Top Modelka

17

Ale nie udało mi się. To znaczy powiedzieć panu Starkowi tego, co chciałam. A przynajmniej nie od razu.

To dlatego, że w tej samej chwili, w której wyszłam z windy w Biurze Zarządu Stark Enterprises, rzuciła się na mnie chmara fryzjerów, makijażystów i asystentek do spraw garderoby. Kelly wyrwała mi Cosabellę, zapewniając, że zajmie się nią w czasie sesji. A potem zabrano mnie do oporządzenia.

Najpierw nie rozumiałam, co się dzieje. Jacyś kompletnie obcy ludzie podchodzili do mnie, a jeden facet ciągnął mnie za włosy i mówił:

– Kotku, ale co się stało? Zabrakło pianki do włosów na całym Manhattanie?

Jakaś kobieta co chwila zaglądała mi w twarz i mówiła:

– A więc teraz podoba nam się taki naturalny look, tak?

Inna kobieta złapała mnie za rękę – a wszystko to się działo, kiedy ciągnęli mnie jakimś korytarzem – i stwierdziła:

– Tak, jest tak źle, jak mówiła Kelly. Dawać mi tu elektryczny pilnik!

Elektryczny pilnik? I czy uwagi o piance do włosów i o naturalnym looku miały być złośliwe?

Owszem. Wkrótce Norman beształ mnie za brak dbałości o włosy („Więc przewracamy się i rozbijamy sobie główkę, i nagle zapominamy co to jest maseczka regenerująca?”), a Denise za pielęgnacje cery („Co się stało z tym peelingiem złuszczającym, który ci dałam w zeszłym miesiącu? Masz go używać, jeśli chcesz, żeby faktycznie działał!”), no i, rzecz jasna, Doreen za obgryzanie paznokci („Nie! Na miłość boską, nie! Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego, dlaczego, dlaczego?”). A kiedy Norman od włosów pociągnął mnie za nie trochę za mocno i wyrwało mi się głośne: „Auć!”, a on powiedział: „No proszę, maleństwo zrobiło sobie kuku?”, z jakimś takim udawanym współczuciem, burknęłam: „No, w sumie to tak”, i złapałam go za rękę, i przesunęłam nią wzdłuż mojej wypukłej blizny u podstawy czaszki.

No i Norman zrobił się bardzo cichutki… i o wiele łagodniejszy. Nie wiem, czy powiedział coś reszcie – ale pewnie tak zrobił – bo leż przestali mi dokuczać. I zaczęli wyjaśniać, co robią. Na przykład la pani od makijażu – Denise – powiedziała mi, jakie to ważne, żeby myć twarz co rano i co wieczór, i używać łagodnego środka ściągającego, żeby naprawdę pozbyć się brudu. No i że jeśli skóra się łuszczy, to trzeba ją nawilżyć kremem… Którego, oczywiście, w swoim poprzednim życiu nigdy nie stosowałam, bo moja skóra się nie łuszczyła, tylko miałam wypryski przy cerze tłustej.

Ale najwyraźniej teraz mam suchą.

Potem Norman mi powiedział, że chyba nie powinnam myć włosów codziennie, że łatwiej będzie je układać i czesać, jeśli je zacznę myć tylko dwa albo trzy razy w tygodniu. I dał mi jakiś puder, którym miałam posypywać włosy co rano, a potem je rozczesywać, żeby nie wyglądały na przetłuszczone.

Doreen od manikiuru na każdy z moich paznokci nałożyła jakąś pastę, która szybko zastygała w tipsy, a potem opiłowała je na krótko, pomalowała czarnym lakierem i powiedziała:

– Spróbuj je obgryzać. No? Śmiało.

Wcisnęłam paznokieć do ust i o mało nie złamałam sobie na nim zęba.

– Już nigdy ich nie obgryziesz – oznajmiła – o ile będziesz nosić te tipsy. Przychodź do mnie co dwa tygodnie, to będę uzupełniała ubytki w miarę wzrostu.

Potem wpuszczono mi krople do oczu, żeby zlikwidować zaczerwienienie (i zostałam łagodnie zganiona za to, że płakałam), a cały zespół próbował sobie przypomnieć o rzeczach, o których trzeba mi powiedzieć, w razie gdybym o nich nie pamiętała, na przykład że mam zbyt wrażliwą skórę, żeby się depilować woskiem (jakby akurat coś takiego mi groziło), więc niechciane owłosienie powinnam golić (łącznie z okolicami bikini, o których wypowiedział się Norman: „Pamiętaj, że za każdym razem masz używać zupełnie nowej golarki”, co było okropnie żenujące, ale i szalenie przydatne, wziąwszy pod uwagę, co mi powiedziała w samochodzie Kelly o tym numerze pisma z kostiumami), i że przetworzone jedzenie drażni żołądek i powoduje zgagę (jakbym nie zauważyła), i że (co ciekawsze) ja i Brandon totalnie się przed moim wypadkiem rozstaliśmy, bo miałam dosyć tego, że on ciągle za moimi plecami podrywał Mishę (im szczęście powiedzieli mi to, kiedy nie było go w pobliżu). Chyba nie wiedzieli, że za plecami Brandona Nikki podrywa chłopaka swojej współlokatorki (i dzięki Bogu!).

Wszystko to sprawiało, że czas leciał bardzo szybko, a ja prawic nie zauważyłam, że mi podkręcono rzęsy, włosy przejechano prostownicą, a paznokcie u nóg pomalowano na czarno, żeby pasowały do tych u rąk, i rozjaśniono włoski na przedramionach (serio).

– Dobra, to teraz do garderoby – powiedzieli wreszcie i zostałam wysłana do (ledwo co) odgrodzonej zasłonką części pomieszczenia, gdzie trzy drobniutkie dziewczyny, każda chyba ze trzydzieści centymetrów niższa ode mnie, rozebrały mnie (nawet nie zapytały!) i kazały mi przymierzać różne rzeczy… Rzeczy, których nawet nie umiałam na siebie włożyć, więc dobrze, że tam jednak były i mogły mi pomóc.

Za każdym razem patrzyły, jak wyglądam, a jedna z nich robiła zdjęcie polaroidem i wybiegała za zasłonkę, a potem wracała i mówiła, czy tak, czy nie. Wreszcie zdecydowali się na przezroczystą białą sukienkę, wyciętą tak mocno, że ledwie trzymała się na ramionach, i na srebrne szpilki, i zostałam poprowadzona po długim puszystym dywanie, mijając mnóstwo modnie ubranych ludzi, którzy gapili się na mnie – w większości w górę, taka byłam w tych szpilkach wysoka – a paru z nich powiedziało do mnie: „Cześć, Nikki”. Próbowałam odpowiadać na powitania, ale ile razy to robiłam, reagowali osłupiałymi spojrzeniami. Zdaje się, że Nikki była znana z tego, że w czasie sesji zdjęciowej jest niespecjalnie przyjacielska.

I w sumie zrozumiałam, dlaczego, biorąc pod uwagę, jak ją ludzie wtedy rozstawiali po kątach.

Na koniec zaprowadzili mnie pod drzwi z napisem ze srebrnych liter: „Robert Stark, Dyrektor Zarządzający”. Otworzyli je i znalazłam się w biurze pana Starka.

Panował tam totalny chaos przez tę sesję zdjęciową. Na dywanie leżały krzyżujące się kable elektryczne i wszędzie porozstawiano takie wielkie reflektory, które mocno świeciły i grzały Po pokoju kręciło się mnóstwo chudych facecików w czarnych koszulach i dżinsach i dziewczyn uczesanych w kucyki, trzymających w rękach kawę latte, a sięgające do sufitu od podłogi okna, z których musiał się roztaczać widok na cały Manhattan, pozasłaniano wielkimi płachtami czarnego materiału.

W samym środku tego wszystkiego stało wielkie mahoniowe biurko, za którym siedział Robert Stark w białej koszuli rozpiętej pod szyją tak, że widać było mnóstwo siwiejących włosów. Obok niego stał jego syn, też w rozpiętej białej koszuli, tyle że on miał klatkę piersiową kompletnie bezwłosą. Obaj byli opaleni (jak wiedziałam od Denise, samoopalaczem, którym mnie też całą wysmarowała – naprawdę całą… najwyraźniej w modelingu nie ma miejsca na wstydliwość) i przystojni w tych światłach reflektorów. Ale Robert Stark miał zniecierpliwioną minę, natomiast jego syn wyglądał na znudzonego.

Już zbierałam się w sobie, żeby podejść, przedstawić się i zapylać, czy moglibyśmy zamienić słówko na osobności – bo może kiedy pan Stark mnie pozna i przekona się, jaka jestem, zmieni zdanie w sprawie zmuszania moich rodziców do zwrotu dwóch milionów dolarów, jeśli Nikki nie wywiąże się ze swoich zobowiązań wobec firmy… No i poprosić, żeby mi wyjaśnił, dlaczego podarował Nikki komputer, w którym zainstalowano oprogramowanie śledzące uderzenia w klawiaturę.

Ale kiedy tylko zrobiłam krok w stronę pana Starka, ktoś złapał mnie za rękę i zgniótł w serdecznym uścisku.

– Tu jesteś! – zawołała jakaś kobieta donośnym głosem, pasującym do tego uścisku. – O mój Boże, strasznie dawno cię nie widziałam! Chciałam cię odwiedzić w szpitalu, ale tam mają te idiotyczne obostrzenia co do wizyt tylko dla członków rodziny! Tłumaczyłam im, że przecież jestem twoją agentką, a to prawie rodzina, ale to nic nie dało. No, niech na ciebie popatrzę.

Ciemnowłosa kobieta w średnim wieku, chuda jak patyk, w kremowym kostiumie ze spódnicą, odsunęła mnie na odległość ramienia i przyjrzała mi się od stóp do głów.

– Śliczna jak zawsze – stwierdziła, kiedy zakończyła oględziny. Nie mogłabyś być ładniejsza. Och, ale ty przecież nie masz zielonego pojęcia, kim jestem, prawda? Naprawdę mocno uderzyłaś się w tę głowę!

– Hm – mruknęłam, zerkając nad jej ramieniem na Roberta Starka, który właśnie skarżył się komuś na spinki do mankietów swojej smokingowej koszuli, bo najwyraźniej cały czas mu się rozpinały.

– Jesteś moja agentką, Rebecką?

– Dokładnie, dokładnie! – Znów mnie uściskała. – Rebecca Lowell! Dzięki Bogu, że nic ci nie jest. Gdyby cokolwiek ci się stało… No, nie wiem, co bym w ogóle zrobiła!

– Pojechałabyś na ten parking dla przyczep samochodowych w Ozarks i poszukała kogoś innego, komu można by zapewnić sławę – wtrącił się jakiś facet w skórzanych spodniach, z wąskim jak ołówek wąsikiem.

– Cicho siedź – zgromiła go Rebecca, a do mnie powiedziała:

– Wiem, że to wszystko cię bardzo przytłacza. Ale zawsze miałaś wrodzony talent, więc na pewno błyskawicznie znów się wdrożysz. A skoro mówimy o wrodzonym talencie… Co ty na to „SI”? Och, Nikki, kiedy o tym usłyszałam, serce mi… No cóż, myślałam, że się rozpłaczę!

– Odsuń się od gwiazdy, Rebecco – powiedział Cienki Wąsik.

– Jesteśmy już w komplecie, więc możemy zabierać się do roboty.

– Och, Raoul, przepraszam – westchnęła Rebecca, nadal trzymając mnie w uścisku – ale ile razy pomyślę, że otarła się o śmierć…

Zastanawiałam się, jak by zareagowała, gdybym jej powiedziała, że jej klientka naprawdę umarła. Tyle że nie według prawa obowiązującego w stanie Nowy Jork.

– No cóż, zajmę się nią teraz, Bec. – Raoul wziął mnie pod ramię i dodał: – Już się poznaliśmy, ale widzę, że mnie nie pamiętasz. Co jest druzgoczącym ciosem, po którym nieprędko się podniosę. No, wskakuj na biurko, żeby Pete mógł sprawdzić oświetlenie…

Posłusznie wlazłam na wielkie mahoniowe biurko – sprawdziwszy przedtem, czy moja sukienka zasłania wszystko, co trzeba. Niestety nie zasłaniała. Właściwie to widać mi było sutki…

– Nie przejmuj się – powiedział Raoul, który najwyraźniej zauważył to, co starałam się zrobić dyskretnie. – Wszyscy już je widzieliśmy. A teraz na czworaki i pięty w górę. Norman! – Norman podskoczył, żeby poprawić mi włosy, a ja pozwalałam Raoulowi ustawić się w jakiejś koszmarnie niewygodnej – wręcz bolesnej – pozycji na tym biurku. – Tak, teraz lepiej. Dobra, panowie, proszę na miejsca.

Nie widziałam, co się dzieje za moimi plecami, bo usiłowałam utrzymać tę niewygodną pozę. Ale zdaje się, że pan Stark i jego syn stanęli, gdzie trzeba, bo Raoul powiedział:

– Dobrze, zrobimy parę polaroidem.

No cóż, pomyślałam, kiedy fotografka, Gwen, zaczęła pstrykać zdjęcia. Nie jest tak źle. Dlaczego Lulu tak się śmiała, kiedy powiedziałam, że modeling to nic trudnego? To nie jest jakoś specjalnie skomplikowane. Tyle że szyja mnie trochę bolała. I tusz dostał mi się do oka. I…

– Nikki – powiedział Raoul – czy możesz spróbować nie wyglądać tak, jakby cię coś bolało? Wiem, że cię boli, kotku, ale nie myśl o tym. Myśl o samych przyjemnych rzeczach, dobrze? Przyjemne rzeczy, przyjemna mina…

Z przerażeniem zdałam sobie sprawę, że na twarzy mam jakiś grymas. Natychmiast uśmiechnęłam się od ucha do ucha.

– No, ale bez przesady – zawołał Raoul. – To nie zdjęcie portretowe w Sears. Nie napinaj ust. Powinny być wilgotne… Denise, czy jej usta mogą być bardziej wilgotne? Dobrze. Dobrze. I jeszcze trochę…

A potem Raoul i cała reszta stanęli wokół Gwen, żeby obejrzeć wywołujące się polaroidy. Chciałam usiąść, bo pomyślałam, że to dobry moment, żeby porozmawiać z panem Starkiem…

– Nikki, kochanie! – zawołała słodko Rebecca gdzieś spoza kręgu jasnego światła rzucanego przez reflektory. – A dokąd ty się wybierasz?

– Przebrać się w normalne ciuchy – odparłam.

– Sesja się nie skończyła – rzucił Brandon zza moich pleców. Nawet się jeszcze nie zaczęła.

– Ale… – Popatrzyłam na dziesiątki polaroidów rzuconych na podłogę.

– Zdjęcia próbne – powiedział Brandon. – Co, zawiało ci głowę w czasie przejażdżki skuterem tego pacana?

Zjeżyłam się.

– Gabriel Luna to bardzo pracowity kompozytor i autor tekstów, a nie jakiś pacan… W przeciwieństwie do paru innych, których mogłabym wymienić.

– Tylko bez takich – żachnął się. – Jeśli chcesz wiedzieć, mam w tej chwili na warsztacie kilka albumów… Nie wspominając o tym, że nagrywam własny.

Taa, chciałam powiedzieć, za pieniądze taty. Ale nie powiedział łam, bo jego tata stał tuż obok. Sprawdzał wprawdzie maile na swoim – niewyprodukowanym przez firmę Stark – blackberry, no ale minio wszystko mógł usłyszeć, co mówimy.

Wiedząc to, co wiedziałam o komputerze Nikki, byłam pewna, że słuchał.

– Nie kłóćcie się, dzieci – zawołała Rebecca z ciemności gdzieś za biurkiem. – A Raoul powie ci, Nikki, kiedy będziesz mogła odpocząć.

Zaczęłam rozumieć, czemu Lulu śmiała się ze mnie, kiedy powiedziałam, że modeling to łatwizna.

W tym nie ma nic łatwego.

Chyba że człowiek uważa, że to łatwe, wyglądać słodko i myśleć o przyjemnych rzeczach, wykręcając ciało w najbardziej niewygodnej pozie z możliwych i jednocześnie nie rozmazać sobie makijażu ani nie pozwolić, żeby sutek znalazł się na wierzchu, i nosić buty na dwunastocentymetrowych obcasach, i usiłować nie zauważać, jak niesamowicie seksowny jest twój własny były facet.

Pozwólcie, że wam powiem, że to wcale łatwe nie jest.

Zwłaszcza kiedy człowiek robi to po raz pierwszy, a na dodatek w cudzym ciele.