Lądujemy szóstego czerwca

Rozdział I: Hauptmann Helmut Mertl

Poszarpane kontury zrujnowanego dworca w Aachen przesunęły się powoli za oknem wagonu i zniknęły ustępując miejsca długim szeregom szarych domów, patrzących pustymi oczodołami okien osłoniętych prostokątami grubej brunatnej tektury. Okolice dworca przeżyły już kilka amerykańskich bombardowań w tym roku.

Helmut położył na półce przedziału przeczytane od deski do deski „Die Woche“ i rozsiadłszy się wygodnie na wyściełanym siedzeniu, przymknął oczy. Przez mózg przesuwać mu się poczęły fragmenty minionego urlopu. Czternastodniowy pobyt w domu nie nastroił go różowo. Austria tonęła w fali plotek i wzrastającego z dnia na dzień poczucia nadchodzącej klęski. W rodzinnym Kapfenbergu niemal wszyscy spotkani ludzie witali go bez uśmiechu. Niezwykle regularne przeloty amerykańskich bombowców, które każdego ranka zjawiały się nad miastem ciągnąc setkami na południową wizytę do Wiednia, bez żadnej widocznej kontrakcji niemieckiego lotnictwa, także dawały wiele do myślenia. Powracając czuł wielką ulgę. Odwykł od życia w kraju. Wojsko dawało mu świadomość przynależności do pewnego, określonego miejsca w maszynerii wojującego świata. W domu wszystko było kruche, tchórzliwe i pogmatwane.

Westchnął. Był jeszcze jeden powód, który odrywał jego myśli od słonecznych wzgórz Steiermarku i gnał je ku wybrzeżom Kanału La Manche do tonącego w wieczystym błocie Caen. Marianne Galeron. Nie mógł zapomnieć o niej ani przez chwilę leżąc przy boku Hildy. Podczas nieskończenie długich czternastu nocy marzył o jej wiotkim, ciemnym ciele. Wiedział, że zastanie ją po powrocie wesołą, gorącą i inną niż wszystkie znane mu dotąd kobiety. Pamięć o tym dała mu przetrzymać w spokoju huraganowe pieszczoty wygłodniałej żony. Namiętność Hildy przestraszyła go początkowo. Zdaje się, że była wierna. Inna na jej miejscu dawno by już... Nawet w myśli nie chciał dokończyć rozpoczętego zdania. Była przecież matką jego synów. Kiedy zobaczą się znowu? Myśl o rodzinie rozpłynęła się w zakamarkach świadomości. W Caen czekała Marianne. Spojrzał na zegarek.

– Siódma – pomyślał prawie ze złością. Do Paryża było jeszcze około ośmiu godzin jazdy. Pociąg w kierunku wybrzeża odchodził rano następnego dnia. W perspektywie miał kilkugodzinny pobyt w Paryżu. Myśl ta ucieszyła go. Kochał Paryż w ten sam sposób, w jaki kochał Marianne. „Na szczęście, jestem Austriakiem, nie prusakiem“ pomyślał. Mimo to, idąc ulicami paryskimi, czuł podświadomie, że jest grubo ociosany i ciężki, cięższy od otoczenia, jak gdyby prawo ciążenia powszechnego inaczej na niego działało. Przez tysiąc lat nie mógłby sobie przyswoić dziwnej lekkości promieniującej z ulic, domów i kobiet tego miasta. Pojęcie Marianne było ściśle zespolone z pojęciem Paryża. Ani wykształcenie, ani przeświadczenie o wyższości rasy nie mogło wyrównać tego handicapu. Myśl jego ześrodkowała się teraz na Marianne, a właściwie na chwili, kiedy będzie mógł ją wreszcie zobaczyć. Wśród tego nadszedł sen.

Kiedy obudził się, pociąg wjeżdżał już na Gare du Nord.

– Paris. Aussteigen bitte!

Drewniany głos konduktora przywrócił go do rzeczywistości.

– Paris – Jak to mówiła Marianne? – Ach, mon Paris! Czy Niemiec mógłby powiedzieć w ten sposób – Ach, mein Berlin? Absurd!

– Co się ze mną dzieje? – przestraszył się własnych myśli. Był przecież kapitanem armii niemieckiej, odpowiedzialnym za niewielki, ale jakże ważny odcinek fortyfikacji, na którym skupiała się obecnie uwaga całego świata.

Wysiadł. Metro było jak zwykle zatłoczone. Jakiś usłużny Francuz zerwał się z ławki, aby zrobić mu miejsce. Siadł nie zwracając na niego żadnej uwagi. Wysiadł na Etoile. Łuk Tryumfalny stał górując spokojnym ogromem ponad rozpiętą na krańce horyzontu gwiazdą ulic. Mertl strawersował plac i począł schodzić wzdłuż Pól Elizejskich obserwując z roztargnieniem sunącą chodnikami falę ludzi. Hotel dla przejezdnych oficerów mieścił się przy ulicy George V Po kilku minutach kapitan leżał już w łóżku.

– Proszę mnie obudzić o piątej – powiedział do dyżurnego żołnierza.

Pociąg na północ odchodził o 6.30.

Caen przywitało go deszczem. Peron tonął w powodzi lepkiego błota. Pod latarnią oświetlającą przejście dla pasażerów czekał Hans. Podbiegł natychmiast zobaczywszy kapitana.

– Heil Hitler, Herr Hauptmann! Mam nadzieję, że urlop wypadł pomyślnie?

– Dziękuję, mój chłopcze – Mertl poczuł się raźniej. Ordynans był pierwszą oznaką normalnego życia – doskonale.

– U was pogoda jak zwykle, co?

– Tak jest, panie kapitanie. Leje od dziesięciu dni bez przerwy.

– Co nowego na odcinku? Nie było żadnych nalotów?

– Był jeden. Zabiło kilku ludzi z sąsiedniego odcinka i jakiegoś robotnika Francuza.

– A poza tym?

– Poza tym, wszystko po staremu, panie kapitanie.

Weszli do oczekującego samochodu. Mertl rozsiadł się na poduszkach i pogrążył w rozmyślaniu. Samochód ruszył tnąc wąziutkimi smugami na pół przygaszonych reflektorów nabrzmiałą deszczem ciemność. Szosa wiodła na północny zachód. Minęli śpiące Meuraimes i po chwili zjechali na boczną drogę. W pewnym momencie, we mgle zamajaczyły zamazane sylwetki żołnierzy. Na środku szosy widniał sygnał oznaczający zamkniętą drogę. Hans nacisnął hamulce i zatrzymał wóz o metr od czerwonego światełka.

– Halt! Dokumenty, proszę!

Drzwiczki wozu otworzyły się i do wewnątrz zajrzał żołnierz w ociekającym wodą płaszczu.

– Pan Hauptmann pozwoli swoje papiery i pozwolenie na poruszanie się w pasie fortyfikacji.

Helmut podał mu swoją książeczkę oficerską i kartę urlopową. Żołnierz skierował na nie światło latarki i uważnie przyjrzał się fotografii, potem oświetlił bezceremonialnie twarz kapitana.

– Dziękuję bardzo. Proszę jechać dalej. Na następnym skrzyżowaniu hasło: „Bremen“, odzew: „Brandenburg“.

Drzwiczki zamknęły się. Ponownie ogarnęła ich ciemność. Na następnym punkcie kontrolnym nie mieli najmniejszych trudności. Żołnierz, który zajrzał do wewnątrz, należał do kompanii Mertla. Razem byli w Rosji, razem też przybyli na wybrzeże. Po kilku minutach jazdy auto zwolniło i zatrzymało się.

– Czy to już?

– Już, panie kapitanie.

Mertl wysiadł. Deszcz padał coraz gęściej. Niebieska lampka oświetlająca wejście do bunkru będącego siedzibą dowódcy kompanii, rzucała długi, świetlisty odblask na drgające odbiciem tysięcy kropel kałuże. Dalej, na północy szumiało morze niewidoczne pod osłoną ciemności. Tam właśnie mieszkała Marianne. Droga do wioski, w której stał jej domek, biegła pomiędzy fortyfikacjami w głąb lądu. Była to jedyna linia, po której mieszkańcy wybrzeża mogli kontaktować się z zapleczem Wału Atlantyckiego. Wał nie był zresztą budowany na wzór potężnej i konkretnej linii Ziegfryda. Nie starczyło na to ludzi, czasu ani pieniędzy. Pozycje obronne zostały tak rozplanowane, aby mogły się wspierać wzajemnie i koncentrować ogień wszystkich rodzajów broni na dowolnym punkcie. Plaże będące ich przedpolem zostały gęsto zaminowane, jak również pas wody ciągnący się przed plażami. Wyjścia w głąb lądu przecięto gęstą siecią rowów zaporowych i przeszkód ze stali i betonu. Pozycje broni maszynowej i ciężkiej, punkty dowodzenia i centrale łączności mieściły się w wykutych w skale bunkrach. Helmut pochylił się i minął sklepione przejście do wnętrza bunkru. Wartownik sprezentował broń. Kapitan oddał pozdrowienie i przeszedł do pokoju, którego drzwi oznaczone były napisem: „Kommandant“. Siedzący przy stole młody oficer zerwał się z krzesła i ruszył na jego powitanie.

– Jak się masz Helmut? Co słychać w starym Steiermarku?

– Źle – porucznik Erick Sauer był najlepszym przyjacielem Mertla. Pochodzili z tych samych stron Austrii i razem rozpoczęli służbę.

– Źle? Jak to źle? Dlaczego źle?

Kapitan rozsiadł się wygodnie i zapalił cygaro.

– Jest źle. W kraju prawie nikt już nie wierzy w zwycięstwo. Z żarciem także nie jest za dobrze. Naloty dzień i noc. Ludzie mają już dosyć tworzenia historii.

Erick roześmiał się.

– Nie przejmuj się. Nic na to nie poradzimy. Trzeba robić wszystko po staremu i w najgorszym razie zdechnąć w odpowiedniej chwili. Ale, ale, zapomniałbym o najważniejszym. Była tu ta twoja Francuzeczka i zostawiła jakiś list. Prosiła, żeby ci go oddać, jak tylko powrócisz z urlopu. Dobrze, że nie pęta tu się na razie nikt z SS, bo mógłby być kłopot, gdyby ją tu znaleziono.

Roześmieli się obaj.

– Dawaj ten list.

Erick wyjął z portfelu małą kopertę i podał ją kapitanowi.

– Pozwolisz, że przeczytam go zaraz. – Mertl z pewnym zdenerwowaniem wyjął z koperty arkusz papieru i zaczął czytać. Porucznik obserwował go z drwiącym, lecz przyjaznym uśmiechem.

– No? Co tam pisze twoja królewna? Pewnie czeka i tęskni, a poza tym przypomina, że od dziesiątej wieczór można ją zastać w wiadomym domku nad wodą. Masz szczęście, że jesteś dowódcą odcinka. Innemu nie przeszłoby to tak łatwo. Mam ochotę wybrać się dzisiaj z ludźmi na patrol i zaaresztować cię podczas tego téte a téte.

Mertl złożył list i spojrzał na wesołą twarz swego podwładnego.

– Masz rację. Idę spotkać się z Marianne. Wrócę rano. Jeżeli zaszłoby coś niespodziewanego, wyślij ordynansa.

Erick wstał z krzesła, obszedł stół i stanął za przyjacielem. Położył mu dłoń na ramieniu. Helmut odwrócił głowę, ale napotkawszy wzrok porucznika spuścił oczy.

– Czy to naprawdę coś poważnego, stary?

– Obawiam się, że tak. Myślałem o niej przez cały czas urlopu.

– To źle. To bardzo źle. Mam ochotę pójść tam razem z tobą i strzelić tej babie w łeb. Myślę, że za dwa tygodnie stałbyś się na powrót sobą.

– Wątpię. Wydaje mi się, że ją kocham – słowa wychodziły niechętnie z ust Mertla.

Wiedział, że pytaniami Ericka powodowała czysta przyjaźń. Ale nie powinien pytać. Erick, jak gdyby odgadując tok myśli przyjaciela, zamilkł. Przez chwilę trwała cisza. Wreszcie kapitan dźwignął się ciężko z krzesła i stanął przy odbiorniku radiowym. Przez chwilę manipulował gałką, wreszcie uchwycił stację. Speaker rozgłośni berlińskiej podawał właśnie streszczenie ostatniej mowy Hitlera. Mertlowi wydało się, że nastrój szczerości i ludzkiej, zwykłej rozmowy prysnął przy pierwszych słowach niewidocznego prelegenta. Wyłączył odbiór.

– Zdaje mi się, że wojna zabiła w nas poczucie ludzkości do tego stopnia, że nie potrafimy już nawet myśleć samodzielnie.

– Opanuj się, Helmut. Wiesz do czego prowadzą tego rodzaju rozmowy.

– Tak, wiem, ale zaczyna mnie to już wszystko dusić. Sam przecież rozumiesz, że nie mogę o tym mówić z nikim, tylko z tobą. Nawet żonie nie... W ogóle, to ten cały urlop tak jakoś dziwnie...Mertl zamilkł nie mogąc sformułować męczącej go myśli.

– Uspokój się – posiedzisz tu kilka dni. Popracujesz trochę i wszystkie te bzdury wylecą ci z głowy. Pamiętaj, że jakby nie było, jesteśmy przecież oficerami najlepszej armii świata.

Helmut zaczerwienił się.

– Nie posądzasz mnie chyba o nielojalność w stosunku do munduru?

– Ależ nie. Oczywiście, że nie! Chciałbym tylko, żebyś nieco oprzytomniał.

– Tak. Masz rację. Człowiek nie powinien jeździć do domu. Nie wiadomo potem, co robić ze wspomnieniami.

– No, idź już do tej damy swojego serca. I pamiętaj, jak najmniej filozofowania. Jutro ci to przejdzie.

Podali sobie ręce. Mertl nałożył płaszcz i kiwnąwszy porucznikowi głową wyszedł z bunkru.

Deszcz ustał. Od strony morza zalatywał ciepły, wiosenny wiatr. Kapitan przystanął na chwilę i wpatrzył się w drgającą milionem szmerów ciemność. Cały zasób nagromadzonego podczas urlopu pesymizmu zsunął mu się z pleców jak sztucznie przyprawiony garb. Znów poczuł się wolny. Ruszył nucąc cicho starą piosenkę o Tyrolu. Wartownik przepuścił go bez słowa. Mertl poklepał go po ramieniu.

– Skąd wiedziałeś, że to ja nadchodzę?

– Ja pana, Herr Hauptmann, poznam wszędzie po odgłosie kroków.

– To dobrze. Jak długo tu jesteś?

– Razem przyjechaliśmy, panie kapitanie. Rok i osiem miesięcy temu.

– Tak, tak pamiętam. Deszcz wtedy padał. Ciekaw jestem, czy będzie padał, kiedy będziemy stąd odchodzić.

– Pewnie będzie, panie kapitanie. Dziwiłbym się gdyby kiedykolwiek przestał padać.

– No, dobranoc mój stary. Uważaj, żeby jakiś angielski spadochroniarz nie wylądował ci na lufie.

– Nie ma obawy, Herr Hauptmann. Zaraz bym go przyniósł do kwatery.

Żołnierz raz jeszcze sprezentował broń. Mertl ruszył w dalszą drogę. Szedł po omacku, intuicyjnie odnajdując dobrze znaną drogę. Pierwsze domki osady zamajaczyły w ciemności brylastymi konturami, Liczył:

– Raz... dwa... trzy...

Przy czwartym konturze zatrzymał się. Na lekkie pukanie do okna odpowiedział mu przytłumiony kobiecy głos. Podszedł do drzwi. Po chwili uchyliły się one. Wszedł w czarny prostokąt niewidocznej izby.

– Jesteś! Nareszcie...

Ciepłe ramiona owinęły mu się wokół szyi. Na ustach poczuł gorące miękkie wargi.

– Marianne! – nie mógł powiedzieć więcej. Stali przez chwilę rozkoszując się świadomością, że są nareszcie razem. Wreszcie kobieta zwolniła uścisk i odsunęła się.

– Wejdź do środka. Jaka ja jestem nieuprzejma – mówiła po niemiecku dobrze, lecz z cudzoziemskim akcentem. – No, wejdźże zaśmiała się z zażenowaniem widząc, że nie chce jej puścić z objęć.

Zasłoniła okno i zapaliła lampę. Mertl zdjął ociekający wodą płaszcz i powiesił go na poręczy krzesła. Młoda kobieta dorzuciła węgla do żelaznego piecyka i nastawiła wodę.

– Zaraz dostaniesz gorącej herbaty. – Ruchem ręki ogarnęła poły rozchylającego się szlafroczka. – Opowiadaj!

Wziął ją na kolana i kołysząc powoli zaczął całować skrawek pleców i szyję wyłaniającą się spod burzy ciemnobrązowych włosów. Odsunęła go łagodnie.

– Daj spokój... potem... teraz opowiadaj... tak bardzo chcę wiedzieć o wszystkim, co cię tam spotkało. Przecież wiesz, że jest to jedyna sprawa na tym świecie, która mnie obchodzi.

Mówiła bez najmniejszego patosu. Zdania, które w ustach innej kobiety wydawać by się mogły tanią próbą wmówienia w mężczyznę, iż jest jedynym tematem jej myśli, brzmiały u niej tak naturalnie, że Mertl poczuł ponowny przypływ ojcowskiego prawie ciepła. Przytulił jej głowę do swojej piersi.

– Sam nie wiem, o czym ci opowiadać. Byłem w domu, którego w tej chwili nie umiem już nazwać domem. Widziałem ponownie ludzi, którzy byli dla mnie kiedyś wszystkim, a w chwili obecnej są mi tak prawie dalecy jak mieszkańcy tej wioski.

– Biedny – pogłaskała go po twarzy. – Czyżby naprawdę życie wasze zmieniło się do tego stopnia? A może to nie oni, a ty uległeś jakiejś wielkiej wewnętrznej przemianie? – Może? Sam nie wiem. Nie mogę się pogodzić z tym wszystkim, co się tam dzieje. Nikt nie myśli już o zwycięstwie. Szczerze mówiąc, wojna przestaje ludzi interesować. Co innego działo się jeszcze dwa lub trzy lata temu. Wszyscy, nawet moi Austriacy, byli otumanieni perspektywą panowania nad światem.

– A ty? – patrzyła mu w oczy z natężeniem – co o tym myślałeś wówczas?

– Ja? Myślałem to samo co wszyscy, z tą małą różnicą, że i teraz pragnę widzieć naszych wrogów pokonanych. Gdybyś wiedziała, jak straszne spustoszenia sieją te barbarzyńskie naloty wewnątrz kraju!

– Tak, wiem. Nigdy nie lubiłam Anglików. My Francuzi wolimy pokój od wojny. Nawet wtedy, gdyby miało nas to kosztować utratę imperium.

– Lecz my zwyciężymy – ożywił się odpowiadając własnym myślom – zwyciężymy i rzucimy całą tę kupiecką koalicję na kolana. Ofiary są coraz większe, ale wierzę, że Führer wie, co robi. Wie lepiej od tych wszystkich półgłówków, którzy są jego przeciwnikami.

– Daj Boże! Może wtedy będę mogła pozostać z tobą na zawsze.

– Nie powinienem ci o tym wszystkim mówić, Marianne, ale wiesz, że nie mam przed tobą żadnych tajemnic, poza służbowymi, które zresztą nie są moimi tajemnicami. Nie wiem, jak ci odpowiedzieć na to pytanie. W kraju nie jest za dobrze. Wiele nie widziałem, ale jeżeli chodzi o wycinek z życia narodu, jakim jest życie mego własnego miasta, mogę ci o nim mówić bez wewnętrznego przeświadczenia, że zdradzam słabostki swych bliskich przed kimś obcym, bo mimo wszystko, jesteś tak daleko od ludzi w Kapfenbergu, jak tylko jeden człowiek może być odległy od drugiego.

– Zacznijmy mówić o czym innym. Wiesz przecież, że wszystko to jest ważne dla mnie tylko ze względu na ciebie.

– Tak, wiem. Wierz mi, że rozmowa z tobą, to wielka, jedyna ulga. Jak wielka, sama tego nie rozumiesz. Jesteś przecież jedynym człowiekiem jakiego znam, który nie widzi we mnie wyłącznie kapitana armii niemieckiej, a tylko zwykłego, normalnego człowieka.

– Kochany! – Znów objęła go za szyję, Lecz po chwili zsunęła mu się zręcznie z kolan.

– Woda już się zagotowała. Zdejmij ten mundur.

Złapał w locie rzuconą mu piżamę i wszedł do przyległego pokoju. Kiedy powrócił, kolacja stała już na stole. Marianne przeglądała się w lustrze poprawiając włosy.

– Muszę się nieco upiększyć. Zdobywcy mają swoje prawa. Roześmiała się, kiedy niecierpliwie zawołał ją do stołu. Herbata i kilka kieliszków „calvadosu“ rozgrzały go i nadały myślom inną barwę. Łatwiej było opowiadać.

– Gdybyś wiedziała, ile przeżyłem podczas ostatnich czternastu dni. Te amerykańskie świnie mają dobre lotnictwo. Zaraz pierwszego dnia po przyjeździe, kiedy siadaliśmy do obiadu, nadlecieli. Pomiędzy ogłoszeniem alarmu, a ich ukazaniem się przeszło najwyżej trzy minuty. Oczywiście przy pierwszych dźwiękach syreny zerwaliśmy się z krzeseł i w nogi. Schrony w naszym mieście umieszczone są w sztolniach górskich. Góry spływają prostopadle do miasteczka. Po minucie znajdowaliśmy się wszyscy pod skałą. Weszliśmy może sto metrów w głąb, kiedy nagle wszystkie światła pogasły i cała góra zakołysała się jak okręt. Kobiety zaczęły płakać, wybuchła panika. Wielu ludzi pozostawiło cały swój dobytek na zewnątrz. Po dwóch godzinach alarm został odwołany. Wyszliśmy. Miasteczko stało nienaruszone, ale fabryka „Bohlera“ – fabryka, w której spędziłem osiem lat życia jako inżynier i którą znam lepiej, niż niektórzy znają własny dom, leżała w gruzach. Przyznaję, że fakt ten zastanowił mnie nieco. Ostatecznie, nie jest to jakaś tam sobie fabryczka, ale zakłady zbrojeniowe zatrudniające piętnaście tysięcy ludzi i ciągnące się na przestrzeni wielu kilometrów kwadratowych. Nie została ona całkowicie zburzona, ale serce jej: hala obrabiarek, biuro konstrukcji technicznych, montaż i hala młotów nie istnieją. Wyglądało to tak, jak gdyby ludzie rzucający bomby znali jej punkty newralgiczne tak dobrze, jak ci, którzy w niej pracują. Remont wymagać będzie, co najmniej sześciu do ośmiu miesięcy. Cały mój urlop upłynął pod znakiem tego rodzaju rozważań. Co jeszcze można dodać? Ludzie są zmęczeni latami wojny. Transport, żywność, warunki życia – wszystko to szwankuje w dużym stopniu. Prusacy pewnie wytrzymują te przeciwności o wiele lepiej, ale my Austriacy nie potrafimy nigdy skoncentrować się na jednej idei. Jesteśmy weselsi i mniej odporni niż oni i dlatego stoimy na niższym poziomie.

– Nie rozumiem? – uniosła piękne brwi.

– Wiem, że nie rozumiesz. Ja sam nie bardzo rozumiem. Tak jednak jest. Ale skończmy mówić o tych ohydnych sprawach. Życie nie jest tylko po to, aby je brać z najgorszej strony.

Wstał od stołu i podszedł do niej. Pochylił się i objął ją. Przymknęła oczy i oparła głowę na jego piersi. Wpił się ustami w jej usta. Szlafroczek osunął się z ramionn. Wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko...

Kiedy rano, drzwi zamknęły się za nim, stanęła przy framudze okna, czekając aż zarys jego sylwetki wsiąknie w firankę deszczu, po czym szybko podeszła do tego samego łóżka, na którym spędzili noc. Odkręciła poręcz i wyjęła mały, zielony zeszyt. Raz jeszcze podeszła do okna i sprawdziwszy, że na uliczce nie ma nikogo, usiadła przy stole. Przez dłuższą chwilę zajęta była pisaniem. Kiedy skończyła, powiodła wzrokiem po pokrytej drobnym, energicznym kobiecym pismem, kartce. List brzmiał:

Przeszyfrowała kartkę z pamięci na drugi kawałek papieru, po czym spaliła ją nad zapałką. Kiedy papier zaczął parzyć jej palce, położyła go na piecyku czekając, aż zamieni się w kupkę popiołu. Szyfr zwinęła w rulonik i zapukała w ścianę. Za przepierzeniem ktoś poruszył się i po chwili do drzwi zapukał szczupły, piętnastoletni chłopiec.

– Jean. Weźmiesz to i zaniesiesz pani Mandrreis idąc do szkoły. Powiesz jej, że dobrze się czuję i dziś do niej wstąpię.

Chłopiec wziął kartkę z jej rąk, zdjął but i włożył zwinięty arkusik pomiędzy ciało a skarpetkę.

– Teraz będzie dobrze, no nie?

– Tak, teraz będzie dobrze – chciała podejść do niego i ucałować go w czoło, ale powstrzymała się. Jak gdyby rozumiejąc podszedł do niej i potrząsnął jej ręką.

– Jesteś wielkim człowiekiem, Marianne. Zupełnie jak w tych książkach o Mata Hari. Jeżeli będziesz kiedyś chciała, to schowam się w piwnicy i zabiję tego Niemca, kiedy zaśnie. Można by go było potem zakopać i nikt by się nie domyślił. – Jean wszystko wiedział i co najdziwniejsze rozumiał jej tragedię lepiej nawet niż ludzie dorośli, z którymi wiązała ją praca wywiadowcza. Żaden z nich nie zdobywał informacji w „ten“ sposób. Cenili ją, ale jednocześnie pogardzali metodami, których używała. Ona sama była za dumna, aby się tłumaczyć. Ostatecznie było jej wszystko jedno, co sobie pomyśli o niej pani Y czy pani Z. Jean popatrzył na nią z współczuciem. Przecież i tak chłopcy ze wszystkich okolicznych wsi mówili o nim: „że to jest ten, w którego domu mieszka taka jedna, co sypia z Niemcem“. Czasem brała go ochota, żeby wszystko im powiedzieć i wytłumaczyć, że Marianne jest najodważniejszą kobietą z wszystkich, jakie kiedykolwiek w życiu widzieli, ale rozumiał dobrze prawo tajemnicy.

– Może przynieść ci coś z miasta?

– Nie dziękuję, wystarczy mi, jeżeli wrócisz cały i zdrów.

Poczerwieniał z radości.

– No muszę już iść.

– Wpadnij do mnie po powrocie. Matce powiedz, jak zwykle, że prosiłam cię, abyś mi coś załatwił w mieście.

– Dobrze – kiwnął jej wesoło ręką na pożegnanie i wyszedł.

Marianne odeszła od okna i usiadła na łóżku. Była zmęczona, potwornie zmęczona. Gdyby w tej chwili rozpoczął się atak sprzymierzonych na wybrzeże, nie miała by nawet siły, aby wyjść przed dom i zobaczyć, co się właściwie dzieje.

– Muszę sama pójść i rozmówić się z szefem. Może będę mogła zmienić teren. – Powtórnie zawołała Jeana i odebrała od niego meldunek poczuła, że pobyt w Paryżu dobrze by jej zrobił. Tęskniła za tym miastem i chciała je raz jeszcze w życiu zobaczyć. Później... później i tak będzie koniec. Nie wyobrażała sobie powrotu do normalnego życia. Zresztą nie warto było o tym wszystkim myśleć. Już dawno sklasyfikowała się sama jako żyjący nieboszczyk i to przeświadczenie pozwalało jej robić to, co robiła. Ubrała się i wyszła z domu.

Kiedy wieczorem powracała z pobliskiego miasteczka, nie miała powodów, aby uskarżać się na agenta „Albatros Cztery“. W pamięci dźwięczały jej jeszcze, jego ostatnie słowa.

– Jestem dumny z pani pracy i sposobu w jaki rozpracowała pani powierzony sobie odcinek wybrzeża. Pamiętam i robię wszystko, co jest w mojej mocy, aby ułatwić pani obecną sytuację. Nie mogę obiecać przeniesienia na inny teren, gdyż na odcinku CD–5 jest pani, szczerze mówiąc, niezastąpiona, lecz postaram się o urlop i nieco funduszów na jego miłe spędzenie. Oczywiście będę się starał, żeby znaleźć dla pani coś innego. Jeżeli będzie mi potrzeba kogoś specjalnie zaufanego do „krótkometrażowego“ zadania, zawiadomię panią. Do widzenia Marianne. Życzę powodzenia.

Taki to był człowiek. Nie wiedziała o nim nic. Przybył do rejonu Caen, po wpadce swego poprzednika. Od tego czasu praca na odcinku poszła zupełnie innym trybem. Niemcy łamali sobie głowę. Mimo ściągnięcia na wybrzeże sfory najzdolniejszych agentów niemieckich i Francuzów pozostających na służbie kontrwywiadu Wehrmachtu, rezultaty były żadne. Praca FFI i ludzi kontaktowych z innych ośrodków wywiadu alianckiego, szła niepowstrzymanie naprzód. Co prawda, Marianne wiedziała, że zwykle po okresach spokoju przychodzą złe chwile. Miała jednak zaufanie do „Albatrosa“.