Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XXXIV. Зноў лес

Нарэшце ён пазнаў праўду… Лежучы на падлозе тварам на пыльным дыване ў кабінеце, дзе як яму раней здавалася, ён пазнаваў сакрэты Перамогі, Гары нарэшце зразумеў, што ён не павінен быў выжыць. Яго роля скаладалася ў тым, каб спакойна прыйсці ў распрасцёртыя рукі Смерці. Па шляху ён павінен быў пазбавіцца ад пакінутых сувязяў з жыццём Вальдэморта і калі, нарэшце, ён устане на шляху Вальдэморта, і не падніме палачку, каб абараніць сябе, усё ўстане на свае месцы, і тое, што павінна было адбыцца яшчэ ў Годрыкавай Лашчыне, адбудзецца. Ніхто не будзе жыць, ніхто не выжыве.

Яго сэрца апантана стукала ў грудзі. Нават дзіўна, што пры яго страху перад смерцю, яно стукала ўсё мацней, і адважней захоўваючы яго ў жывых. Але яму прыдзецца спыніцца і вельмі хутка. Яго ўдары былі палічаныя. Колькі яшчэ будзе часу, калі ён устане і мінуў праз замак у апошні раз, выйдзе ў двор і затым у лес?

Пакуль ён ляжаў на падлозе з гэтым пахавальным грукам унутры, яго ахапіў жах. Ці балюча гэта, паміраць? Усе папярэдныя разы, калі ён думаў што зараз адбудзецца, усё абыходзілася, ён ніколі аб гэтым не думаў. Яго жаданне жыць было ў шмат раз мацней, чым страх перад смерцю. Цяпер яму не трэба спрабаваць выратавацца, выслізнуць, уцячы ад Вальдэморта. Ён ведаў, што гэта быў канец, заставалася толькі памерці.

Калі б ён толькі мог памерці той летняй ноччу, калі ў апошні раз пакінуў Прайвет Драйв 4, калі палачка з пяром высакароднага Фенікса выратавала яго! Калі б ён толькі мог загінуць як Хэдвіг, так хутка, каб не зразумець гэтага! Або калі б ён мог устаць перад палачкай, закрыўшы каго-небудзь, каго ён кахаў… Зараз ён нават зайздросціў смерці сваіх бацькоў. Гэта стрыманая прагулка да ўласнай смерці патрабуе іншай адвагі. Ён адчуў, што яго пальцы трохі дрыжаць, і паспрабаваў супакоіць іх, хоць ніхто яго зараз і не бачыў. Усе партрэты на сценах былі пустыя.

Павольна, вельмі павольна, ён сеў і тут жа адчуў сябе больш жывым, і больш упэўненым, чым перш, у тым, што яго цела яшчэ жывое. Чаму ён ніколі не думаў аб цудзе свайго жыцця, аб мозгу і нервах, аб б’юшчымся сэрцы? Нічога гэтага не павінна было быць… або, прынамсі, у ім не павінна было быць усяго гэтага. Ён ужо дыхаў глыбей і спакайней, рот і горла амаль цалкам перасохлі, гэтаксама было і з вачамі.

Здрада Дамблдора амаль інчога не азначала. Вядома, план быў куды больш: цяпер Гары разумеў, што проста быў занадта дурны, каб разгадаць яго. Ён ніколі не сумняваўся ў тым, што Дамблдор жадае, каб ён выжыў. Цяпер ён ведаў, што яго жыццё заўсёды залежыла ад таго, колькі часу запатрабуецца, каб знішчыць усе Хоркурксы. І Дамблдор перадаў гэтую справу Гары, і ён паслухмяна працягнуў разрэзаць усе сувязі з жыццём не толькі Вальдэморта, але і сваім ўласным! Як лаканічна, як элеганта не губляць дарэмна чужыя жыцці, а ўскласці небяспечную місію на хлопчыка, які ўжо адзначаны для ахвяры, і чыя смерць не будзе непапраўнай катастрофай, але будзе наступным ударам для Вальдэморта. І Дамблдор введаў, што Гары не адступіць, што будзе ісці да канца, нягледзячы на тое, што гэта будзе яго канец, паколькі ён узяўся за гэта сам, ці не так?

Дамблдор, як і Вальдэморт, ведаў, што Гары не дазволіць больш нікому за яго загінуць, і цяпер, калі ён гэта зразумеў, у яго сілах было спыніць гэта. Вобразы ляжалых на палу Вялікай Залы Фрэда, Люпіна, Тонкс праплылі перад вачамі і ён ледзь не задушыўся. Смерць не жадала цярпець…

Але Дамблдор пераацаніў яго. Ён не зладзіўся: змяя выжыла, Адзін Хоркуркс працягваў бы захоўваць Вальдэморта на зямлі, нават калі б Гары загінуў. Праўда, камусьці іншаму было б менш справы. Ён здзівіўся хто б мог гэта зрабіць… Рон і Герміёна вядома ведалі б што рабіць… Вось чаму Дамблдор жадаў, каб ён давяраў ім… бо калі б яго праўдзівы лёс спасціг яго трохі раней, яны змаглі б працягнуць…

Як дождж на халодным акне, гэтыя думкі стукалі па цвёрдай паверхні непазбежнай праўды, якая складалася ў тым, што ён павінен памерці. Я павінен памерці. Гэта павінна пакончыць з усім. Рон і Герміёна здавалася, былі вельмі далёка, у далёкай краіне, ён адчуваў, быццам яны расталіся вельмі даўно. Не будзе больш ні развітанняў, ні тлумачэнняў, ён ведаў гэта. Гэта было вандраванне, у якое яны не маглі пайсці разам, і ўсе спробы спыніць яго маглі б пазбавіць яго каштоўнага часу. Ён зірнуў уніз на пабіты залаты гадзіннік, які ён атрымаў на свой сямнаццаты дзень Нараджэння. Паўгадзіны, прадстаўленыя Вальдэмортам для яго здачы, амаль мінулі.

Ён падняўся. Сэрца падобна вар’яцкай птушцы, латашылася па рэбрах. Магчыма, яно ведала, што яму засталося трохі часу, можа, яно спрабавала да канца выканаць увесь жыццёвы грук. Ён не стаў аглядацца, калі зачыніў дзверы кабінета.

Замак быў пусты. Ён адчуваў, быццам ужо памёр і ідзе па ім адзін, як прывяд. Людзі ў партрэтах усё яшчэ сыходзілі са сваіх рамак: вакол было страшэнна ціха, як быццам уся пакінутая жыццёвая сіла была сабраная ў Вялікай Зале, запоўненая мёртвымі і тымі, якія смуткавалі.

Гары надзеў Плаш-Нябачнік і накіраваўся ўніз па лесвіцы, спусціўшыся нарэшце па мармуровым пралёце ў вестыбюль. Магчыма, якаясь малюсенькая частка Гары спадзявалася, што яго адчуюць, заўважаць, спыняць, але плашч быў непранікальным і ён лёгка дайшоў да ўваходных дзвярэй.

Тут у яго ледзь не ўрэзаўся Нэвіл. Ён з кімсці яшчэ ўносіў у замак цела. Гары зірнуў уніз і адчуў тупы ўдар па жываце: Колін Крыві, хоць ён быў непаўналетнім, але, мусіць, прабраўся ў замак, як гэта зрабілі Малфой, Крэб і Гойл. Мёртвы ён здаваўся яшчэ менш.

— Ведаеш што? Я магу зладзіцца адзін, Нэвіл, — сказаў Олівер Вуд, і паклаў Коліна на плячо, як пажарнік, і занёс у Вялікую Залу.

Нэвіл на секунду абапёрся на праём і выцер лоб рукой. Ён быў падобны на старога. Затым ён зноў накіраваўся ў цемру, за новымі целамі.

Гары кінуў погляд назад на ўваход у Вялікую Залу. Вакол рухаліся людзі, спрабуючы суцешыць адзін аднаго, пілі, схіляліся над мёртвымі, але Гары так і не ўбачыў нікога з блізкіх, ні намёку на Герміёну, Рона, Джыні, іншых Уізлі, Луну. Ён адчуваў, што аддаў бы ўвесь свой пакінуты час, дзеля аднаго погляду на іх; але хапіла б ў яго перастаць глядзець? Ужо лепш так.

Ён накіраваўся па прыступках уніз у цемру. Было дзесьці а чацьвёртай раніцы, і трунная цішыня стварала уражанне, быццам яны затаілі дыханне, у чаканні ўбачыць тое, што ён павінен быў зрабіць.

Гары зрушыўся да Нэвілу, які скланіўся над іншым целам.

— Нэвіл.

— Божа, Гары, ты мне ледзь сардэчны прыступ не ўстроіў!

Гары зняў плашч: думка падысці да яго з ніадкуль, нарадзілася з жадання цалкам упэўніцца ў гэтым.

— Куды ты накіраваўся адзін? — спытаў здзіўлена Нэвіл.

— Гэта частка плану, — сказаў Гары. — Мне трэба сёе-тое зрабіць. Слухай Нэвіл…

— Гары! — Нэвіл раптам стаў спалоханым. — Гары, ты ж не збіраешся здацца?

— Не, — проста зманіў Гары. — Вядома, не… Гэта сёе-тое іншае. Але мне трэба знікнуць на некаторы час. Ты ведаеш змяю Вальдэморта, Нэвіл? У яго велізарная змяя… ён заве яе Наджыні.

— Так, я чуў… І што з ёй?

— Яе трэба забіць. Рон і Герміёна ведаюць, але проста калі яны…

Жах гэтай магчымасці на момант перахапіў яго дыханне, што ён не мог дамовіць. Але ён зноў пахістаўся: гэта было вырашальным, ён павінен быць такім як Дамблдор, захоўваць халодны розум, упэўнівацца што ёсць запасныя варыянты, іншыя, хто зможа працягнуць. Дамблдор памёр, ведаючы, што тры чалавека яшчэ ведаюць пра Хоркурксы, зараз месца Гары павінен заняць Нэвіл: зноў у тайну будуць прысвечаны трое.

— Проста калі яны будуць занятыя, у цябе будзе шанец.

— Забіць змяю?

— Забіць змяю, — паўтарыў Гары.

— Дабра, Гары. Ты ж ў парадку?

— Са мной усё нармалёва. Дзякуй, Нэвіл.

Але толькі Гары зрушыўся, Нэвіл схапіў яго за руку.

— Мы ўсе збіраемся працягваць бітву. Ты ведаеш аб гэтым?

— Так, я…

Задушлівае пачуццё паглынула канец фразы; ён не зможа працягнуць. Нэвіл, здавалася, нічога не заўважыў. Ён папляскаў Гары па плячу, адпускаючы яго і пайшоў проч, шукаць яшчэ цела.

Гары зноў накінуў плашч і пайшоў. Недалёка наперадзе рухаўся хтосьці яшчэ, схіляючыся над іншым ляжалым на зямлі целам. У кроку ад яе ён зразумеў, што гэта Джыні.

Ён спыніўся. Яна наблізілася да дзяўчынкі, якая клікала маму.

— Усё добра, — вымавіла Джыні. — Усё добра, зараз мы занясем цябе ўнутр.

— Але я жадаю дадому, — прашаптала дзяўчынка. — Я больш не жадаю дзерціся! — Я ведаю, — сказала Джыні, яе голас зрываўсся. — Усё будзе добра.

Па целе Гары прабегла халодная дрыготка. Ён жадаў закрычаць скрозь ноч, жадаў, каб Джыні ведала, што ён тут, жадаў каб яна ведала куды ён збіраўся. Ён жадаў каб яго спынілі, пацягнулі назад, адправілі дадому...

Але ён ужо дома. Хогвартс быў першай і лепшай хатай якую ён калі-небудзь ведаў. Ён, Вальдэморт, Снэйп — кінутыя хлопчыкі — усе знайшлі сваю хату тут.

Джыні стаяла на каленах перад параненай дзяўчынкай, трымаючы яе за руку. З велізарным высілкам Гары прымусіў сябе рухацца. Яму нават здалося, што ён бачыў як Джыні азірнулася, калі ён праходзіў міма, і задаўся пытаннем, ці адчула яна кагосьці, які прайшоў паблізу, але ён не сказаў ні слва, і не азірнуўся назад.

У цемры вымалёўвалася халупа Хагрыда. У ёй не было ні святла, ні гукаў Фанга, які скрабецца ў дзверы, ні яго брэху. Усе гэтыя візіты да Хагрыду, паблесківання меднага імбрычка на агні, каменныя пірагі і гіганцкія чарвякі, яго велізарны барадаты твар, Рон, які адрыгваў смаўжоў, Герміёна, якая дапамагае яму выратаваць Норберта.

Ён працягваў рухацца, дайшоў да ўскрайка лесу і спыніўся. Натоўп Дэментараў слізгаў сярод дрэў; ён адчуваў іх холад, і не быў упэўнены што хможа шчасна мінуць праз іх. У яго больш не было сіл на Патронуса. Ён больш не мог стрымліваць свой страх. Але пасля ўсяго гэтага, ён не мог так проста памерці. Кожная секунда, пакуль ён удыхаў пах траў, халоднае паветра на твару было неацэным: думаць аб тым, што у людзей ёсць цэлыя гады, час каб растрачваць яго марна, шмат часу які цягнецца так доўга, а ён чапляецца за кожную секунду. У гэты час ён думаў, што ён не зможа працягваць ісці, і ведаў, што ён павінен. Доўгая гульня скончана, Снітч злоўлены, час спускацца…

Снітч. Яго слабыя пальцы на імгненне намацалі мяшочак на шыі і выцягнулі яго.

Я адчыняюся ў канцы.

Дыхаючы хутка і цяжка, ён утаропіўся ўніз на яго. Зараз яму трэба быў час, каб рухацца як можна павольней, ён, здавалася, спяшаўся, і разуменне прыходзіла ўсё хутчэй, так што здавалася мімалётным. Гэта быў канец. Гэта быў момант ісціны.

Ён прыціснуў залаты метал да вуснаў і вымавіл, “я зараз памру”.

Металічная абалонка разбілася. Ён апусцў дрыготкую руку, выцягнуў з плашча палачку Драка і прамармытаў: “Люмос”.

Чорны камень з расколінай, якая перасякала цэнтр, быў пахаваны ў двух паловах снітча. Камень Уваскрашэння быў разламаны па вертыкальнай лініі, якая прадстаўляла Старэйшую Палачку. Трохкутнік і круг, якія абазначаюць Плашч і камень былі ўсё яшчэ прыкметныя.

І зноў Гары зразумеў не задумляючыся. Неабязкова было прыносіць іх назад, бо ён павінен далучыцца да іх. У рэчаіснасці не ён прызываў іх: яны прызывалі яго.

Ён закрыў вочы і павярнуў камень у руцэ тры разу.

Ён ведаў, гэта адбылося, таму што пачуў лёгкія рухі вакол, якія азнаначалі што далікатныя целы перапухаюць сваімі нагамі па зямлі, засыпанай галінкамі наваколя, якая была далёкім ускрайкам лесу. Ён адкрыў вочы і агледзіўся. Яны не былі ні прывядамі, ні целамі наколькі ён мог бачыць. Яны больш пазадзілі на Рэдла, які так даўно выходзіў з дзённіка, і быў досыць выразным успамінам. Меней цвёрдыя чым жывыя целы, але нашмат больш за прывідаў, яны зрушыліся да яго. І на кожным твару была адна і тая ж ўсмешка. Джэймс быў дакладна такога ж росту што і Гары. На ім была адзежа, у якой ён памёр, і яго валасы былі неахайнымі і ўскудлачанымі, а яго акуляры былі злёгку скрыўленымі як у містэра Уізлі.

Сірыюс быў высокім і прыгожым і нашмат маладзей, чым Гары бачыў яго пры жыцці. Ён ішоў з нейкай простай вытанчанасцю, трымаючы рукі ў кішэнях, з усмешкай на твары. Люпін таксама быў маладзей, і меней пацёрты, і яго валасы былі гушчы і цямней. Ён выглядаў радасным зноў патрапіць у гэтае знаёмае месца, дзе праходзіла гэтулькі яго юнацкіх блуканняў.

Усмешка Лілі была самай шырокай. Яна адкінула назад доўгія валасы і наблізілася да яго, і зялёныя вочы, так падобныя на яго, нецярпліва сталі вывучаць яго твар, як быццам яна ніколі не зможа на яго нагледзецца.

— Ты быў такім адважным.

Ён не мог казаць. Яго вочы атрымлівалі асалоду ад яе, і яму здавалася, быццам ён мог стаяць і глядзець на яе весна, і нічога больш не было б трэба.

— Ты амаль на месцы, — сказаў Джэймс. — Вельмі блізка. Мы…. так ганарымся табой.

— Гэта балюча?

Дзіцячае пытанне зляцела з вуснаў Гары перш чым ён змог спыніцца.

— Паміраць? Зусім не, — сказаў Сірыюс. — Хутчэй і лягчэй чым засынаць.

— І яму захочацца зрабіць гэта хутка. Ён жадае пакончыць з гэтым, — сказаў Люпін.

— Я не жадаў каб вы загінулі, — вымавіў Гары. Словы ішлі незалежна ад яго волі. — Ніхто з вас. Прабачце…

Ён звяртаўся больш да Люпіна, чым да астатніх, умольваючы яго.

— … калі ў вас з’явіўся сын… Рэмус, прабач…

— Я таксама жадаю папрасіць прабачэння, — адказаў Люпін. — За тое, што ніколі не пазнаю яго… але ён будзе ведаць завошта я памёр і я спазяюся, ён зразумее. Я спрабаваў зрабіць мір, у якім ён мог бы пражыць шчаслівае жыццё.

Халодны ветрык, які, здавалася, ішоў з сэрца лесу, паварушыў бровы Гары. Ён ведаў, што яны не скажуць яму ісці, гэта павінна быць яго ўласнае рашэнне.

— Вы будзеце са мной?

— Да самога канца, — адказаў Джэймс.

— Яны не змогуць вас убачыць? — спытаў Гары.

— Мы — частка цябе, — казаў Сірыюс. — Нябачныя для іншых.

Гары паглядзеў на маму.

— Будзь побач са мной, — ціха сказаў ён.

І ён падняўся. Холад Дэментараў больш яго не ахапляў; ён мінуў праз іх са сваёй кампаніяй, і яны дзейнічалі на яго як Патронусы, і разам яны мінулі праз старыя дрэвы, зрослыя разам, іх галіны спляліся, карані скрывіліся і скруціліся пад нагамі. Гары ў цемры накінуў плашч, прасоўваючыся ўсё глыбей і глыбей у лес, не маючы ні найменшага падання, дзе мог быць Вальдэморт, але ўпэўнены, што зноёдзе яго. Побач з ім, амаль бязучна рухаліся Джэймс, Сірыюс, Люпін і Лілі, і іх прысутнасць стала яго адвагай, і дазваляла працягваць перастаўляць ногі наперад. Яго цела і розум адчуваліся дзіўна ізаляванымі, і канечнасці працавалі без свядомых інструкцый, быццам бы ён быў пасажырам, а не кіроўцам у целе якое вельмі хутка павінен быў пакінуць. Мёртвыя, якія ішлі зараз разам з ім праз лес здаваліся яму больш рэальнымі чым жывыя ззаду ў замку: Рон, Герміёна, Джыні, і ўсе астатнія сталі для яго быццам прывідамі пакуль ён спатыкаючыся і паслізгваючы ішоў да канца свайго жыцця, да Вальдэморта…

Глухі гук і шэпт: яшчэ нейкія жывыя істоты варушыліся зусім побач. Гары пад плашчом спыніўся, аглядаючыся вакол і слухаючы, яго маці і бацька, Люпін і Сырыўс таксама спыніліся.

— Там хтосьці ёсць, — раздаўся рэзкі шэпт зусім побач. — У яго Плашч-Нябачнік. Можа гэта..?

Дзве фігуры з’явіліся за найблізкім дрэвам: іх палачкі свяціліся, і Гары ўбачыў Якслі і Долахава углядываючыхся ў цемру, акурат ў тое месца дзе быў ён, яго маці, бацька і Сырыўс з Люпіным стаялі побач. Верагодна, яны не маглі нічога ўбачыць.

— Я сапраўды нешта чуў, — сказаў Якслі. — Жывёла? Як лічыш..?

— Гэты з’варяццелы Хагрыд трымаў цэлы статак істот тут, — адказаў Долахаў, аглядаючыся праз плячо.

Якслі зірнуў на гадзіннік.

— Час амаль мінуў. У Потэра была гадзіна. Ён не ідзе.

— А ён быў упэўнены, што той прыйдзе. Ён не будзе задаволены.

— Лепш вярнуцца, — сказаў Якслі. Пазнаем, які цяпер план.

Ён і Долахаў павярнуліся і пайшлі ўглыб леса. Гары рушыў услед за імі, ведаючы, што яны прывядуць яго як раз туды, куды і жадаў. Ён азірнуўся па баках, і мама ўсміхнулася яму, а бацька падбадзёрвальна кіўнуў.

Яны прайшлі ўсяго некалькі хвілін, калі Гары ўбачыў наперадзе святло, і Якслі з Долахавым вышлі на паляну, дзе як было вядома Гары, жыў калісьці гіганцкі Арагог. Астаткі яго велічэзнага павуціння ўсё яшчэ былі тут, але натоўпы яго нашчадства былі адпраўленыя Пажыральнікамі Смерці, дужацца за іх мэту.

У цэнтры паляны гарэў агонь, і яго мігатлівае святло падала на натоўп, абсалютна нямых, насцярожаных Пажыральнікаў Смерці. Некаторыя з іх яшчэ былі ў масках і пад каптурамі, іншыя адкрылі свае твары. Два волата сядзелі з боку, адкідаючы масіўныя цені на паляну, іх зласлівыя твары былі падобныя на грубаколатую скалу. Гары ўбачыў Фенрыра, які стаіўся і грыз свае даўгія пазногці, велізарны светлы Роўл біў сябе па крывацечнай губе. Ён убачыў Люцыюса Малфоя, які выглядаў пабітым і запалоханым, і Нарцысу, вочы якой былі запалымі і поўныя асцярогі. Кожнае вока было накіравана на Вальдэморта, які стаяў, схіліўшы галаву, і склаўшы белыя рукі на Старэйшай Палачцы перад сабой. Ён мог здавацца моляшчымся або нешта нема падлічваючы ў розуме, і Гары, усё яшчэ стаяў на боку паляны, абсурдна як дзіця што адлічвае “раз-два-тры” у гульні ў хованкі. У яго за галавой у сваёй блішчалай чарадзейнай клетцы, падобнай гіганцкаму арэолу, выгінаючыся і згортваючыся, поўзала велізарная змяя Наджыні.

Калі Долахаў і Якслі ўсталі ў круг, Вальдэморт падняў галаву.

— Ніякіх прыкмет Потэра, — сказаў Долахаў.

Выраз твара Вальдэморта не змяніўся. Чырвоныя вочы здавалася, гарэлі ў святле вогнішча. Павольна ён выцягнуў Старэйшую Палачку між доўгіх пальцаў.

— Мой Лорд…

Загаварыла Белатрыса: растрапаная, з трохі скрыўленым тварам, але ўсім цэлам непашходжаная, яна сядзела бліжэй усяго да Вальдэморта.

Вальдэморт падняў руку, абрываючы яе, і яна больш не вымавіла і гуку, але глядзела на яго з поўным глыбокай пашаны захапленнем.

— Я думаў, што ён прыйдзе, — вымавіў Вальдэморт сваім частым голасам, гледзячы на полымя. — Я чакаў яго прыходу.

Усе маўчалі. Яны здаваліся такімі ж напалоханымі, як і Гары, сэрца ў якога ў дадзены момант білася аб рэбры, быццам спрабуючы выскачыць з цела, з якім ён вось-вось растанецца. Яго рукі пацелі, пакуль ён сцягваў Плашч-Нябачнік і хаваў яго пад адзежу разам з палачкай. Ён не жадаў, каб спакуса змагацца была ў ім.

— Я… напэўна, памыляўся, — сказаў Вальдэморт.

— Не, не памыляўся.

Гары вымавіў гэта гучна, як мог, сабраўшы ўсе сілы. Ён не жадаў здавацца спалоханым. камень Уваскрашэння выслізнуў з яго знямелых пальцаў, і ўбачыўшы бокам вока, як знікаюць яго бацькі, Сірыюс, Люпін, ён выйшаў на святло вогнішча. У гэты момант ён не адчуваў нікога акрамя Вальдэморта. Іх было толькі двое.

Ілюзія знікла так жа хутка, як і прыйшла. Волаты зараўлі, Пажыральнікі цяпер падняліся, і было мноства крыкаў, уздыхаў і нават смех. Вальдэморт застыг на месцы, яго чырвоныя вочы спыніліся на Гары, і ён глядзеў, як Гары набліжаецца і нічога акрамя агню не падзяляла іх.

Затым пачуўся крык: “Гары! Не!”

Ён абгарнуўся: Хагрыд быў прывязаны да дрэва непадалёк. Яго магутнае цела скалынала галіны над галавой, пакуль ён адчайна дужаўся.

— НЕ! НЕ! ГАРЫ, ШТО ТЫ…?

— ЦІХА! — крыкнуў Роўл, і прымусіў Хагрыда замоўкнуць узмахам палачкі.

Белатрыса, ускочыўшы на ногі, цяжка дыхаючы цяпер напружна перакладала погляд з Вальдэморта на Гары. Адзіным што рухалася, былі агонь і змяя, якая згортвалася і разгортвалася ў святлівай клеткі ззаду Вальдэморта.

Гары адчуваў палачку ў грудзей, але не спрабаваў яе выцягнуць. Ён ведаў, што змяя была занадта добра абароненая, ведаў, што варта яму накіраваць палачку на Наджыні, пецьдзесят заклёнаў стукнуць па ім раней. Вальдэморт з Гары моўчкі глядзелі адно на аднаго, і Вальдэморт злёгку нахіліў галаву ў бок, намякаючы Гары ўстаць перад ім, і незвычайна журботная ўсмешка скрывіла яго рот без вуснаў.

— Гары Потэр, — вельмі павольна вымавіў ён. Здавалася, яго голас быў часткай патрэсківаюшчага агню. — Хлопчык, Які Жыў.

Ні адзін з Пажыральнікаў не паварушыўся. Яны чакалі: Усё чакала.

Толькі Хагрыд тузанаўся, Белатрыса затыхалася, і Гары невытлумачальна падумаў аб Джыні, аб яе зіготкім поглядзе, і пачуцці яе вуснаў на сваіх…

Вальдэморт падняў палачку. Яго галава ўсё яшчэ была нахіленая ў бок, і ён быў нібы цікаўнае дзіця захоплены тым, што можа адбыцца, калі ён працягне. Гары зірнуў у чырвоныя вочы, і захацеў, каб гэта збарылася зараз, хутка, пакуль ён яшчэ мог стаяць, перш чым страціць кантроль, перш чым здрадзіцца страху.

Ён бачыў, як рухаецца яго рот і выбліск зялёнага святла, і ўсё знікла.