Zabójca policjanta

Po długich i dogłębnych rozważaniach zdecydowałem się opuścić szeregi policji. Moja motywacja jest bardzo osobista, ale spróbuję ją przedstawić w ogólnym zarysie. Przede wszystkim chciałbym podkreślić, że moja decyzja nie jest aktem politycznym, choć przez wielu może być tak postrzegana. Policja w ostatnich latach została w dużym stopniu upolityczniona i coraz częściej jest wykorzystywana do celów politycznych. Obserwuję ten kierunek rozwoju z dużym niepokojem, ale osobiście udało mi się niemal całkowicie uniknąć udziału w tego rodzaju działaniach.

Wciągu 27 lat mojej służby w policji jej obowiązki, struktura i organizacja zmieniły się jednak w taki sposób, że przekonałem się, iż nie nadaję się już na policjanta, jeżeli kiedykolwiek tak było. Przede wszystkim nie potrafię się solidaryzować z organizacją tego rodzaju. Dlatego moja rezygnacja leży w interesie zarówno policji, jak i moim własnym.

Kwestia, która od dawna wydaje mi się szczególnie ważna, to uzbrojenie policjanta. Od wielu lat wyznaję pogląd, że policjanci pełniący normalną służbę nie powinni mieć przy sobie broni. Dotyczy to zarówno umundurowanych, jak i cywilnych pracowników policji.

Jestem zdania, że znaczny wzrost przestępstw z użyciem przemocy w minionej dekadzie w dużym stopniu wiąże się z tym, że policjanci zawsze noszą broń palną. Powszechnie wiadomo, i można tu przywołać doświadczenia innych krajów, że przestępczość z użyciem przemocy natychmiast wzrasta, kiedy policja daje zły przykład. Wydarzenia w ostatnim czasie pokazują też wyraźnie, że nie można się spodziewać niczego prócz dalszego pogorszenia sytuacji. Dotyczy to w szczególności Sztokholmu i pozostałych dużych miast.

W kształceniu policjantów przywiązuje się zbyt małą wagę do zajęć z psychologii.

Dlatego brakuje im najważniejszej być może przesłanki do osiągnięcia sukcesu w wykonywanej pracy.

Fakt, że mimo to istnieją tzw. psychologowie policyjni, których wysyła się w szczególnych sytuacjach, by przemówili przestępcom do rozumu, tylko moim zdaniem dowodzi tego braku. Nie można mianowicie kamuflować przemocy psychologią. Z tego, co wiem, jest to jedna z najprostszych i najbardziej oczywistych zasad nauk psychologicznych.

W tym kontekście chcę podkreślić, że od wielu lat nie noszę przy sobie broni. Często zdarzało się to wbrew otrzymanym rozkazom, ale nigdy nie miałem poczucia, że przeszkadza mi to w wykonywaniu obowiązków. To raczej przymus noszenia broni miałby silny efekt hamujący i mógłby bezpośrednio doprowadzić do wypadków i jeszcze mniejszego kontaktu policji z resztą społeczeństwa.

Ogólnie chcę powiedzieć, że po prostu nie wytrzymuję już bycia policjantem. Możliwe, że społeczeństwo ma taką policję, na jaką zasługuje, ale nie zamierzam rozwijać tej tezy, przynajmniej nie tu i nie teraz.

Czuję się postawiony przed fait accomplit. Kiedy wstępowałem do policji, nie wyobrażałem sobie, że zawód ten przejdzie taką przemianę i przyjmie obecny kierunek.

Jestem człowiekiem, który po 27 latach służby tak bardzo wstydzi się swojego zawodu, że sumienie nie pozwala mu go dłużej wykonywać.

Dlatego zwracam się z prośbą o niezwłoczne zwolnienie mnie ze służby.

Sten Lennart Kollberg