Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XXXV. Кінгс-Крос

Гары ляжаў тварам уніз, слухаючы цішыню. Ён быў зусім адзін. Ніхто на яго не глдзеў. Там ноогул нікога не было. Ён быў не зусім упэўнены, што ён сам быў там. Праз доўгі час, або быць можа адразу жа, ён зразумеў, што ён павінен існаваць, павінен быць чымсьці большым, чым бесцялесная субстанцыя, таму што ён ляжаў на некай паверхні. Ён адчуваў дотык да гэтай паверхні.

Як толькі ён гэта ўсвядоміў, то зразумеў, што ён быў голым. Але, паколькі ён быў адзін, гэта яго не хвалявала, а толькі злёгку заінтрыгавала. Ён падумаў, што калі ён можа адчуваць сябе, то ён павінен яшчэ і бачыць. Такім чынам ён выявіў, што ў яго ёсць вочы.

Ён ляжаў у такой апраметнай цемры, якую ніколі раней не бачыў. Тое, што яго акружала. Было аблачынай пару, якая не мела вызначальнай формы. Пол, на якім ён ляжаў, здаваўся белым, ні цёплым, ні халодным, гэта бвло проста пустое месца. Ён прыпадняўся. Яго цела было непашкоджанным. Ён дакрануўся да свайго твара. Ён больш не насіў акуляры. Затым, праз бясформеннае нішто, якое атачала яго, Гары пачуў шум: як быццам нешта маленькае і мяккае махала крыламі, чаплялася і змагалася. Гэта быў дзіўны шум, нават трохі непрыстойны. Хлапец адчуў сябе некамфортна, як быццам падслухоўваў нешта ўтоенае і ганебнае.

У першае імгненне Гары пажадаў, каб ён быў апрануты.

Як толькі ў яго сфармавалася гэтае жаданне, недалёка ад яго з’явіліся адзежа. Ён апрануўся. Адзежа была мяккай, чыстай і цёплай. Было дзіўна, што адзежа з’явілася менавіта ў той момант. Як ён яе пажадаў.

Гары ўстаў і агледзеўся. Ці быў ён проста ў вялікім Выратавальным-Пакоі?

Чым больш ён глядзеў, тым больш ён бачыў. Вялікае купалаабразнае шело стрэхі бліскацела высока над ім у сонечным святле. Магчыма гэта быў палац. Усё было ціха і спакойна, за выключэннем тых гукаў барацьбы, якія чуліся дзесьці недалёка ў тумане.

Гары павольна паварочваўся і, здавалася, тое, што яго акружае ўзнікае перад яго вачамі. Шырока адчыненая прастора, яркая і чыстая зала з купалападобнай столлю, безумоўна большая, чым Вялікая Зала. Яна была цалкам ненаселена. Гары быў там адзіным чалавекам, за выключэннем…

Ён адскочыў і вызначыў крыніцу шуму. Яна мела форму малюсенькага голага немаўля, які быў скручаны на зямлі. Яго скура была сырой, грубіянскай і выглядала садранай. Гэтая істота ляжала злева ўздрыгваючы і барацьба была для яго дыханнем.

Гары баяўся яго. Яно выглядала маленькім, далікатным і параненым, але ён не жадаў дакранацца да немаўля. Аднак Гары павольна падыходзіў бліжэй, гатовы адскочыць у любы момант.

Неўзабаве ён стаяў досыць блізка, для таго, каб дакрануцца да істоты, але не мог сябе перадужаць. Гары адчуваў сябе баязліўцам. Ён павінен суцешыць немаўля, але яму гэта было агідна.

— Ты не можаш дапамагчы.

Гары хутка аглядзеўся вакол. Да яго ішоў жывы і непашкоджаны Альбус Дамлдор у шырокай сіняй мантыі.

— Гары, — ён раскрыў абдымкі, абедзьве яго рукі былі белыя і непашкоджаныя. — Ты дзіўны хлопчык. Ты адважны хлопчык. Пайшлі пройдземся.

Ашаломлены Гары пайшоў следам за Дамблдорам да двух крэслаў, на якія раней ён не звярнуў увагі. Дамблдор сеў у адно з іх і Гары апусціўся ў іншае, пільна гледзячы ў твар старога дырэктара. Доўгія сівыя валасы і барада Дамблдора, ясныя блакітныя вочы над акулярамі-паўмесяцамі, кручкаваты нос: усё было менавіта такім, якім Гары гэта памятаў. І яшчэ…

— Але вы мёртвыя, — сказаў Гары.

— Так, сказаў Дамблдор з лёгкасцю.

— Значыць… Я таксама мёртвы?

— Ах, — сказаў Дамблдор. Усміхаючыся яшчэ шырэй. — Гэта пытанне, ці не? У цэлым, мой хлопчык, я думаю не.

Яны паглядзелі адно на аднаго, стары ўсё яшчэ выглядаў зіготкім.

— Не? — перапытаў Гары

— Не, — адказаў Дамблдор.

— Але… — Гары інстыктыўна крануў шнара ў выглядзе маланкі. Яго там не было. — Але я павінен быў памерці — я не абараняў сябе! Я дазволіў яму забіць мяне!

— І гэта, — сказаў Дамблдор, — Я думаю, і ёсць адрозненне.

Здавалася, Дамблдор прамянее шчасцемпадобна святлу; падобна агню:: Гары ніколі не бачыў яго такім.

— Растлумачце, — сказаў Гары.

— Але ты ўжо ведаеш, — сказаў Дамблдор, пераплятаючы пальцы.

— Я дазволіў яму забіць мяне, — сказаў Гары. Так?

— Так, — сказаў Дамблдор, ківаючы. — Далей!

— Так што частка яго душы, якая занходзілася ў мяне…

Дамблдор ківаў усё больш захоплена, падтрымліваючы Гары, і на яго твары ззяла ўсмешка.

— … менавіта яна сышла?

— Так! — сказаў Дамблдор. — Так, ён знішчыў гэта. Твая душа цэлая, і яна цалкам твая ўласная, Гары.

— Але тады…

Гары здрыгануўся і паглядзеў туды, дзе дрыжала маленькая скалечаная істота.

— Што гэта, Прафесар?

— Нешта, чаму мы не можам дапамагчы, — сказаў Дамблдор.

— Але, калі Вальдэморт выкарыстаў заклён Смерці, — сказаў Гары зноў, — і ніхто не паміраў за мяне ў гэты час — як я магу быць жывым?

— Я думаю, што ты ведаеш, — сказаў Дамблдор. — Падумай яшчэ раз. Успомні, што ён зрабіў, у сваім невуцтве, прагнасці і сквапнасці.

Гары падумаў. Ён дазволіў свайму погляду расслаблена падарожнічаць па навакольнай прасторы. Калі яны сядззелі сапраўды ў палацы, гэта быў адзіны пакой, з наборам маленькіх крэслаў у шэрагах і кавалкамі рэяк, ён і Дамблдор сядзелі ў крэслах недалёка ад незразумелай істоты. Адказ прыйшоў сам.

— Ён узяў маю кроў, — сказаў Гары.

— Сапраўды! — сказаў Дамблдор. — Ён узяў тваю кроў і адрадзіўся! Твая кроў у яго венах, Гары, вы абодва пад абаронай Лілі! Ён верне цябе да жыцця, пакуль ён жывы!

— Я жыву… у той час як ён жыве? Але я думаў… Я думаў інакш! Я думаў мы абодва павінны памерці. Ці гэта адно і тое ж?

Ён быў адцягнены кныханнем незразумелай істоты і заўважыў, што яна зноў б’ецца як у агоніі.

— Вы ўпэўненыя, што мы нічога не зможам зрабіць?

— Ёй немагчыма дапамагчы.

— Тады растлумачце... яшчэ, — сказаў Гары, і Дамблдор усміхнуўся.

— Ты быў сёмым Хоркурксам, Гары, Хоркурксам, які ён і не збірался рабіць. Ён уклаў у цябе частку сябе, зачыненага ў табе, у ахвяры, якая выжыла. І ён так і не пазнаў аб гэтым, Гары! Менавіа таму Вальдэморт не разумее ў чым яго праблема. У дамавых эльфаў і дзіцячых казках, каханні, адданасці, і часціні, Вальдэморт нічога гэтага не ведае і не разумее. Нічога. Гэта ўсё мае сілу, па-за яго розумам, па-за дасяжнасцю любога чараўніка, — гэта то, чаго ён ніколі не разумеў. Ён узяў тваю кроў, лічачы, што гэта зробіць яго мацней. Ён уліў у сваё цела кропельку зачаравання тваёй маці, якое ляжала на табе з тых часоў, як яна памерла для цябе. Яго цела падтрымлівае яе ахвяру, і пакуль яна жывая, ты — апошняя надзея для Вальдэморта.

Дамблдор усміхнуўся Гары, і той ўтаропіўся на яго.

— І вы ведалі? Вы ведалі ўвесь час?

— Я здагадваўся. Але звычайна мае здагадкі бываюць дакладныя, — сказаў Дамблдор, і яны доўгі час сядзелі ў цішыні, якая толькі часам перапыняліся кныханнем або дрыгаценнем.

— А яшчэ, — сказаў Гары. — Чаму мая палачка блакуе палачку, якую ён выкарыстае?

— Я не ўпэўнены, што ведаю.

— Тады выкажыце здагадку, — сказаў Гары, і Дамблдор засмяяўся.

— Зразумей, Гары, магічная сувязь, якой звязаны ты і лорд Вальдэморт, дагэтуль не вывучаная і незразумелая. І то што адбываецца, ніхто не можа растлумачыць, ніякі майстар палачак не зможа растлумачыць гэта Вальдэморту. Ты ўжо ведаеш, што лорд Вальдэморт узмацніў сувязь паміж вамі, калі паўстаў з дапамогай тваёй крыві. Частка яго душы ўсё яшчэ была ў табе, і, думаючы, што ўзмацняе сябе ён прыняў на сябе ахвяру тваёй маці. Калі б ён мог зразумець, да якіх вынікаў гэта прывядзе, ён ніколі б не рызыкнуў нават дакрунуцца да тваёй крові… Але з іншага боку, калі б ён мог разумець, ён ніколі не быў бы Лордам Вальдэмортам, і ніколі не забіваў бы наогул. Сувязь паміж вамі, звязвае вас цясней, чым якіх-небудзь яшчэ 2-х чараўнікоў у гісторыі. Вальдэморт напаў на цябе з палачкай-сястрой тваёй. І цяпер, як мы ведаем, адбываюцца дзіўныя рэчы. Стыржні рэагуюць адно на аднаго, і лорд Вальдэморт ніколі не чакаў, што твая палачка будзе блізнюком яго. Той ноччу, Гары, ён быў яшчэ больш напалоханы чым ты. Ты прыняў смерць, чаго Вальдэморт ніколі не мог разумець. Твая адвага дапамагла табе, твая палачка перадужала яго. І тое, што здарылася паміж палачкамі, адлюстроўвала адносіны паміж уладальнікамі. Я лічу, што твая палачка ўвабрала частку сілы і ўласцівасцяў палачкі Вальдэморта ў тую ноч, адпаведна і некаторую частку Вальдэморта. Так што твая палачка прызнала яго, калі ён пераследваў цябе, прызнала мужчыну, які быў як радня, так і крэўны вораг, і гэта звярнула частку яго здольнасцяў супраць яго, а гэтае чараўніцтва значна магутней таго, якое палачка Люцыюса стварала калі-небудзь. Твая палачка цяпер утрымоўвае частку тваёй сілы і навыкаў Вальдэморта, так аб якім шанцы беднай палачкі Люцыюса Малфоя можна казаць?

— Але, калі мая палачка была так магутна, як заклён Герміёны змог гэта парушыць? — спытаў Гары.

— Мой дарагі хлопчык, яго выдатныя эфекты былі накіраваныя толькі на Вальдэморта, які так неразважна ўмяшаўся ў законы чараўніцтва. Толькі ў стаўленні яго гэтая палачка была гэтак магутная. У стаўленні іншых чараўнікоў гэтая палачка была такой жа як і ўсе… але гэта добра, я ўпэўнены скончыў Дамблдор.

Гары доўга сядзеў пагружаны ў разважанні, або магчыма секунды. Тут, гэта было самым цяжкім: быць упэўненым у часе.

— Ён забіў мяне вашай палачкай.

— Ён быў не ў стане забіць цябе маёй палачкай, — Дамблдор выправіў Гары. — Я думаю мы можам пагадзіцца. Што ты не мертвы — хоць вядома, — ён дадаў, як быццам бы, баючыся, што ён няветлівы, — я не памяньшаю твае пакуты, якія я ўпэўнены былі моцныя.

— Я адчуваю важнасць моманту, — прамармытаў Гары, гледзячы ўніз на свае чыстыя, незаляпаныя рукі. — А дзе мы?

— Добра, я жадаю спытаць у цябе, — сказаў Дамблдор, аглядаючыся вакол. — Дзе мы зараз, як ты думаеш?

Пакуль Дамблдор не пытаў, Гары не ведаў. Цяпер, аднак, ён знайшоў адказ.

— Гэта выглядае, — ён сказаў павольна, — падобна станцыі Кінгс-Крос. Толькі тут свабадней. Чысцей, пуста і няма ніякіх цягнікоў, наколькі я магу судзіць.

— Станцыя Кінгс-Крос! — засмяяўся Дамблдор. — Божа мой, сапраўды?

— Добра, а як вы думаеце, дзе мы? — спытаў Гары, абараняючыся.

— Мой дарагі хлопчык, я не маю ні найменшага падання. Гэта, як гаворацца, ваш бок.

Гары не разумеў, што гэта такое; Дамблдор прыводзіў яго ў лютасць. Ён люта паглядзеў на яго, калі ўспомніў значна больш неадкладнае пытанне, чым іх месцазнаходжанне.

— Рэліквіі Смерці, — сказаў ён, і быў рады бачыць, што яго слова сцерлі ўсмешку з твара Дамблдора.

— Ах, так. — сказаў Дамблдор. Ён выглядаў нават трохі клапатліва.

— Ну?

Упершыню з тых часоў, як Гары сустрэў Дамблдор, ён выглядаў маладзей, чым стары чалавек, нашмат маладзей. Ён нагадваў маленькага хлопчыка. Злоўленага на свавольстве.

— Ці можаш ты прабачыць мяне? — сказаў ён. — Ці можаш ты прабачыць мяне за тое, што я не верыў табе? Што не сказаў табе? Гары, я так баяўся, што ты будзеш трываць няўдачу, як я. Я толькі страшыўся таго, што ты зробіш мае памылкі. Я прашу ў цябе прабачэння, Гары. Я ведаю цяпер, што ты лепшы чалавек.

— Пра што вы? — спытаў Гары, спалоханым тонам Дамблдора і раптоўнымі слёзамі ў вачах.

— Рэліквіі, Рэліквіі, — шаптаў Дамблдор. — Адчайная чалавечая мара!

— Але яны рэальныя!

— Рэальная і небяспечная прылада для дурняў, — сказаў Дамблдор. — І я быў такі дурань. Але ты ведаеш, ці не так? Але ў мяне няма больш ад цябе сакрэтаў. Ты ведаеш.

— Што я ведаю?

Дамблдор усім целам звярнуўся да Гары і той убачыў іскрыстыя слёзы ў блакітных вачах.

— Майстар смерці, Гары, майстар Смерці! Быў я лепей, у канчатковым рахунку, чым Вальдэморт?

— Вядома вы былі, — сказаў Гары. — Вядома — як можаце, вы пытаць гэта? Вы ніколі не забівалі, калі маглі гэтага пазбегнуць!

— Так, сапраўды, — сказаў Дамблдор, і ён быў падобны на дзіцяці, які шукае суцяшэння. — Яшчэ я таксама знайшоў спосаб. Як перамагчы смерць, Гары.

— Але не той, што ён, — сказаў Гары. У выніку яго гнеў на Дамблдора мінуў, седзячы тут, унізе, і спрабуючы абараніць Дамблдора ад сябе. — Рэліквіі, не Хоркурксы.

— Рэліквіі, — прашаптаў Дамблдор, — не Хоркурксы. Сапраўды.

Ён зрабіў паўзу. Істота зноў захныкала, але Гары больш не аглядваўся вакол.

— Грындэльвальд таксама шукаў іх? — спытаў ён.

Дамблдор прычыніў вочы і кіўнуў.

— Гэта было то, галоўнае, што нас абодвух прыцягвала, — сказаў ён спакойна. — Абодва разумныя, самаупэўненыя хлопчыкі з падзеленай апанаванасцю. Ён жадаў прыбыць да Годрыкавай Лагчыны, як ты безумоўна здагадаўся, з-за долы Ігнотуса Пэвэрэла. Ён жадаў даследаваць месца смерці трэцяга брата.

— Так што, гэта верна? — спытаў Гары. — Усё гэта? Браты Пэвэрэл…

— … былі трыма братамі з казкі, — сказаў Дамблдор, ківаючы. — Ах, так, я думаю. Ты жадаеш спытаць ці сустрэлі яны Смерць на сваёй дарозе… Я думаю гэта больш верагодна. Браты Пэвэрэл былі проста таленавітымі, небяспечнымі чараўнікамі, якія ўмелі ствараць магутныя аб’екты. Гісторыя аб іх уласных Рэліквіях Смерці здаецца мне з разраду легенд, заўсёды акружалых такіх людзей. Плашч, як ты вадаеш цяпер, падарожнічае праз пакаленні, ад бацькі да сына, ад маці да дачкі, да нашчадка Ігнотуса, які нарадзіўся ў Годрыкавай Лагчыне.

Дамблдор усміхнуўся Гары.

— Я?

— Ты. Я ведаю, ты здагадаўся, чаму плашч знаходзіўся ў мяне, калі твае бацькі памерлі. Джэймс паказаў мне яго за некалькі дзён да гэтага. Гэта тлумачыла шматлікія яго свавольніцтва ў школе! Я ледзь мог паверыць у тое, што я бачыў. Я папытаў папрасіў пазычыць мне яго, каб разглядзець бліжэй. Я ужо даўным-даўно адмовіўся ад сваёй мары аб’яднаць Рэліквіі, але я не мог бы супрацівіцца, не мог адмовіцца ад бліжэйшага агляду… Гэта быў Плашч, якіх я яшчэ ніколі не бачыў, дасканалы ва ўсіх адносінах… А затым твой бацька памёр, і ў мяне было 2 Рэліквіі! — яго тон быў невыносна жорсткі.

— Плашч не мог дапамагчы ім выжыць, — хутка сказаў Гары. — Вальдэморт ведаў, дзе мая мама і тата былі. Плашч не мог бы зберагчы іх ад праклёну.

— Сапраўды, уздынуў Дамблдор. — Сапраўды.

Гары чакаў, але Дамблдор не казаў, так што ён спытаў яго.

— Так вы што адмовіліся ад пошуку Рэліквій, калі ўбачылі Плашч?

— А, так, — сказаў Дамблдор слаба. Здавалася, што ён вымусіў сябе сустрэць поглядам з Гары. —Ты ведаеш, што здарылася. Ты ведаеш. Ты не можаш пагаржаць мяне больш, чым я пагараджаю сябе.

— Але я не пагарджаю вас.

— Значыць ты павінен, — сказаў Дамблдор. Ён глыбока ўздыхнуў. — Ты ведаеш тайну хворасці маёй сястры, што тыя маглы зрабілі, чям яна стала. Ты ведаеш, як мой бедны бацька адпомсціў, і заплаціў за гэта — памёр у Азкабане. Ты ведаеш, як мая маці адмовілася ад ўласнага жыцця, каб даглядаць Арыяну. Я пакрыўдзіўся на гэта, Гары.

Дамблдор сказаў гэта адкрыта, холадна. Ён глядзеў кудысьці ў прастору над галавой Гары.

— Я быў таленавіты, я быў блішчасты, Я жадаў ззяць. Я жадаў славы. Я жадаў уцячы. Не зразумей мяне няправільна, — сказаў ён, і на яго твары адлюстраваўся такі боль, што ён зноў пастарэў. — Я любіў сваіх бацькоў, я любіў свайго брата і маю сястру, але я быў эгаістычны, Гары, больш эгаістычны, чым ты — выдатна самаадданы чалавек, якога толькі можна ўявіць. Такім чынам, калі мая маці памерла, і я зрабіўся адказны за хворую сястру і наравістага брата, я вярнуўся ў сваю вёску ў гневе і гаркоце. Пастка і бескарыснае марнаванне часу, я думаў. А затым вядома, ён прыбыў…

Дамблдор зноў зазірнуў у вочы Гары.

— Грындэльвальд. Ты не можаш сабе ўявіць, яле яго ідэі захапілі мяне, Гары, запалілі мяне. Маглы выклікалі пагарду. Мы, чараўнікі, вышэй. Грындэльвальд і я былі лідэрамі гэтай рэвалюцыі.

— Так, я меў некаторыя сумнення. Я супакоіў сваё сумленне пустымі словамі. Гэта ўсё павінна быць для большай выгоды, і любая прычыненая шкода абгарнецца стократнай выгадай для чараўнікоў. Ці ведаў я, у глыбіні душы, кім быў Гэлет Грындэльвальд? Я думаю, так, але я зачыняў на гэта вочы. Калі нашы планы прыводзілі да дабра, усе мае мары спраўджваліся.

— І ў цэнтры нашых планаў — Рэліквіі Смерці! Як яны зачаравалі яго, як яны зачаравалі нас абодвух! Старэйшая Палачка, зброя, якая прынесла б нам уладу! Камень Уваскрашэння — у стаўленні яго я, аднак, прыкідваўся, што не ведаў, што гэта значыць войска Інферні! Для мяне гэта азначала ўваскрашэнне маіх бацькоў і здыманне ўсяго грузу адказнасці з маіх плечаў.

— І Плашч… Мы ніколі асабліва не абмяркоўвалі Плашч. Гары. Абодва маглі хаваць сябе досыць добра і без Плашча, сапраўдная магія, вядома, можа выратаваць і абараніць іншых гэтак жа добра, як і гаспадара. Я думаў, што калі мы знойдзем гэты Плашч, ён будзе карысны ува ўтойванні Арыяны, але наша цікавасць да Плашча была большай часткай выклікана тым, што гэта завяршыла б лягендарнае трыё, бо чалавек, які аб’ядняў усе тры аб’екта быў бы праўдзіыам Майстарам Смерці, што магло б азначаць ”непераможным”.

— Непераможныя Майстры Смерці, Грындэльвальд і Дамблдор! Два месяца утрапёнасці, жорсткіх мер, і грэбаванне членамі маёй сям’і, пакінутых у мяне.

— А затым… гэта здарылася. Рэчаіснасць вярнулася ў выглядзе майго грубіянскага, неадукаванага, і бясконца выдатнага брата. Я не жадаў чуць праўду, якую ён крычаў мне. Я не жадаў чуць, што я не магу сядзець і шукаць Рэліквіі з хворай сястрой на буксіры.

— Аргумент стаў дужаннем. Грындэльвальд страціў кантроль. Тое, што я заўважыў у ім, але прыкідваўся, што не бачу, цяпер паўстала перад мной. І Арыяна… пасля ўсяго майго матчынага клопату і асцярогі… легла і памерла на палу.

Дамблдор узяў трохі паветра і закрычаў сур’ёзна. Гары падышоў і крануў яго: ён сціснуў яго руку і Дамблдор паступова супакоіўся.

— Добра, Грындэльвальд збег. Як і любы на яго месцы, але я мог гэта прадбачыць. Ён знік разам са сваімі планамі аб захопе ўлады, схемамі для катавання маглаў, і марамі аб Рэліквіях Смерці, марамі, якія я заахвочваў і з якімі я дапамагаў яму. Ён збег, а мне заставалася пахаваць сястру і вучыцца жыць далей з пачуццём віны і жудасным горам, коштам маёй ганьбы.

— Ішлі гады. Аб ім хадзілі розныя чуткі. Казалі, што ў яго ёсць палачка велізарнай сілы. Мне. Тым часам, прапаноўвалі пост Міністра магіі, і не адзін раз. Я адмаўляўся. Я ведаў, што мне нельга было давяраць уладу.

— Але вы былі лепш, куды лепш, чым Фадж або Скрымджар! — падарваўся Гары.

— Няўжо я павінен быў? — спытаў Дамблдор цяжка. — Я не ўпэўнены. У мяне ёсць доказы, што сіла была маёй слабасцю і маім выпрабаваннем. Гэта цікаўна, Гары, але магчыма тыя, хто лепш за ўсё падыходзіць да ўлады, у тых ніколі яе не будзе. Тыя хто, як ты, могуць быць лідэрамі, і робяць тое, што яны павінны — яны будуць добрымі кіраўнікамі.

— У Хогвартсе я быў у бяспецы. Я думаю, што я быў добрым настаўнікам.

— Вы былі лепшым!

— Ты вельмі добры, Гары. Але ў той час, пакуль я працаваў, навучаючы юных чараўнікоў, Грындэльвальд збіраў войска. Кажуць, ён баяўся мяне, і мусіць гэта так і было, але, я баяўся яго мацней.

— Не, не смерці, — сказаў Дамблдор, заўважыўшы пытанне ў вачах у Гары. — Не таго, што ён мог зрабіць не магічна. Я ведаў, што нашы магчымасці роўныя, магчыма, я лепш абараняўся. Я баяўся праўды. Разумееш, я не ведаў, хто з нас у той апошняй жудаснай бітве кінуў заклён, які забіў маю сястру. Ты можаш назваць мяне баязліўцам: ты маеш рацыю, Гары. Я баяўся таго, што я забіў яе не сваёй фанабэрыстацю і дурасцю, а сапрвўды вырабіў удар, які забіў яе.

— Я думаю, ён ведаў, чаго я баюся. Я адкладаў сустрэчу з ім датуль, пакуль гэта не стала ганебным — чакаць яшчэ даўжэй. Людзі паміралі і ён здаваўся непераможным і мне прыйшлося зрабіць, што я мог.

— Добра, ты ведаеш, што здарылася потым. Я выйграў двубой. Я выйграў палачку.

Яны ізноў замоўклі. Гары не спытаў, ці высвятліў Дамблдор, хто забіў Арыяну. Ён не жадаў ведаць, а яшчэ менш жадаў, каб Дамблдор сказаў яму гэта. У выніку, ён ведаў, што бачыў Дамблдор. Гледзячы ў люстэрка Еннадаж і чаму Дамблдор так добра разумеў яго зачараванне гэтым люстэркам.

Яны прасядзелі ў цішыні яшчэ некаторы час і кныханне незразумелай істоты ўжо больш не адцягвала Гары.

Нарэшце ён сказаў.

— Грындэльвальд спрабаваў не дапусціць Вальдэморта да палачкі. Ён ілгаў, вы ведаеце, ён вельмі добра ўмеў прыкідвацца.

Дамблдор кіўнуў, гледзячы ўніз, слёзы ўсё яшчэ біскацелі на яго кручкаватым носу.

— Кажуць, ён раскаяўся пазней, седзячы ў сваей камеры ў Нумергардзе. Я спадзяюся, што гэта праўда. Я жадаў бы меркаваць, што ён адчуваў жах і сорам за тое, што ён рабіў. Магчыма, тая хлусня Вальдэморту была яго спробай кампенсацыі… прадухіліць збор усіх Рэліквій Вальдэмортам..

— … або. магчыма, ад разлома вашай магілы? — выказаў здагадку Гары, і Дамблдор падняў на яго вочы.

Пасля яшчэ адной кароткай паўзы Гары сказаў, — Вы спрабавалі выкарыстаць Камень Уваскрашэння.

Дамблдор кіўнуў.

— Калі я выявіў яго, у канцы тых гадоў, пахаванага ў закінутай хаце Гаўнтаў — Рэліквію, якую я жадаў больш за ўсё, хоць у мяне былі зусім іншыя прычыны. Я страціў галаву, Гары. Я зусім забыўся, што пярсцёнак — Хоркуркс і яно абавязкова павінна было несці праклён. Я узяў яго і на секунду прадставіў Арыяну, маці, бацьку, і як кажу ім, што мне вельмі, вельмі шкада, я быў…

— Я быў такім дурнем, Гары. У канцы тых гадоў я нічога не ведаў. Я быў нягодны аб’яднаць Рэліквіі Смерці. Я давёў гэта неаднаразова, і гэта было апошнім доказам.

— Чаму? — сказаў Гары. — Гэта было натуральна! Вы жадалі зноў бачыць іх. Што тут няправільнага?

— Магчыма, толькі адзін з мільёна можа аб’яднаць Рэліквіі, Гары. Я быў годны валодаць сярэдняй Рэліквіяй, найменш незвычайнай. Я быў прыдатны, каб валодаць Старэйшай Палачкай, і не выхваляцца гэтым, і не забіваць ёй. Мне было дазволена карыстацца ёй, таму што я ўзяў яе не для выгоды, а захаваў іншых ад яе.

— Але Плашч, я ўзяў без марнай дапытлівасці, бо ён ніколі б не працаваў для мяне, так як для цябе, яго праўдзівага ўладальніка. Камень я выкарыстаў бы ў спробе вярнуць тых, хто ўжо памёр, у адрозненне ад цябе. Ты — годны ўладальнік Рэліквій.

Дамблдор папляскаў Гары па руцэ, і той паглядзеў на старога і ўсміхнуўся; ён не мог дапамагчы сабе. Як ён мог злавацца цяпер на Дамблдора

— Чаму вы зрабілі дасягненне мэты такім цяжкім?

Дамблдор усміхнуўся:

— Баюся, я разлічваў, што міс Грэйнджэр замарудзіць цябе, Гары. Я баяўся, што твая гарачая галава можа ўзяць верх над тваім добрым сэрцам. Я баяўся, што, калі дам табе ўсе факты аб гэтых панадлівых аб’ектах, ты, магчыма, захапіў бы Рэліквіі, як гэта зрабіў я ў свой час, з няправільнымі мэтамі. Калі табе наканавана валодаць імі, то я жадаў бы, каб гэта было бяспечна. Ты— праўдзівы Майстар Смерці, таму што праўдзівы Майстар не шукае сыходу ад Смерці. Ён прызнае, што ён павінен памерці, і разумее, што ёсць нашмат, нашмат горшыя рэчы, чым смерць.

— І Вальдэморт ніколі не ведаў аб Рэліквіях?

— Я думаю так, таму што ён не пазнаў Камень Уваскрашэння, які ён ператварыў у Хоркрукс. Але, нават калі ён ведаў аб іх, Гары, я сумняваюся, што ён быў бы зацікаўлены ў чым-небудзь акрамя першага. Ці думаў ён, што яму патрэбен Плашч і Камень, які можа вярнуць з мёртвых? Ён баіцца мёртвых. Ён іх не любіць.

— Але вы чакалі, што ён будзе шукаць палачку?

— Я быў упэўнены, што ён будзе спрабаваць, зтых часоў, як твая палачка перадужыла яго палачку на могільніку вёскі Малы Хангльтон. Спачатку ён баяўся, што ў цябе ёсць сіла. Праўзыходная яго. Але як толькі выкраў Алівандэра, яму стала вядома аб тым, што вашы палачкі — сёстры. Ён думаў, што гэта тлумачыць усё. Але нават пазычаная палачка нічога не магла супраць тваёй!

Так што Вальдэморт, замест таго, каб спытаць сябе, што з табой такое, зрабіў тваю палачку настолькі моцнай, што яна перасільвала любую іншую. Для яго, Старэйшая Палачка стала дакучлівай ідэяй, яго апанаванасцю табой. Ён верыў, што Старэйшая Палачка зробіць яго сапраўды непераможным. Бедны Сэверус.

— Калі вы планавалі сваю смерць са Снэйпам, вы думалі, што ён пакончыць са Старэйшай Палачкай, так?

— Прызнаю, што гэта было маім намерам, — сказаў Дамблдор. — Але гэта не спрацавала так, як я планаваў, верна?

— Не, — сказаў Гары. — Гэтая частка не спрацавала.

Істота побач з імі зноў захныкала, і Гары з Дамблдорам сядзелі без гутаркі яшчэ доўгі час. Усведамленне таго, што павінна было здарыцца далей прыйшло да Гары праз доўгія хвіліны, як павольнае падзенне снега.

— Я павінен вярнуцца, так?

— Гэта твой выбар.

— У мяне ёсць выбар?

— Так, усміхнуўся яму Дамблдор. — Кажаш, мы знаходзімся на станцыі Кінгс-Крос? Я думаю што, калі ты вырашыў не вяртацца, ты мог бы.. напрыклад.. сесці ў цягнік.

— І дзе мяне сустрэнуць?

— Наверсе, сказаў Дамблдор проста.

Яшчэ памаўчалі.

— Вальдэморт атрымаў Старэйшую Палачку.

— Так. У Вальдэморта ёсць Старэйшая Палачка.

— Але вы жадаеце, каб я вярнуўся?

— Я думаю, — сказаў Дамблдор, — Што, калі ты вернешся, ёсць шанец, што ўсё скончыцца добра. Я не магу абяцаць гэта. Але я ведаю, Гары, што ты меней баішся вярнуцца сюды, чым ён.

Гары зноў паглядзеў на дрыготкую істоту недалёка ад крэслаў.

— Не шкадуй мёртвых, Гары. Шкадуй жывых, і галоўнае, тых, хто жыве без кахання. Вяртаючыся, ты, магчыма, гарантуеш, што будзе менш скалечаных душ, менш разбураных сем’яў. Калі гэта здаецца цябе годнай мэтай, давай развітацца.

Гары кіўнуў і ўздыхнуў. Пакінуць гэтае месца было не так цяжка, прыкладна як прагулка па лесе, але тут было цёпла, светла і мірна, а там, куды ён ішоў было шмат болі і страху стратаў. Ён устаў, Дамблдор зрабіў гэта самае і яны доўга глядзелі адзін аднаму ў твар.

— Адкажыце мне на апошняе пытанне, — сказаў Гары, — Гэта было па-сучаснасці? Або я ўсё гэта прыдумаў?

Дамблдор паглядзеў на яго, і яго голас загучаў у вушах Гары гучна і моцна, хоць яркая імга і пачала зноў згушчацца, засланяючы яго фігуру.

— Вядома, гэта здарылася ў тваім уяўленні, Гары, але, чаму ты лічыш, што гэтага не можа быць рэальна?