Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

IX. Прытулак

Усё было нібы ў смузе. Гары і Герміёна падняліся на ногі і дасталі палачкі. Шматлікія толькі пачыналі разумець, што адбылося нешта дзіўнае; галовы ўсё яшчэ былі звернутыя туды, адкуль толькі што ўзнікла срэбная рысь. Маўчанне разпаўзлося ад месца, дзе з’явіўся Патронус. Затым хтосьці закрычаў.

Гары і Герміёна кінуліся ў панікуючы натоўп. Госці разбегаліся ў розных кірунках, шматлікія дызапарыявалі. Ахоўныя чары вакол Нары былі знішчаныя.

— Рон! — крычала Герміёна. — Рон, дзе ты?

Яны прабіраліся праз танцпляцоўку, Гары бачыў, як у натоўпе з’явіліся людзі ў мантыях і масках; затым ён убачыў Люпіна і Тонкс, яны абодва паднялі палачкі і закрычалі "Пратэга!", крык разнёсся паўсюль і адклікаўся рэхам...

— Рон! Рон! — клікала Герміёна, амаль плача, пакуль яны з Гары прабіраліся скрозь натоўп напалоханых госцяў. Гары схапіў яе за руку, каб яна не адстала, калі выбліск святла праляцеў над іх галовамі, гэта было альбо ахоўны загавор, ці нешта больш жудаснае, але ён не ведаў...

Затым з’явіўся Рон. Ён злавіў вольную руку Герміёны, і Гары адчуў, як Герміёна павярнулася; малюнак і гук выдаляліся, над імі навісла цемра; ён адчуваў толькі руку Герміёны, пакуль іх зацягваў вір прастору і часу, выносячы прэч ад Нары, прэч ад Пажыральнікаў Смерці, прэч, магчыма, ад самога Вальдэморта...

— Дзе мы? — сказаў голас Рона.

Гары адкрыў вочы. На секунду ён падумаў, што яны зусім не ўцяклі з вяселля: ён усё яшчэ быў акружаны людзьмі.

— Тотнэм Корт Роўд, — затыхаючыся, сказала Герміёна. — Ідзіце, проста ідзіце, нам трэба знайсці месца, дзе вы б змаглі перапрануцца.

Гары зрабіў, што яна папытала. Яны хутка ішлі, часам пераходзячы на бег, па шырокай цёмнай вуліцы сярод запозненых мінакоў, паміж зачыненымі крамамі, а над імі ззялі зоркі. Двухпавярховы аўтобус пранёсся побач, і група вясёлых пьянчуг паклікала іх, калі тыя прайшлі міма. Гары і Рон усе яшчэ былі апранутыя ў парадныя мантыі.

— Герміёна, нам няма ў што перапрануцца, — сказаў ёй Рон, калі маладая жанчына закацілася ад смеху, убачыўшы яго.

— Чаму я не ўзяў Плашч-Нябачнік? — сказаў Гары, дзівячыся ўласнай дурасці. — Увесь мінулы год я насіў яго з сабой і…

— Нічога страшнага, Плашч ў мяне, і рэчы для вас абодвух, — сказала Герміёна, — проста паспрабуйце пакуль паводзіць сябе натуральна… можна сюды…

Яна правяла іх далей па вуліцы ў хованку ў цёмнай алеі.

— Калі ты кажаш, што Плашч ў цябе і рэчы таксама… — сказаў Гары, хмурачыся пры выглядзе маленькай сумачкі, якую несла Герміёна і ў якой яна цяпер капалася.

— Так, яны тут, — сказала Герміёна і, да здзіўлення Гары і Рона, дастала джынсы, футболку, некалькі карычневых шкарпэтак і, нарэшце, серабрысты Плашч.

— Як, халера ясна?..

— Невызначаемы Пашыральны Заклён, — сказала Герміёна. — Цяжка, але я думаю, што ў мяне атрымалася. Увогуле, мне атрымалася змясціць тут усё, што нам можа спатрэбіцца. — Яна патрэсла на выгляд малюсенькую сумачку, і адтуль прычуўся гук некалькіх цяжкіх прадметаў, якія перакатываліся ўнутры. — Ой, чорт, гэта кнігі, — сказала яна, зазіраючы ўнутр, — а я пасартавала іх па тэмах… ну што ж… Гары, лепш табе ўзяць Плашч-Нябачнік. Рон, паспяшайся і перапраніся…

— Калі ты ўсё гэта зрабіла? — спытаў Гары, пакуль Рон здымаў з сябе мантыю.

— Я казала вам яшчэ ў Нары, што я сабрала ўсё неабходнае, ведаеце, на выпадак, калі нам трэба будзе абрацца хутка. Я збірала твой заплечнік сёння раніцай, Гары, пасля таго як ты перапрануўся і пакінуў яго… У мяне было прадчуванне…

— Ты проста дзівосная, — сказаў Рон, працягваючы ёй сваю згорнутую мантыю.

— Дзякуй, — сказала Герміёна, ледзь прыкметна ўсміхаючыся і засоўваючы мантыю Рона ў сумачку. — Калі ласка, Гары, надзень Плашч!

Гары накінуў на сябе Плашч-Нябачнік, знікаючы з вачэй. Толькі цяпер ён пачаў разумець, што адбылося.

— Астатнія… усе на вяселлі…

— Мы не можам зараз думаць пра гэта, — прашаптала Герміёна. — Яны пераследваюць цябе, Гары, і мы падвергнем шматлікіх яшчэ большай небяспецы, калі вернемся.

— Яна права, — сказаў Рон, які, здавалася, ведаў, пра што зараз збіраецца спрачацца Гары, нягледзячы на тое, што ён не бачыў яго твара. — Вялікая частка Ордэна была там, яны нагледзяць за ўсімі.

Гары кіўнуў, затым успомніў, што яны яго не бачылі, і сказаў "Так". Але ён думаў пра Джыні, і страх кіслатой абпальваў яго знутры.

— Добра, час нам рухацца далей, — сказала Герміёна.

Яны зноў вышлі на вуліцу, дзе спявала песні і хісталася з боку ў бок група мужчын на процілеглым ад іх боку дарогі.

— Прабач, што пытаю, але чаму Тотнэм Корт Роўд? — спытаў Рон у Герміёны.

— Паняцця не маю, гэта першае, што прыйшло мне ў галаву, але я ўпэўненая, што ў свеце маглаў значна бяспечней, тут яны чакаюць нас знайсці менш усяго.

— Сапраўды, — сказаў Рон, аглядаючыся, — але вы не адчуваеце сябе злёгку… неапранутымі?

— А куды нам ісці? — сказала Герміёна, прыгінаючыся, калі на іншым боку адзін з мужчын прысвіснуў. — У Дзіравым Катле мы наўрад ці забраніруем нумары, так? Плошча Грыма адпадае, бо туды можа прыйсці Снэйп … Лічу, нам трэба паспрабаваць пайсці да маіх бацькоў, хоць яны могуць правяраць і там… Калі ж яны замоўкнуць?

— Як справы, мілачка? — крыкнуў самы п’яны з стаялых наадварот. — Жадаеш выпіць? Кідай рудага і пайшлі з намі, прапусцім пару шкляначак!

— Давайце дзе-небудзь сядзем, — нервова сказала Герміёна, калі Рон ужо адкрыў рот, каб крыкнуць што-небудзь у адказ. — Вось, паглядзіце, можна сесці тут!

Гэта было маленькае бруднае кругласутачнае кафэ. Сталы былі пакрытыя тонкім пластом тлушча, але, прынамсі, тут было пуста. Гары прайшоў да століка першым, побач з ім сеў Рон, насупраць — Герміёна, не вельмі задаволеная тым, што ёй прыйшлося сесці спіной да выхаду. Яна паварочвалася так часта, што здавалася, быццам у яе былі сутаргі. Гары не падабалася сядзець на месцы, пакуль яны рухаліся, здавалася, што ў іх ёсць нейкая мэта. Пад Плашчом ён адчуваў, як апошнія астаткі Адваротнага Зелля пакідалі яго, яго рукі прымалі ранейшае аблічча. Ён дастаў акуляры з кішэні і зноў надзеў іх.

Праз пару хвілін Рон сказаў:

— Вы ведаеце, мы не так далёка ад Дзіравага Катла, нам толькі трэба дабрацца да Чарынг Крос…

— Рон, мы не можам! — перабіла яго Герміёна.

— Не каб застацца, а каб пазнаць, што адбываецца!

— Мы і так ведаем, што адбываецца! Вальдэморт захапіў Міністэрства, што нам яшчэ трэба ведаць?

— Добра, добра, я проста прапанаваў!

Запанавала цішыня. Афіцыянтка, якая жавала жуйку, падышла да іх, і Герміёна заказала два капучына. Паколькі Гары быў нябачным, было б дзіўным заказваць каву і на яго. Двое здаравенных рабочых увайшлі ў кафэ і селі за суседні столік. Герміёна перайшла на шэпт:

— Я прапаноўваю знайсці ціхае месца, каб апарыяваць і адправіцца за горад. Як толькі мы там акажамся, мы зможам звязацца з Ордэнам.

— А ты ўмееш рабіць Патронуса, яки размаўляе? — спытаў Рон.

— Я трэніравалася, думаю, што змагу, — сказала Герміёна.

— Ну, можна, пакуль гэта не пагражае непрыемнасцямі, хоць іх маглі ўжо арыштаваць. Божа, якая гадкая кава, — дадаў Рон, адпіўшы з кружкі дымлівую вадкасць шараватага адцення. Афіцыянтка пачула і зласліва паглядзела ў яго бок, падыходзячы да новых наведвальнікаў. Адзін з двух рабочых, велізарны светлавалосы мужчына, жэстам папытаў яе адысці. Яна з здзіўленнем паглядзела на яго.

— Хадзем, я не жадаю піць гэтыя памыі, — сказаў Рон. — Герміёна, у цябе ёсць маглаўскія грошы, каб адплаціцца?

— Так, я ўзяла ўсе свае зберажэнні, перш чым адправіцца ў Нару. Магу паспрачацца, дробязь на дні, — уздыхнула яна, залазячы ў сумачку.

Двое рабочых здзейснілі аднолькавы рух, які Гары тут жа скапіраваў, не разважаючы: усе трое выцягнулі палачкі. Рон, толькі праз некалькі секунд зразумеўшы, што адбываецца, перахіліўся праз стол, пхаючы Герміёну ўбок на лаўку. Сіла заклёнаў Пажыральнікаў прабіла дзіру ў сцяне ў тым месцы, дзе толькі што была галава Рона, а Гары, усё яшчэ нябачны, закрычаў: "Ступефай!"

Чырвоны выбліск патрапіў здароваму светлавалосаму Пажыральніку прама ў твар, ён без прытомнасці паваліўся на бок. Яго спадарожнік не мог зразумець, хто вымавіў заклён і зноў пальнуў па Рону. Блішчалыя чорныя вяроўкі выляцелі з яго палачкі і апавілі Рона з ног да галавы. Афіцыянтка закрычала і пабегла да выхаду. Гары паслаў яшчэ адзін Ашаламляльны Заклён у Пажыральніка з крывым тварам, які звязаў Рона, але прамахнуўся. Заклён адскочыў ад акна і патрапіў ў афіцыянтку, якая звалілася на падлогу перад дзвярамі.

— Экспульса! — закрычаў Пажыральнік, і стол, за якім стаяў Гары, падарваўся. Сілай выбуху яго прыбіла да сцяны, палачка выпала з рук, а Плашч зляцеў з яго.

— Петрыфікус Таталус! — аднекуль закрычала Герміёна, і Пажыральнік, падобны на статую, паваліўся на падлогу, пакрыты бітым парцалянам, астаткамі стала і кавы. Герміёна вылезла з-пад злаўкі, вытрасаючы з валасоў аскепкі шкляной попельніцы, яе біла дрыготка.

— Д-дыфінда, — сказала яна, паказваючы палачкай на Рона, які зароў ад болю, калі яна параніла яго каленку, пакідаючы глыбокі парэз. — Прабач Рон, у мяне трасецца рука! Дыфінда!

Вяроўкі зваліліся. Рон падняўся на ногі, падтрасаючы зацёклымі рукамі, каб прывесці іх у норму. Гары падняў палачку і прабраўся праз руіны да ляжалага на лаўцы вялікага светлавалосага Пажыральніка Смерці.

— Я павінен быў пазнаць яго, ён быў там ў ноч смерці Дамблдора, — сказаў ён. Ён перавярнуў цёмнага Пажыральніка нагой, вочы мужчыны бегалі паміж Гары, Ронам і Герміёнай.

— Гэта Долахаў, — сказаў Рон. — Я бачыў яго на старых плакатах "Адшукваецца". Я думаю, што вялікі — гэта Торфін Роўл.

— Не важна, як іх клічуць! — трохі істэрычна сказала Герміёна. — Як яны нас знайшлі? Што нам рабіць?

Нейкім чынам яе паніка растлумачыла галаву Гары.

— Замкні дзверы, — сказаў ён ёй. — А ты, Рон, выключы святло.

Ён паглядзеў на паралізаванага Долахава, хутка збіраючыся з думкамі, пакуль пстрыкаў замок, а Рон пры дапамозе Дэлюмінатара пагрузіў кафэ ў змярканне. Гары чуў, як мужчыны, якія клікалі Герміёну на вуліцы, цяпер крычалі іншай дзяўчыне.

— Што нам цяпер з імі рабіць? — прашаптаў Рон у цемры, а затым стаў казаць зусім ціха. — Забіць іх? Яны б забілі нас. У іх быў выдатны шанец.

Герміёну страсянула, і яна адышла назад. Гары закруціў галавой.

— Нам трэба проста сцерці ў іх памяць, — сказаў Гары. — Лепш так, мы зб’ем іх са следа. Калі мы іх заб’ем, стане ясна, што мы тут былі.

— Ты ў нас галоўны, — сказаў Рон з палягчэннем.

— Але я ніколі не рабіў Заклён Памяці.

— І я, — сказала Герміёна, — але ў тэорыі ведаю.

Яна глыбока ўздыхнула і супакоілася, затым паказала палачкай на ілоб Долахава і сказала: "Аблівіатэ".

Імгненна вочы Долахава сталі затуманенымі і бессэнсоўнымі.

— Выдатна! — сказаў Гары, пляскаючы яе па спіне. — Займіся іншым і афіцыянткай, а мы з Ронам прыбярэмся.

— Прыбярэмся? — сказаў Рон, аглядаючы паўразбуранае кафэ. — Навошта?

— Табе не здаецца, што яны могуць нешта западозрыць, калі прачнуцца ў месцы, якое выглядае так, быццам яго падарвалі?

— А, так, сапраўды…

Рону прыйшлося прыкласці немалыя высілкі, каб выцягнуць палачку з кішэні.

— Нядзіўна, што я не магу яе дастаць, Герміёна, ты паклала мае старыя джынсы, а яны вузкія.

— Ой, ну прашу прабачэння, — прашыпела Герміёна, адцягваючы афіцыянтку ад акна. Гары чуў, як яна ціха прапанавала, куды б яшчэ Рон мог бы засунуць сваю палачку.

Як толькі кафэ было прыведзена ў ранейшы стан, яны пасадзілі Пажыральнікаў за той столік, дзе тыя сядзелі раней, тварам адно да аднаго.

— Але як яны знайшлі нас? — спытала Герміёна, гледзячы то на аднаго, то на іншага. — Як яны пазналі, што мы тут?

Яна павярнулася да Гары.

— Ты… ты думаеш, на табе ўсё яшчэ ёсць След?

— Не павінна быць, — сказаў Рон. — След знікае ў семнаццаць, гэта закон, ім нельга пазначыць дарослага.

— Гэта тое, што ведаеш ты, — сказала Герміёна. — А калі Пажыральнікі знайшлі спосаб, як накладваць След і на сямнаццацігадовых?

— Але Гары ўжо суткі не знаходзіўся побач з Пажыральнікамі. Хто б наклаў на яго След?

Герміёна не адказвала. Гары адчуваў сабе паршыва: няўжо Пажыральнікі знайшлі іх менавіта такім чынам?

— Калі я не магу выкарыстаць магію, а вы не можаце выкарыстаць яе побач са мной, каб нас не засеклі… — пачаў ён.

— Мы не падзелімся! — адрэзала Герміёна.

— Нам трэба бяспечнае месца, каб схавацца, — сказаў Рон. — Каб быў час усё абдумаць.

— Плошча Грыма, — сказаў Гары.

Парачка ўтаропілася на яго:

— Не дуры, Гары, туды можа пракрасціся Снэйп.

— Тата Рона сказаў, што яны наклалі заклёны супраць яго… і нават калі яны не спрацуюць, — ён падвысіў голас убачыўшы, што Герміёна паспрабавала паспрачацца, — то што тады? Клянуся, зараз мне больш за ўсё жадаецца сустрэць Снэйпа!

— Але…

— Герміёна, куды нам яшчэ ісці? Гэта лепшае, з чаго мы можам выбіраць. Снэйп — гэта толькі адзін Пажыральнік. Калі на мне ўсё яшчэ След, вакол нас іх адразу ж абвесціцца цэлы натоўп, куды б мы ні пайшлі.

Ёй няма чаго было запярэчыць, хоць, судзячы па яе выгляду, ёй вельмі гэтага жадалася. Пакуль яна адчыняла дзверы кафэ, Рон выпусціў святло з Дэлюмінатара. Затым Гары далічыў да трох, і яны вымавілі над трыма ахвярамі заклёны. Перш чым афіцыянтка або Пажыральнікі ачуліся, Гары, Рон і Герміёна павярнуліся на месцы і зніклі ў задушлівай цемры яшчэ раз.

Праз некалькі секунд Гары ўздыхнуў поўнымі грудзямі і адкрыў вочы: яны стаялі пасярод знаёмага маленькай і неахайнай плошчы. Высокія трухлявыя хаты глядзелі на іх са ўсіх бакоў. Яны маглі бачыць хату нумар дванаццаць, таму што Захавальнік Сакрэту Дамблдор распавёў ім, дзе ён знаходзіўся. Сябры паспяшаліся ўнутр, правяраючы па шляху, ці не пераследвалі іх. Узбегшы ўверх па каменных прыступках, Гары пастукаў па ўваходнай дзвярам палачкай. Прычуліся ваўчкі металічных пстрычак і звон ланцужка, затым дзверы з рыпеннем адчыніліся, і яны паспешна пераступілі праз парог.

Як толькі Гары зачыніў за сабой дзверы, старамодныя газавыя лямпы ажылі, раскідваючы мігатлівае святло па ўсім калідоры. Усё выглядала такім, якім Гары запомніў: злавесныя, пакрытыя павуціннем, абрысы галоў дамавых эльфаў на сцяне адкідалі дзіўныя цені на лесвіцу; доўгая чорная заслона, якая хавала партрэт маці Сірыюса. Адзінай рэччу, якая стаяла не на сваім месцы, была падстаўка для парасонікаў у выглядзе нагі троля, якая ляжала на боку, як быццам Тонкс толькі што ізноў выпусціла яе.

— Я думаю, хтосьці тут быў, — прашаптала Герміёна, паказваючы на падстаўку.

— Гэта магло здарыцца, калі Ордэн сыходзіў, — шапнуў Рон у адказ.

— І дзе ж гэтыя заклёны, якія яны наклалі супраць Снэйпа? — спытаў Гары.

— Магчыма, яны спрацоўваюць толькі тады, калі ён з’яўляецца? — выказаў здагадку Рон.

Яны ўсё яшчэ стаялі разам на дзвярным кілімку, спіной да дзвярэй, баючыся прайсці далей.

— Што ж, мы не можам стаяць тут вечна? — вымавіў Гары і ступіў наперад.

— Сэверус Снэйп? — прашаптаў голас Вар’яцкага Вока Аластара Мудзі з цемры, прымушая іх у жаху адскочыць назад.

— Мы — не Снэйп! — паспеў прахрыпець Гары, перш чым нешта, падобнае на віхар халоднага паветра, прасвістала над ім, і яго язык згарнуўся, лішая яго магчымасці казаць. Перш чым ён паспеў адчуць тое, што дзеецца ў яго ў роце, язык разблытаўся зваротна.

Іншыя, падобна, выпрабавалі тое ж непрыемнае адчуванне. Рон выдаваў гукі, падобныя на ванітавыя, Герміёна, заікаючыся, вымавіла:

— Гэта д...павінна б...быць за...заклён звязвання я...языка, якое Мудзі наклаў для Снэйпа!

Гары асцярожна зрабіў яшчэ крок наперад. Нешта рухалася ў цені ў канцы залы, і перш чым хтосьці з іх паспеў вымавіць хоць слова, высокая, злавесная постаць колеру пылу вырасла з-за дывана, Герміёна закрычала, як і місіс Блэк, заслона з партрэта якой расхінуўся. Да іх усё хутчэй і хутчэй плаўна набліжалася шэрая постаць, з валасамі да пояса і барадой, якая раздзімалася, з запалым бесцялесным тварам з пустымі вачніцамі. Жудасна знаёмая, жахліва змяніўшаяся, яна падняла бескарысную руку, паказваючы на Гары.

— Не! — закрычаў Гары, і, нягледзячы на паднятую палачку, не змог успомніць ні аднаго заклёна. — Не, гэта былі не мы! Мы не забівалі цябе...

Пры слове "забівалі" постаць падарвалася велізарным воблакам пылу. Кашляючы, з вачамі, якія слязіліся, Гары агледзеўся ў пошуках Герміёны, якая ляжала на палу каля дзвярэй, закрыўшы галаву рукамі, а Рон, які калаціўся з галавы да ног, грубіянска пляскаў яе па плячу, падбадзёрваючы:

— Усё д-добра... Яно с-сышло...

Пыл кружыўся вакол Гары, як смуга, засланяючы сіняе газавае святло, а місіс Блэк працягвала крычаць.

— Бруднакроўкі, ублюдкі бязродныя, такая ганьба ў хаце маіх продкаў...

— ЗАТЫКНІСЯ! — закрычаў Гары, паказваючы на яе палачкай, і з грукатам і выбліскам чырвоных іскраў фіранкі зачыніліся, уціхамірваючы яе.

— Гэта… было… — прашаптала Герміёна, пакуль Рон дапамагаў ёй падняцца на ногі.

— Так, — сказаў Гары, — але гэта ж быў не ён, так? Гэта зрабілі, каб спудзіць Снэйпа.

Ці спрацавала гэта, або Снэйп забіў гэтае пудзіла гэтак жа спакойна, як ён зрабіў гэта з сучасным Дамблдорам? Ён усё яшчэ быў на ўзводзе, калі вёў сваіх сяброў па калідоры, чакаючы яшчэ якіх-небудзь жахаў, але нічога не рухалася, акрамя мышы, якая бегла ўздоўж сцяны.

— Нам лепш усё праверыць, перш чым мы пайдзем далей, — прашаптала Герміёна і падняла палачку са словамі "Хаменум Рэвеліё".

Нічога не адбылося.

— Спішам гэта на шок, — прыязна сказаў Рон. — Што павінна было адбыцца?

— Усё так, як я задумала, — пакрыўджана сказала Герміёна. — Гэта заклён, які выяўляе прысутнасць іншых людзей, і ў хаце няма нікога, акрамя нас!

— І старога пылазборніка, — сказаў Рон, кідаючы погляд на тое месца ў дыване, адкуль з’явілася постаць мерцвяка.

— Хадзем наверх, — сказала Герміёна, спалохана гледзячы на тую ж кропку, пакуль яна паднімалася наверх па скрыпячых прыступках.

Герміёна ўзмахнула палачкай, каб запаліць старыя газавыя лямпы, затым, злёгку дрыжачы ад прахалоды ў пакоі, яна прысела на канапу, абхапіўшы сябе рукамі. Рон прайшоў да акна і адсунуў цяжкія аксамітныя фіранкі на пару сантыметраў.

— Нікога не відаць, — паведаміў ён. — Думаю, калі б на Гары ўсё яшчэ быў бы След, яны б рушылі ўслед за намі сюды. Я ведаю, што яны не змогуць патрапіць у хату, але… што такое, Гары?

Гары закрычаў ад болю: шнар загарэўся, калі ў яго галаве пранеслася бачанне. Ён бачыў вялікі цень і адчуваў злосць, якая не прыналежыла яму, але яна авалодвала яго целам, жорсткая, але вокамгненная.

— Што ты бачыў, — спытаў Рон. — Ты бачыў яго ў нашай хаце?

— Не, я проста адчуў лютасць… ён вельмі злы…

— Але гэта магла быць Нара, — гучна сказаў Рон. — Што яшчэ? Ты нічога не бачыў? Ён каго-небудзь праклінаў?

— Не, я проста адчуў лютасць… я не змог зразумець…

Гары адчуваў замяшанне, а Герміёна толькі ўсё пагоршыла, спытаўшы спалоханым голасам:

— Гэта зноў твой шнар? Што адбываецца? Я думала, сувязь перапынілася!

— Перапынілася… Ненадоўга, — прамармытаў Гары, яго шнар дагэтуль балеў, чаму яму было складана засяродзіцца. — Я… я думаю, яна ўзнікае, калі ён губляе кантроль, так было…

— Але табе трэба зачыніць розум! — нервова сказала Герміёна. — Гары, Дамблдор не жадаў, каб ты карыстаўся гэтай сувяззю, ён жадаў, каб ты яе абарваў, вось навошта табе патрэбна Аклюменцыя! Інакш Вальдэморт можа зрабіць у тваім розуме фальшывых малюначкаў, памятаеш…

— Так, я памятаю, дзякуй, — сказаў Гары, сціснуўшы зубы. Яму не трэба быў напамінак ад Герміёны ні пра тое, што аднойчы Вальдэморт ужо выкарыстаў гэтую сувязь паміж імі, каб прывабіць яго ў пастку, ні пра тое, што па гэтай прычыне загінуў Сірыюс. Ён не жадаў распавядаць ім пра тое, што ён убачыў і адчуваў, ад гэта пагроза, якая выходзіла ад Вальдэморта, толькі нарастала. Боль у шнары нарастала з кожнай секундай, але Гары дужаўся, але гэта было тое ж самае, што супрацівіцца ванітаваму пазыву..

Ён павярнуўся да Рона і Герміёны спіной, робячы выгляд, што вывучае стары габелен з генеалагічным дрэвам Блэкаў. Герміёна ўскрыкнула. Гары дастаў палачку і хутка звярнуўся, затым убачыў серабрыстага Патронуса, які пралятаў скрозь акно пакоя і які прызямліўся на палу перад імі. Патронус прыняў форму гарнастая і загаварыў голасам бацькі Рона.

— Сям’я ў бяспецы, не адказвайце, за намі сочаць.

Патронус растварыўся ў паветры. Рон выдаў гук, нешта сярэдняе паміж хмыкам і стогнам, і плюхнуўся на канапу, Герміёна падсела да яго і сціснула яго руку.

— Яны ў парадку, яны ў парадку! — шаптала яна, і Рон амаль засмяяўся і абняў яе.

— Гары, — сказаў ён праз плячо Герміёны, — я…

— Няма праблем, — сказаў Гары, пакутуючы ад невыноснага болю. — Гэта твая сям’я, вядома, ты хваляваўся. Я б адчуваў сабе гэтак жа. — Ён падумаў аб Джыні. — Я так сябе і адчуваю.

Боль у шнары дасягала сваёй апагеі, ён гарэў цяпер гэтак жа, як тады ў Нары. Ён ледзь чуў, як Герміёна сказала:

— Я не жадаю заставацца адна. Можна мы паспім тут у спальных мяшках, якія я захапіла з сабой?

Ён чуў, як Рон пагадзіўся. У яго больш не было сіл супрацівіцца болю. Трэба было здавацца.

— Ванная, — прамармытаў ён і выйшаў з пакоя так хутка, як мог, стрымліваючы сябе, каб не пабегчы.

Ён ледзь паспеў: замыкаючы дзверы дрыготкімі рукамі, ён абхапіў галаву і зваліўся на падлогу, затым выбліск агоніі, і ён адчуў нянавісць, якая прыналежыла не яму, як яна авалодвала яго душой. Ён убачыў доўгі пакой, асветлены толькі святлом каміна, а на палу, крычучы і тузаючыся, ляжаў велізарны светлавалосы Пажыральнік Смерцінад, над ім стаяў чалавек з паднятай палачкай. Гары загаварыў высокім халодным бязлітасным голасам.

— Яшчэ, Роўл, або мы скончым, і Наджыні цябе з’есць? Лорд Вальдэморт не ўпэўнены, што ён прабачыць у гэты раз… Ты выклікаў мяне для таго, каб сказаць, што Гары Потэр зноў уцёк? Драка, пакажы Роўлу, як мы ім незадаволеныя… Зрабі гэта або сам пазнаеш!

У агонь паляцела палена. Полымя паднялося, яго святло адбілася на спалоханым завостраным бледным твару… нібы выныраючы з вялікай глыбіні, Гары цяжка задыхаў і адкрыў вочы.

Ён распластаўся на халодным чорным мармуровым палу, яго твар быў ўсяго толькі ў сантыметрах ад срэбных змей, на якіх стаяла ванна. Ён сеў. У яго прытомнасці застыгла выява змрочнага, закамянелага твара Малфоя. Гары адчуваў агіду да таго, што ён убачыў: судзячы па ўсім, Драка ўжо перайшоў на бок Вальдэморта.

У дзверы сцісла пастукалі, і Гары ўскочыў, калі да яго данёсся голас Герміёны.

— Гары табе патрэбна твая зубная шчотка? Яна ў мяне.

— Так, добра, дзякуй, — сказаў ён, спрабуючы казаць так, быццам усё было ў парадку, і ўстаў, каб упусціць яе.