Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

XII. Магія можа ўсё

Жнівень быў у самым разгары. Пляцоўка недагледжанай травы пасярэдзіне Плошчы Грыма пасохла на сонцы, пакуль уся трава не стала карычневай і ломкай. Ніхто з суседзяў ніколі не бачыў ні тых, хто жыў у хаце пад нумарам 12, ні самой хаты. Маглы, якія пражывалі на Плошчы Грыма, даўно прынялі той факт, што, па дзіўнай памылцы ў нумарацыі, за хатай нумар адзінаццаць адразу была хата нумар трынаццаць.

Аднак зараз пляцоўка прыцягвала ўвагу візіцёраў, якія, падобна, знаходзілі гэтую анамалію вельмі цікавай. Наўрад ці быў хоць адзін дзень, калі адзін або два чалавекі не прыходзілі толькі затым, каб паглядзець на агароджу паміж хатамі адзінаццаць і трынаццаць. Назіральнікі ніколі не былі аднымі і тымі ж два дні запар, хоць усе яны, падобна, падзялялі агульную непрыязнасць да нармалёвай адзежы. Большасць лонданцаў, які праходзілі міма іх, абвыклі да эксцэнтрычных спосабаў апранацца і амаль не звярталі на гэта ўвагі, хоць часам хто-небудзь і аглядаўся, дзівячыся, як можна насіць плашчы ў такую спякоту.

Назіральнікі, падобна, атрымлівалі не занадта вялікае задавальненне ад сваёй вахты. Часам хто-небудзь з іх пачынаў узбуджана прыглядацца, быццам, урэшце рэшт, заўважыў нешта цікавае, але толькі затым, каб зноў быць расчараваным.

Першага верасня на пляцоўцы было больш жадаючых паглядзець, чым калі-небудзь раней. Паўтузіна мужчын у плашчах стаялі моўчкі, і ўважліва глядзелі на хаты адзінаццаць і трынаццаць, але аб’ект, які яны выглядалі, па-ранейшаму пазбягаў іх увагі. З наступнага вечара, які ўпершыню за апошнія тыдні прынёс з сабой нечаканы халодны дождж, ізноў адбыўся адзін з тых невытлумачальных момантаў, калі яны, здавалася, выяўлялі нешта цікавае. Адзін з іх, мужчына з перакошаным тварам, паказаў на нешта, і, разам са сваім найблізкім кампаньёнам, укормленым, бледным чалавечкам, тузануўся было наперад, але, праз імгненне, зноў паслабіўся і зноў выглядаў пабітым і расчараваным.

Тым часам, унутры хаты нумар 12, Гары толькі што ўвайшоў у хол. Ён амаль страціў раўнавагу, калі апарыраваў на верхнюю прыступку лесвіцы перад уваходнымі дзвярамі, і думаў, што Пажыральнікі Смерці маглі заўважыць на момант яго каленку. Акуратна зачыніўшы за сабой уваходныя дзверы, ён зняў Плашч-Нябачнік, накінуў яго на локаць, і паспяшаўся мінуць праз змрочны калідор, які вёў з хола, да дзвярэй у склеп, сціскаючы ў руцэ выкрадзеную копію “Штодзённага Вяшчуна”.

Звычайны ціхі шэпт: “Сэверус Снэйп” павітаў яго, халодны скразняк абліў яго цела, і язык застыў на імгненне.

— Я не забіваў цябе! — сказаў ён, калі да яго вярнулася здольнасць казаць, і затрымаў сваё дыханне, калі пыльны прывід падарваўся. Мінуючы палову шляху па лесвіцы, якая вяла ў кухню, каб апынуцца па-за дасяжнасцю слыху Місіс Блэк і атрэсшы з сябе пыл, ён вымавіў:

— У мяне ёсць навіны, і яны вам не спадабаюцца.

Кухня была амаль непазнавальная. Кожная паверхня цяпер ззяла. Медныя бляшаначкі і рондальчыкі былі начышчаныя да ружовага бляску, драўляная стальніца ільмнілася, чашкі і падносы, ужо гатовыя да вячэры, паблісквалі ў святле весела гуляючага агню, на якім кіпеў кацёл. Аднак нішто ў гэтым памяшканні не зведала больш драматычных змен, чым дамавы эльф, які спяшаўся насустрач Гары. Эльф быў закутаны у снежна-белы ручнік, яго валасы былі чыстыя і пухнатыя, як бавоўна. Медальён Рэгулуса боўтаўся на тонкіх грудзях.

— Дазвольце разуцца, спадар Гары, калі Вам будзе заўгодна, і памыць рукі перад вячэрай, — пракаркаў Крычар, прымаючы у яго Плашч-Нябачнік, каб павесіць яго на крук, які тарчаў з сцяны, побач з шматлікімі свежавымытымі старамоднымі мантыямі.

— Што здарылася? — са страхам спытаў Рон. Ён і Герміёна вазіліся з купкай грубіянска набросаных запісак, нататак і ад рукі намаляваных карт, якія захламлялі далёкую частку выцягнутага кухоннага стала, але зараз уся іх увага была прыкавана да Гары, які падышоў да іх і кінуў газету паўзверх зрывак пергамента.

Вялікая фатаграфія знаёмага чарнавалосага мужчыны з кручкаватым носам глядзела на іх з-пад загалоўка, у якім значылася:

— Не! — выклікнулі Рон і Герміёна.

Герміёна аказалася хутчэй, і, схапіўшы газету, пачала чатаць уголас артыкул, які прыкладаўся да выявы.

— Я прывітаю магчымасць падтрымаць лепшыя традыцыі і каштоўнасці чараўнікоў…”

— Такія, як здзясненне забойстваў і адразанне чалавечых вушэй, я лічу! Снэйп! Снэйп у кабінеце Даблдора! Мерлінавы штаны! — закрычала яна, ад чаго Гары і Рон падскочылі на месцы. Яна выскачыла з-за стала і паспяшалася прэч, крыкнуўшы на хаду: — Я вярнуся праз хвіліну!

— Мерлінавы штаны? — здзіўлена паўтарыў Рон. — Яна, мабыць, праўда ўзвар’яваная. Ён працягнуў да сабе газету і прабег вачамі артыкул аб Снэйпе.

— Іншыя настаўнікі не пагодзяцца з гэтым, МакГонагалл, і Флітвік, і Спроўт, яны ўсе ведаюць праўду, ведаюць, як загінуў Дамблор. Яны не прымуць Снэйпа ў якасці дырэктара. І хто такія гэтыя Кэроў?

— Пажыральнікі Смерці, — сказаў Гары. — Унутры ёсць іх фатаграфіі. Яны былі на вяршыні вежы, калі Снэйп забіў Дамблдора, так што яны яго сябры, і, — з гаркатой працягнуў Гары. — Я не думаю, што ў іншых настаўнікаў ёсць выбар, на самой справе. Калі за спіной Снэйпа стаяць Міністэрства і Вальдэморт, то трэба выбіраць: або яны застаюцца і выкладаюць, або праводзяць некалькі выдатных гадоў у Азкабане, і то пры вызначаным шанцаванні. Я лічу, яны застануцца, каб паспрабаваць абараніць вучняў.

Крычар з шумам падышоў да стала, нясучы ў руках вялікі рондаль, і стаў разліваць суп у старажытныя чашы, як звычайна, прысвістваючы між зубамі.

— Дзякуй, Крычар, — сказаў Гары, перагортваючы “Вяшчун”, каб не бачыць твар Снэйпа. — Ну, затое зараз мы сапраўды ведаем, дзе ён.

Ён пачаў есці суп. Якасць крычараўскай ежы рэзка ўзрасла з тых часоў, як яму быў падараваны медальён Рэгулуса. Сённяшні французскі цыбулявы суп быў лепшым з тых, што Гары калі— небудзь еў.

— Усё яшчэ застаецца група Пажыральнікаў Смерці, якія назіраюць за хатай, — сказаў ён Рону, працягваючы есць. — Больш, чым звычайна. Як быццам яны чакаюць, што мы выйдзем усе разам, нясучы з сабой школьныя куфары, і накіруемся на “Хогвартс-Экспрэс”

Рон зірнуў на гадзіннік.

— Я думаў аб гэтым увесь дзень. Ён адбыў каля шасці гадзін таму. Дзіўна не быць там зараз, праўда?

Перад уяўным позіркам Гары паўстаў паравозны дым, за якім яны з Ронам аднойчы накіроўваліся па паветры, і пунсовы вусень, які віхляе паміж палямі і ўзгоркамі. Ён быў упэўнены, што Джыні, Нэвіл і Луна зараз былі там, сядзелі разам, магчыма, разважаючы, дзе знаходзіцца ён, Рон і Герміёна, або спрачаючыся, якім чынам лепш сабатаваць рэжым Снэйпа.

— Яны ледзь не ўбачылі мяне, калі я вяртаўся, — сказаў Гары. — Я няўдала прызямліўся на верхнюю прыступку, і Плашч саслізнуў.

— Са мной гэта адбываецца ўвесь час. О, вось і яна, — дадаў Рон, паварочваюся на сваім сядзенні так, каб бачыць Герміёну, якая увайшла на кухню. — І што, у імя Мерліна, гэта было?

— Я ўспомніла, — выдвізнула Герміёна.

Яна прынесла з сабой вялікую апраўленую карціну, якую зараз паставіла на падлогу перад тым, як дастаць сваю вышытую пацеркамі сумку з буфета. Адчыніўшы яе, яна пачала запіхваць туды карціну, і, нягледзячы на тое, што карціна была вызначана занадта вялікай, каб змясціцца ў сумачку, праз некалькі секунд яна знікла, як і шматлікія іншыя рэчы, у яе ёмістых глыбінях.

— Фінэас Нігелус, — растлумачыла Герміёна, кінуўшы сумку на кухоны стол, куды яна звалілася з звычайным гучным звонам.

— Прабач? — спытаў Рон, але Гары зразумеў. Малюнак Фінэаса Нігелуса Блэка мог падарожнічаць паміж яго партрэтамі на Плошчы Грыма і ў кабінеце главы Хогвартса, круглым памяшканні, дзе Снэйп, без сумнення, сядзеў зараз, светкавальны ўладальнік калекцыі найдакладных срэбных чарадзейных прылад, якія прыналежылі Дамблдору, каменнага пенсіва, Капелюша-Сартавальніка, і, калі ён не быў куды-небудзь перанесены, меча Грыфіндора.

— Снэйп мог адправіць Фінэаса Нігелуса сюды, каб ён сачыў для яго за тым, што адбываецца ў хаце, — растлумачыла Рону Герміёна, заняўшы сваё месца за сталом, — але хай зараз ён паспрабуе, усё, што Фінэас Нігелус зможа ўбачыць — гэта ўнутранасці маёй сумачкі.

— Выдатная думка! — сказаў Рон, які выглядаў уражаным.

— Дзякуй, — усміхнулася Герміёна, прыцягваючы да сабе свой суп. — Такім чынам, Гары, што яшчэ адбылося сёння?

— Нічога, — адказаў Гары. — Сем гадзін сачыў за ўваходам у Міністэрства. Нават следа яе не бачыў. Затое бачыў твайго бацьку, Рон. Выглядае добра.

Рон удзячна кіўнуў. Яны пагадзіліся, што занадта небяспечным было б спрабаваць звязацца з містэрам Уізлі, калі той уваходзіць або выходзіць з Міністэрства, бо ў гэты час яго акружаюць іншыя міністэрскія службоўцы. Аднак, падбадзёрвальнай была магчымасць час ад часу зірнуць на яго, нават калі ён выглядаў вельмі стомленым і ўстрывожаным.

— Бацька казаў, што большасць міністэрскіх службоўцаў выкарыстоўваюць камінную сетку для таго, каб хадзіць на працу, — сказаў Рон. — Вось чаму мы не бачылі Амбрыдж. Яна ніколі не будзе хадзіць пешшу, яна думае, што яе персона занадта важная.

— А што наконт той смешнай старой ведзьмы і маленькага чараўніка ў блакітнай мантыі? — спытала Герміёна.

— Так, гэты тып з Магічнага абслугоўвання, — дадаў Рон.

— Адкуль ты ведаеш, што ён працуе ў Магічным абслугоўванні? — спытала Герміёна, і яе лыжка завісла на палове шляху.

— Бацька казаў, што ўсе службоўцы Магічнага Абслугоўвання носяць блакітныя мантыі.

— Але ты ніколі не казаў гэтага!

Герміёна кінула лыжку і прыцягнула да сябе стос цыдулак і карт, якія яна і Рон вывучалі ў момант прыходу Гары.

— Тут няма нічога аб блакітных мантыях, нічога! — сказала яна, ліхаманкава прагортваючы ўсе паперы.

— Ну, гэта ж не важна?

— Рон! Усё важна! Калі мы збіраемся прабрацца ў Міністэрства і не патрапіць у палон, у той час, калі яны памешаныя на недапушчэнні ўварванняў, кожная дробязь мае значэнне! Мы зноў і зноў праглядаем усё, і які сэнс у нашых вылазках на выведку, калі ты нават не турбуеш сябе сказаць нам…

— З глузду з’ехаці, Герміёна, я забыўся адну дробязь…

— Ты разумееш або не, што цяпер, пэўна, у цэлым свеце няма больш небяспечнага месца для нас, чым Міністэрства…

— Я думаю, трэба зрабіць гэта заўтра, — сказаў Гары.

Вусны Герміёны яшчэ працягвалі рухацца, але яна не прамаўляла ні гуку. Рон здушыўся сваім супам.

— Заўтра? — паўтарыла за ім Герміёна. — Ты ж не сур’ёзна, Гары?

— Так, — адказаў Гары. — Я не думаю, што мы можам быць лепш падрыхтаваныя, чым зараз, нават калі мы яшчэ месяц будзем сядзець у засадзе каля Міністэрства. Чым далей мы гэта адкладаем, тым далей ад нас можа быць медальён. Амбрыдж, мабыць, ужо яго выкінула, ён жа не адчыняецца.

— Калі, — — вымавіў Рон. — Яна не знайшла спосаб яго адчыніць, і цяпер не апантаная.

— Як быццам гэта яе зменіць, яна была параджэннем зла з самога пачатку, — Гары паціснуў плечамі.

Герміёна ў задумленасці пакусвала губу.

— Мы ведаем усё найважнейшае, — працягнуў Гары, звяртаючыся да яе, — мы ведаем, што яны забаранілі апарыраванне унутр і за межы Міністэрства, мы ведаем, што толькі вышэйшыя службоўцы Міністэрства маюць права падлучаць свае хаты да каміннай сеткі, таму што Рон чуў, як аб гэтым казалі двое Неназваных. Мы прыблізна ведаем, дзе знаходзіцца офіс Амбрыдж, таму што мы чулі, што казаў той барадаты тып свайму паплечніку…

— “Я буду ўверсе, на першым узрозні, Далорэс жадала мяне бачыць”, — неадкладна адрэагавала Герміёна.

— Сапраўды, — сказаў Гары. — І мы ведаем, што ўнутр людзі пападаюць, выкарыстоўваючы гэтыя смешныя манеткі, або кудмені, што там гэта такое, таму што я бачыў, як ведзьма пазычала такі ў свайго сябра…

— Але ў нас іх няма!

— Калі план спрацуе, будуць. — спакойна адказаў Гары.

— Я не ведаю, Гары, не ведаю… Ёсць велізарная колькасць рэчаў, якія могуць пайсці не так, так шматлікае пакладзена на поспех.

— Так будзе і далей, нават калі мы будзем рыхтавацца яшчэ тры месяца, — сказаў Гары. — Час дзейнічаць.

Па тварах Рона і Герміёны ён мог заключыць, што яны напалоханыя. Ён сам быў не цалкам спакойны, але ён быў упэўнены, што прыйшоў час прывесці іх план у дзеянне.

Яны правялі апошнія чатыры тыдня, па чарзе апранаючы Плашч-Нябачнік для таго, каб сачыць за афіцыйным уваходам у Міністэрства, размяшчэнне якога Рон, дзякуючы містэру Уізлі, ведаў з дзяцінства. Яны пераследвалі супрацоўнікаў Міністэрства на шляху туды, падслухвалі іх гутаркі, і, шляхам уважлівых назіранняў, вызначылі, на каго з іх можна пакласціся, тых, хто прыходзіў у адзіноце і кожны дзень у адзін і той жа час. Часам ім атрымоўвалася выкрасці нумар “Штодзённага Вяшчуна” з чыйгосьці партфеля. Патроху, яны назапасілі тыя схематычныя карты і нататкі, якія зараз былі складзеныя перад Герміёнай.

— Добра, — павольна сказаў Рон. — Давай зробім гэта заўтра. Я думаю, гэта павінны быць толькі я і Гары.

— О, не пачынай з пачатку! — уздыхнула Герміёна. — Я думаю, мы ўсё вырашылі.

— Адна справа круціцца ва ўваходзе пад Плашчом, але зараз прамова зусім аб іншым, Герміёна, — Рон ткнуў пальцам у нумар “Штодзённага Вяшчуна” дзесяцідзённай даўнасці. — Ты ў спісе магланароджаных, якія не з’явіліся для допыту!

— А ты павінен зараз паміраць ад брызглянкі ў Нары! Калі хтосьці не можа ісці, так гэта Гары, за яго галаву прызначана ўзнагарода ў дзесяць тысяч галеонаў!..

— Выдатна, я застаюся, — хмыкнуў Гары, — паведаміце мне, калі пераможаце Вальдэморта, добра?

Рон і Герміёна засмяяліся, і ў гэты момант боль пранзіў шнар на яго лбу. Яго рука сама скокнула ўверх. Гары ўбачыў, як павузіліся вочы Герміёны і паспрабаваў схаваць гэты рух, папраўляючы валасы.

— Добра, калі мы адпраўляемся ўтрох, нам прыйдзецца апарыраваць па асобнасці, — заўважыў Рон. — Мы ўжо не можам змясціцца пад Плашчом утрох.

Шнар Гары балеў усё мацней і мацней. Гары падняўся. Да яго тут жа паспяшаўся Крычар.

— Спадар не даеў свой суп, можа, спадар жадае тушаны чабер, або пірог з патакай, да якога спадар так неабыякавы?

— Дзякуй Крычар, я вернуся праз хвіліну… з… ваннай.

Бачачы, што Герміёна з падазронам назірае за ім, Гары паспяшаўся ўверх па лесвіцы ў хол і потым на другі паверх, дзе ён уварваўся ў ванную і зачыніў дзверы. Хрыпячы ад болю, ён кінуўся да чорнага басейна з слівамі ў выглядзе змяіных ртоў, і зачыніў вочы…

Ён слізгаў уздоўж напаўцёмнай вуліцы. Будынкі паабапал яго мелі высокія, зарослыя франтоны, яны выглядалі пышнымі. Да аднаго з іх ён наблізіўся, заўважыўшы, якой белай была яго рука з доўгімі пальцамі ў параўнанні з дзвярамі. Ён адчуваў нарастальную ўзрушанасць…

Дзверы адчыніліся. За імі стаяла жанчына, якая смяялася. Яна была ўражана, убачыўшы твар Гары, смех сышоў, застаўся толькі жах…

— Грыгаровіч? — спытаў высокі, халодны голас.

Яна паматала сваёй галавой і паспрабавала зачыніць дзверы. Белая рука трымала іх, не даючы зачыніцца.

— Мне патрэбен Грыгаровіч.

— Er wohnt hier nicht mehr*1 ! — пракрычала яна, матаючы галавой, — Ён тут не жыць! Не жыць! Я не ведаць яго!

*1 Нямецкая: ён больш не пражывае тут

Кінуўшы спробы зачыніць дзверы, яна стала адыходзіць назад, у цёмны хол, і Гары рушыў услед за ёй, мякка слізгаючы, і яго рука з доўгімі пальцамі дастала палачку.

— Дзе ён?

— Das weiss ich nicht*2 ! Ён з’ехаць! Я не ведаць, я не ведаць!

*2 Нямецкая: я не ведаю

Ён падняў палачку, і жанчына закрычала. Двое маленькіх дзяцей выбеглі ў хол. Яна паспрабавала закрыць іх сваімі рукамі. Потым быў выбліск зялёнага святла…

— Гары! ГАРЫ!

Гары адкрыў вочы. Аказваецца, ён споўз на падлогу. Герміёна зноў пачала латашыць у дзверы.

— Гары, адчыні!

Ён крычаў, ён ведаў гэта. Гары ўстаў, і адчыніў дзверы. Герміёна ўвалілася ўнутр, ледзь не зваліўшыся, і з падазронам аглядзела ўсё вакол. Рон стаяў прама за ёй, выглядаючы ўсхваляваным, і накіраваў палачку па чарзе ў куты халоднай ванны.

— Што ты рабіў? — сур’ёзна спытала Герміёна.

— А што ты думаеш, я рабіў? — спытаў Гары з напускной вясёласцю.

— Ты крычаў так, як быццам у цябе збіралася лопнуць галава! — сказаў Рон.

— Ну… мабыць, задрамаў, і…

— Гары, калі ласка, не трымай нас за дурняў, — глыбока ўздыхнуўшы вымавіла Герміёна. — Мы ведаем, што ў цябе забалеў шнар, і ты сам зараз бледны як ліст.

Гары сеў на кут ваннай.

— Добра. Я толькі што бачыў, як Вальдэморт забіў жанчыну. Мабыць, усю яе сям’ю. І яму не было патрэбна гэта. Гэта зноў было як з Сэдрыкам, яны проста аказаліся ў тым месцы…

— Гары, меркавалася, што ты не будзеш больш дазваляць гэтаму адбывацца! — закрычала Герміёна, і рэха яе голасу разнеслася па ваннай. — Дамблдор жадаў, каб ты выкарыстоўваў аклюменцыю! Ён лічыў, што гэтае яднанне небяспечна! Вальдэморт можа выкарыстаць гэта, Гары! Якая карысць ад таго, што ты глядзіш, як ён мучыць і забівае, чым гэта можа дапамагчы?

— Так я магу ведаць, чым ён займаецца.

— Таму ты нават не спрабуеш спыніць гэтую сувязь?

— Герміёна, я не магу! Ты ведаеш, што я цалкам бесталентны ў аклюменцыі! Я ніколі не разумеў яе!

— Ты ніколі не спрабаваў! — горача заявіла яна. — Я не разумею, Гары, цябе што, падабаецца мець такую асаблівую сувязь, або адносіны, або штосьці яшчэ…

Яна заціхла, сустрэўшы яго погляд.

— Падабаецца? — ціха вымавіў ён. — Цябе б спадабалася?

— Я… не… мне шкада, Гары. Я не жадала сказаць…

— Я ненавіджу гэта! Я ненавіджу, што ён можа забрацца ў мяне, што я павінен глядзець скрозь яго тады, калі ён небяспечней усяго! Але я буду карыстацца гэтым.

— Дамблдор…

— Забудзь аб Дамблдору. Гэта мой выбар, нічый больш. Я жадаю ведаць, чаму ён шукае Грыгаровіча.

— Каго? Гэта замежны стваральнік палачак, — сказаў Гары. — Ён зрабіў палачку Крума, і Крум лічыць, што ён лепшы.

— Але ты казаў, — умяшаўся Рон, — што Вальдэморт трымае дзесьці пад замком Алівандэра. Калі ў яго ўжо ёсць стваральнік палачак, навошта яму яшчэ адзін?

— Можа быць ён згодзен з Крумам, можа быць, ён думае, што Грыгаровіч лепей.Або ён думае, што Грыгаровіч зможа растлумачыць яму, што мая палачка зрабіла, калі ён пераследваў мяне, таму што Алівандэр гэтага не ведаў.

Гары зірнуў у патрэсканае пыльнае люстэрка і выявіў, што Рон і Герміёна абменьваюцца скептычнымі поглядамі за яго спіной.

— Гары, ты працягваеш казаць аб тым, што зрабіла твая палачка, — сказала Герміёна. — Але гэта ты зрабіў! Чаму ты так прадузяты супраць таго, каб браць на сябе адказнасць за сваю сілу?

— Таму што я ведаю, што гэта быў не я! І Вальдэморт ведае, Герміёна! Мы абодва ведаем, што здарылася на самой справе!

Яны ўтаропіліся адзін на аднаго. Гары ведаў, што ён не ўпэўніў Герміёну, і зараз яна выбудоўвае ў галаве контраргументы, як супраць яго тэорыі аб сваёй палачцы, так і супраць таго, каб ён дазваляў сябе зазіраць у розум Вальдэморта. Да яго шчасця, умяшаўся Рон.

— Кінь гэта, — параіў ён Герміёне, — гэта яго справа. І калі мы збіраемся заўтра ўвайсці ў Міністэрства, ці не думаеш ты, што нам варта яшчэ раз разглядзець план?

Неахвотна, Герміёна ўсё ж пакінула тэму, хоць Гары быў абсалютна ўпэўнены, што пры першай магчымасці яна зноў накінецца на яго. Яны вярнуліся на кухню ў склепе, дзе Крычар падаў ім тушэння і пірог з патакай.

У сваі ложкі гэтым вечарам яны адправіліся позна, правядучы шматлікія гадзіны за паўторам і паўторам свайго плану, датуль, пакуль кожны з іх не мог працытаваць яго слова ў слова. Гары, які спаў зараз у пакоі Сірыюса, лёг у ложак, накіраваўшы святло сваёй палачкі на старую фатаграфію свайго бацькі, Сірыюса, Люпіна і Пэцігру, і яшчэ дзесяць хвілін паўтараў план. Аднак калі ён загасіў сваю палачку, ён думаў не аб Адваротным Зеллі, ванітавых пасцілках або блакітных мантыях аддзела Магічнага Абслугоўвання; ён думаў аб Грыгаровічу, стваральніку палачак, і яго шанцах застацца нязнойдзеным, калі Вальдэморт так прагна шукае яго.

Світанак наступіў нечакана хутка.

— Жудасна выглядаеш, — павітаў Гары Рон, уваходзячы ў пакой, каб абудзіць яго.

— Гэта ненадоўга, — пазяхнуў Гары.

Герміёну яны знайшлі ўнізе, на кухні. Крычар ужо падаў ёй каву і гарачы рулет, на яе твары быў той самы злёгку маніякальны выраз, які ў Гары асыцыяваўся з іспытамі.

— Мантыі, — сказала яна, адзначыўшы іх прысутнасць нярвовым ківам і працягнуўшы рыцца ў сваёй сумке, — Адваротнае Зелле, Плашч-Нябачнік, дэтанатары, якія адцягваюць увагу, ванітавыя пасцілкі, цукеркі кроў-з-носу, выцяжныя вушы…

Яны праглынулі свае сняданкі і накіраваліся ўверх па лесвіцы. Крычар, на развітанне пакланіўшыся ім, паабяцаў прыгатаваць да іх вяртання пірог з ялавічынай і печанню.

— Блаславі яго Божа, — далікатна вымавіў Рон, — і толькі падумаць, я ж абвык фантазіяваць аб тым, як адразаю яму галаву і прыбіваю яе да сцяны…

На першую прыступку яны выйшлі са ўсей асцярогай. Адтуль яны маглі бачыць двух Пажыральнікаў Смерці з апухлымі вачыма, якія сачылі за хатай. Герміёна спачатку дызапарыравала з Ронам, потым вярнулася за Гары.

Пасля звыклага кароткага прыступу паў-удушша і цемры, Гары выявіў сябе на вузкай алеі, дзе планавалася прывесці ў дзеянне першую частку іх плану. Там было даволі пуста, калі не лічыць пары вялікіх кантэйнераў. Першыя міністэрскія службоўцы звычайна не з’яўляліся тут раней васьмі гадзін.

— Так, — сказала Герміёна, зірнуўшы на свой гадзіннік. — Яна павінна быць тут прыкладна праз пяць хвілін. Калі я аглушу яе…

— Герміёна, мы ведаем, — сур’ёзна сказаў Рон. — Я лічыў, што мы павінны адчыніць дзверы да таго, як яна з’явіцца.

Герміёна завішчала.

— Ледзь не забылася! Назад…

Яна накіравала сваю палачку на зачыненыя вісячым замком і багата ўпрыгожаныя графіці пажарныя дзверы ззаду іх, якія з грукатам расхінуліся. Цёмны калідор за імі вёў, як яны ведалі па сваіх асцярожных выведвальных вылазках, у пусты тэатр. Герміёна пацягнула дзверы на сябе так, каб яны выглядалі зачыненымі.

— А зараз, — сказала яны, зноў паварочваюся тварам да астатніх, — мы зноў апранаем Плашч…

— І чакаем! — скончыў Рон, накідваючы яго на галаву Герміёны як коўдра на птушыную клетку, і зірнуў на Гары, закочваючы вочы.

Нямногім больш чым праз хвіліну, раздаўся лёгкі воплеск, і мініятурная ведзьма з шэрымі валасамі, якія раздзімаліся, апарыравала прама перад імі, злёгку пабліскваючы ў нечаканым святле — сонца толькі што вызірнула з-за аблакоў. Зрэшты, яна ледзь ці мела магчымасць нацешыцца нечаканай цеплынёй, бо нямы аглушальны заклён Герміёны стукнуў яе ў грудзі і яна звалілася.

— Выдатна зроблена, Герміёна! — сказаў Рон, з’яўляючыся з-за кантэйнера за дзвярамі тэатра ў момант, калі Гары зняў Плашч-Нябачнік. Разам яны пацягнулі маленькую ведзьму ў цёмны праход, які вёў за кулісы. Герміёна вырвала некалькі валасінак з галавы ведзьмы і дадала іх у флакон з гідка выглядаўшым Адваротным Зеллем, які яна дастала з сумкі, вышытай пацеркамі. Рон разглядаў рэчы, здабытыя з сумачкі ведзьмы.

— Гэта Мафальда Хопкірк, — сказала яна, чытаючы картку, якая паказвала, што іх ахвяра была памочнікам у аддзеле Няправільнага Выкарыстання Магіі. — Табе лепш узяць гэта, Герміёна. І вось амулеты.

Ён перадаў ёй некалькі маленькіх залатых манетак, пазначаных літарамі “М.М.” якія дастаў з гаманца, які належыў ведзьме.

Герміёна выпіла Адваротнае Зелле, якое гэтым разам набыло прыемнае сонечнае адценне, і праз некалькі секунд перад імі стаяла копія Мафальды Хопкірк. Калі Герміёна зняла з Мафальды акуляры і надзела на сябе, Гары зірнуў на гадзіннік.

— Мы спазняемся! Містэр Магічнае Абслугоўванне будзе тут у любую секунду!

Яны паспяшаліся зачыніць дзверы за сапраўднай Мафальдай. Гары і Рон накінулі на сябе Плашч Нябачнік, а Герміёна засталася на віду, чакаючы. Праз некалькі секунд раздаўся яшчэ адзін воплеск і перад імі з’явіўся маленькі, падобны на тхара, чараўнік.

— О, прывітанне, Мафальда.

— Прывітанне! — сказала Герміёна дрыготкім голасам. — Як маешся?

— Не вельмі добра, на самай справе, — адказаў чараўнік, які выглядаў цалкам прыгнечаным.

Яны з Герміёнай накіраваліся да галоўнай дарогі, а Гары і Рон сталі красціся ўслед за імі.

— Шкада чуць, што ў цябе праблемы, — мякка сказала Герміёна, калі ён паспрабаваў аб іх ёй распавесці. Найважнейшым было не даць яму дабрацца да вуліцы. — Вось, з’ясі цукерку.

— А? Не, дзякуй…

— Я настойваю! — напорыста вымавіла Герміёна, памахваючы мяшочкам цукерак у яго перад носам. Вельмі занепакоены чараўнік узяў адну.

Эфект наступіў неадкладна. У момант, калі пасцілка кранула яго языка, маленькага чараўніка пачало нудзіць настолькі моцна, што ён нават не заўважыў, як Герміёна вырвала пасму валасоў з яго верхавіны.

— Ох, мілы, — сказала яна, гледзячы як ён забрызгавае алею. — Можа, табе лепш узяць выхадны?

— Не… не! — ён затыхаўся, яго не пераставала нудзіць, але ён спрабаваў працягнуць свой шлях нягледзячы на тое, што не мог нават ісці прама. — Я павінен… сёння… Я павінен.

— Гэта проста дурна! — Герміёна была ўстрывожана. — Ты не можаш ісці на працу ў такім стане! Я думаю, ты павінен адправіцца ў клініку святога Мунга і дазволіць ім прывесці сябе ў парадак!

Чараўнік цяжка зваліўся на карачкі, аднак працягваў паўзці ў бок галоўнай вуліцы.

— Ты проста не можаш ісці на працу ў такім выглядзе! — закрычала Герміёна.

Нарэшце, ён убачыў ісціну ў яе словах. Устаўшы з дапамогай Герміёны на ногі, ён аглядзеўся і знік, пакінуўшы пасля сябе толькі пакет, які Рон выцягнуў з яго рук і некалькі кавалачкаў ваніт.

— Ух, — сказала Герміёна, прытлімваючы сваю мантыю, каб пазбегнуць траплення ў пакінутыя пасля чараўніка лужынкі. — Менш шуму было б, калі б мы яго проста аглушылі.

— Так, — сказаў Рон, выбіраючыся з-пад плашча з пакетам, пакінутым чараўніком, у руках. — Але я па-ранейшаму лічу, што груда бездушных цел прыцягнула б занадта шмат увагі. Гэты хлопец прама памешаны на сваёй працы, а? Дай-ка мне валасы і Адваротнае Зелле.

Праз дзве хвіліны Рон паўстаў перад імі такім жа маленькім і падобным на тхара, як і той чараўнік. Ён быў убраны ў блакітную мантыю, знойдзеную ў пакеце.

— Дзіўна што ён не надзеў яе сёння, праўда? Судзячы па тым, як ён жадаў патрапіць туды… У любым выпадку, я — Рэг Кэтэрмоўл, паводле карткі.

— Пачакай тут, — сказала Герміёна Гары, які ўсё яшчэ хаваўся пад Плашчом-Нябачнікам. — Мы вернемся з чыімі-небудзь валасамі для цябе.

Гары прыйшлося чакаць дзесяць хвілін, але яму, блукаючаму ў азіноце па выпацканай ванітамі алеі, поруч дзверы, за якой ляжала аглушаная Мафальда, здалося, што мінула больш часу. Нарэшце з’явіліся Рон і Герміёна.

— Мы не ведаем, хто ён, — Герміёна перадала Гары некалькі завітых чорных валасоў, — але ён адправіўся дадому з жудасным крывацёкам з носу. Даволі высокі тып, табе спатрэбіцца мантыя пабольш.

Яна выцягнула старую мантыю, якую Крычар памыў для іх, і Гары выдаліўся, каб прыняць напой і пераапрануцца.

Пасля таго, як хварвітая трансфармацыя была завершана. У ім апынулася звыш шасці футаў росту, і яго цела, наколькі ён мог судзіць па сваіх мускулістых руках, стала вельмі па-атлетычнаму складзеным. Схаваўшы Плашч-Нябачнік і свае акуляры ўнутры новай мантыі, ён далучыўся да астатніх.

— Вось гэта да, страшны тып! — вымавіў Рон, гледзячы на Гары, які зараз узвышаўся над ім.

— Вазьмі адзін з амулетаў Мафальды, — прыскорыла яго Герміёна, — і пойдзем, ужо амаль дзевяць.

Яны пакінулі алею разам. У пяцідзесяці ярдах перад імі запоўнены людзьмі тратуар быў перакрыты чорнай загародай з двума лесвіцамі па баках, на адной з якіх было напісана “мужчыны”, а на іншай “жанчыны.”

— Хутка ўбачымся, — нервова сказала Герміёна і ступіла на лесвіцу для жанчын. Гары і Рон далучыліся да групы дзіўна апранутых мужчын, якія спускаліся ў нейкае памяшканне, выглядаўшае як звычайны падземны публічны туалет, пакрытае белай і чорнай пліткай.

— Добрай раніцы, Рэг! — сказаў чараўнік, гэтак жа апрануты ў блакітную мантыю, апускаючы амулет у шчыліну на дзвярах, каб увайсці ў кабінку. — Той яшчэ гемарой, так? Прымушаць усіх нас хадзіць гэтым шляхам! Каго яны чакаюць, Гары Потэра?

Чараўнік засмяяўся над сваёй уласнай вастрынёй. Рон выдушыў з сябе ўсмешку.

— Так, дурна, ага?

І яны з Гары ўвайшлі ў суседнія кабінкі.

Злева і справа да Гары данасіліся гукі сліва. Ён прысеў і зазірнуў праз прасвет паміж падлогай і сцяной кабінкі ў суседнюю, як раз своечасова, каб убачыць пару абутых ног, якія забіраліся на ўнітаз. Ён паглядзеў і ўбачыў Рона, які падмігваў яму.

— Мы павінны змыць сябе? — прашаптаў той.

— Падобна на то, — шапнуў Гары ў адказ. Яго голас прагучаў глуха і асуджана.

Яны абодва падняліся. Адчуваючы сябе выключна дурна, Гары ўстаў нагамі ва ўнітаз. У гэты момант ён зразумеў, што ўсё робіць правільна; хоць ён стаіць у вадзе, яго ногі, чаравікі і мантыя заставаліся цалкам сухімі. Ён працягнуў руку ўверх і пацягнуў ланцужок, а ў наступны момант яго ўжо несла па нейкай не занадта доўгай трубе, каб выкінуць з каміна ў Міністэрстве Магіі.

Ён нязграбна падняўся, яго цела было больш, чым ён абвык. Атрыюм глядзеўся цямней, чым Гары яго памятаў. Раней цэнтр хола запаўняў залаты фантан, які брасаў скокчучыя вобліскі святла на драўляныя сцены і падлогі. Зараз тут дамінаваў гіганцкі манумент чорнага каменя. Ён быў даволі палохаючым, велізарныя скульптуры ведзьмы і чараўніка, якія сядзяць на мудрагелістых разьбяных тронах, што глядзяць уніз на службоўцаў Міністэрства, якія выскокваюць з камінаў перад імі. У падставы статуй літарамі вышынёй у руку быў выгравіраваны надпіс:

“Магія можа ўсё”.

Гары адчуў моцны ўдар, які прыйшоўся яму па нагах ззаду. Яшчэ адзін чараўнік толькі што выляцеў з каміна ззаду яго.

— Проч з дарогі, ты што… о, выбач, Ранкорн.

Відавочна напалоханы, лысеючы чараўнік паспяшаўся прэч. Вызначана чалавек, якого ўяўляў Гары, Ранкорн, быў палохаючым.

— Тссс! — данёсся голас, і Гары абгарнуўся, каб убачыць мініятурную ведзьму і падобнага на тхара чараўніка з аддзела магічнага абслугоўвання, які стаялі поруч статуі і жэстамі запрашалі яго падысці. Ён паспяшаўся да іх.

— Дабраўся нармалёва, так? — прашаптала яму Герміёна.

— Не, ён яшчэ тырчыць у выгібе трубы, — умяшаўся Рон.

— Вельмі смешна… Жудасна, ці не так? — сказала яны Гары які глядзеў уверх, на статую. — Ты бачыў, на чым яны сядзяць.

Гары прыглядзеўся бліжэй, і зразумеў, што троны, якія паказаліся яму ўзорна выразанамі, на самай справе былі нагрувашчваннем чалавечых цел. Сотні і сотні аголеных людзей, мужчын, жанчын, дзяцей, усе з аднолькава дурнымі і выродлівымі тварамі, скрачаныя, спрэсаваныя разам, каб падтрымаць вагу добра апранутых чараўнікоў.

— Маглы, — прашаптала Герміёна, — Вось іх заслужанае месца. Пайдзем, трэба рухацца.

Яны ўліліся ў струмень чараўнікоў, якія рухаліся ў бок залатых варот у канцы залы, аглядаючыся як мага неўзаметку, але нідзе не было і намёку на прыкметную фігуру Далорэс Амбрыдж. Яны мінулі праз вароты і патрапілі ў меншую залу, дзе струмень падзяляўся на дваццаць раўчукоў, якія вялі да дваццаці залатых рашотак, якія хавалі ліфты. Ледзь яны паспелі далучыцца да самай блізкай з чэрг, нейкі голас вымавіў: “Кэтэрмоўл!”

Яны азірнуліся. У Гары скруціла жывот. Адзін з Пажыральнікаў Смерці, якія прысутнічалі пры забойстве Дамблдора, ішоў да іх. Міністэрскія службоўцы пры яго набліжэнні змаўкалі і апускалі вочы ўніз, Гары мог адчуць, як хваля страху распаўсюджваецца сярод іх.

Хмурны, жорсткі твар гэтага чалавека дзіўна кантраставаў з яго выдатнай мантыяй, якая раздзімалася, вышыванай шматлікімі залатымі ніткамі. Нейкі голас з натоўпу лісліва павітаў яго: “Добрай раніцы, Якслі!”, але быў праігнараваны.

— Я пасылаў патрабаванне, каб хто-небудзь з Магічнага Абслугоўвання прыйшоў і навёў парадак у маім кабінеце, Кэтэрмоўл. У ім усё яшчэ ідзе дождж.

Рон аглядзеўся па баках, быццам спадзяючыся, што хтосьці можа ўмяшацца, але ўсе маўчалі.

— Дождж?.. У вашым кабінеце? Гэта… гэта дрэнна, так?

Рон нервова засмяяўся. Вочы Якслі пашырэлі.

— Ты думаеш, гэта смешна, Кэтэрмоўл?

Дзве ведзьмы кінулі сваю чаргу да ліфта і ў паспеху выдаліся.

— Не… — адказаў Рон, — не, вядома…

— Ты разумееш, што зараз я спускаюся ўніз, каб дапытаць тваю жонку, Кэтэрмоўл? Наогул, я вельмі здзіўлены, што ты зараз не сядзіш там, трымаючы яе за руку, пакуль яна чакае. Ужо забыўся аб ёй, як аб дрэннай працы, так? Магчыма мудры ўчынак з твайго боку. Падбай аб тым, каб ажаніцца на чыстакроўнай у наступны раз.

Герміёна завішчала ад жаху. Якслі паглядзеў на яе. Яна слаба кашлянула і адвярнулася.

— Я… я… — заікнуўся Рон.

— Але калі б мая жонка вінавацілася ў брудзе крыві, — вымавіў Якслі, — хоць, вядома, я ніколі б не звязваўся з падобнай жанчынай — і главе Дэпартамента Сілавога Ужывання Магічных Законаў патрабавалася выкананне нейкай працы, перш за ўсё я заняўся б выкананнем гэтай працы, Кэтэрмоўл. Разумееш мяне?

— Так, — шапнуў Рон.

— Тады займіся гэтым, Кэтэрмоўл, і, калі мой кабінет не стане цалкам сухім на працягу гадзіны, Статут Крыві тваёй жонкі будзе яшчэ пад большым сумневам, чым зараз.

Залатая рашотка перад імі з ляскам адчынілася. З ківам і непрыемнай ухмылкай на твары ў адрас Гары, які, відавочна, павінен быў ухваліць такое станаўленне да Кэтэрмоўла, Якслі рушыўся наперад, да іншага ліфта. Гары, Рон і Герміёна ўвайшлі ў свой, але ніхто не рушыў услед за імі, нібы яны былі заразныя. Рашотка зачынілася, і ліфт пачаў рухацца ўверх.

— Што я буду рабіць? Калі я не зладжуся, мая жонка… Я маю на ўвазе, жонка Кэтэрмоўла…

— Мы пайдзем з табой, мы павінны быць разам… — пачаў Гары, але Рон ліхаманкава патрос галавой.

— Гэта ўтрапёнасць, у нас няма часу. Вы двое шукайце Амбрыдж. Я пайду і разбяруся з кабінетам Якслі… Але як мне спыніць дождж?

Паспрабуй Фінітэ Інкантатэм, — параіла Герміёна. — Гэта павінна спыніць дождж, калі ён выкліканы сурокамі або заклёнам. Калі не дапаможа, значыць нешта з атмасферным заклёнам, яго паправіць значна складаней, але як часавую меру, паспрабуй Імпервіюс, каб абараніць яго рэчы…

— Паўтары гэта павольней, — сказаў Рон, адчайна мацаючы ў сваіх кішэнях у пошуках пяра, але ў гэты момант ліфт спыніўся. Бясцялесны жаночы голас вымавіў: “Узровень чатыры, Дэпартамент Кіравання і Нагляду за Чардзейнымі Істотамі, уключальны падпадзяленні Істот, стварэнняў і духаў, офіс Сувязяў з Гоблінамі, бюро па дужанні са шкоднікамі”.

Рашотка зноў адчынілася, упускаючы ў ліфт пару ведзьмакоў і некалькі бледна-фіялетавых папяровых самалёцікаў, якія пачалі крыжыць поруч свяцільні на столі ліфта.

— Добрай раніцы, Альберт, — сказаў мужчына з кусцістымі вусамі, усміхнуўшыся Гары. Ён зірнуў на Рона і Герміёну, і ліфт зноў зарыпаў уверх. Герміёна апантана нашэптвала Рону інструкцыі. Чараўнік нахіліўся ў бок Гары, пакрывіўся і прамармытаў: “Дык Крэсвел, а? З сувязяў з Гоблінамі? Выдатна, Альберт. Я ўпэўнены, што цяпер атрымаю яго працу!”

Ён падмігнуў. Гары ўсміхнуўся ў адказ, спадзяючыся, што гэтага будзе досыць. Ліфт спыніўся. Рашотка адчынілася зноў.

“Узровень два, Дэпартамент Сілавога Ужывання Магічных Законаў, улусальны офіс Недапушчальнага Выкарыстання Магіі, штаб-кватэра Аўрораў і аддзел абслугоўвання Адміністрацыі Візенгамота”, — вымавіў бесцялесны голас.

Гары ўбачыў, як Герміёна падапхнула Рона, і той паспяшаўся выйсці з ліфта. За ім рушылі ўслед іншыя чараўнікі, і Гары з Герміёнай засталіся ў ліфце адны.

— Наогул, Гары, я думаю мне лепш ісці з ім. Я не думаю, што ён ведае, што робіць, і, калі яго зловяць, уся наша задума…

“Узровень адзін, Міністр Магіі і Садзейнічальны Персанал”.

Залатая рашотка зноў адчынілася, і Герміёна ўздыхнула. Чатыры чалавекі стаялі перад імі, двое з іх былі захопленыя гутаркай: доўгавалосы чараўнік у пышнай чорна-залатой мантыі, і прысадзістая жабападобная ведзьма з фіялетавым бантам у кароткіх валасах, якая прыціскала папку да грудзей.