, — сканфужана сказаў ён Гары. — Мне прыйшлося зрабіць некалькі спроб, каб вымавіць гэта дакладна, але, — ён сціпла паціснуў плечамі, — урэшце-рэшт мы свайго дамагліся.

— Ён быў пышны! — радасна вымавіла Герміёна. — Проста пышны!

— Ну і... — сказаў Гары, патрабуючы працягі аповяду. — Ну і што далей?...

— А далей, мы знішчылі яшчэ адзін Хоркрукс, — скончыў Рон і выняў з-пад курткі знявечаныя астаткі кубка Хафлпаф. — Герміёна пракалола яго. Я вырашыў, што яна павінна гэта зрабіць. Бо яна яшчэ не мела такога задавальнення.

— Ты геній! — выклікнуў Гары.

— Ды глупства, — сціпла сказаў Рон, хоць выглядаў ён надзвычай задаволеным сабой. — А што новага ў цябе?

У гэты час наверсе раздаўся выбух з столі пасыпаўся пыл. Усе трое паглядзелі наверх і пачулі падалены крык.

— Я ведаю, як выглядае дыядэма, і я ведаю, дзе яна, — хуткамоўкай вымавіў Гары. — Ён схаваў яе там жа, дзе я хаваў мой падручнік па зеллеварэнню, дзе ўсё стагоддзямі хавалі ўсякае халусце. Ён думаў, што акрамя яго пакой ніхто не знойдзе. Пайшлі.

Сцены зноў задрыжалі, ён захапіў Рона і Герміёну праз таемны уваход і далей уніз па лесвіцы у Выратавальны-Пакой. Ёна быў пусты, за выключэннем трох жанчын: Джыні, Тонкс і пажылой ведзьмы ў з’едзенай моллю капялюшу на галаве. Гары адразу ж пазнаў бабулю Нэвіла.

— А, Потэр, — рашуча сказала яна, быццам чакала яго з’яўлення. — Распавядзіце нам, што адбываецца.

— Усё цэлыя? — спыталі разам Джыні і Тонкс.

— Наколькі нам вядома, так, — адказаў Гары. — У тунэлі да Галавы Вепрука яшчэ хто-небудзь ёсць?

Ён ведаў, што пакой не можа змяніцца, пакуль у ім застаюцца людзі.

— Я прыйшла апошняй, — сказала Місіс Лонгбатам. — Я зачыніла праход. Падумала, што было б неразумным пакідаць яго адчыненым, калі Аберфорт пакінуў паб. Ты бачыў майго ўнука?

— Ён ваюе, — сказаў Гары.

— Зразумела, — ганарліва сказала пажылая дама. — Прабачце, але мне трэба пайсці і дапамагчы яму. — І з дзіўнай шпаркасцю яна закрочыла да каменных прыступак.

Гары паглядзеў на Тонкс.

— Я думаў, ты з Тэдзі у мамы.

— Я б не змагла вынесці невядомасць, — з няшчасным выглядам сказала Тонкс. — Яна нагледзіць за ім… Ты бачыў Рэмуса?

— Ён планаваў весці групу байцоў на тэрыторыю школы…

Не сказаўшы больш ніводнага словы, Тонкс выбегла прэч.

— Джыні, — сказаў Гары, — прабач, але ты таксама павінна выйсці. Ненадоўга. Потым ты можаш вярнуцца.

Джыні, судзячы па ўсім, была проста шчаслівая пакінуць сховішча.

— А потым ты павінна вярнуцца! — ізноў крыкнуў ён ёй, калі яна пабегла ўслед за Тонкс. — Ты павінна будзеш вярнуцца зваротна!

— Пачакай хвілінку! — рэзка сказаў Рон. — Мы сёе аб кім забыліся!

— Аб кім? — спытала Герміёна.

— Аб эльфах дамавіках, бо ўсе яны будуць унізе ў кухні, так?

— Ты жадаеш сказаць, што мы павінны прымусіць іх дзерціся? — спытаў Гары

— Не, — сур’ёзна адказаў Рон. — Я меў на ўвазе, мы павінны сказаць ім, каб яны сыходзілі. Мы бо не жадаем паўторы выпадку з Добі, дакладна? Мы не можам загадаць ім паміраць за нас...

Раздаўся грукат, гэта іклы васіліска выпалі з рук Герміёны. Падбегшы да Рона, яна кінулася яму на шыю, і пацалавала ўзасос. Рон адкінуў іклы і мятлу і адказаў на пацалунак з такім запалам, што прыпадняў яе над зямлёй.

— Няўжо зараз падыходны момант для гэтага? — слабым голасам пацікавіўся Гары, але, не ўбачыўшы ніякай рэакцыі з іх боку, акрамя таго, што Рон і Герміёна абняліся яшчэ мацней і сталі калыхацца на месцы, цвярдзейша вымавіў. — Гэй! Тут вайна ў поўным разгары!

Рон і Герміёна адарваліся сябар ад сябра, не размыкая абдымак.

— Я ведаю, сябар, — вымавіў Рон, які выглядаў так, быццам толькі атрымаў удар бладжэрам па патыліцы. — Менавіта таму зараз або ніколі, як думаеш?

— Добра, усё роўна, але як наконт Хоркрукса? — пракрычаў Гары. — Не маглі б вы трохі… трохі пачакаць з гэтым, пакуль мы не знойдзем дыядэму?

— Так... дакладна... прабач, — прабурчаў Рон і яны з Герміёнай прыняліся падбіраць іклы, абодва густа счырванеўшы.

Як толькі яны ўтрох вярнуліся ў калідор наверсе, стала ясна, што за тыя хвіліны, якія яны правялі ў Выратавальным-Пакою, сітуацыя ў замку моцна пагоршылася: сцены і столь скалыналіся мацней, чым раней, у паветры лётаў пыл, а праз самае блізкае акно Гары ўбачыў зялёныя і чырвоныя выбліскі зусім побач ад падножжа замка. Ён зразумеў, Пажыральнікі Смерці вельмі блізкія да таго, каб уварвацца ўнутр. Гары ўбачыў волата Гропа, які бязмэтна сноўдаўся ўнізе і размахіваў чымсьці, падобным на сарваную з даху гаргуллю, і ровам што выказвае сваё незадавальненне.

— Будзем спадзявацца, ён наступіць на каго-небудзь з іх! — сказаў Рон. Паблізу рэхам раздалося ўсё больш крыкаў.

— Калі толькі гэта не будзе хто-небудзь з нашых! — вымавіў нечы голас: Гары абгарнуўся і ўбачыў Джыні і Тонкс, якія накіроўвалі свае палачкі ў суседняе акно з выбітымі шкламі. Як раз у гэты момант Джыні трапна пусціла заклён у натоўп тых, хто змагаўся ўнізе.

— Разумніца! — пракрычаў чалавек, які прабіраўся да іх скрозь воблака пылу, і Гары ізноў убачыў Аберфорта. Яго сівыя валасы раздзімаліся, ён вёў за сабой невялікую групу школьнікаў. — Здаецца, яны збіраюцца праламаць паўночную сцяну. Яны прывялі з сабой волатаў.

— Ты бачыў Рэмуса? — паклікала яго Тонкс.

— Ён ваяваў з Долахавым, — пракрычаў Аберфорт, — не бачыў яго з тых часоў!

— Тонкс, — звярнулася Джыні, — Тонкс, я ўпэўненая, што з ім усё добра.

Але Тонкс ужо схавалася ў пыле, услед за Аберфордам.

Джыні бездапаможна паглядзела на Гары, Рона і Герміёну.

— З імі нічога не здарыцца, — сказаў Гары, хоць і ведаў, што яго словы былі пустым гукам.

— Джыні, мы зараз вернемся, толькі не лезь на ражон. Будзь асцярожна… Пайшлі! — звярнуўся ён да Рону і Герміёне, і разам яны пабеглі да сцяны, дзе знаходзіўся Выратавальны-Пакой, які чакаў іх наступных загадаў.

"Мне трэба месца, дзе ўсё схавана!" — разумова ўмольваў Гары, і, калі яны прабягалі міма ў трэці раз, дзверы паявілася.

Як толькі яны пераступілі парог пакоя і зачынілі за сабой дзверы, шум бітвы змоўк: іх атачыла абсалютная цішыня. Яны апынуліся ў памяшканні памерам з сабор і па выглядзе нагадвала горад, высокія сцены якога былі выбудаваныя з тысяч прадметаў, схаваных тут студэнтамі, якія даўно пакінулі школу.

— І ён не разумеў, што любы мог сюды ўвайсці? — спытаў Рон, яго голас рэхам адклікаўся ў цішыні.

— Ён думаў, што адзін такі, — сказаў Гары. — На яго бяду, мне прыйшлося сёе-тое тут схаваць у свой час… Сюды, — дадаў ён. — Думаю, дзесьці тут….

Ён прайшоў міма пудзіла троля і Знікаючай шафы, якую Драка Малфой паправіў летась з такімі маркотнымі наступствамі, і завагаўся, абводзячы вачамі праходы паміж грудамі халусця. Ён не мог успомніць, куды цяпер ісці...

— Акцыё, дыядэма! — у адчаі выклікнула Герміёна, але нічога не адбылося.

Падобна, Выратавальны-пакой, як і падзямеллі Грынгатсу, не выдаваў так лёгка даручаныя яму прадметы.

— Давайце разыйдземся, — прапанаваў Гары. — Шукайце каменны бюст старога ў парыку і кароне! Ён стаяў на буфеце, гэта павінна быць дзесьці паблізу...

Яны хутка пайшлі па сумежных праходах. Гары чуў гук крокаў сваіх сяброў, рэхам адлюстроўвальны ад груд разнастайнага халусця, бутэлек, капялюшоў, кошыкаў, крэслаў, кніг, зброі, мёцел і біт….

— Дзесьці побач — прамармытаў Гары сабе пад нос. — Дзесьці... дзесьці…

Паглыбляючыся ўсё далей у лабірынт рэчаў, шукаючы прадметы, знаёмыя яму яшчэ з моманту яго мінулага наведвання. Яго дыханне гучна аддавалася ў вушах, і затым, здавалася, сама душа ў ім здрыганулася. Вось ён, наперадзе, стары аблезлы буфет, у якім ён хаваў стары падручнік па зеллеварэнню, а наверсе — шчарбаты каменны вядзьмак у старым пыльным парыку і яшчэ чымсьці, падобным на старажытную збляклую дыядэму.

Заставалася ўсяго некалькі крокаў, і Гары ўжо працягнуў за ім руку, як раптам ззаду раздаўся нечы голас:

— Не спяшайся так, Потэр.

Ён рэзка спыніўся і павярнуўся. За ім, плячом да пляча, стаялі Крэб і Гойл, накіраваўшы палачкі прама на Гары. У невялікі прасвет паміж іх тварамі, якія усміхаліся, ён убачыў Драка Малфоя...

— У цябе ў руках мая палачка, Потэр, — сказаў Малфой, накіроўваючы яшчэ адну ў шчыліну паміж Крэбам і Гойлам.

— Больш не твая, — часта і цяжка дыхаючы, сказаў Гары, сціскаючы ў руках палачку з цёрну. — Хто перамог, той і гаспадар, Малфой. А хто пазычыў табе гэтую?

— Мая маці, — сказаў Драка.

Гары засмяяўся, хоць у гэтым не было нічога смешнага. Ён больш не чуў крокаў Рона і Герміёны. Мабыць, шукаючы дыядэму, яны апынуліся за межамі чутнасці.

— А што гэта вы трое без Вальдэморта? — спытаў Гары.

— Мы жадаем атрымаць узнагароду, — сказаў Крэб. Яго голас быў дзіўна мяккі для такога гмаха. Гары наогул, здаецца, ніколі не прыходзілася чуць, каб той адкрываў рот. Крэб размаўляў як маленькае дзіця, якому паабяцалі вялікі мяшок цукерак. — Мы вярнуліся, Потэр. Вырашылі нікуды не сыходзіць. Вырашылі даставіць цябе да яго….

— Добры план, — сказаў Гары з найграным захапленнем. Ён не мог паверыць, што зараз, калі ён так блізкі да мэты, яму могуць перашкодзіць нейкія Малфой, Крэб і Гойл. Ён пачаў павольна адыходзіць назад, бліжэй да Хоркрукса. Калі б ён толькі мог дастаць яго перш, чым пачнецца дужанне...

— Як вы сюды патрапілі? — спытаў ён у спробе адцягнуць іх.

— Я фактычна жыў у Пакоі-Схаваных-Рэчаў летась, — сказаў Малфой ломкім голасам. — Я ведаю, як сюды ўвайсці.

— Мы схаваліся ў калідоры звонку, — хрукнуў Гойл. — Цяпер мы можам ужываць Маскіравалыя Чары! І тут, — яго твар расплыўся ў агіднай усмешцы, — ты з’явіўся прама перад намі і сказаў, што шукаеш "дыя-дэмана". Што гэта за "дыя-дэман", а?

— Гары? — голас Рона данёсся аднекуль з-за сцены па правым боку ад Гары. — Ты з кімсьці размаўляеш?

Рухам, падобным на ўзмах канчуком, Крэб накіраваў сваю палачку на пяцідзесяціфутавую гару старой мэблі, ірваных валізак, патрапаных кніг, мантый і іншага незразумелага смецця, і закрычаў:

— Дэсенда!

Сцяна захісталася, і яе верхняя частка абрынулася на суседні праход, дзе павінен быў стаяць Рон.

— Рон! — прароў Гары, і тут жа дзесьці ўскрыкнула Герміёна. Гары пачуў гук мноства рэчаў, якія падалі, з іншага боку разбуранай сцяны. Ён паказаў палачкай на гару, якая хісталася і крыкнуў: — Фінітэ! — і ўсё тут жа аднавілася.

— Не! — закрычаў Малфой, спыняючы руку Крэба, які збіраўся паўтарыць заклён. — Калі ты разбурыш пакой, мы не зможам знайсці пад абломкамі дыядэму!

— Ды ну і што? — вырываючыся, спытаў Крэб. — Цёмнаму Лорду патрэбен Потэр, каму важны гэты "дыя-дэман"?

— Потэр прыйшоў сюды за ёй, — растлумачыў Малфой, дрэнна хаваючы нецярпенне. — Гэта значыць….

— Што значыць? — грозна перапытаў Крэб Малфоя. — Каму важна, што ты думаеш? Я больш не падпарадкоўваюся тваім загадам, Драка. Табе і твайму татцы прыйшоў канец.

— Гары? — зноў закрычаў Рон з іншага боку гары халусця. — Што адбываецца?

— Гары? — перадражніў Рона Крэб. — Што адбываецца?.. не, Потэр! Круцыё!

Гары пацягнуўся за дыядэмай. Заклён Крэба праляцеў міма, патрапіўшы ў каменны бюст, падкінуўшы яго ў паветра, дыядэма ўзляцела ўверх, і затым схавалася з вачэй дзесьці ў грудзе рэчаў, на якую прызямліўся бюст.

— СПЫНІСЯ! — закрычаў Малфой, і яго голас рэхам пранёсся па велізарным пакоі. — Ён патрэбен Цёмнаму Лорду жывым…

— Ну і што? А я яго і не забіваю, — закрычаў Крэб, скідаючы ад сябе ўтрымлівальную руку Малфоя. — Але калі змагу, то заб’ю, Цёмны Лорд усё роўна жадае яго смерці, так якая роз…

Імклівы прамень пунсовага колеру праляцеў у цалі ад Гары: Герміёна выбегла з-за кута і паслала Ашаламляльны заклён прама ў галаву Крэба. Але не патрапіла, таму што Малфой адапхнуў яго ў бок.

— Гэта тая бруднакроўка! Авада Кэдаўра!

Гары ўбачыў, што Герміёна адскочыла ў бок, і ўвесь гнеў на Крэба, які замахнуўся на забойства, зацямніў яго розум. Ён стрэліў у Крэба Ашаламляльным заклёнам, той увярцеўся і выбіў палачку з рукі Малфоя. Яна закацілася кудысьці пад гару зламанай мэблі і скрынак.

— Не забівайце яго! НЕ ЗАБІВАЙЦЕ! — закрычаў Малфой Крэбу і Гойлу, якія набліжаліся да Гары. Яны на секунду замарудзіліся, але Гары хапіла і гэтага імгнення.

— Экспеліярмус!

Палачка Гойла выпала з яго рукі і знікла ў завалах барахла побач з ім. Гойл па-дурному падскокваў на месцы, спрабуючы яе знайсці. Малфой увярцеўся ад другога Ашаламляльнага заклёну Герміёны, а Рон паслаў у Крэба Заклён Поўнага Абезрухвання, але трохі прамахнуўся.

Крэб стромка павярнуўся і зноў пракрычаў:

— Авада Кэдаўра!

Рон адскочыў у бок, каб пазбегнуць вокамгненнага зялёнага прамяня. Абяззброены Малфой сціснуўся за трохногай адзежнай шафай. Тым часам да іх падбегла Герміёна, на ходу паражаючы Гойла Ашаламляльным Заклёнам.

— Яна дзесьці тут! — крыкнуў ёй Гары, паказваючы на груду барахла, у якой згубілася дыядэма. — Пашукай яе, пакуль я пайду, дапамагу Р…

— ГАРЫ! — выклікнула яна.

Гудзячы нарастальны шум за спіной папярэдзіў Гары пра небяспецу. Ён павярнуўся і ўбачыў Рона і Крэба, якія беглі са ўсіх ног у яго кірунку.

— Што, не жадаеш, гад? — на бягу прароў Крэб. Але ён, падобна, не разумеў таго, што робіць. Іх пераследвала агністая сцяна, спальваючы гару смецця, тут жа ператвараючы яе ў сажу.

— Агуаменці! — але магутная бруя вады, якая вырвалася з яго палачкі, тут жа выпарылася.

— БЯЖЫМ!

Малфой схапіў аглушанага Гойла і пацягнуў яго за сабой. Перапуджаны Крэб абагнаў іх усіх. Гары, Рон і Герміёна кінуліся за ім, агонь іх пераследваў па пятах. Гэта быў не звычайны агонь, Крэб выкарыстаў заклён, пра які Гары не меў разумення. Калі яны загарнулі за кут, языкі полымя пагналіся за імі, нібы былі адушаўлёнымі, з уласным розумам, істотамі, якія задаліся мэтай забіць іх. Цяпер агонь змяняўся, прымаючы разнастайныя формы гіганцкіх д’ябальскіх істот: агністых змей, хімер і драконаў, — якія ўзнімаліся ўверх, апускаліся і зноў падляталі. І векавыя завалы, якія піталі іх, пападалі ў ікластыя пашчы, падкідваліся ў паветра кіпцюрастымі лапамі, перш чым знікнуць у агністым пекле.

Малфой, Крэб і Гойл зніклі з вачэй, Гары, Рон і Герміёна ўсталі, як укапаныя. З усіх бакоў на іх надыходзілі лютыя пачвары, падбіраючыся ўсё бліжэй. Цяпер іх атачала непранікальная сцяна з іклоў, рогаў і хвастоў, якія білі нібы пугай.

— Што рабіць? — Герміёна спрабавала перакрычаць румз полымя. — Што нам рабіць?

— Вось!

Гары выхапіў пару цяжкіх на выгляд мецел з самай блізкай гары халусця і кінуў адну Рону і той пасадзіў Герміёну ззаду сябе. Гары перакінуў нагу праз другую мятлу і, моцна адапхнуўшыся ад зямлі, яны падняліся ўверх, ледзь не дагадзіўшы ў пашчу рагатай агністай рэптыліі. Запал і дым станавіліся невыноснымі. Пад імі выкляты агонь пажыраў кантрабандную маёмасць вучняў, вынікі няўдалых эксперыментаў, сакрэты незлічоных душ, якія шукалі сховішча ў пакоі. Гары не бачыў, куды пабеглі Малфой, Крэб і Гойл. Ён ляцеў як мага ніжэй над звар’яцелымі монстрамі, каб знайсці іх, але не бачыў нічога, акрамя агню: якая жудасная смерць... Ён не жадаў гэтага…

— Гары, трэба выбірацца! На выхад! — крычаў Рон, але скрозь чорны дым было немагчыма зразумець, дзе знаходзілася дзверы.

Раптам Гары пачуў тоненькі, жаласны чалавечы крык дзесьці ў самім цэнтры бушуючага ўсепаглашчальнага полымя, якое гудзела.

— Гэта… занадта… небяспечна! — крычаў Рон, але Гары ўзняўся ў паветра. Яго акуляры трохі абаранялі яго вочы ад дыму, ён шукаў у агні прыкметы жыцця, фігуру або твар, якое яшчэ не выглядала, як кавалак абгарэлага дрэва…

А потым ён убачыў Малфоя. Ён абхапіў рукамі Гойла, які быў ўсё яшчэ без палачкі. Яны сядзелі на гары згарэўшых парт. Гары накіраваўся ўніз. Малфой заўважыў яго і падняў руку, але нават калі Гары ўхапіўся за яе, ён адразу зразумеў, што нічога не атрымлівалася. Гойл быў занадта цяжкім, і потная рука Малфоя тут жа выслізнула з далоні Гары…

— КАЛІ МЫ ПАМРЭМ З-ЗА ІХ, Я ЗАБ’Ю ЦЯБЕ, ГАРЫ! — пракрычаў Рон, калі велізарная палымяная хімера кінулася на іх. Ён і Герміёна зацягнулі Гойла на мятлу і падняліся ўверх, ледзь утрымліваючы раўнавагу, пакуль Малфой усаджваўся ззаду Гары.

— Дзверы! Хутка да дзвярэй, да дзвярэй! — крычаў Малфой прама ў вуха Гары. Гары паскорыўся, накіроўваючыся за Герміёнай, Ронам і Гойлам скрозь завесу чорнага дыму, з-за якога ён амаль не мог дыхаць. Тыя прадметы, якія не згарэлі ў пякельным полымі, пачалі падлятаць у паветра. Агністыя пачвары, перамагаючы, падкідвалі іх уверх: кубкі, шчыты, блішчалыя каралі, старую, пацьмянелую дыядэму…

— Што ты робіш, што ты робіш, дзверы ў іншым боку! — пракрычаў Малфой у вуха Гары, але той стромка павярнуўся і накіраваўся ўніз. Дыядэма, падала, быццам у запаволенай здымцы, круцячыся і пабліскваючы, яна ляцела прама ў адкрытую пашчу змяі, а затым ён злавіў яе, падчапіўшы пэндзлем рукі, яна павісла ў яго на запясце…

Гары зноў узняўся ўверх, калі змяя рынулася на яго, ён падняўся вышэй і накіраваўся ў бок дзвярэй. Ён маліўся, каб яны ўсё яшчэ была адчыненая. Рон, Герміёна і Гойл ужо схаваліся. Малфой крычаў і так дужа трымаўся за Гары, што таму стала балюча. Затым скрозь дым ён убачыў прастакутны лапік на сцяне і накіраваў мятлу туды. Праз некалькі секунд яго лёгкія напоўніліся чыстым паветрам, і яны ўрэзаліся ў сцяну калідора.

Малфой зваліўся з мятлы тварам уніз, затыхаючыся і кашляючы да ваніт. Гары перавярнуўся і сеў: дзверы Выратавальнага-Пакоя зніклі, а Рон і Герміёна, цяжка дыхаючы, сядзелі побач з Гойлам, які ўсё яшчэ не ачуўся.

— Крэб, — з працай вымавіў Малфой, калі, нарэшце, смог казаць. — Крэб…

— Ён мёртвы, — адрэзаў Рон.

Наступіла цішыня, якая парушалася толькі цяжкім дыханнем і кашлем. Затым некалькі моцных удараў скалынулі замак, міма пранёсся натоўп празрыстых коннікаў, іх заціснутыя пад мышкамі галавы нешта крыважэрна крычалі. Калі Безгаловае Братэрства праскакала міма, Гары падняўся на ногі і агледзеўся: вакол яго ўсё яшчэ ішла бітва. Ён чуў крыкі — і гэта быў не толькі заклік безгаловых прывідаў, якія адыходзілі. Яго ахапіла паніка.

— Дзе Джыні? — рэзка спытаў ён. — Яна была тут. Яна павінна была вярнуцца ў Выратавальны-Пакой.

— Чорт падзяры, ты што, думаеш, пакой усё яшчэ дзейнічае пасля такога пажару? — спытаў Рон. Але таксама ўстаў, паціраючы грудзі і азіраючыся па баках. — Можа нам падзяліцца і пашукаць?..

— Не, — сказала Герміёна, падымаючыся на ногі. Малфой і Гойл усё яшчэ бездапаможна валяліся на палу калідора, ні ў аднаго з іх не было палачкі. — Нам трэба трымацца разам. Давайце пайдзем… Гары, што ў цябе на руцэ?

— Што? А, так…

Ён сцягнуў дыядэму з запясця і паднёс да вачэй. Яна ўсё яшчэ была гарачай, счарнелай ад сажы, але калі ён дагледзеўся, то смог адрозніць выгравіраваныя на ёй маленькімі літарамі словы:

" Той багаты, у каго ёсць розум, а не злата "

З дыядэмы цякла нейкая вадкасць, падобная на кроў, але яна была цёмнай і цягучай як смала. Нечакана Гары адчуў, як дыядэма затрэслася ў яго руках, затым разарвалася на часткі, і адразу ж раздаўся пранізлівы нямы крык. Ён даносіўся не аднекуль з замка, а прама з прадмета, які ён трымаў у руках.

— Гэта, магчыма, быў Д’ябальскі Агонь! — сказала Герміёна, гледзячы на разламаныя кавалкі.

— Што, прабач?

— Д’ябальскі Агонь, пракляты агонь, яго выкарыстаюць, каб знішчаць Хоркруксы, але я б ніколі, ніколі ў жыцці не асмелілася б яго выкарыстаць… як Крэб пазнаў?..

— Мусіць, навучыўся ад Кэроў, — змрочна сказаў Гары.

— Вельмі шкада, што ён дрэнна слухаў, калі распавядалі пра тое, як гэты агонь спыніць, — сказаў Рон, у якога, як і ў Герміёны, трохі абгарэлі валасы, а твар быў пакрыт куравой. — Я б яго пашкадаваў, калі б ён не спрабаваў нас забіць.

— Ты што, не разумееш? — прашаптала Герміёна. — Гэта значыць, што нам трэба толькі знайсці змяю…

Але яна не дамовіла. Калідор запоўніўся крыкамі і гукамі паядынкаў, якія ні з чым нельга было зблытаць. Гары агледзеўся, і яго сэрца сышло ў пяткі: Пажыральнікі прадзерліся ў Хогвартс. Ён убачыў Фрэда і Персі, якія ваявалі з людзьмі ў масках і каптурах.

Гары, Рон і Герміёна пабеглі на дапамогу, выбліскі заклёнаў лёталі паўсюль, чалавек, з якім дзёрся Персі, хутка адляцеў у бок. Яго каптур нечакана зваліўся, і яны ўбачылі высокі лоб і тоўстыя валасы…

— Дабрыдзень, Міністр! — закрычаў Персі, пасылаючы заклён прама ў Цікнэсса, які выпусціў палачку і схапіўся за каўнер мантыі: яму відавочна было не па сабе. — Я не казаў, што сыходжу ў адстаўку?

— Ты жартуеш, Персі! — пракрычаў Фрэд, калі Пажыральнік, з якім ён дужаўся, быў аглушаны трыма рознымі заклёнамі. Цікнэсс зваліўся на зямлю, усё яго цела пачало пакрывацца шыпамі Падобна, ён ператвараўся ў нейкага марскога вожыка. Фрэд радасна паглядзеў на Персі.

— Ты праўда жартуеш, Персі…. Не памятаю, каб ты жартаваў з тых часоў як табе было…

Раздаўся воплеск. Яны стаялі побач: Гары, Рон, Герміёна, Фрэд і Персі, у іх ног валяліся два Пажыральніка, адзін аглушаны, іншы — паражаны Трансфігуруючым заклёнам. І у гэтае самае імгненне, калі непасрэдная небяспека адступіла, мір разарвала на мноства аскепкаў. Гары адчуў, як ляціць па паветры. Усё, што ён мог зрабіць, гэта моцна ўчапіцца ў палачку, яго адзіную зброю, і прыкрыць галаву рукамі. Ён чуў крыкі сваіх таварышаў, ужо не спадзяючыся пазнаць, што з імі здарылася….

Затым мір сабараўся, напоўнены болем і прыцемкам. Гары апынуўся напалову пахаваным пад руінамі разбуранага калідора. Халоднае паветра паказвала на тое, што ў замку знесла адну з сцен. Гарачая ліпкая кроў сцякала па яго шчацэ. І потым ён пачуў жудасны крык, ад якога ўсё ўнутры яго абарвалася, — крык болю, які не маглі выклікаць ні агонь, ні заклён, і ён устаў, хістаючыся, абхоплены жахам, якога ён яшчэ не выпрабоўваў за ўвесь гэты дзень, магчыма нават, за ўсё сваё жыццё…

Герміёна таксама з працай паднімалася на ногі з развалін, тры рудавалосых мужчыны сядзелі побач на палу, дзе толькі што падарвалася сцяна. Гары ўзяў Герміёну за руку, і яны, хістаючыся і спатыкаючыся, пачалі прабірацца праз абломкі каменя і дрэва.

— Не… не… не! — крычаў хтосьці. — Не! Фрэд! Не!

Персі трос свайго брата, Рон стаяў на каленах побач, але Фрэд глядзеў перад сабой нерухомымі вачамі, якія нябачылі, а на вуснах яго застыг здань апошняга смеху.