Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XXIII. Маёнтак Малфояў

Гары глядзеў вакол на іншых дваіх, там, у цемры на зямлі. Ён убачыў, што Герміёна выцягнула сваю палачку, але яго стукнуў у твар прамень белага святла, і ён застагнаў у пакутах, няздольны бачыць. Ён закрыў вочы рукамі і адчуў, што яго твар хутка напух пад пальцамі, але тут яго атачылі буйныя фігуры.

— Уставайце, нягоднікі.

Невядомыя рукі грубіянска паднялі Гары з зямлі, і перш чым ён паспрабаваў іх спыніць, хтосьці абмацаў яго кішэні і выцягнуў цярновую палачку. Гары сціснуўся ад пакутлівага болю твара, пад пальцамі ён адчуў, што ён змяніўся да непазнавальнасці, раздуўся і спух, як калі б ён перанёс алергію. Яго вочы ператварыліся ў шчыліны, акуляры зляцелі, калі яго выцягвалі з намёта: усё, што ён мог разабраць — гэта невыразныя фігуры чатырох чалавек, якія схапілі Рона і Герміёну.

— Прыбяры…ад яе…рукі! — закрычаў Рон.

Непрыемны гук суставаў, якія ўдарылі цела, разануў слых: Рон хрукнуў ад болю, а Герміёна ўсхліпнула:

— Не! Пакіньце яго ў спакоі, пакіньце яго ў спакоі!

— Твайму сябруку будзе горш, калі яго імя ёсць у маім спісе, — прагучаў жудасна знаёмы, жудасны голас. — Цудоўная дзяўчынка … адно задавальненне … я люблю мяккую скуру …

Жывот Гары скруціла. Ён ведаў, хто гэта. Фэнрыр Грэйбэк, пярэварацень, якога Пажыральнікі Смерці нанялі за яго зверскую дзікасць.

— Абшукай намёт! — загадаў іншы голас.

Гары кінулі тварам уніз на зямлю. Глухі грук паведаміў яму, што Рона кінулі побач. — Яны не маглі чуць крокі; мужчыны перамяшчалі крэслы ў намёце, абшукваючы яе.

— Цяпер давайце паглядзім хто тут у нас, — зларадна сказаў Грэйбэк, і Гары перакацілі на спіну. Прамень святла палачкі асвятліў яго твар, і Грэйбэк засмяяўся.

— Мне трэба будзе доўга адмываць цябе. Што здарылася, вырадак?

Гары не адказваў.

— Я задаў пытанне, — паўтарыў Грэйбэк, Гары атрымаў моцны ўдар пад дых, і ён сагнуўся напалову ад болю, — што з табой здарылася?

— Уджгнулі, — прамармытаў Гары. — Мяне ўджгнулі.

— Так, падобна на то, — прагучаў другі голас.

— Прозвішча? — прагыркаў Грэйбэк.

— Дадлі, — адказаў Гары.

— А імя?

— Я … Вернан. Вернан Дадлі.

— Правер спіс, Скабіёр, — загадаў Грэйбэк, і Гары пачуў, як ён адышоў у бок, каб разгледзець Рона. — Ну а ты?

— Стэн Шанпайк, — сказаў Рона.

— Не ілжы, — сказаў чалавек па імі Скабіёр. — Мы ведаем Стэна Шанпайка; ён нам трохі дапамагаў.

Раздаўся яшчэ адзін глухі ўдар.

— Я Барды, — сказаў Рон, і Гары зразумеў, што рот яго сябра поўны крыві. — Барды Уіздлі

— А, Уізлі? — рыкнуў Грэйбэк. — Ты не бруднакроўка, але ты з’яўляешся сваяком здраднікаў крыві. Ну і нарэшце, ваша сімпотная, маленькая сяброўка …

Ад пажадлівай інтанацыі ў яго голасе ў Гары пабеглі мурашкі па скуры.

— Лягчэй, Грэй, — асцярог Скабіёр пад гідкія смяшкі сваіх прыяцеляў.

— О. Я не збіраюся яе зараз кусаць. Мы проста пазнаем, ці лепш яна памятае сваё імя, чым Барды. Хто ты, дзетачка?

— Пенелопа Кліруотэр, — сказала Герміёна. Яе голас прагучаў спалохана, але ўпэўнена.

— Статут крыві?

— Паўкроўка, — сказала Герміёна.

— Гэта лёгка праверыць, — вымавіў Скабіёр. — Але па гадам яны нагадваюць студэнтаў Хогвартса…

— Мы кінулі шголу, — з працай вымавіў Рон.

— Кінулі, вось яно як, руды? — перапытаў Скабіёор. — І замест гэтага адправіліся ў паход? І вы вырашылі, дзеля смеху, вымавіць імя Цёмнага Лорда?

— Не дзевя смеху, — адказаў Рон. — Не нагошно.

— Не нарошно? — вакол ізноў усё загагаталі. — Ты ведаеш, хто зваў Цёмнага Лорда па імі, Уізлі? — прагыркаў Грэйбэк. — Ордэн Фенікса. Гэта табе ні пра што не кажа?

— Не.

— Яны не выказваюць Цёмнаму Лорду належнай павагі, таму на яго імя накладзена Табу. Дзякуючы гэтаму было злоўлена некалькі членаў Ордэна. Ну, паглядзім. Звяжыце іх разам з тымі двума!

Хтосьці схапіў Гары за валасы, працягнуў яго трохі, затым пхнуў так, што ён сеў на зямлю, і затым яго прывязалі да кагосьці спіной да спіны. Гары ўсё яшчэ амаль нічога не бачыў скрозь шчылінкі заплыўшых вачэй. Калі чалавек, які звязаў іх, нарэшце, сышоў, Гары прашаптаў іншым палонным:

— У каго-небудзь ёсць палачка?

— Не, — раздаліся галасы Рона і Герміёны абапал ад Гары.

— Гэта ўсё мая памылка. Я сказаў імя. Прабачце…

— Гары? — Нейкі знаёмы голас загучаў прама ззаду Гары, злева ад Герміёны.

— Дын?

— Гэта ты! Калі яны пазнаюць, каго злавілі!. Гэта Паляўнічыя — шукаюць беглых, каб абмяняць іх на золата…

— Зусім нядрэнны ўлоў за адну ноч, — сказаў Грэйбэк. Пару падбітых цвікамі чаравік пракрочыла міма Гары. З намёта зноў пачуўся шум і грукат. — Бруднакроўка, гоблін, і гэтыя дзеці. Ты праверыў іх імёны ў спісе, Скабіёр? — прагыркаў ён.

— Ага. У спісе няма ніякага Вернана Дадлі, Грэйбэк.

— Цікава, — вымавіў Грэйбэк. — Вельмі цікава.

Ён прысеў каля Гары, і той убачыў праз вузкі прасвет паміж апухлымі векамі апраўлены зблытанымі сівымі валасамі і бакенбардамі твар з бурымі зубамі і болькамі ў кутках рота. Як і ў той вечар, калі загінуў Дамблдор, Грэйбэк струменіў сумесь пахаў бруду, поту і крыві.

— Так цябе не адшукваюць, Вернан? Або ў гэтым спісе ў цябе іншае імя? На якім факультэце ты вучыўся ў Хогвартсе?

— Слізэрын, — аўтаматычна адказаў Гары.

— Пацешна. Яны ўсё думаюць, быццам мы прагнем гэта пачуць. — Усміхнуўся з цемры Скабіёр. — Але ніхто з іх не можа сказаць, дзе знаходзіцца іх пакой адпачынку.

— Ён у падзямеллі, — упэўнена вымавіў Гары. — Трэба мінуць скрозь сцяну. Там досыць чэрапаў і ўсякага падобнага глупства, ён прама пад возерам, таму там ўсё святло зялёнае.

Услед рушыла кароткая паўза.

— Ну-ну… Увогуле, падобна на тое, што мы сапраўды злавілі Слізэрынца, — выклікнуў Скабіёр. — Гэта табе на карысць, Вернан, ў Слізэрыне няшмат бруднакровак. Хто твой бацька?

— Ён працуе ў Міністэрству, — зманіў Гары, Ён ведаў, што яго хлусня паваліцца пры найменшай спробе капнуць паглыбей, але, з іншага боку, як толькі яго твар зноў прыме нармалёвы выгляд, гульня будзе скончаная ў любым выпадку. — У аддзеле Чарадзейных Выпадкаў і Катастроф.

— Ведаеш, Грэйбэк, — сказаў Скабіёр. — Ведаеш, па-мойму, там сапраўды ёсць Дадлі.

Гары затаіў дыханне: няўжо поспех, чыстае шансаванне, дапаможа ім выбрацца з гэтай пераборкі?

— Ну-ну… — вымавіў Грэйбэк, і Гары ўчуў ледзь прыкметную нотку трывогі ў яго голасе. Фенрыру відавочна было не па сабе ад думкі, што ён зараз схапіў і звязаў сына службоўца Міністэрства. Сэрца Гары латашылася пад вяроўкамі, якія сцягвалі яго грудзі, і ён не здзівіўся бы, калі б перэварацень гэта заўважыў. — Калі ты кажаш праўду, вырадак, значыць, табе не трэба баяцца паездкі ў Міністэрства. Твой бацька толькі ўзнагародзіць нас за тое, што мы вярнулі цябе яму.

— Але, — выклікнуў Гары, ва рту ў яго перасохла. — Калі вы дазволіце нам…

— Гэй! — раздаўся крык з намёта. — Грэйбэк, паглядзі на гэта!

Цёмны сілуэт паспешліва ішоў у іх бок, і Гары ўбачыў, як у святле чарадзейных палачак бліснула срэбра. Яны знайшлі меч Грыфіндора.

— О-о-о вельмі міла! — сказаў Грэйбэк, з падзякай прымаючы меч з рук кампаньёна. — О, сапраўды вельмі сімпотная штучка. Падобна, гоблінская праца. Дзе вы яго ўзялі?

— Гэта майго бацькі, — зманіў Гары, з усіх сіл спадзяючыся, што ў цемры Грэйбэк не разглядзіць гравіроўку на клінку. — Мы ўзялі яго, каб секчы дровы…

— Пачакай, Грэйбэк! Паглядзі, што тут, у "Вяшчуну"!

Як толькі Скабіёр сказаў гэта, шнар на апухлым ілбу Гары, падарваўся дзікім болем. Ён раптам убачыў, больш выразна, чым усё навакольнае, чорную, як смоль, змрочную крэпасць: думкі Вальдэморта зноў сталі выразнымі і яснымі; ён слізгаў да велізарнага будынка з прыемным пачуццём эйфарыі ад усведамлення таго, што мэта блізкая.

“Ужо побач… Зусім побач… “

Велізарным высілкам волі, Гары зачыніў свой розум для думак Вальдэморта, і вярнуўся назад, у цемру, дзе ён сядзеў, прывязаны да Рона, Герміёны, Дына і Грыпхука, слухаючы Грэйбэка і Скабіёра.

— Герміёна Грэнджэр, — сказаў Скабіёр. — Бруднакроўка, як вядома, падарожнічае з Гары Потэрам.

Шнар Гары гарэў агнём, але ён прадпрымаў адчайныя спробы для таго, каб не пагрузіцца зваротна ў думкі Вальдэморта. Ён пачуў рыпанне чаравікоў Грэйбэка, які садзіўся на кукішкі насупраць Герміёны.

— Ведаеш, мілка? Гэтая фатаграфія па-чартоўску на цябе падобная.

— Гэта не я! Не я!

Спалоханы піск Герміёны быў раўнасільны прызнанню.

-…як вядома, падарожнічае з Гары Потэрам, — спакойна паўтарыў Грэйбэк.

Наступіла мёртвая цішыня. Шнар Гары раздзіраў бесперапынны боль, але ён дужаўся з усіх сіл супраць думак Вальдэморта, якія прыцягвалі да сабе яго прытомнасць. Зараз, як ніколі, было важна заставацца ва ўласным розуме.

— Ну, гэта ўсё змяняе, ці не так? — прашаптаў Грэйбэк. Усё маўчалі. Гары адчуваў на сабе мноства поглядаў Паляўнічых і адчуваў, як дрыжыць рука Герміёны побач з яго рукой. Грэйбэк падняўся, зрабіў некалькі крокаў у кірунку Гары, і прысеў над ім, каб разглядзець яго скажоны твар.

— Што гэта на тваім ілбу, Вернан? — мякка спытаў ён; Гары адчуваў яго смуроднае дыханне, яго брудны палец націснуў на шнар.

— Не датыкайцеся! — закрычаў Гары; ён не мог стрымацца, яму здавалася, што яго вось-вось знудзіць ад гэтага болю.

— Я думаў, ты носіш акуляры, Потэр? — выдыхнуў Грэйбэк.

— Я знайшоў акуляры! — закрычаў хтосьці ў задніх шэрагах Паляўнічых. — Там акуляры, ў намёце, Грэйбэк, пачакай-ка…

Праз некалькі секунд, акуляры ўзнялі на нос Гары. Паляўнічыя памкнуліся вакол і тарашчыліся на яго вочы.

— Ну вось! — прагукаў Грэйбэк. — Мы злавілі Потэра!

Усё на некалькі крокаў адступілі назад, узрушаныя. Гары ўсё яшчэ дужаючыся за то, каб захаваць думкі ў сваёй галаве, якая расколвалася ад болю, не мог прыдумаць, што сказаць. Дзесьці на боку прытомнасці мільгалі абрыўкі бачання…

…Ён хаваецца за высокімі сценамі чорнай крэпасці…

Не, ён — Гары, звязаны і які падвяргаецца сур’ёзнай небяспекі…

…гляджу ўверх, усё вышэй і вышэй, на верхняе акно самай высокай вежы…

Ён — Гары, а яны грубіянскімі галасамі вырашаюць яго лёс…

-….Час ляцець…

-…У Міністэрства?

— Да чорта Міністэрства! — прагыркаў Грэйбэк. — Яны прыпішуць сабе ўсе заслугі, а мы застанемся з носам. Мы дадзім яго прама ў рукі Самі-Ведаеце-Каго.

— Ты выклічаш яго? Сюды? — з поўным глыбокай пашаны страхам спытаў Скабіёр.

— Не, — рыкнуў Грэйбэк. — У мяне ж няма… яны кажуць, што выкарыстаюць маёнтак Малфоя ў якасці штаба. Мы адвядзем яго туды.

Гары здагадаўся пра прычыну, па якой Грэйбэк не выклікаў Вальдэморта. Пярэваратню дазвалялі насіць адзенне Пажыральніка Смерці, калі ён быў ім патрэбен, але толькі найблізкае асяроддзе Вальдэморта мела Чорную Пазнаку: Грэйбэк не ганараваўся такой абразай.

Шнар Гары ізноў абпаліла болем…

…і ён узняўся ў ноч, лецячы да вокнаў самой высокай вежы…

— …сапраўды ўпэўнены, што гэта ён? Таму што, калі не, Грэйбэк, — нам канец.

— Хто тут галоўны? — грозна прароў Грэйбэк, спяшаючыся адыграцца за сваю непаўнавартаснасць. — Я сказаў — Потэр, значыць, Потэр! Ён плюс яго палачка — гэта дзвесце тысяч галеонаў! І калі ў вас кішка тонкая, напрамілы бог, я сам пайду, і ўсё гэта дастанецца мне! А калі павязе, яшчэ і за дзяўчынку дададуць!

…акно — усяго толькі вузкі прарэз у чорным камені — нядосыць вялікае, каб туды мог пралезці чалавек. У яго было відаць худую фігуру чалавека, які ляжаў, згарнуўшыся, пад коўдрай… Мёртвы або спіць?

— Добра! — сказаў Скабіёр. — Мы ў справе! Але што з астатнімі, Грэйбэк, што будзем рабіць з імі?

— Можам узяць усіх. Тут дзве бруднакроўкі — гэта яшчэ дзесяць галеонаў. І яшчэ дай мне меч. Калі гэта на ім лалы — гэта дадатковы прыбытак.

Палонных пацягнулі за ногі. Гары пачуў побач частае спалоханае дыханне Герміёны.

— Граб, дужа трымай гэтых. Я вазьму Потэра! — сказаў Грэйбэк, хапаючы Гары за валасы, драпаючы скуру галавы сваімі доўгімі жоўтымі пазногцямі. — На лік “тры”! Раз — два — тры…

Яны апарыявалі, пацягнуўшы палонных за сабой. Гары дужаўся, спрабуючы адчапіцца ад рукі Грэйбэка, але гэта не прынесла вынікаў: ён быў заціснуты паміж Ронам і Герміёнай і не змог бы аддзяліцца ад групы. У яго здушыла грудзі, а боль у шнары станавіўся ўсё пакутлівей…

….ён праслізнуў у аконную шчыліну падобна змяі і лёгка апусціўся на падлогу пакоя…

Яны паваліліся адно на аднаго, прызямліўшыся на прасёлкавай дароге. Праз некалькі секунд, калі ўсе яшчэ заплыўшыя вочы Гары абвыклі да новага месца, ён убачыў пару жалезных варот у канцы, як ён мог судзіць, пад’язной алеі. Гары выпрабаваў невялікае палягчэнне. Самае горшае пакуль не здарылася: Вальдэморта тут няма. Дзякуючы бачанню, з якім ён бесперапынна дужаўся, Гары ведаў, што Цёмны Лорд знаходзіцца ў нейкім незнаёмым, падобным на крэпасць, месцы, на самай верхняй вежы. Колькі часу яму спатрэбіцца, каб дабрацца сюды, калі ён пазнае, што Гары тут — гэта ўжо зусім іншыя справы…

Адзін з Паляўнічых ступіў да варот і патрос іх.

— Як мы ўвойдзем? Яны зачыненыя, Грэйбэк, і я не магу… о, чорт!

Ён у спалоху адшмаргнуў рукі проч ад варот. Згорнутыя ў абстрактныя ўзоры жалезныя дубцы пачалі выгінацца і выгінацца, змяніўшыся ў жахлівы твар, які гучна выклікнуў: "Мэта прыходу?"

— У нас Потэр! — пераможна прароў Грэйбэк. — Мы злавілі Потэра!

Вароты расхінуліся.

— Рухайцеся! — загадаў Фенрыр сваім саўдзельнікам, і палонных працягні наперад праз вароты і далей па дарожцы паміж высокімі жывымі загарадзямі, якія заглушалі іх крокі. Гары разглядзеў белы зманлівы сілуэт над галавой, і здагадаўся, што гэта быў паўлін-альбінос. Ён спатыкнуўся, але тут жа Грэйбек грубіянска падняў яго на ногі; зараз Гары ніякавата клыпаў бокам, прывязаны спіна да спіны з астатнімі чатырма палоннымі. Закрыўшы апухлыя вочы, ён дазволіў болю ў шнары на секунду авалодаць сабой, каб высвятліць, што робіць Вальдэморт, ці ведае ён, што Гары злоўлены…

…Худая фігура, варухнулася пад тонкай коўдрай, звярнулася да яго і адкрыла вочы… Змарнелы мужчына сеў, глыбока запалыя вочы паглядзелі на яго, на Вальдэморта, і чалавек усміхнуўся амаль цалкам бяззубай усмешкай…

— Ну вось ты і прыйшоў. Я ведаў, што ты прыйдзеш… калі-небудзь. Але тваё вандраванне было марным. У мяне ніколі гэтага не было.

— Ты ілжэш!

Вальдэморт заківаў ад гневу, і шнар гатоў быў разарвацца ад болю, і Гары выдраў свой розум зваротна ва ўласнае цела і з усіх сіл імкнуўся ўтрымаць яго там. Вандроўцаў тым часам падвялі да хаты.

Над імі запалілася святло.

— Што вам трэба? — прагучаў халодны жаночы голас.

— Мы павінны ўбачыць Таго-Каго-Нельга-Зваць! — праскрыгаў Грэйбэк.

— Хто вы?

— Ты ведаеш мяне! — абурана выклікнуў пярэварацень. — Фенрыр Грэйбэк! Мы злавілі Гары Потэра!

Адапхнуўшы ўсіх астатніх вязняў, Грэйбэк схапіў Гары і звярнуў яго тварам да святла.

— Ён, ці бачыце, трохі спух, спадарыня, але гэта ён! — пацвердзіў Скабіёр. — Паглядзіце лепей, бачыце шнар? І зірніце на гэтую дзяўчынку? Гэта бруднакроўка, якая суправаджала яго, спадарыня. Гэта, сапраўды, ён, і яшчэ, у нас яго палачка! Вось, спадарыня…

Скрозь апухлыя павекі Гары ўбачыў Нарцысу Малфой, якая ўважліва разглядала яго твар. Скабіёр перадаў ёй цярновую палачку. Нарцыса прыпадняла бровы.

— Увядзіце іх, — сказаў яна.

Гары і астатніх штурхялямі пагналі па каменных прыступках уверх і ўштурхнулі ў пярэдні пакой, сцены якога былі абчэпленыя партрэтамі.

— Ідзіце за мной, — загадала Нарцыса, праходзячы наперад праз хол. — Мой сын, Драка, прыехаў дадому на Велікодныя вакацыі. Калі гэта — Гары Потэр, ён яго пазнае.

Пасля цемры звонку святло гасцінай асляпляла. Нават амаль закрытымі вачыма Гары мог ацаніць велізарныя памеры пакоя. З столі звісала крыштальная люстра, мноства партрэтаў вісела на пурпурных сценах. Дзве постаці падняліся з крэслаў перад абліцаваным мармурам камінам, калі Паляўнічыя ўвялі ў пакой палонных.

— Што гэта значыць?

Жудасна знаёмы, манатонны голас Люціюса Малфоя разануў слых. Цяпер Гары запанікаваў. Ён не бачыў выхаду з гэтай сітуацыі, але дзякуючы нарастальнаму страху стала лягчэй блакаваць думкі Вальдэморта, нягледзячы на тое, што шнар усё яшчэ паліў агнём.

— Яны кажуць, што злавілі Потэра! — прагучаў халодны голас Нарцысы. — Драка, падыдзі сюды.

Гары не асмеліўся адкрыта глядзець на Драка, але бакавым зрокам бачыў, як яго фігура, трохі вышэй самога Гары, паднялася з крэсла, яго бледны твар з завостраным падбародкам здаваўся размытай плямай у апраўленні светлых, амаль белых, волас.

Грэйбэк зноў расштурхаў палонных, каб паставіць Гары прама пад святлом люстры.

— Ну, хлопец, што скажаш? — прагыркаў пярэварацень.

Гары стаяў насупраць вялікага люстэрка ў пазалочанай раме над камінам. Праз вузкія разрэзы вачэй Гары ўпершыню пасля ад’езду з Прайвет Драйв убачыў сваё адлюстраванне.

Твар раздуўся да неверагодных памераў, ён пачырванеў і ільсніўся. Кожная яго чорта была скажоная заклёнам Герміёны. Яго валасы адраслі да плечаў, а па ўсім падбародку ляжаў цёмны цень. Не ведай Гары, што гэта ён, сам бы здзівіўся: хто гэта надзеў яго акуляры? Ён вырашыў нічога не казаць, таму што голас напэўна б яго выдаў, і працягваў пазбягаць сустрэчы поглядам з Драка, пакуль той набліжаўся.

— Ну жа, Драка? — нецярпліва спытаў Люціюс Малфой. — Гэта ён? Гары Потэр?

— Я не магу… Я не ўпэўнены, — адказаў Драка. Ён трымаўся далей ад Грэйбэка, і, здавалася, гэтак жа баяўся глядзець на Гары, як і Гары асцерагаўся глядзець на яго.

— Ну, паглядзі на яго ўважлівей! Падыдзі бліжэй!

Гары ніколі не бачыў Люціюса Малфоя такім узбуджаным.

— Драка, калі мы перададзім Потэра Цёмнаму Лорду, нам прабачаць усё…

— Толькі, я спадзяюся, вы не забудзецеся згадаць, хто яго злавіў, містэр Малфой? — пагрозліва вымавіў Грэйбэк.

— Вядома, не, вядома, не! — раздражнёна сказаў Люціюс. Ён таксама падышоў да Гары, і так блізка, што той ва ўсіх падрабязнасцях мог разгледзець яго бледны твар, які як звычайна нічога не выказваў. З-за таго, што яго ўласны твар моцна спух, яму здавалася, быццам ён глядзіць праз дубцы рашоткі.

— Што вы з ім зрабілі? — Спытаў Люціюс у Грэйбэка. — Як яго давялі да такога стану?

— Гэта не мы.

— Як па мне, так вельмі падобна на Чары якія Джаляць. — пракаментаваў Люціюс.

Яго шэрыя вочы вывучалі лоб Гары.

— Там нешта ёсць, — прашаптаў ён. — Гэта, мабыць, шнар… Драка, ідзі сюды, дагледзься добранька! Што ты думаеш?

Цяпер Гары ўбачыў твар Драка, побач з тварам яго бацькі. Яны былі незвычайна падобныя, але бацька глядзеў на Гары з хваляваннем, твар жа Драка выяўляў агіду, або нават страх.

— Я не ведаю, — сказаў ён і сышоў да каміна, дзе стаяла і назірала за тым што адбывалася яго маці.

— Мы павінны быць упэўненыя, Люціюс, — халодна сказала Нарцыса. — Цалкам упэўненыя ў тым, што гэта — Потэр, перш чым мы заклічам Цёмнага Лорда…Яны сказалі, што гэта яго, — яна паднесла да вачэй палачку з цярноўніка, — але яна не падыходзіць пад апісанне Алівандэра… Калі мы памыляемся, і дарма выклічам Цёмнага Лорда… Ты памятаеш, што ён зрабіў з Роўлам і Долахавым?

— Ну а як жа бруднакроўка? — прагыркаў Грэйбэк. Гары ледзь не збілі з ног, калі Паляўнічыя пачалі расштурхваць усіх палонных, каб вывесці на святло Герміёну.

— Пачакайце, — рэзка выклікнула Нарцыса. — Так-так, гэта яна была ў Місіс Малкін з Потэрам! Я бачыла яе фатаграфію ў Вяшчуну! Зірні, Драка, гэтая дзяўчына выпадкова не Грэнджэр?

— Я не…мабыць …так.

— Але тады, вось гэты — хлапчук Уізлі! — выклікнуў Люціюс, падыходзячы да Рона. — Гэта ж сябры Потэра… Драка, паглядзі на яго, няўжо гэта не сын Артура Уізлі, як яго клічуць?..

— Так, — адказаў Драка, стоячы спіной да палонных. — Можа, і ён.

Ззаду Гары адкрыліся дзверы гасцінай. Загаварыла жанчына, і пры гуку яе голасу страх Гары яшчэ больш узмацніўся.

— Што такое? Што здарылася, Цісі?

Белатрыса Лестранж павольна абыйшла палонных па крузе, і, спыніўшыся справа ад Гары, пільна паглядзела на Герміёну.

— Відавочна, — ціха спытала яна, — гэта тая самая бруднакроўка? Гэта Грэйнджэр?

— Так, так, гэта — Грэйнджэр! — ускрыкнуў Люціюс. — І мы лічым гэты, побач з ёй, — Потэр! Потэра і яго сяброў, нарэшце, злавілі!

— Потэр? — узвізгнула Белатрыса і зрабіла крок назад, каб лепш разгледзець Гары. — Ты ўпэўнены? Тады трэба адразу паведаміць Цёмнаму Лорду! — Яна прыпадняла рукаў на левай руцэ, і Гары ўбачыў Чорную Пазнаку, выпаленую ў яе цела. Белатрыса збіралася дакрануцца да яе, каб паклікаць свайго каханага гаспадара…

— Я як раз збіраўся яго выклікаць! — выклікнуў Люціюс, хапаючы яе за запясце, перашкодзіўшы дакрануцца да Пазнакі. — Я сам яго выклічу, Бэла. Потэра прывялі ў маю хату, і мне прыналежыць права…

— Права?! — засмяялася яна, спрабуючы вывярнуць руку з яго хваткі. — Ты згубіў усе правы, калі пазбавіўся чарадзейнай палачкі, Люціюс! Як ты смееш! Прыбяры ад мяне свае рукі!

— Ты тут не пры чым, не ты паланіла хлапчука…

— Прашу прабачэннч, містэр Малфой, — умяшаўся Грэйбэк, — але гэта мы злавілі Потэра, і мы будзем патрабаваць золата…

— Золата! — разрагаталася Белатрыса, усё яшчэ спрабуючы адапхнуць ад сябе швагра, і вольнай рукой шукаючы палачку ў кішэні. — Забяры сваё золата, гідкі сцярвятнік, мне яно не трэба! Мне патрэбна толькі яго літасць…яго…

Яна спыніла вырывацца, накіраваўшы свой погляд на нешта, чаго Гары не мог убачыць. Узрадаваны яе нечаканай капітуляцыяй, Люціюс адпусціў яе руку і ірвануў дагары свой уласны рукаў.

— СПЫНІСЯ! — закрычала Белатрыса, — Не датыкайся да яе! Мы ўсё загінем, калі зараз выклічам Цёмнага Лорда!

Люціюс замер, трымаючы паказальны палец над Чорнай Пазнакай. Белатрыса адышла і знікла з поля зроку Гары.

— Што гэта? — пачуў ён яе голас.

— Меч, — прамармытаў хтосьці з Паляўнічых.

— Дай яго мне.

— Ён не ваш, місіс, ён мой, я знайшоў яго.

Пачуўся гучны хлапок, і шуганула чырвоным; Гары зразумеў, што Паляўнічага ўразіў Ашаламляльны Заклён. Сярод яго таварышаў пракацілася нараканне абурэння, а Скабіёр выхапіў чарадзейную палачку.

— Гэта што яшчэ за гульні, жанчына?

— Ступефай! — крыкнула яна. — Ступефай!

Яны не ўяўлялі для яе сур’ёзнай пагрозы, нават учатырох супраць адной: Гары ведаў, што яна валодае велізарным магічным майстэрствам і пры гэтым абсалютна пазбаўленая сумлення. Яны пападалі на падлогу, усё, акрамя Грэйбэка, які застыг на каленах з выцягнутымі наперад рукамі. Бакавым зрокам Гары заўважыў, што яна вырвала з рук пярэваратня меч, і яе твар збялеў і і здаваўся васковым.

— Адкуль ты ўзяў гэты меч? — шэптам спытала яна ў Грэйбэка, выцягваючы палачку з яго рукі, якая не супрацівілася.

— Як ты смееш? — прагыркаў ён, гледзячы на Белатрысу зверху ўніз, здольны рухаць толькі ртом. Ён агаліў свае завостраныя зубы. — Вызвалі мяне, жанчына!

— Дзе ты ўзяў гэты меч? — паўтарыла яна, размахваючы клінком перад яго тварам. — Снэйп схаваў яго ў маім сховішчы ў Грынгатс!

— Ён быў у іх намёце! — прасіпеў Грэйбэк. — Вызвалі мяне, кажу!

Яна ўзмахнула чарадзейнай палачкай, і пярэварацень ускочыў на ногі, але, падобна, не рызыкнуў набліжацца да яе. Ён устаў за крэслам, і яго брудныя выгнутыя кіпцюры ўпіліся ў яго спінку.

— Драка, прыбяры адгэтуль гэтае смецце! — загадала Белатрыса, паказваючы на прыходных у прытомнасць мужчын. — Калі ў цябе не хопіць духу прыкончыць іх, пакінь на заднім двары для мяне.

— Не смей так размаўляць з маім сынам! — раззлавалася Нарцыса, але Белатрыса крыкнула:

— Ціха! Сітуацыя значна горш, чым ты можаш сабе ўявіць, Цісі! У нас сур’ёзная праблема!

Злёгку затыхаючыся, яна аглядала меч, вывучаючы яго. Потым яна звярнулася да прыціхлых палонных.

— Калі гэта — сапраўды Потэр, яму нельга прычыніць шкоду, — прамармытала яна, размаўляючы хутчэй з сабой, чым з астатнімі. — Цёмны Лорд жадае пазбавіцца ад Потэра асабіста… Але калі ён знойдзе… Я павінна.. Я павінна пазнаць…

Яна зноў звярнулася да сястры:

— Палонных трэба пасадзіць у склеп, пакуль я падумаю, што можназрабіць!

— Гэта мая хата, Бэла, ты не маеш права тут распараджацца…

— Рабі, што я кажу! Ты паняцця не маеш какая небяспека нам пагражае! — залямантавала Белатрыса. У яе поглядзе была ўтрапёнасць і страх, тонкі струменьчык агню выляцеў з канца яе палачкі і прапаліў адтуліну ў дыване.

Нарцыса секунду вагалася, затым звярнулася да пярэваратня:

— Адвядзіце гэтых палонных у склеп, Грэйбэк.

— Пачакай, — рэзка сказала Белатрыса. — Усё, акрамя… акрамя бруднакроўкі.

Грэйбек рохкнуў ад задавальнення.

-Не! — закрычаў Рон. — Вазьміце мяне, пакіньце мяне!

Белатрыса стукнула яго па твару: гук удару адклікаўся рэхам па ўсім пакоі.

— Калі яна памрэ пры допыце, наступным будзеш ты, — сказала яна. — Здраднікі крыві стаяць адразу пасля бруднакровак у маім спісе. Адвядзі іх уніз, Грэйбэк, і пераканайся, каб яны былі надзейна зачыненыя, але больш з імі нічога не рабі… пакуль.

Яна кінула Грэйбэку зваротна яго палачку, і дастала з-пад мантыі кароткі срэбны нож. Схапіўшы Герміёну за валасы, яна пацягнула яе на сярэдзіну пакоя, у то час як Грэйбэк павёў астатніх палонных праз пакой да іншых дзвярэй, у цёмны праход.

— Думаеце, яна пачастуе мяне дзяўчынкай, калі скончыць з ёй? — напяваў Грэйбэк, вядучы іх па калідоры. — Упэўнены адзін-два разы ўкусіць мне атрымаецца, як думаеш, руды?

Гары адчуў, што Рона б’е дрыготка. Усё яшчэ прывязаныя спіной да спіны, яны спускаліся па слізкіх прыступках стромкай лесвіцы, рызыкуючы зламаць шыю ў любы момант. Унізе былі масіўная дзверы. Грэйбэк адчыніў іх з дапамогай сваёй палачкі, пхнуў іх у волкі зацвілы пакой, і кінуў у поўнай цемры. Аглушальны грукат ад зачыняючыхся дзвярэй не паспеў аціхнуць, як раздаўся немы крык зверху.

— ГЕРМІЁНА! — зароў Рон, прадпрымаючы адчайныя спробы вызваліцца ад вяроўкі, якой яны былі звязаныя. — ГЕРМІЁНА!

— Ціха! — сказаў Гары. — Замоўкні, Рон, мы павінны прыдумаць як…

— ГЕРМІЁНА! ГЕРМІЁНА!

— Нам патрэбен план, хопіць крычаць… Трэба вызваліцца ад вяровак…

— Гары? — раздаўся шэпт з цемры. — Рон? Гэта вы?

Рон перастаў крычаць. Нешта прашамацела, рухаючыся побач з імі.

— Гары? Рон?

— Луна?

— Так, гэта я! О не, я так спадзявалася, што вас не зловяць!

— Луна, ты можаш дапамагчы нам вызваліцца ад вяровак? — спытаў Гары.

— О, так, думаю, так… Мы тут выкарыстоўваем стары цвік, калі нам трэба нешта зламаць… Пачакайце хвіліну…

Зверху зноў прычуўся крык Герміёны, і можна было ўчуць, як Белатрыса нешта таксама крычыць, толькі слоў не атрымалася разабраць, таму што Рон зноў загарлапаніў:

— ГЕРМІЁНА! ГЕРМІЁНА!

— Містэр Алівандэр? — пачуў Гары голас Луны. — Містэр Алівандэр, цвік у вас? Калі б трохі пасунуліся… Па-мойму, ён каля гарлача з вадой.

Праз некалькі секунд яна вярнулася.

— Толькі не варушыся, — вымавіла яна.

Гары адчуў, як яна калупае цвіком вяроўку, спрабуючы прыслабіць пруткія вузлы. Наверсе раздаўся крык Белатрысы.

— Я пытаю зноў! Адкуль у вас меч? Адкуль?

— Мы знайшлі яго… мы знайшлі яго… КАЛІ ЛАСКА! — закрычала зноў Герміёна.

Рон тузануўся яшчэ мацней, і іржавы цвік саскочыў на запясце Гары.

— Рон, калі ласка, сядзі спакойна! — прашаптала Луна. — Я нічога не бачу…

— У кішэні! — выклікнуў Рон. — У маёй кішэні Дэлюмінатр, там досыць святла!

Праз некалькі імгненняў раздалася пстрычка, і люмінесцэнтныя шары, якія Дэлюмінатар паглынуў з намёта, выляцелі з яго і павіслі пад столлю, асвятляючы склеп, нібы малюсенькія сонцы. Гары ўбачыў Луну, яе вялікія вочы на бледным твары, і нерухомую фігуру Алівандэра, які звярнуўся на палу у куце. Выцягнуўшы шыю, ён таксама, убачыў іх таварышаў-палонных: Дына і гобліна Грыпхука. Гоблін, здаецца, знаходзіўся ў амаль несвядомым стане і трымаўся на нагах толькі дзякуючы вяроўкам, якімі ён быў прывязаны да людзей.

— О, так значна прасцей, Рон, дзякуй, — сказала Луна і зноў прынялася важдацца з вузламі. — Прывітанне, Дын!

Зверху зноў прычуўся голас Белатрысы.

— Ты ілжэш, гідкая бруднакроўка, і я гэта ведаю! Вы былі ў маім сховішчы ў Грынгатсу! Кажы праўду, кажы праўду!

Новы жудасны крык…

— ГЕРМІЁНА!

— Што яшчэ вы выкралі? Што яшчэ ўзялі? Скажы мне праўду або, я клянуся, я праткну цябе гэтым клінком!

— Так!

Гары адчуў, што вяроўкі саслаблі і зваліліся, ён стаў расціраць запясці. Рон ужо кідаўся па склепе, гледзячы на нізкі столь у пошуках люка. На твару Дына былі бачныя сінякі і ранкі, сказаўшы Луне "Дзякуй", ён застаўся стаяць, увесь дрыжачы, а Грыпхук у паўнепрытомным стане асеў на падлогу. Рубцы пакрывалі ўсвесь яго цёмны твар.

Рон паспрабаваў апарыяваць без палачкі.

— Тут няма выхаду, Рон, — сказала Луна, назіраючы за яго дарэмнымі высілкамі. — З гэтага склепа нельга выбрацца. Спачатку я спрабавала. Містэр Алівандэр тут даўжэй мяне, ён спрабаваў усё.

Герміёна закрычала зноў: гэты гук прычыніў Гары амаль фізічны боль. Забыўшыся пра пульсавалы шнар, ён таксама пачаткаў бегаць па склепе ў пошуках выхаду, ведаючы ў душы, што гэта бескарысна.

— Што вы яшчэ забралі? АДКАЗВАЙ МНЕ! КРУЦЫЁ!

Крыкі Герміёны рэхам адлюстроўваліся ад сцен верхняга паверху. Рон ужо ледзь не рыдаў, лупячы кулакамі па сценах склепа, а Гары ў адчаі сарваў мяшочак Хагрыда са сваёй шыі і запусціў у яго руку. Спачатку ён выцягнуў з яго Снітч Дамблдора, скалануў яго, сам не ведаючы, на што спадзяючыся, але нічога не адбылося, затым ён узмахнуў зламанымі палоўкамі сваёй палачкі з пяром фенікса, але яны былі знежывелыя, і потым з мяшочка, бліснуўшы, выпаў фрагмент люстэрка. Гары ўбачыў святленне ярка-сіняга колеру…

Вока Дамблдора пільна глядзела на Гары.

— Дапамажыце нам! — закрычаў Гары ў вар’цкім адчаі. — Мы зачыненыя ў склепе маёнтка Малфоев, дапамажыце нам!

Вока міргнула і знікла. Гары не быў нават упэўнены, што там сапраўды хтосьці быў. Ён накланяў аскепак так і гэтак, але не ўбачыў у ім нічога, акрамя сцен і столі іх турмы.

Герміёна закрычала яшчэ надрывней, чым раней, і побач з ім зноў загарлапаніў Рон:

— ГЕРМІЁНА! ГЕРМІЁНА!

— Як вы пракраліся ў маё сховішча? — чулі яны голас Белатрыса. — Гэты маленькі брудны гоблін, у склепе, дапамог вам?

— Мы сустрэлі яго толькі сёння вечарам, — рыдала Герміёна. — мы ніколі не былі ў вашым сховішчы... Гэта не сапраўдны меч! Гэта копія, усяго толькі копія!

— Копія? — завішчала Белатрыса. — Ах, ну вядома!

— Але мы гэта можам лёгка пазнаць! — умяшаўся голас Люцыюса. — Драка, прывядзі гобліна, ён скажа сапраўдны меч або не!

Гары кінуўся да Грыпхуку, які ляжаў на падлозе.

— Грыпхук, — прашаптаў ён у вуха гобліна, — ты павінен сказаць ім, што меч — фальшыўка, яны не павінны пазнаць, што ён сапраўдны, Грыпхук, калі ласка…

Гары ўчуў гук крокаў, у наступнае імгненне з-за дзверэй прычуўся дрыготкі голас Драка:

— Не падыходзіць! Устаньце ў задняй сцяны. Не ўздумайце нешта вытварыць, або я вас заб’ю!

Яны адышлі да задняй сцяны, Рон пстрыкнуў Дэлюмінатарам, і шары скокнулі ў яго кішэнь, і склеп зноў пагрузіўся ў цемру. Дзверы адчыніліся. Малфой увайшоў унутр, трымаючы палачку перад сабой, бледны і рашучы. Ён схапіў маленькага гобліна за руку, і, адыходзячы, зноў выйшаў, цягнучы за сабой Грыпхука.

Дзверы пляснулі і зачыніліся, а адначасова з гэтым у вязніцы раздалася пстрычка. Рон уключыў Дэлюмінатар. Тры шара зноў паляцелі да столя з яго кішэні, і ўсе ўбачылі Добі, дамога эльфа, які толькі што апарыяваў у цэнтр склепа.

— ДОБ..!

Гары схапіў Рона за руку, каб своечасова спыніць яго крык, але Рон ужо і сам зразумеў, што здзейсніў памылку і выглядаў спалоханым. Пачуліся крокі наверсе. Драка прывёй Грыпхука да Белатрысы.

Велізарныя, як тэнісныя мячы, вочы Добі пашырэлі, ён дрыжаў ад пятак да кончыкаў завостраных вушэй. Было ясна, што вярнуўшыся ў хату сваіх былых гаспадароў, ён быў напалоханы да смерці.

— Гары Потэр, — прапішчаў ён ў цішыні склепа. — Добі прыйшоў выратаваць вас!

— Але як ты?..

Жудасны крык заглушыў словы Гары: Герміёну зноў катавалі.

Гары перайшоў ад слоў да справы:

— Ты можаш апарыяваць з гэтага склепа? — спытаў ён у Гары. Добі заківаў, і яго вушы загушкаліся.

— І ты можаш узяць з сабой людзей?

Добі зноў кіўнуў.

— Добра. Добі, я жадаю, каб ты ўзяў Луну, Дына і містэра Алівандэра і перанёс іх… перанёс іх…

— Да Біла і Флёр, — падказаў Рон. — Катэдж Шэл у прадмесцях Тынварта!

Эльф у трэці раз кіўнуў.

— І затым вярніся, — папрасіў Гары. — Ты можаш гэта зрабіць, Добі?

— Вядома, Гары Потэр! — прашаптаў маленькі эльф. Ён паспяшаўся да містэра Алівандэра, які, здавалася, дрэнна разумеў, што адбываецца. Ён узяў адной рукой Алівандэра, другую працягнуў Луне і Дыну, але тыя не паварушыліся.

— Гары, мы жадаем табе дапамагчы! — прашаптала Луна.

— Мы не можам кінуць цябе тут, — дадаў Дын.

— Ідзіце, вы абодва! Мы сустрэнемся ў Біла і Флёр.

Пакуль Гары казаў, яго шнар забалеў яшчэ мацней. Чым раней. Ён паглядзеў уніз, але замест Алівандэра, убачыў іншага чалавека, які быў гэтак жа стары і нямоглы, ён пагардліва смяяўся.

— Забі мяне, Вальдэморт, я з радасцю прыму смерць! Але яна не прынясе табе тое, што ты шукаеш… існуе шмат таго, чаго ты не разумееш…

Гары адчуў лютасць Вальдэморта, але ў гэты момант зноў закрычала Герміёна, і Гары вярнуўся ў склеп, у жудасную рэчаіснасць.

— Ідзіце! — умольваў Гары Луну і Дына. — Ідзіце! Мы за вамі, ну давайце жа!

Яны схапіліся за працягнутыя пальцы эльфа. Раздалася гучная пстрычка, і Добі, Луна, Дын і містэр Алівандэр зніклі.

— Што гэта было? — ускрыкнуў Люцыюс Малфой над іх галавамі. — Вы чулі гэта? Што там за шум у склепе?

Гары і Рон утаропіліся адзін на аднаго.

— Драка — не, пакліч Галахвоста! Хай ён пайдзе і праверыць!

Наверсе пачуліся крокі, затым наступіла цішыня. Напэўна, людзі ў гасцінай прыслухваліся, ці не даносіцца яшчэ які-небудзь старонні шум з склепа.

— Нам трэба паспрабаваць абязброіць яго, — прашаптаў Гары Рону. У іх не было выбару: у тую секунду, калі ўвайдуць у пакой і ўбачаць, што трое вязняў зніклі, ім канец.

— Пакінь святло ўключаным, — дадаў Гары. Як толькі яны пачулі нечыя крокі, якія надыходзілі да дзвярэй, яны прыціснуліся да сцяны па розных баках ад яе.

— Адыдзіце, — прагучаў голас Галахвоста. — Трымайцеся далей ад дзвярэй. Я захаджу.

Дзверы адчыніліся. Адну секунду Галахвост глядзеў на пусты склеп, які быў асветлены трыма мініятурнымі сонейкамі, якія парылі ў паветры. Гары і Рон накінуліся на яго. Рон схапіў яго за руку, у якой была чарадзейная палачка, і ірвануў яе ўверх. Гары заціснуў Галахвосту далонню рот. Яны моўчкі дужаліся, з чарадзейнай палачкі Галахвоста сыпаліся іскры; яго срэбная руку абхапіла горла Гары.

— Што там, Галахвост? — гучна спытаў Люцыюс Малфой зверху.

— Нічога! — адказаў Рон, імкнучыся капіяваць хрыплы голас Хватста. — Усё добра!

Гары ледзь мог дыхаць.

— Ты жадаеш забіць мяне? — затыхаючыся, спытаў ён, спрабуючы спрабуючы адчапіць ад сябе металічную руку. — І гэта пасля таго, як я выратаваў табе жыццё? Ты мой даўжнік, Галахвост!

Нечакана срэбныя пальцы прыслабілі хватку. Здзіўлены Гары вывярнуўся і вызваліўся, працягваючы заціскаць рот Галахвоста. Ён убачыў, як маленькія вадзяністыя вочы падобнага на пацука мужчыны акругліліся ад страху і здзіўлення. Здавалася, ён не менш Гары быў узрушаны тым, што зрабіла яго рука, паддаўшыся раптоўнаму парыву літасці, і Галахвост пачаткаў дужацца яшчэ больш энергічна, быццам спрабуючы выправіць гэтую секундную слабасць.

— А гэта мы забярэм, — прашаптаў Рон, выдзіраючы палачку з іншай рукі Галахвоста.

У пазбаўленага палачкі, бездапаможнага, Пэцігру зрэнкі пашырэлі ад жаху. Яго погляд слізгануў ад Гары кудысьці ў бок. Пальцы яго срэбнай рукі непахісна рухаліся да яго ўласнага горла.

— Не…

Не задумляючыся, Гары паспрабаваў адцягнуць руку назад, але не было ніякай магчымасці яе спыніць. Срэбная зброя, якую даў свайму самому баязліваму служке Лорд Вальдэморт, абгарнулася супраць свайго ж бяззбройнага і бескарыснага ўладальніка. Пэцігру адплачваўся за ўласную нерашучасць, за імгненне жалю, і зараз гінуў прама на вачах у рабят.

— Не!

Рон таксама адпусціў Галахвоста, і разам, ён і Гары, спрабавалі спыніць металічныя пальцы, якія самкнуліся на глотцы Пэцігру. але ўсё было бескарысна: яго твар пачаў сінець

— Рэлашыё! — сказаў Рон, накіроўваючы палачку на срэбную руку, але нічога не адбылося; Пэцігру зваліўся на калены. У гэты момант Герміёна пранізліва закрычала наверсе. Вочы Галахвоста закаціліся на яго фіялетавым твару, ён тузануўся апошні раз, і зваліўся.

Гары і Рон пераглянуліся і, пакінуўшы цела Галахвоста валяцца на падлозе, яны пабеглі ўверх па лесвіцы назад у цёмны калідор, які накіроўваўся ў гасціную. Яны асцярожна пракраліся да прыадчыненых дзвярэй гасцінай. Адгэтуль ім добра было відаць Белатрысу, якая глядзела ўніз на Грыпхука, які трымаў у сваіх доўгапалых руках меч Грыфіндора. Герміёна ляжала ў ног Белатрысы. Яна амаль не варушылася.

— Ну? — спытала Белатрыса ў Грыпхука. — Гэта сапраўдны меч Грыфіндора?

Гары чакаў, затаіўшы дыханне, імкнучыся не заўважаць боль у шнары.

— Не, — адказаў Грыпхук. — Гэта падробка.

— Ты ўпэўнены? — задушылася Белатрыса. — Сапраўды ўпэўнены?

— Так, — адказаў гоблін.

Палягчэнне адбілася на яе твару, змяняючы напружанасць.

— Добра, — і пстрычкай палачкі яна зрабіла глыбокі парэз на твары гобліна, той з крыкам зваліўся да яе ног. Яна штурхнула яго ў бок.

— А зараз, — сказала яна з нотамі трыюмфу ў голасе, — мы паклічам Цёмнага Лорда!

Белатрыса адкруціла рукаў і кранула паказальным пальцам Цёмнай Пазнакі.

І у гэты момант Гары здалося, што яго галава раскалолася. Усё навакольнае яго знікла: ён быў Вальдэмортам, і худы чараўнік смяяўся, адкрыўшы свой бяззубы рот. Ён быў узвар’яваны тым, што яго паклікалі. Бо ён папярэджваў, каб яны могуць рабіць гэта, толькі калі злавілі Потэра. Калі яны памыліліся…

— Забі мяне! — патрабаваў стары. — Ты не пераможаш, ты не можаш перамагчы! Гэтая палачка ніколі не будзе прыналежаць табе…

Лютасць Вальдэморта залыгала яго праз бок: выбліск зялёнага святла напоўніў турэмны пакой, худое старое цела паднялося над ложкам, а затым, знежывелае, звалілася зваротна. Вальдэморт, вярнуўся да акна, з працай душачы свой гнеў:… Яны атрымаюць спаўна, калі высвятліцца, што паклікалі яго, не маючы досыць важкай на то прычыны...

— Лічу, — сказала Белатрыса, — мы можам пазбавіцца ад бруднакроўкі. Грэйбэк, забірай яе, калі жадаеш.

— НЕЕЕЕЕЕЕЕЕ!

Рон уварваўся ў гасціную; Белатрыса здзіўлена азірнулася і навяла на яго палачку, але….

— Экспеліярмус! — зароў Рон, нацэліўшы на Белатрысу палачкай Галахвоста. Палачку, якая выляцела з яе рукі злавіў у паветры Гары, які ўбег у пакой следам за Ронам. Люцыюс, Нарцыса, Малфой і Грэйбэк звярнуліся адначасова. Гары закрычаў:

— Ступефай!

І Люцыюс Малфой адляцеў у камін. Агністыя бруі заклёнаў Драка, Нарцысы і Грэйбэка ляцелі ў Гары; ён кінуўся на падлогу, і пракаціўся за канапа, каб схавацца ад іх.

— СПЫНІЦЕСЯ АБО ЯНА ПАМРЭ!

Цяжка дыхаючы, Гары вызірнуў з-за боку канапы. Белатрыса падтрымлівала Герміёну, і прыставіла кароткі срэбны нож да горла дзяўчыны.

— Апусціце вашы палачкі, — прашаптала Белатрыса. — Апусціце або мы ўсё ўбачым, наколькі брудная яе кроў!

Рон стаяў нерухома, сціскаючы ў руцэ палачку Галахвоста. Гары выпрастаўся, Трымаючы палачку Белатрысы.

— Я сказала апусціць іх! — завішчала Белатрыса, прыціскаючы нож да горла Герміёны: Гары ўбачыў, як пад лязом на скуры выступілі кропелькі крыві.

— Добра! — крыкнуў ён і кінуў палачку на падлогу ў сваіх ног, Рон таксама апусціў палачку. Абодва паднялі рукі на ўзроўні плечаў.

— Добра! — зласліва сказала яна. — Драка, паднімі іх! Цёмны Лорд набліжаецца, Гары Потэр! Набліжаецца твая смерць!

Гары і без таго гэта ведаў. Яго шнар раздзіраўся ад болю, і ён адчуваў, як Вальдэморт ляціць па небе над цёмным бурлівым морам аднекуль здалёку. Хутка ён будзе досыць блізка, каб апарыяваць. Выхаду Гары не бачыў.

— А цяпер, — мякка сказала Белатрыса, калі Драка спяшаўся да яе з палачкамі. — Цысі, я думаю, мы павінны зноў звязаць гэтых маленькіх герояў, а Грэйбэк пакуль падбае аб міс Грэнджэр. Упэўненая, Цёмны Лорд не пашкадуе для цябе дзяўчынку пасля таго, што ты здзейсніў сёння вечарам.

Пры апошніх словах над галовамі прычуўся незвычайны скрэжэшчушы гук. Усё паглядзелі наверх, і як раз своечасова, таму што ў гэты момант крыштальная люстра задрыжала і затым са злавесным рыпаннем і звонам пачала падаць уніз. Белатрыса стаяла прама пад ёй. Кінуўшы Герміёну, яна закрычала і адскочыла ў бок. Люстра абрынулася ўніз грудай крышталя і ланцугоў прама на Герміёну і гобліна, які усё яшчэ сціскаў у руцэ меч Грыфіндора. Зіготкія аскепкі шкла пырснулі ў розныя бакі. Драка сагнуўся напалову, прыціскаючы далоні да скрываўленага твару.

Рон кінуўся да Герміёны і стаў здабываць яе з-пад абломкаў, а Гары вырашыў рызыкнуць: ён пераскочыў праз крэсла і вырваў усё тры палачкі з рук Драка. Накіраваўшы іх на Грэйбэка, ён закрычаў:

— Ступефай!

Пярэваратня падкінула ўверх ад патроенага заклёну, ён падляцеў да столі і затым паваліўся на падлогу.

Пакуль Нарцыса адцягвала Драка ў бок, каб ён не папакутаваў яшчэ больш, Белатрыса ўскочыла на ногі, размахваючы срэбным нажом, яе валасы пры гэтым развіваліся. Нарцыса ж накіравала сваю палачку ў дзвярны праём.

— Добі! — закрычала яна, і нават Белатрыса застыгла на месцы. — Ты! Гэта ты абрынуў люстру?..

Малюсенькі эльф подбегам убег у пакой, наставіўшы палец на былую гаспадыню.

— Вы не павінны прычыняць боль Гары Потэру, — прапішчаў ён.

— Забі яго, Цысі! — залямантавала Белатрыса, але ізноў раздаўся скрыгат, і палачка Нарцысы ўскінулася ў паветра і прызямлілася ў процілеглай частцы пакоя.

— Ты брудная маленькая малпа! — закрычала Белатрыса. — Як ты смееш датыкацца да палачкі ведзьмы? Як ты смееш кідаць выклік сваім гаспадарам?

— У Добі няма гаспадара! — завішчаў эльф. — Добі — вольны эльф, і Добі прыйшоў выратаваць Гары Потэра і яго сяброў!

Боль у шнары асляпляла Гары. Смутна ён разумеў, што ад прыбыцця Вальдэморта яго адлучаюць секунды.

— Рон, лаві — і БЯЖЫ! — закрычаў ён, кідаючы адну з палачак сябру; потым ён нагнуўся, каб выцягнуць Грыпхука з-пад люстры. Перакінуўшы гобліна, які стагнаў і усё яшчэ дужа трымаў меч, праз плячо, Гары схапіў за руку Добі і закруціўся на месцы, апарыруя.

Апускаючыся ў цемру, апошняе, што ён убачыў у гасцінай, — гэта бледныя, застылыя на месцы фігуры Нарцысы і Дракы, руды пошуг шавялюры Рона і размытую палоску срэбра якое ляцела, нож, які шпурнула Белатрыса, ляцеў праз увесь пакой туды, дзе знікаў Гары…

Біл і Флёр… Катэдж Шэл… Біл і Флёр…

Ён праваліўся ў невядомасць. Усё, што ён мог рабіць, — гэта паўтараць назву месца прызначэння, і спадзявацца, што гэтага досыць, каб туды дабрацца. Яму не давала супакою боль у шнары, цяжар гобліна ціснуў на плечы, а лязо мяча Грыфіндора білася аб спіну. Ён адчуў, як тузанулася рука Добі у яго руцэ. Ён вырашыў, што, мабыць, эльф спрабуе кіраваць апарацыяй, каб яны перамясціліся ў правільным кірунку, і сціснуў яго пальцы, даючы зразумець, што ўсё ідзе нармалёва…

Затым яны прызямліліся на цвёрдую зямлю, у паветры адчуваўся салёны пах. Гары зваліўся на калены і, кінуўшы руку Добі, паспрабаваў як мага асцярожней пакласці на зямлю гобліна.

— Вы ў парадку? — спытаў ён, але Грыпхук толькі прахныкаў у адказ.

Гары бегла агледзеўся ў цемры. Непадалёк на фоне шырокага зорнага неба віднелася хата, поруч якой, як яму здалося, ён заўважыў нейкі рух.

— Добі, гэта Катэдж Шэл? — шэптам спытаў Гары, дужа сціскаючы ў руках дзве палачкі, якія ён захапіў з хаты Малфоеў, гатовы ваяваць, калі спатрэбіцца.

— Гэта ж тое самае месца? Добі?

Ён агледзеўся. Маленькі эльф стаяў у некалькіх кроках ад яго.

— ДОБІ!

Эльф злёгку хістаўся, у яго велізарных блішчалых вачах адлюстроўваліся зоркі

Яны абодва, Гары і эльф, паглядзелі ўніз на срэбную дзяржальню нажа, якая тырчала ў грудзях эльфа.

— Добі… не… ДАПАМАЖЫЦЕ! — прагукаў Гары, звярнуўшыся да хаты, да людзей, якія перасоўваюцца поруч яго. — ДАПАМАЖЫЦЕ!

Ён не ведаў і яго не хвалявала, хто гэта быў: маглы або чараўнікі; сябры або ворагі, — усё, што яго турбавала, — гэтая цёмная пляма, якая расцякалася на грудзі Добі. Эльф працягнуў да Гары рукі і паглядзеў на яго з маленнем. Гары злавіў яго і паклаў бокам на прахалодную траву.

— Добі, не, не памірай, не памірай…

Погляд эльфа знайшоў яго, яго губы дрыжалі, і ён з велізарным высілкам вымавіў:

— Гары… Потэр…