Гары Потэр і Рэліквіі Смерці - читать бесплатно онлайн полную версию книги автора Джоан К. Роулинг (XVIII. Жыццё і хлусня Альбуса Дамблдора) #18

XVIII. Жыццё і хлусня Альбуса Дамблдора

Узыходзіла сонца: чыстае, бескаляровае неба распасціралася над ім, абыякавае да яго і яго пакутаў. Гары прысеў поруч увахода ў намёт і глыбока ўдыхнуў свежае паветра. І гэтая прастата — быць жывым, назіраць за ўзыходам сонца над зіготкімі заснежанамі вяршынямі ўзгоркаў — верагодна была лепшым скарбам на Зямлі, хоць раней ён гэтага і не заўважаў. Усе яго пачуцці былі завостраны на катастрофе страты палачкі. Ён зірнуў на даліну, накрытую снегам, здалёку, скрозь зіготкую цішыню, прарываўся звон царкоўных званоў.

Не ўсведамляючы сваіх дзеянняў, ён утыкаў свамі пальцы сабе ў рукі, як калі б спрабаваў процістаяць фізічнаму болю. Ён праліваў сваю кроў незлічаную колькасць разоў, аднойчы нават страціў усе косткі правай рукі, а гэтае вандраванне ўжо прынесла яму шнары на грудзі і перадплеччы ў дадатак да шнараў на руцэ і лбе. Але ніколі, да гэтага моманту, ён не адчуваў сябе канчаткова саслабленым, уразлівым і безабаронным, таму што добрая частка яго магічнай сілы пакінула яго… Ён у дакладнасці ведаў, што б адказала Герміёна, скажы ён ёй аб гэтым. “Чарадзейная палачка добрая настолькі, наколькі добры чалавек”. Але яна была б не права, яго выпадак быў іншым. Яна не бачыла, як палачка круцілася, быццам стрэлка компаса і страляла залатым полымем у яго ворага. Гары страціў абарону ідэнтычнага стрыжня, і толькі цяпер усвядоміў, як моцна на яе разлічваў.

Ён выцягнуў кавалачкі зламанай палачкі са сваёй кішэні і не гледзячы на іх, схаваў у мяшочак Хагрыда, які вясеў ў яго на шыі. Зараз ён быў і без таго звыш меры набіты зламанымі і бескарыснымі рэчамі, што ў яго больш нічога не залазіла. Праз асліную скуру рука Гары закранула снітч, і на імгненне яму прыйшлося зладзіцца са спакусай дастаць і выкінуць яго прэч. Непасціжны, бескарысны, непатрэбны, як і ўсё астатняе, што пакінуў Дамблдор.

І лютасць на Дамблдора абрынулася на яго, як лава. абпальваючы яго ўнутры, сціраючы ўсе іншыя пачуцці. З-за найпоўнага адчаю яны выклікалі сабе веру ў тое, што Годрыкава Лагчына ўтойвае ў сабе адказы, пераконвючы сябе ў тым, што яны павінны вярнуцца, што ўсё гэта было часткай сакрэтнай сцежкі, пракладзенай для іх Дамблдорам: але ў іх не было ні карты, ні плану. Дамблдор пакінуў іх ісці навобмацак у цемры, дужацца з невядомымі, непазнанымі страхамі, самотнымі і безабароннымі. Нічога не было растлумачана, нічога не было сказана адкрыта, у іх не было мэты, цяпер, у дадатак, у Гары не было і палачкі. Больш таго, ён упусціў фатаграфію выкрадальніка, і, вядома, Вальдэморту цяпер не складзе працы вызначыць, хто гэта быў.

Цяпер у Цёмнага Лорда была ўся інфармацыя…

— Гары? — Герміёна выглядала так, як быццам баялася, што ён можа яе склясці яе ж уласнай палачкай. На яе твары паказаліся слёзы, яна апусцілася каля Гары, трымаючы ў руках, якія калаціліся два кубка з гарбатай і яшчэ нешта вялікае пад рукой.

— Дзякуй, — сказаў ён, прымаючы адзін з кубкаў.

— Не пярэчыш, калі я паразмаўляю з табой?

— Не, — сказаў ён, таму што не жадаў прычыняць ёй боль.

— Гары, ты жадаў ведаць, што за чалавек быў на той фатагрыфіі. Наогул… У мяне ёсць кніга.

Яна нясмела паклала яе яму на калены, гэта быў некрануты том “Жыцця і хлусні Альбуса Дамблдора”.

— Калі?.. Як?..

— Яна была ў гасцінай Бацільды, проста ляжала там… Гэтая занатоўка тырчала з яе верхавіны, — і Герміёна прачытала уголас некалькі радкоў, напісаных кіслотна-зялёным колерам.

— Дарагая Бэллі, дзякуй за тваю дапамогу! Вось копія кнігі, спадзяюся, што табе яна спадабаецца. Ты распавяла ўсё, нават калі і не памятаеш гэтага. Рыта. — Я думаю, яна прыйшла, калі Бацільда яшчэ была жывая, але, пэўна, яна была не ў стане прачытаць гэта.

— Так, пэўна, не была.

Гары паглядзеў на твар Дамблдора і адчуў прыліў дзікай асалоды. Зараз ён пазнае ўсе тыя рэчы, якія Дамблдор не лічыў годнымі распавесці яму, жадаў таго Дамблдор або не.

— Ты дагэтуль сярдуеш на мяне, ці не так? — спытала Герміёна са слёзамі на вачах. Ён зірнуў на яе і ўбачыў свежыя слёзы, якія струменіліся з яе вачэй, ведаючы, што гнеў, мабыць, адлюстраваўся на яго твары.

— Не, — сказаў ён ціха. — Не, Герміёна, я ведаю, што гэта быў няшчасны выпадак. Ты спрабавала вывесці нас адтуль жывымі, і твае высілкі былі неверагодныя. Я б памёр, калі б ты не была там і не дапамагла мне.

Гары дачакаўся яе сумнай усмешкі, а затым зноў звярнуў увагу на кнігу. Карэньчык быў пругкім, відавочна яе ніхто не адкрываў раней. Ён прагортваў старонкі, шукаючы фатаграфіі. Ён натыкнуўся на тую, якую больш усяго шукаў, амаль адразу: малады Дамблдор і яго станісты кампаньён рагочуць над нейкім даўно забытым жартам. Гары апусціў вочы на подпіс.

“Альбус Дамблдор, ускорасці пасля смерці сваёй маці са сваім сябрам, Гелертам Грындэльвальдам.”

На некалькі секунд, якія здаліся вечнасцю, Гары здзіўлена ўтаропіўся на апошняе слова: Грындэльвальд. Яго сябар Грындэльвальд. Ён коса паглядзеў на Герміёну, якая ўсё яшчэ глядзела на імя, так, быццам не магла паверыць сваім вачам. Павольна яна перавяла погляд на Гары.

— Грындэльвальд!

Праігнараваўшы астатнія фатаграфіі, Гары даследваў старонкі побач з імі на прадмет згадванняў гэтага фатальнага імя. Неўзабаве ён знайшоў тое, што шукаў і з прагнасцю прыняўся чытаць, але заблытаўся: трэба было вярнуцца назад, каб улавіць сэнс, і, ў выніку, ён знайшоў раздзел з назвам “Вышэйшае Дабро”. Разам, ён і Герміёна пачалі чытаць:

Набліжаўся яго васемнаццаты дзень нараджэння, і Дамблдор пакінуў Хогвартс у бляску славы: выдатнік, стараста, уладальнік узнагароды Банабуса Фінклі за выключнае накладанне заклёнаў, залатога медалю за даклад, які падрываў усе асновы, на Міжнароднай Канферэнцыі алхімікаў у Каіры, юны прадстаўнік Візенгамота ў Брытаніі. Далей Дамблдор намераваўся здзейсніць Вялікае Вандраванне разам з Эльфіясам “Смуроднікам” Доджам, не занадта разумным, але адданым дружбаком, з якім ён пазнаёміўся ў школе.

Двое маладых людзей знаходзіліся ў “Дзіравым Катле” у Лондане, рыхтуючыся да ад’езду ў Грэцыю наступнай раніцай, калі прыляцела сава і прынесла вестку аб смерці маці Дамблдора. “Смуроднік” Додж, які адмовіўся даваць інтэр’вью для гэтай кнігі, публічна выказаў сентыментальную версію таго, што адбылося пазней. Ён прадставіў смерць Кендры трагічнай выпадковасцю, а рашэнне Дамблдора аб спыненні экспедыцыі актам высакароднага самаахвяравання.

Вядома, Дамблдор адразу ж вярнуўся ў Годрыкаву Лагчыну, быццам для таго, каб “падбаць” аб сваіх малодшых браце і сястры. Але колькі ўвагі ён у рэчаіснасці надаў ім?

— Ён быў асаблівым хлопцам, не такім, як Аберфорт, — распавядае Энід Смік, чыя сям’я ў той час жыла на ўскраіне Годрыкавай Лагчыны. — Той рос нелюдзімым. Пасля смерці іх маці і бацькі да яго можна было б аднесціся са спагадай, калі б ён не працягваў кідацца казінай кодлай у галаву. Я не думаю, што Альбус турбаваўся з нагоды брата. Ва ўсякім разе, я ніколі не бачыў іх разам.

Так чым жа займаўся Альбус, калі ён не суцяшаў малодшага брата? Здаецца, адказ складаўся ў працяглым зняволенні яго сястры. Нягледзячы на тое, што яе першы “турэмшчык” памёр, у бездапаможным становішчы Арыяны Дамблдор не надышло ніякіх паляпшэнняў. Пра само яе існаванне было вядома толькі некалькім недалёкім людзям, якія, як “Смуроднік” Додж, верылі ў гісторыю пра яе “дрэннае здароўе”.

Яшчэ адным даверлівым сябрам сям’і была Бацільда Бэгшот. вядомы магічны гісторык, якая ўжо шмат гадоў пражыла ў Годрыкавай Лагчыне. Кендра, вядома ж, дала адпор Бацільдзе, калі тая ўпершыню зрабіла спробу ветліва сустрэць іх сям’ю ў вёсцы. Аднак праз некалькі гадоў пісьменніца паслала саву Альбусу ў Хогвартс, бо была моцна ўражаная яго артыкулам аб міжвідавых ператварэннях у газеце “Трансфігурацыя сёння”. Гэты першы ліст прывёў да знаёмства са ўсёй сям’ёй Дамблдора. На момант смерці Кендры, Бацільда была адзіным чалавекам у Годрыкавай Лагчыне, які падтрымліваў зносіны з маці Дамблдора.

На жаль, бляск, які Бацільда дэманстравала раней, выпарыўся. “Агонь гарыць, а кацёл — пусты”, — так інтэрпрэтаваў гэта Івор Дылонсбі. Энід Смік, сказаў трохі інакш: “ Ды ў яе дах ужо даўно шле гаспадыні тэлеграмы!”. Тым не менш, камбінацыя выпрабаваных рэпарцёрскіх прыёмаў дала магчымасць мне атрымаць дастатковую колькасць унікальных фактаў, каб звязаць разам усю скандальную гісторыю.

Як і ўвесь чарадзейны мір, Бацільда спісала дачасную смерць Кендры на дзеянне адлюстраваных чар, што распавядалі Альбус і Аберфорт праз гады. Акрамя таго, Бацільда слова ў слова паўтарыла сямейную версію пра Арыяну, завучы дзяўчынку “слабай” і “хваравітай”. Аднак з іншага боку, Бацільда годная тых высілкаў, якія я прыклала, дастаючы Праваратку для яе і толькі яе, таму што яна адна ведае поўную гісторыю самай запаведнай тайны жыцця Дамблдора. Цяпер, упершыню раскрытая, яна ставіць пад сумнеў усё, у што верылі прыхільнікі Дамблдора: яго выяўленая нянавісць да Цёмных Мастацтваў, супрацьстаянне па дачыненні да прыгнёту маглаў, нават яго адданасць сям’і.

У тое самае лета, калі Дамблдор прыехаў дадому ў Годрыкаву Лагчыну, ужо сіратой і главой сям’і, Бацільда Бэгшот прытуліла ў сябе свайго ўнучатага плямянніка, Гелерта Грындэльвальда.

Імя Грындэльвальда па праве знакаміта: у спісе Самых-Небяспечных-Цёмных-Чараўнікоў-Усіх-Часоў ён страціў лідэрства толькі таму, што праз пакаленне з’явіўся Самі-Ведаеце-Хто, які адабраў у яго гэтую карону. Здарылася гэта, таму што Грындэльвальд ніколі не распаўсюджваў сваю кампанію тэрору на Брытанію, таму падрабязнасці яго ўзыходжання да ўлады не так добра вядомыя тут.

Атрымаўшы адукацыю ў Дурмстрангу, у школе, знакамітай сваёй нешчаслівай дапушчальнасцю па станаўленні да Цёмных мастацтваў, замест таго, каб накіраваць свае здольнасці на дасягненне ўзнагарод і прызоў, Грындэльвальд прысвяціў сябе іншым мэтам. Калі яму было шаснаццаць, нават Дурмстранг не мог больш закрываць вочы на мудрагелістыя эксперыменты Гелерта, і ён быў выключаны.

Дагэтуль аб наступных перасоўваннях Грындэльвальда было вядома толькі тое, што ён “падарожнічаў па свеце некалькі месяцаў”. Як зараз усталявана, Грындэльвальд захацеў наведаць сваю стрыечную цётку ў Годрыкавай Лагчыне і, шматлікіх гэта моцна узрушыць, завязаў дужае сяброўства ні з кім іншым, як з Альбусам Дамбдорам.

— Ён здаваўся мне чароўным хлопчыкам, — мармыча Бацільда, — нягледзячы на тое, кім ён стаў пазней. Зразумела, я пазнаёміла яго з небаракам Альбусам, які нудзіўся без таварыства хлопцаў яго ўзросту. Хлопчыкі адразу зладзілі адзін з адным.

Вядома, яны зладзіліся. Бацільда паказала мне ліст, які яна захавала, дасланы Альбусам Дамблдорам Гелерту Грындэльвальду ў разгар ночы.

— Так, менавіта пасля гэтага яны правялі ўвесь дзень у абмеркаваннях — абодва такіх выдатных маладых чалавека, якія ладзілі і мелі поспех, як кацёл на агні — я часам чула, як сава стукае ў акно спальні Гелерта, каб даставіць ліст ад Альбуса! Думка толькі што прыйшла у яго галаву, і ён павінен быў паведаміць Гелерту неадкладна!

І што ж гэта былі за думкі. Прыхільнікі Альбуса Дамблдора будуць абсалютна ўзрушаныя, але гэтыя думкі іх сямнаццацігадовага героя, якімі ён падзяліўся са сваім лепшым сябрам (здымак арыгінальнага ліста гл. на стар. 463).

“Гелерт, той пункт гледжання аб панаванні Чараўнікоў, з’яўляецца ВЫГОДАЙ ДЛЯ МАГЛАЎ. Я думаю, гэта крытычны пункт. Так, мы нададзеныя ўладай і так, гэтая ўлада дае нам права кіраваць, але яна таксама прымушае нас выконваць абавязкі па станаўленні да кіраваных.

Мы павінны развіць гэты пункт гледжання, ён будзе фундаментам для таго, што мы будуем. Выпадкі, калі яго не будуць прымаць, а такія, вядома, будуць, стануць фундаментам усіх нашых контрдоказаў. Мы захопліваем уладу ДЗЕЛЯ ВЫШЭЙШАГА ДАБРА. Адгэтуль вынікае той факт, што калі мы сустракаем супраціў, мы павінны выкарыстаць толькі неабходную сілу, нічога больш (Гэта было тваёй памылкай у Дурмстрангу! Але я не жалюся, бо, калі б цябе не выключылі, мы ніколі б не сустрэліся.)

Альбус.”

Хоць яго шматлікія прыхільнікі будуць здзіўлены і ўзрушаны, гэты ліст стаў асновай для Статуту аб сакрэтасці і ўсталявання чарадзейных законаў над магламі. Які ўдар для тых, хто заўсёды ўяўляў Дамблдора, як самага вялікага змагара магланароджаных! Якімі пустымі здаюцца тыя прапановы, якія падтрымліваюць правы маглаў, у святле гэтага новага сведчання, годнага абмеркавання! Якім бездапаможным паўстае перад намі Альбус Дамблдор, заняты пабудовай планаў яго прыходу да ўлады, замест таго, каб аплакваць маці і турбавацца аб сястры!

Без сумневу, тыя перакананыя, хто працягвае ўзносіць Дамблдора на хісткі пастамент, будуць казаць пра тое, што ён, у выніку, не прывёў свае планы ў дзеянне, што ён, мабыць, змяніўся духоўна, што ачуўся. Аднак праўда, здаецца, увогуле, больш шакавальнай.

Не мінула і двух месяцаў з пачатку іх новага моцнага сяброўства, як Дамблдор і Грындэльвальд разышліся і больш ніколі не бачылі адзін аднаго да сустрэчы на легендарным змаганні (падрабязнасці гл. у раздзеле 22). Што выклікала гэты раптоўны парыў? Ці сапраўды Дамблдор ачуўся? Ці сказаў ён Грындэльвальду, што не жадае прымаць удзел у яго планах? На жаль, не.

— Я думаю, адбілася смерць беднай маленькай Арыяны, — кажа Бацільда. — Гэта было жудасным узрушэннем. Гелерт быў у іх, калі ўсё адбылося, па вяртанні ён увесь дрыжаў, і сказаў мне, што заўтра жадае паехаць дадому. Ён быў, ці ведаеце, жудасна занепакоены, потым я падрыхтавала Партал, і гэта быў апошні раз, калі я яго бачыла.

Альбус вініў сябе ў смерці Арыяны. Гэта было настолькі жудасна для абодвух братоў. У іх не засталося нікога, акрамя як адзін аднаго. Не дзіўна, што іх адносіны часам напальваліся. Аберфорт вініў Альбуса, ну, вы разумееце, як людзі паводзяць сябе пры такіх страшных акалічнасцях. Але Аберфорт заўсёды быў трохі вар’ятам, бедны хлопчык. усё роўна, тое, што ён разбіў Альбусу нос на пахаванні было непрыстойным. Гэта канчаткова загубіла б Кендру, калі б яна ўбачыла, як дзяруцца яе сыны каля цела дачкі. Вельмі шкада, што Гелерт не застаўся на пахаванне… Прынамсі, гэта было б суцяшэннем для Альбуса.

Гэтая жудасная сварка поруч дамавіны, вядомая толькі тым нешматлікім, хто наведаў пахаванне Арыяны Дамблдор, узнімае некалькі пытанняў. Чаму Аберфорт Дамблдор вініў менавіта Альбуса ў смерці яго сястры? Ці было гэта трызненнем вар’ята, не больш за выліванем гора? Або, магчыма, для яго лютсці мелася больш пэўная прычына? Грындэльвальд, выключаны з Дурмстранга з-за небяспечных для жыцця нападаў на вучняў, збег з краіны праз некалькі гадзін пасля смерці дзяўчынкі і (з-за ганьбы або асцярогі?) больш не бачыў Альбуса датуль, пакуль яны не сустрэліся па волі чарадзейнага міру.

Ні Дамблдор, ні Грындэльвальд, здаецца, больш ніколі не згадвалі пра іх нядоўгае дзіцячае сяброўства. Аднак няма сумневу ў тым, што Дамблдор адкладаў прыкладна на пяць гадоў, у мітусні, няшчасцях, і знікненнях свой напад на Гелерта Грындэльвальда. Ці было гэта моцнай прыхільнасцю да чалавека або асцярогай выкрыцця яго лепшым сябрам, што прымушала Дамблдора вагацца? Ці была гэтая неабходнасць захапіць чалавека, якім ён быў калісьці захоплены толькі непажаданай для Дамблдора?

І як жа памерла таенная Арыяна? Ці была яна нявіннай ахвярай нейкага цёмнага абраду? Ці пайшла яна на нешта, што не павінна была рабіць. у той час, як гэтыя два маладых чалавека сядзелі і вынаходзілі план захопу ўлады і славы? Ці магчыма тое, што Арыяна Дамблдор была першым чалавекам, які памёр “Дзеля Вышэйшага Дабра”?

На гэтым раздзел скончыўся, і Гары падняў вочы. Герміёна скончыла чытаць раней яго. Яна з устрывожаным выразам твара выхапіла кнігу з рук Гары і, не гледзячы, закрыла яе, як калі б у ёй было ўтоена нешта непрыстойнае:

— Гары…

Але ён патрос галавой. Астатак унутранай упэўненасці ўнутры яго знік, такое ж пачуццё, было і тады, калі ад іх сышоў Рон. Ён давяраў Дамблдору, верыў у тое, што ён з’яўляўся ўвасабленнем дабрыні і мудрасці. Усё ператварылася ў попел: колькі яшчэ ён мог страціць? Рон, Дамблдор, палачка з пяром фенікса…

— Гары, — яна, здавалася, чула яго думкі. — Паслухай мяне. Гэта… гэта ўсяго толькі словы, якія непрыемна чытаць.

— Так, ты можаш казаць, што…

— … але не трэба забываць, Гары, гэта напісала Рыта Скітар.

— Ты ж прачытала ліст да Грындэльвальду, ці не так?

— Так, я… я прачытала, — яна запіналася і выглядала засмучанай, калыхаючы кубак з гарбатай у халодных руках. — Я думаю, што гэта горшая частка. Я ведаю, Бацільда думала, што гэта была проста гутарка, але фраза “Дзеля Вышэйшага Дабра” стала слоганам Грындэльвальда, яго апраўданнем усіх тых злачынстваў, якія ён здзейсніў пазней. І… ад гэтага… гэта выглядае так, быццам Дамблдор падаў яму ідэю. Кажуць, што надпіс “Дзеля Вышэйшага Дабра” быў выгравіраваны над уваходам у Нурмернгард.

— Што такое Нурменгард?

— Турма, якую пабудаваў Грындэльвальд, каб трымаць у ёй сваіх супернікаў. Ён нават сам сядзеў там, калі Дамблдор яго злавіў. Так або інакш, гэта… гэта і паслужыла жудасным напамінкам аб тым, што ідэі Дамблдора дапамаглі прыходу да ўлады Грындэльвальда. Але з іншага боку, нават Рыта не рызыкуе разважаць аб тым, ці былі яны знаёмыя больш некалькіх месяцаў тым летам, калі яны былі сапраўды маладыя, і…

— Я ведаў, што ты гэта скажаш, — сказаў Гары. Ён не жадаў дазволіць гневу выліцца на яе, але было цяжка казаць спакойна. — Я ведаў, ты скажаш, што яны "былі маладыя". Яны былі такога ж узросту, як мы зараз. І вось мы якія, рызыкуем сваімі жыццямі дзеля дужання з Цёмнымі Сіламі, і вось які ён, у змове з новым лепшым сябрам, надумваў прыход да ўлады над магламі.

Яго цярпенне падыходзіла да канца: ён устаў і пачаў хадзіць кругамі, імкнучыся выкінуць хоць нешта з галавы.

— Я не спрабую апраўдваць тое, што пісаў Дамблдор, — вымавіла Герміёна. — Усё гэтае славеснае смецце накшталт "правы кіраваць" — нішто, проста доказ таго, што "Магія ўсемагутная". Але Гары, яго маці толькі што памерла, ён застаўся адзін у хаце…

— Адзін? Ён не быў адзінокі! У яго быў брат і сястра ў дадатак, яго сястра-сквіб, якую ён трымаў пад замком…

— Я не веру гэтаму, — сказала Герміёна, яна таксама ўстала. — Незалежна ад таго, што было не так з той дзяўчынкай, я не думаю, што яна была сквібам. Дамблдор, якога мы ведалі, ніколі б не дазволіў…

— Дамблдор, якога, як мы думалі, ведалі, не жадаў сілай заваяваць маглаў! — Гары крычаў, яго голас рэхам пракаціўся ўздоўж пустой вяршыні ўзгорка, некалькі чорных драздоў падняліся ў паветра, яны закрычалі і паляцелі насустрач жамчужнаму небу.

— Ён змяніўся, Гары, ён змяніўся! Гэта ж зразумела! Магчыма, ён сапраўды верыў у гэтыя рэчы, калі яму было семнаццаць, але ўся астатняя частка яго жыцця была прысвечаная дужанню з Цёмнымі Мастацтвамі! Дамблдор быў тым, хто спыніў Грындэльвальда, тым, хто заўсёды выступаў за абарону маглаў і мае рацыю магланароджаных, хто дужаўся з Сам-Ведаеш-Кім з пачатку, і хто памёр, спрабуючы яго перамагчы!

Кніга Рыты ляжала на зямлі паміж імі, таму твар Альбуса Дамблдора маркотна ўсміхнулася ім абодвум.

— Гары, прабач, але я думаю сапраўдная прычына, чаму ты так злуешся на Дамблдора, у тым, што ён сам ніколі не распавядаў табе аб сабе.

— Можа быць, — прагукаў Гары і абхапіў галаву рукамі, ледзь цямячы, ці спрабуе ён утрымаць свой гнеў або абараняе сябе ад грузу ўласнага расчаравання. — Жадаеш ведаць, што ён казаў мне, Герміёна! Рызыкуй сваім жыццём, Гары! І ізноў! І ізноў! І не чакай, што я растлумачу табе ўсё, проста даверся мне, павер, я ведаю, што раблю, вер мне, нават калі я не давяраю табе! Ніколі ўсёй праўды! Ніколі!

Яго голас уціх разам з напругай. Яны стаялі і глядзелі адзін на аднаго ў беласці і пустэчы, і, як здавалася Гары, былі гэтак жа нікчэмнымі, як казуркі, пад гэтым шырокім небам.

— Ён любіў цябе, — прашаптала Герміёна. — Я ведаю, ён любіў цябе.

Гары апусціў рукі.

— Я не ведаю, каго ён любіў, Герміёна, але гэтым чалавекам ніколі не быў я. Ён пакінуў унутры мяне не каханне, а хаос. Ён дзяліўся сваімі праклятымі поглядамі, большасцю таго, пра што ён сапраўды думаў з Гелертам Грындэльвальдам, а не са мной.

Гары ўзяў палачку Герміёны, якою перш выпусціў у снег, і зноў прысеў ва ўваходзе ў намёт:

— Дзякуй за гарбату. Я працягну ахоўваць, а ты вяртайся ў цеплыню.

Яна не вырашалася, але адчула палягчэнне, узяла кнігу і пайшла назад у намёт. Праходзячы міма яго, яна злёгку правяла рукой па галаве Гары. Ён закрыў вочы ад дакранання, ненавідзячы сябе за тое, што жадаў, каб сказанае Герміёнай, было праўдай: што Дамблдор сапраўды клапаціўся.